ลา
เมื่อชีวาลาลับดับสลาย
ร่างกลับกลายคืนกลับประดับดิน
คืนโลหิตหลอมรวมแม่คงคา
ท้องนภาดั่งลมหายใจสุดท้าย
สิ้นร่างนี้กลับไปสู่ธาตุลมไฟ
น้ำตาไหลผสมสายท้องนที
ประตูดินแม่เปิดแขนรองรับ
โอบกระชับกับสายน้ำสวยใส
ร่วงเป็นดินใต้เงาไม้รอผลิใบ
สัตว์น้อยใหญ่อาศัยได้พักพิง
ไหลระเรื่อยเอื้อยท่องในสายน้ำ
ดั่งอณูไร้ร่างที่ดับศูนย์
ปลาตัวน้อยท่องเที่ยวไม่อาดูร
แม่เกื้อกูลพัดส่งตกตะกอน
ปลิวสะบัดพัดพานภากว้าง
ลอยเคว้งคว้างระลิ่วรวมเป็นสาย
ละอองธาตุแตกดับจิตกลับกลาย
เร็วกว่าสายนทีที่ไหลวน
ลาเถิดนะ ไปเถิดนะ อย่าอาดูร
จากคุณ :
นกรำพึง 
- [
11 พ.ค. 50 11:17:13
]
ลา
ในแสงเทียนที่ส่องทางอาจคว้างฝัน
