คุยก่อนอ่าน
เรื่องนี้ เขียนเพราะแอบสะเทือนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่ามีเด็กฆ่าตัวตายเพราะเอ็นท์ไม่ติดในคณะที่ต้องการครับ
คิดไปคิดมา ผมก็มีช่วงที่ผิดหวังมากๆ ในชีวิตเหมือนกัน ตอนช่วงเอ็นทรานซ์พอดีเลยด้วย
ก็เลยลองมาทำเป็นเรื่องสั้นที่มีตอนจบสองทาง เอาชีวิตตัวเองเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นเนื้อหลักๆ
อาจจะเปลี่ยนชื่อและตัดทอนรายละเอียดหลายๆ อย่างไปบ้างครับ ยังไม่กล้าขนาดเล่าเรื่องตัวเองแบบแท้ๆ มันน่าเบื่อน่ะ ไม่ใช่อะไร
เรื่องสั้นแบบนี้ ผู้อ่านจะอ่านเรียงลำดับ ตั้งแต่ต้นจนจบก็ได้
ถ้าอยากเล่นเป็นเกม กลางเรื่องจะมีทางเลือกสองทาง ซึ่งพาไปหาตอนจบที่ต่างกันสองแบบ แล้วแต่จะเลือกสรรแนวของการอ่าน
ขอเคารพการตัดสินใจของผู้อ่านทุกท่านนะครับ
--
ยัยหน่อย ยัยหน๊อยยยย ลูกสาวแกได้ทุนล่ะ อู๊ย ชั้นละดีใจ๊ ดีใจ เดียวต้องพายายเบียร์ แม่นักเรียนทุนของเราไปฉลองซะหน่อย
ผมตัวชา หูอื้อ ร่างป้อมๆ ของผมเกร็งติดกับเก้าอี้เลื่อนจนหายใจแทบไม่ออก แต่ใบหน้าผมเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม เพื่อให้บรรยากาศสดใสในห้องพักครูไม่ถล่มทลายไป เมื่อสองสามวินาทีก่อนนี้ หัวใจผมยังเต้นรัวเร็ว ดวงตายังเป็นประกายเต็มไปด้วยความหวัง หากเมื่อผลการสอบทางอินเตอร์เน็ตปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ทุกอย่างก็แป้วลง
ผมบอกคุณครูที่ขอให้ผมช่วยเช็คผลว่า ลูกสาวของเพื่อนครู ได้รับทุนไปศึกษาต่อในประเทศอเมริกา หลังจากสอบข้อเขียนและสัมภาษณ์โดยตรงจากทางรัฐบาล เบียร์จะไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเล่าเรียนซึ่งสูงขึ้นทุกที กับระบบซับซ้อนในมหาวิทยาลัยสมัยนั้น ตรงข้าม เด็กสาวคนนั้นจะได้รับเกียรติในฐานะนักเรียนทุน
ครูดีใจมาก หัวเราะเริงร่า อาจเป็นเพราะครูท่านนี้ไม่รู้ว่า ผมกับเบียร์สอบทุนเดียวกัน และเป็นคู่แข่งกันตอนสัมภาษณ์ในรอบห้าคนสุดท้าย
ซึ่งก็หมายความว่า มีสี่คนที่ผิดหวัง... รวมถึงผมด้วย
กริ่งออดพักกลางวันดังขึ้นถี่ๆ ผมจึงลุกจากเก้าอี้ ประนมมือไหว้อาจารย์ซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อย่างมีความสุขเป็นเชิงลา ก่อนจะเดินโซเซออกจากห้องพักครูมาตามบันไดหินเย็นเยียบของอาคารเรียน เสียงในหัวอึงอล
ผมผิดตรงไหน... ทำไมผมถึงไม่ได้ทุน...
เอาเป็นว่า ในฐานะนักเรียนม.หก ผมถือเป็นนักเรียนระดับหัวปานกลางค่อนไปทางเก่ง เกรดสามกว่าแต่ไม่สูงปรี๊ด แม้จะตัวเตี้ยป้อม หน้าตาจืดราวข้าวต้มเปล่าตามร้านรถเข็น แต่ก็เล่นกีฬาเป็น(ถึงจะห่วย) ดีกรีกิจกรรมก็ไม่เป็นรองใคร เพราะผมเป็นหัวหน้าห้องมาทั้งม. สี่และม.ห้า แถมเป็นรองประธานชมรมกลอนไทยทั้งม.ห้า และ ม.หกเหมือนกัน
ตอนนั้นผมสอบความถนัดฯ สำหรับเอ็นท์เสร็จแล้วครับ เพราะเป็นเดือนมกราคม วิชาความถนัดทางวิศวะนั้นก็ได้คะแนนดีไม่น้อย ตอนแรกติดหนึ่งในยี่สิบของประเทศ แต่พอมีการปรับคะแนนใหม่ มีคนได้คะแนนเพิ่มกันมาก คะแนนของผมก็ร่วงลงไปอยู่อันดับที่เก้าสิบปลายๆ จะตกไปสามหลัก ซึ่งก็ยังถือว่าเก่งอยู่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะสอบไว้เอาใจพ่อแค่นั้น คณะในดวงใจของผมคือ สถาปัตยกรรมศาสตร์กับนิเทศศาสตร์ต่างหาก
ผมไม่ชอบถูกผูกมัดให้เป็นคนสำคัญ แต่ผมชอบให้ทุกคนมีความสุข อยากเป็นสีทาบ้านมากกว่าคานหรือเสา อยากเป็นดอกไม้ดอกเล็กๆ เพลินตา มากกว่าต้นไม้สูงใหญ่ ถ้าผมหายไปสักพัก ก็ไม่มีใครเป็นอะไร แค่ห่อเหี่ยวลงไปนิดเท่านั้นเอง
แต่อย่างนั้น ผมก็หวังสูง ผมไม่อยากเป็นสีทากระท่อม แต่อยากประดับอยู่บนคฤหาสน์หลังงาม ไม่อยากเป็นดอกหญ้าอยู่ตามรากดิน แต่อยากเป็นเอื้องหลวงสีสดสวย ชูช่อบนคาคบไม้ใหญ่ เพราะงั้นผมถึงสอบชิงทุนรัฐบาล เอาทุนไปศึกษาด้านพืชสวนและภูมิสถาปัตยกรรมที่ประเทศอเมริกาครับ
แต่วันนี้ ผมก็ต้องผิดหวังจนได้
ขาป้อมๆ ของผมเดินผ่านโรงอาหารไปอย่างไม่ไยดี ไม่อยากกิน ไม่อยากทำอะไร กระบอกตาของผมกำลังกรีดร้องด้วยความสิ้นหวังและชิงชัง ผมตรงดิ่งไปยังโรงยิมเพราะอยากจะอยู่คนเดียว แต่ก็ต้องชะงัก เพราะมีคนอื่นจับจองอยู่ก่อนแล้ว
ตั้ม พี่บึ้กเรียก บึ้กเป็นเพื่อนของผมเอง เขาอยู่ห้องคิงของที่โรงเรียนนี้ ซึ่งน่าจะการันตีความฉลาดได้ไม่มากก็น้อย ใบหน้าขาวตี๋ สีตัดกับชุดพละที่ห่อรูปร่างผอมบางตรงข้ามกับชื่อของพี่บึ้กเหงื่อโซม บ่งบอกว่า เขาคงไม่ได้เพิ่งจับไม้แบดในมือขึ้นมาหรอก มาเช็คฝีมือกันหน่อยดิ๊ คราวที่แล้วแพ้ไป น่าเจ็บใจเป็นบ้า
ครับ ผมแพ้ยับเยิน แต่เหงื่อที่ท่วมทั้งหลัง ไหล่และใบหน้าจนชุ่มโชก ทำให้ผมไม่เหลือน้ำตาไว้ร้องไห้
ไม่... ผมจะไม่ร้องไห้
กลับบ้าน ผมโยนกระเป๋าโครมลงบนพื้น แม่ของผมยังยุ่งกับการออกไปติดต่อลูกค้าข้างนอกบริษัทเล็กๆ ที่เป็นชั้นล่าง เครื่องปรับอากาศบนฝายังทำงานดี ทีวีจอไม่เล็กก็เปิดเสียงซ่า หากที่กองอยู่บนโต๊ะคือหนังสือเตรียมตัวไปประเทศอเมริกาสีสันสดใส รวมทั้งรายชื่อ แผ่นพับของมหาวิทยาลัยต่างๆ
ผมตบฝ่ามือลงบนพวกมันเบาๆ เหมือนลูบหัวหมา แล้วก็ยกทั้งหมดลงไปเก็บในชั้นอย่างเลื่อนลอย มีดคัตเตอร์อันใหญ่ที่ใช้ตัดกระดาษเลื่อนจากที่ ร่วงลงมาจากโต๊ะ กระแทกพื้นหินเสียงดังกังวาน
ผมหยิบมันขึ้นมา จ้องมองมันนิ่งนาน...
หากผมกรีดมีดลงบนข้อมือ ไปดู คห. 1
หากผมตัดสินใจวางมีด ไปดูคห. 2
จากคุณ :
คมลิขิต 
- [
17 พ.ค. 50 07:59:11
]
ทางเลือก[เรื่องสั้นที่เลือกตอนจบได้]
