ครูอนรรจ เดินกลับมา ทำหน้ามุ่ย
สั่งลูกวง พร้อมลุย กับเขาไหม
ตีให้ตาย กร้าวให้เข็ด สะเด็ดกันไป
ให้รู้บ้าง ใครเปนใคร สะใจเรา
ข้างครูกฤต ก็คิดมาก เมื่อจากมา
ว่าใจเอย แสนปวดปร่า คราพบเขา
ยิ่งเวลา เนิ่นนานไป ยิ่งไกลเงา
ยิ่งคิดถึง วันเก่า เก่า เศร้าเหลือเกิน
ว่าเมื่อก่อน เรานะเออ เคยเผลอใจ
เคยเคลียคลอ เคยชิดใกล้ ไม่ห่างเหิน
เขาเคยบอก ว่ารัก รักเหลือเกิน
แต่วันนี้ เมื่อเผชิญ กลับหลีกกัน
กฤติกา หลบหน้า บรรดาลูกศิษย์
ไปหวลคิด นี่เราผิด ฤๅไรนั่น
จึงต้องมา เสียน้ำตา ร่ำจาบัลย์
ให้กับใคร คนนั้น ที่เขาลืม
ฝ่ายปี่พาทย์ ครูอนรรจ ขัดข้องใจ
ช่างกระไร ต้องเจอกัน ฉันไม่ปลื้ม
คืนมาเถิด หัวใจ เคยให้ยืม
ยิ่งอยากลืม ก็ยิ่งจำ ยิ่งช้ำใจ
ณ วันนี้ คือมหา ศิลปายุทธ์
ฤทธิรุทร์ สะเทือนธาตุ อากาศไหว
ต้องธำรง ปี่พาทย์งาม ความเกรียงไกร
แต่...หัวใจ...ไย...หวั่นไหว.....เมื่อสบตา...
แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 50 13:28:02
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
วันวิสาขบูชา 03:52:06
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๗
