มีใครเคยถามผมว่า เราเกิดมาบนโลกนี้ทำไม
ตอนนั้นผมได้แต่อำอึ้งเพราะไม่สามรถหาคำตอบได้
แต่ตอนนี้ผมรู้คำตอบแล้ว...
ที่เราอยู่บนโลกนี้เพื่อต้องการใครสักคน
ใครสักคนที่มอบความรักให้แก่เรา
ใครสักคนที่มอบความอบอุ่นให้กลับเราในเวลาที่หนาวเหน็บ
จากความเหงาที่ค่อยๆก่อตัวรอบหัวใจเรา
ใครสักคนที่มอบชีวิตใหม่ให้เราอีกครั้ง
แต่เมื่อเจอคำตอบกลับเจอคำถามใหม่ขึ้นมา
เมื่อไรละที่เราจะเจอคนๆนั้น...
ไม่มีใครตอบได้
ถึงตอนนี้ผมก็ไม่สามรถหาคำตอบได้ว่าเมื่อไรเราจะพบ
เพียงแค่เฝ้าภาวนากลับหมู่ดาวบนท้องฟ้าให้มอบใครสักคน
ให้มอบความรักให้เราสักครั้ง
แต่...ดาวเหล่านั้นได้แต่กระพริบตาวาววับให้แก่กันและกัน
ความเหงาเริ่มเกาะกินใจผมช้าๆ
เสมือนกลายเป็นฝุ่นละอองเล็กๆที่เดียวดายอยู่กลางจักรวาลอันกว้างใหญ่
เสมือนความหนาวเหน็บที่ไม่มีวันจากหายไปจากฤดูหนาว
เหงาเหลือเกิน...
หนาวเหลือเกิน...
ทำไมผมถึงต้องตามหาความรักด้วย
ทำไมกัน
ทุกวันนี้ผมนอนอย่างเดียวดายกลางสายฝนแห่งความเหงาที่ทิ่มแทงหัวใจ
หวังเพียงใครสักคนที่จะมาอยู่ข้างกลายเปลี่ยสายฝนในฤดูหนาวกลายเป็นหิมะในฤดูร้อน
หวังเพียงใครสักคนที่มอบรอยยิ้มดังแสงตะวันให้แก่เราในทุกเช้าวันใหม่
หวังเพียงใครสักคนที่จะเติมเต็มส่วนที่ขาดของจิตใจอันอ้างว้างของผมให้ชุ่มฉำไปด้วย
สายฝนแห่งรัก...
แต่สิ่งเหล่านี้ก็ดูเหมือนจะริบหรี่เสียยิ่งกว่าหมู่ดาวบนท้องฟ้า
มันยากแค่ไหนกันที่จะตามหาความรัก
มันอยากแค่ไหนที่จะทำลายความเหงาที่กำลังกัดกินหัวใจ
มันยากแค่ไหน...
มันยากแค่ไหน...
มันจากแค่ไหน...
จากคุณ :
Prince Harry 
- [
6 พ.ค. 50 21:13:36
]
เหงา
