ความคิดเห็นที่ 1
บท 1 :ตอน เรื่องราวใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว.
ฮ่องกง เวลาผ่านไปเกือบครบปี
.
เด็กหนุ่มคลึงบอลหลบก่อนซัดบอลเข้าประตู. โกลว์!ทุกคนส่งเสียงเชียร์ลั่น. เชารันปาดเหงื่อบนหน้าผาก พยักหน้าให้แก่เพื่อนร่วมทีม สมาชิกคนหนึ่งในทีมตะโกน,"แจ่มมาก,เชารัน ". "เด็กหนุ่มฝึกซ้อมฟุตบอลทุกวันอย่างมีวินัย ทักษะด้านฟุตบอลของเชารันก้าวหน้าขึ้นทุกวันๆ, นอกจากนี้ เมื่อมีเวลาว่าง เชารันจะฝึกซ้อมเพลงกะบี่,กระดานเข็มทิศ,และพัฒนาทักษะคาถาใหม่ๆ. เขาเรียนรู้ตำราเก่าแก่หลากภาษา ศึกษาประวัติศาสตร์เบื้องหลังอาคมรวมทั้งฝึกศิลปะการต่อสู้เพิ่มเติม ฝีมือของเชารันพัฒนาขึ้นมากและต้องเก่งยิ่งกว่านี้. เขาต้องฝึกฝนเพราะเด็กหนุ่มรู้ดีว่าอุปสรรคอีกมากมายกำลังรอคอยอยู่.
คืนก่อนหน้าที่เชารันจากญี่ปุ่น เขาฝันถึงเงาสองคนหน้าพระจันทร์เต็มดวง มันเป็นเด็กหนุ่มและเด็กสาวอายุพอๆกับเขายืนอยู่บนหน้าผา.,เด็กหนุ่มพูดเรียบๆด้วยน้ำเสียงส่ออันตราย,"เราจะจัดการนาย,หมาป่าน้อย. แกกับแม่ดอกไม้แสนหวาน
"หมายความว่าไงกัน"?"".
"ก็รอดูเองสิ". "".
ทันใดนั้น,เชารันถูกผลักตกหน้าผา,กำลังร่วงและร่วงลงไป. สายตาเขาจับที่ดวงตามรกต เธอตะโกน,"ไม่นะ,เชารัน ". อย่าทิ้งฉันไป!"".
เด็กหนุ่มสะดุ้งลุกขึ้นบนเตียง เหงื่อไหลโทรม. เขาสาบานไว้กับตัวเองแล้วว่าในวันใดวันหนึ่งเมื่อถึงเวลา เขาจะต้องกลับไปญี่ปุ่น. .
"เหม่ออะไรอยู่ เชารัน". เพื่อนร่วมทีมนายอยู่ตรงข้ามโน่น,,"เพื่อนคนหนึ่งของทีมฝั่งตรงข้ามบอกเขา".
เด็กหนุ่มหายเหม่อ เขาวิ่งตัดขวางสนามฟุตบอล. ฉันกำลังทำอะไรอยู่ในทีมนี้เนี่ย?เซ็งชะมัด ,บ้าชิบ. ฉันยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในฮ่องกงเพื่อแลกกับการไปญี่ปุ่น.
กลุ่มเด็กหญิงกำลังใช้สายตาชื่นชมมองเชารัน.
"โอ้วววว "!เชารัน เขาเท่มากเลยว่างั้นมั้ย!"".
"แหงอยู่แล้ว!เขาช่างน่ารักมากๆ!เป็นชายที่ดูดีที่สุดในม.1จริงๆ!"".
"อืม เขาช่างเก่งในทุกๆเรื่อง. ไม่ว่าจะเป็นด้านกีฬา,การเรียน,ดนตรี,หรือแม้กระทั่งศิลปะ. "".
"ใช่แล้ว!เธอเห็นรูปภาพสุดสวยที่เขาวาดรึยัง?ครูศิลปะประทับใจกับภาพนั้นมาก. "".
"ฉันคิดว่าเด็กหญิงในภาพคล้ายฉันนะ". "".
"โง่จริงหรือแกล้งโง่ยะ?หล่อนน่ะตาสีน้ำตาลขณะที่ในรูปเป็นสีเขียวนะ. "".
"อืม,ฉันคิดว่าเด็กหญิงในรูปมีรอยยิ้มคล้ายฉันนะ". "".
"ไม่หรอกน่า เธอก็รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่?ฉันคิดว่าเด็กหญิงในรูปเป็นคนที่เขาชอบ. และไม่ใช่เด็กหญิงที่ฮ่องกงแน่นอน. ไม่มีใครสักคนที่คล้ายเธอ. ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม,ดวงตา,หรือความงดงามน่ารัก. "".
"ไม่แน่อาจจจะเป็นเพื่อนของเขาในญี่ปุ่น. เขาเคยอาศัยที่ญี่ปุ่นเมื่อไม่กี่ปีใช่มั้ยละ?"". ..
"อืม. พนันได้ว่าเขาต้องดีต่อเธอแน่. เธอก็รู้ๆกันดีว่าเขาทำตัวเหินห่างและมีท่าทีเย็นชาแก่ทุกๆคน. แม้กระทั่งเมริน . เขามีกริยาที่เฉยชาต่อเด็กหญิงทุกคนที่นี่. "".
"แต่เขาก็ยังน่ารักเป็นบ้า,แม้จะเป็นตอนที่เขาเก้กหน้าขรึมอยู่ดีนะ". "".
เด็กหญิงทั้งหมดในกลุ่มหัวเราะคิกคัก.
ใบหน้าเชารันบึ้งตึง. เด็กหนุ่มมั่นใจว่าเด็กหญิงปัญญานิ่มกลุ่มนั้นต้องกำลังพูดถึงเขา, เชารันแอบได้ยินคำพูดหลายๆอย่างเรื่องภาพ. จริงๆแล้วเด็กหนุ่มไม่ได้ตั้งใจวาดเลย,แต่ตอนคุณครูศิลปะบอกให้วาดภาพอะไรก็ได้ที่คิดว่าสวยจับใจที่สุด. จิตใจของเขาคล้ายถูกควบคุมและเมื่อเขาวาดเสร็จ,จึงพบว่าภาพที่วาดคือรูปเด็กหญิงที่มีดวงตาสีมรกตแพรวพราวผมสีน้ำตาลอ่อนย้อมทองกับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส,. เธอถูกห้อมล้อมด้วยกลีบดอกซากุระ,เมื่อมองแล้วดูคล้ายกับเทพธิดา. เชารันถอนหายใจ. ตอนแรก,เขาไม่ได้คิดว่าจะดูคล้ายเธอ,เพราะผมที่ยาวเหยียดกับบรรยากาศรอบข้าง,แต่ในตอนนี้เด็กหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัวว่าภาพที่วาดนั้นวาดรูปซากุระ .
"ระวัง เชารัน!".
โป้ง! เชารันนอนแผ่หราบนพื้น,เพราะถูกลูกฟุตบอลลอยมาโดนหัวจังๆ. เพื่อนของเขาเดินเข้ามาหา,"รู้ตัวบ้างมั้ย,ถึงแม้นายจะเก่งฟุตบอล,แต่ช่วงนี้นายทำท่าเหม่อลอยเป็นประจำ. ฉันละอยากรู้นักว่านายคิดเรื่องอะไรอยู่. "".
เชารันมองเพื่อนเขม็งก่อนจะด่าตัวเองที่เซ่อเหลือเกิน . นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มถูกลุกฟุตบอลลอยฟาดมาโดนหัวเหมือนไอ้งี่เง่า. แล้วดันเป็นตอนที่กำลังคิดถึงเธอซะด้วย.
* * * * * * * * * * * * .
ที่ญี่ปุ่น
. ..
"เคโระจัง!หยุดเล่นวีดีโอเกมส์ได้แล้ว!ไม่ปวดตาบ้างรึไง?"". ..
"ไม่เลย,"เคโระพึมพำขณะเคี้ยวช็อคโกแลตอยู่.
..
ซากุระถอนหายใจ ก่อนเริ่มหวีผมผมสีน้ำตาลอ่อนสยายเต็มกลางหลังของเธอ,. ตอนนี้ซากุระดูเติบโตเป็นสาวขึ้นแล้ว. "จะเลือกริบบิ้นสีไหนดี"?สีชมพู,แดง,น้ำเงิน,หรือสีเหลือง?"". ..
"สีเขียวเป็นไง"?"".
..
คนๆหนึ่งสัมพันธ์กับสีเขียว. เธอผละจากริบบิ้นสีเขียวน่ารักและเลือกสีเหลืองแทน ซากุระก้มหัวลงผูกริบบิ้นก่อนจะมองกระจก,เด็กสาวเอียงคอเล็กน้อยและลองยิ้ม. มันดูจอมปลอมเหลือเกิน. เพราอะไรฉันถึงไม่สามารถยิ้มได้อีก? เมื่อเธอเดินลงบันไดเพื่อมากินอาหารเช้า. "สวัสดีตอนเช้าค่ะ พี่ "!"". ..
โทยะพยักหน้าแทนคำตอบ. เขาไม่อยากจะรบกวนเรียกซากุระ . น้องสาวของเขาเปลี่ยนไป. คนส่วนใหญ่ไม่ได้สังเกตแต่เขาซึ่งเป็นพี่ชายย่อมดูออก. ..
,ซากุระสวมโรลเลอเบลดก่อนเดินทางไปโรงเรียน.,น่าตลกดี แต่เธอไม่ได้รอคุณยูกิโตะมานานแล้ว . เธอยังคงชอบเขาอยู่บ้าง. กระนั้น,เด็กสาวรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองดีว่าความรู้สึกที่มีต่อยูกิโตะคล้ายพ่อเท่านั้น
ยูกิโตะไม่ได้กลายร่างเป็นคุณยูเอะมานานแล้ว,หากแต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน. เพราะเขาไม่ได้มีความจำเป็นต่อการ์ด แคปเตอร์ ซากุระเว้นแต่ไว้ระวังการ์ดเท่านั้น. ยังอีกนานกว่าจะถึงเวลาที่ยูเอะสมควรถูกปลุกขึ้น, :ซึ่งควรจะเป็นเมื่อเขาอยากจะตื่นขึ้นเอง วันเวลาที่เธอเคยเป็นการ์ด แคปเตอร์ดูช่างยาวนานเหลือเกิน . . ..
"สวัสดีตอนเช้าจ้ะ ซากุระ!เธอรู้เรื่องนักเรียนใหม่รึเปล่า?ทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกันนะ"โทโมโยะทักทายก่อนเดินเข้าห้องเรียน". ..
",จริงรึจ้ะโทโมโยะ? "".
..
เมื่อนักเรียนทุกคนนั่งลง,คุณครูประกาศ,"ทุกๆคน,เรามีนักเรียนใหม่ในป.7". ทักทายอีรอนและเอริกา ชางสิ,ทั้งคู่เป็นฝาแฝด. ..
ซากุระจ้องมองเด็กผู้ชายและเด็กหญิงหน้าชั้นเรียน. สีของดวงตาทั้งคู่เป็นสีทองเช่นเดียวกัน. มีบางอย่างในตัวของทั้งคู่ที่ทำให้ฉันรู้สึกกังวลใจ. อีรอนมีผมสีม่วงเข้มปล่อยยาวและผูกหางเปียเล็กๆที่ด้านหลัง(คิดว่าเป็นทรงผมแบบเดียวกับ มิโรคุ เรื่องอินุยาฉะ) . ผมของเด็กหนุ่มมีสีเข้มกว่าผมของโทโมยะ .ดูแล้วค่อนข้างแปลกตาแต่โรแมนติค.สีผมของเอริกาเป็นสีม่วงคล้ายๆกันแต่มีสีแดงเรื่อๆแซม,ผมเธอกำลังโบกปลิวไสวไปมาบนบ่าของเธอ?,ซากุระยอมรับอย่างไม่เต็มใจนักว่าเธอเป็นคนน่ารักเอาการ,แต่ไม่ได้เป็นแบบที่เธอชอบ?แปลกจังเลย,ทั้งคู่ดูคุ้นๆ?ราวกับว่าฉันเคยเห็นมาก่อน.แต่เป็นที่ไหนละ?
ทันใดนั้น,อีรอนหันมาสบตากลับและส่งยิ้มให้เธอรู้สึกตัวสั่นน้อยๆ,มันเตือนให้เธอนึกถึงวันแรกที่เอเรียลมาเรียนและส่งรอยยิ้มอ่อนโยนแก่เธอ,รอยยิ้มที่เหมือนกับเด็กไร้เดียงสา?อย่างไรก็ตาม,รอยยิ้มของอีรอนเต็มไปด้วยเสน่ดึงดูดถึงขนาดทำให้ท้องของเธอรู้สึกวูบวาบ มันเป็นยิ้มที่มีเสน่ห์และดูดีมากๆ,อีกทั้งเขารู้จักใช้มันให้เป็นประโยชน์.เอริกามองเธอกับดวงตาสุกใสด้วยเช่นกัน ซากุระรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจไม่รู้เพราะอะไร,นักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ในวันแรกแต่ละคนมักมีปฎิกริยาบางอย่างกับเธอ?คนแรกคือลี เชารัน,ชอบจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย,อย่างไรก็ตามสุดท้ายเขาเป็นคนที่คอยให้ความช่วยเหลือเธอ?คนต่อมาคือ,เมริน ,ลูกพี่ลูกน้องของเขาชอบทำท่าเป็นคู่แข่งกับเธอในทุกๆด้าน?เด็กสาวได้รับมิตรภาพจากเธอในภายหลัง,แต่ยังไงก็เถอะ
คนต่อมาก็คือ,เอเรียลผู้ทำให้เธอประทับใจกับแววตาสุภาพและรอยยิ้ม?มาปัจจุบันคือ,อีรอนและเอริกา ต้องมีบางอย่างกับเธอแน่ๆ?เหตุไฉนฉันมักจะมีเรื่องราวกับนักเรียนที่ย้ายมาใหม่อยู่เสมอหนอ?ฉันไม่ได้ทำอะไรพลาดนี่นา, หรือพวกเธอจะเป็นศัตรูของฉันอีกกันแน่? ..
ในระหว่างพักกลางวัน, โทโมโยะและซากุระ นั่งอยู่บนม้านั่ง. ทันใดนั้นมีลมพัดเอาหมวกโรงเรียนของซากุระ ปลิว. ,อีรอนมาจากข้างหลังและเก็บให้เธอทัน. ..
"ข-ขอบใจนะ". เธอเป็นคนใจดีมากๆ,"ซากุระกล่าวตะกุกตะกัก". ..
"ไม่เป็นไรครับ,ผมพอใจที่จะทำเอง กรุณาเรียกผมว่าอีรอน . คุณชื่ออะไรละครับ? . "". ..
"ซากุระ. ซากุระ คิโนโมโต. "". ..
"ซากุระรึ
"อีรอนสุญเสียการควบคุมตัวเองครู่หนึ่ง คิ้วของเขาขมวดด้วยกัน. ไม่ผิดแน่. .เธอนั่นเอง . ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายในตัวเธอ. ..
"หือ,มีเรื่องอะไรรึเปล่า อีรอน?. "". ..
"อ๋อ เปล่าครับ!ซากุระ
คุณสวยเหมือนดอกไม้เช่นเดียวกับชื่อคุณ." ซากุระเขิน,รู้สึกตะลึง .อีรอนดูคล้ายเอเรียล ,แต่แท้ที่จริงทั้งสองคนแตกต่างกันมาก. กระนั้นมีสิ่งหนึ่งที่ทั้งคู่คล้ายกันคือฉันตกหลุมเสน่ห์ของทั้งสองคนเช่นกัน. รอยยิ้มลึกลับปรากฎบนใบหน้าของอีรอนก่อนเขาจะเดินออกไปพร้อมปอยผมข้างหลังสะบัดไปมา เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆขณะที่ในใจเริ่มคิดแผนการบางอย่าง.
เราอยู่ที่นี่แล้ว,หมาป่าน้อย. ดอกไม้อยู่ในมือของเรา. คิดดูสิว่ามันจะสนุกเพียงใดเมื่อนึกถึงวิธีจัดการเด็ดมันมา,และแกก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย. แผนการได้เริ่มขึ้นแล้ว. ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถทำให้เราต้องพบกับความพ่ายแพ้แม้แต่คนเดียว. พวกเราแข็งแกร่ง. และมีชาติกำเนิดลึกล้ำเกินกว่าจะเข้าใจ,แม้ว่าแกจะเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่งก็เถอะ. แต่พวกเราจะชนะ.
เชารันสะดุ้งตื่น,เหงื่อรินไหลโทรมและเริ่มสูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนัก. มันเป็นแค่ความฝัน,ฝันถึงเด็กหญิงและเด็กผู้ชายที่ชั่วร้าย. แย่ละสิ,ต้องไปช่วยซากุระ . เธอตกอยู่ในอันตราย. ฉันต้องรีบไปญี่ปุ่นตอนนี้เลย!เด็กหนุ่มกระโจนลงจากเตียง,ก่อนเปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มลงมือเก็บข้างของ. บนหลังตู้มีเสื้อคลุมต่อสู้จีนสีเขียว,และแขวนกะบี่ไว้,เด็กหนุ่มจัดการนำของทั้งหมดเก็บลงกระเป๋า. ..
เด็กหนุ่มเขียนสมุดโน้ตหวัดๆอธิบายถึงเหตุผลที่ต้องไป,เขาวางไว้ที่ข้างเตียงของเธอ. เชารันหอมแก้มแม่เขาอย่างเร่งรีบกล่าวในใจว่าลาก่อนครับ. เด็กหนุ่มลากกระเป๋าเดินทางมายังประตูหน้าบ้านและเมื่ออกมาถึงข้างนอกจึงนึกได้ว่าตัวเองยังอยู่ในชุดนอน. เชารันด่าตัวเองงึมงำ ,ก่อนวิ่งกลับไปเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ต,แล้วสวมเสื้อคลุมสีเขียวทับอีกที. ฉันต้องใจเย็นคำนวณแผนการทั้งหมดให้ดีเสียก่อน. เชารันหยิบสมุดเงินฝากธนาคารและกุญแจอพาร์ทเมนท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกง. เด็กหนุ่มลังเลใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลับไปที่ห้องของแม่เขาอีกครั้ง เริ่มค้นหากระเป๋าสตางค์ของเธอในความมืด. เสร็จโก๋,เชารันดึงเครดิตการ์ดออกมาและเขียนหวัดๆเพิ่มเติมลงบนสมุดโน้ตอีกครั้ง. จากนั้น,เขารีบออกจากบ้านพร้อมกับข้าวของก่อนเรียกรถแท๊กซี่ไปสนามบินฮ่องกงในกลางดึกคืนนั้นเอง ..
จากคุณ :
ka-rab (pom-en)
- [
28 พ.ค. 50 01:59:30
]
|
|
|