ความคิดเห็นที่ 1 ต่อค่ะ... ................................... วันนี้เป็นวันแรกที่นภิศย้ายมาทำงานอยู่หน้าห้องการินร่วมกับอุบลเลขานุการสาวใหญ่ การที่การินเอ่ยปากขอหล่อนจากหัวหน้าแผนกธุรการมาเป็นผู้ช่วยเลขานุการประจำตัวทำให้หลายคนในบริษัทมองหล่อนด้วยท่าทีแปลกๆ “เห็นนิ่งๆ เงียบๆ แบบนี้หยิบชิ้นปลามันเลยนะ” เสียงเปรยดังมากระทบหูทำให้นภิศชะงักจากการจัดโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ร่างอวบของวาสินีหยุดยืนตรงหน้า กวาดสายตามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นัยน์ตาที่มองทั้งดูถูกและหยามเหยียด “ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะใช้เล่ห์มารยาหลอกล่อผู้ชายได้เก่งขนาดนี้” “มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณสินีคิดหรอกค่ะ พรุ่งนี้คุณการินอาจไล่ดิฉันให้กลับไปทำงานที่เดิม” หล่อนมองสบตาว่าที่คู่หมั้นของเขาอย่างจริงใจ ทั้งๆ ที่หัวใจเจ้ากรรมหมองหม่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หล่อนเป็นอะไรไปนะ “เธอหมายถึงอะไร?” “คุณการินไม่ได้สนใจดิฉันอย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ” นภิศกล่าวพลางหยิบปากกาขึ้นมาจากลิ้นชัก “หึ...” วาสินีสะบัดหน้าค้อนใส่ก่อนจะเดินจากไป ถึงจะไม่ชอบหน้าเขามากแค่ไหนก็ตาม หล่อนก็ควรนำสร้อยสีเงินไปคืน จะได้เลิกฝันร้าย วาสินีก็เลิกตอแย ทุกอย่างจะจบลงอย่างสวยงาม แล้วทำไมน้ำตาจึงคอยแต่จะไหลออกมาไม่มีสิ้นสุด ทำไมภายในกายจึงรู้สึกโหวงเหวงและว่างเปล่า สิ่งนี้คืออะไร? “เชิญคุณเข้าไปที่ห้องผมหน่อย” การินกล่าวห้วนๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าและผลักประตูเข้าไปในห้องด้านหลัง หล่อนรีบเช็ดน้ำตาลวกๆ หยิบสร้อยสีเงินออกจากกระเป๋าถือจากนั้นจึงก้าวตามหลังเขาไป การินนั่งรอนภิศอย่างใจเย็น แววตาสีดำสนิทมองนิ่งอย่างครุ่นคิด “คุณจะคุยเรื่องสร้อยใช่ไหมคะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะคืนให้คุณ คราวนี้คุณให้ฉันกลับไปทำงานในตำแหน่งเดิมได้แล้วใช่ไหม?” หล่อนวางสร้อยบนโต๊ะก่อนจะถอยฉากออกมา “อย่าเพิ่งไป ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงยอมคืนง่ายๆ แบบนี้” เขาลุกขึ้นยืนหยิบสร้อยบนโต๊ะขึ้นมา แววตาสีดำคู่นั้นราบเรียบปราศจากความรู้สึก “คุณไม่ดีใจหรือคะ” “ผมจะดีใจกว่านี้ถ้าคนที่ผมเคยมอบให้ยังอยู่บนโลกนี้” เขาหมายถึงใคร? “เสียใจด้วยนะคะ” หล่อนกล่าวก่อนจะหันไปเปิดประตู “แล้วคุณจะคิดราคาค่าสร้อยเส้นนี้เท่าไหร่ล่ะ” “สร้อยเป็นของคุณ ภาพในล็อกเกตก็เป็นภาพของคุณ ถือว่าฉันตั้งใจให้เป็นของกำนัลสำหรับเจ้านายคนใหม่ก็แล้วกัน” นภิสผลักบานประตูกำลังจะก้าวออกไป แต่ร่างสูงที่ตามมาประชิดตัวทำให้หล่อนนิ่งงันด้วยความตระหนก เขาผลักประตูปิดแล้วจ้องมองมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก “ทำไมคุณเปิดล็อกเกตได้ ทำไมคุณจึงเห็นภาพของผมในนั้น คุณบอกผมมาสิ” สองมือแข็งแรงจับต้นแขนหล่อนแรงๆ อย่างตั้งใจจะขู่บังคับ “ปล่อยนะ ฉันก็ให้สร้อยไปแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก เมื่อไหร่อะไรๆ จะจบลงได้สักที” อารมณ์เดือดที่หล่อนพยายามสะกดเอาไว้ดูเหมือนใกล้จะระเบิดขึ้นอีกครั้ง ทำไมจึงรู้สึกโมโหเขาได้แทบตลอดเวลาเลยนะ โอ๊ย...จะบ้าตายอยู่แล้ว “หลายครั้งแล้วที่คุณจงใจพูดแปลกๆ ออกมา คุณรู้จักแก้วใช่ไหม? แก้วเป็นคนบอกคุณเรื่องภาพที่อยู่ในนั้น” “ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าภาพในล็อกเกตก็คือภาพของคุณ” “โกหก!” มือของเขาบีบแขนหล่อนแน่นกว่าเดิม ดวงตาสีดำสนิทกลายเป็นสีน้ำเงินสด “คุณนั่นแหละที่ทั้งโกหกและหลอกลวง” นภิศตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความเจ็บช้ำใจ ความเจ็บปวดที่ทำให้หัวใจทุรนทุรายไม่มีวันสร่างซา เขามาช้า... เขาผิดสัญญา นัยน์ตาหญิงสาวพร่ามัวมองเห็นรอบกายหมุนติ้วและเคว้งคว้าง ภาพใบหน้าของชายตรงหน้าแลรางเลือน จนในที่สุดทุกอย่างก็ดับมืดลง หลังจากการินไม่สบายจนนอนซมในครั้งนั้น แก้วกับการินก็สนิทสนมกันมากขึ้น ยิ่งนานวันต่างคนก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายละห่างจากสายตาของตน นั่นคือความรู้สึกอะไรนะ ช่างยากจะเข้าใจ “พรุ่งนี้พวกเขาก็จะมารับเรา เราคงต้องจากกันแล้ว” “เราสองคนคงไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว?” แก้วพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน “เราต้องเจอกันอีก นี่คือสิ่งที่แทนคำสัญญาว่าจะกลับมา...แทนความรู้สึกที่เรามีต่อกัน” หญิงสาวรับสร้อยสีเงินจากมือชายหนุ่มแล้วมองอย่างงงงัน มันคือสร้อยที่เขาเคยเล่าว่าพ่อให้กับแม่ของเขาใช่ไหม? ‘เพราะพ่อพอใจความเหมาะสมระหว่างกันจึงมอบสร้อยเงินแห่งสัญญาให้กับแม่ จากนั้นจึงมีเรา’ แก้วจำเรื่องที่เขาเล่าให้ฟังได้ “สร้อยเงินแห่งสัญญา?” หล่อนเอ่ยเสียงสูงเป็นเชิงถาม เมื่อเจ้าของพยักหน้ารับเท่านั้นใบหน้าคนถามก็แดงก่ำขึ้นทันที “นายกำลังจะบอกว่าพอใจและเหมาะสมงั้นหรือ?” หล่อนกลั้นใจเงยหน้าขึ้นถาม หัวใจร้อนระอุเต็มไปด้วยความสงสัย แท้จริงแล้วหล่อนกับเขารู้สึกอย่างไรต่อกัน แล้วเขาคิดยังไง? “ไม่ใช่ เราไม่เหมาะสมกันเลย เราแตกต่างกันมาก แต่เพราะความอบอุ่น... รู้สึกอบอุ่นเหมือนกันใช่ไหม? อบอุ่นและมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน” จู่ๆ เขาก็ดึงหล่อนขึ้นไปนั่งบนเตียง สายตาอ่อนโยนที่จ้องไม่วางตาทำให้ตัวหล่อนเบาหวิวและร้อนผ่าวแทบนั่งไม่อยู่ การินเริ่มรู้สึกถึงอารมณ์ที่เรียกว่าความอบอุ่นแล้วหรือ? “ลองเปิดดูข้างใน” เขาจับนิ้วหล่อนลูบรอบๆ ขอบจี้สีดำที่ติดกับสร้อยสีเงิน “บอกเราว่าเห็นอะไร” “แสงวิบวับเหมือนดาว แล้ว...ก็ ภาพของนายนี่ การิน ภาพของคุณ” แก้วพูดเสียงดังเหมือนเด็กๆ “เห็นแบบนั้นเพราะเธอคือเจ้าของสัญญา เราคือผู้สัญญา ถ้าไม่ใช่เราสองคนมันจะไม่มีวันเปิดให้ใคร จำไว้เราจะกลับมา รอเรา...เวลาสามปีของดาวเคราะห์โลก” อ้อมแขนของคนพูดที่กอดรัดช่างอบอุ่น ริมฝีปากที่ทาบอยู่กับผิวแก้มทั้งอุ่นจัดและเบาหวิวราวกับปีกผีเสื้อยามโบยบิน สัญญานะว่าจะกลับมา ไม่ว่าจะไปไกลแค่ไหนก็ตาม... ................................... มีต่อค่ะ จากคุณ : วิรตี - [ 21 พ.ค. 50 12:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ... ................................... “คุณเป็นลม” เขาบอกทันทีที่หล่อนลืมตา “คะ... ฉันเป็นลมเหรอ?” นภิศรีบลุกขึ้นจากโซฟารับแขกภายในห้องทำงานการินด้วยความรู้สึกมึนงง หล่อนฝันอีกแล้ว เรื่องผู้หญิงชื่อแก้วกับการิน เขานั่งมองหล่อนห่างๆ บนเก้าอี้รับแขกฝั่งตรงข้าม ท่าทีของเขาเย็นชาแต่แฝงด้วยความไม่พอใจกับอารมณ์บางอย่างที่หล่อนไม่สามารถจะคาดเดา “คุณพร้อมจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังได้หรือยัง?” “เรื่องสร้อยเส้นนั้นหรือคะ” “คุณน่าจะรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร?” หญิงสาวนิ่วหน้าใส่การินอย่างขุ่นเคือง เขาจะให้หล่อนเริ่มเล่ายังไงล่ะ เล่าเรื่องความฝันอย่างงั้นหรือ? หรือว่าเรื่องที่มาของสร้อยสีเงินกับภาพของเขาในล็อกเกต “ตกลง ฉันจะเล่า... ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากวันที่ฉันเจอคุณเป็นครั้งแรก ตอนกลางวันฉันซื้อสร้อยเส้นนั้นจากร้านขายของเก่า สร้อยทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีหลายอย่าง มันแปลก!” “แปลกยังไง? เกิดอะไรขึ้นหรือ?” คำถามแฝงความฉงน “ก่อนจะเล่าต่อ คุณก็ตอบก่อนสิ ว่าทำไมคุณถึงไม่เชื่อว่าฉันเป็นคนเปิดล็อกเกตและเห็นภาพของคุณ” “มันไม่มีวันเปิดออกถ้าคุณไม่ใช่เจ้าของสร้อยเส้นนี้” เสียงของคนพูดฟังเศร้าจนน่าประหลาดใจ “ฉันเป็นคนซื้อมาก็ต้องเป็นเจ้าของสิ ทำไมจะเปิดไม่ได้” “สร้อยเส้นนี้ คือ สร้อยสีเงินแห่งสัญญา สัญญาความผูกพันที่มีต่อกัน คู่สัญญาเท่านั้นที่จะเปิดมันได้ ผมจึงบอกว่าคุณโกหก” เขากล่าวคำอธิบายด้วยเสียงทุ้มเย็นชาดุจน้ำแข็งที่ไม่มีวันหลอมละลาย “ถ้าฉันเปิดได้ล่ะ” การินไม่ตอบกลับวางสร้อยลงบนโต๊ะรับแขกที่คั่นกลางระหว่างทั้งสอง นภิศเหลือบมองหน้าคู่ปรับแวบหนึ่งก่อนจะหยิบสร้อยขึ้นมาและลูบรอบขอบเบาๆ ครู่เดียวจี้สีดำที่สะท้อนแสงเป็นประกายก็เปิดอ้าให้เห็นภายใน กลุ่มแสงระยิบระยับค่อยๆ เคลื่อนมารวมตัวเป็นภาพผู้ชายที่หน้าตาเหมือนบุรุษตรงหน้าไม่มีผิดเพี้ยน “แก้ว คุณคือแก้วหรือ?” เสียงทุ้มครางเบาในลำคอทำให้หล่อนหันไปมอง ดวงหน้าขาวจัดแลซีดเผือด เขามองหล่อนราวกับไม่ต้องการเชื่อสายตาตนเอง “ไม่ คุณจะเป็นแก้วได้ยังไง? แก้วตายไปยี่สิบห้าปีแล้ว เพราะผมมาช้าเกินไป” คำพูดของเขาทำให้มือเท้าหล่อนแข็งชาไปหมด สิ่งที่หล่อนฝันทั้งหมดคือความจริงหรือ? แล้วถ้าเขาหายไปนานหลายสิบปีแล้ว ทำไมเขาไม่แก่กว่านี้ อายุของเขาไม่น่าจะเกินสามสิบห้าปีด้วยซ้ำ แต่ในฝันทั้งแก้วและการินต่างอยู่ในวัยหนุ่มสาวด้วยกันทั้งคู่ ที่สำคัญกว่านั้นทำไมหล่อนจึงรู้สึกเสียใจและอยากจะเกลียดเขา ทั้งๆ ที่ไม่มีเหตุผลเลย ไม่ว่าเรื่องในความฝันจะเป็นความจริงหรือไม่ เขากับหล่อนก็ไม่เคยเกี่ยวข้องกัน “ฉันฝันเห็นเรื่องของผู้ชายชื่อการินกับแก้วด้วย” นภิศเอ่ยขึ้นลอยๆ อยากจะเล่าให้เขาฟัง อยากจะรู้ว่าสิ่งที่หล่อนฝันเป็นความจริงใช่ไหม? เขาเป็นคนเดียวที่สามารถจะยืนยัน “คุณฝัน?” ดวงตาสีดำของผู้ตั้งคำถามเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินหม่นๆ อย่างรวดเร็วจนน่าพิศวง “เป็นฝันที่ตลกมาก เพราะฉันคิดว่าในฝันคนที่ชื่อการินบอกว่าเป็นมนุษย์ที่มาจากโลกอื่น ไกลออกไปอีกด้านของจักรวาล” เขาเงียบจ้องมองเหมือนจะรอคอยให้เล่าต่อ นภิศหลบสายตาเสมองไปอีกทางก่อนจะคิดทบทวนและเล่าออกมาช้าๆ “การินบอกว่าเครื่องยนต์เสียทำให้เขาต้องอยู่ที่นั่น เขาจับตัวแก้วไป เพราะเขาต้องการศึกษาเรื่องราวของมนุษย์ เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ คุณว่าความฝันของฉันตลกไหม?” หล่อนแค่นหัวเราะในตอนท้ายทั้งๆ ที่ไม่รู้สึกขำเลย ทว่าคนฟังยังคงเงียบกริบไร้ปฏิกิริยา “ฉันคิดว่าแก้วคงไม่เข้าใจเรื่องที่การินบอกนัก วิทยาการของโลกในตอนนั้นคงทำให้แก้วสับสนและขาดความเข้าใจไปบ้าง แต่ฉันคิดว่าทั้งสองอาจชอบพอกัน” พอเล่ามาถึงตอนนี้นภิศก็ร้อนผ่าวไปทั้งดวงหน้า หล่อนจำได้ถึงความรู้สึกนั้น แล้วอาการร้อนผะผ่าวก็ยิ่งลุกลามไปถึงลำคอเมื่อเห็นนัยน์ตาของผู้ฟังที่จับจ้องมายังใบหน้า ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนสีไปมาสีน้ำเงิน น้ำเงินเข้ม และน้ำเงินสดก่อนจะกลายมาเป็นสีดำสนิท แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เฮ้อ...เขาอาจจะคิดว่าหล่อนเสียสติไปแล้วที่เอาตัวเขากับสร้อยเส้นนั้นมาฝันเป็นตุเป็นตะ “การินให้สร้อยสีเงินแห่งสัญญา เพื่อเป็นการสัญญาว่าเขาจะกลับมา แล้วคุณรู้ไหมว่าฉันฝันเห็นแก้วรอเขาจนวันตายจริงๆ มัน...ทรมานมากที่จะรอคอยอย่างว่างเปล่าถึงยี่สิบสองปี” นภิศเล่าเหตุการณ์ตอนท้ายด้วยปากคอสั่น หล่อนเกือบจะกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจและความโกรธเอาไว้ไม่อยู่ “แก้วต้องการคำอธิบาย แก้วอยากฟังข้อแก้ตัวที่คุณมาช้า มาช้าเหลือเกิน...” นภิศตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาไม่ยอมหยุดราวกับว่าทำนบซึ่งกั้นหรือปิดขวางเอาไว้ได้ทลายลง “แก้ว คุณคือแก้ว? แก้วใช่ไหม?” ดวงตาคนพูดเต็มไปด้วยคำถามและความสับสน เขาย้ายมานั่งข้างๆ จ้องหน้าเขม็งแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมจะเล่าให้คุณฟังว่าทำไมถึงมาช้า ผมไม่อยากจะแก้ตัว แต่ต้องการให้แก้วได้รับรู้ คิดว่าคุณคงเข้าใจทุกอย่างได้มากกว่าเดิม” เขามองหน้าหล่อนแล้วเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเล่ายืดยาวถึงเรื่องราวการเดินทางอันไร้ขีดจำกัดที่เหล่ามนุษยชาติยังพัฒนาไปไม่ถึง “ผมเป็นเพียงนักวิทยาศาสตร์ที่เดินทางมารับข้อมูลจากพวกของเราที่อาศัยอยู่ในดาวเคราะห์โลก เราสนใจมนุษย์ดาวโลกมาก เพราะทั้งสรีระภายในภายนอกตลอดจนสภาพทั่วไปคล้ายพวกเราที่สุด ชาวซีมัสรักสงบ แต่ชอบค้นคว้า เราไม่เคยรุกรานใคร สิ่งที่พวกเราชื่นชอบคือการศึกษา ดาวซีมัสอยู่อีกด้านของจักรวาล ด้านตรงข้ามกับกาแลกซี่ทางช้างเผือก” ชายหนุ่มนั่งนิ่งมองนภิศที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อช้าๆ “นับจากระยะทางแล้วดาวซีมัสไกลจากดาวเคราะห์โลกมาก แต่เพราะชาวซีมัสมีเครื่องมือพิเศษในการคำนวณและกำหนดเส้นทางทะลุผ่านระหว่างหลุมดำไปยังอีกด้านของจักรวาลทำให้พวกเราใช้เวลาเดินทางไปดาวซีมัสประมาณหนึ่งปีตามระยะเวลาของดาวโลกซึ่งระหว่างการเดินทางร่างกายพวกเราจะถูกเก็บรักษาในแคปซูลรักษาสภาพเพื่อป้องกันอันตรายจากการเดินทาง และมีผลทำให้เราดำรงสภาพเหมือนถูกแช่เข็งไว้ชั่วคราว” คำอธิบายเรื่องแคปซูลรักษาสภาพทำให้นภิศนิ่งฟังอย่างตั้งใจ หล่อนอยากรู้เกิดอะไรขึ้นกับเขาต่อไป แต่ที่แน่นอนที่สุดก็คือ เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆ โอ... “การคำนวณผิดพลาดทำให้เฉออกนอกเส้นทาง แทนที่จะเดินทางจากดาวเคราะห์โลกไปดาวซีมัสภายในหนึ่งปีกลับต้องใช้เวลากว่าสี่สิบสองปี และเมื่อไปถึงแล้วกว่าจะขอคณะผู้ปกครองซีมัสเพื่อขอเดินทางมาประจำอยู่ที่นี่ก็ใช้เวลาไปสองปี เสียเวลากับการฝึกเพื่อเตรียมพร้อมมาดำรงชีวิตอยู่บนดาวโลกหนึ่งปี และใช้เวลาในการเดินทางอีกหนึ่งปี ผมกลับมาอยู่บนดาวเคราะห์โลกได้หนึ่งปีแล้ว หนึ่งปีที่ทรมานเพราะแก้วไม่ได้อยู่เพื่อรอผมอีกแล้ว ผมรู้ว่าแก้วตายแล้ว” นภิศผลักเขาให้ออกห่างเต็มแรงขณะเดียวกันเขาก็มองหล่อนอย่างสับสนและไม่แน่ใจ “คุณกำลังสับสน ฉันไม่ใช่แก้วหรอกนะ ฉันชื่อนภิศ แก้วของคุณตายมานานยี่สิบห้าปีแล้วไม่ใช่เหรอ?” “ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าคืออะไร ทำไมคุณถึงฝันเรื่องผมกับแก้ว และทำไมสร้อยสีเงินจึงเปิดเพราะคุณ นอกจากว่า... คุณจะคือแก้ว?” นภิศคิดว่าพอเข้าใจว่าหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้ใจหล่อนกำลังสับสนวุ่นวายจริงๆ การินเป็นมนุษย์ต่างดาวแบบตัวเป็นๆ คุณพระคุณเจ้าช่วย...เหลือเชื่อ! มหัศจรรย์ที่สุด! เขาหรือหล่อนที่เสียสติกว่ากัน “เอ่อ...แต่ถ้าเป็นแก้ว แก้วจะมีรอยที่กลางหลัง เป็นเส้นสีแดงคล้ายรูปกากบาท คุณมีแบบนั้นหรือเปล่า?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่กลับทำให้นภิศหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง ความสัมพันธ์ของเขากับแก้วไม่ใช่แค่คนรักธรรมดา “สร้อยเงินแห่งสัญญาสำหรับชาวซีมัสแล้ว มันหมายถึงว่าผู้หญิงยอมรับการแต่งงานกับชายคนนั้น” เขาอธิบายเหมือนรู้คำถามที่ปรากฏขึ้นในใจ คำตอบที่ไม่ต้องคาดเดาทำให้ใบหน้าคนฟังยิ่งเห่อชาและแดงก่ำมากกว่าเดิม “ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณการิน ฉันต้องไปทำงานแล้ว” หล่อนบอกก่อนรีบก้าวยาวๆ ไปเปิดประตู หล่อนกำลังต้องการใช้เวลานานๆ ในการคิดตริตรอง ตอนนี้ทั้งสับสน อาย ตกใจ และอีกนานัปการที่ประดังเข้ามา ทว่าเมื่อเดินผ่านพ้นปากประตู หล่อนก็ไม่มีโอกาสจะได้ทำอย่างต้องการ “อ้าว นภิศมาแล้วเหรอ มาช่วยพี่คัดจดหมายกันดีกว่า คุณวิชัยตัดสินใจโอนอำนาจในตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ให้คุณการินทำแทนแล้วนะ บอกว่าขอเป็นที่ปรึกษาก็แล้วกัน คงจะเซ็นให้ติดประกาศวันนี้ สงสัยคุณการินจะมาเป็นลูกเขยคุณวิชัยจริงๆ” “ค่ะ” นภิศตอบอุบลเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาช่วยทำงาน ทำไมน้อ...หัวใจหล่อนจึงยิ่งเจ็บแปลบและเต้นสับสนวุ่นวายไปกันใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดเลขานุการสาวใหญ่ของการิน ฮึ...พ่อลูกเขยมนุษย์ต่างดาว ............................ มีต่อค่ะ... จากคุณ : วิรตี - [ 21 พ.ค. 50 12:23:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ... ..................... ระหว่างทำงานใจของนภิศพะว้าพะวงและสับสนตลอดเวลา หลายครั้งที่ทำพลาดจนอุบลเงยหน้าขึ้นมาเอ็ด “ตั้งใจหน่อยสินภิศ เดี๋ยวคนอื่นจะนินทาเอาได้ว่าเข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้เพราะเส้นสายของคุณการิน” เจ็บไปถึงขั้วหัวใจเลยเชียว! นั่นสินะ! ไม่มีใครรู้หรอกว่าแท้จริงแล้วการินไม่ได้ให้ความสนใจนภิศ สิ่งที่เขาสนใจ คือ สร้อยสีเงิน หล่อนอยากกลับบ้าน อยากไปจากที่นี่ ใจหล่อนสับสนเกินกว่าที่จะเข้าใจ การินคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ แก้วกับนภิศ? โธ่...สาเหตุเพราะสร้อยที่ซื้อมาจากร้านแอนทีคแท้ๆ ทำให้ต้องมาวุ่นวายใจ “พี่อุบลคะ นภิศขอลาครึ่งวันได้ไหม คือว่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ” อุบลมองหญิงสาวด้วยสายตาพินิจอยู่ชั่วครู่ก่อนพยักหน้ายินยอม “ได้สิ! แล้วพี่จะบอกคุณการินให้นะ เรื่องที่เจอวันนี้คงทำให้รู้สึกแย่ล่ะซี เมื่อเช้ามีคนบอกพี่ว่าคุณสินีแวะขึ้นมาหา...” หล่อนยิ้มบางๆ ที่มุมปาก บางครั้งการไม่พูดอะไรจะดีกว่าที่จะพูดออกไป แค่นี้ก็กลุ้มใจพออยู่แล้ว อีกห้านาทีจะถึงเวลาพักเที่ยง นภิศเดินเข้าห้องน้ำก่อนกลับมาเก็บเอกสารบนโต๊ะเพื่อเตรียมพร้อมจะกลับบ้าน ทว่ายังไม่ทันจะคว้ากระเป๋าเดินจากไป เรื่องวุ่นวายก็วิ่งมาชนพร้อมกับดรัณหนุ่มเจ้าชู้ที่โผล่หน้ามาทำให้ลำบากใจ “สวัสดีตอนเที่ยงครับ เราไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันไหม? ผมขอเลี้ยงแสดงความยินดีที่คุณได้รับตำแหน่งใหม่ไง ” ดรัณพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องชะงักเมื่อชายร่างสูงก้าวยาวๆ มาคว้าแขนหญิงสาวแล้วลากผ่านหน้าไปโดยไม่พูดจา เรี่ยวแรงอันมหาศาลของการินจงใจกดรัดข้อมือนภิศแรงๆ ให้เจ็บปวด หน้าตาของเขาน่ากลัวจนหล่อนไม่กล้าทักท้วงหรือโวยวาย เขาเป็นบ้าอะไรไป อาการสับสนทางจิตกระมัง เขากับหล่อนคงสับสนจนแทบคุ้มคลั่งด้วยกันทั้งคู่แหละ การินลากหล่อนลงบันไดผ่านโถงชั้นล่างของบริษัทซึ่งเต็มไปด้วยกลุ่มพนักงานกำลังทยอยออกไปรับประทานอาหาร เฮ้อ... เพราะสร้อยเส้นเดียวแท้ๆ อาจทำให้หล่อนต้องลาออกจากบริษัทจนได้ หล่อนถอนใจขณะเร่งฝีเท้าก้าวไปตามแรงกระชากดูเหมือนคนลากจะมองไม่เห็นสายตาหลายคู่ที่จ้องมองแล้วหันไปกระซิบกระซาบกัน ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป... การินผลักหล่อนเข้าไปนั่งก่อนจะเลี้ยวรถออกจากลานจอดด้วยความชำนาญ “คุณจะพาไปไหน? แต่ เอ...ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามนุษย์ต่างดาวขับรถได้ด้วย” หล่อนทำเสียงเยาะใส่เขาเพราะอารมณ์หงุดหงิดระคนกรุ่นโกรธที่อยู่ภายใน หล่อนไม่ได้นึกขำกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเลย แต่กำลังกลัวและสับสนต่างหาก คิดแล้วมือทั้งสองข้างกับเนื้อตัวก็สั่นเทาไม่ยอมหยุด “พอคุณรู้ความจริง คุณก็เลยกลัวผมใช่ไหม? ถ้าคิดถึงเรื่องการเกิดใหม่ตามความเชื่อของชาวพุทธแล้ว ผมอยากจะคิดว่าคุณคือแก้ว” การินกำลังพูดเรื่องเหลือเชื่อออกมา เขาเชื่อด้วยหรือ? แต่หล่อนก็เชื่ออยู่เต็มอก ทั้งๆ ที่ตอนแรกๆ นึกคลางแคลงและสงสัยถึงเรื่องจี้ที่ห้อยติดสร้อยสีเงินซึ่งคู่สัญญาเท่านั้นที่จะเปิดได้ มันอาจมีข้อผิดพลาดบางประการจึงทำให้หล่อนเปิดออกมา ขนาดเครื่องมือของเขายังคำนวณเส้นทางคลาดเคลื่อนได้เลย แต่เรื่องรอยคล้ายรูปกากบาทสีแดงกลางหลังที่เขาถามถึงกลายเป็นอีกเรื่องที่บังเอิญจนไม่น่าเชื่อ กลางหลังของนภิศก็มีรอยลักษณะคล้ายแผลเป็นสีแดงเรื่อรูปกากบาทอย่างนั้น บังเอิญเกินไป ความบังเอิญที่ทำให้รู้สึกสับสน หล่อนไม่อยากจะเจอ ไม่อยากจะคิดถึงสร้อยหรือการินอีก โอย...จะบ้าตาย ใครที่เจออย่างนี้คงต้องคิดจนสมองแตกตาย แถมอาการแปลกๆ ผิดวิสัยกับความรู้สึกเสียใจ โกรธ ที่หล่อนแสดงกับเขาอีกล่ะ จะอธิบายว่าอย่างไร? “ใครว่าฉันกลัวล่ะ ต่อให้คุณเป็นสัตว์ประหลาดก็ไม่กลัว” หล่อนเอ่ยตอบไปจนได้ ฮึ...ก็ไม่ได้กลัวเขาสักหน่อย ทว่าหล่อนกลัวความจริง ความจริงเรื่องแก้วกับนภิศ การินเหลือบมองแล้วทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเงียบไป ไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้าสู่วัดแห่งหนึ่งแถบชานเมือง วัดเล็กๆ ที่แลสงบร่มเย็น เขานำหล่อนไปยังอีกด้านหนึ่งของวัด บริเวณกำแพงซึ่งเต็มไปด้วยช่องบรรจุอัฐิ “หลังจากกลับมาถึงดาวเคราะห์โลก ผมก็ค้นหาแก้วทั้งๆ ที่รู้ว่าหากยังมีชีวิตอยู่อายุของเราสองคนคงห่างกันมาก กว่าจะถึงวันนี้แก้วคงอายุเกือบเจ็ดสิบปีแล้ว ในที่สุดผมก็พบว่าแก้วไม่ได้อยู่รอคอยผมอีกต่อไป แก้วอยู่ที่นี่ ตรงนี้!” เขาผายมือไปยังช่องเก็บอัฐิซึ่งอยู่เบื้องหน้า ภาพขาวดำบนหินอ่อนช่างคุ้นตาเหลือเกิน แต่หน้าตาของแก้วไม่เหมือนหล่อนแม้แต่นิดเดียว ใต้ภาพเขียนชื่อกับนามสกุล และวันเกิดพร้อมกับวันเสียชีวิต แก้วของการินเกิดหลังสงครามโลกครั้งที่สองสงบได้ไม่นาน และหล่อนเสียชีวิตเมื่ออายุได้สี่สิบสองปี ประมาณยี่สิบห้าปีก่อนหน้านี้ การินมองภาพสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าๆ เหงาๆ และใบหน้ายังคงความหม่นหมองขณะหันมาทางนภิศ “กลับกันเถอะ ผมคงคิดผิดที่คิดว่าคุณอาจเป็นแก้ว ก็แค่เปิดจี้ได้เท่านั้น มันอาจจะผิดพลาดก็ได้...จริงไหม?” รอยยิ้มกับแววตาของเขาเศร้าจนน่าใจหาย “คุณรักแก้วมากขนาดนั้นเลยหรือคะ” “ผมอบอุ่นและมีความสุขเมื่อได้อยู่กับแก้ว แก้วเคยบอกว่านั่นคือความรัก” น้ำเสียงอ่อนโยนยามเอ่ยถึงอดีตทำให้หัวใจนภิศกระตุกวาบ ความยินดีปรีดาและความสุขใจจากที่ใดก็มิอาจรู้ซึ่งเอ่อท่วมขึ้นมา “แก้วรอคอยคุณมานานมากนะคะ” “ผมรู้ หลังจากที่รู้ว่าแก้วตายแล้ว ผมก็คิดว่าสร้อยสีเงินหายไปด้วย กระทั่งคืนนั้นที่เจอคุณ” “ฉันขอโทษที่โยนสร้อยสีเงินของคุณ แถมยังไม่ยอมคืนคุณอีก ทั้งๆ ที่เห็นแล้วว่าภาพในล็อกเกตก็คือคุณ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เห็นหน้าคุณฉันก็รู้สึกโกรธเสียใจจนระงับอารมณ์ไม่อยู่” ดวงตาดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มที่เต็มไปด้วยคำถาม “ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม? ตั้งแต่ได้สร้อยเส้นนั้นมาทุกอย่างดูไม่เหมือนเดิม ฉันไม่เข้าใจ” “คุณอาจจะเข้าใจ แต่คุณไม่ยอมรับ” นภิศก้มหน้าไม่กล้าสบตา แววตาที่เจิดจ้าด้วยแสงแห่งความหวังอันมั่นคงอบอุ่นทำให้หัวใจหล่อนเต้นรัวเหมือนในความฝันตอนนั้น...ความรู้สึกของแก้วที่มีต่อการิน “คุณเชื่อในวิทยาศาสตร์ไม่ใช่หรือคะ เพราะคุณเป็นนักวิทยาศาสตร์คงไม่มีทางเชื่อเรื่องภพชาติ การมาเกิดใหม่ที่เป็นความเชื่อของฉันและหลายๆ คนในโลกนี้” “ผม...” เขาเอ่ยแล้วเงียบ นิ่งมองภาพบนหินอ่อนเบื้องหน้าก่อนจะก้าวออกมาจากบริเวณกำแพง “ฉันก็เหมือนคุณที่สับสนและไม่อยากจะเชื่อ” เขายังคงนิ่งเฉย ความเงียบของเขาทำให้ความหวังเล็กๆ ในใจหญิงสาวดับลง หล่อนอาจสับสนไม่ต่างจากเขา แต่ก็เชื่อความรู้สึกของตน ความรู้สึกที่เหมือนกับผู้หญิงชื่อแก้วในฝัน มันอยู่ตรงนี้ที่หัวใจและไม่มีวันหนีหายจากไป การินเงียบตลอดทางที่ขับรถออกมาจากวัด สีหน้าเขาราบเรียบจนหล่อนไม่กล้าตอแย อยากจะรู้ว่าปัญหานี้จะยุติที่ตรงไหน หรือว่า... มันจะไม่มีจุดจบ ระหว่างการเดินทางนภิศไม่กล้าแม้จะปริปากถาม หล่อนอึดอัดจนแทบคลั่ง เขาคงไม่เชื่อว่านภิศคือแก้วจริงๆ เหมือนใจหล่อนที่ยังคงหลงเหลือความงงงวย ชายหนุ่มผลักประตูห้องชุดนำหญิงสาวเข้าสู่ภายในห้องของเขา โถงกว้างด้านหน้าจัดเป็นส่วนรับแขก เขารอให้แขกที่เดินตามหลังมานั่งลงบนโซฟายาวก่อนจะทรุดนั่งข้างๆ “หลังจากหนึ่งปีที่แสนทรมานผ่านไป ผมจึงคิดได้ว่าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมควรกลับดาวซีมัส” อะไรนะ! “ทำไมล่ะการิน ทำไม?” หล่อนหลุดปากถาม หัวใจเจ็บทุรนทุรายไปหมด เขาไม่มีหัวใจ เขาไม่เชื่อ...ไม่รู้หรืออย่างไร? “อาจจะเป็นเพราะผมต้องการหนีความสับสน หนีคนที่สับสนมากกว่าผม คนที่ไม่ยอมรับความจริง” เขามองหล่อนด้วยแววตาประหลาด “ผมอยากรู้ว่าคุณชอบผู้ชายคนนั้นใช่ไหม คนที่ชื่อดรัณ เขาทำให้คุณไม่กล้ายอมรับ...” “...” นภิศอึ้งกับคำถาม เขาคิดอะไรอยู่นะ! เขายิ้มหม่นเศร้าขณะหยิบสร้อยสีเงินยื่นมาตรงหน้า “ผมให้คุณ และขออวยพรให้คุณมีความสุข ดาวเคราะห์ดวงนี้คงไม่เหมาะกับผมหรอก” “มันหมายถึงอะไรคะ คุณต้องการบอกว่าอะไร?” “ผมคิดถึงแก้ว อยากกลับมาอยู่ใกล้ๆ แก้วตลอดเวลา แต่เมื่อสุดท้ายไม่ยอมรับ ไม่ได้คิดถึงเหมือนที่ผมคิดถึง เพียงเพราะมีคนอื่นแล้ว ผมก็ควรจะไป” การินกำลังกล่าวโทษหล่อนใช่ไหม? ที่แท้เขาก็รู้ว่านภิศกับแก้วคือคนเดียวกัน เขาก็เชื่อเหมือนหล่อน เขาไม่ได้สับสน หญิงสาวกระชากสร้อยจากมือเขาก่อนจะโยนใส่หน้าขาวๆ นั้น “แล้วคุณล่ะ คุณคิดว่าวาสินีจะยอมรับคุณหรือ? ถ้าเพียงรู้ว่าคุณเป็นอะไร จริงๆ แล้วคุณก็ไม่ได้รักแก้วมากอย่างที่คุณคิด ทำไมไม่เอาสร้อยสีเงินไปให้ว่าที่คู่หมั้นคุณล่ะ” “แก้ว...” การินยิ้มกว้างคว้าหล่อนไปกอดแรงๆ “คุณยอมรับแล้วใช่ไหม?” นภิศยิ้มทั้งน้ำตา ความอบอุ่นจากอ้อมแขนนี้หล่อนจำได้ดี อีกทั้งกลิ่นจางๆ ของมวลไม้ที่ติดผิวกายของเขาก็คุ้นติดจมูก ‘การินของแก้ว’ “คุณแกล้งฉัน” หล่อนดิ้นพยายามผลักเขาออกห่าง แต่เจ้าของแขนแข็งแรงไม่ยอมปล่อยกลับแตะจมูกแนบกับหน้าผากเบาๆ “ผมเชื่อว่าเป็นแก้วตั้งแต่เห็นจี้เปิดออก เพราะคุณมองเห็นภาพของผม อาจรู้สึกสับสนไปบ้าง แต่ผมก็เชื่อ ยิ่งเห็นคุณหน้าแดงตอนพูดถึงรอยที่กลางหลังผมยิ่งมั่นใจ และเมื่อได้สัมผัสผมก็มั่นใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แก้วก็คือนภิศ” ริมฝีปากและจมูกไล้ต่ำลงมาที่พวงแก้มทำให้นภิศก้มหน้างุด ดวงหน้าแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุก “สวมสร้อยสีเงินได้แล้ว และบอกดรัณด้วยว่าคุณมีเจ้าของแล้ว” สร้อยสีเงินสวมใส่ลงบนคอเหมือนที่ควรจะเป็นตลอดเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนานหลายสิบปี “อืม... ตกลงคุณไม่ไปเป็นลูกเขยคุณวิชัยจริงหรือ?” หล่อนถามอู้อี้เมื่อริมฝีปากอุ่นของคนข้างๆ มาแตะเบาหวิวใกล้เรียวปาก “อือ... ไม่หรอก ใครจะเหมือนคุณล่ะที่ไม่กลัวมนุษย์นอกโลกอย่างผม” “ก็คุณไม่น่ากลัวนี่นา” “ใครบอกว่าผมไม่น่ากลัว” การินหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอ “มีคุณคนเดียวที่คิดว่าผมไม่น่ากลัว คุณคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น” “ความรักใช่ไหม? ความรักทำให้ใจเราอบอุ่น ห้ามคุณไปไหนไกลๆ อีกนะ ไม่อยากรออีกแล้ว” “จะไม่ไปไหนอีกแล้ว ก็ผมเจอคุณแล้ว ถ้าจำเป็นต้องไปผมก็จะพาคุณไปด้วย คุณจะไปกับผมไหม? อีกฟากของจักรวาล” “ไปสิคะ...ถ้ามีคุณ” นภิศอยู่ที่ไหนก็ได้ ขอให้เพียงได้อยู่กับเขาเท่านั้น ไม่ว่าจะไกลเพียงใด ไม่ว่าจะแตกต่างจากโลกใบนี้แค่ไหน หล่อนก็มั่นใจที่จะเดินทางเคียงข้างไปกับเขาจนสุดเส้นทาง ณ อีกด้านของจักรวาล ....................จบ...ลัดฟ้า...ข้ามเวลา.................... จากคุณ : วิรตี - [ 21 พ.ค. 50 12:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ อ่านแล้วคิดอย่างไร บอกเล่ากันบ้างนะคะ เอาภาพที่ทำไว้สำหรับเรื่องนี้มาแปะค่ะ อิอิ กว่าจะมั่วทำเสร็จ ยอมรับว่าทำไม่ค่อยเป็นเลย แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 50 12:29:41 จากคุณ : วิรตี - [ 21 พ.ค. 50 12:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ภาพค่ะ เมื่อกี้แปะแล้วไม่ติด ^ ^' จากคุณ : วิรตี - [ 21 พ.ค. 50 12:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อ่านแล้วอุ่นๆ ค่ะ ชอบๆ  ^ ^ จากคุณ : อัญชา - [ 21 พ.ค. 50 12:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบแนวนี้ แต่น่าจะยาวกว่านี้ค่ะ มันค้างๆ คาๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนเปิดประเด็นแล้วปิดไม่หมด แต่แนวเรื่องก็น่าสนใจดีค่ะ จากคุณ : goldensun - [ 21 พ.ค. 50 20:04:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืมมม แล้วสรุปว่าจะเอามาเป็นเรื่องยาวรึป่าวคะ? หรือว่าจะเป็นเรื่องสั้นต่อไป? คริคริ ... แต่ยังไงของเอมี่ก็ยังเท่าเดิมนะ ไม่เปลี่ยนเลยอะ แหะๆ (ละอายใจอย่างแรง) อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด นี่ซินะความรัก นี่ซินะรักคนเขียนเข้าแล้ววววววววว แล้วคนเขียนรักคนอ่านคนนี้ไหม? (บังคับกันเห็นๆ 555) จากคุณ : OpenMind (มายด์เอมี่) - [ 21 พ.ค. 50 23:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โครงเรื่องกับการดำเนินเรื่องเขียนได้ดีมากค่ะ อ่านแล้วอินจริงๆ แต่รู้สึกตอนจบมันห้วนไปหน่อยนะคะ โดยรวมแล้วเรื่องนี้เขียนได้ดีแล้วค่ะ ซึ้งอะ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น อิอิ จากคุณ : Pretear - [ 22 พ.ค. 50 00:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห เอาทั้งเกิดใหม่มาเจอกับมนุษย์ต่างดาว จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ค. 50 00:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านอีกรอบนึงครับ   ------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม มะนาวต่างดุ๊ด (คั่วกลิ้ง) - [ 22 พ.ค. 50 07:58:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาคุยก่อนพักเที่ยงค่ะ ^ ^ ขอบคุณคุณอัญชา คุณgoldensun คุณOpenMind คุณPretear คุณscottie คุณนายตั๋ม ที่แวะมาอ่านและมาให้กำลังใจค่ะ คุณ อัญชา... ดีใจที่ชอบค่ะ นานๆ จะมีคนบอกว่าเขียนหวานซะที อิอิ ปล. ขอบคุณตาอีกครั้งสำหรับคำแนะนำเรื่องทำตัวหนังสือให้เอียงด้วยค่ะ ในที่สุดก็ทำได้แล้ว \^O^/ ..................................... คุณ goldensun... กำลังมีความคิดปรับปรุงและเพิ่มเติมเนื้อหาอยู่ค่ะ อาจจะทำให้สมบูรณ์มากกว่านี้ ตอนนี้ด้วยความลังเลทำให้เกิดความคิดอยู่สองอย่างค่ะ คือ ยาวกว่านี้เล็กน้อย แก้ให้ตอนจบดีกว่านี้ หรือว่า...ลงรายละเอียดเรื่องทั้งหมดให้เป็นนิยายหลายตอนจบไปเลย ตรองไม่ตกจริงๆ = = .................................. คุณ OpenMind... ยังไม่แน่ใจเลยค่ะเอมี่ว่าจะเขียนเป็นเรื่องยาวดีไหม กลัวเหมือนกันว่าจะเขียนได้ไม่ดี อิอิ เคยมีความคิดจะเขียนถึงรุ่นลูกด้วย แต่พลังกายพลังใจไม่เพียงพอสักที อุอุ คราวนี้ต้องเริ่มเขียนเรื่องสั้นใหม่(อีกเรื่อง) พร้อมกับเอมี่แล้วสิ... รอเอมี่กลับมาน้า รักคนอ่านอย่างเอมี่เสมอจ้า ^___^ .................................. คุณ Pretear... ขอบคุณค่ะ คนเขียนดีใจจนอยากตะโกนออกมาดังๆ อิอิ (บ้าอีกแล้ว) สำหรับตอนจบจะนำไปปรับปรุงแก้ไขแน่นอนค่ะ พอดีครั้งแรกที่เขียนได้กำหนดไว้ให้จบภายใน 20 หน้า ยอมรับว่าตอนนั้นพยายามรีบให้จบจริงๆ .................................. คุณ scottie... ใช่ค่ะสองอย่างเลย ^ ^' คือ อยากเขียนให้แตกต่างจากเรื่องแนวไซไฟธรรมดา และเรื่องแนวระลึกชาติปกติ คิดว่าน่าสนใจและน่าสนุก หากลองเอาทั้งสองอย่างมาเขียนด้วยกันค่ะ เหอๆ ................................ คุณ นายตั๋ม... ขอบคุณค่ะพี่ตั๋ม ในที่สุดก็แก้เวลาเสร็จแล้วนะคะพี่มหาตั๋ม หลังจากวิฯ ดองมาเกือบปีแล้ว - -' คนอะไรขี้เกียจได้ขนาดนี้ หุหุ ................................. จากคุณ : วิรตี - [ 22 พ.ค. 50 10:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หนุก.... จากคุณ : keroobob - [ 22 พ.ค. 50 10:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวานดีครับ  ถ้าทำเป็นเรื่องยาว คงจะเพิ่มเติมบุคลิกตัวละครให้เด่นชัดได้มากขึ้นนะครับ  เป็นเรื่องสั้นพื้นที่มันน้อย ผมยังอ่านบุคลิกนภิศไม่แตกจริงๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 พ.ค. 50 15:26:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามหากันเจอจนได้ ^___^ ไม่ธรรมดาจริงๆ ค่ะ เรื่องนี้ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 22 พ.ค. 50 15:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สมเป็นเรื่องสั้นเพราะสั้นจริงๆ จากเค้าโครงที่น่าจะยาวได้นะ คงจะสนุกดีถ้าคุณวิรตีขยายใส่สีสันเป็นเรื่องยาว แล้วทำให้คนอ่าน อิน+เฮิร์ท+แฮปปี้ ไปกับตัวละครได้มากกว่านี้ จากคุณ : river (ริเวอร์) - [ 24 พ.ค. 50 15:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาคุยก่อนพักเที่ยง(อีกแล้ว) ขอบคุณ คุณkeroobob คุณพีทคุง คุณปิยะรักษ์ คุณriver ที่มาอ่านและให้กำลังใจค่ะ คุณ keroobob... ขอบคุณมากค่ะ ^ ^ .................................. คุณ พีทคุง... ขอบคุณค่ะ ดีใจที่คุณพีทคุงมาอ่าน ^____^ และให้คำแนะนำ ทำให้อยากเขียนขยายลงรายละเอียดต่อเป็นเรื่องยาวมากขึ้นจากที่ลังเลและกังวลมาก(จอมโลเลแท้ๆ) ตอนนี้คงมีเพื่อนแซวแล้ว ว่าเขียนเรื่องสั้นๆ ทีไรเอามาต่อเป็นเรื่องยาวทุกที เหอๆ ................................... คุณ ปิยะรักษ์... เรื่องนี้เกิดเพราะความบ้าบอของคนเขียนจริงๆ ค่ะ ^ ^' เลยออกมาแปลกๆ พิกล รู้สึกเสมอว่าตนเองอยู่ระหว่างกึ่งกลางวิทยาศาสตร์ซึ่งพิสูจน์ได้ชัดเจน และเรื่องราวที่เหนือการพิสูจน์ ชอบมาก .................................... คุณ river... จะลองนำมาเขียนเป็นเรื่องยาวดูค่ะ ขอบคุณคุณ river มากค่ะสำหรับคำแนะนำ ^____^ ................................... ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ จากทุกคนค่ะ มีโอกาสและเวลาเดี๋ยววิรตีจะลองนำมาปรับเป็นเรื่องยาว อาจจะนานนิดนึงนะคะ อาจจะใช้เวลานานเกือบเท่ากับที่นภิศรอการิน อุอุ (ว่าไปโน่นเชียว) เพราะเรื่องเก่าเพิ่งเริ่มไปได้นิดหน่อยเอง .......................................... จากคุณ : วิรตี - [ 25 พ.ค. 50 10:23:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แหะ ๆ ตามมาอ่านจ้า รู้สึกว่าเรื่องนี้คุ้นๆ อยู่นะคะ คุณวิรตีเคยนำมาลงไว้ก่อนหน้านี้หรือเปล่า แล้วมารีไรท์เขียนใหม่อีกที  คุ้นค่ะ ว่าเคยอ่านมานานแล้ว แต่พอมาอ่านอีกที ก็สนุกยังหวานเหมือนเดิม อิอิ จากคุณ : กระต่ายสีขาว (กระต่ายสีขาว) - [ 26 พ.ค. 50 15:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีค่ะคุณกระต่ายสีขาว ^____^ ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ วิรตีนำมาแก้ไขนิดหน่อยค่ะ เพราะที่เคยลงไว้ในบ้านเด็กดี เมื่อคำนวณช่วงเวลาในเรื่องที่ตัวพระเอกเป็นคนพูดคลาดเคลื่อนไป และไม่ได้แก้สักที อิอิ ด้วยความเป็นนักดองตัวจริง ปล.ก่อนหน้าที่มาลงที่ ถนนนักเขียน pantip เคยนำมาลงที่เดียวค่ะ คือ ที่บ้านในเด็กดี ประมาณเดือนมิถุนายนปีที่แล้ว ตามลิงก์นี้ค่ะ http://my.dek-d.com/viratee/story/view.php?id=164972 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 50 00:16:59 จากคุณ : วิรตี - [ 27 พ.ค. 50 00:13:09 ]