นิทานเหล่านี้เป็นเรื่องสมมุติแต่งขึ้นมั้ง  อาจจะเกี่ยวข้องกับบุคคล  สมาคม  หรือรัฐบาลใด ๆ  หากชื่อของตัวละครหรือสถานที่  จงใจไปพ้องกับผู้ใดผู้หนึ่ง  หรือสถานที่ใดที่หนึ่ง  ผู้เขียนก็ขอเผ่นไปจากที่นี้




วรรค ๑  พระราชบัญญัติค้าปลีกค้าส่ง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5293048/W5293048.html

วรรค ๒  พุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5340760/W5340760.html

วรรค ๓  ฮวงจุ้ยต่ออายุ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5343795/W5343795.html

วรรค ๔  นกโง่  ลิงโง่  และคนโง่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5352224/W5352224.html

วรรค ๕  ด่าเพราะอยากดัง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5357568/W5357568.html

~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~~:~



~:~ ก็ผมเป็นวีรบุรุษ(โว้ย) ~:~


หลังจากพวกมนุษย์กลับไปแล้ว  เหล่านกกระจาบว่ายากซึ่งพากันบินหนีเมื่อถูกรุกรานก็กลับมาเข้ารัง  ด้วยทิฐิของพวกมัน  จึงไม่แม้แต่จะกล่าวคำขอบคุณต่อพ่อนก  ลูกนกผู้ตามมาทีหลังได้เห็นเหตุการณ์ส่วนนี้เกิดความไม่พอใจ  จึงเข้าไปหาพ่อของมัน

“พ่อจ๋า  พ่อไม่เข็ดหรืออย่างไรจึงเทียวทำคุณแก่ผู้ที่ทำคุณไม่ขึ้นเหล่านี้”

“ลูกเอ๋ย  คำว่าเข็ดหลาบ  หรือท้อถอยไม่มีในผู้ซึ่งทำดีโดยไม่หวังผลหรอกนะลูก..”  พ่อนกตอบอย่างใจเย็น  “...ถ้าลูกหวังผลจากการทำดี  ว่าเขาจะตอบแทนเราอย่างนั้นอย่างนี้  หากการณ์ไม่เป็นไปดังหวัง  ผู้ที่เดือดเนื้อร้อนใจจะเป็นใครไปเสียล่ะลูก”

“แต่พ่อจ๋า  ลูกห้ามความคิดเช่นนั้นมิได้ดอก  ลูกเองก็ยังเป็นนกปุถุชน  ย่อมไม่อาจหักใจข่มความโกรธได้”

พ่อนกฟังดังนั้นจึงครุ่นคิดอุบายสำหรับลูกของตน

“ลูกเอ๋ย  อันว่าโทสะนั้น  แม้พระโมคคัลลานะก่อนที่จะสำเร็จมรรคผลเป็นพระอรหันต์  ก็เป็นผู้ถือตัวมักโกรธ  กระทั่งพระพุทธเจ้าต้องประทานโอวาทสามข้อจึงสามารถสงบระงับ  แม้กระนั้นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดกว่าพระโมคคัลลานะก็มีในอดีตกาลมาแล้ว”

ลูกนกเกิดความสนใจในเรื่องราวจึงอ้อนวอนให้พ่อนกเล่าให้ฟัง  พ่อนกกระจาบไม่อาจขัดลูกนกได้จึงต้องสาธกนิทานซึ่งเขาอ้างว่าเป็นเรื่องจริงอีกครั้ง





กาลครั้งนั้น  พระเจ้าเหลิ่ยมครองกรุงสารขัณฑ์...  

อันกรุงสารขัณฑ์นั้น  มีข้าศึกรุกรานอยู่ตลอดเวลาหาความสงบมิได้  ด้วยพระเจ้าแผ่นดินปกครองอย่างไม่เป็นธรรม  โกงสะพัดสะบัดช่อ  กินตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเสาเข็มตึก



ยุคนั้น  พระเจ้าเหลิ่ยมประมาทต่อกองกำลังข้าศึก  ถึงขนาดออกปากว่าศัตรูนั้นเป็นเพียงโจรกระจอก  แล้วโปรดเกล้าฯให้ถอนกำลังทแกล้วทหารชำนาญศึกออกจากพื้นที่  พร้อมส่งกองกำลังรักษาการภายในวังอันอ่อนประสบการณ์ลงไปแทน

พวกอริราชศัตรูยิ้มหวาน  เพราะมีหมูให้เคี้ยวเล่น ๆ  นับแต่นั้นเป็นต้นมาก็ได้เกิดเหตุการณ์ลอบสังหารทหารองครักษ์ไม่เว้นแต่ละวัน  พวกโจรนั้นกำเริบถึงขนาดยกพวกล้อมค่ายกองกำลังรักษาการ  แล้วถล่มจนตายเรียบไม่มีเหลือ




จากปัญหาคาราคาซังมานานหลายประการ  ทำให้พระเจ้าเหลิ่ยมมีอันกระเด็นจากราชสมบัติ  ด้วยเหล่าแม่ทัพนายกองระดับสูงรวมพลังกันทำการยึดอำนาจ  แล้วแต่งตั้งให้พระเจ้าเต่าขึ้นครองราชย์เป็นพระราชาหุ่นเชิดแทน




ด้านแม่ทัพลึกลับ  ขอเรียกว่าบิ๊กปังล่ะกัน  ก็ได้แก้ไขนโยบายอันผิดพลาดมานับแต่ยุคพระเจ้าเหลิ่ยม  ด้วยการส่งกำลังทหารชาญศึกลงสู่สมรภูมิ  แลในการนี้ก็ได้ส่งลูกน้องคู่ใจที่มีนามสมมุติว่า..  บิ๊กสะพรึบ

บิ๊กปัง :  ลื๊อจงลงไปถล่มไพรีให้พินาศย่อยยับ  จะเอาเม็ดเงินอัดฉีดเท่าไหร่อั๊วก็ไม่ว่า  ขอให้ผลงานดูดีกว่าอ้ายเหลิ่ยมก็แล้วกัน

บิ๊กสะพรึบ : ขอรับท่าน  กระผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง  แต่ก่อนไปนี่ผมขอขึ้นเงินเดือนตัวเองหน่อยได้ไหมขอรับ  ไว้เป็นค่าน้ำร้อนน้ำชา  ค่าเข้าบาร์เคล้าอีหนูผ่อนคลายความเครียดจากการทำงาน  และอื่น ๆ อีกจิปาถะ

บิ๊กปัง : (ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง)  เออ...ลื๊อได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้  ดีล่ะอั๊วจะถือโอกาสนี้ขึ้นเงินเดือนให้ตัวอั๊วเองและคนสนิทของอั๊วให้หมด  หลังจากที่ไอ้เหลิ่ยมเอาเงินไปถลุงกับโครงการเพื่อคนจน ๆ มาช้านาน

บิ๊กสะพรึบ :  ดีเลยครับท่าน  ยังไงก็ไม่มีใครว่าอะไรท่านอยู่แล้วที่ตอบแทนตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ  เพราะว่าท่านคือวีรบุรุษผู้กอบกู้แผ่นดินให้พ้นจากมหาภัยพิบัติ

บิ๊กปัง : (เท้าสะเอวหัวเราะอย่างลำพอง)  เฮือะ  ฮ่า ๆๆๆ   ใช่แล้ว  อั๊ว..ไม่สิ  พวกเราทั้งหมดคือวีรบุรุษ

บิ๊กสะพรึบ : (ตวัดลิ้นยาวสามวาเลียบู๊ตหนังของบิ๊กปังแล้วถวายบังคมลา)





สถานการณ์ชายแดนยังทรง ๆ ทรุด ๆ แม้ว่าจะใช้ความพยายามมากสักเท่าไหร่  บางสำนักก็กล่าวว่าพระเจ้าเต่า(ภายใต้การควบคุมของบิ๊กปัง)  เดินมาถูกทางแล้ว  แต่บางสำนักก็ไม่เชื่อว่าจะแก้ปัญหาได้




ขณะเดียวกันที่ตลาดแฮรอดด์แห่งกรุงลอนดอน...

“แม่ขา  เอมจะเอากระโปรงชุดนี้ค่ะ  ดูสิคะลดตั้งสิบห้าเปอร์เซ็นต์เชียวแน่ะ”

อดีตมเหสีขมวดขนงแล้วเอ่ยวาจาถามธิดาสุดรัก  “แล้วมันเหลือราคาเท่าไหร่ล่ะจ๊ะ”

ธิดาเอมพลิกป้ายดูอยู่ครู่หนึ่ง  “ก็เหลือแสนปอนด์เองน่ะค่ะ  แม่ซื้อให้หนูนะคะ”

“ต๊าย!”  หญิงอ้อทาบอกอย่างตกใจ  “วางมันลงเลยนะลูก  ราคาแค่แสนเดียวอย่าไปจับ  เสนียดของถูก ๆ จะขึ้นมือเอา”

ธิดาเอมเพิ่งสำนึกได้ว่ามันเป็นของสำหรับพวกคนจน ๆ ใช้กัน  ก็ร้องอี๋แล้วทิ้งมันลงที่เดิม  จากนั้นโผเข้ามากอดแขนพระมารดา

“แม่ขา  แล้วป๊ะล่ะคะ  ไปไหนแล้ว”

คุณหญิง..เอ๊ยพระมเหสีหันซ้ายแลขวา  “เอ๊ะ  เมื่อกี้ก็เห็นอยู่แว๊บ ๆ นี่  เดี๋ยวเหอะ  ถ้ารู้ว่าแอบไปอี๋อ๋อกะสาวอังกฤษเอ๊าะ ๆ ล่ะแม่จะบิดให้เนื้อเขียว”







พักเรื่องราวของอดีตพระราชาไว้ชั่วคราว  หลังจากที่บิ๊กสะพรึบลงไปปฏิบัติงานทางใต้ได้สักพัก  ก็เกิดเบื่อหน่าย  เพราะสถานบันเทิงเริงรมย์ในเขตสามตำบลชายแดนมิยักกะเปิดสักแห่ง  จึงออกคำสั่งเรียกบุษบกแก้วรุ่นโบอิ้ง ๗๗๗ (ใครจะเอาเลขไปแทงหวยก็ไม่ว่านะ) มาใช้นั่งกลับไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิททั้งหลาย

ขบวนแห่บุษบกอลังการงานสร้างนัก  ว่ากันว่ารัศมีจากประกายทองคำของเครื่องประดับนางรำในขบวน  ถึงกับสาดส่องไปไกลเป็นรัศมีสามโยชน์





เช้ารุ่งขึ้น  ขบวนลูกสมุนเจ้ากรมข่าวซึ่งทราบการกลับมาของบิ๊กสะพรึบ  จึงพากันไปดักล้อมรอสัมภาษณ์ที่หน้าทำเนียบ..เอ๊ยวังหลัง

“ท่านครับ  ได้ข่าวว่าท่านนำบุษบกของรัฐมาใช้นั่งกลับเป็นการส่วนตัวเชียวหรือครับ”

บิ๊กสะพรึบหน้ายุ่ง

“เฮ้ย  คุณมาจากกรมข่าวไหนนี่  มาถามผมแบบนี้มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า”

“ไม่ใช่จากสปป.ลาวก็แล้วกันครับ  แล้วผมก็ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงด้วย  แค่ทำหน้าที่เสนอความจริงให้สังคมรับรู้เท่านั้นเอง”

“ท่านคะ”  นักข่าวสาวอีกคนยื่นไมค์จ่อเข้ามาบ้าง  “สรุปว่าใช่เรื่องจริงหรือเปล่าคะที่บุษบกโบอิ้ง ๗๗๗  บินมาโดยมีท่านเป็นผู้โดยสารเพียงผู้เดียว”

“คุณจะบ้าหรือเปล่า”  บิ๊กสะพรึบตวาดแว้ด  “ถ้าไม่มีนักบินกับแอร์โฮสเตสแล้วผมจะนั่งมาได้ยังไงเล่า”

“แปลว่าท่านยอมรับแล้วใช่ไหมครับว่าเอาพาหนะของราชการมาใช้ในเรื่องส่วนตัว”

บิ๊กสะพรึบชักหน้าเขียวเมื่อถูกจี้ซ้ำ ๆ

“ผมไปปฏิบัติงานนะคุณ  ผมลงใต้เสี่ยงอันตรายตั้งไม่รู้เท่าไหร่  เสียสละตั้งมากตั้งมาย  จะเรียกว่าเป็นวีรบุรุษเลยก็ว่าได้  แล้ววีรบุรุษอย่างผมเนี่ยจะไม่มีสิทธิ์นั่งโบอิ้ง ๗๗๗  กลับสารขัณฑ์เลยรึไง”






รุ่งเช้า  ราชกิจจานุเบกษากว่าสิบฉบับก็ตีพิมพ์ด้วยข้อความเย้ยหยัน

“บิ๊กสะพรึบลั่น  ตนเป็น ‘วีรบุรุษ’ ”

“ ‘วีรบุรุษแห่ง คมช.’ กลับสารขัณฑ์แล้ว”

“บิ๊กสะพรึบ ‘วีรบุรุษ’ ที่โลก(ไม่)ต้องการ”





ภายในห้องประชุมลับสุดยอด

“ยึ๊ย..!”  บิ๊กสะพรึบขยำราชกิจจาฯที่มีพาดหัวตัวเป้งพาดพิงเขาอยู่  “ไอ้พวกนักข่าวเวรนี่แม่-น่าจะตายห่-ไปซะให้หมด”

“เฮ้ย  ใจเย็นน่า”  บิ๊กปังปลอบขวัญลูกน้อง  “เดี๋ยวลื๊อก็ไปแก้ข่าวเอาก็ได้นี่”

แต่บิ๊กสะพรึบยังไม่เย็นอยู่ดี  “แล้วทำไมกระผมจะต้องแก้ด้วย  ใคร ๆ ก็รู้ว่ากระผมน่ะทำคุณประโยชน์ต่อแผ่นดินตั้งมากมาย  ทั้งเป็นมือขวาที่ช่วยให้ท่านปฏิวัติสำเร็จ  ทั้งเสียสละทำงานเพื่อชาติ  ลงไปเสี่ยงภัยอันตรายกับปัจจามิตรในแดนใต้  ทำไมไม่มีใครเห็นความดีของกระผมบ้างเลย”

“ไม่เอาน่า  ยังไงอั๊วก็เห็นความดีของลื๊ออยู่นา  ไม่งั้นไม่ขึ้นเงินเดือนให้หรอก  แล้วนี่มาโวยวายกับอั๊วด้วยเรื่องนี้จะเอาเงินเดือนขึ้นอีกเท่าไหร่ล่ะ”

“แหะแหะ”  บิ๊กสะพรึบหัวเราะแห้ง ๆ เมื่อเจ้านายรู้ทัน  “ก็ไม่มากหรอกขอรับ  แค่แสนสองแสนก็พอ”

“เออ  ได้ ๆๆ  เรามันคนกันเองอยู่แล้ว  อีกอย่างเงินพวกนี้ไม่ใช่เงินอั๊วสักหน่อย  เอาไปแบ่งกันใช้อั๊วไม่เดือดร้อน  ฮ่าๆๆๆ”

ทั้งคู่ประสานเสียงหัวเราะภายในห้องประชุมลับ








หลังจากความพยายามอย่างหนักในการออกมาแก้ตัวของบิ๊กสะพรึบ  ปรากฏว่าสำนักกรมข่าวส่วนใหญ่ก็ยังไม่ค่อยเชื่อน้ำยาอยู่ดี  ทั้งยังตอดเล็กตอดน้อยจนบิ๊กสะพรึบเจ็บจำไปนาน

เวลานั้น  เกจิใหญ่แห่งสภากาแฟหน้าปากซอยได้วิจารณ์บิ๊กสะพรึบว่า

“คำพูดส่อความคิด  ความคิดส่อการกระทำ
เมื่อหลุดปากเอ่ยถ้อยอันสะท้อนความคิดแล้ว
จะแก้ไขอย่างไรใครก็ไม่เชื่อ
เพราะสันดานของมนุษย์นั้น
มีธรรมดาคือความขุดไม่ออกถอนไม่ขึ้น
หาได้เปลี่ยนแปรไปตามลมปากไม่”





พ่อนกจบสาธกนิทานและเสริมว่า

“คนเก่งจริงไม่โอ้อวด  คนดีจริงไม่ทวงบุญคุณ  
เพราะผู้โอ้อวดและทวงบุญคุณนั้น ท่านว่าดีแต่ปาก

หากบิ๊กสะพรึบอยากเป็นวีรบุรุษ  ก็ลองศึกษากรณีครูจูหลิง  พลตำรวจเอกนพดล  รวมทั้งผู้ซึ่งเสียสละชีวิตในหน้าที่ไปในเขตอันตรายดูบ้าง  เผื่อจะได้สำนึกว่า  วีรบุรุษที่แท้จริงคืออะไร

ถ้าลูกไปโกรธพวกนกว่ายากเหล่านั้น  ด้วยเหตุที่พวกเขาไม่เห็นความดีของพ่อ  ลูกก็ไม่ต่างอะไรไปจากบิ๊กสะพรึบเลย”



พ่อนกประกาศสัจจะ  และกล่าวว่าบิ๊กปังกับบิ๊กสะพรึบในกาลนั้น  กลับมาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในบ้านเมือง ณ กาลนี้  ส่วนเกจิอาจารย์ประจำสภากาแฟก็ได้แก่พ่อนกกระจาบนั่นแล..

ลูกนกกล่าวคำสาธุการ  ได้ดวงตาเห็นธรรม  และละโทสะที่มีต่อฝูงนกคะนองได้ในที่สุด







ขอโทษนะฮะที่หายไปนาน  เน็ตมันเน่าไปอาทิตย์นึง  เลยไม่รู้นิทานจะอินเทรนด์อยู่หรือเปล่า  =_="  ตอนนี้เขียนไว้อีกสามสี่ตอนแล้วฮะ  แต่ยังระบายไม่ทัน  ช่วงนี้อาจจะลงถี่ ๆ หน่อย  *-*




คาถาของเทวดาฮาเจง ๆ  
// เรียกว่า 'เจ้เบียบ' ก็พอม้าง(คับ) ไม่ต้องใส่ชื่อเต็ม(ยศ)ขนาดนั้น
จากคุณ : โก้ (เซโก้4)

----> เรียกไม่เต็มยศเดี๋ยวเจ๊แกงอนเอานา  โฮะๆๆ



ขยันจังหมู่นี้
จากคุณ : scottie

------>  เดี๋ยวสักพักก็ขี้เกียจฮะ  มหาลัยจะเปิดแระ



ครั้งนั้น  พระเจ้าพิกาชูครองกรุงโปเกมอน  >> เอ่อ ... ทำไปได้ - - เหอๆๆ
จากคุณ : QuaOs

------->  ช่วงนี้ผมกะลังติดเกมโปเกมอนฮะ  กดเกมบอยเล่นทั้งวันกะพี่  แข่งกันว่าใครจะอัพเวลไวกว่า  เลยนึกครึ้มเอามาเป็นพระเจ้าปิ๊กาจู๊