ความคิดเห็นที่ 1 บทแห่งโลกา ( The World )  : บทจบ ชลภัทรนั่งเหม่ออยู่ในสวนหน้าบ้าน ชายหนุ่มรู้สึกสับสนมากมายเนื่องเพราะมีปัญหาหลายต่อหลายเรื่องที่ประเดประดังกันเข้ามาในชีวิตพร้อมๆกัน ทั้งเรื่องที่แฟนสาว ... โบว์ รัตนมณี ที่คลับคล้ายจะเปลี่ยนไปสนิทสนมกับเพื่อนร่วมงาน พ่อกัปตันรูปหล่อสุดแสนจะเพอร์เฟคคนนั้น กับอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ความในใจของเพื่อนร่วมงานที่สนิทสนมกันมาช้านาน ... มิ้นท์ วรางคณา เขาไม่เคยรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเพื่อนคนนี้แม้สักน้อย คิดอย่างมากก็แค่เพื่อนสนิทที่สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง จนกระทั่งเมื่อวานนี้ วันที่ชายหนุ่มได้รับรู้ความในที่แอบซ่อน หลังจากที่มิ้นท์บอกประโยคที่ไม่น่าเชื่อแก่เขา เธอก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที และหลังจากนั้นตลอดช่วงบ่ายจรดเย็นจวบจนกลับบ้านดูเหมือนเธอพยายามที่จะหลบหน้าเขาอยู่ตลอด แล้วนี่เขาจะทำเช่นไร ? ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโบว์ย่ำแย่ลงขนาดนี้ ... ฤๅเขาจะเลือกมิ้นท์เพื่อนรักที่สุดแสนจะรู้ใจ ยิ่งคิดหัวใจดวงน้อยนั้นก็ยิ่งเต้นถี่ ใบหน้างามอ่อนหวานของหญิงสาวผู้ร่วมงานนั้นบัดนี้ลอยเด่นอยู่ในมโนคติ ... นี่เขามองผ่านคนสวยเช่นเธอไปได้อย่างไร เขามองข้ามความรู้สึกในใจของมิ้นท์ไปอย่างไม่น่าเชื่อ ? วาบความคิด วาบจินตนาการในสมองของชลภัทรที่บัดนี้เวียนวนอยู่กับคำสารภาพของเพื่อนสนิท ใบหน้าของโบว์ผู้เป็นคนรักพลันแทรกเข้ามาในบัดดลนั้น และนั่นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดในหัวอกขึ้นมาอีก ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ ? " นี่เรายังรักโบว์อยู่หรือเปล่า ?  ถ้ารัก ... แล้วทำไมเราถึงสนใจมิ้นท์มากขนาดนี้ ?? " เต๊ะรำพึงกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่ทรมานและยากที่จะหาคำตอบได้ ยิ่งคิดยิ่งสับสน ด้านหนึ่งคือหญิงสาวที่รักและพร้อมที่จะทุ่มเทให้ทุกอย่าง ทว่าดูเหมือนโชคชะตาและบุพเพสันนิวาสจะไม่ใส่ใจความพยายามที่จะทนุถนอมสายใยแห่งรัก ... ส่วนอีกด้าน หญิงงามที่แสนจะเข้าใจและห่วงใยชายหนุ่มเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก เธอคือเพื่อนสนิทที่รู้ใจ และที่สำคัญที่สุดนั่นคือ เพื่อนคนนี้กลับรู้สึกกับเขามากกว่าคำว่า '  เพื่อน '   ครืดดดดด ... เสียงยางล้อรถบดกับก้อนกรวดเล็กๆริมถนนหน้าบ้านทำให้ชลภัทรต้องเงยหน้าจากห้วงคำนึงขึ้นมามอง ต้นเสียงที่ว่าเป็นรถเก๋งบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีน้ำเงินเข้มที่ตอนนี้จอดสนิทบริเวณริมรั้วหน้าบ้าน และก่อนที่ชายหนุ่มจะนึกสงสัย เจ้าของรถที่เป็นทั้งคนขับก็ก้าวลงมาให้เห็นเป็นคำตอบ ร่างสูงสง่าที่ลงจากรถเก๋งมีระดับนั้นดูคุ้นตาของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เขาเคยเห็นชายคนนี้และไม่มีทางที่จะลืมใบหน้าคมสันนั้นได้ลง ... นั่นเพราะเขาคือคนที่เป็นคู่แข่งของหัวใจ กัปตันรูปหล่อ ... คนเดียวกับที่สนิทสนมกับโบว์ " สวัสดีครับ ... คุณชลภัทรอยู่หรือเปล่าครับ "  เสียงกังวานจากกัปตันเครื่องบินพร้อมกับชะโงกหน้าผ่านประตูรั้วมองเข้ามาในตัวบ้าน " ครับ ... ผมเองครับ "  เต๊ะลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาอย่างฉงนใจ " อ๋อ ... คุณนี่เอง ผมชื่อภูวดล ... เป็นกัปตันของสายการบินที่คุณรัตนมณีทำงานอยู่ "  นั่นไง เรื่องที่พาให้พ่อคนนี้มาถึงนี่ต้องเกี่ยวกับโบว์เป็นแน่แท้ " ครับๆ งั้นเชิญเข้ามาข้างในก่อนนะครับ "  ชลภัทรเตรียมที่จะเปิดประตูรั้วให้อาคันตุกะผู้มาเยือนเข้าข้างใน " ขอบคุณ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมาที่นี่เพราะมีเรื่องที่จะพูดกับคุณเพียงครู่เดียวเท่านั้น " คำพูดดังกล่าวทำเอาเจ้าของบ้านหยุดมือที่กำลังเปิดกลอนแล้วเงยขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลา " งั้น ... งั้นคุณภูวดลมีธุระอะไรครับ " ชลภัทรถาม หัวใจเริ่มเต้นถี่ "  ก็เพียงแค่จะมาบอกว่า ... ผมรักคุณรัตนมณีด้วยใจจริงครับ "   สิ้นประโยคเหมือนถูกค้อนกระหน่ำเข้าที่ศีรษะสักสามสี่ที หนุ่มเต๊ะถึงกับพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่เขากังวลนั้นมันเป็นความจริงขึ้นมาแล้ว แล้ว ... แล้วไอ้คุณกัปตันจะมาบอกเพื่ออะไรกันเล่า ? " คุณมาบอกผมทำไม " เสียงสั่นๆหลุดออกจากปาก " ผมมาบอกคุณก็เพื่อแสดงให้คุณรู้ถึงใจจริงของผม ผมไม่ได้เคยล้อเล่นกับความรัก ผมตั้งใจจริงที่จะมีชีวิตคู่กับคุณโบว์ " " และวันที่ 14 กุมภาพันธ์นี้ ผมจะพาเธอไปกราบเท้าคุณแม่ของผมที่แอล.เอ. "  หากตอนนี้มีค้อนกระหน่ำอยู่ที่หัวจริงๆล่ะก็ ศีรษะของชลภัทรคงยับเยินไม่มีชิ้นดีด้วยคำพูดตรงไปตรงมาของเจ้าหนุ่มคนนี้ กัปตันสายการบินระหว่างประเทศพาตัวเองกลับไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงถ้อยคำอันเชือดเฉือนหัวใจชายเจ้าของบ้านเท่านั้น นี่เองหรือคือสาเหตุที่ทำให้โบว์ไม่อาจที่จะอยู่กับเขาได้ในวันแห่งความรัก หรือเพราะสำหรับเขานั้นไม่มีวันแห่งความรักอีกต่อไป ... ไม่มีอีกแล้วสำหรับคนที่จะมารักอย่างจริงใจ ใช่ ... ใครล่ะที่จะมารักคนอย่างเขา หล่อก็ไม่หล่อ รวยก็ไม่รวย การงานก็งั้นๆ ใครกันที่จะมาโง่ตกหลุมรัก "  ก็มิ้นท์ไง "   แว่วเสียงของเพื่อนสาว ... เพื่อนผู้เป็นคนรู้ใจ ทว่าเขากลับไม่เคยรู้ใจเธอแม้สักนิด หรือต่อจากนี้ไปเขาควรจะตอบรับความรู้สึกที่ดีของเพื่อนและเลิกหวังที่จะสานสัมพันธ์กับคนที่จะได้พบสิ่งที่ดีกว่าอย่างโบว ์ อย่างน้อยการปล่อยให้โบว์ได้เจอกับผู้ชายที่ดีกว่าเขา ... อีกทั้งยังเหมาะสมกันในทุกด้านโดยเฉพาะการงานที่ทำคล้ายๆกันนั้นคงจะสร้างความเข้าใจและสัมพันธภาพที่ดีกว่า นี่คือการเสียสละงั้นหรือ ? คิดได้เช่นนั้นแล้วชลภัทรจึงตัดสินใจที่จะเปิดโอกาสให้กับตัวเอง และที่สำคัญยิ่งกว่านั่นก็คือการที่เลือกทางนี้จะทำให้โบว์ ... รัตนมณีตัดสินใจได้อย่างไม่ต้องเกรงใจเขา อีกทั้งเขาจะได้ตอบรับความรู้สึกของเพื่อนที่แสนดีอีกด้วย มันเป็นทางเดียวที่ทำให้ผู้หญิงทั้งสองที่เข้ามาในชีวิตพร้อมๆกันเจ็บปวดน้อยที่สุด ... และนี่คือการตัดสินใจที่ได้เลือกแล้ว แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 11:55:24 จากคุณ : Luckard - [ 19 พ.ค. 50 11:44:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และแล้วก็มาถึง ...  14 กุมภาพันธ์  วันแห่งความรัก "  อ้าว เต๊ะ วันนี้ไปไหนกับคุณโบว์ล่ะ "  เจ้าต้นเพื่อนร่วมงานทักทายตั้งแต่เดินเข้าประตูมา " อ๋อ ... พอดีโบว์เขาไม่ว่างน่ะ "  หนุ่มเต๊ะตอบเพื่อนเกลอ พร้อมกับเหลือบสายตาไปยังวรางคณาที่กำลังจัดเอกสารที่โต๊ะห่างออกไป วันนี้ชลภัทรตัดสินใจที่จะชวนหญิงสาวเพื่อนร่วมงานไปดินเนอร์ฉลองวันแห่งความรักกันสองต่อสอง ส่วนโบว์ ... ป่านนี้คงขึ้นเครื่องไปแล้ว ชายหนุ่มสะบัดศีรษะแรงๆเพื่อสลัดให้เรื่องเก่าๆระหว่างเขาและโบว์ออกจากสมอง ตอนนี้ ที่นี่ เขาควรที่จะคิดถึงแต่เรื่องของมิ้นท์ ผู้ที่รักเขาและชายหนุ่มเองก็ตัดสินใจที่จะสนองตอบความรักนั้น " มิ้นท์ ... วันนี้ว่างหรือเปล่า "  ชายหนุ่มเกร่เข้าไปทักหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งทำงานในช่วงบ่าย " หืมมม ... ว่างสิ เต๊ะมีอะไรหรือเปล่า " หญิงสาวตอบทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา จะว่าไปแล้วท่าทีของวรางคณานั้นก็ดูเกร็งๆไปตั้งแต่เหตุการณ์ที่เธอหลุดปากสารภาพรักชายผู้เป็นเพื่อนสนิท " คือ ... คือผมว่าจะชวนมิ้นท์ไปกินข้าวเย็นน่ะ " ในที่สุดก็ชวนออกไปจนได้ " หา ? " คราวนี้มิ้นท์เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาแปลกใจ " ยังไงดีล่ะ ผมว่าจะเลี้ยงข้าวขอบคุณหลายๆเรื่องที่มิ้นท์ช่วยผมมาตลอด "  ชลภัทรพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อชวนหญิงสาว " แล้ว ... แล้วคุณโบว์ล่ะ " เป็นคำถามที่ตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มเคยได้ยิน " รายนั้นน่ะไม่มาหรอก " เต๊ะพูดออกไปตามที่คิด ทว่าในน้ำเสียงกลับมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อยากให้คู่สนทนาได้รับรู้เจือปนอยู่ " จะ ... จะดีเหรอ " สาวน้อยมีสีหน้าครุ่นคิดในขณะที่แก้มทั้งสองเริ่มเป็นสีชมพูฝาด " ดีสิ ! ดีแน่นอน ผมรู้จักร้านสุดอร่อยด้วยล่ะ "  หนุ่มเต๊ะคะยั้นคะยอเมื่อเห็นท่าทางหญิงสาวเริ่มมีใจที่จะไปดินเนอร์ด้วย " งั้นเดี๋ยวให้คำตอบตอนเลิกงานนะ " สุดท้ายมิ้นท์ได้ผัดผ่อนไปเป็นตอนเย็น ชลภัทรถอยไปตั้งหลักที่โต๊ะทำงานพร้อมกับเฝ้ารอเวลาที่จะเลิกงานเร็วๆ ระหว่างนี้เขาจึงพยายามคิดสถานที่ที่จะไป ' เดท ' กันในตอนเย็น ' พาไปดินเนอร์ที่ไหนดี ?  ที่ร้านอาหารฝรั่งเศสแถวสีลมดีกว่า เคยไปกินกับโบว์ ... ยังจำได้ดีว่าโบว์ถึงกับเอ่ยปากชมว่าอร่อย ' ' ต่อจากนั้นล่ะ ไปนั่งฟังเพลงเบาๆกันต่อ ... ถ้าบรรยากาศเข้าทีล่ะก็ เราอาจจะสารภาพความรู้สึกที่มีให้มิ้นท์ ' '  ถ้าอย่างนั้นร้านที่ไปก็ต้องร้านที่เงียบและเป็นส่วนตัวนิดหนึ่ง ... อย่างนั้นร้านที่อยู่ในความทรงจำก็ต้องร้านที่อยู่แถวอโศก ' ' ใช่ !  ก็ร้านนี้แหละที่เราเคยสารภาพรักกับโบว์ ... แล้วก็สำเร็จเสียด้วยสิ ' ชลภัทรนึกไปถึงสมัยที่แรกคบกับโบว์ รัตนมณี ช่วงนั้นมีแต่ความหวานชื่นและแสนสุข โบว์ที่รัก ... ไฉนหัวใจเจ้าถึงถวิลหาแต่เธอ แม้จะหักห้ามใจสักเท่าไร ... แม้จะมีหญิงงามสักกี่คนผ่านเข้ามาในชีวิต จะมีใครที่สามารถลบล้างความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจ ************************** ชลภัทรเดินดูนู่นดูนี่ไปพลางตาก็แลที่นาฬิกาไปพลาง เข็มสั้นของนาฬิกาชี้มาที่เลขห้าแล้วแต่ดูเหมือนวรางคณายังคงทำงานไม่เสร็จ " เต๊ะลงไปรอข้างล่างก็ได้ " มิ้นท์เอ่ยเมื่อเห็นหนุ่มผู้เพื่อนเดินวนหลายรอบ " ตกลงมิ้นท์ไปกินข้าวกับผมใช่ไหม " ลองเลียบๆเคียงๆถามดู พยักหน้าเป็นคำตอบก่อนที่จะเอ่ยต่อว่า " ยังไงเต๊ะลงไปรอข้างล่างก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะตามลงไป หรือไม่งั้นเดี๋ยวโทรหาก็ได้ " มิ้นท์พูดด้วยความเกรงใจเนื่องเพราะงานที่คั่งค้างยังไม่เสร็จ " รอบนนี้ก็ได้ พอดีโทรศัพท์แบตหมดน่ะ ตั้งแต่เช้าแล้ว " ชายหนุ่มให้เหตุผล " เอาอย่างนั้นก็ได้ " เพื่อนสาวที่อาจได้เปลี่ยนสถานะเป็นแฟนบอก กว่าที่วรางคณาจะเสร็จภาระงานที่คั่งค้างก็ปาเข้าไปเกือบหกโมง แต่นั่นก็หาใช่ปัญหาสำหรับชายหนุ่มไม่ เขาชินเสียแล้วสำหรับการรอ นั่นเพราะชลภัทรนึกถึงตอนที่คบกับโบว์นั้นบางครั้งต้องรอเวลาที่เครื่องดีเลย์ตั้งนานกว่านี้ " เต๊ะคิดอะไรอยู่หรือคะ "  คำถามจากหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร " ป ... เปล่าครับ " เป็นการโกหกที่ดูไม่เนียนเอาเสียเลย ชายหนุ่มรู้ตัวว่าใจลอยจริงๆ นั่นเพราะช้อนที่ตักข้าวไว้ถูกถืออยู่ในมืออยู่นานสองนานอย่างไม่ยอมยกตักใส่ปากเสียที แต่เต๊ะก็ต้องโกหกออกไป เขาไม่อาจที่จะบอกหญิงตรงหน้าได้ว่ากำลังคิดถึงอดีตคนรักอยู่ " งั้นหรือคะ " เสียงเรียบๆของสาวมิ้นท์พร้อมกับก้มลงไปตักอาหารใส่ปากต่อ มื้อเย็นเสร็จสรรพแล้ว ชายหนุ่มชลภัทรจัดการชำระเงินโดยที่วรางคณานั้นขอร่วมอเมริกันแชร์ด้วย แม้ชายหนุ่มจะขอออกหน้าเป็นคนเลี้ยงแต่ผู้เป็นเพื่อนไม่ยินยอมจนสุดท้ายจึงต้องหารสองจนได้ " งั้นเดี๋ยวเราไปฟังเพลงเบาๆกันนะครับ "  เต๊ะเอ่ยปากชวนตามที่แอบวางกำหนดการไว้ในใจ ชายหนุ่มเอ่ยปากระหว่างที่อยู่บนทางเดินภายในสวนอันร่มรื่นของภัตตาคาร " เต๊ะอยากไปฟังเพลงต่อหรือคะ ? "  มิ้นท์ถาม " ผม ... ผมอยากไปที่ไหนก็ได้ ... กับมิ้นท์ " ชายหนุ่มพยายามเผยความรู้สึกของตน ทว่าน้ำเสียงนั้นตะกุกตะกัก " เอ๋ ? " หญิงสาวทำหน้างง " เอ่อ ... หมายถึงว่าตอนนี้ยังแค่หัวค่ำอยู่เลย น่าจะมีเวลาอีกสักนิดจะได้คุยกันสบายๆไงครับ "  เต๊ะรีบไถลไปทางอื่นด้วยกลัวว่าการรุกหนักเกินไปนั้นจะทำให้สาวสวยตรงหน้าตื่นกลัวเสียก่อน " ก็ได้ค่ะ แต่ไม่ต้องไปเข้าร้านรวงอะไรให้เสียเงินหรอก จริงๆร้านนี้เขาก็ทำสวนหย่อมไว้กว้างและร่มรื่นดี "  หญิงสาวพูด ซึ่งก็จริงตามคำกล่าวนั้น สวนนี้ทั้งกว้างและเหมาะกับการพักผ่อนหย่อนใจมาก และที่สำคัญแถวๆนี้ยังไม่มีคนออกมาเดินเล่นมากนักส่วนใหญ่จะกระจุกอยู่บริเวณเครื่องเล่นสำหรับเด็กซึ่งอยู่อีกด้านของสวนหย่อม " งั้นก็ดีเหมือนกัน " ชลภัทรนั่งลงบนม้าหินอ่อนที่วางอยู่ตัวเดียว " แล้วเต๊ะมีธุระอะไรกับมิ้นท์เหรอคะ ถึงชวนออกมากินข้าว " สาวมิ้นท์ทรุดลงนั่งข้างๆพร้อมหันหน้าไปถาม ระยะของใบหน้าที่อยู่ใกล้กันทำให้เต๊ะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอ่อนๆของน้ำหอมจากตัวหญิงสาว " เปล่า ก็แค่อยากจะเลี้ยงขอบคุณมิ้นต์ที่ช่วยเหลือผมมาตลอดน่ะ " ชลภัทรบอก " อ๋อ ... ไม่เป็นไรหรอก อันที่จริงวันวาเลนไทน์อย่างนี้เต๊ะควรจะไปอยู่กับคุณโบว์นะ "  เพื่อนสาวผู้แสนดีพูดประโยคที่ทำเอาเขาหนาววาบที่หัวใจ ... ... โบว์ ... ป่านนี้เธอจะอยู่ที่ไหน ตอนนี้โบว์คงกำลังอยู่กับกัปตันรูปหล่อคนนั้นแล้ว ... หรือไม่ก็อาจอยู่กับครอบครัวของเขา โบว์ ... เธอคงมีรักที่ดี อย่างน้อยก็ดีกว่าตอนที่อยู่ด้วยกันกับเรา ... ... "  เต๊ะ ... เต๊ะคะ ... " " เต๊ะ ! เหม่ออะไรอยู่ !? " " เอ้อ ! ป ... เปล่าครับ ขอโทษทีใจลอยไปหน่อย คุยกันถึงไหนแล้วล่ะนี่ " ชลภัทรก้มหัวปะหลกๆขอโทษเพื่อนเป็นการใหญ่ "  ก็มิ้นท์กำลังคุยเรื่องงานที่ผู้จัดการมอบหมายให้น่ะสิ แหม ... ตัวเองชวนมาก็เอาแต่นั่งเหม่อปล่อยให้มิ้นท์พูดอยู่ฝ่ายเดียว "   " ขอโท ... ฮ ... ฮ ... "  ชายหนุ่มทำท่าจะจาม " ฮัดเช้ยยยยยย !! "  ว่าแล้วก็จามออกมาเสียงดัง นอกจากเสียงแล้วน้ำมูกน้ำตาก็พากันออกมาพร้อมๆกันเสียด้วย " ขอโทษที จามออกมาเสียได้ " หนุ่มเต๊ะขอโทษขอโพยคู่สนทนาอีกครั้งพร้อมกับพยายามใช้หลังมือเช็ดคราบสกปรกจากสารคัดหลั่งที่ติดบริเวณใบหน้า " มิ้นท์มีผ้าเช็ดหน้าค่ะ " หญิงสาวหยิบผ้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ จากนั้นจึงเอียงตัวเข้าใกล้ชายที่แอบหลงรักพร้อมกับบรรจงเช็ดที่จมูกอย่างอ่อนโยน กลิ่นอ่อนละมุนจากน้ำหอมประกอบกับความแผ่วเบาจากการเช็ดด้วยความใส่ใจทำเอาชลภัทรถึงกับหัวใจเต้นแรง สตรีตรงหน้าผู้ที่กำลังบรรจงเช็ดใบหน้าของเขาอย่างทนุถนอม ... เธอผู้นี้มีใบหน้าอันสวยงามไม่แพ้ใคร ... และที่สำคัญหัวใจของเธอนั้นก็งดงามไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ารูปกายภายนอก เขามองข้ามเธอไปได้เช่นไร ? หรือเป็นเพราะความสนิทชิดใกล้จึงทำให้มองไม่เห็น !? ... หรือเป็นเพราะตอนนั้นเขายังมีโบว์อยู่ ? แปลบความเจ็บปวดที่หน้าอกทันทีที่นึกถึงคนรักเก่า ไม่ได้ ... ตอนนี้เราควรจะให้ความสำคัญกับผู้ที่อยู่ตรงหน้า เราควรให้ความสำคัญกับคนที่รักเรา ใช่ ! มิ้นท์รักเรา ... เธอบอกเราเอง ดังนั้นถ้าเราคบกับเธอคนนี้ ... เราคงไม่ต้องเจ็บปวดอีก ? " มิ้นท์ "  ชลภัทรยกมือขึ้นมาจับมือของวรางคณาที่กำลังเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้เขาอยู่ มือนั้นอบอุ่นและบอบบางควรค่าแก่การปกป้อง "  คะ ? "  ใบหน้าหญิงสาวระเรื่อเป็นสีชมพูเข้ม " มิ้นท์ ... "  คำว่า ' คบเป็นแฟนกับผม '  ไม่ยอมหลุดออกจากปากด้วยเสี้ยววินาทีนั้นชายหนุ่มหวนไปรำลึกถึงเมื่อครั้งบอกรักกับโบว์ รัตนมณี ... เขาก็พูดประโยคนี้เช่นกัน " เอ่อ ... ผม ... " ชายหนุ่มพูดไม่ออก เขาพยายามอย่างยิ่งยวด ทว่าภาพหลอนจากอดีตอันแสนหวานที่มีกับคนรักเก่านั้นกลับโผล่ขึ้นที่กลางใจอย่างมากมาย ... ... ... " บ ... บ ... โบว์คบกับ ... ฟ ... แฟนกับผมนะครับ "  ประโยคและบุพบทที่มั่วไปหมดนั้นมาจากความตื่นเต้นที่ตัดสินใจบอกรักกับรัตนมณี ตอนนั้นเธอยังไว้ผมสั้นทรงหน้าม้าสุดแสนจะเชยต่างกับปัจจุบันที่เป็นแอร์โฮสเตสสาวสวยรวยเสน่ห์ รอยยิ้มละไมบนใบหน้าของโบว์ทำเอาคิดว่าจะต้องโดนหัวร่อที่พูดจาตะกุกตะกักแถมมั่วซั่วอีกต่างหาก ทว่าใบหน้าหวานนั้นหาได้หัวเราะไม่ " ค่ะ " เป็นคำตอบที่มาพร้อมกับน้ำตา ใช่ ... มันเป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปิติ เขาเองมารู้ทีหลังว่าแท้จริงแล้วทั้งสองใจตรงกันมาตั้งนานแล้ว ... ... ... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 12:02:21 จากคุณ : Luckard - [ 19 พ.ค. 50 11:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3        ... ... ... " เต๊ะ ... เต๊ะคะ " เสียงเรียกจากเพื่อนร่วมงานที่ชลภัทรกำลังจะขอคบเป็นแฟนเรียกให้ตื่นจากภวังค์ " เอ่อ ... มิ้นท์ คือ ... คือผมจะบอกกับมิ้นท์ว่า ... " ถึงตรงนี้ชายหนุ่มพูดไม่ออกอีกแล้ว นิ้วชี้เรียวยาวของวรางคณาเอื้อมมาแตะริมฝีปากชายหนุ่มในลักษณะจุ๊ปาก แววตาส่องประกายอ่อนโยน เธอยิ้มพร้อมกับส่ายศีรษะช้าๆ " เต๊ะจำวันนั้นได้ไหม ... วันที่มิ้นท์โดนผู้จัดการดุน่ะ " มิ้นท์กล่าว " จำได้สิ ทำไมเหรอ ? "  เต๊ะงงที่จู่ๆเพื่อนสาวมาหวนรำลึกความหลังเอาตอนที่เขากำลังจะขอเธอคบเป็นแฟน " วันนั้นเป็นวันที่มิ้นท์ประทับใจในตัวเต๊ะมาก ... มิ้นท์มีกำลังใจในการทำงานก็มาจากคำพูดของเต๊ะ " " คำพูดผม ... ผมพูดอะไรเหรอ " ชลภัทรถามงงๆ " เต๊ะบอกกับมิ้นท์ว่า  ... จะเห็นว่าทางลำบากแล้วก็เลยหนีไปหาหนทางที่สบายกว่า  ง่ายกว่านั้นไม่ได้  ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วทุกคนก็จะรู้จักแต่คำว่าหนีเท่านั้น ...  มิ้นท์จำคำของเต๊ะได้เสมอเลยล่ะ  "   ประโยคที่ชายหนุ่มเคยพูดปลอบใจถูกยกขึ้นมาอีกครั้ง ชลภัทรเข้าใจทันทีถึงความหมายที่แฝงอยู่สำหรับเหตุการณ์ตอนนี้ เขาเองกำลังจะหนีสู่หนทางที่ง่ายกว่าเช่นกัน ! " ผม ... ผม ... " ชายหนุ่มอึกอัก " มิ้นท์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เต๊ะรีบไปหาคุณโบว์เถอะ เต๊ะเองก็น่าจะรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าสำหรับเต๊ะแล้ว ... ต้องเป็นคุณโบว์เท่านั้น "  เป็นประโยคที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา " แต่ ... แต่ว่า " ชายหนุ่มอึกอัก " เต๊ะรู้ไหม แม้ว่าเต๊ะจะคุยกับมิ้นท์ พยายามจะสนุกสนานกับมิ้นท์ ... แต่มันก็เหมือนกับหลอกตัวเอง มิ้นท์สังเกตเห็นว่าเต๊ะเหม่ออยู่เสมอ "  ผู้เป็นเพื่อนกล่าวได้อย่างรู้ใจสมกับที่คบกันมานาน " แต่ความรู้สึกของมิ้นท์ ... ? " ชายหนุ่มพะว้าพะวง " ไม่เป็นไรหรอก มิ้นท์ชอบเต๊ะก็จริงแต่ก็ไม่จำเป็นว่าเต๊ะจะต้องมาคิดอย่างนั้นกับมิ้นท์ด้วยนี่ เต๊ะทำอย่างที่ใจตัวเองต้องการเถอะ มิ้นท์เชื่อว่าอุปสรรคแค่นี้เต๊ะคงไม่ท้อง่ายๆหรอก " มันเป็นคำกล่าวที่ให้กำลังใจชายหนุ่มได้อย่างดียิ่ง " มิ้นท์ผมขอโทษ " หนุ่มเต๊ะถึงกับก้มหัวเพื่อขอโทษ หยาดน้ำตาคลอเบ้าด้วยรู้สึกผิดอย่างยิ่ง ถ้าใครมารู้เรื่องนี้ต้องคิดว่าเขาเป็นตัวชั่วตัวเลวแน่ๆ " เต๊ะไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ไปเถอะ 14 กุมภาฯยังมีเวลา "  เหลือบดูนาฬิกาแล้วยังไม่ถึงสี่ทุ่ม " แต่โบว์เขาคงไม่มา ... ป่านนี้อยู่ต่างประเทศแล้วล่ะ " ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อย " แต่มิ้นท์ว่าไม่แน่นะ เต๊ะเล่าให้มิ้นท์ฟังว่าตอนที่จากกันเต๊ะจะไปรับคุณโบว์ไม่ใช่เหรอ " นี่คือสาเหตุที่ทำให้หญิงสาวพยายามถามถึงโบว์บ่อยๆในวันนี้ " วันที่ 14 ผมจะมารับโบว์ที่นี่ ถ้าโบว์เลือกผม ... เราคงได้พบกันอีก ! "   ชลภัทรวาบนึกจำประโยคที่เขาได้พูดออกไปได้ทันที ... แต่โบว์จะรอเขาอยู่งั้นหรือ ? โอกาสที่จะเกิดเหตุเช่นที่ว่ามีต่ำเสียยิ่งกว่าต่ำ " รีบไปสิเต๊ะ มิ้นท์ว่าเต๊ะน่าจะเชื่อใจคุณโบว์นะ " หญิงสาวยังให้กำลังใจ " งั้น ... งั้นผมไปก่อนนะ " หนุ่มเต๊ะที่ดูจะตัดสินใจได้เหลือบมองนาฬิกาด้วยความร้อนรน เขากลัวว่าหากโบว์รออยู่จริงล่ะก็ ... ? " จ้ะ ไปเถอะ ขับรถระวังด้วยนะ " วรางคณายังอุตส่าห์เตือนด้วยความเป็นห่วง " มิ้นท์ ... ผมขอโทษอีกครั้ง ขอโทษจริงๆ " ชลภัทรโค้งศีรษะให้หญิงสาวอีกครั้ง เขาไม่รู้จะตอบแทนกำลังใจมากมายจากเพื่อนคนนี้ได้อย่างไร เพื่อนที่ดีที่สุด ... ทั้งที่เพื่อนคนนี้รักเขามากกว่าความเป็นเพื่อน ทว่าเพื่อนคนนี้กลับรู้ใจเขายิ่งกว่าตัวเขาเอง ซ้ำยังให้กำลังใจมิรู้หน่าย ... แม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดก็ตามแต่ ในความคิดของชลภัทรนั้นตั้งใจว่าสักวันเขาต้องแทนบุญคุณของเพื่อนคนนี้ให้ได้ ************************** รถยนต์ส่วนบุคคลปราดเข้าที่จอดบริเวณหน้าอาคารสำนักงานของท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ทุกครั้งที่เขามาเจอโบว์นั้นก็จะต้องมาที่ตรงนี้เสมอ ที่แตกต่างจากทุกครั้งนั่นก็คือตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ดึกราวๆห้าทุ่มแล้ว อาคารสำนักงานเงียบสนิท ดูท่าจะไม่มีใครอยู่ข้างใน " มาไม่ทัน ... หรือว่าโบว์ไปต่างประเทศแล้วนะ "  ชายหนุ่มนึกพร้อมกับก้าววนไปรอบๆแต่ก็ดูไม่มีใครอยู่สักคน สุดท้ายจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ตั้งไว้ตรงมุมตึก " ไม่เป็นไร รออีกพักก็แล้วกัน " ชลภัทรตั้งใจจะรอจนพ้นเที่ยงคืน พ้นวันแห่งความรัก แต่ถึงจะพ้นวันที่ 14 นี้ไปแล้วเขาก็จะพยายามติดต่อโบว์ให้จงได้ อย่างน้อยก็เพื่อขอโทษและทำความเข้าใจ ชลภัทรในตอนนี้ไม่ใช่คนที่อ่อนแออีกต่อไป ราวกับว่าความเข้มแข็งและกล้าหาญของมิ้นท์เพื่อนรักได้ส่งผ่านมาถึงตัวเขา ถูกอย่างที่มิ้นท์ว่า แม้เราจะรักใครก็ตามก็ไม่ได้แปลว่าเขาต้องรักเราตอบเสมอไป เพียงแต่ขอให้ตัวเราซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตนและพยายามทำให้ดีที่สุดก็พอ ถึงตอนนี้เขาจะไม่หนีปัญหา ... จะไม่หลีกหนีไปสู่หนทางที่สบายแต่ไม่ใช่สิ่งที่ตนต้องการอย่างเด็ดขาด ไพ่เดอะเวิรลด์ที่เขาเลือกบ่งบอกว่าความรักจะสมหวัง ... แต่นั่นหมายถึงการกระทำที่เกิดขึ้นในปัจจุบันด้วย ถูกต้องอย่างที่นักทำนายน้อยกล่าวไว้ ไม่มีใครที่จะอยากโชคร้าย ทุกคนล้วนอยากจะมีแต่โชคดี หากทำนายทายทักแล้วได้ไพ่ดีก็คงยิ้มแย้ม แต่หากได้ไพ่ที่เลวร้ายก็คงซึมเซา แต่กระนั้นทุกอย่างขึ้นกับตัวเราทั้งนั้น ... เหมือนเขาที่ได้ไพ่เดอะเวิรลด์ แม้ไพ่จะดีมากมายแต่หากไม่มีกำลังใจจากมิ้นท์ผู้เป็นเพื่อนรัก หรือหากหญิงที่เขารักที่สุดไม่ใช่โบว์ ... หากเขาเองไม่ตั้งสติให้เข้มแข็ง ... อะไรๆก็อาจเกิดขึ้นได้ เข็มนาฬิกาชี้เวลาห้าทุ่มห้าสิบ เหลืออีกเพียงสิบนาทีสุดท้ายก่อนจะพ้นวันแห่งความรัก วันนี้คงไม่ได้เจอโบว์ ... ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ยังมี คิดได้ดังนั้นชลภัทรจึงลุกขึ้นยืนเตรียมตัวที่จะกลับ " เฮ้อ ... ไม่มาจริงๆด้วย " " เฮ้อ ... ไม่มาจริงๆด้วย " สองเสียงดังแทบจะพร้อมกัน ชลภัทรขนลุกทั่วตัว เสียงที่รำพึงพร้อมเขานั้นดังอยู่ใกล้ๆ หนำซ้ำน้ำเสียงนั้นยังสุดแสนที่จะคุ้นเคย เต๊ะเอี้ยวตัวไปทางต้นเสียง นั่นคือมุมตึกอีกด้าน บึ้ก ! ชายหนุ่มชนเข้ากับเจ้าของเสียงอย่างจัง เจ้าของเสียงที่ว่าคงตกใจและเอี้ยวตัวมาดูเช่นเดียวกับเขา ร่างบางที่ปะทะเซหงายและกำลังจะล้มแต่ชายหนุ่มนั้นไวกว่า เขาฉวยคว้าข้อมือเล็กและดึงไว้อย่างแรงด้วยอารามตกใจ ยังผลให้ร่างนั้นถลาเข้ามาแนบอก "  เต๊ะ " เสียงอันคุ้นเคยจากร่างในอ้อมกอด ชายหนุ่มค่อยๆคลายวงแขนเพื่อที่จะดูร่างนั้นให้เต็มตา " โบว์จริงๆหรือ ? " ร่างตรงหน้าคือโบว์ รัตนมณี เพียงแต่ไม่ใช่โบว์ที่เป็นแอร์โฮสเตสสาวสวยอีกต่อไป ผมที่ยาวและดัดปลายเป็นลอนสวยงามเมื่อวันก่อน บัดนี้ถูกตัดจนสั้น ส่วนตรงหน้าผากไว้เป็นทรงหน้าม้าที่แสนเชย นี่คือโบว์คนเก่า ... โบว์เมื่อครั้งอดีตที่เขาเคยสารภาพรัก " โบว์ ... "  ชลภัทรอึ้งไปชั่วขณะเดียวเท่านั้น เขารู้ดีว่าควรจะพูดอะไร ทว่าความตื่นเต้นกลับทำให้รู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มที่พึ่งจะมีปั๊บปี้เลิฟ " บ ... บ ... โบว์คบกับ ... ฟ ... แฟนกับผมอีกครั้งนะครับ "  ชายหนุ่มเสียงสั่นและเรียงประโยคผิดๆถูกๆไม่ต่างจากเมื่อครั้งอดีต เขาขอคนรักเพื่อคบกันอีกครั้ง ... และครั้งนี้เขาจะพยายามไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆอีก " ค่ะ " คำตอบนั้นมาพร้อมกับน้ำตา แน่นอน ... มันเป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปิติก่อนที่สาวน้อยผมหน้าม้าจะโผเข้ากอดชลภัทรอย่างแรง " ผมรักคุณนะโบว์ เราแต่งงานกันนะครับ "  พร้อมกับหยาดน้ำที่ไหลรินจากดวงตา " จ้ะ ... โบว์ก็รักเต๊ะและโบว์ก็รอคำนี้ของเต๊ะมานานแล้ว " เป็นคำพูดที่ชายหนุ่มปลื้มปิติเป็นอย่างยิ่ง ความรักที่แท้จริง ความรักอันบริสุทธิ์นั้นมีอยู่มากมายในโลก ความรักของโบว์ เต๊ะและมิ้นท์นั้นก็เป็นหนึ่งในความรักอันบริสุทธิ์ทั้งหลาย แม้ความรักอาจไม่จบลงด้วยการแต่งงานอยู่กินอย่างเช่นในนิยาย ทว่าความรักที่ขาวสะอาดและปรารถนาดีต่อกันนั้นจะคงมั่นและจีรังอยู่เสมอ แม้ไม่มีใครรู้เห็น แต่ความรักแสนดีเหล่านี้จะเป็นเครื่องค้ำจุนโลกกลมๆใบนี้ให้ยั่งยืน ... โลกกลมๆที่ถูกเรียกว่า ... เดอะเวิรลด์ ( The World ) แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 12:07:03 จากคุณ : Luckard - [ 19 พ.ค. 50 11:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ ลงเอยกันด้วยดี เปนมุมมองของความรักที่สวยงามมากค่ะ จากคุณ : zphyr (เจสซี่ ลุคยัง) - [ 19 พ.ค. 50 12:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว้าวๆๆๆ น่ารักจังเลย จากคุณ : ตัวป่วนฯ (ตัวป่วนฯ1979) - [ 19 พ.ค. 50 12:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 happy :) จากคุณ : keroobob - [ 19 พ.ค. 50 13:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทำไมรออยู่ตั้งนาน ไม่เห็นกันเลยละเนี้ยะ สนามบินก็พลุกพล่านตลอดคืนนา จากคุณ : กริชครับผม - [ 19 พ.ค. 50 13:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใจหายใจคว่ำมากมายครับ เฮือก... มิ้นต์สุดยอดจริงๆ  ตาเต๊ะเกือบไปแล้วนะ ฮึ่ม เกือบทำให้หลายคนต้องเจ็บซะแล้วสิ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 พ.ค. 50 20:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โห โบว์ ผู้ชายเอาแต่ใจแบบนี้ คิดผิดคิดใหม่เทอะ จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ค. 50 21:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10  โฮ..กว่านายเต๊ะจะรู้ใจตนเองเล่นเอาเหนื่อยในการลุ้น แหม..แต่ถ้าไม่ไว้ใจกัน แต่งงานไปจะเข้าอีหรอบเดิมอีกไหมเนี้ย กัปตัน...เท่ห์ได้ใจจริง ๆ ๆ  อ่ะ  ๆ  ๆ  ๆ จากคุณ : Donut_ty - [ 20 พ.ค. 50 16:09:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โห ... ตอนนี้รู้สึกจะลุ้นกันน่าดู แถมเกี่ยวข้องกับหลายๆ ประเด็นที่ยังต้องถกกันอีกยาวด้วยนะครับเนี่ย แต่จะว่าไป สารอย่างนึงที่อาจตีความได้จากไพ่ The World ก็คือ "ความเชื่อใจ" นี่นะ... จากคุณ : QuaOs - [ 20 พ.ค. 50 17:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กัปตันหนุ่มต้องรับบทโศกนะนี่... ไม่แน่วันนึงอาจเดินๆไปเจอมิ้นท์ แล้วlove at first sight ก็ได้นะ =^w^= จากคุณ : kooching - [ 20 พ.ค. 50 22:02:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกมากครับ แล้วก็มีแอบลุ้นด้วยว่าเรื่องจะจบยังไง ผมว่าตอนนี้นิยายของคุณ luckard สนุกขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : Kamen Rider Agito (Kamen Rider Agito) - [ 20 พ.ค. 50 23:16:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พูดไงดีหว่่าตอนนี้สั้นไปนิดแฮะ แต่บทบาทของกับตันแค่มีเกทับเองรึนี่ นึกว่าจะมีดราม่าือื่นๆมาอีกนิด เสียดายมิ้นจริงๆ จากคุณ : Jammaster_X - [ 21 พ.ค. 50 06:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดีค่ะ น่ารักดี Happy Ending  รออ่านบทต่อไปนะคะ จากคุณ : เหน่ง (หริชา) - [ 21 พ.ค. 50 09:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 บทนี้จบน่ารักมากเลย เสียดายมิ้นท์กับกัปตันหนุ่มจัง อกหักทั้งคู่เลย " แล้วเต๊ะมีธุระอะไรกับมิ้นท์เหรอคะ ถึงชวนออกมากินข้าว " สาวมิ้นท์ทรุดลงนั่งข้างๆพร้อมหันหน้าไปถาม ระยะของใบหน้าที่อยู่ใกล้กันทำให้เต๊ะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอ่อนๆของน้ำหอมจากตัวหญิงสาว " เปล่า ก็แค่อยากจะเลี้ยงขอบคุณมิ้นต์ที่ช่วยเหลือผมมาตลอดน่ะ " ชลภัทรบอก ----> คนละมิ้นต์แล้วค่า  ^ ^ ************************************* ความรักที่แท้จริง ความรักอันบริสุทธิ์นั้นมีอยู่มากมายในโลก ความรักของโบว์ เต๊ะและมิ้นท์นั้นก็เป็นหนึ่งในความรักอันบริสุทธิ์ทั้งหลาย แม้ความรักอาจไม่จบลงด้วยการแต่งงานอยู่กินอย่างเช่นในนิยาย ทว่าความรักที่ขาวสะอาดและปรารถนาดีต่อกันนั้นจะคงมั่นและจีรังอยู่เสมอ แม้ไม่มีใครรู้เห็น แต่ความรักแสนดีเหล่านี้จะเป็นเครื่องค้ำจุนโลกกลมๆใบนี้ให้ยั่งยืน ... โลกกลมๆที่ถูกเรียกว่า ... เดอะเวิรลด์ ( The World ) ---> ชอบบทจบอันนี้มากเลย ^o^ จากคุณ : สาวมิ้นต์ (แมวน้อยสีน้ำตาล) - [ 21 พ.ค. 50 11:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โห้ จบได้ตรงใจคนอ่านมั่กๆ แต่ก้อแอบสงสารมิ้นท์อ่ะค่ะ น่าจะจับให้คู่กับกัปตันรูปหล่อ เอิกๆๆๆ ปล.เต๊ะก้อใจโลเลไปนิ้สเนอะ ปลล.ตอนแรกนึกว่ากัปตันเป็นเกย์แร้วจะพาโบว์ไปรู้จักแฟนกัปตันที่LAซะอีก 555 แอบคิดไปไกล ปลลล. ชอบประโยคนี้จัง '... จะเห็นว่าทางลำบากแล้วก็เลยหนีไปหาหนทางที่สบายกว่า  ง่ายกว่านั้นไม่ได้  ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วทุกคนก็จะรู้จักแต่คำว่าหนีเท่านั้น ...' ปลลลล.จะมีเฉลยเรื่องน้องฝนอีกมั้ยคะ จากคุณ : เลดี้ - [ 21 พ.ค. 50 13:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แนวหมอเลย แบบที่หมอเคยบอก เพื่อโลกนี้สวยงาม เพื่อสร้างกำลังใจ เพื่อพัฒนาสังคม เพื่อส่งเสริมคุณธรรม จากคุณ : Tahno - [ 22 พ.ค. 50 03:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อัพเดตขอรับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5456122/W5456122.html จากคุณ : Luckard - [ 29 พ.ค. 50 01:56:09 ]