รู้อะไรไหม

ยามฟ้าร้องเบื้องหลังเมฆทะมึนดำ

ผมคิดถึงอะไร...

หยาดฝนหยดแรกร่วงลงสู่พื้น  

สิ่งนั้นได้กลายเป็นคำนึง...

ม่านน้ำบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้า

คำนึงเจิดจ้าราวตะวัน

สายลมพัดเย็นเยียบกรีดผิวกาย

ความคิดถึงช่างอุ่นไอละไมหวาม

ละอองวสันต์กระเซ็นพร่างพรมกายา

ยิ้มอ่อนโยนเสมือนพูดว่าไม่เป็นไร

ฝนกระหน่ำหนัก แล้วปรอย ที่สุดก็ขาดเม็ด

ผมหมุนตัวเต้นรำกับเสียงหัวเราะ

แสงอาทิตย์เสียบทะลุผ่านกลีบเมฆแล้วคลี่แผ่จนเต็มฟ้า

วงแขนของผมรัดรอบตัวแน่น

ต้นไม้เขียว ดอกไม้สีจ้ามีหยดน้ำกระพริบระยิบโยนตัว กลิ้งตัว บนกลีบสะอาด

วู๊...วู๊... ผมร้องแค่นั้น เคยไหมรู้สึกเหมือนกลับจากวิมาน  ปีติสุขคับในทรวงแทบระเบิด

สายลมพัดผ่านอีกครั้ง  กลิ่นชื้นของดิน กลิ่นใบไม้ หญ้า และดอกไม้รวยรินจางหอมสดชื่น

บอกให้เอาไหม?

โลกนี้ มีสรวงสวรรค์อยู่จริง บนพื้นโลกและเราเหยียบย่างเข้าไปได้
ลองซิ...ลอง....

หัวใจเราบอกว่าใคร อย่ากลัวเสียใจ หากแต่จงกลัวไม่มีพรุ่งนี้

พูดเถอะ พูดออกไป

ดังๆก็งดงาม กระซิบก็ซาบซึ้ง

วลีเดียวสองคนเข้าใจ......ผมรักคุณ  

*************