ความคิดเห็นที่ 1 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 2 เรื่องสั้น รถยนต์ญี่ปุ่นขนาดเล็กคันหนึ่งเคลื่อนที่อย่างช้าๆเข้ามายังป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย และจอดลงตรงหน้าเด็กสาวหน้าตาน่ารักในชุดนักศึกษารูปร่างเล็กผิวขาวสะดุดตา ผมที่ยาวถูกถักเป็นเปียสองเส้นห้อยผ่านไหล่ลงมา กระจกรถค่อยๆเลื่อนลงช้าๆพร้อม กับเสียงเรียก "หมวยเล็ก .. ขึ้นมาเร็ว กลับบ้านพร้อมกัน" ชายหนุ่มในรถร้องเรียก เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าหมวยเล็กมองลอดผ่านหน้าต่างไปและจำได้ว่าคนที่เรียกเธอคือ วรุณ ลูกชายของนายแพทย์สมชายซึ่งเป็นสมาชิกสภากาแฟของเตี่ยเธอนั่นเอง วรุณเป็นรุ่นพี่ที่ มหาวิทยาลัยของเธอ "ไม่เป็นไรค่ะ หมวยเล็กกลับเองได้"เธอตอบด้วยความเกรงใจ "เอ้า ขึ้นมาเถอะ ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว เปลืองค่ารถเมล์ทำไม แล้วก็ตรงนี้จอดนาน ไม่ได้นะ"ชายหนุ่มเร่ง หมวยเล็กลังเลและตัดสินใจเปิดประตูรถและนั่งคู่ไปกับ วรุณเมื่อรถคันหลังบีบแตรไล่เสียงดัง"ขอบคุณค่ะ พี่วรุณ "หมวยเล็กยกมือไหว้ ทำเอาวรุณรับไหว้แทบไม่ทัน "เอ้า มาไหว้พี่ทำไม ห่างกันแค่สามปีเอง แถมเมื่อตอน เด็กๆยังวิ่งเล่นด้วยกันอยู่เลย"วรุณกล่าว "ค่ะ แต่ตอนนี้พี่วรุณโตแล้วนี่คะ แถมยังเป็นว่าที่คุณหมออีก "หมวยเล็กกล่าว เธอกับวรุณเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เล็กก็จริงแต่วรุณถูกส่งเข้าเรียนมัธยมในกรุงเทพ ทำให้เธอและเขาไม่ค่อยได้พบกันและห่างเหินกันไปตั้งแต่นั้น "เป็นยังไงบ้างกับชีวิตนักศึกษา "วรุณชวนคุย "ก็สนุกดีค่ะ ยังรู้สึกแปลกๆอยู่นิดหน่อย" หมวยเล็กตอบ "ธรรมดาน่ะ เป็นทุกคนละ ที่มหาวิทยาลัยไม่มีใครมาคอยใส่ใจเรามากเหมือนมัธยมหรอก ดังนั้นต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วก็ต้องพึ่งพาเพื่อนๆกับรุ่นพี่ให้มากไว้" วรุณสอนเด็กสาว เขาประทับใจเด็กสาวตั้งแต่วันรับน้องของมหาวิทยาลัยวันแรกแล้วและเมื่อหมวยเล็กแนะ นำตัวเขาใช้เวลานึกไม่นานก็จำได้ว่าเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของเขานั่นเองซึ่งเขาพยายาม หาทางเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับหมวยเล็กให้มากขึ้นโดยกลับมาพักที่บ้านชั่วคราวแทนที่จะพักที่ หอพักของมหาวิทยาลัยเหมือนก่อนเพื่อที่จะได้มีโอกาสรับส่งหมวยเล็กซึ่งในที่สุดเขาก็ทำ สำเร็จในวันนี้ การสนทนาเป็นไปอย่างออกรสส่วนใหญ่จะเป็นการเล่าว่าช่วงที่หายกันไปนั้น แต่ละคนมีวีรกรรมอะไรบ้างจนกระทั่งหมวยเล็กเตือนว่าใกล้จะถึงบ้านแล้ว "หมวยเล็กยังไปช่วยเตี่ยขายกาแฟอยู่อีกหรอ ต้องตื่นเช้ามากเลยสินะ" วรุณถาม "ค่ะหมวยเล็กยังช่วยอยู่ค่ะ ก็ตื่นเช้าจนชินแล้ว" หมวยเล็กตอบ "ต่อไปคงไม่ไหวมั้ง การเรียนมหาวิทยาลัยน่ะยากนะ ต้องอ่านหนังสือหนักและมีงาน ค่อนข้างเยอะ หมวยเล็กจะไหวหรอ"วรุณถาม "หมวยเล็กเรียนบัญชีนะคะไม่ได้เรียนหมอเหมือนพี่วรุณคงไม่หนักหรอกค่ะ"หมวยเล็กตอบ "เรียนอะไรก็หนักทั้งนั่นแหละหมวยเล็ก พี่หมายถึงเราต้องตั้งใจ และอีกอย่างถ้าเข้าไปพัก หอพักของมหาวิทยาลัยได้ก็จะทุ่นเวลาเรื่องการเดินทางด้วยนะ"วรุณอธิบาย "อีกอย่างเตี่ยหมวยเล็กก็อายุเยอะแล้ว น่าจะให้ท่านพักบ้าง พี่ได้ยินจากพ่อว่าครอบครัว หมวยเล็กก็มีกิจการอย่างอื่นนี่นา จะให้เตี่ยของหมวยเล็กมาลำบากทำไม"วรุณถาม "เตี่ยบอกว่าถ้าเตี่ยไม่ขายพวกเพื่อนๆเตี่ยก็จะไม่มีที่สังสรรค์กันน่ะค่ะ"หมวยเล็กตอบ "โธ่ หมวยเล็ก คนจะสังสรรค์กับเพื่อนน่ะที่ไหนก็ได้ หรือไม่ก็ทำเป็นเฟรนส์ไชน์สิ ไม่ต้องทำเอง คุมร้านอย่างเดียว เตี่ยจะได้พักด้วย เดี๋ยวพี่ลงหุ้นด้วยก็ได้ หรือหมวยเล็ก ไม่อยากให้เตี่ยพัก" วรุณพยายามชี้นำ "หมวยเล็กกลัวเตี่ยไม่อนุญาติค่ะ เพราะเตี่ยชอบทำอะไรเองมาตลอด" หมวยเล็กตอบ "หมวยเล็กก็บอกว่าต้องไปพักที่หอพักมหาวิทยาลัยสิ อาจไม่ทุกวัน เตี่ยอาจยอมก็ได้นะ มีร้านบรรยากาศดีๆ นอกจากสภากาแฟแล้วอาจมีลูกค้ารายใหม่ๆเข้ามาด้วย เตี่ยหมวย เล็กก็จะมีเพื่อมากขึ้นนะ" วรุณหาคำตอบให้เสร็จ "พี่วรุณส่งหมวยเล็กซอยหน้านี้ละค่ะ หมวยเล็กเดินเข้าซอยเอง พี่วรุณจะได้ไม่ต้องกลับรถ" หมวยเล็กเตือนเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงบ้านแล้ว "จ๊ะ วันพรุ่งนี้พี่มารับนะ ไหนๆก็มหาวิทยาลัยเดียวกัน เป็นรุ่นพี่ต้องดูแลรุ่นน้อง"วรุณ บอกหมวยเล็ก "ไม่เป็นไรค่ะ หมวยเล็กไปเองได้"หมวยเล็กตอบแต่ในใจมันเต้นระทึกยังไงพิกล "ไม่เอาละ พี่มารับละดีแล้ว พี่รอหมวยเล็กที่ปากซอยก็แล้วกัน ถ้าไม่เจอพี่โดดเรียนเลยเอ้า" วรุณตอบแกมบังคับ หมวยเล็กไม่ตอบแต่หันมายิ้มให้และยกมือไหว้วรุณก่อนลงจากรถไป จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:07:57 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 3 เรื่องสั้น "อาหมวยเล็กกกกกกกก " เสียงกวนๆของคิ้มลอยมาก่อนจะเห็นเด็กหนุ่มในชุดเสื้อยืดขาว และกางเกงขายาวสีดำสวมรองเท้าบูทเดินเข็นรถเข็นเปล่าเข้ามา เด็กหนุ่มหันไปสบตา กับอาโก ซึ่งกำลังเคาะกระบวยกับหม้อน้ำร้อนเหมือนกับโกรธแค้นอุปกรณ์หาเลี้ยงชีพมานาน "อาหมวยเล็ก เข้าโรงเรียนใหม่แล้วหรอจ๊ะ" คิ้มถามพร้อมกับจอดรถเข็นเปล่านั้นข้างตัว ก่อนหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่พาดคออยู่ขึ้นซับเหงื่อ "เค้าเรียกมหาวิทยาลัยย่ะ คิ้ม เค้าไม่มีเวลาเล่นกับเธอนะ เค้ารีบเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"หมวยเล็ก พูดกับเด็กหนุ่ม "ฮั่นแน่ กลัวไปเรียนไม่ทันหรือกลัวขึ้นรถไม่ทันจ๊ะ" คิ้มหยอก แต่ในใจเด็กหนุ่มรู้สึกเสียว แปล๊บเหมือนถูกมีดแทง "อย่ายุ่งน่าคิ้ม พี่วรุณเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยนะ ไหนๆก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้วนี่"หมวยเล็ก แก้ตัวทั้งที่รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงนั้นเธอเองก็ชักจะ ชอบพอกับพี่วรุณมากไปกว่ารุ่นพี่มหาวิทยาลัย เสียแล้ว "เคร้ง!!! " สภากาแฟได้สะดุ้งกันอีกครั้งเมื่ออาโกเจ้าของร้านเคาะกระบวยเหล็กกับชั้น วางแก้วเสียงดังลั่น "โก เป็นอะไรโก "ขาประจำสุ่นร้องถามหลังจากตั้งสติได้ "ไล่แมลงวันโว้ย "อาโกตอบเสียงหงุดหงิดและยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงเด็กหนุ่ม สวนกลับมา"อ้าว อาโก แล้วแมลงวันนี่มันมาทำอะไรแถวนี้ละโก เอ๊ะ หรือว่ามันจะมาตอม..." "โว้ย ... "อาโกร้อง "อาสมชายฆ่าคนตายนี่ติดคุกกี่ปีวะ"อาโกถามอย่างเหลืออด "ไม่เอาแล้วคิ้ม เลิกยั่วเตี่ยสักทีเหอะ หมวยเล็กเหนื่อยจะแย่แล้ว สายแล้วด้วย" หมวยเล็กบอก พร้อมกับจัดของชิ้นสุดท้ายบนชั้น "เตี่ย หมวยเล็กไปละนะ" หมวยเล็กบอกพร้อมกับยกมือไหว้ น่าแปลกที่ทั้ง คิ้มและอาโก ได้แต่ยืนมองตามหมวยเล็กไปแถมยังถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน "อั้ว ว่าน่าสงสารทั้งอดีตพ่อตาและอดีตลูกเขยเลยว่ะ"ขาประจำสุ่นกระซิบสมาชิกสภากาแฟ.. "หมวยเล็ก... กลางวันนี้ว่างไปทานข้าวกันมั้ยจ๊ะ" หญิงเพื่อนคณะเดียวกันถามหมวยเล็กเมื่อ เลิกเรียนวิชาสุดท้ายก่อนพักกลางวัน "ถ้าไม่ไกลมากก็คงได้มั้ง" หมวยเล็กตอบ "ไม่มากหรอกจ๊ะ แหมไม่ลืมหรอกน่าว่าหมวย เล็กต้องเข้าเรียนตรงเวลาเป๊ะ"เพื่อคนหนึ่งในกลุ่มแซว "แล้วจะไปไหนกันละ"หมวยเล็กถาม ในขณะที่เพื่อนๆในกลุ่มยิ้มกริ่ม "ไปอ่อยหนุ่มๆไงจ๊ะ หมวยเล็กสบายแล้ว เพราะมีว่าที่คุณหมอหนุ่มมาเป็นเพื่อนใจ แต่พวกเรายังนี่จ๊ะ"หญิงแซว "ไม่ใช่นะ พี่วรุณเป็นพี่ของหมวยเล็กมาตั้งแต่เด็กต่างหาก"หมวยเล็กแก้ตัว "จ้า แซวเล่นก็ไม่ได้ พวกเราจะไปที่โรงอาหารคณะวิศวะกันน่ะ ได้ยินว่าโรงอาหารมีร้าน ของหวานอร่อย"หญิงอธิบาย "ทำไมน้า ร้านของหวานอร่อยๆต้องไปอยู่ในคณะที่มีแต่ผู้ชายนะ ทีคณะเราไม่เห็นจะได้ความเลย" เพื่อนคนนึงในกลุ่มบอก "ก็เพราะผู้ชายชอบของหวานไงจ๊ะ ไปเถอะ "หญิงเร่ง ร้านของหวานที่คณะวิศวะนั้นอร่อยจริงดังที่เพื่อนๆของหมวยเล็กบอกเอาไว้แต่ละคนมีถ้วยของ หวานเปล่าวางอยู่ตรงหน้าไม่ต่ำกว่าสองถ้วย ยกเว้นหมวยเล็กที่ถ้วยแรกยังหมดไม่ถึงครึ่ง "แหม หมวยเล็ก รักษาหุ่นน่าดูเลยนะ กลัวพี่วรุณไม่ชอบหรือไงจ๊ะ "หญิงถาม "ไม่ใช่นะ" หมวยเล็กตอบ "ก็พวกผู้ชายเค้าจ้องกันขนาดนั้นน่ะ พวกเธอไม่อายกันรึไง" หมวยเล็กถาม "ก็นั่นละหมวยเล็ก อุตส่าห์ทนอับอายแล้ว ขอถ้วยสามดีกว่า เอาให้คุ่มค่าอายหน่อย "เพื่อนใน กลุ่มตอบ "ยังจะทานกันอีกหรอ " หมวยเล็กถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "จ๊า อิ่มก็ได้ หมวยเล็กต้องไปจัดเตรียมห้องเรียนแล้ว "หญิงบอกพร้อมกับชวนสาวๆกลุ่มนั้นกลับ ขณะที่ออกจากโรงอาหารเพื่อนคนหนึ่งออกอาการกรี๊ดพร้อมกับชี้ไม้ชี้มือไปทางนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่ง "นั่นไง!หวานใจของชั้น" หมวยเล็กมองตามไปแต่นิสิตกลุ่มนั้นก็เดินเข้าไปในอาคารเรียนแล้ว แต่หมวยเล็กรู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับคนในกลุ่มนั้นคนหนึ่งอย่างบอกไม่ถูก "โธ่เอ้ย มาตั้งนานไม่เจอ ได้เจอตอนจะกลับแป๊บเดียว"เพื่อนๆหมวยเล็กบ่น "ดูซิ หมวยเล็กมีพี่หน้าฝนพวกเราจะมาหาพี่หน้าร้อนซะหน่อย ไม่ได้เจอเลย ฮึ" หญิงบ่น ในขณะที่หมวยเล็กพยายามนึกถึงคนที่รู้จักแต่ก็นึกไม่ออก "อะไรของเธอ พี่หน้าร้อน" หมวยเล็กถาม "ฮั่นแน่หมวยเล็ก อย่าคิดนอกใจพี่หน้าฝนนะจ๊ะ พี่หน้าร้อนน่ะของพวกเราจ๊ะ"เพื่อนในกลุ่มตอบ "นี่หมวยเล็กไม่เคยได้ยินหรอ ว่าคณะวิศวะนะมีชายหนุ่มรูปงามอยู่หลายคน แต่พี่หน้าร้อน เนี่ยสุดจะแมนสุดแสนจะสมาทร์ ใจดีอีกต่างหาก เป็นติวเตอร์วิชาคำนวณยากๆให้กับน้องๆ และเพื่อนๆหลายคณะเลยนะ"หญิงบอก "โธ่เอ้ย นึกว่าอะไร ที่แท้ก็จะมาขอให้เค้าติวให้น่ะเอง"หมวยเล็กขำเพื่อนพร้อมกับเดินนำ กลับไปยังคณะของตน จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:11:20 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 4 เรื่องสั้น "เตี่ย... เตี่ยเคยคิดจะพักผ่อนบ้างหรือเปล่า?" หมวยเล็กถามบิดาซึ่งคำถามนี้ทำให้ อาโกถึงอึ้ง ก่อนที่จะถามกลับไป "ทำไมหรอหมวยเล็ก ลื้อไม่อยากให้อั้วขายกาแฟหรอ?" "หมวยเล็กอยากให้เตี่ยได้พักบ้างน่ะ เตี่ยไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนก่อนแล้วน่าจะได้พักนะ" หมวยเล็กบอก "ขายกาแฟก็ไม่ได้หนักนี่อาหมวย ตอนเช้าลื้อก็เตรียมของอั้วก็อยู่ร้านทั้งวัน ตอนเย็นลื้อก็ มารับกลับสบายจะตาย" อาโกบอกลูกสาว "หรือลื้ออายที่ต้องมาขายกาแฟ" อาโกถามลูก สาว "ไม่นะเตี่ย แต่หมวยเป็นห่วง ถ้างั้น เราทำร้านกาแฟใหม่กันมั้ยเตี่ย ทำเป็นเฟรนด์ไชน์ แล้วจ้างคนดูและ เตี่ยก็เป็นเถ้าแก่คุมร้านอย่างเดียวสบายดี" หมวยเล็กบอก "แล้วมันจะไปรอดรึ หมวยเล็กจ้างเค้ามันแพงนา" อาโกยังต่อรอง "รอดสิเตี่ย มีร้านสวยๆคนก็เข้าเยอะเตี่ยจะได้มีเพื่อนเยอะๆไง" หมวยเล็กบอก "แต่เตี่ยมีเพื่อนแค่นั้นพอแล้วนี่หมวยเล็ก เพื่อนนะไม่ต้องมีเยอะหรอกขอให้เป็นเพื่อนแท้ คนเดียวก็เกินพอแล้ว"อาโกยังคงดื้อไม่ยอมที่จะพัก "เตี่ยพักผ่อนเตี่ยก็ไม่ต้องไปเจออาคิ้มคอยกวนประสาทเตี่ยไง" หมวยเล็กเองก็ไม่ยอมแพ้ แต่ก็แปลกใจที่เตี่ยกลับหัวเราะอย่างสมใจ "อาหมวย ลื้อไมรู้อะไร ตั้งแต่ลื้อไปนั่งรถลูกหมอสมชาย ไอ้คิ้มมันก็เลิกมากวนส้น.. อุ๊บ เอาเป็นว่ามันไม่มากวนใจอั้วแล้วก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ " หมวยเล็กรู้สึกเจ็บในใจนิดๆโดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด เธอไม่เคยคิดที่จะคบกับคิ้ม เกินเลยไปกว่าเพื่อนบางทีอาจเพราะท่าทางที่ไม่สนใจในเรื่องอนาคตของเขาละมังที่ทำให้เธอรู้สีก ไม่ไว้ใจพอที่จะเปิดใจรับเขาเข้ามาเธอรู้ว่าคิ้มอยู่กับมารดาเพียงสองคนเพราะพ่อของคิ้มทิ้งสอง แม่ลูกไปมีเมียใหม่ตั้งแต่คิ้มยังเด็กแม่ของคิ้มย้ายมาอยู่ที่ตลาดได้เกือบสิบปีแล้ว คิ้มเองก็รับจ้าง เข็นผักในตลาดมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เธอเคยถามคิ้มว่าทำไมยังมามัวแต่เข็นผักไม่ใช้เวลา ไปกับการเรียนหนังสือให้เต็มที่ซึ่งคิ้มตอบว่าเขาชอบที่จะทำแบบนี้และที่ที่เขาเรียนก็ไม่ได้หนัก หนาอะไรเรียนไปเรื่อยๆก็จบ เธอรู้แต่ว่าคิ้มเลือกเรียนช่างแต่ที่ไหนนั้นเธอเองไม่ได้สนใจเพราะดูคิ้มเองก็ไม่ได้ให้ความใส่ ใจกับมันมากนัก "อาหมวย หรือลื้อไม่อยากช่วยอั้วขายกาแฟจริงๆ" อาโกถามลูกสาว "ก็ไม่เชิงเตี่ย แต่หมวยอาจต้องไปพักที่หอเพื่อนบ้างถ้าต้องทำรายงานหมวยอาจช่วยเตรียม ของให้เตี่ยไม่ได้"หมวยเล็กใช้ไม้ตายสุดทั้าย สองสามเดือนมานี้เตี่ยไม่ค่อยสดชื่นเหมือนมีเรื่อง กังวลใจซึ่งเธอเฝ้าถามแต่เตี่ยก็ตอบว่าไม่มีอะไร เธอจึงอยากให้เตี่ยได้พักผ่อนเสียที "หมวยเล็กเรียนหนักอย่างนั้นเลยหรือ " อาโกถามลูกสาว "ใช่เตี่ย นะ ถ้าเตี่ยยังอยากขายเราเปิดร้านสวยๆแล้วจ้างเด็กซักคน พี่วรุณบอกว่าจะลงทุนร่วมด้วย" หมวยเล็กบอก อาโกนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะตอบหมวยเล็กว่า "เอาเถอะหมวยเล็ก ถ้าลื้ออยากเปิดร้านลื้อก็เปิด ไปเถอะ อั้วว่าอั๊วก็น่าจะพักจริงๆเสียที" อาโกพูดกับหมวยเล็กพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมหมวยเล็ก ที่มานั่งเกาะขาอยู่... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:17:42 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 5 เรื่องสั้น "หมวยเล็กจะย้ายเข้ามาอยู่หอพักมหาลัยเมื่อไรครับ " วรุณถามหมวยเล็กขณะที่ขับรถกลับ จากมหาวิทยาลัย "ก็ อาทิตย์หน้าค่ะ ตอนนี้ก็ไปๆมา พักกับเพื่อก่อนถ้าต้องทำรายงานดึก"หมวยเล็กตอบ "ถ้าหมวยเล็กไปพักที่โน่นแล้วพี่จะอาสาพาไปเลี้ยงข้าวเย็นทุกวันเลยนะ"วรุณอ้อน "แล้วหมวยเล็กคุยกับเตี่ยยังไงท่านถึงยอมล่ะ" วรุณถาม "ก็บอกอย่างที่พี่วรุณแนะนำนั่นละค่ะ หมวยเล็กเห็นเตี่ยไม่ค่อยสดชื่นมาสองสามเดือนแล้วถาม ก็ไม่บอกหมวยเล็กว่าเตี่ยคงเหนื่อยเลยบังคับให้เลิกขายแล้วนอนอยู่กับบ้านแทน"หมวยเล็กตอบ พลางหัวเราะ "พี่ว่าหมวยเล็กทำถูกแล้วล่ะ ท่านควรจะได้พักบ้าง"วรุณเสริมและดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ เขาตั้งใจ เขาหาโอกาสใกล้ชิดหมวยเล็กมานานแต่ก็ติดที่พ่อของเขาและเตี่ยของหมวยเล็กจึง ทำอะไรไม่ค่อยสะดวกนัก ที่ป้ายรถเมล์หมวยเล็กเห็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษาซึ่งดูเหมือนจะเป็น เครื่องแบบของสถาบันเดียวกับเธอลงจากรถเมล์ดัวยท่าทางที่คุ้นตาแต่ก็นึกไม่ออก ดูเหมือนวรุณ จะสังเกตุอยู่ก่อนแล้วจึงถามหมวยเล็ก "หมวยเล็กรู้จักมั้ย คนนั้นน่ะ" วรุณถาม "ใครคะ"หมวยเล็กถาม " ก็เด็กวิศวะปีสองรุ่นพี่หมวยเล็กปีนึงไง ดังจะตายได้ยินว่าสาวๆทั้งบัญชีทั้งอักษรกรี๊ดกัน ใหญ่ รู้สีกว่าบ้านจะอยู่แถวตลาดนี่ละนะ"วรุณบอก "เอ จะใช่คนที่ชื่อหน้าร้อนอะไรนั่นหรือเปล่าคะ ชื่อแปลกดีนะคะ"หมวยเล็กนึกถึงวันที่ไปทาน ของหวานที่คณะวิศวะและเงาหลังที่คุ้นตา วรุณหัวเราะลั่นก่อนจะบอก"อะไรกันหมวยเล็ก ทำไมเรียกซะเจ้าของคงงงไปเลย หมอนั้นชื่อ คิมหันต์ ได้ข่าวว่าเรียนเก่งมากทีเดียวละ" "คิมหันต์ "หมวยเล็กทวน เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้หัวใจก็เจ็บแปล็บขึ้นมาทันที หมวยเล็กกำมือ แน่น "หมวยเล็กเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"วรุณถาม "เปล่าคะ พอดีหมวยเล็กนึกเรื่องที่ต้องทำบางอย่างได้เท่านั้นค่ะ" ช่วงสายของวันรุ่งขึ้น หนุ่มๆคณะวิศวะต่างพากันแปลกใจที่มีสาวน้อยร่างบางมายืนก้มหน้าก้มตา เหมือนรอใครอยู่ที่ใต้ตึกเรียนโดยไม่สนใจสายตากรุ้มกริ่มของหนุ่มๆอีกหลายคน เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยแว่วมา หมวยเล็กเงยหน้าขึ้นมอง ใช่จริงๆ กลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินออกมาจาก ตึกเรียน และคนที่เดินนำหน้าแต่หันหลังให้กับเธอนั้นเป็นคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี นักศึกษากลุ่มนั้น พากันหยุดมองหมวยเล็กด้วยความสนในพร้อมทั้งเป่าปากแซวกันอย่างสนุกสนาน จนคนที่หันหลังอยู่ ต้องหันมามอง เหมือนเวลาผ่านไปนาน หมวยเล็กกำหมัดแน่นเดินเข้าหา คิมหันต์อย่างช้าๆ "โหโว้ย สาวบัญชีบุกมาหาไอ้คิมหันต์ถึงที่เลยโว้ย"เพื่อนคนหนึ่งแซว แต่ยังไม่ทันได้มีใครพูดอะไร ไปมากกว่านั้น "เผี๊ยะ!" เสียงฝ่ามือเล็กๆ กระทบใบหน้าของคิมหันต์อย่างจัง ทำเอาทั้งกลุ่มเงียบสนิท "สนุกมากมั้ย คิ้ม ที่หลอกกันมาตลอด ไหนว่าเราเป็นเพื่อนกันไง ทำไมต้องปิดบังกันด้วย.." ขอบตาหมวยเล็กเริ่มที่จะมีน้ำตาเรื่อออกมา "ปิดบังหรอ .. " คิ้มหรือคิมหันต์ทวน "กับหมวยเล็กคิ้มไม่เคยมีอะไรปิดบังเลยนะ เพียงแต่ หมวยเล็กไม่เคยใส่ใจมันเท่านั้นเอง" คิมหันต์พูด "พอแล้ว .. ในเมื่อไม่คิ้มไม่คิดว่าเค้าเป็นเพื่อน ..เค้าก็ไม่ต้องการตัวเองเหมือนกัน" หมวยเล็ก พูดพร้อมกับเอามือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆก่อนจะวิ่งจากไป ท่าทางแบบนี้เขาเห็นมาบ่อยครั้งเมื่อเด็กหญิงมีเรื่องขัดใจหรือทะเลาะกับเตี่ย เขาเองที่เป็นเพื่อนปลอบใจ และสร้างเสียงหัวเราะให้เสมอแต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเขารู้สึกได้.. "โห โว้ย ละคอนน้ำเน่า แต่เอ เด็กคนนั้นดูคุ้นๆยังไงชอบกล"เพื่อนคนเดิมแซว "เฮ้ย นั่นมันแฟนไอ้หมอ วรุณนี่หว่า .. โธ่ ไอ้คิมหันต์ สาวๆแย่งกันทั้งมหาลัยแต่ดันไปชอบแฟนชาวบ้าน งานนี้ดังกว่าเดิมแน่ ไอ้คิ้ม" .................................................. จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:19:49 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 6 สภากาแฟของตลาดสดดูเงียบเหงาไปถนัดตาเมื่ออาโกไม่มาขายกาแฟได้อาทิตย์กว่าแล้ว สมาชิกบางคนก็มา นั่งคุยกันเช่นเดิม บางคนก็นำกระติกน้ำชามาด้วยและนั่งจิบไปคุยไป "อาโกเป็นไงบ้างวะ เฮียไก่ ได้ข่าวเฮียไปเยี่ยมมานี่"ชายวัยกลางคนที่ชื่อสุ่นถาม "ก็ดูหงอยๆไปนา ไม่สดชื่นเหมือนเวลาได้ไล่หมาแถวนี้"เฮียไก่ตอบ "ย้อนมาจนได้สิน่า เฮียนี่ น่าสงสารแกเนาะ หมวยเล็กไปเรียนนี่เลยไม่มีใครช่วยเลยสิ"นายสุ่นบ่น "เห็นว่าหมวยเล็กอีเป็นห่วงอาโกน่ะ เห็นว่าอายุมากแล้ว อีอยากให้อาโกได้พักผ่อน"หมอสมชายบอกเพื่อน "ไม่ใช่ ไอ้วรุณมันหวงไม่ให้มาหาหรอกรึไงหมอ"สุ่นแซวหมอสมชาย "ไอ้วรุณมันจะยุยังไงแต่มันก็เป็นการตัดสินใจของนังหมวยเล็กนี่หว่า"หมอสมชายเถียง ขณะเดียวกันคิ้มเข็นรถผักเข้ามา เขาเอ่ยคำทักทายสั้นๆกับทุกคนและเข็นรถไปส่งผักตามปกติ "ไอ้นี่อีกคน น่าสงสารฉิบ แหม ลูกช่างตัดเสื้อ รึจะมาสู้ลูกหมอจริงมั้ยเฮีย"นายสุ่นหันไปถามความเห็นเฮียไก่ "เฮ้ยของอย่างนี้เทียบกันไม่ได้โว้ย ใช่มั้ยอาสมชาย ลูกหลานมันจะแข่งกัน พ่อแม่มาเกี่ยวอะไรด้วยวะ"เฮียไก่ตอบ "ใช่อย่างไอ้คิ้มนี่ อั้วเห็นมาตั้งแต่เล็กเหมือนกัน เด็กมันดีจริงๆถ้าอั๊วมีลูกสาวอีกคนนา ยกให้มันแล้ว"หมอสมชายเสริม "ตอนนี้ที่น่าสงสารที่สุดก็อาโกนี่ละ หงอยเหมือนไก่ติดโรคแบบนี้จะแย่เอานา"นายสุ่นบ่น คิ้มที่เข็นรถเข็นเปล่ากลับมาได้ยินประโยคที่นายสุ่นบ่นพอดีจึงกล่าวแบบยิ้มๆ"อยากให้อาโกกลับมาขายมั้ยล่ะเฮียๆ ทั้งหลาย ถ้าอยากฟังแผนคิ้มดูมั้ย"......... หลังเลิกเรียนวรุณพร้อมหมวยเล็กและเพื่อนๆในกลุ่มเข้าไปในร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัยซึ่งในร้านมีลูกค้า ค่อนข้างแน่นแต่ก็ยังพอมีโตีะว่าง พวกเธอเลือกนั่งโต๊ะที่ว่างด้านในสุด หญิงสาวเจ้าของร้านซึ่งคุ้นเคยกับวรุณ เดินมารับรายการเครื่องดื่มที่โต๊ะ "วันนี้ควงสาวๆมาหลายคนเลยนะคะ"เจ้าของร้านทักวรุณ "ครับ เลี้ยงรับที่น้องหมวยย้ายมาพักที่หอพักครับ อ้อ แล้วก็น้องคนนี้ละครับที่ผมเล่าให้ฟังว่ามีร้านกาแฟเหมือนกัน" วรุณตอบ "ไม่เหมือนหรอกค่ะ ร้านของเตี่ยหมวยเล็กมีแต่สภากาแฟขาประจำเท่านั้น ลูกค้าไม่แน่นร้านอย่างนี้หรอก" หมวยเล็กแทรก "ไม่หรอกค่ะ น้องคะ คนที่ทำอะไรด้วยใจรักน่ะ ทำด้วยความสุขทั้งนั้นแหละค่ะ อย่างพี่เนี่ยช่วงปลายเดือน คนน้อย แต่ก็ยังมีขาประจำมานั่งคุยทักทายกัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ เตี่ยหมวยเล็กก็คงคิดเหมือนกัน" เจ้าของร้านตอบซึ่งทำให้หมวยเล็กต้องนั่งคิดว่าการที่เธอขอให้เตี่ยเลิกขายนั้นเหมาะสมแล้วหรือไม่ "หมวยเล็ก" หญิงเพือ่นสนิทของหมวยเล็กเรียกเมื่อเห็นว่าหมวยเล็กนิ่งไปนาน "เธอเล่ามาดีๆนะ ว่าเธอไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ที่คณะวิศวะ"หญิงซัก "ไม่มีอะไรหรอก เราไม่อยากพูดถึง"หมวยเล็กปัด "หมวยเล็กทะเลาะกับคิมหันต์หรอ พี่ได้ยินเพื่อนๆพูดกัน"วรุณถามด้วยความสงสัย "ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่วรุณ ในเมื่อไม่มีความจริงใจให้กันหมวยเล็กก็ไม่ต้องใส่ใจด้วย"หมวยเล็ก ปิดเรื่องดื้อๆ "นี่พูดง่ายนะหมวยเล็ก เธอรู้จักพี่เค้าก็แนะนำพวกเราบ้างสิจ๊ะ"เพื่อนอีกคนรบเร้า "ไม่ นี่ถ้ายังเป็นเพื่อนกันไม่ต้องเอาหมวยเล็กไปเกี่ยวกับนายคนนั้นอีกนะ"หมวยเล็กเริ่มหงุดหงิด "จ้า...ไม่ก็ไม่ แหมนึกว่าจะมีทางลัดกันซะอีก"หญิงพูดขำๆ จริงๆแล้วหมวยเล็กก็ปากแข็งไปอย่างนั้นเองในใจก็ยังแอบน้อยใจลึกๆที่คิ้มรู้ว่าเธอเรียนที่เดียวกับเขา แล้วแต่ก็ไม่เคยที่จะแวะมาหาบ้างเลยหรือที่เขาไม่บอกเธอว่าเขาเองก็เรียนที่นี่เพราะเห็นว่าเธอไม่มีค่าพอ หมวยเล็กคิดในใจซึ่งวรุณได้แต่มองด้วยความกังวล จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:30:34 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 7 "ช่วยมั้ยอาโก " เสียงกวนๆของคิ้มคู่ปรับเก่าดังมาให้ได้ยินขณะที่อาโกเข็นรถอุปกรณ์กาแฟมาตามถนน "ไม่ต้องยุ่งโว้ย"อาโกตอบ คิ้มเดินเข้ามาใกล้และออกแรงเข็นช่วย "โอ้โห อาโก เคยหยอดน้ำมันบ้างมั้ยเนี่ย ฝืดขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวคิ้มเซอร์วิส จัดการให้"คิ้มบอก "แล้วที่ไอ้สุ่นบอกอั้วว่าลื้อจะยึดแผงอั้วไปขายเองน่ะจริงหรอวะอาคิ้ม"อาโกถามคิ้ม "โธ่ ใครจะไปทำล่ะเตี่ย เอ้ย อาโก อั้วก็ต้องไปเรียนหนังสือเหมือนกันนา แค่รับส่งผักก็ไม่มีเวลาแล้ว" คิ้มบอก คิ้มช่วยอาโกเข็นรถมาจนกระทั่งถึงแผงที่เคยขายประจำ ตู้และชั้นดูแปลกตาไปเหมือนได้รับการซ่อมแซม มาอย่างดี "เฮ้ย ใครทำอะไรแผงอั้ววะ"อาโกอุทาน "ไม่มีอะไรน่า อาโก พวกเพื่อนพ้องสภากาแฟจ้างอั้วให้ซ่อมให้น่ะ ที่นี้อาโกก็เก็บของอุปกรณ์ในตู้นี้ได้เลย เวลาเข็นรถกลับบ้านก็เบาแล้ว"คิ้มบอกในขณะที่กำลังหยอดน้ำมันล้อรถเข็นให้กับอาโก "แล้วอั้วต้องจ่ายเท่าไรวะ"อาโกถาม " อาโกไปเคลียร์กับสภากาแฟเอาเองเถอะ อั้วไม่ยุ่งด้วยหรอก"คิ้มบอก "ลื้อนี่ฝีมือเหมือนช่างจริงๆเลยนา"อาโกชมหลังจากสำรวจชั้นใหม่ "อ้าว อาโก ไม่งั้นม้าเสียตังค์ส่งอั๊วเรียนเสียเปล่าสิ ไปล่ะ อาโก อั้วต้องไปส่งผักต่อ"คิ้มบอกพร้อมเก็บ เครื่องมือใส่รถเข็นผัก อาโก มองตามไปและรู้สึกดีๆกับคิ้มมากขึ้น ในขณะที่สภากาแฟเริ่มทยอยเข้ามา อาโกพยายามจะจ่ายค่าซ่อมแซม ชั้นกาแฟแต่ไม่มีใครรับและสุดท้ายอาโกประกาศเลี้ยงกาแฟฟรีหนึ่งวันเพื่อตอบแทนน้ำใจ "เรื่องนี้ต้องยกความดีให้ไอ้คิ้มมันนะ อาโก"เฮียไก่บอก "เพราะมันเป็นตัวต้นคิด"เขาเสริมต่อ "ไม่รู้มาก่อนว่าไอ้คิ้ม มันมีฝีมือทางช่างด้วย"นายสุ่นถามหลังจากเปิดตู้นั้นตู้นี้ของชั้นกาแฟ "อ้าว ไม่รู้กันรึไงว่าคิ้มมันเรียนวิศวะเลยนา ที่เดียวกับหมวยเล็กและวรุณนั่นล่ะ"หมอสมชายตอบ "ไอ้หยา จริงหรอ ไม่เห็นหมวยเล็กมันบอกอะไรเลยนี่ พอดีเลยอั้วจะได้ฝากตังค์ไปให้อาหมวยด้วย" อาโกบอก "แหม เดี๋ยวนี้สนิทสนมถึงขั้นฝากเงินฝากทองกันเลยรึ อาโก"นายสุ่นแซว "ไม่เป็นไรหรอก ไอ้คิ้มมันไว้ใจได้ พูดถึงมันอั้วขอเล่าอะไรให้ฟังหน่อย พวกเราจะได้รู้จักมันจริงๆเสียที" เฮียไก่บอก... คิ้มและแม่ได้ย้ายมาอยู่ข้างตลาดเมื่อหกปีก่อนโดยที่พ่อของคิ้มได้ทิ้งสองแม่ลูกไป แม่ของคิ้มนั้นพอที่จะ เย็บปักถักร้อยได้ พ่อค้าแม่ค้าในตลาดจึงให้ความช่วยเหลือด้วยการเข้าเป็นลูกค้าประจำของร้านซึ่งแม่ของ คิ้มก็คิดราคาไม่แพงและฝีมือดีจึงทำให้ร้านตัดเสื้อขยายอย่างรวดเร็วส่วนคิ้มนั้นก็รับจ้างแม่ค้าในตลาด เข็นผักจากรถส่งมายังแผง ปัจจุบันถึงแม้ว่าร้านจะมีลูกจ้างหลายคนแล้วแต่แม่ของคิ้มก็ยังตัดเสื้อให้กับ ลูกค้าประจำด้วยตนเอง ส่วนคิ้มนั้นเขายังรับส่งผักให้กับแม่ค้าในตลาดโดยส่งให้เฉพาะแม่ค้าที่เกื้อหนุน ครอบครัวของเขามาก่อนโดยยังรับค่าจ้างวันละสิบบาทเช่นเดิมแม้ว่าแม่ค้าเหล่านั้นจะเพิ่มค่าแรงให้แต่คิ้ม ก็ปฏิเสธมาตลอด โดยทั้งคิ้มและแม่เห็นว่าเป็นการตอบแทนบุญคุญที่พอจะทำได้ สำหรับแม่ค้าเหล่านั้นก็ไม่ต่างกับ อาโก ก็คือมีลูกหลานที่ทำงานส่งเสียเลี้ยงดูได้แต่ก็อยากออกมาพบปะเพื่อนฝูงที่รุ้ใจกันแทนที่จะอยู่บ้านเฉยๆ คิ้มเลยต้องรับเป็นผู้ดูแลและช่วยเหลือแม่ค้าเหล่านั้น โดยใช้เวลาในช่วงเช้ามืดก่อนที่จะไปเรียนหนังสือที่ มหาวิทยาลัย เรื่องที่เฮียไก่เล่าทำให้อาโกต้องเปลี่ยนมุมมองคิ้มเสียใหม่ "อั้วไม่เคยรู้เรื่องเลยนะว่าไอ้คิ้มมันเป็นคนดีแบบนี้" อาโกบอก "อย่าว่าแต่โกเลย พวกเราหลายคนก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำเพราะไอ้คิ้มมันได้ดียังไงมันก็ทำตัวเหมือนเดิม"เฮียไก่บอก ขณะนั้นคิ้มเข็นรถเปล่ากลับมาอาโกจึงขอฝากสตางค์ไปให้หมวยเล็ก "อาโก ก็ให้เค้าเองสิ หรือฝากพี่วรุณไปก็ได้" คิ้มปฏิเสธ "ก็ไม่รู้สองคนนั้นจะกลับมาเมื่อไรนี่หว่า เมื่อก่อนอั้วเห็นมาเกาะแกะอาหมวยเล็กทุกวัน ตอนนี้ยอมแพ้แล้วรึไง" อาโกถาม "แหม เตี่ย เอ้ย อาโก ของอย่างนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน อั้วก็เป็นของอั้วแบบนี้ ใครเค้าจะมาสน" คิ้มออก อาการน้อยใจ "อาคิ้ม วรุณน่ะลูกชายอั้ว ถึงลื้อจะมาเป็นคู่แข่ง อั้วก็ไม่รังเกียจนา แข่งกันทำดีน่ะ ดีทั้งนั้นละ ช่วยอาโกเค้าหน่อย เถอะ" หมอสมชายบอก คิ้มจึงจำยอมรับฝากสตางค์จากอาโกไปให้หมวยเล็ก จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:25:16 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:58:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 8 คิ้มมารอหมวยเล็กที่หน้าโรงอาหารคณะบัญชี แม้ว่าเขาจะพยายามยืนหลบมุมแล้วก็ตามแต่ก็ยังคงเป็นเป้า ในการซุบซิบของสาวๆหลายๆกลุ่ม เขาเห็นหมวยเล็กเดินมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนเขาแน่ใจว่าหมวยเล็กก็เห็น เขาเช่นกันแต่หมวยเล็กกลับรีบเดินเพื่อจะเข้าไปในโรงอาหาร คิ้มจึงรีบวิ่งไปหาพร้อมกับเรียกหมวยเล็กไว้ "หมวยเล็ก รอก่อน" คิ้มเรียก แต่หมวยเล็กยังเดินต่อไปเหมือนไม่ได้ยินคิ้มจึงเอื้อมมือไปแตะแขนหมวย เล็กไว้ ทันทีที่มือสัมผัส คิ้มรู้สึกเหมือนมีความอบอุ่นที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามาสู่หัวใจ เขาจงใจทิ้งเวลาให้นานอีกหน่อย ก่อนที่จะรั้งมือกลับมา หมวยเล็กหยุดเดินและหันมามองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ "มีอะไรคะพี่คิมหันต์" หมวยเล็กจงใจเรียกทั้งอาวุโสและชื่อเต็มทำเอาคิ้มถึงกับอึ้งไปก่อนจะตอบ "อาโก เอ้ย เตี่ยหมวยเล็กฝากตังค์มาให้ "คิ้มบอกพร้อมกับยื่นตังค์ให้ หมวยเล็กมองคิ้มด้วยสายตาที่งง "คิ้มเจอเตี่ยเค้าได้ยังไง"หมวยเล็กถาม โดยลืมสรรพนามที่ตัวเองตั้งขึ้นเป็นกำแพง คิ้มอ้ำอึ้งก่อนจะตอบ"เตี่ยหมวยเล็กไปขายกาแฟที่ตลาดน่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ คิ้มดูแลอยู่" "ทำไมเตี่ยกลับไปขายกาแฟไม่บอกเค้าล่ะ" หมวยเล็กถาม "เตี่ยหมวยเล็กคงไม่อยากให้หมวยเล็กกังวลมั้ง อย่าว่าเตี่ยเลยนะหมวยเล็ก ให้เตี่ยได้ทำในสิ่งที่แกอยากทำเถอะ" คิ้มบอก "คิ้มเป็นใครถึงมาวุ่นวายกับเตี่ยเค้า คิ้มเป็นใครถึงต้องมาช่วยดูแลเตี่ยเค้าทั้งที่ไม่มีใครขอ" หมวยเล็กขึ้นเสียง "หมวยเล็ก ใจเย็นๆสิ พี่เค้าคงหวังดี"หญิงปรามและจับแขนหมวยเล็ก "คิ้มเอาตังค์ไปคืนเตี่ยนะบอกเตี่ยด้วยว่าเค้าจะกลับไปเอาเอง"หมวยเล็กยังโมโห "หมวยเล็ก ! มีเหตุผลบ้างสิ หัดมองคนอื่นแบบที่เค้าเป็นบ้าง อย่ามองแบบที่เราอยากให้เป็น เตี่ยหมวยเล็ก น่ะอยากขายกาแฟก็เพราะรักที่จะขาย อยากเจอกับเพื่อนฝูง เหมือนกับป้าๆหลายๆคนที่ขายของในตลาด" คิ้มเริ่มเสียงดัง แต่น้ำเสียงยังเจือความห่วงใย "หมวยเล็กเคยบอกว่าคิ้มปิดบังหมวยเล็กเรื่องที่เรียนที่นี่ แต่หมวยเล็กลองคิดดูบ้างสิ คิ้มปิดบังอะไร หมวยเล็กเคยถามเคยสนใจหรอว่าคิ้มเรียนที่ไหนหรือเรียนอะไร ซึ่งคิ้มเองก็ไม่ได้สนใจเพราะสิ่งที่หมวยเล็ก เห็นอยู่ทุกวันนั่นแหละตัวจริงของคิ้ม แต่เพราะหมวยเล็กไม่เคยมองคิ้มแบบที่คิ้มเป็น ก็เหมือนกับที่หมวยเล็ก มองคนอื่นๆรวมทั้งเตี่ยหมวยเล็กด้วย" "เผี๊ยะ!" แก้มของคิ้มเป็นรอยนิ้วมือยาวขณะที่หมวยเล็กชักมือกลับพร้อมกับกลั้นสะอื้นแต่น้ำตาก็ไหลเป็น สายอาบแก้ม "หมวยเล็ก พี่คิมหันต์ ใจเย็นๆได้มั้ยคะ ไปคุยกันที่อื่นนะคะ"หญิงพยายามสงบศึก คิ้มเอามือลูบแก้มก่อนจะจับข้อมือหมวยเล็กขึ้นมาพร้อมกับวางเงินบนมือหมวยเล็ก ความรู้สึกอบอุ่นวิ่งขึ้นมา ปลอบอารมณ์ของเขาให้เย็นลง "หมวยเล็ก คิ้มขอโทษ รับเงินนี่ไปเถอะไหนๆเตี่ยหมวยเล็กก็เป็นห่วง "คิ้มกล่าวก่อนจะปล่อยมือ เขาล้วงผ้าเช็ดหน้าให้กับหมวยเล็กเพื่อซับน้ำตา หมวยเล็กก็ยังคงเป็นหมวยเล็กที่ไม่ชอบพกผ้าเช็ดหน้า แต่เอาหลังมือป้ายน้ำตาเป็นเด็กๆ "คิ้ม เป็นใครสำหรับหมวยเล็ก คิ้มไม่รู้หรอก แต่หมวยเล็กเป็นใครสำหรับคิ้มน่ะ คิ้มรู้ดี นั่นเป็นสาเหตุที่ คิ้มจะต้องดูแลเตี่ยของหมวยเล็ก หมวยเล็กไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คิ้มไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไร"เขา บอกก่อนที่จะถอนหายใจและยิ้มเหงาๆ "คิ้มไปก่อนนะ ขอโทษถ้าคิ้มทำให้ไม่สบายใจ" คิ้มบอกก่อนจะหันหลังและเดินกลับไปที่คณะ "หมวยเล็ก" หญิงเรียก "หญิงซื้อข้าวให้นะ ไปทานที่หอพักดีมั้ยจะได้ล้างหน้าด้วย ตาบวมหมดแล้ว"หญิงเสนอ หมวยเล็ก พยักหน้าทั้งที่ยังสะอื้น ช่วงบ่ายหมวยเล็กเลือกที่จะไม่เข้าเรียนแต่กลับมายังร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัยแทน ในร้านไม่มี ลูกค้าเลย จึงมีเพียงหมวยเล็กและเจ้าของร้านเท่านั้น "รับอะไรดีคะหมวยเล็ก " หญิงสาวเจ้าของร้านเดินเข้ามาถาม "เอ๊ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"เธอถามเมื่อสังเกตเห็นขอบตาที่บวมของหมวยเล็ก "พี่คะ พี่ชอบทำร้านกาแฟจริงๆหรอคะ"หมวยเล็กถาม เจ้าของร้านสาวจึงนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม"ค่ะ พี่ชอบทำร้านกาแฟ ได้เจอเพื่อ เจอคน ได้บรรยากาศ ที่ทำให้ทุกคนมีความสุข นั่นทำให้พี่มีความสุขแล้วล่ะค่ะ"เธอตอบ "แล้วพี่ไม่คิดจะทำงานอย่างอื่นหรอคะ"หมวยเล็กถาม "อืม.. ตอบยังไงดีล่ะ พี่ก็รับงานแปลอิสระนะคะช่วงที่ไม่มีลูกค้าพี่ก็นั่งแปลเอกสารไปเรื่อยๆ ได้สตางค์มากกว่าร้านกาแฟอีก"เธอตอบขำๆ เมื่อเห็นหมวยเล็กนิ่งไปเธอจึงพูดต่อ"ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่เรารัก ก็ถือว่าได้พักผ่อนแล้วล่ะค่ะ เนี่ยเมื่อวันก่อน มีน้องคนนึงเค้ามาขอดูแบบชั้นวางและเก็บอุปกรณ์ที่ร้าน เห็นบอกว่าจะเอาไปปรับปรุงร้านของคนสำคัญ เอ หมวยเล็กน่าจะรู้จักนะ รู้สึกจะชื่อคิ้ม หน้าตาน่ารักเชียว แหมถ้าพี่อายุเท่าหมวยเล็กจะจีบเลยนะเนี่ย" เจ้าของร้านพูด ติดตลก หมวยเล็กพยายามสังเกตุเจตนาของเจ้าของร้านแต่พบว่าเธอคงพูดออกมาโดย ไม่ตั้งใจและไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและคิ้ม "พี่ว่าอย่าทานกาแฟเลยนะคะ เดี๋ยวพี่เอาน้ำส้มมาให้ดีกว่าจะได้สดชื่น"เจ้าของร้านพูดก่อนจะลุกไป เตรียมน้ำส้มให้เธอ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 12:07:07 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กาแฟชง(เจ้าเก่า) 9 จบเรื่อง เย็นวันนั้นวรุณมาหาหมวยเล็กที่หอพักและรับหมวยเล็กออกมาทานข้าวตามลำพัง "หมวยเล็กน่าจะทานอะไรบ้างนะ" วรุณเตือนเมื่อเขาเห็นหมวยเล็กแทบจะไม่แตะอาหารบนโต๊ะเลย หมวยเล็กส่ายหน้า"หมวยเล็กทานไม่ลงหรอกค่ะ"เธอตอบ "พี่ได้ยินเรื่องที่หมวยเล็กทะเลาะกับคิมหันต์"วรุณถาม "หมอนั่นทำอะไรหรอ"เขาถามต่อ "ไม่มีอะไรค่ะกับเค้าหรอกค่ะ"หมวยเล็กตอบ"แต่เตี่ยกลับมาขายกาแฟอีกแล้ว"หมวยเล็กบอก "หมวยเล็กเลยไม่แน่ใจว่าที่ทำมาถูกต้องหรือเปล่า"วรุณหยั่งเชิง "ค่ะ หมวยเล็กไม่สบายใจว่าหมวยเล็กไม่ได้มองเตี่ยแบบที่เตี่ยอยากเป็นหรือเป็นอยู่"หมวยเล็กตอบ "แต่ไม่ว่าอย่างไร หมวยเล็กก็ต้องมีชิวิตของหมวยเล็กนะ"วรุณตอบพร้อมเอื้อมมือไปกุมมือหมวยเล็ก ความรู้สึกตกใจวิ่งขึ้นมาทันที หมวยเล็กชักมือออกพร้อมมองวรุณด้วยสายตาตำหนิที่ฉวยโอกาส แต่ก็ อดแปลกใจไม่ได้ว่าเมื่อกลางวันเธอกลับยอมให้คิ้มสัมผัสเธอนานอย่างจงใจและเธอเองได้รับรู้ถึงความอบอุ่น และห่วงใยที่ส่งผ่านมาจากปลายนิ้วของเขา วรุณพิงพนักเก้าอี้ มองหมวยเล็กอยู่นานก่อนจะเอ่ย"นี่พี่แพ้นายคิมหันต์อะไรนั่นรึเปล่า" "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคิ้มนะคะ"หมวยเล็กปกป้องอย่างไม่รู้ตัว "พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะหมวยเล็ก"วรุณบอก หมวยเล็กมองวรุณอย่างไม่แน่ใจก่อนที่จะถาม "พี่วรุณคะ พี่วรุณมองหมวยเล็กยังไงคะ" "หมวยเล็กก็เป็นคนน่ารัก ที่ควรได้รับการดูแล และอยู่ในสังคมที่เหมาะสม"วรุณตอบ "นั่นคือสิ่งที่พี่วรุณอยากให้หมวยเล็กเป็นใช่มั้ยคะ"หมวยเล็กถาม "ไม่ใช่นะหมวยเล็ก นั่นเป็นสิ่งที่ควรจะเป็นต่างหากถ้าเลือกได้" วรุณตอบ "แล้วถ้าหมวยเล็กกลับไปขายกาแฟแบบเดิม "หมวยเล็กหยั่งเชิง วรุณพยายามจะเอื้อมมือไปจับมือหมวยเล็กอีกครั้งแต่หมวยเล็กชักมือกลับไปก่อน "เราก็จะมีเวลาให้กันน้อยลง" วรุณตอบเหมือนสร้างเงื่อนไข "นั่นเป็นคำตอบแล้วใช่มั้ยคะ"หมวยเล็กถาม "เป็นสิ่งที่เลือกได้ต่างหากหมวยเล็ก"วรุณตอบ "ถ้างั้นหมวยเล็กเลือกที่จะหัดมองคนอื่นแบบที่เค้าเป็นหรืออยากจะเป็นบ้างค่ะ"หมวยเล็กบอก วรุณเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง "และก็อยากเป็นอย่างที่หมวยเล็กเป็นซึ่งอาจไม่เหมือนกับที่พี่วรุณอยากให้เป็น"หมวยเล็กพูดต่อ "นั่นเป็นคำตอบแล้วใช่มั้ย"วรุณถาม "ค่ะ" หมวยเล็กตอบ "พี่วรุณไม่ต้องไปส่งนะคะหมวยเล็กกลับเองได้ และคงกลับไปอยู่กับเตี่ยค่ะ"เธอบอกพร้อมกับ เก็บกระเป๋าและยกมือไหว้วรุณก่อนลุกออกจากร้านไป "โก กาแฟแก้ว" สมาชิกสภากาแฟร้องสั่ง ในขณะที่อาโกยกมือเป็นสัญญาณว่าได้ยินแล้ว สภากาแฟของตลาดสดกลับมาคึกคักอีกครั้งเมื่ออาโกกลับมาขาย สมาชิกหน้าเดิมต่างก็กลับมาถ้วน หน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะที่แต่งแต้มชีวิตยามเช้า "อาคิ้ม หน้าไปโดนสาวที่ไหนจูบมาวะ แดงเชียว"นายสุ่นแซวเมื่อคิ้มเข็นรถผักผ่านมาแต่พยายาม ก้มหน้าก้มตาหลบจนผิดสังเกต "เอ คนละข้างกับคราวก่อนนี่หว่า"เฮียไก่ร่วมแซวด้วย อาโกพยายามจ้องหน้าคิ้มอยู่นานพร้อมกับหัวเราะก่อนจะพูด"เฮ้ยไม่ต้องเป็นห่วงว่ะไอ้คิ้ม ผู้หญิงตบ เพราะรักทั้งนั้นแหละ เมียอั๊วนากว่าจะยอมใจอ่อน อีตบเอาตบเอา ในที่สุดอีก็ยอมแต่งกับอั้ว" "มิน่าล่ะ "คิ้มรำพึง พร้อมกับลูบแก้ม "แล้วเอ็งไปโดนใครตบมาล่ะอาคิ้ม"อาโกถาม คิ้มอึกอักก่อนปฏิเสธว่าบอกไปอาโกก็ไม่รู้จักก่อน จะรีบเข็นรถผักไปส่ง "อาโก เรื่องที่เล่าเนี่ยปลอบใจไอ้คิ้มมันหรือเรื่องจริงล่ะเนี่ย"เฮียไก่ถาม "อ้าวจริงสิเฮียไก่ แหมอาโส่ยเมียอั้วนา อีตบแล้วก็ตบ กว่าจะยอมอั้วนา ฟันแทบหมดปาก" อาโกสารภาพวีรกรรมในอดีต พร้อมอมยิ้มเมื่อนึกถึงภรรยาที่เสียไปตั้งแต่หมวยเล็กยังเด็กๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีใครมากอดแขน"ไอ้หยา " อาโกหลุดอาการตกใจ "เตี่ย มีความผิดรู้มั้ย" หมวยเล็กทำเสียงดุในขณะที่ยังกอดแขนอาโกอยู่ "แอบมาขายกาแฟไม่บอกหมวยเล็กนะ ต่อไปหมวยเล็กจะมาช่วยเตี่ยขายทุกวันนะ"หมวยเล็กอ้อน "แล้วหมวยเล็กไม่ลำบากหรอ เตี่ยทำเองได้ อาคิ้มช่วยซ่อมรถกับทำตู้เก็บของให้เตี่ยทุกอย่างง่าย ขึ้นเยอะเลย"อาโกถาม "ถ้าง่ายขึ้นเยอะแล้วจะลำบากได้ยังไงล่ะ เตี่ยก็" หมวยเล็กเย้า "ถ้าเตี่ยไม่ให้หมวยเล็กช่วยนะ หมวยเล็กจะไปอยู่หอพักแล้วไม่กลับมาเลย" "ไอ้หยา ไม่เอานาหมวยเล็ก เตี่ยยอมแล้ว" อาโกเลิกดื้อ "เอาล่ะ ทีนี้อาโกจะได้เลิกซึมเป็นไก่ติดโรคซักทีนะ"หมอสมชายบอก หมวยเล็กหันมายกมือไหว้ สมาชิกสภากาแฟทุกคนและยิ้มให้ "เอ อาหมวยเล็กเรียนที่เดียวกับอาคิ้มใช่มั้ย"นายสุ่นถาม "ค่ะอาสุ่น"หมวยเล็กตอบ "แล้วพอรู้ไหมว่า อาคิ้มไปโดนสาวที่ไหนตบมา หน้างี้แดงเชียว "นายสุ่นถาม "เหมือนจะโดนมาสองครั้งด้วยนะอาหมวย "เฮียไก่เสริม หมวยเล็กหันไปมาเพื่อมองหาอาคิ้มที่ถูกกล่าวถึงก่อนจะตอบ "ฝีมือหมวยเล็กเองล่ะค่ะ อยากทำตัวไม่ถูกใจดีนัก"หมวยเล็กตอบในขณะที่ยังมองหาอยู่ "หา!" สมาชิกสภากาแฟรวมทั้งอาโกอุทานออกมา หมวยเล็กหันกลับมามองหน้าทุกคนงงๆในขณะที่คิ้มเข็นรถผักเปล่ากลับมาพอดี "มีอะไรกันหรอ หมวยเล็กกกกกกกกกกก "คิ้มถามเสียงกวนๆแต่ก็เจือความห่วงใยที่รู้สึกได้ สมาชิกแต่ละคนรวมทั้งอาโกผลัดกันมองหน้าทั้งคิ้มและหมวยเล็ก ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ในขณะที่ทั้งคิ้มและหมวยเล็กต่างมองหน้ากันงงๆ สายตาที่ทั้งคู่มอบให้กันไม่มีความขุ่นเคืองใจกันอีก มีแต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่านไปยังอีกฝ่ายตามด้วยรอยยิ้มที่จริงใจของทั้งคู่............. จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 11:33:25 A:202.139.210.29 X: ] จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 12:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขออนุญาตรวมกระทู้ให้นะคะ ลงต่อกันไปในช่องความคิดเห็นได้เลยค่ะ จะสะดวกกับคนอ่านมากกว่านะคะ เปิด 9 หน้าต่างเพื่ออ่านมันไม่ต่อเนื่อง พาลจะไม่อ่านเอาง่ายๆ และอีกประการหนึ่งยังไปดันกระทู้ของเพื่อนๆร่วมถนนให้ตกไปไวเกินไปด้วยค่ะ ด้วยไมตรีจิต จากคุณ : จริง - [ 3 มิ.ย. 50 13:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจที่หมวยเล็กเข้าใจพ่อ จากคุณ : scottie - [ 3 มิ.ย. 50 13:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณครับ ต่อไปจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 3 มิ.ย. 50 14:56:32 A:202.139.209.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วชอบมาก ๆ ค่ะ ^^ จากคุณ : oldword - [ 4 มิ.ย. 50 16:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจจังมีคนชอบด้วย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 5 มิ.ย. 50 22:21:44 A:202.139.209.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบค่ะ จากคุณ : จีโอแอล - [ 7 มิ.ย. 50 03:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักดีค่ะ จากคุณ : I_am_Nin - [ 18 มิ.ย. 50 18:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 So cute ! But Kimhun name 's like a doctor as I know.555555 จากคุณ : Tyra (Tyra) - [ 20 มิ.ย. 50 21:49:41 ]