ความคิดเห็นที่ 1 บทแห่งโลกา ( The World )  : บทต้น " ฝน ... ลูกฝนจ๊ะ ... " เสียงเรียกดังจากทางหน้าบ้านทำให้เด็กสาววัยรุ่นต้องเร่งเก็บข้าวของลงกระเป๋าเดินทางให้เร็วขึ้นอีก ด้วยเธอรู้ตัวดีว่าตอนนี้เป็นเวลาที่สายมาก หากออกจากบ้านช้าเกินไปอาจทำให้ถึงที่หมายไม่ทัน ซึ่งนั่นหมายถึงอาจจะถึงเวลาค่ำมืดกลางป่าเขา "  ค่ะ ... แม่ " สาวน้อยขานรับเสียงที่ร้องเรียกเมื่อครู่ก่อนที่จะยกกระเป๋าใบเขื่องด้วยมือทั้งสอง มันหนักจนต้องยืนตัวเอียงทีเดียว " โอ้โห ! สงสัยท่าทางลูกเราจะย้ายบ้านซะแล้วล่ะแม่ "  ชายคนหนึ่งที่น่าจะเป็นบิดาโผล่หน้าเพื่อเข้ามาตาม พอเห็นขนาดของกระเป๋าถึงกับทำตาโต " แหม ... พ่ออย่าแซวสิคะ " สาวน้อยทำหน้างอน " จ้ะๆ ไม่แซวแล้วล่ะ ยังไงรีบไปกันเถอะ เชียงรายอยู่ตั้งไกล ออกสายเดี๋ยวจะมืดกลางป่ากลางเขา "  คนเป็นพ่อบอกพร้อมเข้ามาช่วยถือกระเป๋าใบหนักไปใส่ไว้ยังกระโปรงหลังรถ รถยนต์ส่วนตัวแล่นตะบึงพาสามชีวิตมุ่งหน้าจากกรุงเทพมหานครขึ้นไปยังจังหวัดเชียงรายอันเป็นจุดหมายของการเดินทางในครั้งนี้ ตลอดทางเด็กสาวตื่นตาตื่นใจมากที่ได้เห็นชีวิตชนบทตลอดริมสองฝั่งข้างทาง " พ่อดูสิ ฝนท่าทางจะตื่นเต้นนะ " มารดาเอ่ยกับผู้ที่นั่งหลังพวงมาลัย " นั่นสิ ก็เจ้าฝนมันไม่ได้ขึ้นไปเยี่ยมบ้านคุณตานานแล้วนี่ "  บิดาผู้ทำหน้าที่สารถีของการเดินทางเอ่ยพร้อมกับหัวเราะในลำคอ "  แล้วฝนพกไพ่ดูหมออะไรนั่นไปด้วยหรือเปล่าจ๊ะ ... ป่านนี้เพื่อนๆแถวบ้านที่รู้ว่าลูกจะไปสงสัยคงต่อคิวรอเป็นแถวแล้วล่ะ "  ผู้เป็นแม่ถามถึงอุปกรณ์ดูดวง " เขาเรียกไพ่โทร่าจ้ะแม่ " พ่อที่เป็นคนขับหันไปบอก "  พ่อคะ ... ไพ่ทาโรต์ค่ะ เขาเรียกว่าไพ่ทาโรต์ แหม ... แต่ฝนเองก็ใช่ว่าจะดูแม่นอะไร แล้วไพ่ที่ใช้ดูนี่มันก็ซื้อเอาแถวตลาด ยังไงเสียก็คงไม่แม่นอะไรหรอกค่ะ " ลูกสาวคนเดียวหันไปแซวบิดาบ้างโทษฐานที่เรียกชื่อไพ่ทำนายผิดก่อนที่จะหันไปอธิบายกับผู้เป็นมารดา " เหรอจ๊ะ แต่แม่ว่าลูกฝนของแม่ดูแม่นนะ " มารดาหันมาพูดยิ้มๆกับบุตรสาว " เอางี้ ! เราเปิดสำนักดูหมอดีกว่า "  ยังไม่วายมีเสียงแซวจากคนขับ " พ่อน่ะแซวอีกแล้วนะ ขับเร็วๆก็แล้วกันกว่าจะถึงมืดกันพอดี "  สาวน้อยทำหน้างอนง้อใส่บิดาก่อนจะหันหน้าไปมองวิวข้างนอกและค่อยๆเคลิ้มหลับลงพร้อมๆกับเวลาที่สนธยากำลังกล้ำกราย ************************** ธเรษตรีค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงสุริยายามเช้าจับสว่างทั่วทั้งห้องเช่าแคบๆ เด็กสาวรู้สึกงงๆเนื่องเพราะการตื่นจากหลับฝันนั้นทำให้เกิดความสับสนทั้งเรื่องของเวลาและสถานที่ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอฝันแปลกๆ บางที ... อาจจะเป็นความทรงจำที่ลบเลือนหายในช่วงก่อน ? นักพยากรณ์สาวนั่งกอดหมอนด้วยอารมณ์ที่เศร้าสร้อย น้ำตาใสเอ่อจนล้นปริ่มที่ขอบของดวงตา มันล้นจนกระทั่งไหลพรากลงอาบแก้มทั้งสองด้วยความรู้สึกที่กดดันถึงที่สุด " พ่อ ... แม่ ... "  ธเรษตรีครางออกมา ในฝันนั้นเธอเห็นบุคคลทั้งสองที่รักมากที่สุดอย่างชัดเจน ความฝันนั้นช่างเหมือนจริงเหลือเกิน เธอยังจดจำความอบอุ่นที่บุพการีทั้งสองมีให้ในความฝันอันแสนสั้นนั้นได้ แล้วตอนนี้ล่ะ ? พ่อกับแม่อยู่ที่ไหน ? พ่อกับแม่จะออกตามหาเธอหรือเปล่า ลูกสาวที่ไร้ความทรงจำคนนี้ ? ยิ่งคิดยิ่งเศร้าใจ ... สาวน้อยคงนั่งเซื่องซึมต่อไปหากแต่ว่าเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้นั้นดังขึ้นเสียก่อน สาวน้อยจึงรู้ตัวว่าตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องรีบอาบน้ำและไปโรงเรียน ธเรษตรีรีบลุกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัวแข่งกับเวลาอันเป็นชั่วโมงเร่งด่วนของเมืองกรุง ก่อนที่จะเข้าห้องน้ำเธอหันมาเห็นนาฬิกา ... เห็นเข็มวินาทีสีแดงที่เดินวนไปมาไม่รู้จบ เด็กสาวผู้แบกรับ ' ชะตากรรม '  ยิ้มปลอบใจตัวเองก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจธุระ ...  เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วนะ ที่ได้เจ้าเข็มนาฬิกาเรือนน้อยนี้คอยช่วยปลอบประโลมหัวใจที่หงอยเหงาให้พอมีพลังขึ้นมาบ้าง แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 19:48:46 จากคุณ : Luckard - [ 10 พ.ค. 50 19:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เบื้องหน้าของธเรษตรีนั้น ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะทำนายปรากฏร่างของชายหนุ่มหน้าตาดีผู้หนึ่ง ทว่าสีหน้าท่าทางนั้นกลับดูเหมือนจะแบกรับความวิตกบางอย่างไว้จนท้นอก สังเกตได้จากแววตาที่ขาดประกายแจ่มใสซึ่งตรงกันข้ามกับอากาศยามสายของวันอาทิตย์เช่นนี้ "  คุณลูกค้าต้องเล่าเรื่องที่คุณกังวลให้หนูฟังก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นหนูก็ไม่สามารถทำนายได้ " นักพยากรณ์ชุดดำอธิบายกฎกติกา "  ต้องเล่าจริงๆเหรอครับ "  ชายหนุ่มอิดออด ท่าทางของเขาราวกับเด็กๆที่ขวยอายความลับซึ่งนั่นไม่เข้ากับใบหน้าที่ล่วงวัยสามสิบไปแล้ว "  จริงๆค่ะ เล่าเสร็จแล้วจะต้องใช้มือซ้ายเลือกไพ่ทำนายไปหนึ่งใบจากทั้งหมด " ธเรษตรีพยายามบอกขั้นตอน "  ก็ ... ก็ได้ครับ อันที่จริงผมไม่อยากเล่าหรอก แต่ไอ้เพื่อนผมมันบอกว่าที่นี่มีหมอดูแม่นๆอยู่ก็เลยมา "  ประโยคหลังๆฟังเหมือนรำพึงกับตัวเอง " งั้นก็เชิญเล่าค่ะ "  นักพยากรณ์กระตุ้นลูกค้า "  ครับ เอ่อ ... อย่าไปเล่าให้ใครฟังนะครับ "  ชายหนุ่มยังไม่ยอมเล่าความทุกข์ แต่กลับขอยืนยันความมั่นใจอีกครั้งก่อน " ค่ะ รับรอง "  นักทำนายยกนิ้วมือข้างขวาขึ้นสามนิ้วคล้ายกับท่าปฏิญาณของลูกเสือ "  คือ ... คือว่าผม ... "  ชายหนุ่มเริ่มเรื่อง เหลือบตาขึ้นมองนักทำนาย แต่เมื่อเห็นว่าคนฟังนั่งก้มหน้าจ้องมองมือของตัวเองที่กำลังเริ่มสลับไพ่อย่างไม่สนใจตัวเขา ชายหนุ่มจึงเริ่มเล่าต่อ " ผม ... ผมมีแฟน และเราก็รักกันมาก " " เธอทำงานเป็นนางฟ้า ... เอ่อ หมายถึงแอร์โฮสเตสน่ะครับ "  ชายหนุ่มหยุดนิดหนึ่ง ขณะที่นักพยากรณ์ชุดดำตรงหน้ายังคงสลับไพ่ไปเรื่อยๆ "  ทีนี้แฟนผมต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆ จนเราไม่มีเวลาให้กันเลย ... ผม ... ผมอยากรู้ว่าความรักเราจะ ... " เมื่อถึงจุดนี้น้ำเสียงเริ่มตะกุกตะกัก "  เราจะไปกันรอดไหมครับ !? "  ในที่สุดความกังวลที่อัดอั้นก็โพล่งออกมาจนได้ ไม่มีคำตอบจากนักพยากรณ์สาวตรงข้าม แต่กลับชี้นิ้วลงไปยังไพ่ทาโรต์ที่คลี่กระจายคว่ำอยู่บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม "  เลือกหนึ่งใบด้วยมือซ้าย " น้ำเสียงฟังแล้วแปร่งๆชอบกล ราวกับว่าเป็นเสียงคนละคนกับก่อนหน้านี้ !? แต่นาทีนี้ ชายหนุ่มผู้ซึ่งมีทุกข์จากการมีรักหาได้สนใจเรื่องอื่นใด เขาต้องการเพียงรู้คำทำนายเรื่องหัวใจของเขา แม้จะรู้ว่าการมาดูดวงนั้นไม่อาจส่งผลอะไรกับชีวิตรักได้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้เป็นกำลังใจสักนิดก็ยังดี ไพ่หนึ่งใบถูกบรรจงเลือกออกมาอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มไม่มีความกล้าพอที่จะพลิกดูด้านหน้า เพราะหากเป็นไพ่แย่ๆเขาคงร้องไห้ออกมาอย่างแน่นอน สู้รอให้หมอดูทำนายดีกว่า ... เพราะปกติแล้วคนเป็นหมอดูนั้นแม้ไพ่จะย่ำแย่เพียงไร แต่เพื่อสุขภาพจิตของลูกค้าแล้วก็คงไม่ทำนายออกมาอย่างเลวร้ายแน่ ดังนั้นชายหนุ่มจึงยื่นไพ่ที่เลือกไปให้นักพยากรณ์ผู้ลึกลับ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ชายผู้มีรักและทุกข์ไปพร้อมกันได้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากทั้งสองของเด็กสาว นักพยากรณ์ชุดดำตรงหน้าค่อยๆพลิกหน้าไพ่กลับมาให้ดู แววตาของเธอนั้นดูมืดดำและไร้แวว ทว่าคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงทุกข์เช่นชายหนุ่มนั้นไม่อาจจะสนใจสิ่งอื่นมากไปกว่าผลการทำนายจากหมอดูแปลกๆที่ได้รับคำแนะนำจากเพื่อนที่ทำงาน " คุณโชคดีมากที่เลือกไพ่ใบนี้ออกมา " เสียงเยือกเย็นมาพร้อมกับไพ่ที่หงายให้ดูชัดๆ หน้าไพ่นั้นถูกสรรสร้างอย่างวิจิตรบรรจงโดยวาดเป็นรูปสตรีนางหนึ่งในชุดผ้าแพรบางเบา ด้านหลังของนางนั้นปรากฎเป็นรูปโลก ส่วนรอบๆกายของสตรีในภาพปรากฏมีรูปของศีรษะสี่ชนิดนั่นคือ นกอินทรี วัว สิงโตและสุดท้ายก็คือศีรษะของมนุษย์ ด้านล่างของไพ่ถูกจารึกเป็นคำนามแห่งไพ่ทาโรต์ใบนั้น ไพ่แห่งโลกา ... หรือ The World ! " หมายความว่ายังไงครับ ? "  สีหน้าเริ่มฉายแววยินดีขึ้นมาบ้าง การมาดูหมอนี่สามารถช่วยเรื่องจิตใจได้ดีจริงตามที่คาด " นี่คือไพ่แห่งความสำเร็จ ... สิ่งที่คุณกังวลนั้นจะผ่านพ้นปัญหาไปได้ด้วยดี " คำทำนายที่กล่าวช้าๆจากใบหน้าเรียบเฉยนั้น " จ ... จริงหรือครับ "  ชายหนุ่มยิ้มแทบแก้มปริ " จริงแน่นอน  แต่ ...  " " แต่ ... ? "  ชายหนุ่มทวนคำ "  แต่ ... ถึงแม้การทำนายอนาคตนี้จะแม่นยำ ทว่าอนาคตที่ถูกทำนายนั้นยังไม่เกิดขึ้น สุดท้ายแล้วอนาคตก็ยังอยู่ในมือคุณเอง ... อยู่ที่คุณจะเลือกทางไหนเท่านั้น " นักพยากรณ์อธิบาย " นั่นสินะครับ " ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ แต่ในใจคิดว่านี่คงเป็นการทำนายแบบกั๊กๆ หากไม่ตรงตามที่ทายลูกค้าจะได้ไม่สามารถมาต่อว่าได้ในภายหลัง เขากล่าวขอบคุณนักทำนายก่อนที่จะจ่ายเงินแล้วออกเดินทางเพื่อไปยังสนามบินสุวรรณภูมิอันเป็นที่ซึ่งคนรักของเขานั้นทำงานอยู่ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 19:51:42 จากคุณ : Luckard - [ 10 พ.ค. 50 19:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงไอพ่นจากเครื่องบินที่ขึ้นลงแทบทุกห้านาทีที่สนามบินสุวรรณภูมิยิ่งกระตุ้นให้ชายหนุ่ม '  ชลภัทร '  ตื่นเต้นมากขึ้น เพราะขณะนี้ก็เกือบจะได้เวลาที่คนรักของเขา ' โบว์ ... รัตนมณี '  จะลงจากเครื่องหลังจากที่เธอสามารถสอบผ่านการเป็นแอร์โฮสเตสและตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงฝึกหัด ทั้งนี้ในใจของชายหนุ่มรู้สึกยินดีมากที่จะได้พบแฟนสาว เขาดีใจจนถึงขั้นซื้อช่อดอกไม้มาไว้รับขวัญเลยทีเดียว โดยมูลเหตุของความตื่นเต้นนั่นก็เพราะตั้งแต่ที่สาวโบว์สอบผ่าน เธอแทบไม่มีเวลาว่างให้เขา โบว์มักมีธุระอยู่เสมอซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการบินที่เขาไม่ค่อยเข้าใจทั้งนั้น ส่วนจะเป็นเรื่องที่เธอนั้นจะไปมีคนอื่น ... ชลภัทรไม่มีทางเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้น  ชายหนุ่มมั่นใจและเชื่อในตัวแฟนสาวเป็นอย่างมาก แม้เจ้าเพื่อนปากมอมที่ทำงานบริษัทเดียวกันจะคอยกระเซ้าเย้าแหย่ว่าโบว์อาจจะไปพบรักกับกัปตันเครื่องบินที่ทั้งดูสง่าและมีฐานะเหนือกว่าตัวเขา แต่ชลภัทรไม่มีทางเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ... เชื่อมั่นด้วยหัวใจที่ไม่สั่นคลอน จนกระทั่งบัดเดี๋ยวนี้ !? ชลภัทรชาวูบไปทั้งร่าง ช่อดอกไม้ที่เตรียมไว้เซอร์ไพร์สหล่นจากมือตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ ราวกับประสาทสัมผัสทั่วร่างจะเป็นอัมพาตไปเสียสิ้น คงเหลือเพียงจักษุประสาทที่กำลังรับภาพที่ปรากฏตรงหน้าในระยะไม่ห่าง รัตนมณี ... หรือว่าโบว์หากจะเรียกชื่อเล่น เธอคนนั้น ... หญิงที่เป็นคนรักของชายหนุ่มกำลังเดินหัวร่อต่อกระซิกอย่างสนิทสนมมากับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ท่าทางเหมือนเป็นกัปตันเครื่องบิน  ซึ่งแน่นอนว่ากัปตันคนนั้นทั้งหล่อ สูง แถมยังดูดีมีมาดกว่าชลภัทรมากมายนัก ชายหนุ่มยืนตัวแข็งโดยมิอาจส่งเสียงทักทายได้แม้แต่น้อย เขาคงปล่อยให้ร่างทั้งสองเดินผ่านไป ดูเหมือนว่าคนที่เขารักสุดหัวใจจะไม่สังเกตเห็นตัวเขาแม้สักน้อย ... ทั้งที่ระยะห่างนั้นก็ไม่มากเกินไปกว่าห้าหกก้าว ทั้งสองเดินลับตาไปแล้ว ชลภัทรทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นั่ง ทำใจให้สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ กระทั่งผ่านไปราวสิบนาทีเขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขของแฟนสาว "  เต๊ะเหรอ ... โบว์มาถึงแล้วนะ "  เสียงใสจากปลายสาย " โบว์ ... คือเต๊ะคงไปรับโบว์ไม่ได้นะวันนี้ "  ชลภัทรพยายามสะกดกั้นน้ำเสียงไม่ให้ผิดปกติ วันนี้เขายังไม่อยากพบโบว์ เพราะหากได้เจอหน้าอาจนำพามาซึ่งการทะเลาะอย่างรุนแรงได้ "  อ้าว ! ไม่ว่างเหรอ งั้นไม่เป็นไรวันหลังค่อยเจอกันก็ได้ "  น้ำเสียงของสาวคนรักยังคงเริงร่าไม่มีแม้แววของความเสียใจที่ไม่ได้เจอะเจอคนรักที่ห่างเหินกันไปนาน " แล้วโบว์อยู่ที่ไหนตอนนี้ "  ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์ " อยู่ห้องพักพนักงาน อ๊ะ ! เต๊ะแค่นี้ก่อนนะ กัปตันเรียกประชุมน่ะ " สิ้นประโยคสายก็ถูกตัดไปทันที ชลภัทรตัวสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พลุ่งพล่านแต่ก็ไม่อาจกระทำการอะไรได้มากไปกว่าพยายามควบคุมตัวเองให้นั่งอยู่เฉยๆจนกว่าจะสงบใจได้ โดยกว่าที่ชายหนุ่มจะสามารถลุกขึ้นเดินออกไปยังรถยนต์ที่จอดไว้ยังลานจอดรถได้ก็ปาเข้าไปสองชั่วโมงเต็ม ************************** " เฮ้ย ! เต๊ะ เอ็งเป็นอะไรวะ หงอยยังกะหมาถูกทิ้ง "  เสียงทักทายของเจ้าต้นเพื่อนร่วมบริษัทเสียดแทงที่หัวใจเข้าเต็มเปาโดยเฉพาะคำว่า '  ถูกทิ้ง '  นี่มันช่างเหลือทนจริงๆ " อ้าว ! เฮ้ย ! ทำไมตาบวมฉึ่งอย่างนั้นล่ะ " เพื่อนตัวดียังคงไม่เลิกทักทาย แน่นอนที่ตาบวมขนาดนั้นก็เพราะตลอดคืนที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้นอนเลย หนำซ้ำยังร้องไห้อีกต่างหาก "  เออ ... ไม่มีอะไร เมื่อคืนดูทีวีดึกน่ะ "  ชลภัทรตอบเลี่ยงๆ " ดูอะไรวะเพื่อน โดนแฟนอกหักล่ะไม่ว่า "  ให้ตายเถอะ ! ไอ้เพื่อนเวรนี่มันมีพลังจิตหรือไงฟะ " เฮ้ย ! เปล่านะเว้ย ! "   ชายหนุ่มรีบบอกทว่าเขากลับรู้สึกว่าคำพูดกับเสียงในใจนั้นตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง " จริงเร้อ !? ...  เอ้า ! พวกเรามาช่วยกันปลอบเจ้าเต๊ะทีสงสัยมันแห้วซะแล้วว่ะ " เพื่อนที่น่ารักน่าเตะตะโกนเรียกคนอื่นในออฟฟิศราวกับเห็นเป็นเรื่องสนุก " ไม่สนุกเลยนะ !! "  ชลภัทรลุกพรวดขึ้นพร้อมกับตะโกน และนั่นทำให้บรรยากาศทั่วห้องเงียบกริบ ส่วนเจ้าต้นเพื่อนจอมแส่ค่อยๆหลบไปนั่งที่ ชลภัทรค่อยๆใช้น้ำประปาจากอ่างล้างหน้าลูบใบหน้าเพื่อให้คลายความร้อนรุ่ม ทว่าไม่ว่าจะพยายามล้างแค่ไหนก็หาได้เย็นใจได้แม้สักนิด หัวใจทั้งดวงนั้นมันเก็บกดและตึงเครียดไปทั่ว หากมันจะแหลกสลายในบัดดลก็คงไม่แปลกอะไร "  เต๊ะคะ " เสียงผู้หญิงดังจากทางด้านหลัง เสียงนั้นเจือด้วยความห่วงใย ชายหนุ่มผู้ผิดหวังในรักเหลียวกลับไปก็พบอนงค์หนึ่งที่อยู่ในชุดพนักงานออฟฟิศเดียวกันกำลังยืนตรงหน้าประตูห้องน้ำ " มีอะไรครับ ... มิ้นท์ "  ชลภัทรถาม เพื่อนสาวคนนี้ค่อนข้างสนิทสนมกับเขาเนื่องจากได้ทำโปรเจคของโครงการในบริษัทด้วยกันบ่อยๆ " เต๊ะมีอะไรให้มิ้นท์ช่วยไหมคะ "  น้ำเสียงไพเราะจากปากบางได้รูป ประโยคนั้นแสดงถึงน้ำใจอันเอื้ออารีและงดงามไม่แพ้ใบหน้า " ไม่ ... ไม่มีอะไรครับ "  ชายหนุ่มพยายามเลี่ยง " เต๊ะ ... การที่เราเก็บกดอะไรไว้มันไม่ดีกับตัวเองหรอกค่ะ อย่างน้อยก็ควรจะระบายออกให้คนที่เราไว้ใจฟัง ... หรือว่าเต๊ะไม่ไว้ใจมิ้นท์แล้ว "  ท้ายประโยคเจือด้วยความน้อยใจ " ไม่ใช่ครับ ผมไว้ใจมิ้นท์เสมอ ... เอาอย่างนี้เดี๋ยวตอนกินข้าวกลางวันเราไปกินด้วยกันแล้วผมจะเล่าให้ฟัง "  ชลภัทรต่อรอง " ก็ได้ค่ะ แล้วตอนเที่ยงเจอกันนะคะ " คราวนี้มีประกายเริงร่าเจือในน้ำเสียง ท่าทางสาวน้อยหน้าใสคนนี้ยินดีปรีดาอย่างยิ่งเมื่อได้รู้ว่ามื้อเที่ยงจะได้รับประทานกับชายหนุ่ม ชลภัทรถอนใจเฮือกใหญ่หลังจากที่เล่าเรื่องของตัวเองจบ เก้าอี้ตรงข้ามกับเขานั้นมีหญิงสาวที่มีประกายตาและดวงหน้าอันสดใสนั่งทำหน้าครุ่นคิด " มิ้นท์ว่าเต๊ะคิดมากเกินไป "  ประโยคแรกจากปากบางสวย " แต่ผมเห็นเต็มๆตาเลยนะ " ชายหนุ่มแย้ง " เอายังงี้ไหม เต๊ะลองคุยกับแฟนเต๊ะดีๆ คุยด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น มิ้นท์เอาใจช่วยนะ "  นั่นเป็นคำแนะนำของเพื่อนสาว ทว่าชลภัทรรู้สึกถึงน้ำเสียงในตอนท้ายประโยค ฟังสำเนียงแล้วมันแปร่งๆชอบกล ? " ก็ ... ก็ได้ ผมจะลองดู แต่ยังไงผมคงต้องเตรียมใจไว้ เพราะตัวผมนั้นมันไม่มีทางสู้ใครเขาได้ หล่อก็ไม่หล่อ รวยก็ไม่รวย ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ใครจะมาสนใจ "  หนุ่มขี้ใจน้อยรำพึง " ไม่จริงค่ะ ! "  หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามสวนกลับทันที " เต๊ะไม่ได้แย่ขนาดนั้น อีกอย่างถึงจะไม่มีใครสนใจ แต่ ... " " แต่ ? ... แต่อะไรครับ "  ชลภัทรถามเมื่อเพื่อนสนิทหยุดพูดไปดื้อๆ " แต่ ... เอ่อ ... " ใบหน้างามของสาวมิ้นท์มีสีชมพูแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ " แต่พวกเราที่เป็นเพื่อนออฟฟิศเดียวกันรับรองว่าจะไม่ทิ้งเต๊ะแน่ " ในที่สุดหญิงสาวก็เปล่งคำพูดที่สามารถเติมเต็มประโยคจนครบสมบูรณ์ " ก็ได้ ... ผมเชื่อมิ้นท์ แล้วผมจะลองคุยกับโบว์ดูนะ "  ชายหนุ่มเริ่มมีกำลังใจจากคำยืนยันของผู้เป็นเพื่อน แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 19:56:01 จากคุณ : Luckard - [ 10 พ.ค. 50 19:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากมื้อกลางวันชลภัทรรู้สึกมีสมาธิในการทำงานมากขึ้น ชายหนุ่มรู้สึกขอบใจหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนร่วมออฟฟิศเป็นอย่างมาก โดยที่เขารับรู้ถึงความเป็นห่วงที่มิ้นท์มีให้ สังเกตได้จากการที่หญิงสาวได้หันมามองอยู่บ่อยๆ ... ทั้งนี้อาจเป็นเพราะท่าทางในตอนเช้านั้นคงดูย่ำแย่เหลือทนทีเดียว ? " เต๊ะ เมื่อเช้าเราขอโทษว่ะ " เจ้าต้นเดินเกร่เข้ามาพร้อมกับขอโทษเรื่องเมื่อเช้า "  ไม่เป็นไร เราเองก็หุนหันไปหน่อย " ชลภัทรก็รู้ว่าเมื่อเช้าเขาควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดีนัก " ยังไงก็ถนอมน้ำใจหน่อยนะ " เพื่อนเอียงคอเข้ามากระซิบข้างหู " เออ ... ยังไงเราก็จะค่อยๆคุยกับโบว์เขาดีๆ "   "  เปล่า ... ไม่ได้หมายถึงคุณโบว์ " เป็นประโยคของเจ้าต้นที่สร้างความงุนงงให้แก่ชายหนุ่ม นึกจะถามก็ไม่ทันเพราะเจ้าเพื่อนรักรีบเดินกลับไปนั่งโต๊ะเนื่องจากผู้จัดการจอมเฮี้ยบกำลังเดินเข้ามาทางประตู "  แปลกคน ... ไม่ได้หมายถึงโบว์แล้วมันหมายถึงใครล่ะนั่น ? " หนุ่มเต๊ะนึกงงๆก่อนที่จะหันหน้ากลับเข้าสู่โต๊ะทำงาน "  เต๊ะ ดีขึ้นหรือยัง ? "  เพื่อนร่วมงานสาวสวยประจำออฟฟิศเดินเข้ามาทักเมื่อเห็นว่าผู้จัดการเดินออกไปข้างนอกแล้ว "  ดีแล้วล่ะ มิ้นท์ ... นี่ถ้าไม่ได้มิ้นท์ผมคงอึดอัดใจตายแหงๆ " ชายหนุ่มหันไปขอบคุณด้วยใจจริง "  งั้นก็ดีแล้วจ้ะ เดี๋ยวมิ้นท์กลับไปที่นั่งก่อนนะ ไม่รู้ผู้จัดการจะเข้ามาเมื่อไรอีก " ก่อนที่จะหันกลับไปยังที่นั่ง ชลภัทรเห็นรอยยิ้มให้กำลังใจจากเรียวปากได้รูปนั้นอีกครั้ง ทว่ารอยยิ้มนั้นเสมือนแฝงความรู้สึกบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ ? ความเศร้า ? ... ... ... ...  ครั้งแรกที่ชลภัทรพบกับเพื่อนร่วมงานคนนี้ ก็คือตอนที่เขาเริ่มเป็นแฟนกับโบว์ใหม่ๆ ครั้งนั้นสาวมิ้นท์กำลังย้ายมาที่ออฟฟิศนี้ ... เหตุการณ์ในอดีตนั้นยังคงแจ่มชัดในมโนคติ ตอนนั้นเป็นช่วงที่มิ้นท์ย้ายเข้ามาทำงานใหม่ ด้วยความสดใสประกอบกับความสวยทำให้เธอเป็นดาวเด่นของสำนักงานเลยทีเดียว ทว่าสาวมิ้นท์เองหาได้สนใจบรรดาผู้ชายที่เข้ามารุมขายขนมจีบไม่ เธอกลับตั้งใจทำงานอย่างดีที่สุดโดยไม่สนเรื่องอื่น แต่ ... ด้วยความที่เป็นมือใหม่จึงมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นบ้าง "  แย่มาก ... คุณวรางคณา ! นี่คุณทำงานได้แค่นี้เองหรือ !?" เสียงตวาดของผู้จัดการจอมเฮี้ยบดังลั่น พร้อมกับโยนแฟ้มงานที่พนักงานผู้เป็นเด็กใหม่หอบหิ้วมาส่ง "  ข ... ข ... ขอโทษค่ะ "  หญิงสาวที่น่าสงสารกุลีกุจอขอโทษพร้อมกับก้มลงไปเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายเต็มพื้น " คุณขอโทษแล้วได้อะไรขึ้นมา ไป ! ไปทำมาใหม่ ! ไป๊ !! "  เสียงตวาดด้วยความฉุนเฉียวดังลั่นมาจากห้องผู้จัดการที่ถูกแยกเป็นสัดส่วนด้วยมู่ลี่บางๆเท่านั้น "  ค่ะๆ แล้วหนูจะรีบมาส่งค่ะ "  น้ำเสียงของคนที่ถูกตำหนิเริ่มสั่นเครือ "  ทำดีๆนะ ไม่งั้นผมจะรายงานเรื่องที่คุณทำผิดพลาดให้ท่านประธานฯทราบ " เสียงเรียบแต่เฉียบขาด การถูกรายงานให้ประธานบริษัททราบนั้นก็หมายถึงอนาคตที่ดับวูบ ดีไม่ดี ... อาจถูกเชิญให้ออก !? จากนั้นชลภัทรจึงเห็นหญิงสาวเดินออกจากห้องผู้จัดการด้วยน้ำตานองหน้า เธอหยุดวางแฟ้มลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ข้างลิฟต์หน้าประตูทางเข้า เหตุการณ์ดังกล่าวทำเอาบรรยากาศในออฟฟิศนั้นตึงเครียดด้วยทุกคนตระหนักดีว่าผู้จัดการคงจะเสียอารมณ์ไปตลอดทั้งวันแน่ๆ แม้จะผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีใครกล้าลุกออกจากที่นั่ง แม้ว่า ... วรางคณาผู้เป็นเด็กใหม่จะยังไม่กลับมาจากห้องน้ำก็ตาม ? แต่กลับไม่มีแม้ใครกล้าที่จะลุกไปดู หรือว่าเกิดเหตุร้าย !? ในหัวชายหนุ่มนึกถึงแต่เรื่องไม่ดีที่อาจเกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมสำนักงาน คิดได้ดังนั้นจึงลุกพรวดขึ้นพร้อมกับก้าวยาวๆออกไปทางห้องน้ำที่อยู่ด้านหน้าออฟฟิศทันที ที่หน้าห้องน้ำหญิง หนุ่มเต๊ะลังเลใจที่จะเปิดเข้าไปดู ไม่แน่ว่าจะมีใครอยู่ในนั้น ยิ่งถ้าหากคนที่อยู่ในห้องน้ำเป็นคนอื่น ( หรือแม้แต่วรางคณาก็เถอะ ) แล้วเขาพรวดพราดเข้าไปล่ะก็คงจะไม่ดีเป็นแน่แท้ ระหว่างที่กำลังลังเลใจอยู่นั้น "  ฮือ ๆๆๆ " แว่วเสียงร่ำไห้จากที่ใดที่หนึ่งใกล้ๆ บันไดหนีไฟ ... เสียงร้องไห้แว่วมาจากทางบันไดหนีไฟ !? และเมื่อจับทิศทางของเสียงได้ ชลภัทรรีบวิ่งไปเปิดประตูทางหนีไฟทันที หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ข้างประตูนั้น ชายหนุ่มพบวรางคณากำลังนั่งกอดเข่า แม้จะไม่เห็นใบหน้าแต่เขาก็แน่ใจว่าหญิงสาวกำลังร้องไห้สังเกตได้จากหัวไหล่ที่สั่นกระเพื่อมเป็นจังหวะ " คุณวรางคณา "  ชลภัทรเรียกเสียงอ่อนโยน ร่างนั้นเหลือบใบหน้าขึ้นมามองนิดหนึ่งก่อนที่จะก้มหน้าคุดคู้ " พรุ่งนี้ฉันจะยื่นใบลาออก ... ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว " น้ำเสียงบอกถึงความกดดันในใจที่มากมายยิ่งนัก " คุณวรางคณาอย่าด่วนตัดสินใจเลยครับ ใครๆมาก็โดนผู้จัดการแกว่าอย่างนี้หมดล่ะครับ ขนาดผมเองยังโดนยิ่งกว่านี้ " ชายหนุ่มทรุดกายลงนั่งข้างๆก่อนที่เริ่มปลอบใจ " จริงหรือคะ " น้ำเสียงจากหญิงสาว ดูเหมือนเธอจะพยายามสะกดกลั้นการร่ำไห้เอาไว้ "  จริงสิ ... ตาผู้จัดการนั่นเมื่อก่อนแกเคยเป็นครูน่ะ โอ้โห ! แกคงคิดว่าพวกเราเป็นเด็กน่ะสิ เวลาดุงี้อย่างกับยักษ์เลยล่ะ " " หา ! ผู้จัดการน่ะเหรอเคยเป็นครู !? " หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับทำตาโตด้วยความประหลาดใจ " จริงสิ ผมมารู้ตอนที่ผมโดนทำโทษในห้องแกนั่นแหละครับ " "  คุณโดนทำโทษ ? ทำโทษยังไงคะ " วรางคณาถามต่อ แววตามีประกายอยากรู้อยากเห็น " ก็ ... เอ่อ ... โดนให้เขียนแก้สิ่งที่ทำผิดห้าสิบจบน่ะครับ "  ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเกาแก้มแก้เขิน " หา !? คิกๆๆ  แล้วคุณยอมทำเหรอคะ "  เป็นเสียงหัวเราะแรกในวันนี้ " อย่าหัวเราะสิครับ ผมก็งงอยู่เหมือนกัน แต่เห็นว่ามันฮาดี ก็เลยยอมทำน่ะครับ เรียกว่ากล้าสั่งก็กล้าทำนั่นแหละ "  ชลภัทรตอบด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ " ผู้จัดการแกคงนึกว่าพวกเราเป็นเด็กแน่ๆเลย "  วรางคณาสรุป " คงงั้นน่ะครับ ถ้าอย่างนั้นคุณอย่าไปถือสาแกแล้วด่วนลาออกเลย "  ชายหนุ่มที่เห็นว่าหญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นบ้างรีบเข้าประเด็นที่เธอจะด่วนตัดสินใจ ได้ฟังประโยคนั้นหญิงสาวถึงกับเงียบไป "  นะครับ คุณวรางคณา ... จะเห็นว่าทางนี้ลำบากแล้วหนีไปหาหนทางที่สบายกว่า ... ง่ายกว่าไม่ได้นะครับ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วทุกคนก็จะรู้จักแต่คำว่าหนีเท่านั้น "  หนุ่มเต๊ะพยายามเกลี้ยกล่อม " มิ้นท์ค่ะ " สาวสวยหน้าใหม่ของสำนักงานตอบพร้อมกับยิ้มให้ " หา ? " ชายหนุ่มงง " ชื่อเล่นน่ะค่ะ ต่อไปนี้คุณจะเรียกชื่อเล่นมิ้นท์ก็ได้นะคะ แล้วก็ถูกอย่างที่คุณบอก มินท์คงจะไม่ลาออกแล้วล่ะ "  ความสดใสกลับคืนสู่แววตาสวย " จริงๆนะครับ อ้อ ! เรียกผมว่าเต๊ะก็ได้ "   และนับตั้งแต่นั้นมามิตรภาพระหว่างชลภัทรและวรางคณาจึงค่อยๆเติบโตขึ้นดุจดังต้นไม้ที่งดงามเพราะได้รับการดูแล ... ... ... ชลภัทรหยุดห้วงคำนึงถึงเหตุการณ์ในอดีตไว้ก่อนเพราะตอนนี้เขาได้ขับรถเข้ามาถึงที่จอดรถของสนามบินสุวรรณภูมิแล้ว ความตั้งใจของหนุ่มเต๊ะนั้นก็คือ อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้เจอหน้าแฟนสาว ... ได้พูด ได้คุยกันสักครั้ง ไม่ต้องเป็นเรื่องสลักสำคัญอะไรก็ได้ ...  จากนั้นเขาก็จะขอนัดโบว์กินข้าวกันในสัปดาห์หน้า ในวันที่มีความสำคัญยิ่งสำหรับคนที่มีความรักอย่างพวกเขา 14 กุมภาฯ ... วันวาเลนไทน์ หากเป็นไปได้ ... เขาอาจจะขอเธอแต่งงานในวันนั้น และการที่ตัวเขานั้นมานัดตั้งแต่ในสัปดาห์นี้ก็เพื่อเผื่อไว้สำหรับการแลกสลับเวรหากว่าแอร์โฮสเตสอย่างโบว์บังเอิญต้องมีไฟล์ทบินในวันนั้น แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 20:00:35 จากคุณ : Luckard - [ 10 พ.ค. 50 19:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชายหนุ่มชลภัทรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับกดปุ่มหมุนต่อสายไปยังคนรักด้วยหัวใจอันมั่นคง แม้จะมีสิ่งใดมาขวางกั้นก็ไม่อาจหยุดยั้งความตั้งใจที่เกิดจากรักอันบริสุทธิ์ได้ "  เต๊ะเหรอ "  เสียงใสที่คุ้นเคยรับสาย " โบว์ ... มีเวลาว่างหรือเปล่า เต๊ะมาหาน่ะ "  ชลภัทรถามออกไป ในใจเริ่มรู้สึกลุ้นลึกๆ " ได้ๆ พอมีเวลา ... เต๊ะรออยู่ที่เดิมใช่ไหมเดี๋ยวโบว์ลงไปหานะ "  คนรักของชายหนุ่มบอก พร้อมกับวางสายโทรศัพท์ อีกไม่กี่อึดใจสุดที่รักจะมาพบเขา ชายหนุ่มตั้งใจจะพูดกับหญิงสาวด้วยเหตุผลและความรักความเอาใจใส่ ไม่ระแวงหรือหึงหวงให้เสียบรรยากาศจากนั้นก็จะชวนเธอไปรับประทานอาหารในวันแห่งความรักตามที่ได้ตั้งใจไว้ ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกตื่นเต้น ยิ่งตื่นเต้นก็ยิ่งเครียด ตอนนี้ชายหนุ่มถึงกับเหงื่อกาฬแตกพลั่กไม่เหมือนกับคนหนุ่มที่กำลังจะได้พบหน้าหญิงคนรักแม้สักนิด "  เต๊ะ ... รอนานหรือยัง "  เสนาะเสียงอันไพเราะทายทักจากด้านหลัง เมื่อชลภัทรหันไปก็พบกับอนงค์น้อยแสนสวยที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง คนรักของเขาตอนนี้อยู่ในชุดแบบฟอร์มของสายการบิน ผมของเธอถูกปล่อยยาวเรี่ยกลางหลัง ทว่าที่แตกต่างจากเมื่อก่อนก็คือปลายผมนั้นถูกดัดให้เป็นคลื่นลอนดูแล้วสวยเก๋น่ามอง " รอได้แป๊บหนึ่งแล้ว "  ชายหนุ่มตอบคำทักทายของหญิงสาว ในใจนึกอยากจะทักเรื่องทรงผมใหม่แต่ปากกลับไม่ยอมพูดเรื่องนั้น " เต๊ะมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า "  โบว์นั่งลงข้างๆชายหนุ่ม ความเจ็บแปลบพุ่งผ่านเข้าในอกของหนุ่มเต๊ะ เขาต้องมีธุระอะไรด้วยงั้นหรือจึงจะมาหาสาวคนรักได้ ... หรือโบว์ไม่อยากให้เขาโผล่หน้ามาที่นี่แล้ว ? " ต้องมีธุระด้วยงั้นหรือถึงมาที่นี่ได้ "  แม้ชายหนุ่มจะพยายามแล้วทว่าน้ำเสียงยังคงแข็งกระด้างและเจือด้วยอารมณ์จนคนฟังน่าจะรู้สึกได้โดยง่าย "  เปล่า ... โบว์แปลกใจต่างหากที่เต๊ะมาหาโดยที่ไม่ได้โทรบอกล่วงหน้า ก็เลยคิดว่าอาจจะมีธุระอะไรสำคัญน่ะสิ "  รัตนมณีที่นั่งอยู่ข้างๆพยายามอธิบายให้คู่สนทนาเข้าใจถึงเจตนาของคำพูดก่อนหน้า ใบหน้าเธอยังคงยิ้มแย้มและปราศจากความเครียด ... ซึ่งต่างกับชลภัทรในตอนนี้นัก "  อ๋อ ... "  เต๊ะอ๋อออกมายาวๆ เพื่อประวิงเวลาให้สามารถควบคุมความหงุดหงิดที่เริ่มก่อเกิดในหัวใจ " 14 กุมภาฯนี้โบว์ว่างหรือเปล่า เต๊ะจะชวนไปกินข้าวด้วยกัน "  เขาเอ่ยโพล่งเอาดื้อๆถึงจุดประสงค์ที่โผล่หน้ามาในวันนี้ " วันที่ 14 นี้เหรอ ... "  หญิงสาวทวนคำของชายคนรัก สีหน้ายุ่งยาก " โบว์ไม่ว่างเหรอ ? "  ชลภัทรเริ่มใจคอไม่ดีที่เห็นแฟนสาวลังเล วูบวาบในความคิดสังหรณ์ไปถึงกัปตันหนุ่มหล่อที่เห็นเดินคู่กันในวันนั้น " คือ ... เต๊ะ โบว์ไม่ว่างจริงๆ พอดีวันนั้นต้องบินน่ะ "  รัตนมณีบอกด้วยใบหน้าเศร้าๆ " โบว์ ... โบว์แลกกับคนอื่นไม่ได้เหรอ " ชายหนุ่มต่อรอง "  ขอโทษนะ ... ไฟล์ทนั้นโบว์ก็สัญญากับพี่กัปตันไว้แล้วว่าจะไปด้วยกัน พี่กัปตันเขาดีกับโบว์มาก ก็เลยคิดว่าจะบินด้วยกันน่ะ "  นั่นเป็นคำอธิบายที่ชลภัทรรับไม่ได้ " กัปตัน ? ไอ้กัปตันที่สูงๆหล่อๆนั่นใช่ไหม ? "  เต๊ะถาม น้ำเสียงเข้มขึ้น "  อ้าว ? เต๊ะรู้จักพี่เขาด้วยเหรอ ? "  แอร์โฮสเตสสาวถามงงๆ " รู้สิ ! วันนั้นก็เห็นเดินกระหนุงหระหนิงกัน !! "  ตอนนี้เสียงเริ่มดังจนเกือบตวาด " ไม่ใช่นะ เต๊ะกำลังเข้าใจผิด ! " " ถ้างั้นวันที่ 14 นี้ก็ไม่ต้องไปบิน ! ถ้าเต๊ะสำคัญกว่าก็แลกเวรแล้วมากินข้าวด้วยกัน "  ชลภัทรหงุดหงิดเสียจนคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่ละคำพูดกลายเป็นการบังคับหญิงคนรัก " แต่ ... แต่โบว์สัญญากับพี่เขาไว้แล้ว "  รัตนมณีพยายามสื่อสารให้ชายคนรักเข้าใจ "  ถ้าอย่างนั้นโบว์ก็ต้องเลือกล่ะ ระหว่างผมกับหมอนั่น "  พูดไปชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกหวั่นใจว่าหากแฟนสาวเลือกอีตากัปตันรูปหล่อเข้าจริงๆจะทำอย่างไร ว่ากันตามตรง หมัดต่อหมัด เขาเองไม่มีตรงไหนที่ดีกว่ากัปตันร่างโย่งคนนั้นสักนิด แต่ปากพาจนก็ดันพูดออกไปแล้วเสียด้วย !? "  เต๊ะไม่เข้าใจโบว์ " แอร์โฮสเตสคนสวยพูดอย่างน้อยใจ " ไม่รู้ล่ะ ยังไงเต๊ะก็ยืนยันคำเดิม "  ชายหนุ่มยังฝืนยืนคำพูดของตน " โบว์มาไม่ได้จริงๆ มันเป็นงานน่ะเต๊ะรู้ไหม " " งั้นถ้าไม่ใช่พ่อกัปตันรูปหล่อนั่น โบว์จะแลกเวรได้ไหมล่ะ ? " คำถามที่ร้ายกาจหลุดจากปากจนได้ คราวนี้รัตนมณีอึ้งไป เธอใช้มือปาดหยาดน้ำที่ซึมตรงหางตาก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอีกครั้ง " พี่กัปตันเขาช่วยสอนอะไรต่างๆกับโบว์หลายอย่าง คราวนี้เขาอยากให้โบว์ไปด้วยจริงๆ เห็นบอกว่ามีคนที่แอล.เอ.อยากให้โบว์รู้จัก " หญิงสาวอธิบายอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ "  แต่ผมก็มีธุระสำคัญเหมือนกันนะ "  ชลภัทรยังยืนยัน "  แต่ ... แต่โบว์ ... "  แอร์ฯสาวอ้ำอึ้ง " วันที่ 14 ผมจะมารับโบว์ที่นี่ ถ้าโบว์เลือกผม ... เราคงได้พบกันอีก ! " หนุ่มขี้โมโหพูดจบก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับก้าวออกไปทันที หูนั้นยังไม่วายได้ยินเสียงคนรักแว่วตามหลัง " เต๊ะ ! วันนั้นโบว์มาไม่ได้จริงๆ " คือคำตอบ ? นั่นคือการเลือกของเธองั้นหรือ ? หญิงสาวเลือกทางเดินชีวิตกับชายหนุ่มที่พรั่งพร้อมในทุกด้านมากกว่าเขา แม้ในใจจะไม่อยากยอมรับ ทว่าชลภัทรเองก็รู้ดีว่าหากเป็นเขาก็คงเลือกทางที่ดีกว่าเหมือนกัน ************************** "  ไงจ๊ะ หนุ่มเต๊ะ เป็นยังไงบ้างเมื่อวาน "  เสียงทักทายที่คุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าจากการนั่งซึมในร้านอาหาร ข้าวกลางวันที่สั่งมาถูกปล่อยให้เย็นชืดอยู่ตรงหน้า " มิ้นท์เหรอ "  ชลภัทรทักทายก่อนที่จะก้มหน้าอย่างซึมเซาเช่นเดิม "  ผลออกมาไม่ดี ? " เป็นคำถามของหญิงสาวผู้ร่วมงานที่ตอนนี้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆชายหนุ่ม บรรยากาศในร้านข้าวบางเบาซึ่งผู้คนเพราะตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงตรงอันเป็นช่วงเวลาเริ่มงานภาคบ่ายแล้ว " ใช่ ... ผลออกมาไม่ดี โบว์เขาคงไม่สนใจอะไรผมแล้วล่ะ "  ชายหนุ่มผู้ผิดหวังกัดฟันตอบก่อนที่จะเล่าเรื่องที่ได้พานพบเมื่อวันวาน " มิ้นท์ ... มิ้นท์เสียใจด้วยนะ " ผู้เป็นเพื่อนปลอบหลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดจนจบ เธอรู้ดีว่าไม่ควรพูดอะไรออกไปมากในเวลาเช่นนี้ " ผมมันไม่ดีเอง ... ผมเป็นคนผิด " ชลภัทรเริ่มโทษตัวเอง "  ถ้าผมดูแลโบว์ได้ดีกว่านี้ ... โบว์ก็คงไม่ไปจากผม "  เป็นน้ำเสียงที่ทั้งเศร้าและขมขื่น "  เต๊ะ ... "  วรางคณาหรือมิ้นท์ทำได้เพียงเอ่ยชื่อของเขาด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะปลอบอย่างไร "  ถ้าผมดี ... ดีเหมือนกัปตันคนนั้นล่ะก็ ... "  นอกจากกล่าวโทษตนเองแล้วยังเริ่มที่จะเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น "  ถ้าเกิดผมหล่อ รวยและพร้อมทุกอย่างเหมือนกัปตันคนนั้น ... โบว์คงไม่จากผมไป " หยาดน้ำจากนัยน์ตาร่วงเผาะลงเป็นหยดแรกก่อนที่มันจะทะลักทลายออกเป็นสาย "  เต๊ะ ... เต๊ะอย่าไปเทียบตัวเองกับคนอื่นสิ เต๊ะก็คือเต๊ะนะ " มิ้นท์พยายามให้กำลังใจ " เต๊ะมันไม่ดีพอ เต๊ะไม่มีอะไรดีสักนิด " " ไม่จริงหรอก ... เต๊ะก็ยังมีส่วนที่ดีล่ะน่า " เพื่อนร่วมงานพยายามเชียร์เต็มที่ "  ส่วนที่ดีอย่างนั้นหรือ ... ถ้ามีจริงๆล่ะก็ ทำไมไม่มีคนที่รักผมเลยล่ะ ? " นั่นคือความน้อยใจของชายหนุ่ม " มีสิ มิ้นท์เชื่อว่ายังไงเต๊ะก็มีส่วนดี "  เพื่อนร่วมงานพยายามอีกครั้งที่จะสร้างกำลังใจ " ไม่ ! ผมมันไม่ดี ! ผมมันไม่มีใครรัก ! " น้ำเสียงกระชากแรงด้วยอารมณ์จากภายใน "  มีสิ ! มีแน่นอน ! " มิ้นท์กระชากเสียงบ้าง หนุ่มเต๊ะถึงกับงงเพราะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน "  ใครล่ะ จะมีใครมาโง่รักผม !? " ชลภัทรตวาดด้วยความโมโหแกมน้อยใจ ทว่าในนาทีนั้นเขากลับสังเกตเห็นหยาดน้ำใสปริ่มอยู่ที่ขอบตาของเพื่อนสาว " ก็มิ้นท์ไง ... มิ้นท์นี่แหละที่โง่มารักเต๊ะ ! "  เป็นคำตอบของหญิงสาว แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 20:06:32 จากคุณ : Luckard - [ 10 พ.ค. 50 19:46:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยังมีต่อนะครับ สำหรับ บทแห่งโลกา ( The World ) บทจบ ... เร็วๆนี้ ( ไปสัญญาอีกล่ะว่าเร็ว เฮ้อ ... ) จากคุณ : Luckard - [ 10 พ.ค. 50 20:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหอๆ คราวนี้ได้มาอ่านรายแรกๆ เลย เนื่องจากยังไม่จบบท ก็ยังไม่ขอออกความเห็นอะไรมาก รออ่านต่อไป... จากคุณ : QuaOs - [ 10 พ.ค. 50 20:21:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว เป็นบทแรกที่ไม่จบในตอนนะเนี้ยะ ปล เรื่องเรียนไพ่ เค้าเลื่อนเป็นเดือนหน้าน่ะครับ เลยยังไม่ได้เรียนเลย แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 22:45:08 จากคุณ : กริชครับผม - [ 10 พ.ค. 50 22:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โถ ไอ้หนุ่ม บินไปต่างประเทศ คิดว่าเขาเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ เรอะ จากคุณ : scottie - [ 10 พ.ค. 50 22:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หนุ่มเต๊ะจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อสาวมินต์สารภาพรัก ต้องติดตาม =^w^= จากคุณ : kooching - [ 11 พ.ค. 50 00:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาต่อเร็วๆนะค๊า อย่าให้ค้างนาน จากคุณ : เหน่ง (หริชา) - [ 11 พ.ค. 50 08:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 " ดูอะไรวะเพื่อน โดนแฟนอกหักล่ะไม่ว่า " พี่หมอขรา ประโยคนี้น่าจะเปนโดนแฟนหักอก ชิมิ?? มาเปงผู้ตรวจสอบ 555 ปล.ตอนนี้มาช้าจังง่า แถมยังค้างๆคาๆอีก รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : เลดี้ - [ 11 พ.ค. 50 10:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ง่ะ ไม่จบตอนอ่ะ ค้างคา พี่หมอมาต่อไวๆ นะคะ เห็นด้วยกับคุณดี้ ต้องเป็น โดนแฟนหักอก ไม่ใช่เหรอคะ ^ ^" ปล. หนุ่มเต๊ะนี่คิดมากจริงๆ สาวโบว์ไม่เห็นมีพิรุธซักนิด จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 11 พ.ค. 50 13:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณหนุ่มเต๊ะนี่เป็นไรรึเปล่า  ดูพี่แก่เซนซิทีฟเหลือเกิน ถ้าเราเป็นโบว์คงเครียด มีแฟนงี้ รอบนี้น้องฝนน่าสงสารจังค่ะ จากคุณ : The SoVo - [ 11 พ.ค. 50 17:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ากกกกก ค้าง ตาเต๊ะดูช่างคิดเล็กคิดน้อยและคิดมากดีจริงๆ ครับ จะรอดเหรอเนี่ย เหอๆๆ ไม่ได้ติดตามงานคุณหมอซะนาน โชคดีที่เป็นตอนๆ เลยแอบโกงมานั่งเล่นตอนใหม่ก่อน แล้วค่อยไปตามเก็บตอนเก่าๆ นะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 พ.ค. 50 17:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหตุการณ์มันพาไปป่าว....ฃ เอ...เรื่องธเรษตรีก่อนมาเป็นมาหมอดูเป็นยังไงน้า แล้วที่ฝันทุกครั้งก่อนนอนเป็นเรื่องจริงเหรอค่ะ จากคุณ : keroobob - [ 11 พ.ค. 50 20:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อะเหอะๆ กลับมาติดตามต่อแล้วค้า พี่หมอยากมาลงเร็วๆ ม๊ะ หุหุ - ยิ้มแบบมีเลสนัย เก๊าะ ลาออกเลยค้า โฮะๆๆๆๆๆ อ้อ มาทวงหนังสือฟรีด้วยคร้า งุงิๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 12 พ.ค. 50 17:34:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตัวนางเอกเริ่มมีบทบาทในช่วงอดีตแล้วสินะครับ ทีนี้พอตอนหลังๆเนี่ยจะเข้ามามีบทบาทกับผู้ที่ถูกทำนายไหมครับ รึแค่ ทำนายแล้วอยู่ห่างๆกันเอ่ย รอตอนต่อไปอยู่นะครับ จากคุณ : Jammaster_X - [ 13 พ.ค. 50 02:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สงสารโบว์จังเลยค่ะ ทำไมเต๊ะต้องไม่มีเหตุไม่มีผลทึกทักเอาเองเป็นตุเป็นตะแบบนี้ด้วยล่ะคะ T T จากคุณ : nutthada@bumrungrad.com (หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก) - [ 13 พ.ค. 50 16:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20  มาแย้ว....ตอนนี้รีบมาอ่านเต็มที่เลย พี่หมอ...รีบมาลงต่อเลย... อยากรู้ต่อแล้ว ว่าแต่น้องหนูโบว์นี่น่าสงสารจริงหนอ... ปล....คิดถึงนะค๊าพี่หมอ  ขอบคุณสำหรับบริการพิเศษ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 08:43:00 จากคุณ : Donut_ty - [ 14 พ.ค. 50 08:41:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หมอ ซึ้งตอนจบอ่ะ มาต่อไวๆ เด้อ จากคุณ : Vj (Tahno) - [ 15 พ.ค. 50 02:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อัพเดตจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5424342/W5424342.html จากคุณ : Luckard - [ 19 พ.ค. 50 12:07:47 ]