หวัดดีนะคะแฟนๆ ของณนนท์ กะ แป้น

ขอบคุณพี่น้อง ผองเพื่อน แฟนควับ และไม่ควับ ที่แวะมาทักทายและให้กำลังใจเสมอ สำหรับเรื่องตลกของโชคชะตา, บางช่วงจะอัพบ่อย บางช่วงจะไม่อัพเลย ระยะนี้ก็กำลังพยายามเร่งเขียน เกือบจะจบแล้วล่ะค่ะ เพราะมีรีเควสมาว่า "อยากอ่าน รักข้ามรั้วภาค 2 แล้ว"

สำหรับเรื่องตลกฯ นี่ เป็นเรื่องที่เขียนครึ่งจริง ครึ่งนิยาย มีพระเอกของเรื่องคอยแนะไอเดีย แนะพล็อต มีน้องเค้ก (ตัวเป็นๆ) คอยลุ้น และอีกหลายๆ คนที่รู้ตัว ^___^

ขอบคุณมากที่ติดตามตลอดมานะคะ มีอะไรแนะนำ ก็ไม่ต้องเกรงใจนะคะ...

^___^

-------------------------------------------------------

ตอนที่ 34 บราวนี่แสนอร่อย

ทันทีที่ประตูห้องน้องเล็กปิดลง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“สำเร็จ” สองพี่น้องพูดพร้อมกัน โทรศัพท์สายนั้นคือน้องกลาง เขาโทฯ หาน้องชายคนเล็กหลังขับรถออกไปทำงาน เขารู้ว่าไข่กวนนั่นน่ะฝีมือเฌลลี และถ้าจะให้เธอยอมรับว่าเป็นคนทำล่ะก็ไม่มีทาง สองพี่น้องรู้ดี แผนการ (อันชั่วร้าย) ของอัจฉริยะระดับเซียน (รองจากระดับเทพ) ก็ถูกสร้างขึ้นและมันฟลุ้คที่สำเร็จ...

“แม่ค้าที่ทำกับข้าวขายประจำน่ะ เขาไม่ทำอาหารง่ายๆ แบบนี้ให้ออกมาห่วยขนาดนี้ได้หรอก นอกจากคนที่ทำกับข้าวไม่เป็น เช่นว่าที่พี่สะใภ้ของพวกเรา”

“แต่น้องเล็กรู้สึกผิดยังไงไม่รู้”

“หนอยแน่ะ รู้สึกผิด งั้นทำโปรเจคท์ไปคนเดียวเลยไหม”

“อ่า ให้พี่แป้นช่วยเรื่องด๊อคคิวเมนต์ก็ดีเหมือนกันนะ น้องเล็กไม่ค่อยถนัด” สองพี่น้องคุยกันไม่นานนักก็วางสายไป

เฌลลีครุ่นคิด... ณฌาไม่ใช่คนโง่ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ว่าไข่กวนชามนั้นเธอเป็นคนทำ เว้นแต่เขาจะอยากบอกเธอว่ารสชาติมันแย่แต่ไม่อยากทำร้ายจิตใจกันตรงๆ เท่านั้น แต่ประโยคที่เขาพูดมันก็ตรงๆ นี่นา หรือว่าเขามีแผนอยู่แล้วตั้งแต่แรกที่จะให้เธอไปช่วยโปรเจคท์แก้เอฟของน้องเล็ก

เฌลลียักไหล่ก่อนเก็บจานไปล้าง... ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็แล้วกัน ล้างจานเสร็จก็ออกไปขุดดินปลูกต้นไม้ที่สวนหน้าบ้านพลางครุ่นคำนึงถึงมิตรภาพระหว่างเธอกับณนนท์ แน่ล่ะ เธอรักเขาอย่างไม่มีข้อแม้และไม่มีเงื่อนไขใดๆ แต่สิ่งเดียวที่เฌลลีไม่รู้คือ ณนนท์ซ่อนอะไรไว้ในใจ

“น้องเล็กพี่แป้นจะไปร้านขนมเค้ก จะกินอะไรไหม” เฌลลีเก็บอุปกรณ์ทำสวนครัวแล้วตะโกนเรียกน้องเล็กที่เอกเขนกดูทีวีขนาดสี่คนโอบอยู่บนบ้าน

“ม่ายฮะ ขอบคุณฮ้าบบบบบ” ไม่ใช่แต่ณนนท์ที่ไม่กินขนมหวานทุกชนิด แต่สามพี่น้องเป็นเหมือนกันหมด นอกเสียจากว่ามันจะวางอยู่ตรงหน้าและไม่มีอะไรกิน แต่ขนมจากร้าน “ขนมเค้ก” ดูจะเป็นกรณีพิเศษเพราะถึงแม้จะเป็นเบเกอรี่ที่เน้น นม เนย น้ำตาล แต่ขนมบางชนิดอย่าง บราวนี่ที่ร้านนี้มักจะทำไม่หวานจัดนัก จึงเป็นขนมหวานชนิดเดียวที่หนุ่มๆ บ้านนี้ไม่เกี่ยง

“โว้ว ลมอะไรพัดใจมาถึงนี่ได้นี่ คุณแป้น” ประโยคทักทายเป็นของพี่ชายเจ้าของร้านขนมเค้ก

“ว่าแต่คุณเถอะ คุณจุ๋ม จะยึดประเทศไทยเป็นหัวหาดในการทำมาหากินแล้วหรือไง”

“แน่ะ ทำเป็นลืม ผมก็คนไทยนะครับ”

“น้องเค้กล่ะ” เฌลลีติดปากเรียกอย่างนี้มาตั้งแต่แรก...

“อยู่หลังร้าน เดี๋ยวก็ออกมา คุณจะรับอะไรดี น้ำขิงกับขนมปังนมสดเนอะ” ขณะพูดก็จัดแจงเครื่องดื่มและขนมไปด้วย

“คล่องจัง”

“ทำอยู่ทุกวัน ก็ต้องคล่องสิ”

“คุณดูเข้ากับร้านขนมมากกว่าเต่าทะเล ตอนที่คุณทำงานวิจัยน่ะดูไม่ค่อยมีสกุลรุนชาติเท่าตอนนี้เลย”

“ต๊าย ชมหรือด่าคะนั่น โอ เค ความรักของคุณเป็นไงบ้าง” มิสเตอร์สมศักดิ์ทำ ‘แมน’ หลุดไปชั่วครู่

“เหมือนเดิม ไม่ก้าวหน้า ไม่ถอยหลัง”

“ลุ้นแทบตายไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลยเหรอ หรือต้องให้พ่อจัดการเอง หือ”

“ฉันจะเดินทางแล้ว เลยมาบอกไว้ เดี๋ยวจะหาว่าไปไม่ลามาไม่ไหว้”

“ร่ำลาญาติผู้ใหญ่หมดนามสกุลแล้วเหรอ”

“ยังหรอก จะกลับบ้านนอกอีกไม่กี่วันแล้ว ไปอยู่กับแม่สักหน่อยเพราะกว่าจะได้กลับมาอีกทีก็คงสองปีข้างหน้า”

“ปีหน้ากลับมาเลยเดี๋ยวค่าตั๋วไปกลับผมจัดการให้เอง” มิสเตอร์สมศักดิ์ไม่ได้หล่ออย่างเดียว แต่รวยด้วย

“ไอ้ที่ไม่ได้มาน่ะไม่ใช่เพราะไม่มีเงิน แต่คิดว่าช่วงแรกน่าจะยังไม่มีเวลาเท่าไหร่หรอก”

“ตั้งใจจะไม่กลับล่ะไม่ว่า”

“ฉลาดจริงๆ เลยคุณนี่” สักพักน้องเค้กเปิดประตูออกมา กลิ่นเนยยังเต็มตัว แต่หน้าตาแจ่มใส เธอลูบท้องที่อยู่ในชุดคลุมอย่างเบามือ

“พี่แป้น สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะคุณแม่ เป็นไงบ้าง”

“ใกล้คลอดแล้วล่ะค่ะ พักหลังเลยเข้าครัวเองไม่ค่อยได้ วันนี้แวะมาถึงที่นี่ มีอะไรให้รับใช้เอ่ย”

“พี่จะมาสั่งขนมน่ะค่ะ จะเอาไปขอพรผู้หลักผู้ใหญ่ก่อนไปเรียนน่ะค่ะ”

“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวแจนจะอบให้เองกับมือเลย”

“ยังไหวอยู่เหรอคะ น่าจะพักได้แล้วน้า...”

“อยู่เฉยๆ ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวพี่จุ๋มจะหาว่าเป็นคุณนาย พี่หนึ่งเค้าอยากให้ออกแรงบ้าง จะได้แข็งแรง ตอนนี้ยังไหว ถ้าอุ้ยอ้ายกว่านี้ก็คงเข้าไปอยู่หน้าเตาอบไม่ได้แล้ว”

“ผู้หญิง” เฌลลีคาดว่าน้องเค้กคงไปอัลตราซาวน์มาแล้ว

“แน่นอน... คนนี้แหละค่ะ น้องเค้กตัวจริง” เธอจิ้มเข้าไปที่ท้องที่กำลังโตของตัวเอง
“ว่าแต่พี่แป้นล่ะคะ เมื่อไหร่จะยอมตกลงแต่งงานกับน้านนท์ซะที”

“คุณเชลซีน่ะเธอยอมมานานแล้ว แต่คุณณนนท์ต่างหากเล่นองค์อยู่ได้สิน่า กระผมล่ะลุ้นขาดใจมาตั้งแต่ตอนที่เจ๊แกบอกว่าเตะแบบพิมพ์ขนมเค้กติดฝาบ้านนั่นแหละ” คนเป็นพี่ชายตอบให้เสร็จ

“ความจำดีนะคุณเนี่ย” มิสเตอร์จุ๋มแค่ยักไหล่

“พรุ่งนี้พี่จะแวะมาเอาขนมนะคะ วันนี้ขอบราวนี่กับเค้กส้มสักปอนด์เล็กๆ ไปฝากหนุ่มๆ บ้านนั้นก่อน”

“พี่เขียนออเดอร์ขนมไว้เลยนะคะ พรุ่งนี้เช้าแจนจะให้พี่หนึ่งติดรถไปให้น้านนท์ด้วยเลย พี่แป้นจะได้ไม่ต้องไปๆ มาๆ หลายรอบ”

“ก็ดีเหมือนกัน”

“ว่าแต่ วันนี้จะอบเค้กส้มเองหรือเปล่าเอ่ย”

“ไม่ล่ะค่ะ น้านนท์คงอยากกินขนมฝีมือน้องเค้กมากกว่า” นั่นเพราะเธอจำประโยคประหารน้ำใจของณนนท์ได้เป็นอย่างดี เมื่อคราวที่เธอลงมือทำขนมเค้กแล้วเขาบ่นว่าลูกเกดน้อยไปหน่อย แล้วก็หวานไปนิดนึง แยมส้มปาดหน้าเยอะไปหน่อย นั่นแหละ ดูซิ เจ้าของร้านทำเอง ไอ้ยื่นมันจะว่ายังไง สนทนากันเท่านั้น แล้วน้องเค้กก็ขอตัวไปอบขนม

“คุณหมอผาเมืองสุดหล่อกลับมาจากชายแดนหรือยัง”

“คงกลับมาก่อนฉันเดินทาง เห็นมิลลี่ว่าอย่างนั้น”

“เขาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่คู่นี้”

“คงหลังจากที่ฉันไปแล้ว”

“โอ้ ปล่อยให้น้องสาวแต่งปาดหน้าจนได้”

“ทำไงได้ ก็คนที่ฉันรักมันไม่รักฉันนี่”

“ปล้ำมันเล้ย” อีตาจุ๋มยุ ซะน่ากลัว

“ไปช่วยจับแข้งจับขามันมัดสิ” ใช่ย่อยเมื่อไหร่ล่ะแม่นางเอกของเรา

“โห เดี๋ยวนี้ปากกล้า...”

“ฉันกับณนนท์น่ะ เราเป็นเพื่อนกันมานาน... นานพอๆ กับที่ดากานดาเป็นเพื่อนกับไข่ย้อยนั่นแหละ อ่ะ ไม่รู้จักไข่ย้อยล่ะสิคุณน่ะ”

“รู้จักก็แปลกแล้ว ถ้าฮิวท์ เกรนท์ ล่ะค่อยมาว่ากัน”  

“แต่เราสองคนก็มักจะคุยกันดีๆได้เพียงแค่เริ่มต้นสนทนา สักพักก็เริ่มมีความคิดเห็นที่ต่างกัน บางครั้งก็ทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย เราเข้ากันไม่ค่อยได้ เหมือนชะอมกับนกขุนทองน่ะแหละ ทัศนคติ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความคิดที่เหมือนมากจากดาวคนละดวง และ ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงเหมือนๆ กับที่เขารู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน งูเห็นนมไก่ และไก่ก็เห็นตีนงู... ฉันใด ก็ฉันนั้น”

“เคยทะเลาะกันมั่งไหมเนี่ย ท่าทางคุณณนนท์ไม่ใช่คนชอบมีเรื่องนี่นา”

“เราเคยทะเลาะกันอย่างรุนแรง เอาเป็นเอาตายด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องหลายครั้งเลยแหละ แต่พอเวลาผ่านไป เราได้เรียนรู้ตัวเราเอง เราต่างโตขึ้นเมื่อผ่านพบประสบการณ์ชีวิต แล้วเราก็คุยกันดีๆ ได้แค่เริ่มต้นสนทนา จากนั้นเราก็ทะเลาะกันอีก เพียงแต่การโตขึ้นทำให้เราบางคนเงียบลงเมื่อฝ่ายหนึ่งกำลังพูด และถกเถียงด้วยเหตุผลมากกว่าอารมณ์ อืมม์... แต่ในระหว่างมิตรภาพ มันไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาเป็นคนแบบไหน แต่มันอยู่ที่ว่าฉันสามารถที่จะยอมรับความเป็นเขาได้มากน้อยแค่ไหนต่างหาก เราจึงเป็นเพื่อนกันตลอดมาและอาจจะตลอดไป”

“ฟันธง หมอนี่ไม่รอดมือคุณหรอก”

“ฉันเลิกหวังไปแล้วล่ะ”

“จบเศร้าล่ะน่าดู” พี่ชายของน้องเค้กยังลุ้น

และหลังจากที่ได้บราวนี่แสนอร่อยกับแค้กส้มปอนด์เล็กๆ กลับไปบ้านไปด้วย หลังมื้อเย็น ณนนท์ก็ตรงดิ่งเข้าใส่ขนมทันที

“อื้มมม อร่อย... ฝีมือดีขึ้นนี่แป้น” เฌลลีได้แต่หัวเราะหึๆ แล้วก็ปล่อยให้สามพี่น้องอิ่มอร่อยกับบราวนี่และขนมเค้กต่อไป ตัวเองก็ขึ้นบ้านไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี

-----------------------------------

น้องเล็กตักเค้กเข้าปากมั่ง

“พี่แป้นเนี่ยนะเป็นคนทำ น้องเล็กไม่เชื่อเด็ดๆ” น้องเล็กไม่พูดเปล่าแต่ทำหน้าตาท่าทางประกอบคำว่า ‘ไม่เชื่อ’ จนต้องเชื่อว่าไม่เชื่อจริงๆ

“ก็ใครบอกว่าไอ้แป้นมันทำจริงๆ ล่ะ ฝีมือน้องๆ เอสแอนด์พีหยั่งงี้ มีแต่น้องแจนแสนสวยเท่านั้น”

“แล้วเมื่อกี้พี่นนท์บอกเองนี่ ว่าพี่แป้นฝีมือดีขึ้น”

“ลองไม่ชมมันสิ ได้อดกินพอดี”

“แต่ผมชักสังหรณ์ว่าพรุ่งนี้เจ๊แกต้องเข้าครัวทำกับข้าวแน่ๆ ก็พี่นนท์เล่นชมแบบนี้ ป่านนี้ไม่ปลื้มใจจนไส้พังไปแล้วเหรอน่ะ” น้องกลางชะเง้อมองไปที่บันได เผื่อเจ๊แกจะแอบฟังอยู่แถวๆ นั้น

“ตายล่ะ งั้นพรุ่งนี้เช้าก็ตัวใครตัวมันรึกันนะ” พี่ใหญ่บอกแค่นั้นแล้วโฉบหายขึ้นบ้านไป ปล่อยให้สองพี่น้องนั่งอึ้งเตรียมรับศึกหนักในเช้าของอีกวัน.../