ถึงปรัตยุบัน วันชี้ชะตา ประกาศิต
ทุกฅนพร้อม สำแดงฤทธิ์ ทุกถ้วนแถว
ต่างเตรียมงาน ของตนไป ในแต่ละแนว
ให้เพริศแพร้ว สุดความคิด พิชิตกัน
นาฏศิลป์ ขีดล้อมผ้า ภูษายาว
เรียกสาว สาว เข้ารัดเครื่อง เฉิดฉายฉัน
บรรจงแต่ง พาหุรัด ทัดกรกรรณ
แลปันจุเหร็จ อันสำคัญ สังคามาระตา
ฝ่ายปี่พาทย์ อาจอง ลงตั้งเครื่อง
มลังเมลือง ทองลงรัก งามหนักหนา
ชุบลิ้นปี่ นวดหน้ากลอง พร้องพรรณนา
สำหรับเดี่ยว สะระหม่า ที่ท้าทาย
ครูกฤติกา ถอนใจ ทำไมเล่า
เฝ้าครุ่นคิด ถึงวันเก่า เราใจหาย
เรื่องเก่า เก่า ควรลับเลือน แลเคลื่อนคลาย
กลับเยื้องกราย มาปั่นป่วน รบกวนใจ
ครูอนรรจ จัดเครื่อง ปี่พาทย์อยู่
แต่หัวใจ ไม่รู้ ลอยไปไหน
แสนอึดอัด ขัดข้อง หมองฤทัย
เจอกันได้ อย่างไร คณะนี้
ฝ่ายครูกฤต บอกลูกศิษย์ ขอตัวสักครู่
ขอเดินดู ในงานล้วน ให้ถ้วนถี่
เผื่อจักได้ แก้ปัญหา หน้าเวที
รอบคอบดี กว่าเลินเล่อ แล้วเจอกัน
ข้างครูอนรรจ บอก ไอ้หนู เดี๋ยวครูมา
ไปสำรวจ ข้างหน้า เวทีนั่น
เครื่องขยาย สายแดงดำ สิ่งสำคัญ
จักขายหน้า คณะนั้น ไม่ได้นา
ครูอนรรจ เลี้ยวซ้าย ไปอีกนิด
ส่วนครูกฤต สำรวจไป ในทางขวา
เกือบชนกัน กลางเวที ที่มรรคา
ต่างสบตา...ต่างอึ้ง...ตะลึงตะไล.
แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 50 02:37:43
แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 50 02:08:23
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
23 พ.ค. 50 02:01:24
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๖
