เวลา 18.13
ฉันนั่งมองดูโทรศัพท์มือถือของฉัน แสงไฟหน้าจอกระพริบว่ามีสายเข้า
เขาคนนั้น โทรมาเช่นเคย เวลาเดิมทุกครั้ง กว่าอาทิตย์มาแล้ว
เขาคือแฟนเก่าของฉันเอง เราเลิกกันมาหลายปีแล้ว
และแทบไม่ได้ติดต่อกันเลย จนเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา
เป็นวันเกิดของเขา เขาโทรมาหาฉันว่ามีอะไรอยากคุยด้วย
ฉันเองจำได้แค่ว่า เดือนนี้เดือนเกิดเขา แต่จำวันไม่ได้แล้ว
เราอวยพรวันเกิดให้เขา คุยเรื่องสัพเพเหระ หลังจากวันนั้น
เราก็เริ่มกลับมาโทรคุยกันเหมือนวันก่อนๆ

"สวัสดี"
ฉันกดรับสายแล้วเริ่มต้นสนทนา อย่างเช่นทุกครั้ง
เขาเริ่มคุยเหมือนเดิมเช่นกัน เช่น เป็นไงบ้าง ทานข้าวยัง เหนื่อยไหม
ถามแต่เรื่องของฉัน โดยไม่เคยพูดถึงตัวเองเลย
ปกติเมื่อก่อนเค้าก็พูดเรื่องตัวเองน้อยมาก รับฟังฉันพูด ระบาย เป็นส่วนใหญ่
จนวันนึงเราก็เลยไม่เข้าใจกัน และได้ห่างกันไป

"เธอฟังแต่เราพูด เธอพูดบ้างสิ เดี่ยวหาว่าเราแย่งพูดหมด"
เขาเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า
"ขอโทษนะ ที่ตลอดมาผมไม่ค่อยแสดงความรู้สึกตัวเอง ไม่พูดเรื่องตัวเอง
เพราะเรื่องปกติในชีวิตผม มันไม่ค่อยมีเรื่องดีๆอะไรดีๆพอจะนำมาคุย
คุณเองก็มีเรื่องมากมาย ที่ให้เหนื่อย ให้คิด เยอะอยู่แล้ว
ผมเลยอยากรับฟังคุณ ให้คุณเป็นผู้ได้ระบายเรื่องราวต่างๆ
เพียงเท่านี้ ผมก็รู้สึกดีขึ้น อยากได้ยินเสียง อยากรับฟัง
วันเกิดที่ผ่านมา ผมมีเรื่องที่อยากบอกคุณ แต่ไม่ได้บอก"

เขานิ่งเงียบไปอีกครั้งนึง แล้วจึงเริ่ม
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปี ผมไม่เคยลืมคุณเลย แม้ว่า
ทั้งคุณและผมต่างก็มีคนใหม่เข้ามา แต่สำหรับผมความรู้สึก
ไม่เคยเปลี่ยน จนไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีก ผมอยากบอกเพียง

ผมรักคุณ

เท่านี้ ตลอดมา ไม่ได้อยากให้กลับไปเหมือนเดิม ผมรู้ว่าคุณมีทางเดินที่ดี
และหวังว่า คุณจะมีความสุข โชคดีนะ"

และเขาก็วางสายไป ฉันเองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเลย
หลังจากนั้น เขาก็หายไปเลย เป็นอาทิตย์ๆ
ฉันโทรกลับเบอร์เขา แต่กลายเป็นเบอร์ที่ยังไม่เปิดบริการ
ฉันจึงลองโทรไปที่บ้านเขา ซึ่งฉันเองไม่ค่อยได้โทรไปเท่าไหร่
แต่คำตอบที่ฉันได้รับคือ
เขาได้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปแล้ว ในวันเกิดเค้าเอง สิ้นใจใน
เวลา 18.13
ฉันสับสนไปหมด ไม่กล้าแม้จะคิดอะไร แต่ก็ได้แวะไปไหว้ศพเขา
แม่ของเขา ได้นำมือถือของเค้ามาให้ ก่อนที่เขาจะเสีย
เขาพยายามส่งข้อความให้ฉัน
น้ำตาที่เหมือนถูกเก็บกดไว้ มันไหลออกมาไม่อยุด
มือถือที่เลอะไปด้วยเลือด มีข้อความที่ยังไม่ได้ส่งว่า

ผมรักคุณ...