ความคิดเห็นที่ 1 บท 1 :ตอน เรื่องราวใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว. ฮ่องกง เวลาผ่านไปเกือบครบปี . เด็กหนุ่มคลึงบอลหลบก่อนซัดบอลเข้าประตู. โกลว์!ทุกคนส่งเสียงเชียร์ลั่น. เชารันปาดเหงื่อบนหน้าผาก พยักหน้าให้แก่เพื่อนร่วมทีม สมาชิกคนหนึ่งในทีมตะโกน,"แจ่มมาก,เชารัน ". "เด็กหนุ่มฝึกซ้อมฟุตบอลทุกวันอย่างมีวินัย  ทักษะด้านฟุตบอลของเชารันก้าวหน้าขึ้นทุกวันๆ, นอกจากนี้ เมื่อมีเวลาว่าง เชารันจะฝึกซ้อมเพลงกะบี่,กระดานเข็มทิศ,และพัฒนาทักษะคาถาใหม่ๆ. เขาเรียนรู้ตำราเก่าแก่หลากภาษา ศึกษาประวัติศาสตร์เบื้องหลังอาคมรวมทั้งฝึกศิลปะการต่อสู้เพิ่มเติม  ฝีมือของเชารันพัฒนาขึ้นมากและต้องเก่งยิ่งกว่านี้. เขาต้องฝึกฝนเพราะเด็กหนุ่มรู้ดีว่าอุปสรรคอีกมากมายกำลังรอคอยอยู่. คืนก่อนหน้าที่เชารันจากญี่ปุ่น เขาฝันถึงเงาสองคนหน้าพระจันทร์เต็มดวง มันเป็นเด็กหนุ่มและเด็กสาวอายุพอๆกับเขายืนอยู่บนหน้าผา.,เด็กหนุ่มพูดเรียบๆด้วยน้ำเสียงส่ออันตราย,"เราจะจัดการนาย,หมาป่าน้อย. แกกับแม่ดอกไม้แสนหวาน "หมายความว่าไงกัน"?"". "ก็รอดูเองสิ". "". ทันใดนั้น,เชารันถูกผลักตกหน้าผา,กำลังร่วงและร่วงลงไป. สายตาเขาจับที่ดวงตามรกต เธอตะโกน,"ไม่นะ,เชารัน ". อย่าทิ้งฉันไป!"". เด็กหนุ่มสะดุ้งลุกขึ้นบนเตียง เหงื่อไหลโทรม. เขาสาบานไว้กับตัวเองแล้วว่าในวันใดวันหนึ่งเมื่อถึงเวลา เขาจะต้องกลับไปญี่ปุ่น. . "เหม่ออะไรอยู่ เชารัน". เพื่อนร่วมทีมนายอยู่ตรงข้ามโน่น,,"เพื่อนคนหนึ่งของทีมฝั่งตรงข้ามบอกเขา". เด็กหนุ่มหายเหม่อ เขาวิ่งตัดขวางสนามฟุตบอล. ฉันกำลังทำอะไรอยู่ในทีมนี้เนี่ย?เซ็งชะมัด ,บ้าชิบ. ฉันยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในฮ่องกงเพื่อแลกกับการไปญี่ปุ่น. กลุ่มเด็กหญิงกำลังใช้สายตาชื่นชมมองเชารัน. "โอ้วววว "!เชารัน เขาเท่มากเลยว่างั้นมั้ย!"". "แหงอยู่แล้ว!เขาช่างน่ารักมากๆ!เป็นชายที่ดูดีที่สุดในม.1จริงๆ!"". "อืม  เขาช่างเก่งในทุกๆเรื่อง. ไม่ว่าจะเป็นด้านกีฬา,การเรียน,ดนตรี,หรือแม้กระทั่งศิลปะ. "". "ใช่แล้ว!เธอเห็นรูปภาพสุดสวยที่เขาวาดรึยัง?ครูศิลปะประทับใจกับภาพนั้นมาก. "". "ฉันคิดว่าเด็กหญิงในภาพคล้ายฉันนะ". "". "โง่จริงหรือแกล้งโง่ยะ?หล่อนน่ะตาสีน้ำตาลขณะที่ในรูปเป็นสีเขียวนะ. "". "อืม,ฉันคิดว่าเด็กหญิงในรูปมีรอยยิ้มคล้ายฉันนะ". "". "ไม่หรอกน่า เธอก็รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่?ฉันคิดว่าเด็กหญิงในรูปเป็นคนที่เขาชอบ. และไม่ใช่เด็กหญิงที่ฮ่องกงแน่นอน. ไม่มีใครสักคนที่คล้ายเธอ. ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม,ดวงตา,หรือความงดงามน่ารัก. "". "ไม่แน่อาจจจะเป็นเพื่อนของเขาในญี่ปุ่น. เขาเคยอาศัยที่ญี่ปุ่นเมื่อไม่กี่ปีใช่มั้ยละ?"".    .. "อืม. พนันได้ว่าเขาต้องดีต่อเธอแน่. เธอก็รู้ๆกันดีว่าเขาทำตัวเหินห่างและมีท่าทีเย็นชาแก่ทุกๆคน. แม้กระทั่งเมริน . เขามีกริยาที่เฉยชาต่อเด็กหญิงทุกคนที่นี่. "". "แต่เขาก็ยังน่ารักเป็นบ้า,แม้จะเป็นตอนที่เขาเก้กหน้าขรึมอยู่ดีนะ". "". เด็กหญิงทั้งหมดในกลุ่มหัวเราะคิกคัก. ใบหน้าเชารันบึ้งตึง. เด็กหนุ่มมั่นใจว่าเด็กหญิงปัญญานิ่มกลุ่มนั้นต้องกำลังพูดถึงเขา, เชารันแอบได้ยินคำพูดหลายๆอย่างเรื่องภาพ. จริงๆแล้วเด็กหนุ่มไม่ได้ตั้งใจวาดเลย,แต่ตอนคุณครูศิลปะบอกให้วาดภาพอะไรก็ได้ที่คิดว่าสวยจับใจที่สุด. จิตใจของเขาคล้ายถูกควบคุมและเมื่อเขาวาดเสร็จ,จึงพบว่าภาพที่วาดคือรูปเด็กหญิงที่มีดวงตาสีมรกตแพรวพราวผมสีน้ำตาลอ่อนย้อมทองกับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส,. เธอถูกห้อมล้อมด้วยกลีบดอกซากุระ,เมื่อมองแล้วดูคล้ายกับเทพธิดา. เชารันถอนหายใจ. ตอนแรก,เขาไม่ได้คิดว่าจะดูคล้ายเธอ,เพราะผมที่ยาวเหยียดกับบรรยากาศรอบข้าง,แต่ในตอนนี้เด็กหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัวว่าภาพที่วาดนั้นวาดรูปซากุระ . "ระวัง เชารัน!". โป้ง! เชารันนอนแผ่หราบนพื้น,เพราะถูกลูกฟุตบอลลอยมาโดนหัวจังๆ. เพื่อนของเขาเดินเข้ามาหา,"รู้ตัวบ้างมั้ย,ถึงแม้นายจะเก่งฟุตบอล,แต่ช่วงนี้นายทำท่าเหม่อลอยเป็นประจำ. ฉันละอยากรู้นักว่านายคิดเรื่องอะไรอยู่. "". เชารันมองเพื่อนเขม็งก่อนจะด่าตัวเองที่เซ่อเหลือเกิน . นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มถูกลุกฟุตบอลลอยฟาดมาโดนหัวเหมือนไอ้งี่เง่า. แล้วดันเป็นตอนที่กำลังคิดถึงเธอซะด้วย. * * * * * * * * * * * * . ที่ญี่ปุ่น .    .. "เคโระจัง!หยุดเล่นวีดีโอเกมส์ได้แล้ว!ไม่ปวดตาบ้างรึไง?"".    .. "ไม่เลย,"เคโระพึมพำขณะเคี้ยวช็อคโกแลตอยู่.    .. ซากุระถอนหายใจ ก่อนเริ่มหวีผมผมสีน้ำตาลอ่อนสยายเต็มกลางหลังของเธอ,. ตอนนี้ซากุระดูเติบโตเป็นสาวขึ้นแล้ว. "จะเลือกริบบิ้นสีไหนดี"?สีชมพู,แดง,น้ำเงิน,หรือสีเหลือง?"".    .. "สีเขียวเป็นไง"?"".    .. คนๆหนึ่งสัมพันธ์กับสีเขียว. เธอผละจากริบบิ้นสีเขียวน่ารักและเลือกสีเหลืองแทน ซากุระก้มหัวลงผูกริบบิ้นก่อนจะมองกระจก,เด็กสาวเอียงคอเล็กน้อยและลองยิ้ม. มันดูจอมปลอมเหลือเกิน. เพราอะไรฉันถึงไม่สามารถยิ้มได้อีก? เมื่อเธอเดินลงบันไดเพื่อมากินอาหารเช้า. "สวัสดีตอนเช้าค่ะ พี่ "!"".  .. โทยะพยักหน้าแทนคำตอบ. เขาไม่อยากจะรบกวนเรียกซากุระ . น้องสาวของเขาเปลี่ยนไป. คนส่วนใหญ่ไม่ได้สังเกตแต่เขาซึ่งเป็นพี่ชายย่อมดูออก.    .. ,ซากุระสวมโรลเลอเบลดก่อนเดินทางไปโรงเรียน.,น่าตลกดี แต่เธอไม่ได้รอคุณยูกิโตะมานานแล้ว . เธอยังคงชอบเขาอยู่บ้าง. กระนั้น,เด็กสาวรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองดีว่าความรู้สึกที่มีต่อยูกิโตะคล้ายพ่อเท่านั้น ยูกิโตะไม่ได้กลายร่างเป็นคุณยูเอะมานานแล้ว,หากแต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน. เพราะเขาไม่ได้มีความจำเป็นต่อการ์ด แคปเตอร์ ซากุระเว้นแต่ไว้ระวังการ์ดเท่านั้น. ยังอีกนานกว่าจะถึงเวลาที่ยูเอะสมควรถูกปลุกขึ้น, :ซึ่งควรจะเป็นเมื่อเขาอยากจะตื่นขึ้นเอง  วันเวลาที่เธอเคยเป็นการ์ด แคปเตอร์ดูช่างยาวนานเหลือเกิน . .    .. "สวัสดีตอนเช้าจ้ะ ซากุระ!เธอรู้เรื่องนักเรียนใหม่รึเปล่า?ทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกันนะ"โทโมโยะทักทายก่อนเดินเข้าห้องเรียน".    .. ",จริงรึจ้ะโทโมโยะ? "".    .. เมื่อนักเรียนทุกคนนั่งลง,คุณครูประกาศ,"ทุกๆคน,เรามีนักเรียนใหม่ในป.7". ทักทายอีรอนและเอริกา  ชางสิ,ทั้งคู่เป็นฝาแฝด.    .. ซากุระจ้องมองเด็กผู้ชายและเด็กหญิงหน้าชั้นเรียน. สีของดวงตาทั้งคู่เป็นสีทองเช่นเดียวกัน. มีบางอย่างในตัวของทั้งคู่ที่ทำให้ฉันรู้สึกกังวลใจ. อีรอนมีผมสีม่วงเข้มปล่อยยาวและผูกหางเปียเล็กๆที่ด้านหลัง(คิดว่าเป็นทรงผมแบบเดียวกับ มิโรคุ เรื่องอินุยาฉะ) . ผมของเด็กหนุ่มมีสีเข้มกว่าผมของโทโมยะ .ดูแล้วค่อนข้างแปลกตาแต่โรแมนติค.สีผมของเอริกาเป็นสีม่วงคล้ายๆกันแต่มีสีแดงเรื่อๆแซม,ผมเธอกำลังโบกปลิวไสวไปมาบนบ่าของเธอ?,ซากุระยอมรับอย่างไม่เต็มใจนักว่าเธอเป็นคนน่ารักเอาการ,แต่ไม่ได้เป็นแบบที่เธอชอบ?แปลกจังเลย,ทั้งคู่ดูคุ้นๆ?ราวกับว่าฉันเคยเห็นมาก่อน.แต่เป็นที่ไหนละ? ทันใดนั้น,อีรอนหันมาสบตากลับและส่งยิ้มให้เธอรู้สึกตัวสั่นน้อยๆ,มันเตือนให้เธอนึกถึงวันแรกที่เอเรียลมาเรียนและส่งรอยยิ้มอ่อนโยนแก่เธอ,รอยยิ้มที่เหมือนกับเด็กไร้เดียงสา?อย่างไรก็ตาม,รอยยิ้มของอีรอนเต็มไปด้วยเสน่ดึงดูดถึงขนาดทำให้ท้องของเธอรู้สึกวูบวาบ มันเป็นยิ้มที่มีเสน่ห์และดูดีมากๆ,อีกทั้งเขารู้จักใช้มันให้เป็นประโยชน์.เอริกามองเธอกับดวงตาสุกใสด้วยเช่นกัน ซากุระรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจไม่รู้เพราะอะไร,นักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ในวันแรกแต่ละคนมักมีปฎิกริยาบางอย่างกับเธอ?คนแรกคือลี  เชารัน,ชอบจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย,อย่างไรก็ตามสุดท้ายเขาเป็นคนที่คอยให้ความช่วยเหลือเธอ?คนต่อมาคือ,เมริน ,ลูกพี่ลูกน้องของเขาชอบทำท่าเป็นคู่แข่งกับเธอในทุกๆด้าน?เด็กสาวได้รับมิตรภาพจากเธอในภายหลัง,แต่ยังไงก็เถอะ คนต่อมาก็คือ,เอเรียลผู้ทำให้เธอประทับใจกับแววตาสุภาพและรอยยิ้ม?มาปัจจุบันคือ,อีรอนและเอริกา ต้องมีบางอย่างกับเธอแน่ๆ?เหตุไฉนฉันมักจะมีเรื่องราวกับนักเรียนที่ย้ายมาใหม่อยู่เสมอหนอ?ฉันไม่ได้ทำอะไรพลาดนี่นา, หรือพวกเธอจะเป็นศัตรูของฉันอีกกันแน่?      .. ในระหว่างพักกลางวัน, โทโมโยะและซากุระ นั่งอยู่บนม้านั่ง. ทันใดนั้นมีลมพัดเอาหมวกโรงเรียนของซากุระ ปลิว. ,อีรอนมาจากข้างหลังและเก็บให้เธอทัน.    .. "ข-ขอบใจนะ". เธอเป็นคนใจดีมากๆ,"ซากุระกล่าวตะกุกตะกัก".    .. "ไม่เป็นไรครับ,ผมพอใจที่จะทำเอง กรุณาเรียกผมว่าอีรอน . คุณชื่ออะไรละครับ? . "".    .. "ซากุระ.  ซากุระ  คิโนโมโต. "".    .. "ซากุระรึ "อีรอนสุญเสียการควบคุมตัวเองครู่หนึ่ง  คิ้วของเขาขมวดด้วยกัน. ไม่ผิดแน่. .เธอนั่นเอง . ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายในตัวเธอ.    .. "หือ,มีเรื่องอะไรรึเปล่า อีรอน?. "".    .. "อ๋อ เปล่าครับ!ซากุระ คุณสวยเหมือนดอกไม้เช่นเดียวกับชื่อคุณ."  ซากุระเขิน,รู้สึกตะลึง .อีรอนดูคล้ายเอเรียล ,แต่แท้ที่จริงทั้งสองคนแตกต่างกันมาก. กระนั้นมีสิ่งหนึ่งที่ทั้งคู่คล้ายกันคือฉันตกหลุมเสน่ห์ของทั้งสองคนเช่นกัน. รอยยิ้มลึกลับปรากฎบนใบหน้าของอีรอนก่อนเขาจะเดินออกไปพร้อมปอยผมข้างหลังสะบัดไปมา เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆขณะที่ในใจเริ่มคิดแผนการบางอย่าง. เราอยู่ที่นี่แล้ว,หมาป่าน้อย. ดอกไม้อยู่ในมือของเรา. คิดดูสิว่ามันจะสนุกเพียงใดเมื่อนึกถึงวิธีจัดการเด็ดมันมา,และแกก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย. แผนการได้เริ่มขึ้นแล้ว. ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถทำให้เราต้องพบกับความพ่ายแพ้แม้แต่คนเดียว. พวกเราแข็งแกร่ง. และมีชาติกำเนิดลึกล้ำเกินกว่าจะเข้าใจ,แม้ว่าแกจะเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่งก็เถอะ. แต่พวกเราจะชนะ.   เชารันสะดุ้งตื่น,เหงื่อรินไหลโทรมและเริ่มสูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนัก. มันเป็นแค่ความฝัน,ฝันถึงเด็กหญิงและเด็กผู้ชายที่ชั่วร้าย. แย่ละสิ,ต้องไปช่วยซากุระ . เธอตกอยู่ในอันตราย. ฉันต้องรีบไปญี่ปุ่นตอนนี้เลย!เด็กหนุ่มกระโจนลงจากเตียง,ก่อนเปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มลงมือเก็บข้างของ. บนหลังตู้มีเสื้อคลุมต่อสู้จีนสีเขียว,และแขวนกะบี่ไว้,เด็กหนุ่มจัดการนำของทั้งหมดเก็บลงกระเป๋า.    .. เด็กหนุ่มเขียนสมุดโน้ตหวัดๆอธิบายถึงเหตุผลที่ต้องไป,เขาวางไว้ที่ข้างเตียงของเธอ. เชารันหอมแก้มแม่เขาอย่างเร่งรีบกล่าวในใจว่าลาก่อนครับ. เด็กหนุ่มลากกระเป๋าเดินทางมายังประตูหน้าบ้านและเมื่ออกมาถึงข้างนอกจึงนึกได้ว่าตัวเองยังอยู่ในชุดนอน. เชารันด่าตัวเองงึมงำ ,ก่อนวิ่งกลับไปเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ต,แล้วสวมเสื้อคลุมสีเขียวทับอีกที. ฉันต้องใจเย็นคำนวณแผนการทั้งหมดให้ดีเสียก่อน. เชารันหยิบสมุดเงินฝากธนาคารและกุญแจอพาร์ทเมนท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกง. เด็กหนุ่มลังเลใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลับไปที่ห้องของแม่เขาอีกครั้ง เริ่มค้นหากระเป๋าสตางค์ของเธอในความมืด. เสร็จโก๋,เชารันดึงเครดิตการ์ดออกมาและเขียนหวัดๆเพิ่มเติมลงบนสมุดโน้ตอีกครั้ง. จากนั้น,เขารีบออกจากบ้านพร้อมกับข้าวของก่อนเรียกรถแท๊กซี่ไปสนามบินฮ่องกงในกลางดึกคืนนั้นเอง    .. จากคุณ : ka-rab (pom-en) - [ 28 พ.ค. 50 01:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แม่ของเชารัน ,ลี  อี้หลาน ,ตื่นแต่เช้า,ก่อนรุ่งสาง. ลางสังหรณ์เธอบอกว่ามีบางสิ่ง ไม่ถูกต้อง. เธอเห็นสมุดโน้ตวางอยู่บนเตียงของเธอ,แน่นอนว่าเป็นสมุดของเชารัน  และเมื่อเธอได้อ่าน,เธอก็รำพึงกับตัวเอง.  .. ท่านแม่ที่รักยิ่งครับ,(ถ้างั้นทำไมลูกทำร้ายแม่อยู่เสมอ?). . ผมขอโทษครับที่ออกจากบ้านไปโดยไม่ได้บอกเสียก่อน,แต่มันเป็นเรื่องฉุกเฉินครับ. (จะรีบไปถึงไหน.อย่างน้อยลูกก็สามารถรอจนกว่าจะถึงเช้าได้). อันตรายอันร้ายกาจบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น,ผมจึงต้องไปญี่ปุ่นครับ. (เพื่อช่วยเหลือสาวน้อยคิโนโมโตะสินะ?รู้สึกลูกจะเป็นห่วงเธอมากเป็นพิเศษ ) หลังจากที่กลับมาฮ่องกงผมทราบดีว่าผมต้องกลับไปญี่ปุ่นสักวัน ,และมันก็ถึงเวลาแล้วครับ. (หือ .แสดงว่า,ลูกวางแผนไว้แล้วว่าจะไม่อยู่ที่ฮ่องกงตั้งแต่แรก). จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะหนีไปอย่างนี้,ทว่าผมก็ดันทำลงไปแล้วนี่ครับทำไงได้. (ทะลึ่งประจำ. ลูกต้องได้รับนิสัยแบบนี้จากพ่อของเขา,ไม่ใช่ฉันแน่ๆ). ผมขอโทษครับที่พักอยู่ที่นี่ไม่นาน. (ลูกอยู่เกือบจะครบ1ปียังบอกได้ไงว่าไม่นาน!)ไม่ต้องเป็นห่วงผมครับ,ผมจะกลับมาเยี่ยมที่นี่บ่อยๆเมื่ออันตรายทุกอย่างได้จบสิ้นลงครับ. (ถือเป็นโอกาสอันดีสินะ!แต่ลูกหมายความว่าไงที่บอกว่ากลับมาเยี่ยมฮ่องกง? ฮ่องกงเป็นบ้านของลูก. ลูกควรเพียงแค่ไปเที่ยวญี่ปุ่น, ไม่ใช่ปักหลักอยุ่ที่นั่น หรือลูกคิดจริงๆว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของลูก?)ท่านแม่สามารถติดต่อผมได้ตามที่อยู่เดิมในญี่ปุ่นครับ,และถ้าหากท่านแม่เป็นห่วง,ท่านแม่สามารถส่งเว่ย . (เธออมยิ้มน้อยๆ. แน่อยู่แล้วว่าต้องส่งเว่ยหนึ่งในคนที่แม่ไว้วางใจที่สุดคนหนึ่งไป .?))ถ้าท่านแม่ส่งเขามา,กรุณาบอกให้เขานำข้าวของของผมกับลังใส่หนังสือของพ่อมาให้ด้วยครับ). (แม่ทึ่งจริงๆที่ลูกวางแผนจัดการทุกอย่างได้อย่างดีและรอบคอบในขณะที่ลูกต้องรีบไปแบบนี้).บอกพี่ๆของผมด้วยว่าผมรักเธอ.. (พี่ๆของลูกคงคิดถึงน้องชายตัวน้อยๆของเธอ). อ้อจริงสิครับ,ท่านแม่บอกเมรินด้วยว่าไม่ต้องตามผมไปที่ญี่ปุ่นอีกนะครับ. (แค่ก แค่ก(สียงไอ) . เมรินคงทำให้ลูกตกใจมากตอนนั้นถึงขนาดทำให้ลูกต้องพูดออกมาแบบนี้).ผมแน่ใจว่าเธอจะเชื่อฟังท่านแม่ครับ,อีกทั้งผมเองก็ไม่ต้องการให้เธอเข้าไปเสี่ยงอันตรายด้วย. (ใช่,เชารันซ่อนความอ่อนโยนไว้ภายใต้กริยาภายนอกที่เย็นชาอยู่เสมอ). ถ้าเป็นไปได้ท่านแม่ไม่ต้องบอกเธอด้วยว่าผมไปที่ไหนยิ่งดีครับ. (แม่ไม่มั่นใจเลย,ลูกแม่). รักท่านแม่เสมอครับ. (ถ้างั้นทำไมลูกถึงไปละ?)ไม่ต้องห่วงครับ. (มีแม่คนไหนบ้างที่ไม่ห่วงลูกชายคนเดียว?)ผมดูแลตัวเองดีตลอด. (ใช่,เชารันเข้มแข็งเสมอ)                                 --ลี  เชารัน. ปล.1. ผมหวังว่าท่านแม่คงไม่ติดใจเรื่องที่ผมหยิบเครดิตการ์ดของท่านแม่ไปนะครับ. (แม่ติดใจนะ!) ผมจำเป็นต้องใช้เป็นค่าตั๋วเครื่องบินครับ. (เด็กไม่ดี.ลูกควรขอกันดีๆ,ไม่ใช่ขโมยแบบนี้). ท่านแม่รวยอยู่แล้ว,เพราะฉะนั้นคงไม่มีปัญหานะครับ. (อ้อ  คิดง่ายนี่?). . ปล.2 ทั้งนี้ทั้งนั้น ,ผมจะยิ่งสำนึกในบุญคุณมากยิ่งขึ้นถ้าหากท่านแม่โอนเงินเข้าบัญชีธนาคารให้ผมด้วยนะครับ. (แม่ไม่มีทางเลือก,ใช่ไหม. บางทีแม่ควรไปรับลูกกลับมาที่บ้านด้วยตัวเอง,แต่ถ้าทำแบบนั้นคงโหดร้ายเกินไป. นอกจากนี้,แม่ควรปล่อยให้ลูกเป็นอิสระและรู้จักมีความรับผิดชอบ.ลูกเองก็ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป. ตัวลูกก็ได้ฝึกวิชาทั้งบู๊และบุ๋นจากตระกูลลีแทบจะหมดสิ้นแล้ว.แม่จะปล่อยให้ลูกตัดสินใจเอง,. แม่รู้ว่าลูกได้เปลี่ยนไปหลังจากที่ลูกกลับจากญี่ปุ่นเมื่อเกือบปีที่แล้ว. ลูกเองก็คล้ายกับพ่อ. สามีสุดที่รัก,ฉันปรารถนาว่าคุณยังมีชีวิตอยู่. ฉันไม่รู้วิธีจัดการกับเด็กคนนี้. .  .. เชารันจ้องมองนอกหน้าต่างจ้องไปยังท้องฟ้ามืดมิดนอกเครื่องบิน  มองเห็นเส้นขอบฟ้าสีแดงจางๆ . เสียงของเครื่องบินสร้างความรู้สึกปวดหัวแก่เขาเมื่อเขาพยายามคิดเรื่องกังวลต่างๆ . โธ่โว้ย!,นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่?ฉันจะกลับไปทำไม?นี่มันเกือบจะครบปีแล้วนะ!ฉันนี่ช่างงี่เง่าไร้ที่ติ!ไม่มีเหตุผลดีๆสักอย่างทีไปญี่ปุ่น. ไอ้.. .ทำไปได้ไง. ฉันกังวลกับความชั่วร้ายรอบด้าน  หากโคลว์การ์ดไม่ได้ถูกผนึก,หายนะร้ายแรงคงเกิดขึ้น. แล้วอะไรละคือสิ่งที่ผนึกมันไว้ตอนนี้?เจ้าพวกในความฝันบอกว่าจะจัดการฉัน,กับแม่ดอกไม้แสนหวาน -  ซากุระ . แล้วไงต่อละ?ฉันจะไปช่วยเหลือเธอด้วยวิธีไหนกันเล่า?ไอ้หน้าโง่เอ๊ย. ,เด็กหนุ่มต่อยที่นั่งข้างหน้าด้วยความโมโห. สุภาพสตรีชราหันกลับมาเพราะถูกรบกวน.    .. "อ่า ขอโทษด้วยครับ ผมลืมตัวไปหน่อย ".    .. เจ้าบ้า,ไอ้บื้อ,ไอ้หน้าโง่ยกกำลัง3. เด็กหนุ่มหลับตาสีอำพันอยู่ครู่หนึ่ง. "ลุกขึ้นเร็ว. เธอผนึกไม่สำเร็จแน่หากยังทำท่ายอมแพ้อยู่แบบนี้. ตอนนี้แหละ,ฉันจะล่อการ์ดเอง,ส่วนเธอเพ่งสมาธิหาร่างที่แท้จริงของการ์ด. "". "ขอบใจที่ช่วยฉันไว้นะ,ลีคุง ". "". "ตอนนี้ไม่ใช่เวลาขอบใจ. รีบจับการ์ดก่อน. "".    .. . เชารันลืมตาขึ้น  เพราะเขามีความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเธอมากมายและนั่นคือเหตุผลที่เขาต้องไปญี่ปุ่น. เขาต้องปกป้องเธอโดยไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม. ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ. ทันใดนั้นภาพความทรงจำผ่านเข้ามาในมโนสำนึกของเด็กหนุ่ม. "Hoe-e(*เสียงอุทานแบบในการ์ตูน ไม่รู้จะใช้ภาษาไทยแบบไหนดีอะ) "!คุณยูกิโตะ !"เธอเล่นโรลเลอเบลดอยู่หน้ายูกิโตะและส่งยิ้มให้". ฉันพนันได้ว่าเธอยังต้องการยูกิโตะ ใช่สิ,เธอชอบเขาเสมอ. คิดว่าฉันสนเรอะ? เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนที่ม่านในจิตใจจะถูกเปิดออก. เอเรียลกำลังยิ้มให้ซากุระ ไม่สิ,ต้องไม่ใช่เอเรียล . เจ้านั่นมีผมสีม่วงกับรอยยิ้มเต็มไปด้วยเสน่ห์. แน่ละว่ามันต้องชอบเธอ. และมันดูดีกว่าฉัน. เชารันสะดุ้ง,เมื่อรู้สึกว่าพบใครคนหนึ่ง. เชารันพยายามมองหา ฉันเคยเห็นดวงตาสีทองแบบนี้ที่ไหนมาก่อนนะ?ในมโนภาพที่มืดมัว. เด็กหนุ่มเห็นตัวเองคอยช่วยสนับสนุนซากุระอยู่ด้านข้างทุกครั้ง  ใช่สิ  ซากุระจัดการเรื่องทุกอย่างได้หากว่าเธออยากจะทำ. ใครบอกกันละว่าฉันจะอ่อนโยนกับเธอ?ฉันมีประสบการณ์ในเรื่องนี้มากพอแล้ว. ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองดูงี่เง่าอีกเด็ดขาด. . ที่ญี่ปุ่น . ซากุระและโทโมโยะกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน.  ซากุระใช้นิ้วแตะผมของเธอและทำหน้านิ่วคิ้วขมวด. โทโมโยะถาม,"มีอะไรผิดปกติรึเปล่าจ้ะ". ท่าทางเธอดู คิดหนัก. "". "เชารันอยู่ที่ญี่ปุ่น". "". "ว่าไงนะจ้ะ"?"". "ลี  เชารัน ฉันรู้สึกได้ว่าเขา...อยู่ที่นี่". "". "เขาต้องตราตรึงอยู่ในใจเธอมากๆ". ไม่มีเหตุผลเลยนี่จ้ะว่าเขาจะมาที่นี่ทำไม. เขาอยู่ไกลถึงฮ่องกงนะ. เธอคิดไปเองแล้วละจ้ะ. "". , "ไม่นะฉันไม่ได้คิดไปเอง. เธอก็รู้ว่าฉันสามารถรู้สึกถึงเขาได้เสมอ. "". โทโมโยะตัดสินใจเงียบ. มันก็จริงที่ซากุระรู้ได้ทันทีว่าเชารันมาตอนไหนในเมื่อครั้งที่เธอเป็น การ์ด  แคปเตอร์ . เด็กสาวถอนหายใจ. ตอนนั้นเธอสนุกมากกับการวางแผนเครื่องแต่งกายและวีดีโอเทปซากุระ กับเชารัน ,เธอคิดถึงวีดีโอเทปที่รวบรวมถ่ายเก็บไว้มาก. ในวันนี้ก็ไม่มีรายการอะไรที่น่าสนใจซะด้วยสิ. ทันใดนั้น,เธอเห็นซากุระชนกับใครบางคน. คนๆนั้นคืออีรอน  ชาง . โทโมโยะตัดสินใจไม่ถูกว่าเธอชอบเขาหรือไม่. กระนั้น,เขาหล่อเอาการและดูถ่ายรูปขึ้นมาก.รวมทั้งท่าทางเป็นคนโรแมนติกราวกับพระเอกที่มีเสน่ห์อีกด้วย!ในเวลานั้นเธอจ้องมองดวงตาลึกลับสีทอง. หรืออาจจะเป็นตัวร้ายที่น่าลุ่มหลงก็ได้.  อีรอนน่าจะเป็นคนช่วยให้ซากุระพ้นจากความกังวลเรื่องเชารันก็ได้ "โอ๊ะ,ผมเสียใจจริงๆครับ,ซากุระ . ผมนี่ช่างซุ่มซ่ามเหลือเกิน. แล้วคุณเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ?. "". "ฉ-ฉันไม่เป็นไร. ที่จริงเวลาเดินฉันควรมองทางด้วย. "ซากุระพยายามจะลุกขึ้นและพบว่าอีรอนกำลังมองเธอ". ซากุระรู้สึกเขินเมื่อเห็นสายตาอีรอนที่มองเธอ.อีรอนยังคงจับซากุระไว้. . เธอขยับถอยเล็กน้อยและเด็กหนุ่มปล่อยให้เธอไป. อีรอนจัดการช่วยเก็บหนังสือที่เธอทำตกกระจายทันที. กิริยาท่าทางของเขาช่างสมบูรณแบบเสียนี่กระไร. โทโมโยะยืนอยู่ข้างๆ,วีดีโอเทปกับสิ่งที่เกิดขึ้น.เพรามันไม่มีอะไรจะทำที่ดีกว่าวีดีโอเทปอีกแล้ว ,อย่างไรก็ตาม. มันค่อนข้างน่าสนใจ,และดูสวีท. ไม่สิ. คำว่าสวีทไม่เหมาะสมกับอีรอนเท่าไร . หากเทียบกับคราวที่เชารันเรียกชื่อซากุระอย่างอ่อนโยน  ความสวีทของทั้งคู่ที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ของเชารันกับซากุระ . วันนี้ฉันต้องกลับไปดูวีดีโอการ์ด แคปเตอร์อีกทีซะแล้ว . ประมาณเดือนนึงได้แล้วที่ฉันได้พบเขาเป็นครั้งสุดท้าย. * * * * * * * * * * * * . เชารันเปิดประตูอพาร์ทเมนต์เดินเข้าไปข้างในก่อนจะเริ่มจาม. พับผ่าสิ,มีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด. เขาเกลียดความไม่เรียบร้อย. สิ่งแรกที่เด็กหนุ่มทำคือลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปไว้ในห้อง. เชารันอมยิ้มมองออกไปยังนอกหน้าต่าง,. ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีแล้ว. ได้เวลาแล้วก่อนอื่นเลยฉันต้องทำความสะอาดหรือจะเลือกไปร้านขายของก่อนดีหนอ? สุดท้าย เชารันเลือกทำความสะอาดก่อน เด็กหนุ่มหยิบไม้กวาด ผ้าขี้ริ้ว และถังใส่น้ำผสมสบู่เต็ม  เชารันฮัมเพลงงึมงำขณะทำความสะอาดบ้านไปด้วย น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวทมนต์เกี่ยวกับเรื่องทำความสะอาดนี่สิ เชารันเปิดกระเป๋าเสื้อผ้า หยิบดาบออกมา แขวนกำแพง เขานั่งลง ใช้นิ้วสัมผัสรอยแตกตรงพื้น มันเป็นรอยที่เกิดจากตอนเขาคลั่งหิบดาบกระแทกพื้น พนันได้ว่ามันซ่อมได้ก็จริง เว่ยต้องว่าบางอย่างเมื่อเขามาถึงแน่ เสียงท้องร้องเขาดังขึ้น ที่จริงฉันน่าจะเลือกไปร้านขายของชำก่อนน้า? เชารันหยิบกุญแจกับเงินสด เริ่มเดินออกมาข้างนอก จู่ๆเขาก็ชะงักกลางคัน สูดลมหายใจเข้าช้าๆ เชารันเพ่งสมาธิ เขาสัมผัสถึงพลังร้ายกาจมาจากที่แห่งใดแห่งหนึ่ง อันตรายแน่! เชารันคว้ากระบี่ วิ่งออกจากอพาร์ทเมน /// จากคุณ : ka-rab (pom-en) - [ 28 พ.ค. 50 02:00:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เธอคิดยังไงกับอีรอนคุงจ๊ะ” “หือ โทโมโยะ ข่วยทวนคำถามอีกรอบได้มั้ย” มีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจให้ซากุระกังวล “เธอคิดยังไงกับอีรอนจ๊ะ” ซากุระหลับตาก่อนพยายามรวบรวมสมาธิ พระเจ้า เธอไม่ได้ฝึกมานานแล้ว ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องโทโมโยะ ซากุระนั่งไขว้ขา สูดลมหายใจเข้าเฮือก รู้สึกถึงออร่าภายในตัว เธอจำได้ว่าเชารันและเคโระจังบอกเธอเสมอว่าให้รวบรวมสมาธิเพื่อจับกลิ่นไอ หลังจากรวมสมาธิ ซากุระรุ้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เป็นสิ่งที่ร้ายกาจ คล้ายกับโคล์การ์ด แต่ก็ต่างออกไป “โทโมโยะ มีสิ่งผิดปกติบางอย่างอยู่ข้างนอก ฉันต้องออกไปดูให้รุ้ว่ามันคืออะไร” “หมายความว่าไงจ๊ะ” “มันคล้ายกับโคล์การ์ดแต่ก็ไม่ใช่น่ะ” “ดีล่ะ มันจะเป็นอะไรก็ช่าง ฉันจะไปกับเธอและดูด้วยว่ามันคืออะไร” ซากุระวิ่งออกมา โทโมโยะวิ่งตามพร้อมหยิบกล้องวีดีโอ เธอไม่นึกมาก่อนว่าเวลานี้จะเป็นเวลาที่เธอต้องใช่มัน “ทราบรึเปล่าจ๊ะว่ามันอยู่ที่ไหน?” โทโมโยะถาม “ฉันคิดว่าอยู่ในสวนสาธารณะราชานกเพนกวินนะ” ทั้งคู่วิ่งมาหน้าสวน เมื่อมาถึง โทโมโยะหลบอยู่ตรงมุม ขณะที่โทโมโยะเลือกหลบอยู่ในมุมปลอดภัย ซากุระยืนอยู่ในท่าป้องกันตัว สายตามรกตจับจ้องรอบๆ ไม่สิ อย่าพยายามมองหา ให้ใช้ความรู้สึกจับพลัง เมื่อเธอลองจับสมาธิ จู่ๆก็มีพลังวิญญาณฟาดใส่ด้านข้างเธอ ซากุระหลบอย่างมีทักษะเต็มเปี่ยม ทุกอย่างกระจ่างชัดในตาซากุระ เธอเห็นมีดวิญญาณขนาดยาวสองเล่มอู่ในท่าจู่โจม จากนั้นมันเริ่มฟันใส่ด้านข้างซ้ายขวา ซากุระกระโดดหลบทว่ามีดยังคงฟันโดนกระโปรงเธอ มันเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แต่ฉันต้องหาทาง ไม่งั้นมันจะฆ่าฉัน ฆ่าฉัน  ซากุระคว้าสายสร้อยร้อยกุญแจการ์ด แคปเตอร์ในเสื้อ โชคดีที่เธอยังคงห้อยมันอยู่ จากนั้นซากุระเริ่มท่องมนต์ “กุญแจผู้เร้นพลังแห่งดาว แสดงร่างจริงของเจ้าต่อหน้าเรา ซากุระขอสั่งเจ้าภายใต้พันธะสัญญา รีลีส” กุญแจเปลี่ยนร่างเป็นคฑาสีชมพูขนาดเหมาะมือ แย่แล้วไง ฉันไม่ได้เอาการ์ดติดมือมาด้วย เพราะงั้นพลังเธอย่อมน้อยนิด ซากุระพยายามปัดป้องการกระหน่ำโจมตีรุนแรงของวิญญาณความมืด แต่เมื่อเธอไร้ความคล่องและความแข็งแกร่ง เธอย่อมทำอะไรไม่ได้ ความเร้วของวิญญาณกดดันซากุระมากขึ้นก่อนมันจะฟันใส่เธอสองครั้ง เมื่อซากุระพลาด วิญญาณมีดฟันใส่หัวเธอ ซากุระพยายามยกมือปิดป้องกันตัว วิญญาณมีดเฉือนมือเธอเฉียดๆและตัดริบบิ้นซากุระขาด  ซากุระสะดุดล้มกับพื้น ผมยาวสลวยของเธอปรกปิดใบหน้าตัวเอง เลือดไหลซึมออกจากมือ ซากุระหลับตาลงเตรียมตัวรอรับความตายที่กำลังจะมาเยือน “หยุดเดี๋ยวนี้ วิญญาณแห่งความมืด มาสู้กับคนที่พร้อมต่อกรแกเหอะน่า!” ซากุระลืมตาขึ้เมื่อได้ยินรนน้ำเสียงคุ้นหู เธอยังไม่ตาย มีใครบางคนวิ้งเข้ามาช่วยซากุระไว้ ใช่จริงๆด้วย เป็นเขานั่นเอง! ซากุระซบหน้าปริ่มน้ำตาแห่งความโล่งใจลงกับเสื้อยืดสีเขียวของเชารัน “ลุกได้แล้ว! เราต้องสู้กับมันและความอ่อนแอมันช่วยอะไรเราได้ที่ไหนล่ะ” เชารันพูดอายๆ รู้สึกเขินที้ซากุระซบหน้าอยู่กับเสื้อของเขา เชารันรีบวิ่งมาที่สวนสาธารณะราชาเพนกวินด้วยการนำทางของกระดานเข็มทิศเวทมนต์  เชารันเห็นมีดวิญยาณสองเล่มกำลังไล่ฟันเด็กผู้หญิง ตอนแรกเขาไม่ทันสังเกตว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือซากุระเพราะผมเธอยาวมากกว่าแต่ก่อนครั้งล่าสุดที่เขาพบเธอ จนเมื่อเธอหันหน้ามานั่นแหละ ตอนนั้นเขาถึงเพิ่งสังเกตโทโมโยะกำลังอัดวีดีโอตรงหัวมุม เท่านั้นแหละถึงนึกออกทันทีว่าเธอคือซากุระ เชารันคิดว่าหัวใจของเขาเหมือนโดนแทงเมื่อเห็นมีดวิญญาณฟันใส่มือและหัวของซากุระ อย่างน้อยซากุระก็ยังไม่ตายล่ะนะ เชารันชักกระบี่ ยืนบังซากุระเพื่อป้องกันเธอ  โทดมโยะถอนใจโล่งอก เชารันจะทำให้เรื่องทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีแน่นอน มีดวิญญาณมองเห้นผู้ต่อกรคนใหม่ จึงเริ่มต้นโจมตี เชารันใช้กระบี่ปัดป้องอย่างคล้องแคล่วตามที่ได้ฝึกซ้อมเพลงกระบี่ทุกเช้าค่ำ ซากุระมองเชารันด้วยสายตาทึ่งและศรัทธา เชารันเข้มแข็งและกล้าหาญเหลือเกิน ต่างกับฉัน ที่อ่อนแอ จริงๆเขาสมควรเป็นนายแห่งการ์ดมากกว่า ไม่ใช่ฉันเลย เชารันเริ่มตอบโต้ใส่วิญญาณบ้าง มันตึงมือไม่ใช่น้อย  เอาสิฟะ ถ้าปราบแกไม่ได้ด้วยท่าใหม่นี้ก็ให้มันรู้ไปเซ่! เชารันฟันใส่มีดวิญญาณ เมื่อเห็นช่องโหว่ เชารันทุ่มกำลังทั้งหมดกดกระบี่ใส่มีดวิญาณ ในที่สุด มันก็ถูกกดอยู่กับพื้นจนได้ “เร็วเข้า ซากุระ เปลี่ยนมันเป้นการ์ดซะ” “แต่ว่ามันไม่ใช่โคลว์การ์ดนะ มันเปนแค่สิ่งของ” “อย่าไปใส่ใจ เธอคือนายแห่งการ์ด เธอมีพลังเปลี่ยนมันเป็นการ์ดใหม่ได้ ต่อไปเราจะต้องเข้าไปเกี่ยวพันกับเรื่องบางอย่าง เพราะงั้นเพื่อป้องกันไม่ให้มันเพ่นพ่านออกมา วิธีที่ดีที่สุดคือเปลี่ยนมันเป้นการ์ดซะ เร็วสิ ชักจะกดมันไม่อยุ่แล้วนะ” “แต่ฉันไม่รู้เวทมนต์นะ” “คิดมันขึ้นมาใหม่เลย เธอมีพลังเวทอยู่แล้ว ปล่อยมันออกมาสิ เธอแข็งแกร่งและเข้มแข็ง เธอคือซากุระนายแห่งการ์ด นี่เป้นหน้าที่ของเธอ” ซากุระสูดลมหายใจเข้า อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไป เธอต้องลองดุ “วิญญาณแห่งความมืดเอ๋ย ซากุระขอบัญชาให้เจ้าจงกลับสู่รูปลักษณ์ใหม่แห่งพันธะสัญญา ซากุระการ์ด” มีดวิญญาณใต้กระบี่เชารันเริ่มสลาย หัวคฑาของซากุระเกิดรูปทรงการ์ด มีดวิญญาณกลายร่างเป็นการ์ดลอยส่ายไปมา และมาตกลงหน้าเชารัน เขาจับมันไว้ก่อนมองดู ซากุระเข่าสั่นกึกกักก่อนทรุดลง เชารันเดินมาหาซากุระก่อนคุกเข่าลง “ก่อนที่เราจะพูดถึงเรื่องราวประหลาดที่เกิดขึ้น ขอฉันดุบาดแผลที่โดนมีดวิญญาณฟันใส่มือของเธอก่อน”           เชารันกุมมือซากุระที่เกิดแผลจากมีดวิยญาณ ขมวดคิ้วเครียดเมื่อมองบาดแผล ซากุระเกร็งมือด้วยความเจ็บปวดเมื่อเชารันตรวจบาดแผล “คงเจ็บอย่างนี้อีกสองสามวัน แต่มันจะดีขึ้นหลังจากฉันทำแผลให้” เชารันสวดมนต์เป้นภาษาจีน ซากุระรู้สึกถึงความอบอุ่นที่กำลังไหลผ่านในมือ หรือเป็นเพราะเชารันกุมมือของฉันนะ?  เชารันกวาดสายตามองหาผ้าพันแผล และเมื่อไม่พบ เขาจึงฉีกเสื้อเชิ้ตใต้เสื้อคลุมที่เด็กหนุ่มสวมทับ เชารันใช้ชิ้นเสื้อพันแทนผ้าพันแผลรอบมือของซากุระอย้างอ่อนโยน ซากุระกล่าว “เธอไม่ต้องฉีกเสื้อก็ได้ ฉันพอจะกลับไปหาผ้าพันแผลเมื่อถึงบ้านได้ แต่ก้ขอบใจนะ เธอใจดีมากๆ มือของฉันรุ้สึกดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว” วินาทีที่เชารันนั่งลง ความเงียบได้ก่อตัวขึ้น ลมฤดูใบไม้ร่างพัดพาให้ใบไม้สีสันสดใสหล่นโปรยปราย ผมซากุระเกิดประกายเงางาม เด็กสาวเอียงคอส่งยิ้มหวานให้เชารันเล่นเอาเด็กหนุ่มรู้สึกเขิน ใบหน้าเชารันเริ่มแดง ตอนนี้ซากุระดูเหมาะเจาะราวกับรูปที่เขาวาดไว้ ทั้งรอยยิ้มและแววตารมรกตแพรวพราว   และมันจะสมบูรณ์แบบถ้าแทนที่ใบไม้สีสันสดใจจากฤดูใบไม้ร่วงเป็นกลีบดอกซากุระแทน ว่าแต่ทำไมซากุระไม่ลุกขึ้นสักที? ตอนนั้นเอง เชารันเพื่งรุ้ตัวว่ากำลังกุมมือของซากุระไม่ปล่อย  เชารีนรีบหยุดความโรแมนติก ปล่อยมือซากุระพร้อมลุกขึ้นกระแอม “เอ่อ....เธอเอาการ์ดนี้ไป ฉันไม่จำเป็นต้องใช้อีกแล้ว” เชารันกล่าวพร้อมส่งการ์ดใหม่ให้ “ม่เป็นไร เธอเก็บไว้เถอะ แต่ว่าเรื่องพวกนี้ทำให้ฉันงง ฉันไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” “ฉันเองก็ไม่รู้”  เชารันอ่านข้อความบนการ์ด “เดอะ ไนฟ์ (The Knife) “ว้าว ไม่อยากเชื่อว่าฉันจะสร้างการ์ดใหม่ขึ้นได้ ไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองทำเรื่องแบบนี้ได้ด้วย และก็ขอบคุณที่ช่วยฉันในวันนี้นะ ไม่งั้นฉัคงจะ...ฉันคงจะตายไปแล้วถ้าเธอไม่มาช่วย เธอรู้ได้ไงว่าฉันตกอยู่ในอันตรายล่ะ? “ฉันก็มีวิธีของฉันบวกกับเข็มทิศนี้นำทางมาด้วย” “ฉันนึกว่ามันใช้ได้แค่หาโคลว์การ์ดอย่างเดียวซะอีก” “ฉันฝึกจนเพิ่มพลังของมันได้ แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญตอนนี้ เราต้องหาต้นว่าใครเป็นตัวการส่งพลังวิญญาณนี้ก่อน” “เธอหมายความว่ามีใครสักคนตั้งใจส่งเดอะไนฟ์งั้นเหรอ” “ถูกต้อง เรามีศัตรูใหม่ปรากฏตัวขึ้นแล้ว” ซากุระตัวสั่นกับประโยคที่เชารันกล่าว ใครบางคนปราฏฏตัวขึ้นเพื่อทำร้ายเธอ และจากสาเหตุนี้ แสดงว่ามีศัตรูตัวใหม่อยู่รอบกาย การ์ด แคปเตอร์ จำเป็นต้องกลับมาอีกครั้งพร้อมความช่วยเหลือจากเพื่อนๆของเธอ โทดมโยะดำเนินการอัดวีดีโอต่อไป เธอเดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม แม้ว่าอันตรายจากความวุ่นวายจะมากเพียงไร เธอก็ไม่รู้สึกสนุกขนาดนี้มาก่อนนับตั้งแต่บทสุดท้ายของการ์ด แคปเตอร์ ซากุระที่เธออัดวีดีโอไว้ ว้าว ซากุระเป็นเหมือนเดิม เชารันก้กลับมาแล้ว  ความตื่นเต้นครั้งนี้เอ่อล้นเข้าถึงกระดูก แม้เรื่องทั้งหมดอาจจะยังไม่ถึงกับสิ้นหวังนัก บางทีนี่อาจจะเป็นการเริ่มต้นผจญภัยครั้งใหม่ และโทโมโยะก้เริ่มวางแผนเรื่องวีดีโอและการจัดการต่อจากนี้ไปเรียบร้อยแล้ว ซากุระครุ่นคิดข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้น ท่าจะยุ่งซะแล้ว เธอสร้างการ์ดใหม่ได้จากคำพูดเชารัน ด้วยวิธีเดียวกับโคลว์  เธอมีเวทบทใหม่ ตอนนี้ซากุระเริ่มตระหนักถึงพลังของนายแห่งการ์ด ถ้าเธอจะต้องเผชิญกับอันตรายทั้งมวล เธออาจจะกลัว แต่ด้วยความช่วยเหลือจากผองเพื่อน เธอก็สามารถเผชิญหน้ากับอะไรก็ได้ทุกสิ่ง เชารันมองการ์ดที่ตัวเองถือ นี่เป็นบทแรกเท่านั้น มีความยากลำบากและภยันอันตรายอีกมากรอคอยเขาอยู่ มีความจริงมากมายเกิดขึ้นและเบื้องหลังที่ถูกปกปิดอีกมากที่เขาจะต้องค้นหา  “เรามีชาติกำเนิดล้ำลึกกว่าที่แกจะเข้าใจได้” อะไรก็ตามที่มันหมายถึง มันคงไม่ใช่เรื่องดีต่อตัวเขาหรือซากุระแน่ ถึงเวลาทำงานอีกครั้ง งานหนักกับการเผชิญหน้ากับอัตรายทั้งปวง รวมทั้งปกป้องซากุระ  จังหวะนั้นเองท้องของเชารันก็ส่งเสียงร้องจ๊อกๆเล่นเอาหูเชารันแดงด้วยความอาย โทโมโยะเข้ามาจากข้างหลัง “หิวรึจ๊ะ ลี?” “อืม คิดว่านะ... ฉันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืน  ไม่มีอะไรสักอย่างให้กินที่สนามบิน ฉันตั้งใจแต่จะมาญี่ปุ่นตอนที่ฉันสัมผัสพลังจากที่นี่ได้” “อะไรนำเธอมาที่นี่ มันฉุกละหุกขนาดนั้นเชียว?” อะไรนำฉันมาที่นี่เหรอ “ไม่ใช่เรื่องที่เอต้องรู้หรอก” “เธอมาที่นี่แล้วบอกคนในครีอบครัวแล้วเหรอ?” โทโมโยะถาม “ฉันกะมาอยู่ที่นี่สักอาทิตย์หรือมากกว่านั้น เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ เราค่อยพูดกันใหม่คราวหน้า” เชารันเลี้ยวกลับเดินออกไปห ไม่มีเหตุผลข้อไหนที่ฉันจะต้องแสดงท่าทีที่ดีให้ซากุระ เมื่อเชารันไป ซากุระเรียก “พรุ่งนี้เธอจะไปที่โรงเรียนรึเปล่าไ “อาจจะนะ” เมื่อซากุระ เชารั โทโมโยะ ต่างคนต้างเดินทางกลับบ้านของตัวเอง ต่างคนล้วนแต่คิดว่า “นี่คือจุดเริ่มต้นครั้งใหม่” //// “ล้มเหลวได้ไงกัน”  เอริกาตะคอก “ใจเย็นสิครับ น้องรัก ใจเย็นๆ เราส่งเดอะไนฟ์ไปเพื่อทดสอบความสามารถของแม่ดอกไม้ ใครจะรู้ว่าเธอเปลี่ยนมันเป็นการ์ดได้?  น่าประทับใจนะครับ เธอมีพลังมากกว่าที่พวกเราประเมินไว้ เราไม่ควรดูถูกเธอดีกว่านะครับ “แต่พวกเราแข็งแกร่ง เรามีวัตถุดิบที่มีพลังมหาศาลอีกมากมายจะส่งไปเล่นงานเธอ น่าสนุกนะว่าเธอจะหยุดมันได่ยังไง” “รวมทั้งเจ้าหมาป่าน้อยก้มาที่นี่ด้วย  เขาเป็นส่วนเล็กๆที่ทำให้เรื่องราวซับซ้อนยิ่งขึ้น แต่ผมสังเกตเขาอยุ่แล้ว ชีวิตของหมาป่าน้อยมีอะไรน่าสนใจอีกมาก ใช่แล้วล่ะ นี่แค่เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น” อีรอนกับเอริกา ชาง หัวเราะลั่น (จบแล้วครับ โพสต่อมาเป็นต้นฉบับภาษาอังกฤษพร้อมลิงค์ที่มาครับ) **อ้อ อันนี้ลิงค์ผมในเด็กดี เผื่อเอาไปเปรียบเทียบนะฮับ http://my.dek-d.com/pond/story/viewlongc.php?id=123438&chapter=1 ส่วนนี่เป็นลิงค์ต้นเรื่องครับ  http://www.wishluv.revolutionhosting.net/nt1.htm ถ้าไปอ่านต้นฉบับจะเห็นแน่ว่าหลายส่วนในเรื่องแปลนี้ ผมไม่ได้แปลหลายจุด บางจุดผมก็โง่แปลมั่วเติมให้เอง ซึ่งมันเป็นสำนวนหรือผมโง่ก็สุดจะเดา ฉะนั้ยถ้าใครอ่านแล้วมีความรู้ด้านภาษาอังกฤษในหัว กรุณาอ่านต้นฉบับแล้วบอกส่วนที่สมควรแปลให้ถูกต้องมาดั้วยนะครับ ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 50 02:13:17 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 50 02:02:42 จากคุณ : pom-en - [ 28 พ.ค. 50 02:01:13 ]