ความคิดเห็นที่ 1 สอบปากคำ...คนเห็นผี ปากคำที่ 1 : คำให้การของแม่ ตอน ยมทูต          จากคำให้การของแม่ทำให้ทราบว่าในช่วงชีวิตที่ผ่านมา แม่มีประสบการณ์ในการพบเห็นยมทูตด้วยกันถึงสองครั้งในชีวิต ซึ่งครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันยังเล็กนัก สมัยที่อยู่บ้านเก่าซึ่งเป็นแหล่งรวมวิญญาณของบรรดาบรรพบุรุษทั้งหลาย และครั้งสุดท้ายแต่คงไม่ใช่ท้ายสุดของแม่ที่จะได้เห็นยมทูตก็เมื่อประมาณสิบกว่าปีมาแล้วที่บ้านหลังปัจจุบัน          “ยังจำบ้านหลังเก่าที่โพธิ์สามต้นได้ไหมเปรี้ยว?” ฉันพยักหน้ารับเป็นเชิงตอบคำถาม          “เปรี้ยวว่าบ้านหลังนั้นเป็นยังไง? ทั้งสภาพแล้วก็บรรยากาศ”  แอบงงกับคำถามของแม่เล็กน้อยว่าจะถามไปทำไม? ก็รู้ๆ กันอยู่         “ก็ใช้ได้นะแม่ บ้านไม้เก่าๆ ดูวังเวงๆ พูดก็พูดเหอะตกกลางคืนทีไรเปรี้ยวล่ะไม่ค่อยอยากจะเดินออกนอกบ้านเลย เพราะตอนกลางคืนเนี่ยบ้านเราอะมันดูอึมครึมน่ากลัวจริงๆ นะแม่ รอบบ้านติดไฟไว้แค่ดวงเดียวตรงหลังบ้านแต่ดันปลูกต้นไม้ไว้ซะรอบบ้าน อูย...แค่นึกก็ขนลุกแล้ว” พูดแล้วอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบต้นแขนไล่ความรู้สึกหวิวๆ เย็นๆ           “เอ...แต่เปรี้ยวว่านะบ้านเราน่ะจะหลังเก่าหรือหลังนี้ก็วังเวงพอกันนั่นแหละแม่ ว่าแต่เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องซะทีเนี่ย จรดปากการอจนหมึกจะแห้งแล้วนะ” ฉันเริ่มประท้วงให้แม่รีบกลับมาเข้าเรื่องเสียที           “ก็นี่ไงกำลังจะเล่า ที่ถามเรื่องบรรยากาศของบ้านน่ะเปรี้ยวจะได้นึกตามไปได้ง่ายๆ ไง เวลาแม่เล่าไปเปรี้ยวจะได้นึกตามให้เห็นภาพไง” เจอแม่ตอบไม้นี้ฉันล่ะอึ้ง ช่างคิดช่างวางแผนจริงๆ แม่ใครหว่า?          แม่บอกว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นเหมือนฝันซ้อนฝัน แต่ตอนที่รู้สึกตัวนั้นก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นักว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นแค่ความฝัน แม่ว่ามันเป็นเหมือนอาการของคนครึ่งหลับครึ่งตื่นมากกว่า          แสงนีออนจากเสาไฟฟ้าเพียงไม่กี่ต้นที่สาดแสงส่องสว่างให้ทางบนถนนซอยยามดึกไร้ผู้คนกลับไม่ได้ช่วยบรรเทาสงัดวังเวงให้ลดน้อยลงได้เลย เมื่อทุกหลังคาเรือนหลับใหลไร้แสงไฟ          “เกร๊ง! เกร๊ง! เกร๊ง!” เสียงไทยยามเคาะบอกเวลาตีสาม          บ้านไม้สองชั้นตั้งตระหง่านภายใต้เงาไม้ใหญ่ที่ขึ้นครึ้มรายรอบบริเวณ ทางด้านถนนซอยสลัวแสงจากโคมบนยอดเสา สุนัขหลายตัวเริ่มขยับลุกจากการหมอบนอนเอาแรง ความเงียบถูกทำลายเมื่อสุนัขตัวที่หนึ่งเริ่มเห่าจากนั้นตัวที่สอง ที่สาม ที่สี่ก็เริ่มเห่าและหอนรับกันไปเป็นทอดๆ จนเสียงเห่าหอนเกรียวกราวทั่วซอยพร้อมอาการตื่นกลัววิ่งหนีกันให้หางจุกตูด เมื่อปรากฏกลุ่มเงาตะคุ่มเคลื่อนไหวมาจากทางด้านมุมถนนทางสามแพร่ง          เงากลุ่มนั้นเลื่อนลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้ารั้วบ้านคล้ายกำลังเพ่งพินิจสำรวจภายใน เจ้าของเงาผู้หนึ่งแลตามายังระเบียงบ้านหมายรู้ว่ามีใครบางคนที่รับรู้การมาเยือน ก่อนพากันแฝงเร้นกายเข้ามาในบ้าน          แม่สะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นท่ามกลางความมืด หันมองพ่อกับเปรี้ยวที่นอนหลับพริ้มอยู่ข้างตัว ก่อนจะเพ่งสายตาฝ่าความมืดออกไปนอกมุ้ง สำรวจภายในห้องด้วยความหวาดระแวงระคนตระหนกกับภาพฝันเมื่อครู่          ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร? สิ่งที่เห็นคือความฝันหรือเรื่องจริง? แม้จะดูเหมือนเลือนลางแต่เสมือนเกิดขึ้นได้จริง ใครกันที่เข้ามาเดินอยู่รอบๆ บริเวณบ้าน? และมาด้วยจุดประสงค์ใด?          เม็ดเหงื่อที่ผุดพรายอยู่บนใบหน้า ไม่ใช่เพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าว ไม่มีแม้กระทั่งสายลมโชยพัด แต่เพราะความเงียบวังเวงจนน่าใจหายกับความรู้สึกที่เหมือนมีใครแปลกปลอมเข้ามาเดินอยู่ในตัวบ้านต่างหาก ที่กระชากความกลัวขึ้นเคียงข้างความหวาดระแวง          เสียงสุนัขในซอยโก่งคอหอนรับกันเป็นทอดๆ ดูเหมือนว่าจะดังห่างออกไปไกลขึ้นทุกทีคล้ายกำลังส่งสัญญาณเตือนภัยให้พวกพ้องล่าถอยความน่ากลัวที่ไม่ควรประสบมากกว่าการเห่าหอนเพราะเป็นช่วงติดสัตว์ สุนัขในบ้านที่เลี้ยงไว้ก็เห่าไปหอนไปสลับกับเสียงครางงี้ดๆ อยู่รอบบ้านคล้ายเสียประสาท          เสียงโหยหอนกึกก้องชัดเจน เสียดแทงเข้าไปถึงขั้วหัวใจ แม่สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจว่ามันเริ่มจะระส่ำจนจับจังหวะไม่ได้แล้ว ทุกเสียงทุกจังหวะคมชัดในโสตประสาท ทว่ายังไม่อาจดังกลบเสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครบางคนจากชั้นล่างที่ดังแทรกขึ้นมาได้          แม่หันกลับมามองพ่อกับลูกที่นอนหลับอยู่ข้างๆ อีกครั้ง ใจก็อยากจะปลุกให้ลุกขึ้นมาแต่เสียงเจ้ากรรมมันก็ไม่ยอมลอดออกมาจากลำคอ ใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อหันกลับมาจับจ้องอยู่ที่ประตูห้องนอน ใจคอไม่สู้จะดีด้วยเสียงฝีเท้าที่ได้ยินทำให้แม่แน่ใจว่าอาคันตุกะผู้มาเยือนในยามวิกาลเช่นนี้คงมามากกว่าหนึ่งเป็นแน่แท้          เสียงฝีเท้าหนักที่ดังมาจากชั้นล่างค่อยๆ ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จังหวะการก้าวเดินที่สม่ำเสมอหนักแน่นบีบคั้นหัวใจมากขึ้นในทุกฝีก้าวที่กระชั้นเข้ามาและหยุดเมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง          ใจเของแม่ต้นระทึกมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของแขกไม่ได้รับเชิญเดินทั่วบริเวณชั้นสองของบ้านจนกระทั่งหยุดลงตรงหน้าห้อง ตอนนั้นแม่รู้สึกคล้ายว่าร่างกายกำลังจะแข็งเป็นหินไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ลำคอแห้งผากเป็นผง มีก้อนแข็งๆ จุกขวางอยู่ภายใน ลมหายใจเริ่มผะแผ่วหายใจได้ไม่ทั่วท้อง สายตาจ้องเขม็งอยู่แต่หน้าประตูห้อง           ร่างกำยำสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์ผิวสีเข้มสองนายนุ่งห่มด้วยผ้าเตี่ยวสีแดงรั้งสั้นอยู่แค่โคนขาเป็นอาภรณ์ ประเจียดสีแดงผูกกล้ามเนื้อมัดต้นแขนล่ำสัน ศีรษะคาดผืนผ้าสีแดง ร่างกายท่อนบนปราศจากอาภรณ์สวมใส่ พร้อมอาวุธคู่กายด้ามยาวปลายแหลมในมือ แสงนวลเรืองฉาบร่าง เดินแทรกกายผ่านประตูเข้ามาภายในห้อง           ‘ยมทูต!’ แค่เพียงเห็นรูปกายและสัณฐานของแขกผู้มาเยือนเพียงเท่านั้น แม่สามารถรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณถึงฐานะและสถานภาพของผู้มาเยือนโดยแทบจะทันทีทันใด          แม่แทบอยากจะหยุดหายใจทันทีที่สายตาประสานเข้ากับดวงตาคมคู่ดุของยมทูตนายหนึ่ง สองบุรุษจับจ้องแม่ไม่วางตา พร้อมย่างเท้าเดินตรงมุ่งเข้าหาแต่เหมือนจะเลื่อนลอยเข้ามาซะมากกว่า วินาทีนั้นหัวใจแทบจะหยุดเต้นเสียให้ได้ ปฏิกิริยาทางร่างกายก็ไม่ตอบสนอง          สองร่างใหญ่กำยำหยุดยืนเพียงหน้ามุ้ง ดวงหน้าเรียบเฉยดูขรึมขลัง ดวงตาคมดุคู่นั้นสงบนิ่งและยังคงจ้องมองประสานดวงตาของแม่ที่กำลังสั่นระริกด้วยความกลัว          “กลัวรึ? จะกลัวไปทำไม? จะช้าจะเร็วก็ต้องตาย วันนี้ไม่ถึงคราว ก็สร้างบุญบารมีไว้ให้จงหนัก หากวันหน้าถึงคราวจะมาเชิญ แม้บาปหนามากมีต้องควบคุมไม่ปรานี จงจำไว้ให้มั่นอย่างทิ้งห่างความดีสร้างกุศล” เสียงหนึ่งดังกึกก้องในโสตประสาททั้งที่สองบุรุษผู้มาเยือนไม่ได้ขยับปากเอื้อนเอ่ยคำใดๆ ออกมาเลย          “ครานี้แค่มาทำหน้าที่ดูแลตรวจตราความเรียบร้อย ที่นี่ตรวจเสร็จแล้วหมดหน้าที่ จงรักษาตัวรักษาความดีต่อไป เวลายังมีอีกนานนัก” สิ้นเสียงสิ้นคำร่างทั้งสองก็อันตรธานหายไป          คล้ายอาการสะดุ้งตื่นแต่ดวงตายังเบิกกว้าง ใบหน้าชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ นั่งหอบตัวโยนอยู่ในท่วงท่าเดิมเหมือนเมื่อครู่ที่ได้ประจันหน้ากับยมทูตผู้มาตรวจตราความสงบเรียบร้อย มันสับสนมึนงงไปหมดไม่แน่ใจตัวเองเท่าไหร่นักว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคือความฝันหรือเรื่องจริง? แต่ทุกอย่างคมชัดเหมือนจริงมากแม้ขณะยามตื่นยังรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้เพิ่งตื่นขึ้นมาเพียงแต่ตื่นขึ้นมานานแล้วในภาวะของคนครึ่งหลับครึ่งตื่น และรู้สึกได้ว่าสติสัมปชัญญะก็ครบถ้วนทุกประการไม่ได้มีผิดแผกแตกต่างไปจากในความฝัน หรือนั่นเป็นเพียงการตกภวังค์เท่านั้น?          “นั่นน่ะครั้งแรกที่ได้เจอกับยมทูต ดีนะที่มากันแค่สองตน ขืนมาครบสี่ตนแม่คงไม่ได้มานั่งเล่าให้ได้ฟังแล้ว” หลังเล่าประสบการณ์ที่ได้พบกับยมฑูตในครั้งแรกจบแม่ก็พูดประโยคที่ชวนสงสัยออกมาจนฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ          “อ้าว! ทำไมล่ะแม่? ถ้ามาครบสี่แล้วทำไมถึงจะไม่ได้มานั่งเล่าให้ฟังล่ะ?” แม่หัวเราะกิ๊กเมื่อได้ยินคำถามพาซื่อกับท่าทางงุนงงช่างสงสัยของฉัน          “อ๊ะ ถ้ามาครบสี่ก็คงต้องตามเค้าไปแล้วล่ะ เพราะเคยได้ยินมาว่ายมทูตน่ะเวลามารับวิญญาณโดยปกติจะมากันสี่ตนนะ”          “จริงเหรอแม่ ทำไมต้องสี่ตนล่ะ? แล้วรู้ได้ยังไง” แม่คงคิด เอ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้มันขี้สงสัยเสียจัง มันไปติดนิสัยขี้สงสัยช่างชักช่างถามอย่างนี้มาจากไหน ถ้าแม่คิดอย่างนี้จริงๆ นะ แล้วบ่นออกมาให้ฉันได้ยินฉันก็คงจะสวนตอบแม่ไปเลยเหมือนกันว่า ‘ก็จากแม่นั่นแหละ’          “เออแฮะจริงรึเปล่าไม่รู้นะบังเอิญฉันก็ยังไม่เคยตายด้วยสิ มีแต่แค่เคยเฉียดๆ จะไปหลายรอบแล้วเหมือนกันแต่ดันมีคนมาขวาง ก็พวกแกนั่นแหละ ไว้ฉันตายก่อนนะแล้วจะมาบอกว่าจริงรึเปล่า” แหมพูดไม่พูดเปล่านะแม่ยังหัวเราะร่วนราวกับเป็นเรื่องตลกขบขัน เอาเหอะคนไม่กลัวตายมองเห็นความตายเป็นเรื่องตลกเรื่องสนุก          “อ้าวไหงพูดงี้อะแม่ ถ้าไปแล้วไม่ต้องมานะ หนูกลัวผี แต่ถ้าจะมาจริงๆ นะต้องมาสวยๆ สภาพดีๆ นะ แล้วก็ต้องให้หวยแม่นๆ ด้วยนะไม่งั้นจะครอบด้วยกำแพงแก้วเจ็ดชั้นกับข่ายเพ็ชรไม่ให้เข้าบ้านจริงๆ ด้วยนะเอ้า”           “แน่ละถ้าฉันมาฉันจะสวยให้ดู แต่พูดกันอย่างนี้นี่ยังอยากจะฟังเรื่องต่ออีกรึเปล่า เดี๋ยวก็ไม่เล่าให้ฟังซะหรอกไอ้ลูกคนนี้” แรกๆ พูดไปก็ดูจะยังมีอารมณ์ขันแกมอยู่บ้างแต่เหมือนแม่เริ่มนึกอะไรขึ้นได้เลยออกแกมงอนซะแล้ว เอ้อหนอเราปากเกือบพาจนแล้วไหมเนี่ย          “อ๊ะ! ไม่ได้นะ เล่าต่อเลยเล่าต่อ จะฟังจะฟัง” เป็นไปได้แฮะอยู่กับพ่อกับแม่ทีไรก็รบๆ อ้อนๆ เป็นเด็กๆ อย่างนี้ทุกทีเลยฉัน          “แล้วครั้งที่สองที่แม่เจอยมทูตล่ะเจอที่ไหน หนูจำได้คล้ายๆ ว่าแม่เคยเล่าให้ฟังรอบนึงแล้วเหมือนจะเจอที่บ้านนี้เลยใช่ไหมแม่?” แม่แค่พยักหน้ารับ          “จำได้ไหมช่วงแรกๆ ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ตอนนั้นแถวนี้ยังไม่ค่อยมีบ้านคนหรือหมู่บ้านจัดสรรมากเท่าไหร่นัก ถนนหนทางมันก็ออกจะเปลี่ยว ช่วงนั้นแม่ต้องกลับบ้านค่ำๆ ดึกๆ บ่อยครั้ง แล้วไม่ค่อยได้กลับพร้อมพ่อด้วย แต่จำไม่ได้แล้วนะว่าช่วงนั้นทำไมถึงต้องกลับเองคนเดียวบ่อยๆ จำได้ว่าวันนั้นกว่าจะได้ขึ้นรถสองแถวก็เกือบจะสามทุ่มเข้าไปแล้ว” มีต่อค่ะ จากคุณ : มณีนาคา - [ 6 พ.ค. 50 15:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ          บนถนนสายเล็กๆ ตลอดระยะทางที่รถสองแถวคันโตแล่นผ่านมาขนาบข้างด้วยแปลงผักสลับคั่นกับดงกกพงหญ้าที่รกชัฏ แสงไฟทางตามถนนที่ปักตั้งเสาอยู่ห่างกันเป็นระยะไกลๆ นานๆ ถึงจะมีบ้านเรือนสิ่งปลูกสร้างให้เห็นจึงจะพอมีแสงสว่างชัดเจนมากกว่าบริเวณอื่นๆ เมื่อรถแล่นพ้นเขตที่อยู่อาศัยความมืดสลัวก็โรยตัวเข้ามาแทนที่พร้อมกับบรรยากาศเดิมๆ ที่ดูคล้ายว่าถนนแห่งนี้น่าจะอยู่ในชนบทมากกว่าที่ควรจะอยู่ในกรุงเทพเสียด้วยซ้ำ แต่มันก็กลายเป็นความชินตาไปแล้วสำหรับแม่          รถสองแถวจอดสนิทหลังได้ยินเสียงกริ่งแจ้งสัญญาณปลายทางจากผู้โดยสาร แม่ที่กระชับกระเป๋าและสัมภาระต่างๆ เตรียมพร้อมคอยท่าไว้อยู่แล้ว รีบลุกขึ้นก้าวลงจากรถ แต่ด้วยเพราะจุดที่แม่ยืนอยู่ไม่มีแสงไฟให้ซักดวง แสงจันทร์คืนแรมใกล้จะดับไม่ได้ช่วยสร้างความอบอุ่นใจขึ้นมาบ้างเลย ดงกกพงหญ้าสูงรกจนท่วมหัวตรงริมถนนหัวซอยช่วยสนับสนุนตอกย้ำบรรยากาศให้ดูเปลี่ยวและวังเวงมากขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ           นี่ถ้ามีใครซักคนในรถโดยสารก้าวตามลงมาด้วยก็คงจะดี อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องรู้สึกกลัวหรือหวาดระแวงภัยทั้งจากงูเงี้ยวเขี้ยวขอ สัตว์หน้าขน หรือภัยจากคน ยิ่งเห็นกระบะใบตองใส่อาหารคาวหวานปักธูปเหมือนเซ่นผีมาวางไว้โคนเสาไฟฟ้ามืดๆ  ตรงสามแพร่งหน้าซอยด้วยแล้วให้รู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาอีก           แม่รู้สึกใจชื้นมากขึ้นเมื่อได้เสียงเหมือนมีคนลงจากลงเดิมตามหลังมาก่อนที่จะได้ยินเสียงเครื่องยนต์สองแถวดังห่างออกไป แต่แล้วเหมือนกับมีบางอย่างมาสะกิดใจแม่ ความรู้สึกเหมือนมีสิ่งผิดปรกติที่อยู่ทางเบื้องหลัง เสียงแมลงกลางคืนที่ได้ยินก่อนหน้านี้เงียบหายเป็นปลิดทิ้ง ลำหญ้ากกริมทางหยุดนิ่งไม่พลิ้วไหวเพราะสายลมหยุดนิ่งขาดสาย ความรู้สึกเย็นวาบจนหนาวสะท้านเข้าไปถึงกระดูกสันหลัง ขนอ่อนที่ต้นคอและทั่วร่างลุกชัน           อะไรบางอย่างเคลื่อนตัววูบไหวคล้ายเงาผลุบโผล่ซ่อนเร้นด้วยความตื่นตระหนก เสียงย่ำเท้าหนักแน่นก้าวเดินตามจังหวะที่แม่เดิน แม่พยายามใช้หางตาชำเลืองดูด้านหลังด้วยไม่กล้าหันกลับไปมองแบบเปิดเผย ไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด แม่ปลอบใจตัวเองว่าคงเพราะเดินทิ้งระยะห่างมากไปจึงเหลือบแลไม่เห็นแม้แต่เงา ทั้งที่ใจจริงแล้วยังรู้สึกหวาดหวั่นครั่นคร้ามเป็นหนักหนา          แม่เร่งฝีเท้าเดินให้เร็วขึ้นแต่ก็ดูเหมือนว่าเสียงฝีเท้าที่ตามหลังมาก็เร่งเดินเป็นจังหวะเดียวกัน แม่ชะลอฝีเท้าให้ช้าลงด้านหลังก็ชะลอตามลงด้วย ครั้นลองทำใจแข็งชะงักเท้าหยุดลงเสียงฝีเท้าด้านหลังก็หยุดตามในจังหวะเดียวกัน แม่เริ่มเกิดอาการใจแกว่งคล้ายจะเป็นลมล้มพับไปให้ได้ดีที่ยังพอจะครองสติไว้ได้          แม่พยายามฝืนกลืนก้อนแข็งที่วิ่งมาจุกกลางลำคอด้วยความยากเย็น พยายามตั้งสติไว้ให้มั่นนึกถึงพุทธคุณและความดีต่างๆ ที่ได้กระทำสั่งสมไว้ แล้วก้าวเดินต่อไปพร้อมกับเจริญเมตตาไว้ในใจ คราวนี้แม้ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ ณ เบื้องหลังจะยังคงก้าวเท้าเดินตามในจังหวะที่แม่ก้าวเดินอย่างสม่ำเสมอก็ตาม แต่แม่กลับไม่ได้รู้สึกถึงความหวาดระแวงและครั่นคร้ามต่อสิ่งนั้น เพราะภายในจิตใจของแม่มีแต่ความชุ่มเย็นและหนักแน่นมากพอกับที่สติจะสามารถรับรู้ถึงตัวตนของตนเองและผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้ตลอดเวลา เมื่อสภาวะทางด้านอารมณ์และจิตใจแปลเปลี่ยนไป อีกทั้งรู้แน่ชัดแล้วว่าสิ่งเบื้องหลังนั้นไม่ได้เป็นภัยเลยแม้แต่น้อย           ครั้นถึงสามแพร่งทางแยกหน้าหมู่บ้านแม่เลือกที่จะหยุดเพื่อชำเลืองตาแลไปยังต้นเสียงของผู้ติดตามอีกครั้ง ว่างเปล่าไร้ทั้งร่างไร้ทั้งเงา!          เหล่าบริวารสุนัขที่มักจะคอยวนเวียนนั่งเฝ้านอนเฝ้าอยู่ที่หน้าบ้านเพื่อรอปันเศษอาหารเป็นประจำ ออกมายืนออกันหน้าสลอนตรงปากซอยหมู่บ้านเป็นปรกติเหมือนเช่นทุกวัน เพียงแต่วันนี้ที่ดูจะผิดปกติไปคืออาการที่พวกมันแตกแถววิ่งหนีกันหางจุกตูดพร้อมกับส่งเสียงเห่าหอนโหยหวนกันไปตลอดทางทิ้งให้ผู้ที่มันมาเฝ้ารอรับตั้งแต่หัวค่ำต้องเดินเข้าซอยหมู่บ้านโดยปราศจากบอดี้การ์ดสี่ขาอย่างทุกวัน          เจ้าบอดี้การ์ดจำเป็นพวกนั้นก็คอยแต่เหลียวหันมามองบุคคลผู้ซึ่งไร้ตัวตนที่เดินตามหลังแม่อยู่ตลอดเวลาที่วิ่งหนีไปพลางโก่งคอหอนไป เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้          ยิ่งเดินเข้ามาในหมู่บ้านแม่ก็ยิ่งสังเกตเห็นอากัปกิริยาของสุนัขที่เพื่อนบ้านเลี้ยงไว้ สุนัขในบ้านแต่ละหลังจะโก่งคอเห่าหอน วิ่งหางจุกตูดวนไปวนมาอยู่ภายในรอบรั้วบ้านของมัน ที่หนักหน่อยก็คือท่าทางที่หวาดกลัวจนดูเหมือนทุรนทุรายที่ไม่สามารถวิ่งหนีหายไปให้ไกลจากบริเวณนั้นได้ เสียงเห่าหอนที่โหยหวนดังระงมไปทั่วทั้งหัวซอยท้ายซอยจนเกือบจะเรียกได้ว่าดังขรมไปทั้งหมู่บ้านก็น่าจะไม่ผิด          บรรยากาศแวดล้อมเหล่านี้พาลให้แม่คิดถึงค่ำคืนหนึ่งที่บ้านหลังเก่ากับครั้งแรกที่เกิดประสบการณ์ในการพบเห็นยมทูต มันช่างคล้ายกันอะไรอย่างนี้ หากจะต่างกันก็คงเป็นเพียงเวลานี้แม่ไม่ได้นอนหลับอยู่ในห้องนอนเหมือนกับครั้งก่อน แถมยังสามารถเคลื่อนไหวเดินเหินได้เป็นปกติดีทุกอย่าง ไม่ได้เกิดอาการตัวแข็งจนแทบจะเป็นหินเหมือนในครั้งนั้นแต่อย่างใด ความรู้สึกหวาดกลัวก็แทบจะไม่มีหลงเหลือแล้วด้วยซ้ำไป          เมื่อเดินมาถึงหน้ารั้วประตูบ้านแม่หยุดเดินและยืนอยู่นิ่งๆ เสียงฝีเท้าที่ตามหลังมาก็หยุดลงด้วยเช่นกัน เมื่อต่างคนต่างหยุดต่างสิ้นสุดการย่างเท้าก้าวเดินด้วยเพราะถึงจุดหมายปลายทางตามต้องการ แม่ค่อยหมุนตัวกลับหลังหันไปยังตำแหน่งที่คาดว่าสามารถประจันหน้ากับผู้ที่คอยเดินตามประกบหลังระวังภัยให้ตั้งแต่ก้าวลงจากรถสองแถวได้อย่างถนัดถนี่          และเป็นเช่นนั้นจริงๆ บุรุษร่างกำยำโพกผ้าสีแดงบนศีรษะ เปลือยอกล่ำนุ่งรั้งผ้าเตี่ยวสีแดงแค่โคนขา ผูกมัดประเจียดสีแดงเส้นบางไว้บนมัดกล้ามต้นแขน ถืออาวุธด้ามยาวปลายแหลม สีหน้าเรียบเฉยกับดวงตาดุคมคู่นั้นที่ส่งให้เกิดความขรึมขลังบนดวงหน้า แสงนวลเรืองฉาบร่าง จ้องประสานดวงตากับแม่นิ่งนาน          “ขอบคุณค่ะ ที่ตามมาดูแล ถึงบ้านแล้ว ปลอดภัยดีค่ะ ไม่รบกวนท่านแล้วค่ะ” แม่กล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มที่ยังรู้สึกได้ถึงความชุ่มเย็นก่อนจะค้อมตัวเล็กน้อยเป็นการแสดงคารวะอยู่ในที          บุรุษร่างนั้นพยักหน้ารับสุขุมในท่วงท่าก่อนเลือนหายไปในความมืด เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าของอณูอากาศธาตุ           บรรยากาศโดยรอบหลังการจากไปของบุรุษผู้คอยตรวจตรารับส่งวิญญาณแห่งยมโลกกลับมาเป็นเช่นปกติวิสัยอีกครั้ง สายลมโชยพัดให้ความสดชื่นในยามค่ำคืนหอบเอากลิ่นหอมอ่อนของดอกโมก และดอกแก้วที่ปลูกไว้หน้าบ้านเข้ามากระทบโสตนาสิกหอมชื่นใจยิ่งกว่าทุกค่ำคืนที่เคยได้กลิ่น ทั้งแมลงกลางคืนก็ส่งเสียงเริงร่ามีชีวิตชีวาแทนที่เสียงเห่าหอนที่โหยหวนของบรรดาเหล่าสุนัขในหมู่บ้านที่อ่อนเสียงลงและเงียบหายไป ส่วนบรรดาลูกน้องสี่ขาตัวดีก็วิ่งกลับมาจากท้ายหมู่บ้าน เพื่อมาออเซาะคลอเคลียร์เจ้าของบ้านที่พวกมันไปดักรอรับแต่กลับต้องวิ่งหนีกันซะหางจุกตูดด้วยว่ามีผู้ติดตามที่น่าเกรงขาม          แม่ยืนเล่นปลอบใจบรรดาลูกน้องสี่ขาหน้าขนอยู่ครู่หนึ่ง เห็นเจ้าเปรี้ยวลูกสาวคนโตเปิดประตูแง้มดูอยู่นาน แต่แม่ไม่เข้าบ้านซะทีจึงชะโงกหน้าออกมาให้แม่เห็นเป็นเชิงว่าเข้าบ้านได้แล้วลูกๆ รออยู่ ทำให้แม่ต้องละความสนใจจากบรรดาหมาๆ แล้วเดินเข้าบ้านตามท่าทีเรียกร้องของลูกสาว           พอก้าวขาเข้าบ้านได้ไอ้เจ้าลูกสาวคนโตตัวแสบก็กระโดดกอดแม่จนแทบเซ แล้วทำเนียนคว้าถุงขนมถุงอาหารจากมือแม่จนหมดแล้วชิ่งจากไปเพื่อสำรวจของกินทั้งหลายก่อนจะเลือกสำเร็จโทษตามความชอบพร้อมกับน้องสาวคนเล็กในตอนนั้นที่มากระแซะขอมีส่วนร่วมด้วยคน จนคนเป็นแม่อดขำไม่ได้ที่เสียรู้ไอ้ตัวแสบอีกแล้ว มาไม้นี้ทีไรประเหลาะหาของกินทุกทีเจ้าลูกพวกนี้          “แม่ๆ ตะกี้แม่คุยกะใครที่หน้าบ้านเหรอ? หนูไม่เห็นใครเลย เห็นแต่แม่อะยืนพูดอยู่คนเดียวแล้วก็โค้งตัวเหมือนจะคำนับใครก็ไม่รู้” เจ้าเปรี้ยวล่ะแสบนักเรื่องแบบนี้เที่ยวได้ไปรู้ไปเห็นอะไรอยู่เป็นประจำเริ่มยิงคำถามหลังเงียบไปอิ่มหนำสำราญกับอาหารและขนมที่คนเป็นแม่ซื้อเข้ามาให้          “ว่าแต่ไม่ใช่คน ใช่รึเปล่า? เพราะหนูว่านะมันแปลกๆ นะแม่ ปกติหมาในซอยมันไม่เป็นแบบนี้นะนอกจากเวลามีผีมา แต่อันนี้ก็ไม่ใช่ผีนะหนูว่าต้องเป็นอย่างอื่นแน่เลย เพราะพวกหมามันกลัวผิดปกติ แม่ว่ายังไง ที่หนูสงสัยใช่รึเปล่า? บอกหน่อย บอกหน่อย” ดูดู๊ไอ้ตัวแสบเรื่องแบบนี้ทีไรทำเป็นรู้ทันไปหมด           “เปรี้ยวเห็นเหรอลูก เห็นแล้วทำไมไม่เห็นให้หมดล่ะ?” แม่ล้อเลียนลูกสาว           “ก็ไม่เห็นน่ะสิแม่ถึงได้ถาม ต้องไม่ใช่คน แล้วก็ไม่ใช่ผีธรรมดาแน่”          “งั้นลองทายสิ เป็นผู้ชายนุ่งผ้าสีแดงผืนเดียว...” ยังไม่ทันที่จะพูดให้จบประโยคลูกสาวตัวแสบก็สวนขึ้นทันควัน          “ยมทูต ยมทูตใช่ไหมแม่? โห เจ๋งเลย มียมทูตมาส่งบ้านด้วยแฮะ ปกติคนเค้าต้องกลัวยมทูตนะทำไมแม่ไม่กลัวล่ะ หรือกลัว วุ้ย...งง” คนเป็นแม่เห็นท่าทางลูกสาวแล้วก็อดขำไม่ได้กับท่าทีตื่นเต้นระคนสงสัย          “ไม่กลัวหรอก ยมทูตกับแม่เคยเจอกันมาก่อนสมัยอยู่บ้านเก่า ตอนนั้นน่าจะเจอในฝันนะ"          “อ้าวแล้วทำไมแม่ไม่กลัวยมทูตล่ะ?” อีกแล้วเอาอีกแล้วขี้สงสัยซะจริงเจ้าลูกคนนี้          “ทำไมต้องกลัวล่ะลูก เปรี้ยวหนูเคยได้ยินรึเปล่าที่ใครๆ เขาพูดกันว่าคนดีผีคุ้มน่ะ ถ้าเราเป็นคนดีนะขนาดผียังคุ้มเลย แต่นี่นะเป็นถึงยมทูตมาคอยคุ้มให้ หนูลองคิดดูสิว่าต้องทำดีขนาดไหนถึงจะมีระดับยมทูตมาคอยคุ้มครองดูแลให้ แม่รู้นะว่าหนูอยากให้ยมทูตมาดูแลคุ้มครองมากกว่าผีใช่ไหม ฉะนั้นหนูต้องทำแต่ความดีไว้เยอะๆ สวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิทุกวัน แล้วก็ไม่เบียดเบียนคนอื่น หรือผู้ที่ด้อยกว่าด้วย ถึงจะมีวิญญาณระดับสูงมากกว่าผีมาคอยดูแลคอยคุ้มครองไง โอ.เค.ไหมลูก ถ้า โอ.เค. ก็ทำดีซะตั้งแต่วันนี้อะไรที่หนูทำดีอยู่แล้วก็ให้ทำดีต่อไปนะลูกนะ อะไรทียังเห็นว่าน่าจะทำดีได้มากกว่าที่เคยทำก็ทำเถอะลูก” แม่ได้โอกาสสอนสั่งให้ลูกสาวประพฤติดีอีกแล้ว เพราะความช่างรู้ช่างเห็นในสิ่งที่ไม่ค่อยจะมีใครได้เห็นที่เอื้อประโยชน์ในการสอนลูกหลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะรบเร้าให้ต้องเล่าเรื่องที่เคยได้เจอะเจอกับยมทูตในครั้งแรกให้ฟังก่อนนอน มีต่อค่ะ จากคุณ : มณีนาคา - [ 6 พ.ค. 50 15:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ          หลังจากแม่เล่าเรื่องราวในอดีตที่ได้มีการพบเห็นยมทูตจบลงทั้งสองครั้ง ฉันได้แต่นิ่งอึ้งงงทั้งที่ก็จำได้คลับคล้ายคลับคราว่าเคยผ่านการเล่าสู่เหตุการณ์ทั้งสองครั้งนี้มาก็หลายรอบ แต่ไม่ยักจะจำได้ว่าตัวเองแสบอะไรขนาดนั้น เอ...ชักสงสัยแล้วสิว่าแม่แอบโม้อะไรเกินจริงหรือเปล่า?          เหมือนแม่จะรู้ทันว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ เลยพูดเชิงดักคอฉันไว้ก่อนว่าไอ้ที่เล่ามาน่ะไม่ได้มีการโม้เรื่องความแสบความช่างสงสัยอะไรของฉันเลย นั่นน่ะจริงซะยิ่งกว่าจริงอีก ก็แหม...คนมันจำไม่ได้นี่นา            “ตกลง สรุปว่าแม่ไม่กลัวยมทูตใช่ไหม? แล้วเป็นเพื่อนกันรึยังล่ะเนี่ย?” เอาอีกแล้วตั้งคำถามคะนองปากพาจนอีกแล้วฉัน          “ไอ้ทะลึ่ง! แกนี่ปาก...จริงๆ เลย เดี๋ยวก็โดนดีหรอก” แม่ทำเสียงแหลมใส่ฉันจนแสบแก้วหู ก่อนจะปรับอารมณ์และน้ำเสียงให้เป็นปกติ           “ใครว่ายมทูตน่ากลัว ถ้าเราทำความดีอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ยมทูตก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะ เพราะเขาจะต้องเกรงใจเรา หากเรามีบุญมีบารมีที่เหนือกว่าเขา คนเราเนี่ยนะถึงเวลาสิ้นอายุขัยหรือต้องตายไปไม่เวลาใดเวลาหนึ่ง คนที่มีบาปหยาบหนาก็จะถูกยมทูตมาพาวิญญาณไปพิจารณากรรมอย่างไม่ปรานีปราศรัย แต่ถ้าหากคนนั้นประกอบคุณงามความดีสั่งสมบุญบารมีจนมากพอ เมื่อถึงเวลาตายไปยมทูตก็จะมาเชิญให้วิญญาณไปพิจารณากรรมอย่างนอบน้อม เห็นไหมถ้าเป็นคนดีทำแต่กรรมดีก็ไม่เห็นจะต้องกลัวยมทูตเลย ยมทูตต่างหากที่จะต้องยกย่องเกรงใจคนดี ฉะนั้นแกก็ทำตัวดีๆ เป็นคนดีเลิกปากเปราะไปทะลึ่งตึงตังกับสิ่งที่มองไม่เห็นซะที ฉันเห็นแกชอบไปยุ่งไปทำปากเปราะกับวิญญาณชั้นสูงทุกทีเลยระวังเหอะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” ฟังดูตอนต้นดีสวยหรูลื่นหูดีอยู่หรอกแต่ไหงลงท้ายถึงมาอัดฉันได้ล่ะเนี่ย?          จนถึงทุกวันนี้ฉันก็ยังคงเชื่อคำพูดของแม่เสมอที่คอยพร่ำบอกพร่ำสอนให้เป็นคนดี เพราะคนดีไม่ต้องกลัวยมทูต และเชื่อว่าความดีเท่านั้นที่จะเป็นเกราะคุ้มครองผู้กระทำแต่กรรมดีให้รอดพ้นจากภยันตรายต่างๆ ได้เสมอ และฉันยังเชื่อว่าหากทุกคนปฏิบัติดีปฏิบัติชอบด้วยการประกอบคุณความดีไม่เอารัดเอาเปรียบเบียดเบียนกันเองสังคมและประเทศชาติก็คงจะสุขสงบร่มเย็น ไม่ต้องมีใครหวาดระแวงใครหรือหวาดระแวงภัยแฝงเร้นจากมิจฉาชีพเหตุเพราะทุกคนหันมาประกอบการโดยสุจริตนั่นเอง ************************************************************* จบแล้วเจ้าค่ะ จากคุณ : มณีนาคา - [ 6 พ.ค. 50 15:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาตามจดหมายจ้าา เห็นปุ๊บมาปั๊บเลย  อูยย นี่ขนาดอ่านตอนเย็นๆ นะเนี่ย ขนลุก เห็นด้วยกับย่อหน้าสุดท้ายที่สุดเลยล่ะค่ะเหอๆ ว่าแต่ทางบ้านของคุณมณีนาคา  มีประสบการณ์พิเศษกันทั้งนั้นเลยหรือเปล่าคะ จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 6 พ.ค. 50 16:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกค่ะ แต่ปล่อยให้รอน้านน..นานนะคะ รีบมาเขียนต่อไวๆนะคะ จากคุณ : เหมียวซ่าคุโรโกะ - [ 6 พ.ค. 50 17:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหะๆ แอบกลัวนิดๆค่ะ คุณแม่คุณมณีนาคาใจเย็นจังเลยนะคะ เป็นเราคงจะวิ่งอ้าวไม่เหลียวหลังไปแล้ว -*- รออ่านตอนต่อไปนะฮับ ^ ^ จากคุณ : hiyono - [ 6 พ.ค. 50 20:52:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห หันไปขอบคุณด้วย จากคุณ : scottie - [ 6 พ.ค. 50 21:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณแม่กล้ามากค่ะ เป็นเราช๊อคไปแล้วมั้ง จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 6 พ.ค. 50 22:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นผมคงสลบไปแล้ว จากคุณ : กริชครับผม - [ 6 พ.ค. 50 23:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เย...............กลับมาแล้ว นึกว่าจะหายไปเสียอีก จากคุณ : GTW - [ 7 พ.ค. 50 05:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณแม่กล้ามากเลยค่ะ เป็นเราก้าวขาไม่ออกตั้งแต่ได้ยินเสียงมาหอนแล้ว บรื๊ออออ จากคุณ : beautystone - [ 7 พ.ค. 50 05:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีคะ คุณแม่นี่ ท่านจิตแข็งน่าดู  เดินจนถึงบ้าน ถ้าเป็นเรา...เฮอๆๆๆ ...คงเป็นลม จากคุณ : Hermosa - [ 7 พ.ค. 50 06:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โห จิตแข็งมากเลย เป็นพี่คงเป็นลมไปแล้ว จิตตกตั้งแต่ได้ยินเสียงคนเดินตามแล้วล่ะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 7 พ.ค. 50 09:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ได้กลิ่น ซาหยอง ๆ จากหลังไม ค์เลยคับ คุณแม่จิตใจเข้มแข็งมั๊ก ๆ   เป็นผมคงจะยืนแข็งตรงนั้นแล้วอ่ะ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 7 พ.ค. 50 18:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่โส้มมมมมมมมมม เอาไอ้นั้นลงด้วย ห่างมานานเป็นเดือนแล้วววววววว จากคุณ : i_tua_yung - [ 7 พ.ค. 50 18:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบค่ะ อ่านแล้วขนลุกดี มาอีกนะจ๊ะ จากคุณ : เหน่ง (หริชา) - [ 8 พ.ค. 50 08:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อย่างนี้เขาเรียกว่าคนดีผี (ยมทูต) คุ้มหรือเปล่าเอ่ย จากคุณ : เม-ดา - [ 8 พ.ค. 50 08:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณแม่ใจกล้าจังครับ   เป็นผมคงหลอนมากๆ จากคุณ : SoNgSaNg - [ 8 พ.ค. 50 11:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สยองจริง ๆ ๆ เป็นกรรมพันธ์ ถ่ายทอดกันสายเลือดหรือเปล่านี่... แหมเจ้าส้มเรื่องเก่า....ระวังกลิ่นจะโขยนะเว้ย จากคุณ : Donut_ty - [ 8 พ.ค. 50 12:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณสำหรับหลัง ไมค์ค่า ไม่ทราบหนังสือจะออกเมื่อไหร่คะ จะรออุดหนุน ข้างในเป็นเรื่องชุดที่แล้วใช่มั้ยคะ คุณแม่เก่งจังค่ะ เป็นมิ้นต์คงไม่ใจแข็งแบบนี้ คงรีบโกยอ้าวกลับบ้านไปแล้ว ยังไงๆ ก็กลัวอยู่ดีแหละ >_< น่ากลัวมากเลย จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 8 พ.ค. 50 14:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เม้นต์ไว้ในจัตุรัสนัดฝันรอบนึงแล้ว ตอนนี้แวะมาเม้าท์เฉยๆ คิดว่าไม่ได้เข้ามาอ่าน ค่ำๆ แบบนี้คงไม่เป็นรายยยย ที่ไหนด้ายยยย  (ขอทำเสียงยานคางประกอบ)  คุณเปรี้ยว เอ๊ย คุณส้มเอาปกเล่มแรกมาลง จ๊ากกกกกกกกกกกกก เข็ดเยย ฮือๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 พ.ค. 50 15:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ดีใจจังที่ได้อ่านผลงานของคุณมณีนาคาอีก และจะติดตามอ่านต่อไปเรื่อย ๆ นะครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 9 พ.ค. 50 16:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ได้รับจดหมายค่ะ ตามมาอ่านแต่ขอแตะไว้ก่อนนะ มันมืดแล้ว เงียบไปหน่อยค่ะขออ่านตอนบรรยากาศไม่เป็นใจนะคะ 555 จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 9 พ.ค. 50 21:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาอ่านแล้วค่ะ คุณมณีนาคา โหย น่ากลัวมากๆถ้าเราเจอมั่ง คงช็อคตาตั้ง - -* รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : doubleberry - [ 11 พ.ค. 50 18:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตามมาอ่านแล้วจ้า หายไปนาน คิดถึงมากมาย จากคุณ : นู๋ชิ (HaiyeenA) - [ 15 พ.ค. 50 13:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณเปรี้ยว เอ๊ย คุณส้มหายไปหนาย หายๆๆๆ ไปหนายยย... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 พ.ค. 50 21:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หายไปนานนะคะ   กลับมายังน่ากลัวเหมือนเดิม   แต่บ้านคุณใจกล้ากันจังเป็นเราขอไม่เจอ ไม่รับรู้ ไม่ข้องแวะดีกว่า  ขอให้ท่านดูแลเราอยู่ห่าง ๆๆๆๆๆ  ก็แล้วกัน จากคุณ : นัชชา (najcha) - [ 16 พ.ค. 50 14:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กว่าจะได้เข้ามาอ่าน... ยังคงสยองเหมือนเดิมค่ะ ขนาดนั่งอ่านในออฟฟิศ คนเยอะแยะยังขนลุกได้เลยนะเนี่ย จากคุณ : safety_sake - [ 17 พ.ค. 50 15:14:39 ]