กุหลาบสีเหลืองอ่อนค่อยแย้มกลีบสวยรับหยาดน้ำค้างที่ร่วงลงมาแตะพรมอย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันดีใจจนแทบจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ เมื่อสมองได้ประมวลผมทั้งหมดและบอกกับตัวเองว่ากุหลาบต้นเล็กที่เฝ้าถนอมเลี้ยงมานานจนเฉาใกล้ตาย ต้องหาปุ๋ยหาอาหารมาบำรุงเกือบสามปีได้ผลิดอกงดงามอยู่หน้าบ้านเป็นที่เรียบร้อย

ชัยชนะที่น่าภาคภูมิใจสำหรับคนที่ปลูกต้อนไม้ตายได้ทุกครั้งอย่างฉัน นี่เป็นผลงานชิ้นโบแดงที่ทำให้ยืนยืดอกมองได้แทบทั้งวันทีเดียว

ฉันปลูกต้นไม้ได้...มันไม่ตายด้วยล่ะ

กุหลาบสีเหลืองสวยออกดอกแล้ว...!!!

อยากจะกรี๊ดให้ลั่นกรุงเทพฯ กระโดดไปมาบอกให้ทั่วประเทศไทย สำเร็จแล้วล่ะ ฉันทำได้แล้ว คนมือร้อนที่ปลูกต้นไม้ตายมาตลอดอย่างฉันปลูกกุหลาบจนออกดอกได้เชียวนะ

“ ยินดีด้วย ไม่นึกเลยว่าแกจะทำได้ ” เสียงจากคุณเพื่อนสุดที่รักส่งประโยคที่ฟังคล้ายเสียงเจ้าปุกปุยขนาดย่อมมาทันทีที่ฉันเล่าให้ฟัง

“ โห...กุหลาบกอดน้ำค้าง แหมแม่กวีใหญ่ หล่อนจะบอกว่ากุหลาบมันร้องไห้ที่ไปอยู่หน้าบ้านหล่อนก็สารภาพมาเถอะ ” สาบานได้ว่าถ้าไม่ได้คบกันมากว่าห้าปี เจ้าของคำพูดนี้ตอ้งไปตายคาหมัดของฉันแน่ ๆ แต่บังเอิญคนพูดเป็นเพื่อนสาวสุดที่รักที่รู้มือ รู้หมัด รู้จักฟาร์มเจ้าปุกปุยที่ต่างฝ่ายต่างเพาะพันธุ์ไว้ดี ฉันจึงยังยืนยิ้มแป้นหน้าบานได้

“ แหมแก...ถ้ากุหลาบมันจะร้องไห้น่ะ มันก็ร้องเพราะดีใจหรอกที่เป็นต้นไม้ต้นเเรกที่เราปลูกแล้วรอดจนออกดอก โอ๊ย...พูดแล้วภูมิใจ ” ฉันบิดตัวไปมาเหมือนผู้หญิงที่กำลังอายต่อหน้าคนรัก แต่บังเอิญอาการมันออกจะ over acting ไปนิด เมื่อหันไปอีกทีเพื่อน ๆ ที่รักของฉันก็รีบเอาหนังสือปิดหน้ากันเป็นทิวแถว

สาเหตุง่าย ๆ จะได้ไม่มีใครที่ผ่านไปมาจำได้ไงว่าพวกนี้เป็นเพื่อนกับคนบ้าอย่างฉัน

แหม ๆ ๆ ๆ ก็คนมันกำลังบ้ารัก ยอมรับก็ได้นะ ก็กุหลาบต้นแรกที่ฉันเฝ้าถนอม ในที่สุดก็ออกดอก อยากจะบอกตัวเองซ้ำ ๆ หัวเราะด้วยความดีใจ

สุดท้ายเมื่อเห็นฉันยังยิ้มแก้มปริไม่เลิก เพื่อน ๆ ที่น่ารักก็วางหนังสือลงหันมายิ้มให้ แล้วร่วมด้วยช่วยหัวเราะกับฉัน ถ้าใครจะมาว่าบ้าจะได้บ้ากันทั้งโต๊ะ จำหน้าคนบ้าหนึ่งคนง่ายกว่าจำคนบ้าห้าคนตั้งเยอะ และถ้ามีใครคิดจะจำพวกฉันทั้งหมดว่าบ้าล่ะก็...คนจำเองนั่นล่ะจะบ้าจริง ๆ มายุ่งเรื่องชาวบ้าน ฮา ๆ น่ารักไหมล่ะเพื่อนฉัน

แต่เพียงไม่นาน...กุหลาบที่ฉันเฝ้าถนอมก็เฉาลง

เพื่อน ๆ ที่ฉันรักเริ่มแตกกลุ่ม ไปตามหาความฝันของตัวเอง

ฉันกำลังจะร้องไห้...แต่เปล่าหรอกน้ำตามันไม่ได้ไหลออกมา ฉันรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามาก

กุหลาบต้นแรกที่ฉันเฝ้าถนอม

เพื่อนรักกลุ่มแรกที่ฉันให้ความสำคัญ

การจากลาเป็นเรื่องปกติ ฉันเข้าใจ แต่ที่เสียใจเพราะยังผูกพัน เพื่อนกลุ่มนี้ก็เหมือนกุหลาบต้นแรกที่ฉันปลูกขึ้น ฉันที่ไม่ค่อยสนใจใคร ชอบที่จะอยู่ตัวคนเดียวเงียบ ๆ มีโลกของตัวเองที่น้อยคนจะเข้าไปถึง แต่กลับก้าวออกมาได้เพราะเพื่อนกลุ่มนี้

ฉันไม่แน่ใจกับวันข้างหน้า ขณะที่กำลังพยายามปลูกกุหลาบต้นใหม่ ฉันต้องไปเรียนที่ใหม่ พบเพื่อนใหม่ และหวังว่าการที่ฉันยอมเดินออกมาจากที่ของฉันเพื่อเพื่อนที่รักจะช่วยให้ฉันเข้ากับเพื่อนกลุ่มใหม่ได้ดี

ฉันคิดอย่างนั้น...จนวันนี้ที่เห็นชื่อเพื่อนรักออนอยู่ในเอ็มเอสเอ็น

เราทักทายกัน ฉันรู้ว่าเธอกำลังวุ่นวายกับเรื่องใหม่ ๆ ในชีวิต มีอะไรมากมายที่ทำให้หนักใจ แต่เมื่อถามไปเธอกลับเงียบไม่เหมือนเคย เพราะเวลาเปลี่ยนไปหรือเปล่าถึงพรากเธอคนเก่าออกไป หรือเพระเธอกำลังทุกข์ใจจึงไม่อยากจะพูดคุย

ฉันพยายามไม่คิดอะไร ช่างมันเถอะ แต่กุหลาบที่ใกล้ตายอยู่หน้าบ้านก็ทำให้อดใจหายไม่ได้

“ นี่...ยังอยู่หรือเปล่า ? ” หน้าต่างที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอทำให้ฉันนิ่งไป

“ อืม...เราอยู่ตรงนี้ตลอดล่ะ ”

ใช่...ฉันอยู่ตรงนี้มาตลอด และยังอยู่ต่อไป ถ้าเธอเดินเข้ามาก็จะเห็นเหมือนที่เธอเคยเห็น

“ อืม...”

ทุกอย่างจบลง หน้าต่างถูกปิด แต่มิตรภาพที่เหลือเพียงสายใยบาง ๆ เกาะเกี่ยวผ่านวันเวลาไม่รู้ว่าจะยังอยู่ไหม

ฉันมองกุหลาบต้นเก่า กับกุหลาบต้นใหม่ที่วางอยู่หน้าบ้าน

จะโลภไปไหม ถ้าฉันจะลอง...เลี้ยงต้นไม้ทั้งสองต้นไปพร้อม ๆ กัน

ฉันต้องเริ่มต้อนใหม่ อีกครั้ง และอีกครั้ง แต่จะไม่มีครั้งไหนที่ฉันจะลืม...กุหลาบต้นแรกที่ฉันเคยปลูก

แม้ดอกจะโรย แม้ใบจะร่วง แต่ภาพของดอกกุหลาบที่ผลิรับน้ำค้างยังอยู่ในใจฉันเสมอ

แด่กุหลาบต้นแรก...ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ

16.16
25-05-07