o  นิราศร้างรังรวงไห้ห่วงหา
เหมือนลูกนกปีกอ่อนบินร่อนมา
อาลัยลาจากแม่พ่อมาก่อรัง

สร้างชีวิต สร้างฝัน สร้างวันใหม่
ไปเถอะไปให้ลูกได้ดังใจหวัง
แม้นอกแม่แดดิ้นแทบภินท์พัง
แม้นอกพ่อรอนรอนดังพังภินท์ไป

ลูกนกกราบลาลับกระหยับปีก
โบกโบยหลีกเร้นลาสู่ฟ้าใหม่
สร้างครอบครัวสมดังที่ตั้งใจ
แต่ยังไม่ลืมรังครั้งวัยเยาว์

จึ่งวันเพ็ญเย็นฤกษ์วิสาขะ
เจ้าจรจะคืนรังดังก่อนเก่า
แต่ไม่บินจะขับรถไปเอา   :P
เร็วๆเข้าคนขับอย่าหลับใน

ถึงถิ่นทางบางปะอินเมื่อผินบ่าย
ชื่อบางคล้ายนัยว่าจิตคิดไฉน
โอ้เราหนอจากบ้านนามาแสนไกล
อยากกลับไปปะแม่พ่อที่รอคอย

มองยอดข้าวระบัดริ้วลมพลิ้วผ่าน
ข้าวรอฝนหม่นนานพาลจะหงอย
ฝากความคิดถึงไปในลมลอย
เป็นสายฝนให้คนคอยพลอยชื่นใจ

ถึงวังน้อยน้อยในใจนี้นัก
จนจวนจักก้มหน้าน้ำตาไหล
เวลาน้อยค่อยลดจนหมดไป
เดินทางไกลเมื่อไหร่จะถึงกัน

ตัวอยู่นี่ใจบินไปถึงบ้าน
รถทะยานก็ไม่ไวเหมือนใจฉัน
เพียงพริบตาคิดก็ถึงซึ่งใจพลัน
อีกครึ่งวันตัวจึงตามข้ามเมืองมา

ถึงแดนดินถิ่นพระสระบุรี
โอ้วันนี้มีอิสระหนา
สละภาระงานกลับบ้านนา
เหมือนนกบินข้ามฟ้ามาคืนรัง

ถึงแก่งคอยคอยก่นรถขนปูน
คอยแซงนู่นนี่มาทั้งหน้าหลัง
รถขึ้นเขาเรายิ่งต้องมองระวัง
พี่ก็ยังจะแซงเดี๋ยวแช่งเลย

ถึงมวกเหล็กร้านสเต็คอยู่เรียงราย
กระเพาะน้อยก็พลอยหายที่อิ่มเฉย
ที่เพิ่งกินเข้าไปเหมือนไม่เคย
กระเพาะเอ๋ยพวกเหล็กกางหรืออย่างไร

เกือบจะถึงครึ่งทางกลางวิถี
ขวามือมีป้ายเห็นเป็นสดใส
เขียนข้อความตามอย่างข้างในใจ
"อยู่ที่ไหนไม่สุขใจเท่าบ้านเรา"

ถึงแนวน้ำลำตะคองคลอคลองน้ำ
ในตาก่ำแดงกลั้นมันอายเขา
คิดถึงยามแม่กอดป้องประคองเรา
ประคบเฝ้าประหงมอยู่คอยดูแล

ถึงสูงเนิน เนินสูงขวางมากางกั้น
ไม่สูงเกินฝ่าฟันนั่นล่ะแหม
จงตั้งใจไว้มั่นไม่ผันแปร
อุปสรรคจักพ่ายแพ้แก่ใจคน

ทางยาวไกลไม่ย่นระย่อท้อ
เพราะคนรอคือจุดหมายปลายถนน
เพียงหนึ่งกอด หนึ่งยิ้ม อิ่มใจตน
เพียงแค่นั้นจะดั้นด้นไปจนเจอ

ถึงเมืองท่านย่าโมคือโคราช
น้อมจิตนบอภิวาทบาทเสมอ
ขอย่าช่วยอวยชัยให้ฉันเธอ
มีสติมิให้เผลอบนทางจร

ถึงพิมายเมืองพิมานสถานศิลป์
ปราสาทหินปรากฏนามตามคำสอน
แม้นกาลผ่านนานเพียงไหนไม่แคลนคลอน
เหมือนพ่อแม่ไม่เคยหย่อนรักที่มี

ถึงเมืองพลฝนมาเป็นห่-าใหญ่
สายฟ้าแลบแปลบไปในวิถี
สายฝนสาดซัดซู่อยู่ดีๆ
ก็หยุดไปในทันทีดั่งมีมนต์

นี่ที่เรียกฝนตกไม่ทั่วฟ้า
คนจึงอ้าปากเหวอเผลอสับสน
จะเป็นฟ้าที่ยิ่งใหญ่ในใจคน
ต้องเมตตาปราณีปนทุกคนไป

ถึงบ้านไผ่หาไผ่ไม่มีเห็น
นามนี้เป็นเช่นไรหนอขอสงสัย
หรือตั้งชื่อเตือนให้คิดสะกิดใจ
ให้คนไทยรวมเป็นไผ่มัดเดียวกัน

ไผ่หนึ่งลำกำหักนั้นหักง่าย
ใครมุ่งรานผลาญทำลายสบายสันต์
แต่หากรวมเป็นมัดจัดประจัน
ใครคิดหักก็จักพลันพ่ายแพ้ภัย

ถึงแล้วหนอบรบือคือเมืองนี้
อธิษฐานให้ชาติมีแต่สดใส
ระบือเกียรติเกริกก้องทั้งผองไทย
เรื่องเลวร้ายใดใดให้ล่วงเลย

ถึงมหาสารคามนามประจักษ์
โทรหาพีเพื่อนรักไม่เชือนเฉย
เป็นการคุยที่อยู่ใกล้กว่าที่เคย
และพรุ่งนี้แล้วเอยได้เจอกัน

หกชั่วโมงผ่านไปที่ในรถ
ข้ามเขาด้นถนนคดจรดฝัน
ผ่านร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำตามตะวัน
ก็เข้าเขตบ้านฉันที่ดั้นมา

ถึงร้อยเอ็ดถึงเสียทีนี่คือบ้าน
ลงรถรี่ร้องขาน พ่อแม่จ๋า
แล้วอ้อมกอดที่ฝันถึงตลอดมา
ก็บอกว่าฉันถึงบ้านแล้วเอย ฯ