ครูอนรรจ นั่งอึ้ง ตะลึงตะไล
นี่เธอมา จากไหน กระไรนี่
จู่ จู่ ก็มา จำนรรจา ว่า บรรเลงดี
ไม่รู้ซี ฉันก็หวาน ฝัน อย่างเธอ
ตั้งแต่เริ่ม ที่เป่าปี่ มีชีวิต
ชะม้ายย้ำ ฅนรำกฤช ยิ่งไผลเผลอ
อัดอั้นใจ ไหวหวั่นครา สบตาเธอ
แทบจักเผลอ ผิดนิ้วปี่ นี่กระไร
ยิ่งเธอมา ขอบคุณ ยิ่งวุ่นหนัก
นี่หลงรัก นักรำ ฤๅไฉน
ยิ่งสบตา ยิ่งแปลบปลาบ ซึมซาบใจ
ยิ่งหวิวไหว หัวใจสั่น ประหวั่นทรวง
บอกตนเอง แลสลัด ปัดความคิด
ไม่มี...นะ... ไม่ใกล้ชิด...ไม่...หวง...ห่วง
แต่ก็พ่าย ใจพระพริบ กระซิบทวง
ฤๅนี่ดวง ใจแห่งรัก...จักเกิดแล้ว...
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
16 พ.ค. 50 15:21:05
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๕
