ตอนที่ 30 ภารกิจส่งท้าย

ณฌา หรือน้องกลางเป็นคนหน้าตาดี และในบรรดาสามหนุ่มบ้านนี้ คนที่สาวๆ ฟันธงว่าหน้าตาดีที่สุดในบ้านไม่ใช่น้องเล็กที่เป็นดารา แต่เป็นน้องกลางที่เป็นพี่ดารา น้องกลางเป็นคนตาสวย ทุกครั้งที่เขายิ้มมักจะทำให้หัวใจใครๆ หลายคนละลายไปกับลูกกะตาของเขาเสมอ ดวงตาเขาเจ้าชู้และมีเสน่ห์ คนรักของน้องกลางล่าสุดคือน้องยุ้ย คนที่ทำเอาชีวิตสุดหล่อของเราเซถลาไปพักใหญ่เพราะน้องกลางรักน้องยุ้ยกว่าใครอื่นที่เคยรัก แต่ก็อีกนั่นแหละ เรื่องของหัวใจ บางครั้งมันก็ซับซ้อนเกินจะอธิบายด้วยคำพูดหรือตัวหนังสือ... บางทีอาจจะต้องให้น้องกลางอธิบายด้วยดวงตา

เฌลลีไม่สนิทกับน้องกลางมากเท่าที่สนิทกับน้องเล็ก แต่ก็ไม่ถือว่าห่างเหิน หลายครั้งที่เฌลลีไม่สบายใจ คนที่นั่งคุยเป็นเพื่อนและให้คำปรึกษา ก็คือน้องกลาง...

ช่วงที่เป็นโสดนี่เองที่น้องกลางกลับบ้านบ่อยขึ้น อยู่กับครอบครัวมากขึ้น และเอาใจใส่คนรอบข้างมากขึ้น แต่สิ่งที่น้องกลางไม่เคยแสดงออกให้ทุกคนในบ้านเห็นเลยคือ ความเศร้า เขาไม่เคยเมาหัวทิ่มให้พี่น้องเป็นห่วง (นอกจากวันแรกๆ ที่อกหัก)

“ผมจะเรียนต่อละ” อยู่ๆ น้องกลางก็ทะลุกลางปล้องขึ้นมาในมื้อค่ำของวันหนึ่ง

“โดนผีขยันเข้าสิงหรือไง” พี่ชายเหน็บ

“มันคงแก้เซ็งได้บ้างน่า”

“อาการหนัก” ส่วนประโยคนี้เป็นของเฌลลี

“แล้วพี่ล่ะ ไม่ไปเรียนต่อเหรอ ไม่อยากเป็นด๊อกเตอร์ณนนท์เหรอ”

“ม่ายอ่ะ ให้ไอ้แป้นเป็นคนเดียวก็พอแล้ว” พูดยังกับว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวงั้นแหละ

“คุณดูยูทางโน้นไว้ให้หน่อยได้ไหม เผื่อผมจะไปเรียนด้วย”

“ยูเดียวกันเลยไหมล่ะ”

“ก็ดีนะ น่าสนใจดี” น้องกลางทำท่าสนใจจริงจัง

“เลือกที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าจะเรียนด้านเน็ตเวิร์กโดยตรงก็ไปเอ็มไอทีโน่น” และพี่ชายก็มีข้อเสนอเพิ่มมาให้

“อยู่ด้วยกันประหยัดค่าใช้จ่าย ยูที่เฌลเรียนก็ โอ เค นี่ ติดทอปไฟต์ของประเทศ อ๊ะ หรือว่าหึงน้อง”

“หึงไอ้แป้นเนี่ยนะ บ้าไปแล้วน้องกลาง ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ไร้สาระ” แล้วก็ลุกไปซะดื้อๆ งั้นแหละ

“คุณจะหนีอะไร” ลับตาณนนท์ เฌลลีก็ถามอย่างตรงไปตรงมา

“ไม่รู้สิ ผมก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่า จะทนอยู่กับความเจ็บปวดอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรือจะหนีไปอีกซีกโลก ไม่ให้เจอหน้ากันเลย น่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องเหมือนเพลง ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ”

“ฉันกับคุณ น่าจะไม่ต่างกันนักมั้ง คุณก็รู้ว่าพี่ชายคุณไม่ได้รักฉันมากไปกว่าความเป็นเพื่อน แต่ฉันไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน แล้วที่ฉันทำทุกอย่างทุกวันนี้มันก็ไม่ได้มาจากความรู้สึกแค่เพื่อนเขาก็รู้ เขาเคยบอกฉันว่า สักวันเขาก็ต้องมีครอบครัว ฉันควรจะทำใจให้เหลือแค่เพื่อน”

“เขาพูดอย่างนั้นเหรอ”

“อื้อ นั่นก็แปลว่า ต่อให้ฟ้าถล่ม โลกทลาย ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนตลอดชีวิต”

“แต่คุณก็ยังอยู่ ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่าสุดท้ายแล้วมันต้องลงเอยยังไง”

“ให้ฉันเจ็บปวดจากการที่เขามีคนรัก ฉันยังจะทำใจง่ายกว่าทำใจให้ไม่รักเขานะ” โอ้ว... นางเอกโคตรเลยเฌลลี แล้วเธอก็หัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนที่น้ำตาจะหล่นลงมาแทน

“พี่ผม เขาเป็นคนใจดีนะ นิสัยดีมากด้วย แต่ปากคอเขาเป็นอย่างนั้นเองแหละ คุณน่าจะรู้จักเขาดีนะ คลุกคลีตีโมงกันมาหลายปี ไม่รู้เลยเหรอว่าเขาเป็นคนปากเสียระดับเทพ”

“ไม่รู้ก็แย่ละ”

“เขาไม่ใช่คนที่ทำทุกอย่างได้เพื่อใครถ้าไม่ใช่คนที่เขารักมากๆ อย่างพ่อ แม่ แล้วก็น้อง เขาไม่ใช่คนที่สามารถจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครได้ และโลกของเขาคือโลกของเขา เขาไม่อยากรู้จักก็จะไม่เดินไปทักใคร ถ้าเขาไม่อยากให้ใครรู้จักก็จะไม่เปิดประตูต้อนรับใคร พี่นนท์มีระยะห่างระหว่างมิตรภาพกับทุกคน ระยะห่างที่ไม่จำเป็นต้องเอื้อมมือเข้าไปหาหรือไขว่คว้าเพื่อพยายามที่จะใกล้ เพราะถ้ายิ่งพยายามเข้าใกล้ เขาก็จะยิ่งถอยห่าง เขาจะมีความสุขกับการได้ทำงานเจ็ดวัน ได้นอนนานๆ ถ้ามีวันหยุด เขารู้ตัวว่าเขาไม่ใช่คนเก่งและไม่มีความมั่นใจในบางเรื่อง แต่แอบปลื้มตัวเองที่ไม่มีใครทำได้เหมือนเขาในบางอย่าง พี่ชายผมสนใจทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ไม่เคยชอบอะไรได้นาน”

“สมแล้วที่เป็นพี่น้องคลานตามกันมา”

“ผมเองก็รู้สึกกับคุณเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน เหมือนเป็นพี่ เป็นน้อง อาจจะเพราะพวกเราไม่ค่อยมีญาติผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกันมั้ง อย่างน้องเล็ก เขารู้สึกเหมือนคุณเป็นพี่สาวเขาคนนึงเลยแหละ ในบางครั้งที่เขาทำอะไรลงไปโดยไม่คิด ก็เป็นเพราะความสนิทของคุณกับพวกเรา ไม่ใช่เพราะความก้าวร้าวโดยเจตนาน่ะ”

“ฉันก็รักน้องเล็กเหมือนน้อง เพราะฉันเองก็รู้สึกว่าเป็นครอบครัวเดียวกับพวกคุณ อาจจะเพราะฉันเองก็ไม่มีญาติในกรุงเทพฯ ล่ะมั้ง จะมีก็แต่พวกคุณที่เอื้อเฟื้อฉัน ทั้งๆ ที่ก็ไม่ใช่ญาติโกโหติกามาจากไหน แต่ก็ยังให้ฉันมาอาศัยบ้านคุณเป็นที่ซุกหัวนอน ฉันเป็นแค่เพื่อนคนนึง ที่จริงพวกคุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”

“คนที่ทนคบพี่นนท์เป็นเพื่อนได้เนี่ย ก็ย่อมต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้นขอรับ”

“ฟังดูแปลกๆ นะ”

“หรือคุณว่าไม่จริง”

“เลิกนินทาได้แล้ว แป้น ไปอาบน้ำ นี่มันจะสามทุ่มแล้ว” ณนนท์เดินลงส้นตึงๆ มายังทั้งคู่ ขณะเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือเฌลลีดังขึ้น น้องกลางถือโอกาสเก็บจานไปล้าง

“หวัดดีจ้ะ ปรินท์เหรอจ๊ะ วันไหนนะ อื้อ พรุ่งนี้กี่โมง... จ้ะ ได้จ้ะ โอเค แล้วเจอกัน” ขณะง่วนกับการมุดอยู่ในตู้เย็น ณนนท์เงี่ยหูฟังราวกับเรดาร์เครื่องบินรบของกองทัพอากาศอเมริกัน

“พรุ่งนี้สถาปนิกเค้าจะมาดูพื้นที่ เขียนแปลนให้นะ” วางสายเสร็จ ก็หันมาบอกณนนท์

“แปลนอะไร”

“อ้าว ก็จะทำสวนหน้าบ้านไม่ใช่เหรอ ฉันก็ไปหาสถาปนิกแลนสเคปมาให้แล้วนี่ไง”

“น้องกลาง น้องเล็กก็อยู่ ทำไมต้องผมด้วยล่ะ”

“เพราะต้องเลือกต้นไม้ที่จะปลูกด้วยไง จะเอาไม้หอม ไม้มงคล จะเอาต้น กระดังงา กาสะลอง ชมนาด จำปี โมก ปีบ แก้ว ราตรี ซ่อนกลิ่น มะลิ หรืออะไรก็จะได้บอกเขา จะเอาบ่อปลา ม้านั่งด้วยหรือเปล่าเขาจะได้ออกแบบให้”

“ผมมีนัดบ่ายสอง”

“เขามาสิบเอ็ดโมง” ณนนท์เคยเปรยกับเฌลลีนานมากแล้วเรื่องสวนหน้าบ้าน ในพื้นที่กว้างยาวไม่เกินสองคูณห้าเมตรของบ้านจัดสรรใจกลางกรุงบนถนนสุขุมวิท เขาไม่ถนัดเรื่องต้นไม้ใบหญ้าเอาเสียเลย หลายครั้งที่คิดจะปลูกต้นไม้แต่ก็ไม่รู้จะจัดวางรูปแบบของสวนยังไงดี แต่ไอ้แป้นก็ไม่ได้ลืมที่จะจัดการเรื่องนี้ให้

เช้าวันถัดมา คนที่ยืนกดกริ่งหน้าบ้านเป็นชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำ เขาเดาว่าเป็นสถาปนิกที่เฌลลีนัดไว้

“ผมเป็นเพื่อนเฌลลี มาเรื่องแปลนสวน”

“เชิญข้างในก่อนครับ”

“อ้าว ปรินท์ มาแล้วเหรอ เร็วกว่าเวลานัดนี่ กินข้าวมาหรือยังจ๊ะ แล้วเป็นไงบ้าง งานเยอะไหม” เฌลลีในชุดแม่บ้านเต็มรูปแบบ เธอกำลังล้างห้องน้ำ...

“เฌล... นั่นกำลังทำอะไร” ภาพทีปรินท์เห็นคือเฌลลีถือแปรงขัดพื้น ผ้าปิดจมูก หัวฟู

“ขัดห้องน้ำจ้ะ อ่ะ เดี๋ยวแป๊บนึงเราอาบน้ำก่อน คุยกับเจ้าของบ้านไปก่อนก็แล้วกัน อยากได้แบบไหน จะทำแบบยังไงก็คุยกันเองน๊า” เฌลลีไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยเรื่องอะไรกันบ้าง พออาบน้ำเสร็จก็เห็นทั้งคู่กำลังช่วยกันวัดขนาดความสูงของกำแพงอย่างตั้งใจ

“บินเมื่อไหร่ เฌล” ปรินท์ ถามเรียบๆ

“อีกสองเดือน จ้ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดหรือเปลี่ยนแปลงน่ะนะ”

“หน้าบ้านมีที่กว้างราวเมตรครึ่งคูณสองเมตร พอจะปลูกต้นอะไรได้บ้าง แต่ไม่เอาลั่นทมนะผมไม่ชอบแมลงเยอะ” ณนนท์ดึงความสนใจ หรือถ้าจะให้ถูกคือ ขัดคอการสนทนาระหว่างเฌลลีกับปรินท์

“โมกซ้อนก็ดีนะ ไม่ก็ปาล์มพัด ไว้บังแดด แล้วก็ปลูกไม้คลุมดินอย่างกระดุมทอง คุณนายตื่นสาย กุหลาบหิน พวกนี้” และหลังจากที่เจ้าของบ้านพึงพอใจกับแปลนที่สถาปนิกออกแบบให้แล้วเป็นอันว่าเหลือแค่หาต้นไม้มาลงดินตามแบบที่เขียนไว้

“ขอบคุณมากนะปรินท์ อุตส่าห์เสียเวลามา”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง เราเองก็ไม่ค่อยได้ออกแบบสวนเท่าไหร่ พอดีมีโปรเจคท์บ้านจัดสรร แถวนี้ด้วยก็เลยแวะมาได้ ไม่งั้นก็คงไม่มีเวลามา”

“ไม่ได้เจอตั้งนาน ชีวิตเป็นไงบ้าง”

“เรื่องไหนล่ะ งาน ก็โอเค ความรักก็... อย่างที่รู้ๆ กันนั่นแหละ ช่างเถอะอย่าพูดถึงเลย เราขอตัวนะ เราต้องไปไซท์งานแล้ว นัดลูกค้าไว้น่ะ”

“แล้วเราจะโทฯ ไปนะ”

“ก่อนเดินทางนะ โอ เค” ชายหนุ่มกำชับ

“ขอบคุณมากครับสำหรับทั้งหมด” ณนนท์ยืนส่งที่หน้าบ้าน เฌลลีเดินไปส่งที่รถ

“เขาก็ดูดีนะ” ปรินท์หมายถึงณนนท์ คนที่เฌลลลีรักหัวปักหัวปำ เขาเคยได้ยินเรื่องราวของณนนท์มาบ้าง แต่ก็ไม่เคยเจอ จนกระทั้งเฌลลีเปรยเรื่องสวนนั่นแหละเขาจึงอาสาที่จะออกแบบให้... เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เขาพอจะทำเพื่อคนที่เขาเคยรักได้

“แต่เขาก็ไม่ได้รักเราอย่างที่เรารักเขา” เฌลลีตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขา คนที่เธอรัก ไม่รักเธอ ขณะที่เขากับเธอเคยมีช่วงเวลาของการเป็น คนรัก ระหว่างกันมาก่อน ปรินท์ไม่โกรธเฌลลี เพราะเขาเองที่เป็นคนทำร้ายใจเธอ... เฌลลีไปเรียนต่อ เขามีแฟนใหม่ แต่เธอไม่โกรธเขาสักนิดทั้งๆ ที่เขาทำผิดต่อเธอ เธอยังบอกเขาว่า เธอนั่นแหละผิด เพราะเธอเป็นคนทิ้งเขาไปไกล... เฌลลีเป็นคนดีเกินกว่าที่เขาจะปฏิเสธเธอได้  

“เหมือนกับที่เรารักเฌล แล้วเฌลไม่รักเรา” น้ำเสียงน้อยใจชัดเจน

“ปรินท์...”

“เราขอโทษ...” ปรินท์เอ่ยขอโทษเธอสำหรับเหตุการณ์ทั้งหมด

“เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว ปรินท์จะต้องมีใครสักคนที่เหมาะสมกว่าเรา เชื่อสิ” ประโยคแสนจะเกร่อ... แต่เธอก็ใช้มัน

และหลังจากที่เฌลลีกลับเข้าบ้าน ณนนท์ก็ถามขึ้นเป็นประโยคแรก

“คนนี้ล่ะสิแฟนเก่า”

“ใช่ แล้วทำไมรึ” น้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้บอกถึงความรู้สึกอื่นใด

“หน้าตาดีนี่” หมอนี่ต่างหาก ที่ประชดชัดๆ

“นิสัยดีด้วยแหละ ไม่ปากเสีย ไม่ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่น” หมั่นไส้ เลยเอาคืนมั่ง

“ทำไมคุณไม่รักเขาล่ะ” เฌลลีมองสบตาแล้วเบ้ปากเพราะหมั่นไส้ในคำถามนั้น  

“ถามมาได้ ทำไมไม่รักเขา” (ก็เพราะแกนั่นแหละ ไอ้บ้า)

“ผมนึกว่าคุณลืมเรื่องสวนไปแล้ว”

“แกคิดว่าฉันทำเพื่อแกรึไง...เปล๊า ฉันกลัวคุณนายดารณีขุดดินปลูกต้นไม้เองต่างหาก ดูเถอะ ต้นไม้ที่ซื้อมาตายไปไม่รู้กี่ต้นแล้ว ถ้าพวกนายสามคนช่วยกันคงเสร็จตั้งนานแล้ว ไม่ต้องให้แม่มานั่งเป็นกังวลหรอก”

“โอ้วววว เริ่มฉลาดแล้วนะเนี่ยแป้น”

แต่แท้ที่จริงแล้ว ไม่ใช่แค่เพราะคุณนายดารณีหรอกที่ทำให้เฌลลีเอาจริงเอาจังกับสวนของบ้านนี้ แต่เพราะเธอรู้ว่าอีกไม่นานเธอก็จะต้องไปจากที่นี่ ไปจากบ้านนี้ สิ่งสุดท้สายที่เธอจะเหลือไว้ ก็คงเป็นต้นไม้สักต้นนั่นเองแหละ... /

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 50 09:42:08