PANTIP.COM : W5389202 ครั้งแรกที่เขียนถึงเจ้าตูบ ตอนที่1 [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อไปเลยดีกว่านะค่ะเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาค่ะ

หลังจากวันนั้นที่ฉันเลี้ยงหมาฉันก็เริ่มรู้สึกว่า หมาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคยคิดไว้เลย มันกลับทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ และก็ต้องรับผิดชอบมันในทุกอย่างเหมือนเป็นผู้ปกครองมันเลยก็ว่าได้ ก่อนออกจากบ้านก็ต้องเอาไปผูกไว้ที่หน้าบ้าน แต่ก็จะปล่อยให้ออกไปวิ่งเล่นตอนเช้า ที่บ้านมีแมวชอบมากินข้าวตอนเช้า มันก็ชอบวิ่งไล่แมว เห็นแมวทีไรเป็นต้องวิ่งไล่ บางทีก็วิ่งไปเล่นน้ำที่อยู่ในถัง กะละมังบ้าง สงสัยว่ามันจะชอบเล่นน้ำมาก และตัวมันก็จะสกปรก มอมแมม ทุกครั้งที่กลับเข้ามาในบ้าน วันไหนที่มันไม่สกปรกจะรู้สึกแปลกใจมาก เมื่อกลับถึงบ้านมันก็จะกระโดดเข้าหา หางกระดิก เลียเป็นประจำ แล้วขาหรือเท้าก็สกปรก เสื้อผ้าเราก็สกปรกไปด้วย เป็นอย่างนี้ทุกวัน ถึงแม้ว่าจะเลอะเทอะแค่ไหนก็ไม่รู้สึกโกรธ หรือโมโหที่มันทำสกปรก เพราะว่าพอได้เลี้ยงและรักมันเข้าไปแล้ว ฉันก็เริ่มที่จะเข้าใจว่าความรู้สึกของคนที่เลี้ยงหมา หมาตัวนี้กินอาหารยากมาก ขี้เบื่อ ชอบเล่นซุกซน แต่มันก็แปลกเพราะ มันชอบกินกล้วยน้ำว้าเอาให้ทานทีไรเป็นต้องหมดเกือบหวีทุกทีส่วนที่บ้านก็มีแมวหลงเข้ามากินข้าวคลุกปลาทูทุกเช้า มันก็ชอบแย่งแมวกิน นี่คือกิจวัตรที่มันทำอยู่ประจำ อีกอย่างเมื่อกลับเข้าถึงในบ้าน มันก็ชอบกัด แทะ ไปทั่ว ก็เลยซื้อ ลูกบอลมาให้เล่นและที่ชอบที่สุดก็คือ ตู้หนังสือหรือพวกไม้จะชอบเป็นพิเศษเลย ขนาดมีของที่ให้แทะแล้ว ก็ยังไม่พอใจ จนมีอยู่วันหนึ่งแอบแทะตุ๊กตาของคนในบ้าน พอฉันรู้เข้าก็ต้องหาซื้อตุ๊กตามาให้กัดเล่นก่อนที่ตุ๊กตาตัวนั้นจะไม่เหลือรูปร่างของมันอีก รวมทั้งหมอนก็ชอบมานอนเล่นจนมันเลอะเทอะก็เลยยกให้มันซะเลยเพราะรู้สึกว่ามันจะชอบนอน หนุน กลิ้งไปกลิ้งมาและกัดอะไรที่นิ่มด้วย และนี้ก็เป็นอีกส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันของมัน แต่ละวันความรู้สึกของฉันที่มีต่อหมาชื่อ ตาล ก็มากขึ้นทุกวันอาจจะเป็นเพราะความน่ารัก ซุกซน ความเป็นมิตรและหน้าตาของตาลเลยทำให้ฉันมีความสุขทุกวัน ถ้าวันไหนไม่เห็นหน้า ไม่ได้กอดไม่ได้อยู่ด้วยกันฉันแทบคลั่ง ทุกครั้งที่มันออกไปเล่นหน้าบ้าน แล้วฉันหาไม่เจอ ใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม นึกว่ามันหายไปแล้ว แต่พอมันวิ่งกลับมาหาฉันเพราะได้ยินเสียงร้องเรียกของฉัน ความรู้สึกของฉันก็กลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง และก็ต้องกอดตาลด้วยความดีใจ ว่ามันกลับมาหาฉันแล้ว

เมื่อนานวันเข้าที่อยู่ในบ้านมันก็เล่น ซุกซนไปเรื่อย แล้วก็เล่นลูกบอล ประมาณว่าโยนไปแล้วตาลเก็บ เล่นกับมันอย่างนี้บ่อยมาก จนกระทั่งวันหนึ่งมันไม่กระโดดเก็บหรือวิ่งไปเก็บ ฉันก็งงมากว่าเกิดอะไรขึ้นกับตาล มีอาการซึม ไม่ค่อยอยากที่จะลุกเดินไปไหน ก็เลยพาหาไปหาหมอ ตอนนั้นก็คิดว่าคงไม่เป็นไรมาก เพราะว่าถึงมือหมอแล้ว พอหมอตรวจก็พบว่าตาลเป็นโรคข้อสะโพกอักเสบ เกิดจากสาเหตุที่วิ่งเล่น หรือเดินพื้นลื่นแล้วตาลใช้ขาหลังในการเบรก ในตอนแรกหมอคิดว่าจะต้องมีการผ่าตัดขาข้างใดข้างหนึ่งที่สามารถผ่าตัดได้ แล้วถ้าทำอย่างนั้นแล้วขาอีกข้างก็จะถูกใช้งานหนัก ทำให้พิการได้ จึงได้แนะนำว่าให้บำบัดโดยการว่ายน้ำ จะดีที่สุดประมาณหนึ่งเดือน ฉันก็ทำตามพาไปว่ายน้ำ หรือวิ่งบนสนามหญ้า ไม่ให้วิ่งหรือเล่นในห้องอีกต่อไป เมื่อพาไปว่ายน้ำก็ได้รู้จักหมาที่เป็นไซบีเรียน เจ้าของจะพาหมาวิ่งทุกเช้า เขาบอกว่ามันดีต่อสุขภาพหมา ในขณะนั้นที่ฉันพูดคุยกับเจ้าของหมาเจสซี่ ซึ่งเป็นเพศเมียเหมือนกันก็เล่นกับตาล โดยการกัด ขบ กอดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันส์ ดูท่าว่าจะเอาให้เหนื่อยกันไปข้างหนึ่ง เพราะไม่ยอมเลิกเล่นกันซะที
ส่วนฉันเองก็มองดูด้วยความสงสัยว่าจะเล่นสู้กำลังกันไหวมั๊ยและก็เป็นห่วงเพราะตาลไม่ค่อยแข็งแรงสู้แรงของเจสซี่ไม่ได้ ก็ยังพูดกับเจ้าของไซบีเรียนตัวนั้นด้วยความเป็นห่วงตาล เขาก็ตอบกลับมาว่า"มันเล่นกัน ทำให้หมามีความสุข เชื่อเค้าเถอะ"แต่ในใจของฉันตอนนั้นกลับคิดว่าอยากที่จะเอาตาลออกมา เพราะว่ารู้ว่ามันไม่แข็งแรง กลัวว่าอาการจะแย่ไปมากกว่านี้ แต่พอเห็นตาลยังเล่น แล้วมีความสุขยังอยากที่เล่นต่อก็หายกังวลไปบ้าง หลังจากที่บำบัดแล้วอาการก็ดีขึ้น มันกลับมาวิ่งได้ เล่นได้ กินได้เหมือนเดิม ฉันเองก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วก็พยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ตาล ไม่ว่าจะเป็นอาหารเสริม อาหารที่ดีต่อสุขภาพก็นำมาให้ลองกิน โชคดีที่เลือกมาแล้วตาลยอมกินอยู่นาน กินไปเยอะกว่าแต่ก่อน ไม่เบื่อเหมือนอาหารยี่ห้ออื่นที่ผ่านมา ที่นี้เรื่องอาหาร ก็ดูเป็นเรื่องที่ไม่ต้องกังวลสักเท่าไหร่ เพราะก่อนหน้านี้ ตาลกินอาหารยากมาก เห็นคนกินอะไรก็อยากกินด้วย ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่า มันคงจะคิดว่ามันเป็นคนเหมือนพวกเรา ฉันดูแลตาลทุกวันไม่ว่าจะเรื่อง อาบน้ำ หรือเล่น ให้อาหาร สอนตาล มีอยู่ครั้งหนึ่งตาล มันเล่นซนจนต้องตีด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ม้วน มันก็เลยหยุดเล่นซน ตอนนั้นจำได้ว่าโกรธมาก นอกจากจะต้องดูแลทุกอย่างแล้วจะต้องสู้รบกับตาลทุกวันทั้งเรื่องเล่นน้ำตัวสกปรกเข้ามาในบ้าน ต้องทำความสะอาดอยู่หลายครั้ง ต้องยอมรับเลยว่าเหนื่อยมากในการดูแลทุกอย่างของหมาตัวหนึ่ง แต่ถึงยังไร พอได้เล่น เห็นหน้าก็ทำให้พอที่จะลืมเรื่องราวที่แสบๆของมันความซุกซนของมันได้

จากคุณ : bramble - [ 8 พ.ค. 50 18:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5

ครั้งแรกที่เขียนถึงเจ้าตูบ ตอนจบค่ะ
มาต่อกันเลยนะค่ะ
เรื่องราวมันก็เป็นเหมือนอย่างที่เล่ามาข้างต้นทุกวันเป็นเวลาหลายเดือน มีอยู่วันหนึ่งตาลมีอาการ เศร้า ซึมไม่เล่นซุกซนเหมือนอย่างที่เคยเป็นและไม่กินอะไรเลย แต่ฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากคิดว่า มันคงเบื่อหรือเป็นอะไรสักอย่าง จนกระทั่งมันอ้วกเป็นน้ำสีเหลือง เข้าใจว่าคงเป็นน้ำย่อย วันรุ่งขึ้นฉันก็พามันไปหาหมอ หมอขอตรวจเลือด แต่เมื่อตรวจก็ไม่พบอะไร บอกแต่เพียงว่าค่าเกล็ดเลือดต่ำ ค่าตับสูงมาก เข้าใจว่าคงไม่เป็นไรมาก เพราะพามาหาหมอแล้ว จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่งพอฉันกลับไปบ้านเห็นมันอ้วกเป็นเลือด ซึมเศร้าไม่กินอะไรเลย อาการหนักขึ้นยิ่งกว่าเดิม ฉันบอกที่บ้านแล้วพาตาลไปหาหมอ บอกอาการ หมอก็ได้แต่ให้น้ำเกลือ ฉีดยาแล้วรอดูอาการ ในตอนนั้นฉันก็เริ่มใจไม่ค่อยดีแล้ว พอน้ำเกลือหมดก็กลับบ้าน ฉันเองจะนอนก็นอนไม่หลับคอยเป็นห่วง พะวักพะวงอยู่แต่กับตาล จนกระทั่งมันอุจจาระเป็นเลือดในตอนตีสามครึ่งในคืนเดียวกัน ฉันก็ได้พาตาลเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเหมือนเป็นบ้านอีกหลังเลยก็ว่าได้ พอเข้าโรงพยาบาล หมอก็ทำเช่นเดิมอีก แต่เพิ่มยา ฉีดยาเข้าไป หมอบอกว่า "อาจจะกินสารพิษเข้าไป อย่างเช่นพวก ยาฆ่าแมลง ยาฆ่าปลวก หรือว่ายาเบื่อหนู " ผู้ช่วยหมอก็ช่วยอุ้มตาลเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เพราะมีสายให้น้ำเกลือ ถ้าฉันอุ้มคนเดียวคงจะไม่ไหวแน่ หลังจากนั้นก็รอดูอาการอีกเหมือนเดิม พอน้ำเกลือใกล้จะหมด ตาลก็อุจจาระเป็นเลือดอีกและเยอะกว่าเดิม บางครั้งยังอ้วกเป็นเลือดปนกับน้ำย่อยของมันอีกด้วย ฉันก็รีบเรียกหมอให้มาดูอาการทันที หมอบอกว่า ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้นคงต้องอยู่ให้น้ำเกลืออีกขวดแล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ตอนสายๆของวันนั้นก็เริ่มดีขึ้น พอกลับบ้านยังไม่ทันถึงกี่ชั่วโมง ตอนประมาณ ห้าถึงหกโมง ตาลเริ่มมีอาการชักกระตุกเป็นระยะๆ ฉันจึงพามันเข้าโรงพยาบาลนั้นอีกรอบ พอเข้าไปถึงยังตรวจไม่ทันเสร็จมันก็อุจจาระเป็นเลือด บนโต๊ะที่ตรวจ หมอบอกว่า
"ตอนนี้เซลล์ในผนังสำไส้ถูกทำลายมากเลย หมอจะฉีดยาให้ สองเข็ม "ฉันจำไม่ได้แล้วเป็นยาอะไรบ้างเพราะฉีดบ่อยจนจำไม่ค่อยได้ พร้อมกับให้น้ำเกลือ เพื่อไล่สารพิษที่มีอยู่ในตัวออกมาแล้วรอดูอาการ ขวดน้ำเกลือก็ไหลช้ามากจนเกือบจะไม่ไหล ฉันก็เรียกหมอฝึกหัดเข้ามาดู อาการในตอนนั้นมีแต่แย่กับแย่เพราะเลือดในตัวก็คงจะหมดไปกับอุจจาระ และอ้วกเป็นเลือดพร้อมน้ำย่อย น้ำย่อยควรจะออกที่ปากกับออกทางจมูกคงเป็นเพราะมันปวดท้องจนเกร็งทำให้มันต้องกัดปากไว้แน่น ขนาดฉันง้างให้น้ำย่อยมันออกมาทางปากยังทำไม่ได้เลย ได้แต่ช่วยโดยการจับขนที่หนา นุ่มของมันเขย่าให้มันออกมา เวลาที่เดินไปเรื่อยๆ หมอเดินมา แล้วก็ต้องให้ออกซิเจนเพื่อให้ตาลหายใจออก หลังจากนั้นก็ต้องดมยาเพื่อไล่สารพิษอีกเช่นกัน เลือดก็ออกเยอะมากเมื่อดมยาเสร็จก็ต้องให้ออกซิเจนเหมือนเดิม ตาลก็นอนหลับไป ฉันเองก็เพลียก็ครึ่งหลับครึ่งตื่น ตอนนั้นยังไม่มีอาการใดที่ดูเหมือนจะดีขึ้น แต่ตอนนั้นเองเริ่มจะตัดสินใจได้แล้วว่าควรที่จะให้มันทรมานต่อไปหรือว่าปล่อยให้มันไปสบาย รวมทั้งไปสอบถามอาการจากหมออยู่ตลอดเวลาว่า "ดีขึ้นบ้างไหม โอกาสรอดมีกี่เปอร์เซ็นต์" ตัวหมอเองยังไม่กล้าที่จะตอบคำถามของฉันเลย จนฉันต้องถามซ้ำอยู่หลายรอบ แต่คำตอบที่ได้มานั้นมันก็เป็นเพียงสิ่งที่ทำให้เราสบายใจ ฉันเองก็รู้อยู่แล้วว่าเปอร์เซ็นต์น้อยมาก แต่เพื่อความชัวร์ในการตัดสินใจที่จะปล่อยให้สุนัขของฉันสบายมากกว่าทรมานที่เราเองก็รับรู้ได้ว่ามันมากขนาดไหน ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับหมอที่เข้าเวรอยู่ในคืนนั้นว่า "ฉันไม่อยากเห็นสุนัขของฉันทรมานเพราะความเจ็บปวดแล้ว รอดูอาการตั้งหลายวัน นอนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา มันก็ไม่ดีขึ้นเลย หมอช่วยฉีดยานอนหลับให้มันไปสบายด้วยเถอะค่ะ"ฉันก็รู้ว่าการที่ตัดสินใจทำลงไปแบบนั้นมันอาจจะคิดว่าแย่ แต่ฉันเชื่อว่าฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตาลแล้ว แล้วตาลเองก็เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำลงไป หมอได้ฟังก็ยังไม่ยอมทำตามที่ฉันขอ เค้าบอกว่า "โดยปกติแล้วเราจะไม่ทำแบบนี้ เราจะปล่อยให้เค้าไปเองมันจะดีกว่านะค่ะ" สรุปแล้วเค้าก็ยังยื้อที่จะไม่ทำ ฉันก็ใจอ่อน ยอมเชื่อหมอดูสักครั้งและก็มองดูอาการของตาล ก็เห็นว่าดีขึ้น แต่พอใกล้รุ่งสางมันกลับอุจจาระเป็นเลือดเยอะกว่าเดิมทุกครั้ง และอ้วกเป็นเลือดหลังจากที่อาการนิ่งไปอยู่นาน แล้วฉันก็เรียกหมอมาดูอีกครั้งปรากฏว่าหมอบอกว่า "อาการดูจะแย่ลงทุกทีเลยนะอุจจาระเป็นเลือดสองครั้งใหญ่เลย" ฉันก็ไม่รู้จะทำยังงัยแล้วให้มันดีขึ้น ร้องไห้จนจะหมด จนน้ำตาจะเป็นสายเลือดก็ยังไม่ช่วยอะไรเลย ฉันก็ได้แต่คิดว่า ถ้าจะให้มันอยู่แล้วต้องทรมาน ก็สู้ปล่อยมันไปน่าจะดีกว่า ก็ตัดสินใจเดินไปคุยกับหมออีกครั้งหนึ่งอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องไม่ให้มันทรมานอีก "หมอคะขอร้องล่ะค่ะ ช่วยกรุณาฉีดยาเถอะนะคะ หมอบอกให้เรารอดูอาการ เราก็ดูแล้วที่ผ่านมาหลายคืนมันดีขึ้นแล้วก็แย่ลงยิ่งกว่าเดิม ไม่มีอาการที่จะหายได้เลย เราตัดสินใจกันแล้วค่ะว่าถ้ามันจะไปก็อยากให้ไปสบาย เราทนให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วเห็นมันเป็นอย่างนี้เราเองก็ทรมานไม่แพ้กัน เราก็ไม่โกรธหมอ เราไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เราแค่อยากให้มันไปอย่างสบาย ขอร้องล่ะนะค่ะช่วยให้มันไปอย่างสบายด้วยเถอะค่ะ" หมอฟังแล้วหมอก็ร้องไห้ไปด้วยแล้วก็ปล่อยให้หมอเค้าทำใจแล้วฉันเองก็ทำใจไปด้วย พอถึงเวลาหมอก็ฉีดยาทั้งหมด สามเข็ม เข็มขนาดใหญ่ฉีดเข้าที่สายน้ำเกลือ เข็มเดียวก็อยู่แล้ว ตั้งสามเข็มคงไม่มีวันฟื้นเลยแหละค่ะก่อนหน้านั้นที่ได้คุยกับหมอ หมอถามว่า"จะชันสูตรศพหรือเปล่า"ตอนแรกฉันอยากที่จะให้ชันสูตรแต่คิดไปคิดมาว่าอยากให้อยู่ในสภาพเดิมก็เลยเอากลับมาฝังที่บ้าน ที่ที่มันเคยวิ่งเล่น วิ่งไล่แมว ที่ที่เป็นบ้านของมัน จากนี้ไปฉันคงคิดถึงมันมาก และมันจะเป็นสุนัขที่อยู่ในใจของฉันตลอดไป

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ

จากคุณ : bramble - [ 8 พ.ค. 50 18:55:23 ]

จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 พ.ค. 50 19:07:58 ]