ไม่ไหวแล้วววว กิ๊ดดด ทำไมมันอืดอย่างนี้ฟร่ะ จากหุ่นผอมเพรียวเยี่ยงนางแบบทวิกกี้* แบนเรียบเป็นไม้กระดาน ชนิดที่ว่าพอโดนยุงกัดหน้าอกเข้าหน่อยก็ดีใจว่ามีนมขึ้น รู้มั้ยตอนนี้ฉันกำลังกลายเป็นนางแบบยุคเรอเนสซองส์ที่สวยเอิบอิ่มเกินมาตรฐานของความงามยุคนี้ ขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ มีหวังฉันกลายเป็นคนที่ถูกลืมและตายในหน้าที่การงานชนิดไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในวงการแน่ๆ ฉันนึกถึงอดีตที่เคยรุ่งเรืองทั้งการยอมรับด้วยสายตาชื่นชมของเหล่าดีไซน์เนอร์และสื่อมวลชน ทั้งแสงแฟลตที่ยิงกันมาวูบวาบยามอยู่บนแคทวอล์ค รวมถึงชุดฟินาเร่ที่บรรดาห้องเสื้อต่างแย่งตัวฉันกันทุกซีซั่นเพื่อให้มันได้อยู่บนร่างของฉันผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีฉายาว่า "เดอะบอดี้" ตามหุ่นที่เพอร์เฟคในขณะนั้น...


คุณคิดว่าฉันมีเวลามากเท่าไรกับการลดน้ำหนัก 30 กิโล ครึ่งปีเหรอ ผิดค่ะ นังต้นสังกัดที่ใจดำยิ่งกว่าพิธีกรหญิงผิวสีชื่อดังของเมกา มันขีดเส้นตายให้ฉันแค่เดือนเดียว หูคุณไม่เพี้ยนหรอกค่ะ หนึ่งเดือนกับการขจัดไขมัน 30 กิโล ที่เกิดจากการกินอย่างสติแตกหลังเลิกกับนายแบบหนุ่มลูกครึ่งคนล่าสุด ที่ทั้งหล่อทั้งรวยระดับมหาเศรษฐี และที่สำคัญฉันคิดจะจับเอามาทำผัวเป็นตัวเป็นตน เมื่อผิดหวังฉันก็เลยปล่อยตัวประชดชีวิตเยี่ยงบริทนี่ย์ตอนถูกผัวทิ้ง โอ้จอร์ช โอ้ซาร่า!!! ว่าแล้วก็หยิบเป๊บซี่กระป๋องกะเฟรนส์ฟรายมานั่งเคี้ยวงั่บๆๆ (ตามทฤษฏีอาหารบำบัดความเครียด) โฮๆๆ ฉันเริ่มคร่ำครวญด้วยความสมเพชและหมดความนับถือตัวเอง


เอาล่ะพอ ๆ ๆ ฉันจะต้องเข้มแข็งไว้เริ่มจากวันพรุ่งนี้ฉันจะกินอาหารทุกอย่างที่อยากกินแต่มีข้อแม้ว่าเคี้ยวแค่พอให้ลิ้นรู้รสแล้วคายออกทันที ส่วนอาหารหลักในโปรแกรมไดเอทของฉันก็คือสลัดผักห้าสีมื้อละครึ่งโล เวลาหิวระหว่างมื้อก็เคี้ยวลูกเกดทีละเม็ดช้า ๆ (เป็นเคล็ดลับที่พวกนางแบบชอบใช้กัน แต่ฉันจะพยายามอดใจไม่เทเข้าปากพรวดเดียวครึ่งถุง) พร้อมกับการเต้นแอโรบิคตามวีซีดีออกกำลังกายของซินดี้ คอฟฟอร์ด วันละหนึ่งชม. วิ่งระยะทางยี่สิบกิโลเมตรต่อวัน และที่สำคัญเครื่องดื่มของฉันต้องเป็นน้ำเปล่าหรือน้ำแร่ฝรั่งเศสเท่านั้น!!! และสุดท้ายให้ตายซิถ้ามันไม่ได้ผลจริง ๆ ฉันอาจจะให้แพทย์เฉือนซี่โครงทิ้งสักซี่สองซี่พร้อมกับผ่าตัดกระเพราะอาหารให้เล็กลง



หนึ่งเดือนต่อมา....ฉันกับพี่เลี้ยงกำลังไปงานเปิดตัวชอปใหม่กระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อหรู ซึ่งครั้งหนึ่งเจ้าหญิงแห่งโมนาโกเคยหอบหิ้วมันไปในทุกที่จนดังระเบิดในหมู่วงสังคมชั้นสูง วันนี้ฉันอยู่ในชุดกระโปรงบานสีชมพูน่ารักแบบสาวแอล วู้ด พร้อมกับหุ่นที่โทรมยิ่งกว่าตอนเคส มอส ตอนติดยา แต่นั่นคือมาตรฐานความงามสำหรับพวกฉัน คุณคงแปลกใจว่าฉันทำได้ยังไงภายในหนึ่งเดือนกับการได้หุ่นที่แคระแกรนและน้ำหนักที่หายไปตามเป้าที่นังต้นสังกัดมันขีดเส้นตายให้ฉัน...เปล่าหรอกฉันไม่ได้ทำตามสูตรไดเอทที่เคยเขียนไว้ก่อนหน้านี้เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว การอดอาหารของฉันไม่ประสบผลสำเร็จฉันไม่สามารถเอาชนะใจตัวเองได้ สุดท้ายฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใน รพ.แห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าสร้างฝันให้คุณสวยด้วยมีดหมอ หมอเลื่อยซี่โครงของฉันออกมาสองซี่ แต่ยังไม่พอหรอกฉันขอร้องหมอด้วยเงินจำนวนหนึ่งซึ่งมากพอจะเปลี่ยนคำปฏิเสธให้เป็นคำตอบรับในข้อเสนอ ในที่สุดกระเพาะอาหารของฉันก็ถูกผ่าตัดให้เล็กลงขนาดที่ว่าเพียงกินลูกเกดมื้อละ 5 เม็ดก็อิ่ม


งานเปิดตัวกระเป๋าแบรนด์หรูผ่านไปด้วยดี ทั้งไฮโซไฮซ้อต่างเต็มใจควักเงินจับจองกระเป๋ารุ่นใหม่ใบละครึ่งล้านล่วงหน้ากันเป็นปี ๆ ค่ะคุณฟังไม่ผิดหรอกครึ่งล้าน บางครั้งฉันเองยังแอบเปรียบเทียบกรุงเทพเมืองแฟชั่นเมืองสวรรค์ชั้นฟ้าที่ป้อนรายได้เดือนละหกหลักให้ฉัน กับนิวเดลีเมืองหลวงของอินเดีย ที่ช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนมันช่างห่างชั้นกันจนเทียบไม่ติด ห่างชนิดที่ว่าเหมือนคุณยืนอยู่ตรงบันไดขั้นแรกแล้วมองไม่เห็นว่าขั้นสุดท้ายมันสิ้นสุดตรงไหนนั่นล่ะ แต่ช่างเหอะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่ฉันต้องใส่ใจเรื่องเหล่านั้นให้ปวดหัว อย่าลืมซิคะหน้ากากของฉันคือนางแบบแถวหน้า สวย เริ่ด เชิ่ด หยิ่ง ฉันไม่ใช่นักสงคมสงเคราะห์ผู้อารี


ในช่วงคอฟฟี่เบรคฉันก็เดินปลีกตัวออกมา เพราะไม่อยากกินของว่างที่อุดมด้วยแครอลลี่ อีกอย่างฉันเริ่มรู้สึกเวียนหัวนิดๆ อยากกลับที่พักเร็วๆ ไม่ว่าฉันจะผ่านไปทางไหนผู้คนเหลียวหลังมองประหนึ่งว่าลำคอของพวกเค้าหมุนได้รอบ 360 องศา สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่ฉันราวกับร่างกายฉันกำลังเปล่งแสงออร่า เสียงผู้คนที่เข้ามาโอบล้อมขอลายเซ็นดังจนฉันหูอื้อ ใจฉันเต้นระริกไม่เป็นจังหวะอดีตที่รุ่งเรืองและการยอมรับของฉันกลับมาอีกครั้ง ตาฉันเริ่มลาย มีบางคนเริ่มเอื้อมมือมาเขย่าแขนฉัน


ฉันอยากจะบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ฉันนะยะ ฉันเหม็นเหงื่อจะเป็นลมอยู่แล้ว ฉันพยายามขยับปากอย่างยากเย็นเพื่อบอกพี่เลี้ยงให้ช่วยกันคนเหล่านั้นออกไปแต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกจากลำคอ พี่เลี้ยงของเริ่มฉันร้องไห้ เธอร้องไห้ทำไมกันไม่เห็นเรอะตอนนี้พวกนี้นักข่าวต่างรุมถ่ายรูปฉันในฐานะนางแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ของชาแนล เธอน่าจะดีใจกับฉัน ฉันก็แค่เป็นลมธรรมดาเท่านั้นเอง เธอน่าจะชินแล้วนะกับการที่ฉันเป็นลมวันละครั้งสองครั้ง หลังการผ่าตัดกระเพาะอาหาร อย่าขี้แยซิยะ ความจริงฉันอยากจะพูดและปลอบโยนเธอแบบที่สำนึกสุดท้ายกำลังคิด....แต่ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะฝืนลืมตาขึ้นมองหน้าเธอเลย

______________________________________________________________________


เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ออฟฟิศบริษัทนิตยาสารแฟชั่นหัวนอกแห่งหนึ่ง

"นี่ยัยกุ๊กไก่มากินขนมปังจิ้มสังขยาซิ กำลังร้อน ๆ เลย" เสียงเพื่อนสาวเรียกแม่สาวกุ๊กไก่ซึ่งกำลังนั่งเคี้ยวลูกเกดช้า ๆ อยู่ในปาก

"ไม่ล่ะ ส้มช่วงนี้ฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่ เผื่อเผลอๆ จะได้ไปสมัครเป็นนางแบบกะเค้ามั่ง" กุ๊กไก่หันไปพูดเล่นติดตลก

"แหมมีให้กินก็กินไปเถ๊อะ มัวแต่ไดเอทกินลูกเกดอยู่นั่นล่ะอยากตายเหมือนนางแบบขวัญใจเธอหรือไงยะ"

กุ๊กไก่ชะงักมือที่กำลังป้อนลูกเกดเข้าปากตัวเอง "อำกันอ่ะป่าว เมื่อวานฉันยังเห็นเธอเดินหน้าเริ่ดอยู่ที่งานเปิดตัวกระเป๋าคอลเลคชั่นล่าสุดอยู่เลย"

"ไม่เชื่อเหรอลองเข้าไปเชคข่าวในเวปดูนะ เฮ้อจะว่าไปก็น่าสงสารกำลังจะได้กลับเข้าสู่วงการแท้ ๆ หลังจากเงียบหายไปปีกว่าๆ ดั๊นมาตายซะก่อนเห็นข่าวเค้าว่าในกระเพาะมีแค่น้ำกับเศษลูกเกดนิดหน่อย แถมซี่โครงหายไปอีกข้างละซี่ พูดแล้วขนลุก"



**หมายเหตุ ทวิกกี้ (Twiggy) ชื่อเต็ม ๆ คือ Twiggy Lawson ฉายา Queen of Mod 60s เธอเป็นซุปเปอร์โมเดลต้นแบบความงามของหญิงสาวในยุคนั้น**