My Beloved Hee Chul

เสียงจิ้งหรีดหวีดร้องระงมไปทั่วป่า กลางวันอันอบอ้าวและยาวนาน บ่ายนี้เป็นอีกวันหนึ่งซึ่งตอกย้ำการมาเยือนของฤดูร้อนที่แสนทรมานด้วยแสงแดดแรง แผดเผาความมีชีวิตชีวาของผู้คนและต้นไม้ใบหญ้า...

จุงอึนนั่งลงริมชายฝั่งทะเลสีเขียวครามเย็นตา หาดทรายละเอียดขาว และขุนเขาที่อิงแอบแนบชิดกับชายหาด เสียงคลื่นน้ำซัดสาดกระทบโขดหินเป็นระยะ ทำหน้าที่ดนตรีแห่งธรรมชาติ สายลมอ่อนโยนที่พัดอย่างบางเบาแผ่วพลิ้ว ขับกล่อมผู้มาเยือนให้สงบ ผ่อนคลาย เธอเฝ้าเหม่อมองท้องทะเลกว้าง สูดอากาศริมฝั่งแล้วล้มตัวลงนอนบนชายหาด คงสนุกมากว่านี้ถ้าเมเกียงมาด้วย จุงอึนคิดถึงเพื่อนซี้สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ชวนเธอมาแต่ตัวเองดันล้มป่วยกะทันหัน อาจเป็นทุกขลาภก็ได้ เพราะวันเดียวกันนั้นสถาบันการเงินยักษ์ใหญ่โทรเรียกตัวเมเกียงไปทำงานตำแหน่งนักวิเคราะห์ข้อมูล ดีใจด้วยนะเพื่อนรัก

แต่อย่างไรก็ตามที เที่ยวนี้เป็นเที่ยวที่น่าผิดหวังทีเดียวสำหรับจุงอึน การได้มาเที่ยวกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนที่ต่างหนีบแฟนของตัวเองมาเป็นการเปิดตัวด้วย ช่างน่ารำคาญใจไม่น้อยกับส่วนเสี้ยวที่มาเดี่ยวอย่างจุงอึน แถมทุกคนต่างเคยมาที่นี่แล้ว ยกเว้นเธอกับเมเกียงเท่านั้นที่ยังไม่เคยมาและตั้งใจมาสัมผัสธรรมชาติที่นี่  เกาะที่ได้ชื่อว่าเป็นสถานที่ๆเหมาะกับคู่รักและคู่แต่งงานใหม่ทั้งหลาย


จุงอึนเดินลัดเลาะเลียบโขดหิน ชมน้ำชมฟ้า ดูปูเสฉวนซึ่งหลบเข้าบ้านทันทีที่รู้สึกตัวว่าเธอกำลังจ้องมอง  

“ระวังเพรียงนะ ถ้าโดนเข้าจะเจ็บมาก” พี่โพแบเตือน

“มันหน้าตาเป็นยังไงล่ะพี่โพแบ” จุงอึนไม่ค่อยได้มาเที่ยวจึงไม่รู้ เธอเคยเห็นน้ำใสทรายขาวแบบนี้แค่ในรูปและสารคดีโทรทัศน์

“เป็นหอยปากแหลมๆน่ะ” โพแบบอก

จุงอึนไม่ใส่ใจเท่าใดนัก เดินข้ามต่อไปที่โขดหินสีเขียวแก่ เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ เธอเลือกที่จะเดินบนก้อนหินที่ปริ่มน้ำ ถึงแม้จะลื่น แต่ก็ให้ความรู้สึกนุ่มนวล สบายเท้า แล้วก็ก้าวเหยียบก้อนหินก้อนหนึ่งที่คลอนแคลนระหว่างหินอื่นๆจนเสียหลักลื่นหงายหลัง จุงอึนไม่เจ็บเท่าไรนัก แต่ก็เปียกด้านหลังไปเกินครึ่งตัว เธอตัดสินใจเดินกลับ

“จุงอึน มาเล่นน้ำกันมั้ย น้ำใสมากเลยนะ เย็นดีด้วย”  ยังจินเรียก เธอเป็นที่รักของเพื่อนทุกคนเพราะการต่อสู้ดิ้นรน ส่งเสียตัวเองจนจบมหาวิทยาลัยอย่างภาคภูมิ แม้การเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยจะไม่เป็นเรื่องง่ายก็ตาม  ฮีชุล ชายหนุ่มที่อยู่ข้างเธอก็เป็นอีกคนที่ชื่นชมในตัวของยังจิน คบหากันมายาวนานกว่า 4 ปี เขามองมาทางจุงอึน

“นี่ก็ลงน้ำไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดราวกับเธอเป็นน้องสาว

“อ๋อ เปล่าน่ะ ฉันเดินไปทางโน้นแล้วลื่นล้มนิดหน่อย” จุงอึนบอก

“แต่คุณเลือดไหลนะ ที่เท้าน่ะ” ฮีชุลติง จุงอึนก้มดูที่ปลายเท้า เห็นเลือดแดงใสตัดกับสีผิว

“ไม่เป็นไรหรอก นิดเดียวเอง”  หญิงสาวทำเฉย  

“รีบไปล้างเท้า แถวๆที่น้ำใสๆซะจะได้ช่วยล้างแผล ฆ่าเชื้อ” ชายหนุ่มแนะ จุงอึนทำตามอย่างว่าง่าย  พอเดินกลับมา เพื่อนๆก็พากันลงน้ำอีกด้านของหาด

“เรามาลงแพกันดีกว่า ยังจินว่ายน้ำไม่เป็น ให้ยังจินเกาะหัวแพก็แล้วกัน” ฮีชุลพูดขึ้น

“มาสิจุงอึน”  เขาเรียก จุงอึนรู้สึกขัดๆเขินๆเวลาอยู่กับคนเดียวบนหาด แต่สนุกมากกับการว่ายน้ำ เธอว่ายจนเหนื่อย ถึงแม้จะไม่คล่องนักแต่ก็พอที่จะเอาตัวรอดได้ โชคไม่ดีที่ลืมเอาแว่นตาว่ายน้ำมาด้วย น้ำเค็มจึงเข้าตา

“เป็นอะไรไปน่ะจุงอึน” ยังจินถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอก แค่น้ำเข้าตาเลยแสบไปหมด” จุงอึนตอบ พลางว่ายน้ำเข้าหาฝั่งเพื่อพัก นั่งมองเพื่อนๆเล่นน้ำ

“พี่สาวสวยจังเลย” เสียงใสของเด็กน้อยที่เล่นอยู่ริมฝั่ง

“ขอบใจจ้ะ หนูก็ว่ายน้ำเก่งจังนะจ้ะ แล้วหนูชื่ออะไรจ้ะ” จุงอึนตอบ เธอชอบเด็กๆ

“ผมชื่อยูโฮคร้าบ พี่ชื่อะไรครับ” หนูน้อยยิ้มร่า

“พี่ชื่อจุงอึนจ้ะ กวอนจุงอึน” จุงอึนว่ายน้ำเข้าไปหาเด็กน้อยสวมชูชีพสีสดใส อายุราว4-5ขวบ

“น่ารักจังเลย ว่ายน้ำก็เก๊ง...เก่ง ยูโฮมาเที่ยวเหรอจ้ะ” น้าสาวของยูโฮพยักหน้าอยู่ข้างๆ

“ยูโฮคนเก่ง ไหนลองว่าย้ำมาแตะมือพี่จุงอึน ให้ได้สิจ้ะ” จุงอึนพูดพลางว่ายน้ำห่างออกไป เด็กน้อยว่ายน้ำไล่ตาม ทั้งสองเล่นกันสนุกสนาน

“น่ารักจังค่ะ ที่บ้านคงดูแลดีมากๆเลยนะคะ ถึงได้เป็นเด็กมีอีคิวดีขนาดนี้” จุงอึนพูดกับน้าสาว

“เค้าเป็นเด็กอารมณ์ดีค่ะ แล้วก็ชอบว่ายน้ำมาตั้งแต่ได้ขวบเดียวเอง” ท่าทางภูมิใจในตัวหลานชาย

“นี่อาอี๊ของผมคร้าบ แล้วนี่ก็อาเจ็ก อาโก นั่นป่าป๊า กับอาม่าคร้าบ” เด็กน้อย
กระตือรือร้นที่จะแนะนำครอบครัว” จุงอึนส่งยิ้มและโค้งทักทายทุกคน

“เค้ามีพัฒนาการทางบุคลิกภาพและอารมณ์ที่ดี น่าจะเรียนรู้ได้รวดเร็วนะคะ แตต้องระวังพวกเกมส์และการดูทีวีที่นานเกินไป คุมเวลาดูทีวี ไม่ควรเกิน 1 ชม.โมงนะคะ จบรายการแล้วปิดเลย โดยเฉพาะเกมส์ยิ่งน่ากลัว เพราะเป็นสิ่งกระตุ้นที่เข้มข้น ทั้งในเด็กปกติและเด็กที่เป็นโรคสมาธิบกพร่อง สมองจะล้าและลดทอนประสิทธิภาพในกิจกรรมอย่างอื่นๆ” จุงอึนอดไม่ได้ที่จะต้องเตือนผู้ปกครอง ราวกับว่าผู้ฟังเป็นพ่อแม่เด็กที่เธอรักษา

“ขอโทษนะคะ คุณจุงอึนทำงานอะไรคะ”

“หนูเป็นหมอจิตเวชเด็กค่ะ” จุงอึนยิ้มภูมิใจ น้าของยูโฮยิ้มด้วยความนับถือ

“จุงอึน มาทางนี้สิ มาขึ้นแพกัน” เพื่อนๆเรียก

“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ไปก่อนนะคะ” จุงอึนยิ้มอำลา เด็กน้อยเห็นจุงอึนจะว่ายน้ำไปจึงรีบตามแต่น้าปรามไว้


ตลอดเย็นทุกคนว่ายน้ำกันสนุกสนาน ยกเว้นยังจินกับโพแบที่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ยังจินมีฮีชุลช่วยดูแล จุงอึนรู้สึกทึ่งในความสามารถของฮีชุล เขาเป็นตนแลจัดการทริปนี้ได้ราวกับมืออาชีพ  เท่าที่ฟัง เขาเป็นนักเดินทางตัวยง มีความรอบรู้ในสถานที่ต่างๆ เป็นนักเอนเตอร์เทนประจำทริป เขาสังเกตเห็นความเรียบง่ายของเธอที่พูดน้อย กินน้อย ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

ทุกคนทานอาหารเย็นกันอย่างเอร็ดอร่อย ยูโฮซึ่งออกมาทานอาหารกับครอบครัวส่งเสียงทักทายอย่างดีใจ จุงอึนยิ้มเต็มที่เมื่อพบเด็กๆ พี่โพแบแซว

“จุงอึนนี่เป็นนางงามรึไงจ้ะ เห็นชอบเด็กจัง”

“ก็ฉันทำงานงานเกี่ยวกับเด็กนี่นา” จุงอึนตอบ

“จุงอึนเป็นจิตแพทย์เด็กเชียวนะ” ยังจินเสริม ฮีชุลปรายตาขึ้นมอง จุงอึนตักน้ำแกงรสเผ็ดมากิน ทำเอาแทบสำลัก ในขณะที่ฮีชุลกินเผ็ดจัดๆได้ไม่ระคายลิ้น เขาดึงเอาน้ำแกงที่เหลือของจุงอึนมากินต่อ

“เผ็ดมากเลยนะ คุณอย่ากินต่อเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย” เธอติง ในขณะที่ชายหนุ่มยังคงกรอกปากต่อตามสบาย จุงอึนนิ่งเงียบ

“ไม่ครณาท้องพี่หรอก น้องเอ๋ย” เขาพูดพลางซดน้ำ

จุงอึนรู้สึกได้ถึงลมทะเลที่พัดผ่าน เธอ แหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าที่ระยิบระยับประดับค่ำคืน เป็นภาพศิลป์จากธรรมชาติอันงดงาม เธอเฝ้ามองอย่างหลงใหล ทันใดนั้นก็มีลำแสงสีขาวส่องกระทบหน้าของจุงอึน ฮีชุลนั่นเอง เขาชอบเอาไฟฉายส่องนั่นส่องนี่ แสงตะเกียงคงยังน้อยเกินไปบนโต๊ะอาหาร โดยเฉพาะเวลาตักกินอาหารบนจาน

“บ้ารึไงน่ะ” จุงอึนต่อว่า ฮีชุลหัวเราะ “มองดูแต่ดาวนะ”

“ก็ฉันไม่ค่อยได้เห็นดาวสวยแบบนี้นี่” จุงอึนรู้สึกเหมือนเป็นคนเชยๆที่ไม่เคยรับรู้โลกอื่นๆนอกจากการทำงาน

“ตอนไปขึ้นเขาปลายปีก่อน อากาศดีมากเลย ดาวเต็มฟ้าไปหมด” ยังจินเสริม เธอคงได้ความเป็นนักเดินทางมาจากแฟนหนุ่มกระมัง

“ยิ่งดึกอาจยิ่งมีดาวมากขึ้นก็ได้นะ เสียดายที่ไม่มีเสื่อมาปูนอนดูดาว” จุงอึนพูดอย่างมีความหวัง การออกต่างจังหวัดในครั้งนี้ ช่างแตกต่างเหลือเกินกับการออกสำรวจเพื่อวิจัยหรือสัมมนาอย่างที่เธอเคยทำ และนำมาซึ่งความรู้สึกบางอย่างที่จะนำเธอไปสู่ความเปลี่ยนแปลงอย่างที่ไม่อาจคาดเดา....

แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 20:41:34

แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 50 20:35:33