ความคิดเห็นที่ 1 สอบปากคำ...คนเห็นผี ปากคำที่ 1 : คำให้การของแม่ ตอน สร้อยลูกปัดทวาราวดี          ฉันเป็นอีกคนหนึ่งที่มีความนิยมชมชอบในของเก่าของโบราณไม่ว่าจะเป็นวัตถุหรือโบราณสถาน สิ่งเหล่านี้มีความงดงาม มีคุณค่า มีเสน่ห์ชวนให้ค้นหาและน่าหลงใหล           สมัยก่อนตอนเรียนมัธยมต้นเพื่อนทุกคนรู้ดีว่าฉันใฝ่ฝันจะเป็นนักโบราณคดี สำรวจตามโบราณสถานต่างๆ เพียงเพราะความไม่เอาถ่านของตัวเองทำให้ฉันเอื้อมไปไม่ถึงฝัน แต่คิดอีกทีมันอาจจะดีแล้วก็ได้ เพราะแค่ประสบการณ์สัมผัสวิญญาณที่ผ่านมามันก็มากเกินพอจนไม่อยากจะคิดต่อ ว่าถ้าได้เป็นนักโบราณคดีจริงๆ คงจะมีอะไรตามมาอีกมากมายนัก          เหตุที่ต้องเกริ่นยาวซะขนาดนี้เป็นเพราะเรื่อราวของ ‘สร้อยลูกปัดทวาราวดี’ เส้นหนึ่งซึ่งเคยอยู่ในความครอบของแม่เมื่อกว่ายี่สิบปีมาแล้ว เสียดายที่ฉันไม่มีโอกาสได้เห็น และสัมผัสสร้อยเส้นนั้นที่แม่ชมนักชมหนาว่าสวยมากๆ เพราะสร้อยเส้นนั้นอยู่ในความครอบครองของแม่แค่เพียงเดือนเดียวก็หายไป           แม่เล่าให้ฟังว่าเมื่อราวๆ ช่วง พ.ศ. 2524 – 2526 เป็นช่วงที่ลูกปัดโบราณอย่าง ‘สร้อยลูกปัดทวาราวดี’ กำลังบูมและเป็นที่นิยมมากในสมัยนั้น แม่เองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าได้สร้อยเส้นนั้นมาปีไหน รู้แต่ว่ามีพ่อซื้อมาจากคนที่ชอบพอสนิทสนมกัน ในราคาสามพันเจ็ดร้อยบาท นับว่าแพงพอดู          ลูกปัดเม็ดโตหลากหลายสีสันทั้งสีส้ม น้ำตาล แดง ฟ้า เขียว หม่นเมฆ เหลือบกับสีทองทุกเม็ดที่ถูกร้อยรวมกันเป็นสร้อยข้อมือคละสีอย่างสวยงามกลมกลืนอยู่ในเส้นเดียวกัน พ่อโชว์สร้อยให้แม่ดูก่อนสวมให้ แม่ลูบคลำสร้อยลูกปัดเม็ดโตที่สวมข้อมือด้วยความตื่นเต้น ชื่นชมในความงามของเม็ดลูกปัดทุกเม็ดที่ประดับอยู่บนข้อมือ          “สวยจังยังกับพวกลูกปัดโบราณ สวยมากๆ ไปได้มาจากไหนเนี่ย? ท่าทางจะแพงน่าดู” แม่เงยหน้าสบตาถามพ่อ ในแววตามีประกายแห่งความยินดีทอส่งไป          “ก็ลูกปัดทวาราวดีไง ซื้อมาจากน้าไพที่อยู่ข้างบ้านเราเมื่อก่อนน่ะ เขาเอามาเสนอขายให้ เห็นว่าได้มาจากแหล่งตรงเลยนะ” พ่อดึงแม่เข้ามาโอบ พูดเบาๆ ที่ข้างหูแม่          “งั้นก็แพงสิ”          “เห็นน้าไพว่าในตลาดที่เขาปล่อยกันราคาสี่พันบาท อย่างเราคนกันเองน้าไพเขาเลยปล่อยให้ราคาพิเศษ เหลือสามพันเจ็ด เห็นสวยดีเลยซื้อมาให้เมียใส่” แม่ส่งยิ้มให้พ่อ ขยับเบียดตัวเข้ามาใกล้ๆ หอมแก้มพ่อหนึ่งฟอดเป็นการตอบแทน          “เก็บไว้ให้ดีแล้วกัน เพราะเคยได้ยินว่าลูกปัดทวาราวดีเป็นของโบราณที่มีค่ามาก มีอายุเป็นพันๆ ปี ที่มีอายุถึงสี่พัน ห้าพันปีก็มีนะ ถือว่าเป็นของศักดิ์สิทธิ์ใครมีไว้ในครอบครองถือว่าเป็นผู้มีบุญ เพราะมีความเชื่อว่าจะคุ้มครองและให้โชคลาภกับผู้เป็นเจ้าของ เวลาทำบุญตักบาตรก็อย่าลืมระลึกถึงเทพเทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักรักษา หรือวิญญาณที่ดูแลลูกปัดด้วยนะ จะได้มีเรื่องดีๆ เข้ามาเยอะๆ” พ่อหอมแก้มแม่เอาคืนหนึ่งฟอด           แม่ชอบสร้อยเส้นนี้มาก ต้องสวมไปทำงานด้วยทุกวัน และใส่ออกงานสังสรรค์ทุกงานไม่ได้ขาด ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่กำลังจะอาบน้ำ แม่เห็นสร้อยลูกปัดยังสวมอยู่ที่ข้อมือจึงถอดออกก่อน           แม่มองสร้อยหลากสีที่อยู่ในมือเส้นนั้นอย่างพิจารณา ความงามของสร้อยทำให้แม่นึกไปถึงผู้เป็นเจ้าของในอดีต เกิดสงสัยอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา          “อยากรู้จัง เจ้าของลูกปัดพวกนี้เป็นใครกัน?” แม่เปรยออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไรมากนักก่อนวางสร้อยลูกปัดลงบนชั้นหน้ากระจก แล้วหันมาชำระล้างร่างกายจากคราบเหงื่อไคลที่สะสมมาทั้งวัน โดยไม่ได้หันกลับไปสนใจสิ่งที่ถูกถอดวางไว้บนชั้นหน้ากระจกอีกเลย          คืนนั้นขณะที่ทุกคนในบ้านกำลังหลับสนิท แม่ลุกขึ้นมาจากที่นอน เปิดประตูห้องเดินลงบันไดมาที่ชั้นล่าง เสียงสุนัขที่เลี้ยงไว้ในบ้านโก่งคอหอนเกลียว ฟังดูโหยหวนจับจิต แต่แม่กลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ไฟสักดวงก็ยังไม่เดินไปเปิด รู้เพียงแต่ว่ามีใครก็ไม่รู้ยืนรออยู่หน้าประตูบ้าน แม้จะไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกของใครเลยก็ตาม ทุกอย่างเป็นเหมือนสัญชาตญาณมากกว่า เหมือนกับเวลาที่ใครซักคนจะเดินมาเปิดประตูบ้าน ถ้าไม่ใช่เพราะเช้าแล้วก็คงเพราะต้องมีแขกไปใครมาในยามค่ำมืดเช่นนี้          ร่างกายเคลื่อนไหวเป็นไปโดยอัตโนมัติ ไร้การควบคุมจากสมองและระบบประสาท แม่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงก็เป็นคนกลัว ‘ผี’ กลัว ‘ความมืด’ แต่คืนนี้เป็นอะไร? แม่ไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้          แม่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ปิดกั้นระหว่างภายในและนอกบ้าน ประตูยังล็อกและลงกลอนอย่างดี          ‘คุณพระช่วย!’ แม่นึกอุทานในใจเมื่ออยู่ๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออก เผยให้เห็นความมืดที่โรยตัวปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างในยามราตรี ที่อยู่ภายนอก           ต้นไม้มืดครึ้มบริเวณหน้าบ้านจนถึงหน้าศาลพระภูมิ ที่ส่งให้บรรยากาศโดยรอบดูวังเวงน่ากลัว แต่ยิ่งไปกว่านั้น ตรงลานหน้าศาลพระภูมิต่างหากที่ทำให้แม่รู้สึกได้ถึงความเยียบเย็นที่เริ่มจะแผ่ซ่านเข้ามาในจิตใจ           จากลานว่างๆ คล้ายมีกลุ่มหมอกควันจางๆ ปกคลุมและเริ่มรวมตัวหนาขึ้นทีละน้อย แม่ได้แต่ยืนดูปรากฏการณ์นั้นนิ่งๆ อยู่ที่หน้าประตูในชายคาบ้าน           เมื่อกลุ่มหมอกควันที่เห็นค่อยๆ จางลงพร้อมกับการปรากฏร่างของกลุ่มคนทั้งชายหญิงที่ยืนก้มหน้านิ่งราวกับหุ่น ร่างกายสูงใหญ่ผิดจากคนปกติโดยทั่วไป สุนัขในบ้านและที่อยู่รอบๆ บ้านประสานเสียง หอนดังหนักกว่าเดิม           กลุ่มคนเหล่านั้นค่อยขยับร่างกายส่วนศีรษะช้าๆ เหมือนพร้อมใจกัน แต่ละจังหวะที่ขยับมันเชื่องช้ายาวนานจนน่าอึดอัด กระวนกระวาย แล้ววินาทีสำคัญก็มาถึงเมื่อพวกเขาทั้งหมดเงยหน้าขึ้น มองตรงมาที่แม่ สายตาทุกคู่จ้องสบประสานดวงตาของแม่ ด้วยประกายตาสีแดงเพียงวูบเดียว วูบเดียวเท่านั้น! ที่ทำให้แม่แทบอยากจะหยุดหายใจ           แม่สะดุ้งลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืด ค่อยๆ ตั้งสติเหลียวมองดูรอบข้าง นี่ไม่ใช่หน้าประตูบ้านแต่ที่นี่คือห้องนอน แม่ยังนอนอยู่ในมุ้ง ข้างๆ ก็มีพ่อ และลูกนอนอยู่ด้วยกัน พรายน้ำบนหน้าปัดนาฬิกาที่หัวนอนชี้บอกเวลาตีสาม พร้อมๆ กับเสียงเคาะบอกเวลาจากไทยยามดังขึ้นสามครั้ง          ‘อีกแล้วหรือ ตีสามอีกแล้ว’ แม่รำพึงอยู่เงียบๆ ในใจ          “ตกลงเราฝันไปใช่ไหมเนี่ย? ฝันอีกแล้ว ตีสามอีกแล้ว” ทุกครั้งที่ฝันหรือเห็นอะไรแปลกๆ ก็มักจะไม่พ้นเวลานี้ แม่ค่อยๆ ยกสองมือขึ้นลูบหน้าตัวเองที่ยังชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาลูบไล้ต้นแขนเรื่อยลงมาเพื่อไล่เส้นขนที่กำลังตั้งชันให้ล้มลงไปนอนตามเดิม          แม่เล่าความฝันให้พ่อฟัง พ่อถามหาสร้อยลูกปัดทันที แม่เองก็ไม่รู้ว่าอยู่ๆ ทำไมพ่อถึงถามหาขึ้นมาทั้งที่ปกติไม่เคยเอ่ยถึงด้วยซ้ำ นั่นอาจเพราะเห็นแม่ใส่ติดมืออยู่ทุกวันก็เป็นได้ แม่เดินกลับขึ้นไปหาสร้อยลูกปัดบนห้องแต่หาไม่เจอ นึกขึ้นได้เมื่อวานถอดไว้ในห้องน้ำแล้วคงจะลืม แม่กลับลงมาหาสร้อยลูกปัดในห้องน้ำอีกครั้งก็ไม่เจอ ทีนี้เลยต้องหากันซะยกใหญ่ หากันจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่มีวี่แววของสร้อยลูกปัดทวาราวดีเส้นนั้น          “คงจะหายไปแล้วล่ะ” พ่อสรุป ในขณะที่แม่นั่งหงอยเสียดายของ          “ไม่เป็นไรไม่ต้องเสียดายไปหรอก ถือซะว่าเจ้าของเขามาเอากลับคืนไปก็แล้วกัน บางทีของอะไรที่มันไม่ใช่ของเรา ต่อให้ได้มาด้วยสุจริตยังไงก็คงจะอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก เอาน่าไม่ต้องเสียใจ ค่อยหาเอาใหม่ก็ได้ บางทีสร้อยลูกปัดทวารวดีนั่นอาจจะไม่เหมาะกับเธอก็ได้นะ อาจจะมีอย่างอื่นที่เหมาะสมกับเธอมากกว่าก็ได้ อย่าคิดมาก” พ่อลูบหัวแม่และดึงเข้ามากอดไว้เมื่อเห็นแม่เริ่มทำตาแดง          แม่บอกว่าตอนนั้นเสียดายมาก อีกอย่างก็กลัวจะโดนพ่อดุ เพราะราคาของสร้อยลูกปัดทวาราวดีในสมัยนั้นถือว่าแพง เกินครึ่งของเงินเดือนที่พ่อได้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นพ่อคงไม่อยากให้แม่คิดมากจริงๆ เมื่อตอนนั้นบ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ คนเข้าออกเยอะ แต่ก็เป็นญาติๆ กันทั้งนั้น ที่สำคัญคือเป็นญาติทางฝ่ายแม่ พ่อจึงเลี่ยงที่จะพูดว่าสาเหตุที่สร้อยหายไปเป็นเพราะมีใครในบ้านหยิบไปโดยไม่สุจริต ซึ่งความจริงแล้วแม่เองก็คิดอย่างนั้นอยู่ตลอดเวลา เพราะของคงไม่หายไปไหนถ้าไม่มีใครหยิบย้ายมันไปไว้ที่อื่น ยิ่งเป็นของมีค่ามีราคาด้วยมันย่อมเป็นเครื่องล่อกิเลสล่อใจ และนั่นคือบทเรียนครั้งสำคัญของแม่          ดังนั้นเรื่องที่พ่อบอกว่าสร้อยลูกปัดทวาราวดีหายไปเป็นเพราะเจ้าของของมาเอาคืน เป็นอันว่าตกไปเพราะน้ำหนักไม่เพียงพอในความคิดของแม่ แต่เรื่องวิญญาณที่มาปรากฏตัวในฝันของแม่ที่พ่อบอกไว้กลายๆ ว่าเป็นเจ้าของลูกปัดเหล่านั้น แม่กลับเห็นด้วย เพราะมันมีน้ำหนักเพียงพอที่จะทำให้แม่เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น           สำหรับฉันแล้วฉันไม่ขอออกความคิดเห็นเรื่องการหายไปของสร้อยลูกปัดโบราณนั่น เพราะเหตุผลทั้งสองอย่างที่ถูกหยิบยกขึ้นมานั้นอาจเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้พอกัน            เรื่องวิญญาณเจ้าของลูกปัดสำหรับฉันคงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อ แต่ไม่ใช่ว่าเชื่อเพราะหลับหูหลับตาเชื่อหรอกนะ เชื่อเพราะเคยรู้มาว่าโครงสร้างของมนุษย์ในสมัยโบราณมีรูปร่างใหญ่โตกว่ามนุษย์ในยุคสมัยปัจจุบันนั่นต่างหาก          และฉันขอสนับสนุนคำพูดของพ่อตรงที่ว่า ‘บางทีของอะไรที่มันไม่ใช่ของเรา ต่อให้ได้มาด้วยสุจริตยังไงก็คงอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก’ เพราะแม้แต่ร่างกายเองที่มองว่าเป็นของเราแท้จริงก็ยังไม่ใช่ของเราอยู่ดี วันหนึ่งมันก็ต้องมีแตกดับลับโลกไป แต่สิ่งที่เป็นของเราโดยแท้จริง คือความดี คือกรรม และกุศลบารมี ต่างหากเล่าที่จะเป็นสิ่งติดตามเราไปในทุกที่ ทุกกาล และจะไม่จากเราไปไหนตราบเท่าที่เรายังไม่สามารถหลุดพ้นจากโลกสังสารวัฏได้ **********          ของฝากค่ะ สำหรับผู้ที่มีลูกปัดทวาราวดีไว้ในครอบครอง บังเอิญไปค้นเจอเกี่ยวกับคาถาบูชาและคำอธิษฐาน ตอนไปค้นหารูปตัวอย่างมาให้ดูค่ะ          ใครได้ไปครอบครองให้หมั่นทำบุญใส่บาตร ถือศีล 5 และสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน ในบท “อิติปิโส” คาถาบูชาลูกปัด “อาปามะจุปะ” บูชาด้วย 1. ธูป 5 ดอก 2. ไข่ต้ม 2 ฟอง 3. มะพร้าวอ่อน 2 ลูก 4. กล้วยหอม 5 ผล 5. มาลัยมาลิสด 2 พวง คำอธิฐาน ข้าพเจ้า........................................................ขอรับลูกปัดไว้ในครอบครอง ขอให้ข้าพเจ้าอยู่เย็นเป็นสุข มีเงิน มีทอง มีโชค มีลาภ ทำมาค้าขาย ขายดิบขายดี คลาดแคล้วจากภัยอันตรายต่างๆ ขอให้ร่ำรวยยิ่งๆขึ้นไป ********** แหะ...แหะ...ลืมใส่ลิ้งค์ตอนแรกมาให้เจ้าค่ะ แบบว่ามะเช้าเบลอจัดเพราะยังไม่ได้นอนมาทั้งคืน นี่เจ้าค่ะ ลิ้งค์ตอนเก่า ปากคำที่ 1 คำให้การของแม่ ตอน ยมทูต http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5382216/W5382216.html แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 50 13:43:52 จากคุณ : มณีนาคา - [ 21 พ.ค. 50 07:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยกับคุณพ่อค่ะ ว่าอะไรที่ไม่ใช่ของเราทำอย่าไรเค้าก็ไม่อยู่กับเราค่ะ อย่าไปอยากครอบครองเลยนะคะ โดยเฉพาะของเก่าของโบราณเพราะของพวกนี้โดยมาเจ้าของเขาหวงมากค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : เหน่ง (หริชา) - [ 21 พ.ค. 50 09:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ.... ผมว่า ถ้าบ้านคุณมณีนาคามีของเก่า ๆ มากแล้วล่ะก็ คุณมณีฯกับคุณแม่คงมีเรื่องเล่ามากมายเลยล่ะ แค่คิดก็ขนลุกแล้วอ่ะ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 21 พ.ค. 50 11:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้ฟ้าเริ่มครึ้มแล้วครับ แต่นั่งอ่านอยู่ในวัด กร๊ากกก... ไม่กลัวหรอก ไม่กลัวจริงจริ๊ง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 พ.ค. 50 13:36:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาอ่านจ้าส้ม อันนี้ไม่น่ากลัวมาก เลยอ่านได้หัวใจไม่ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 21 พ.ค. 50 14:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อือ ของไม่ใช่ของเรา คิดแบบนี้ก็สบายใจค่ะ จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 50 23:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อื้ม....เรื่องนี้พอทำเนา ไม่ค่อยสยองเท่าไหร่ จริงๆแล้วเรื่องของพี่มณีก็ไม่หยองนะคะ แค่อ่านแล้วขนลุกแค่นั้นเอง.....ฮือ ฮือ กลัวอ่ะ จากคุณ : นู๋ชิ (HaiyeenA) - [ 22 พ.ค. 50 12:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ง่า..... ของเก่าๆ นี่ก็น่ากลัวนะคะ จากคุณ : เม-ดา - [ 23 พ.ค. 50 12:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9  ยกมือสนับสนุนคำพูดของคุณพ่อ "‘บางทีของอะไรที่มันไม่ใช่ของเรา ต่อให้ได้มาด้วยสุจริตยังไงก็คงอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก’  ทุกปราการจ้ะ ปะป๋า..พูดได้ถูกใจจริง ๆ ๆ ๆ   .."ทวง" เพราะรัก และ คิดถึงจ้าเจ้าส้ม จากคุณ : Donut_ty - [ 23 พ.ค. 50 12:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาทันตอนที่2พอดี เง่อ...มืดค่ะ ปิดไฟแล้ว น่ากลัว ตอนที่1 อ่านพรุ่งนี้ละกันนะคะ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) - [ 25 พ.ค. 50 22:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นั่นสิคะ มีคนบอกว่า ยิ่งของเก่า เจ้าของแต่เดิมก็ต้องมี ประวัติอันยาวนานผ่านกาลเวลา คิดแล้ว ขนลุกค่ะ อิอิ ตอนนี้มีแอบหวิวด้วย แซวเล่นค่าาา จากคุณ : กระต่ายสีขาว - [ 26 พ.ค. 50 16:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เม้นท์อีกรอบค่ะ...เพิ่งไปตามเก็บตอน1มา ไม่สยองเท่าไหร่ (เปิดไฟซะสว่างโร่ *-*) รีบๆมาลงตอนต่อไปไวๆนะคะ จากคุณ : ชานมฯ (พายุสีเงิน) - [ 27 พ.ค. 50 20:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีคุณมณีนาคาและคนอื่นๆด้วยนะคะ ^^" มาต่อแถวอ่าน ^O^ แต่โดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบของเก่าทุกอย่างเลยจ๊ะ กลัวเจ้าของเก่าเค้ามาทวง สงสัยคืนนี้ต้องเปิดไฟนอนแล้วละคะ จากคุณ : doubleberry - [ 6 มิ.ย. 50 00:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นด้วยค่ะ อะไรที่ไม่ใช่ของเรามันก็ไม่ใช่  แต่อะไรที่เป็นของเรายังไงก็รอเป็นของเราอยู่เสมอ จากคุณ : นัชชา (najcha) - [ 18 มิ.ย. 50 13:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีคะ เป็นคนที่ กลัวของโบราณ คะ คิดใครนะเป็นเจ้าของมาก่อน ไม่กล้ามีอะไรไว้ครอบครองแน่ๆ จากคุณ : Hermosa - [ 19 มิ.ย. 50 19:53:09 ]