5-1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5258294/W5258294.html
5-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5269709/W5269709.html
5-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5280414/W5280414.html
5-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5291603/W5291603.html
5-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5314120/W5314120.html
5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5321932/W5321932.html
5-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5326552/W5326552.html
5-8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5332843/W5332843.html
5-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5348601/W5348601.html
5-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5355061/W5355061.html
5-11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5377105/W5377105.html
5-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5392791/W5392791.html
5-13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5411677/W5411677.html
5-14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5418935/W5418935.html
----------------------------------------------------------------
- ตอน ผลแพ้ชนะครั้งที่หนึ่ง
----------------------------------------------------------------
ย้อนกล่าวถึง ไพเกิต เจิดจรัส
สู้สุพัต ขัดขวาง กระด้างกระเดื่อง
เห็นยิ้มแย้ม วาดคทา ก็รู้เรื่อง
รีบเร่งเครื่อง ขี่ม้า มุ่งหน้าไป

ขี่อาชา ไปหน้า เหมืองเหล็ก
เหล่าเจ๊ก รุกรับ ขับไล่
ไพเกิต แคล่วคล่อง ว่องไว
แกว่งดาบ โตใหญ่ มหึมา

ฟันฟาด เหล่าเจ๊ก ดับดิ้น
สุดสิ้น ชีวัง สังขาร์
ชูดาบ ใหญ่โต โอฬาร
โห่ร้อง ก้องพารา ทั้งแดนดอย

เหวยเหล่า ชาวดอย อย่าศร้อยเศร้า
ตัวเรา จะมา ปลดปล่อย
แต่ว่า อย่ากลัว มัวแต่คอย
อย่าได้ถอย จงสู้ แค่ตาย

เจ๊กระยัม ต่ำช้า อย่าก้มหัว
จงอย่ากลัว ตัวเรา มีเป้าหมาย
เหมืองเหล็กเรา เขาจะมา ทำลาย
จะให้กลาย  เป็นอย่างนี้ ได้อย่างไร

ต้องตกต่ำ ซ้ำเป็น เชลยทาส
เสียชาติ เสียศักดิ์ แทบตักษัย
จงฮึกเหิม เติมจิต คิดชิงชัย
เพื่อให้เรา เป็นไท กันทุกคน
-------------------------
บัดนั้น
เชลยดอย หายข้อง หมองหม่น
ได้ยินคำ ฮึกเหิม เสริมใจตน
ในบัดดล คนดอย ต่างออกมา

ทหารที่ คุมเชลย เคยลงโทษ
พอชาวดอย คึกโกรธ ก็เข่นฆ่า
ต่างฟังคำ ไพเกิต เจรจา
ปลุกใจกล้า โห่ร้อง ก้องพารา
----------------------
เหวยชาวดอย จงกล้า หาญเถิด
ก่อกำเนิด จิตใจ ที่แกล้วกล้า
เราเกิดมา นั้นมี หนึ่งชีวา
เราก็อย่า ให้ใจ ใครไปเลย

มีชีวิต อิสระ ณ บัดนี้
เมื่อฟ้าแปร เปลี่ยนสี อย่าอยู่เฉย
เห็นโอกาส พลาดไป ไยเฉยเมย
หน้าจะเงย เย้ยฟ้า ได้อย่างไร

วันนี้แสง สีทอง จะส่องหล้า
ชาวประชา ทั้งหมด จะสดใส
ความมืดมิด ปิดบัง จะจางไป
พวกเรา จะเป็นใหญ่ ในแดนดิน

เราจงร่วม รวมพลัง ของมวลชน
เข้าชน อำนาจมืด ให้หมดสิ้น
อย่ากลัวว่า จะเสีย ซึ่งชีวิน
จงกลัวใจ ไม่ได้ผิน โบยบินไป

สมองเรา แขนขา คืออาวุธ
จงอย่าฉุด กำลัง ที่หลับไหล
จงโห่ร้อง ก้องกึก เกริกไกร
ไปชิงชัย ให้ได้ ตัวเรามา
----------------------
บัดนั้น
ชาวดอย คึกคัก หนักหนา
เห็นไพเกิต ชูดาบ โอฬาร์
แววตา กล้าแกร่ง ไม่แพ้ใคร

ต่างเข้ากรู ขับไล่ ทหารเจ๊ก
ให้ออกจาก เหมืองเหล็ก เสียให้ได้
บ้างหยิบ ฉวยคว้า ได้กิ่งไม้
ก็เที่ยวไล่ เอาไม้ ฟาดตี

ด้วยใจแกร่ง แรงคึก ฮึกเหิม
กิ่งไม้จึง พูนเพิ่ม ศักดิ์ศรี
รุกรับ กับดาบ ไพรี
บดขยี้ ชีวี ง่ายดาย

หญิงบางคน คว้าได้ มีดครัว
บ้างคว้า ได้พลั่ว หัวหงาย
เอาไล่ฟาด พวกเจ๊ก จนตาย
มุ่งหมาย อิสระ แห่งชีวิต

ทหารเจ๊ก หวาดกลัว ชาวป่า
ดูพวกมัน เหมือนบ้า ไม่มีผิด
ต่างคน ไม่เคย คาดคิด
ว่าเดชฤทธิ์ นั้นมา จากที่ใด

เหมืองเหล็ก ก็กลับกลาย เป็นเหมืองเลือด
ดุเดือด เกินกว่า จะแก้ไข
ทหารเจ๊ก เสียท่า ปราชัย
เห็นไม่ไหว หนีออก นอกพารา

ไพเกิต นำเหล่า พลไพร่
หญิงเด็ก เล็กใหญ่ ไล่เข่นฆ่า
เจ๊กหนี ไม่คิด ชีวา
เข้าป่า กันทุก คนไป
------------------------
เมื่อนั้น
สุพัตเห็น เจ๊กพรั่น หวั่นไหว
ต่างคน หนีเข้า พงไพร
ทิ้งเหมืองใหญ่ ไม่คิด ชีวี

ก็คับแค้น แน่นอุรา สาหัส
สุพัต ปามีดใส่ ที่วิ่งหนี
เจ๊กสองนาย ตายไป ในทันที
ใครกลัว ไพรี จะต้องตาย
-------------------------
เมื่อนั้น
ธฤติ ได้ที เหลือหลาย
มีดคู่ ไม่เหลือ ทั้งขวาซ้าย
ก็รำร่าย เพลงดาบ ปราบชีวิต

แคล่วคล่อง ว่องไว ไม่ทันเห็น
ไม่ว่างเว้น ให้เพื่อน ได้ต่อติด
สุพัตเห็น เจ้าป่า เข้าประชิด
ก็รู้ว่า คิดผิด เพราะช้าไป

จะชักมีด คู่ใจ ก็ไม่ทัน
จะหลบนั้น กระชั้นไป คงไม่ได้
หลับตาลง เจ็บช้ำ ทำใจ
ว่าทำไม แพ้เพื่อน ไม่เหมือนคิด

ยิ้มแย้ม เห็นแย่ เข้าขวางขัด
สุพัต จึงรอด ไปหวุดหวิด
เอาคทา รับดาบ เข้าประชิด
แล้วแผลงฤทธิ์ เกิดไฟ ปลายคทา

เอาคทา แกว่งไกว ไฟก็โหม
จะจู่โจม ก็ลำบาก ยากหนักหนา
จงเว้นมัน ครั้งหนึ่ง นะเพื่อนยา
เจรจา อีกครั้ง จะเป็นไร
---------------------------
เมื่อนั้น
สุพัต แสนฉลาด มิหวาดไหว
ใช้วิชา ตัวเบา เหินไป
ล่องลอย อยู่ใน ท้องนภา

มึJอย่าคิด ว่ากู เป็นสหาย
มาทำร้าย อับอาย ขายหน้า
จะขอแก้ มือคืน อีกครา
ครั้งนี้ จะถือว่า ปราชัย

แล้วเหาะเหิน เดินอากาศ เข้าป่าพง
แพ้การ รณรงค์ ศึกใหญ่
บทเรียน ครั้งนี้ จะจำไว้
วันพระ มิได้ มีหนเดียว
--------------------------------
บัดนั้น
ชาวดอย และทหาร ชาญเชี่ยว
ต่างคน โห่ก้อง ร้องเกรียว
รุกรับ ขับเคี่ยว จนมีชัย

ต่างคน ต่างออก มานอกป่า
ที่อยู่ใน พารา ก็โห่ให้
น้ำตา ล้นปรี่ ด้วยดีใจ
ดั่งได้ เกิดใหม่ ในโลกา

(โปรดติดตามนิทานดอยนรก บทที่ ๖ เร็ว ๆ นี้)