อยากให้ช่วย comment กันหน่อยครับ..แต่ไม่ใช่ผลงานของเรานะ เจ้าของเค้าคนนี้ http://daylitre.spaces.live.com/ ขอบคุณล่วงหน้าครับ ^^
...................................................................................................................................................

ถั่วดิน
ก่อนเป็นเรื่อง :


เริ่มจากมีความคิดว่าอยากเขียนหนังสือจัง แต่ต้องขอเคลียร์ตัวเองก่อนเลยว่า ไม่ได้อยากตามกระแสนิยม มันเป็นความอยากดั้งเดิม ออกจะเก่าแก่ด้วยซ้ำไป ช่วงจังหวะชีวิตที่สวยงามมีเรื่องดีๆสามารถหยิบยกมาเขียนหนังสือได้เป็นเล่มๆ แต่กลัวว่าถ่ายทอดไม่เอาไหน พลันจะทำให้เสียเรื่องไป กลายเป็นเรื่องสั้น อย่างงั้น อย่างงั้น ส่วนเรื่องชวนหัว(ร่อ)ในวงสหายก็มากโขอยู่ แต่ก็เกรงว่าพอเอามาเรียงร้อยเป็นตัวหนังสือ มุขที่ว่าขำจัดมันจะจืดไม่เป็นท่าเอา กลายเป็นว่าคนอ่านน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วง ไม่ใช่เพราะตลก แต่เพราะเสียดายตังค์ ส่วนเรื่องรักๆใคร่ๆนั่น บอกตามตรงว่าสนใจอยู่ แต่ขอเวลาหน่อย
สารพัดที่จะหาข้ออ้าง จนกระทั่งใครบางคนบอกว่า ถ้าไม่รู้ขนาดนั้นก็เอาเรื่องใกล้ตัวมาเขียนสิ ฟังดูก็ใช่ว่าจะแปลกใหม่อะไร ไอ้เรารึก็คิดได้ แต่ในช่วงเวลานั่นไม่รู้จะเริ่มยังไงหาแหล่งไม่เจอ ชิ้นนี้ก็คิดเสียว่า ถัวๆ ไปก่อนละกัน เอาจริงเมื่อไหร่จะทำให้ดีกว่านี้ และจะมีภาพประกอบด้วยแต่ จะทำเป็นลายเส้น ไม่ใช่รูป อยากทำออกมาประมาณนี้เป็นตอนๆ ไป เคยอ่านเรื่องสั้นคนอื่นบางคน ก็ให้นึกสงสัยว่า เรื่องสั้น (ห่า) อะไรวะ ยาว ship_หาย...
ขอความกรุณาล่ะ อย่า comment แรงๆนะ ใจอ่อนๆ ทานไม่ไหว('',)

องค์ ๑ - - -

ตั้งแตผมเริ่มจำความได้ ผมก็สนิทกับคนอยู่สองคน คนแรกเป็น "ป้า" ของผม อีกคนก็ "ลุง" แต่พวกเค้ามักจะทึกทักตู่เอาผมเป็นลูกเฉยเลย ยังไงผมก็รู้ตัวดีว่าผมไม่ใช่ ไม่มีส่วนไหนเลยที่มีเค้าเหมือนคนทั้งคู่ ถึงผมจะยังเด็กแต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าผมกำพร้าพ่อ-แม่ แต่ช่างมันเถอะฮะ ผมก็มีความสุขดี "ป้า" คนนั้นก็ใจดีนะฮะ เค้าชอบเรียกตัวเองว่า "แม่" (เวลาที่เธอไม่โกรธผมนะ) "ป้า" เค้าดีกับผมนะฮะ "ป้า"นั่นแหละที่คอยหาข้าวหาปลาให้ผม เธอทำอาหารอร่อยมากเลยฮะ ผิดกับพี่ๆ น้าๆ ในบ้าน เธอแทบจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจผม เธออบอุ่น รู้ใจผมไปซะหมด เหมือนเข้ามานั่งในใจผมอย่างงั้นเชียวแหละ บางทีผมก็แอบคิดว่าถ้าหูเธอยาวกว่านี้ก็ดีสิ จะได้ดูเป็นแม่ผม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าหูเธอจะยาวขึ้นเลย
ผมจะตั้งต้นเล่าถึงกิจกรรมประจำวันของผมตั้งแต่ตื่นเช้าเลยแล้วกันนะฮะ - - - วันปกติ ผมจะตื่นหกโมงเช้า เป็นการตื่นเพราะถูกรบกวนจาก "พี่สาว" เธอต้องไปโรงเรียน (โรงเรียน = สถานที่ ที่มีเด็กเยอะกว่าผู้ใหญ่... เขาว่ากันอย่างนั้นนี่ฮะ) บางที (ส่วนใหญ่จะทุกวัน) แม่ของเธอกับเธอจะรบกันอยู่หน้าบ้าน เสียงนั้นปลุกผมจากการนอนอุตุ ผมจะเดินออกมาส่งเธอขึ้นรถโรงเรียนทุกวัน นั่นจึงกลายเป็นหน้าที่อย่างนึงของผม ส่วนเธอจะโบกไม้โบกมือให้ผม คงแปลว่านั่นคือหน้าที่ของเธอมั้ง มันเป็นภาพที่ชินตา หลังจากนั้นหากผมไม่ง่วงจนเกินไป และก็ไม่ได้อยากถ่ายท้อง ผมจะเล่นอยู่หน้าบ้าน พอเหนื่อยก็ค่อยไปนอนต่อ จะตื่นอีกทีตามป้า ส่วน ลุงเป็นคนที่ตื่นสายที่สุดในบ้าน - - - "พ่อเค้าทำงานหนักน่ะลูก หาตังค์ มาให้พวกเราใช้กันไงคับ" - - - ป้าจะพูดเสมอ ของเล่นกับขนมนั่นก็เป็นผลงานของลุงคนนั้นแหละฮะ พูดถึงลุงแล้ว เล่าถึงแกอีกหน่อยก็ได้ ลุงน่ะใจดีมากๆ มากกว่าป้าอีกฮะ แทบไม่เคยดุ ไม่เคยตีผมเลย มีขนมมาให้ผมได้ทุกวัน ผมซน ผมดื้อ ก็ไม่เป็นไร นอกจากว่า ตรงนั้นมี "ป้า" อยู่ด้วยเท่านั้นแหละ ลุงถึงจะเอ็ดผม (ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าลุงคิดอะไรอยู่) ลุงเลี้ยงผมแบบ "ลูกผู้ชาย" ไม่มีการบังคับ ไม่อยากทำอะไรก็ไม่ต้องทำ เล่นกันแรงๆ ตามประสา และที่ผมช้อบ ชอบ คือ การไม่อาบน้ำไม่ใช่เรื่องหนักหนา ลุงเค้าเห็นตรงนี้ตรงกับผมเป๊ะเลย พอตกสาย หลังอิ่มหมีกับอาหารรสเลิศของป้าแล้ว อาการหน่วงท้องก็ตามมาติดๆ มันเปรี๊ยะๆ แถวเออ..แถว ก้นน่ะฮะ (นึกถึงทีไรขนหลังลุกชูชันทุกที) แปลว่าถึงเวลาแล้ว แล้วมันก็ออกมาฮะ เป็นอย่างนี้ทุกที ทุกคนที่ผ่านไปมาลงความเห็นว่า "เหม็นมาก" ฮะ ผมไม่เห็นคิดงั้นเลย กลิ่นฉุนแปลกๆ ที่อยู่ในกระป๋อง อยู่ในขวดที่สามารถแตกได้ และต้องเก็บไว้บนที่สูงๆ นั่นยังเหม็นกว่าอีก (อย่าบอกไปนะฮะ บางทีกลิ่นตุๆ พวกนี้ก็ติดตามตัวป้าคนนั้นด้วย คนอื่นทนกันได้ยังไงนะ) แต่ผมรู้สึกสบายตัวสบายใจได้อยู่แป๊บเดียว ความรู้สึกผิดก็แล่นมาจากก้นกบ พร้อมๆ กับพาตัวเองไปให้ไกลจากจุดเกิดเหตุนั้น แอบเห็น "ป้า" ไม่บอกก็รู้ว่าอันตรายมาก มากเธอกำลังก้มๆ เงยๆ ปากก็พึมพำบางอย่าง กับสิ่งที่ผม "ทำ" ทิ้งไว้ เธอต้องจัดการกับของเสียของผมทุกวัน น่าเห็นใจนะฮะ
คือ...ผมอยากจะบอกป้าว่าผมขอโทษฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจดื้อ ผมไม่ได้ตั้งใจซน เปล่าตั้งใจที่จะทำเลอะเทอะด้วย แต่ป้าฮะบางทีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ อาจพลาดพลั้งไปบ้างตามธรรมชาตินี่ฮะ แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยป้าทำงานเล็กๆ น้อยๆที่ทำได้ฮะ ป้าจะได้ไม่เหนื่อย - - -ป้าฮะ ป้าจะว่ายังไงฮะกับเรื่องที่ผม ช่วยป้าเก็บผ้าขนหนูออกจากราว หวังจะเอาเข้าไปเก็บในห้องให้ แต่ป้าฮะ จริงอยู่ ถึงผมจะเป็นลูกผู้ชายกล้าหาญ แต่ผมก็ยังเด็กนี่คับ แล้วเด็กก็เปิดประตูไม่เป็น (ก็ป้านั่นแหละที่ไม่ยอมสอน) ผมก็เลย..ก็เลย วางไว้หน้าห้อง แต่ป้าคับ บ้านเราคนเยอะนะคับ ผมกลัวว่าจะมีใครมาหยิบไป ผมเลย..เลย นั่งทับมันไว้ รอป้าเอาไปเก็บ แต่ป้ามาช้าจัง ผมเลย...เลย เปลี่ยนเป็นนอนทับรอแทน มันได้ผลมากเลยฮะ ไม่มีใครกล้าหยิบของป้าเลย ผมดีใจจังฮะที่ได้ทำความดีเพื่อป้า เดี๋ยวป้ากลับมาผมต้อง "โดน" ป้าชมอย่างหนักแน่ เมื่อไหร่ป้าจะกลับมานะ แต่ เอ...ที่ผมทำไปมันจะลบล้างกับ อึ อีกสองกองหน้าบ้านได้มั้ยฮะ...

ถั่วดินเล่า