ความคิดเห็นที่ 1 ---ต่อ--- เมื่อกลับถึงบ้านเธอติดกล้องและเปิดโปรแกรมตามที่เพื่อนบอก เลือกเข้าห้องที่เพื่อนคนเดิมแนะนำ วันนี้เด็กสาวรู้สึกว่าตัวเองได้ค้นพบโลกใหม่ เธอมีเพื่อนที่ประสบปัญหาเดียวกันมากมาย เธอเลือกคุยกับพี่ชายคนหนึ่ง เขาช่างเป็นคนดีเข้าใจความรู้สึกเธอทุกอย่าง อ่อนโยนและปลอบประโลมยามเธอมีทุกข์  ในทุกๆ เย็นเธอจะรีบทานข้าวแล้วหมกตัวอยู่ในห้อง หายไปในโลกที่พ่อแม่ไม่เคยเข้าถึงเพราะไม่เคยใส่ใจ แม้เธอจะเงียบหายไปจากการเป็นส่วนหนึ่งในบ้านก็ไม่เคยมีใครสงสัยและกลายเป็นเรื่องปกติ เด็กหญิงวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ด้วยอาการลิงโลด เมื่อเธอถูกทางโรงเรียนเลือกให้เป็นตัวแทนไปแข่งอ่านทำนองเสนาะ พ่อเข้ามาสบทบหลังจากได้ยินข่าวดีจากลูกสาว ทั้งสามกอดกันจนกลายเป็นหนึ่งเดียว เธอเจื้อยแจ้วถึงคำพูดของคุณครูให้พ่อกับแม่ฟัง แม่บอกว่าวันนั้นจะใส่เสื้อลายดอกที่ซื้อมาตั้งนานแล้วไปดูการแข่งขันของเธอ แต่พ่อไปไม่ได้เพราะรับงานทาสีบ้านหลังใหญ่ที่ปลูกใหม่หน้าปากซอยไว้ เด็กสาวร่างกายเปลือยเปล่ากำลังโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่หน้ากล้องตัวจิ๋วที่ติดตั้งไว้กับคอมพิวเตอร์  ราวกับตัวเองเป็นนางโชว์มืออาชีพในสถานบริการ ผิวขาวนวลอกอวบอิ่มสะโพกกลมกลึงซึ่งเราเรียกมันว่าของสงวนถูกเผยแพร่ไปให้สมาชิกร่วมห้องสนทนาฮิตในโปรแกรมแคมฟร็อกที่เรียกตัวเองว่าเพื่อนได้ดูกันอย่างทั่วถึง คนแล้วคนเล่าผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันโชว์ลีลาที่คิดว่ายั่วยวน เซ็กซี่ที่สุด ดูๆไปคล้ายกับท่าทางทุรนทุรายของอสูรกายที่กำลังแก่งแย่งกันหนีจากไฟนรก ปราศจากความสวยงามตามแบบที่หญิงสาวควรจะเป็น ยางอายในยามนี้ถูกชะล้างด้วยสิ่งเสพติดเม็ดเล็กแต่อานุภาพยิ่งใหญ่นอกจากทำให้มึนเมาแล้ว ยังสามารถ เร่งเร้าความกล้าให้ออกมาโลดแล่นในทางเสื่อมได้อย่างไม่สะทกสะท้าน เด็กสาวยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงสีขาว ผู้เป็นแม่เปิดประตูเข้ามาเกาะขอบเตียงพินิจพิจารณาดวงของลูกสาวอย่างกังวล นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอได้มองหน้าลูกสาวอย่างเต็มตา ชั่วอึดใจนายแพทย์หนุ่มก็เดินเข้ามายืนอยู่ฝั่งตตรงข้ามของเตียง “ลูกสาวคุณเสียเลือดมากก็เลยเกิดอาการช็อค” เขารายงานอาการคนไข้ทันที “แต่ที่โรงเรียนบอกว่าแกเป็นลม แล้วก็มีเลือดไหลออกมาแค่นิดหน่อยเองนี่คะ” ผู้เป็นแม่ยืนยันอาการตามคำบอกเล่าของอาจารย์ผู้นำบุตรสาวของเธอมาส่งโรงพยาบาล “ใช่ครับ“ นายแพทย์หนุ่มกล่าว และเว้นช่วงไว้นิดหน่อยเหมือนไม่แน่ใจว่าจะพูดประโยคต่อไปดีหรือเปล่า แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกไป “แต่ลูกสาวคุณเสียเลือดมากจากการทำแท้ง” “ทำแท้ง !” ดังสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไง ประโยคนี้วนอยู่ในใจของหญิงสาวเหมือนรูปที่ถูกเปิดซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาได้ยินประโยคที่ออกจากปากหมอเมื่อครู่พอดี “แล้วลูกผมจะเป็นยังไงบ้างหมอ” “ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดคาดแกน่าจะฟื้นภายในวันนี้นะครับ ยังไงเราก็คงต้องส่งกำลังใจไปช่วยแกอีกแรงหนึ่งด้วย ” หมอกล่าวเสียงเรียบแต่นัยย์ตายังมีแววกังวล “ดูลูกยังไง ถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้” ชายวัยกลางคนกระแทกเสียงใส่ภรรยาหลังจากหมอเดินออกจากห้องไปแล้ว “แล้วคุณเคยสนใจลูกบ้างไหม อย่ามาโทษว่าเป็นความผิดของฉันนะ” ฝ่ายหญิงตวาดกลับ “ไอ้ที่ผมหาเงินมาให้คุณกับลูกใช้นี่ยังไม่เรียกว่าสนใจอีกหรือ” เขาขบกรามดังกรอด “คำก็เงิน สองคำก็เงิน คุณเคยอยู่ให้ลูกมันเห็นหน้าบ้างไหม คุณทิ้งฉันไว้กับเศษเงินของคุณแล้วคุณก็ไปสำราญกับนังผู้หญิงหน้าด้านพวกนั้น” เสียงด่าทอปนสะอื้นเริ่มดังขึ้น ถึงแม้ห้องนี้จะเป็นห้องพิเศษแต่เสียงก็ยังเล็ดลอดออกไปนอกห้อง ทำให้พยาบาลต้องเข้ามาเตือน แต่เมื่อพยาบาลลับหลังไปสงครามน้ำลายก็เริ่มปะทุขึ้นอีก เรื่องเก่าถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเป็นอาวุธทิ่มแทงกันอย่างดุเดือดอีกครั้ง เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา โดยไม่แยแสกับร่างของลูกสาวที่ยังนอนไร้สติอยู่ตรงหน้า เด็กสาวรู้สึกแปลกใจที่พบว่าตัวเองยืนอยู่ตรงกลางของทางเดินเล็กๆ ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศโดยรอบถูกปกคลุมด้วยสีดำสนิท ไม่มีวัสดุใดๆ บ่งบอกสักนิดว่าจุดที่เธอยืนอยู่เป็นสถานที่แห่งไหน มันคล้ายหลอดแก้วที่ทอดตัวอยู่ในอวกาศเหมือนที่เคยเห็นในหนังสือวิทยาศาสตร์ แต่ไม่ปรากฏดาวสักดวง มีเพียงประตูสีขาวที่อยู่ปลายทางของทั้งสองฝั่งเฝ้ารอให้เธอก้าวเข้าไปค้นหา เด็กสาวหันรีหันขวางชั่งใจระหว่างปลายทางทั้งสองก่อนจะตัดสินใจเลือกเดินไปยังประตูทางด้ายขวามือ แต่ละก้าวที่ทำลายระยะห่างระหว่างเธอกับประตูนั้นเป็นไปอย่างเชื่องช้าและกล้าๆกลัวๆ แปลกที่เธอกลับใช้เวลาเดินมาหยุดยืนเผชิญหน้ากับบานประตูสีขาวนี้เพียงอึดใจ เธอพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะใช้มือผลักมันเข้าไป ภาพที่เห็นคือห้องสีขาวในคลินิกแห่งหนึ่ง ผนังด้านซ้ายมือที่ทอดตัวต่อจากประตูมีหญิงสาวที่แต่งกายด้วยเสื้อคลุมและหมวกคล้ายชุดปลอดเชื้อของแพทย์แต่มันเป็นสีขาว เธอกำลังสาละวนกับการเตรียมเครื่องมือเหมือนกำลังจะทำการผ่าตัดอะไรบางอย่าง ถัดไปเป็นผ้าม่านที่กั้นห้องนี้ให้พ้นจากโลกภายนอก ตรงกลางห้องมีคนนอนหงายอยู่บนเตียงเหล็กร่างกายตั้งแต่หน้าอกถึงน่องถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวมอๆ ขาทั้งสองถูกยกสูงในลักษณะแยกจากกันพาดไว้บนเหล็กที่เหมือนคานทั้งสองข้างของปลายเตียง ซึ่งด้านนั้นหันมาทางประตูพอดีทำให้ไม่เห็นหน้าคนบนเตียง เด็กสาวจึงเดินอ้อมเข้าไปดูใกล้ๆ และพบว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นคือตัวเธอเอง ตาของเธอเบิกโตด้วยความตกใจระคนสงสัยในสิ่งที่เห็น  ผู้หญิงในชุดคลุมและหมวกคนเดิมเดินถือถาดโลหะวาววับมารองรับลิ่มเลือดที่พุ่งออกมาจากหว่างขา    ห้องสีขาวพลันเปรอะเปลื้อนไปด้วยเป็นสีแดงฉานของหยดเลือด กรี๊ด ! ภาพตรงหน้าทำให้เด็กสาวร้องออกมาอย่างลืมตัว แต่เสียงที่คุ้นหูได้ดังแทรกขึ้นมาทำให้เธอหยุดฟังและหันไปสนใจกับต้นเสียงที่อยู่นอกผ้าม่าน “เพราะคุณที่ทำให้ลูกเป็นแบบนี้” เสียงผู้หญิงตะโกนลั่น “เธอนั่นแหละเลี้ยงลูกยังไง ปล่อยให้มันร่านท้องไม่มีพ่อ” ผู้ชายกระแทกเสียงสวนกลับทันที “สันดานมันก็เหมือนพ่อมัน วันๆ ไม่เคยอยู่บ้านเอาแต่เที่ยวตะลอนๆ เคยเห็นหัวฉันบ้างไหม?” “กรูกำลังพูดกับมะอึงเรื่องลูก มะอึงอย่ามาเฉไฉ กรูเหนื่อยสายตัวแทบขาดหาเงินมาให้พวกมะอึงใช้ ยังจะเอาอะไรกับกรูอีก” อารมณ์ที่เดือดดาลเริ่มทำให้สรรพนามที่ใช้เรียกกันเปลี่ยนไป “มะอึงอย่ามารำเลิกบุญคุณนะ แล้วที่กรูเป็นขี้ข้าให้มะอึงง๊อกๆ ทำไมมะอึงไม่นึกบ้าง เมื่อก่อนกรูลำบากแค่ไหนที่ต้องมาเป็นเมียมะอึง กรูยังไม่บ่น” เสียงคนนอกม่านทะเลาะกันดังขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มขุดเรื่องเก่าๆ มาด่าทอกัน จนในที่สุดก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือ เด็กสาวรู้สึกคุ้นชินกับเหตุการณ์แบบนี้ และคาดเดาได้ว่าคนหลังม่านต้องเป็นพ่อกับแม่อย่างแน่นอน  เธอลังเลก่อนจะใช้มือแหวกผ้าม่านออก ภาพที่เห็นเป็นจริงอย่างที่คาด พ่อกับแม่ของเธอกำลังทะเลาะตบตีกันท่ามกลางเปลวไฟสีส้มที่ลุกโชติช่วงขึ้นเรื่อยๆ เขม่าควันสีดำทำให้ห้องสีขาวสะอาดตานั้นขมุกขมัวภายในพริบตา กรี๊ด ! เด็กสาวกรีดร้อพร้อมยกมือขึ้นปิดหูและวิ่งเตลิดออกจากห้องนี้กลับไปทางเดิม เธอวิ่งเร็วจี๋ราวกับตัวเองกำลังวิ่งแข่งในกีฬาโอลิมปิก จนในที่สุดก็มายืนอยู่หน้าประตูสีขาวอีกบาน และทรุดตัวลงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นาน กว่าที่จะผลักประตูตรงหน้าเข้าไปด้วยความสงสัย ความหวาดกลัวจากภาพเมื่อครู่ทำให้เธอเพียงแค่ค่อยๆ ชะโงกหน้าสังเกตการณ์ภายในห้องเท่านั้น ในบ้านไม้เก่าๆ หลังเล็กๆ เด็กหญิงกำลังอวดใบประกาศนียบัตรรับรองผลชนะเลิศอันดับหนึ่งของการแข่งขันอ่านทำนองเสนาะ ผู้เป็นแม่หยิบใบประกาศมาดูในขณะกำลังตั้งวงข้าว เมื่ออ่านรายละเอียดแล้วเธอจึงดึงลูกสาวเข้าไปหอมแก้ม “เก่งมากลูกแม่” ผู้เป็นแม่กล่าวแล้วส่งใบประกาศแผ่นนั้นให้พ่อต่อ “ไม่เสียแรงที่เป็นลูกพ่อนะเอ็ง” ผู้เป็นพ่อส่งกระดาษแผ่นสำคัญนั้นคืนให้ลูกสาวแล้วขยี้ผมลูกอย่างเอ็นดู เด็กสาวทำจมูกย่นล้อเลียนพ่อ ทำให้แม่ที่นั่งมองอยู่หัวเราะกับอาการของลูกสาว “กินข้าวเถอะวันนี้มีหมูทอดเป็นรางวัลให้หนูด้วย” หญิงสาวสองพ่อลูกไปที่วงข้าวที่จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เด็กสาวมอภาพตรงหน้าด้วยอาการอิจฉา เธอค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆ วงข้าวของครอบครัวนั้น ทั้งสามกินข้าวด้วยกันอย่างเงียบๆ แต่เป็นความเงียบที่อบอุ่นแตกต่างจากความเงียบโต๊ะกินข้าวของบ้านเธอ เหลือเกิน “อ้าว !” ผู้เป็นแม่เงยหน้าจากวงข้าวแล้วมองมาที่เธอ เด็กสาวผงะเล็กน้อยไม่คิดว่าหญิงสาวจะมองเห็นเธอ เพราะในที่แล้วไม่มีใครเห็นเธอเลยสักคน เธอหยุดฝีเท้าแล้วกำลังจะหันหลังกลับ “หนูมาที่นี่ได้ยังไงจ๊ะ” หญิงสาวในวงข้าวเอ่ยกับเด็กสาว นั่นทำให้เธอหันกลับไปมอง และพบว่าเด็กหญิงกำลังเดินตรงมาที่เธอ พร้อมกับส่งรอยยิ้มไร้เดียงสาให้ ก่อนที่จะใช้มือเล็กนั้นจับมือของเธอ “มากินข้าวด้วยกันสิคะพี่” เด็กสาวยิ้มตอบและเดินตามไปอย่างว่าง่ายเพื่อร่วมวงข้าวกับทั้งสามคน “บ้านนี้น่าอยู่จังนะคะ” เด็กสาวเอ่ยหลังจากตักข้าวใส่ปากได้สองคำ ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในใจบอกให้เธอพูดออกมาแบบนั้น หญิงสาวส่งรอยยิ้มเย็นกลับมาแทนคำตอบ “พี่ก็อยู่กับหนูที่นี่สิคะ” เด็กหญิงชวน “ไม่ได้หรอกลูก พี่เขาต้องกลับไปอยู่ในที่ของเขา” ผู้เป็นแม่ปรามลูกสาว “คุณน้ารังเกียจหนูหรือคะ” “ไม่ใช่อย่างนั้นอีหนูเอ้ย เอ็งก็มีบ้าน มีพ่อแม่ มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ” ชายหนุ่มชี้แจง “หนูอยากอยู่ที่นี่จริงๆ นะคะ ที่นี่อบอุ่นอย่างที่หนูไม่เคยรู้สึกได้จากที่ไหนมาก่อน ถึงไม่ใช่บ้านแต่หนูก็ฝันว่าอยากจะมีบ้านแบบนี้มานานแล้ว” “กลับไปเถอะหนูก่อนที่ประตูจะปิด แล้วหนูจะไม่ได้กลับไปอีก” หญิงสาวชี้ไปที่ประตู เด็กสาวมองตามก็เห็นว่าประตูนั้นค่อยๆ เลื่อนปิดลงทีละน้อย “พวกเราไม่ได้รังเกียจเอ็งหรอกแต่ถ้าเอ็งอยู่ที่นี่เอ็งจะไม่ได้กลับไปอีก” ชายหนุ่มเสริม เด็กสาวพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ เธอหันกลับมามองที่วงข้านั้นอีกครั้งทั้งสามโบกมือและส่งรอยยิ้มให้ เด็กสาวยิ้มตอบก่อนจะใช้มือผลักประตูให้ปิดลงท่ามกลางความตกใจของทั้งสามคน เสียงสัญญาณจากเครื่องตรวจวัดชีพจรดังลากเสียงยาว เส้นกราฟที่หน้าปัดวิ่งเป็นเส้นตรงยาว หมอและเหล่าพยาบาลวิ่งกันจ้าละหวั่น เครื่องปั๊มหัวใจถูกกดลงที่ร่างกายที่แน่นิ่งสองสามครั้ง แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบกลับ หมอใช้ไปฉายกระบอกเล็กส่องรูม่านตาแล้วส่ายศรีษะ กระบวนการรั้งชีวิตกำลังจะดำเนินไปอีกครั้ง  แต่คงไม่เป็นผลเพราะเด็กสาวเจ้าของร่างได้เลือกแล้วว่าเธอจะปิดประตูแห่งความจริงลงอย่างถาวร ................................................... แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 50 17:43:37 แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 50 17:41:06 จากคุณ : gagayear - [ 4 มิ.ย. 50 17:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โธ่เอ๋ย (งงตรงอีกบ้านที่รู้เรื่องประตู) จากคุณ : scottie - [ 4 มิ.ย. 50 21:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "เธอจะปิดประตูแห่งความจริงลงอย่างถาวร" อยากรู้จังครับ ว่าแล้วเธอเข้าไปอยู่ที่ไหนกันหนอ โลกแห่งความฝันเหรอครับ _ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 มิ.ย. 50 18:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "เธอจะปิดประตูแห่งความจริงลงอย่างถาวร" อยากรู้จังครับ ว่าแล้วเธอเข้าไปอยู่ที่ไหนกันหนอ โลกแห่งความฝันเหรอครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 มิ.ย. 50 18:18:37 ]