5-1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5258294/W5258294.html
5-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5269709/W5269709.html
5-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5280414/W5280414.html
5-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5291603/W5291603.html
5-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5314120/W5314120.html
5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5321932/W5321932.html
5-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5326552/W5326552.html
5-8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5332843/W5332843.html
5-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5348601/W5348601.html
5-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5355061/W5355061.html
5-11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5377105/W5377105.html
5-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5392791/W5392791.html
---------------------------------------------------------------
- ตอน ยิ้มแย้มท้าพนันสุพัต
---------------------------------------------------------------
เมื่อนั้น
ยิ้มแย้ม แจ่มจรัส งามสง่า
เห็นสุพัต ควบอาชา ออกหน้า
จึงขับ อาชา มาหน้าลาน
-----------------------
เมื่อนั้น
สุพัต รัตนา ว่าขาน
มึJมา ทำไม ไอ้สาธารณ์
พาทหาร เล็กน้อย มาพลอยตาย

กูอุตส่าห์ ต้อนรับ ขับสู้
มึJมาเหยียบ ย่ำกู เหลือหลาย
แม้นเจ็บปวด รวดร้าว อับอาย
กูก็คลาย ไม่โทษ โกรธมึJ

ยังจะมา ราวี บีฑา
เข่นฆ่า พิโรธ โกรธขึ้ง
เอ๊ะเพื่อนรัก กูหาย ไปคนหนึ่ง
เหตุใดจึง ไม่มา น่าแปลกใจ
-------------------------
เมื่อนั้น
ยิ้มแย้ม โอภา ปราศรัย
มันรอกู อยู่ใน พงไพร
เพราะได้ สัญญาไว้ แต่ก่อนมา

จะร่วมกัน กลับถิ่น กินนอน
กูเร่ร่อน จรไป ในดอยป่า
ด้วยหวัง เพียงแค่ เจรจา
ก็เห็นว่า น่าจะง่าย สบายใจ

พอกูมา หามึJ ถึงถิ่นที่
มึJกลับ ย่ำยี ผลักไส
แกล้งเมา แกล้งขู่ กันไป
กูจึงได้ แผลงฤทธิ์ ให้มึJรู้

มึJก็แพ้ แก่กู อยู่หนึ่งครั้ง
ครั้งนี้ ก็จะพัง มิอาจสู้
กูมา ระราน พันตู
ให้มึJ ยอมกู อดสูใจ

กูมี ทหารหาญ ชาญฉกรรจ์
หนึ่งพัน ไม่พรั่น หวั่นไหว
จะดูมึJ นำทัพ รับศึกใหญ่
โดยมิได้ ใช้มีด กรีดนภา

หากพันมีด กรีดมา ในครานี้
กูเห็นที ปี้ป่น หมดท่า
แต่อยากเห็น หัวใจ ไอ้เพื่อนยา
ว่าจะพา ชัยชนะ ได้อย่างไร

มาพนัน กับกู อีกครั้งหนึ่ง
ถ้าหากมึJ แพ้กู สู้ไม่ได้
ก็จงกลับ อโยธยา คลาไคล
ว่าอย่างไร ให้บอก กูมา

ทหารกู นั้นเพียง พันคน
ไพร่พล ของมึJ นั้นมากกว่า
กูต่อให้ ไม่ขาม เพื่อนยา
น้ำหน้า มึJหรือ จะมีชัย
------------------------
เมื่อนั้น
สุพัต เคืองขัด อัชฌาสัย
กูหรือ จะแพ้ แก่ใคร
มึJอย่าได้ เหิมฮึก คึกคัก

กูจะยอม เล่นพนัน กันครั้งนี้
หากมึJแพ้ ป่นปี้ เห็นประจักษ์
จงยอมเป็น ขี้ข้ากู นะเพื่อนรัก
อยากรู้นัก จะชนะ ได้อย่างไร

กูก็จะ ใช้ทหาร ชาญฤทธิ์
เพียงพันคน เข้าพิชิต ให้จงได้
ว่าแล้ว หันหลัง โบกธงชัย
ถอยทัพ กลับไป บนเนินดิน

แล้วโบก ธงชัย อีกหนึ่งหน
ทหารม้า ทั้งพันคน ออกมาสิ้น
ยิ้มแย้มถอย ดูเชิง บนเนินดิน
ให้ชู้สเต้อ ยุพิน นำโยธา
----------------------
เมื่อนั้น
สุพัต  ขัดใจ เป็นหนักหนา
เหตุไฉน ให้สตรี ออกหน้า
มึJอย่า หยามเหยียด เกียรติกู
--------------------------
เมื่อนั้น
ยิ้มแย้ม แจ่มเจิด ประเสริฐผู้
มึJชนะ หล่อนได้ ก็ลองดู
มึJมิสู้ ก็แพ้ แก่พนัน
------------------------
เมื่อนั้น
สุพัต เขวี้ยงมีด กรีดสวรรค์
สั่งทหาร เข้ารุก โรมรัน
ทหารม้า ทั้งพัน เข้าโจมตี
------------------------
บัดนั้น
ชูสเต้อ แจ่มจรัส รัศมี
โบกธง นำพหล โยธี
ราวี โรมรุก บุกไป

ทหารปีก กองหน้า ขวาซ้าย
ก็กลับกลาย แปรขบวน ยกใหญ่
เป็นรูป เปกาซัส เข้าชิงชัย
กางปีก ฤทธิไกร ชัยชาญ

กองหน้า เป็นเขา เปกาซัส
เข้าตัด กองกำลัง ทหาญหาญ
ขวาซ้าย เป็นปีก รอนราญ
เข้าผลาญ รุกรบ ประกบกัน

นายหอก พุ่งหอก หอกซัด
นายทวน แทงตัด ขาดสะบั้น
ที่มือ ถือกระบี่ ก็ฟาดฟัน
เจ๊กทั้งนั้น บรรลัย วอดวาย

ตัวขาด ขาขาด แขนขาด
เกลื่อนกลาด บางคน หัวหาย
วิ่งหนี ไม่นึกตัว กลัวตาย
หมดลาย พ่ายแพ้ แก่ชาวดอย
-------------------------
เมื่อนั้น
สุพัต พ่ายแพ้ ยับย่อย
เจ็บใจ ดั่งใคร เอาหนามต่อย
จึงเขวี้ยงมีด อันน้อย สู่นภา

เฮ้ยทหาร ที่เหลือ ไปฆ่ามัน
โรมรัน ให้มัน ขวัญผวา
สุพัต นำหน้า ขี่อาชา
ไล่รุก บุกมา ยังกองทัพ

หมอกควัน คลุ้งตลบ อบอวล
นางนวล ชู้สเต้อ ก็หันกลับ
โบกธง ซ้ายขวา กำชับ
นางน้อบเบ้อ โห่รับ กลับมา

เหล่าทหาร แปรขบวน กระบวนรบ
บรรจบ เป็นรูป หมาป่า
เข้าโจมตี ศัตรู อยู่ข้างหน้า
แล้วถอยทัพ เข้าป่า ว่องไว

พวกเจ๊ก โห่ร้อง สำทับ
เห็นชาวดอย พ่ายยับ รับไม่ได้
อันว่า น้ำน้อย ย่อมแพ้ไฟ
ก็เหิมใจ กันไป ตามตามกัน

ก็วิ่งไล่ เข้าไพร ไม่คาดคิด
กองซุ่ม ปลิดชีวิต ขาดสะบั้น
บ้างยิง ลูกธนู เกาทัณฑ์
บ้างหั่น ปาดคอ ให้ตาย

ทหารเจ๊ก เมื่อรู้ ว่ากับดัก
รวมพวกพรรค หน้าหลัง ระวังหลาย
แปรกระบวน ลูกท้อ เคลื่อนคลาย
ลูกธนู มิกล้ำกลาย ทุกนายพล

บ้างแปร กระบวน เป็นรูปนาค
กระชาก กิ่งไม้ ทุกต้น
หวังจะ ทำฟืน เผาคน
ให้อับจน หนทาง ออกพงไพร

กองซุ่ม กลุ้มจิต คิดไม่ถึง
ตกตะลึง จิตพรั่น หวั่นไหว
แต่แล้ว ยินเสียง พลุไฟ
ต่างตกใจ กันไป ตามกัน

ต่างมองไป ทางเสียงพลุไฟ
แปลกใจ เอ๊ะมัน อะไรนั่น
ต่างคน ต่างอึ้ง ตะลึงงัน
ที่โรมรัน พันตู ก็หยุดไป

(โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ)