ความคิดเห็นที่ 1 .. ทิพย์ เป็นคนที่อ่อนโยนโดยอัธยาศัย ความน่ารักของเธอ ทำให้ใครต่อใครชื่นชอบ ไม่เฉพาะผู้ป่วย เพื่อนร่วมงาน แต่ความน่ารักของเธอ ข้ามอำเภอ หลายครั้งที่คุณป้าแก่ ๆ มาทำฟัน และขอร้องว่าจะให้หมอคนเดียวตรวจคือหมอทิพย์ หลายครั้งที่มีคนเอาของมาฝาก และหลายต่อหลายครั้ง ที่เธอเองก็ช่วยผู้ป่วยที่มาทำฟันแต่ไม่มีเงินจะรักษา เธอก็ช่วยวิ่งซ้ายขวาให้เขา ได้รับการรักษา ไม่ใช่คนดีทุกคน จะไม่เหนื่อย เธออ่อนเพลีย เหนื่อยล้ากับการทำความดีคนเดียว เธอเต็มใจทำความดี แต่เธอ ก็เป็นคน “อีกนานมั้ยนะ ที่ฉันจะได้บรรลุธรรมกับเค้าบ้าง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันอยากบวชชี ฉันอยากใช้ชีวิตสงบ ฉันพอแล้ว ฉันเต็มแล้ว แต่ฉันก็บวชไม่ได้ เพราะทางบ้านไม่อยากให้บวช” เธอมองภาพชีวิตตัวเอง “บางที คนที่นี่น่าจะให้คำตอบกับชั้นได้บ้าง” เธอเปิดเวปไซด์แห่งหนึ่งที่เธอเคยเข้า เธอเลือกที่จะบอกเรื่องราวของเธอ เธอใส่ความรู้สึกของเธอลงไปเป็นตัวอักษร .. “อ่านแล้วน่าเห็นใจจัง ความรู้สึกเดียวกันเลยนะ ผมเองก็คิดเหมือนกัน ผมจะบอกเธอยังไงดีนะ” อั้มอ่านข้อความที่เธอพิมพ์แล้วรำพึงในใจ “เฮ้ยมึ บ้าป้ะเหนี่ย มึ เป็นเจ้าที่หรอ ทุกวันกูเห็นมึ นั่งอยู่แต่ในห้องคอมพ์” เสียงแปร่งของคนจิตกวัดแกว่ง เพื่อนของอั้มชอนไชเข้ามาแทรกความคิดของอั้มในวินาทีนั้น “ขำสิ ขำ”อั้มตอบเชิงเล่นมุข เพื่อให้รู้ว่า ไม่ได้หยิ่งหรือรังเกียจเพื่อนเหล่านั้น ทั้งที่ในใจไม่ชอบนิสัยอย่างนั้นสักเท่าไร อั้มเป็นคนไม่เก็บตัว แต่อั้มก็ไม่ชอบวุ่นวาย หรือคะนอง อั้มหันกลับมาอ่านข้อความในกระทู้นั้นต่อไป “ผมรู้นะ ว่าคุณต้องการปฏิบัติธรรม โลกนี้ช่างวุ่นวายหนอ คุณรู้มั้ย ชีวิตของผมก็วุ่นวาย ผมก็คิดแบบเดียวกันกับคุณนะ ผมมาทางเดียวกัน ผมจะช่วยคุณเอง” จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 02:45:55 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อั้มพินิจแล้วพิจารณาเล่า ว่าควรจะตอบเธออย่างไร อั้มตอบกระทู้ของเธอไปด้วยความรู้สึกของอั้ม อั้มอธิบายว่า การจะบวช เป็นของยาก การรักษาศีลให้บริสุทธิ์เป็นของยาก ในเพศฆราวาส ในสมัยนี้ แม้แต่ผู้ชายที่เข้ามาบวชเรียน ก็ไม่ใช่ว่าจะรักษาศีลได้ครบ อั้มเล่าจากสิ่งที่ได้ฟังจากพระอาจารย์ว่า ในกรุงเทพ พระแทบทุกรูป ต้องอาบัติเล็ก ๆน้อยทุก ๆวัน อาบัติเล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องเล็ก เพราะเป็นบาปมาก ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเลย ทุกอย่างของผู้หญิงบีบรัดไปหมด อั้มพิมพ์ข้อความลงไป “คุณคิดเหมือนกับผมนะ ถ้าผมให้กำลังใจคุณผมก็คงพูดให้กำลังใจตัวเองเองชีวิตวัน ๆ หนึ่ง ผมไม่อยากให้ผ่านไปแบบว่างเปล่า อย่างน้อย ศีล 8 ก็ได้ทำให้ผม เบิร์น เอาของเสีย ๆ ออกไป ได้วันหนึ่ง ๆ มันทำให้ผมสะอาดขึ้น ผมอยากจะบอกว่า ถ้าคุณเป็นผู้ชายนะ ถ้าเบื่อทางโลกจริง ๆ ก็ไม่ใช่ว่าบวชง่าย ๆ ผมเองเป็นผู้ชายยังไม่ค่อยจะมั่นใจเลยรู้มั้ย รู้หรือเปล่าว่า ในการเสวนาของสงฆ์ที่จัดกันเมื่อไม่กี่วันที่สมุทรปราการ บอกว่า พระในกทม. อาบัติกันแทบทุกวัน อย่างเรื่องรับเงินทอง เรื่องอาหาร เรื่องอะไรต่ออะไร อาบัติเบา ๆ ใครคิดว่า เรื่องเล็ก ในสมัยพระพุทธเจ้าพระนามว่ากัสสัปปะ มีพระรูปหนึ่ง ท่านบวชมานาน ไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลย วันหนึ่ง ท่านลงน้ำ แล้วทำตระไคร่น้ำขาด ท่านนึกว่าเป็นอาบัติเล็กน้อย ไม่ได้ปลงอาบัติ พอตอนท่านจะสิ้นลม ก็มีนิมิตออกมาเป็นเหมือนมีสาหร่ายมาพันคอ พอสิ้นลม ไปเกิดเป็นสัตว์ไม่มีเหตุให้นิพพาน เป็นพญานาค แล้วมาได้ฟังธรรมในสมัยพุทธกาล อาบัติเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่อันตราย ผมบวชแล้วจะไม่มีความสุขเลยถ้าต้องอาบัติ เพราะว่าจะมีวิปปฏิสารให้ผมไม่สบายใจ ผมทำอะไรต้องทนตลอดเลยเวลาบวช ทุกอย่างไม่มี ผมจะถูกจับตามองจากบางสิ่งบางอย่าง ที่คอยจับผิดผมว่า "เธอไม่บริสุทธิ์เรื่องนี้ ๆ " เพราะอย่างงั้นผมอยากบอกเลยว่า การบวชเป็นพระจริงๆ ไม่ใช่ง่ายเลย ถ้าคุณได้ลองสังเกตุดุในวัดจริง ๆ นะ บางครั้ง ผมอยากบอกเลยว่า ให้อยู่บ้านสงบกว่า ผมเวลาที่ฝึกวิปัสสนาผมก็จะใช้ที่บ้านผม ไม่ได้ไปไหนเลย เพราะว่ามีตำราของจริงไว้อ่าน ไม่ต้องไปตามสำนักไหนที่ผิด ๆ ถูก ๆ แล้วก็ถือศีล 8 ในวันที่ผมไม่เพลียมาก ผมเลยคิดว่า ทำงาน มีเงินพอเลี้ยงชีวิตผมได้ แล้วถือศีล 8 สำหรับคนธรรมดาแล้ว เป็นเรื่องที่ที่สุดแล้ว หรือบางที ถ้าผมไม่อยากเหนื่อยกับงานอีก ผมก็เก็บเงิน มีเงินซักก้อนนึง แล้วออกมาอยู่กับหัวใจตัวเองกับศีล 8 จนหมดลมหายใจไปเลยอย่างนี้ก็ได้ รู้มั้ยว่าทำแบบนี้เราโชคดีกว่าคนอื่น ๆ นะ คนที่เค้าไม่ได้ทำอย่างเราวันหนึ่ง ๆ เค้าต้องกังวลเรื่องอะไรบ้าง แต่งงาน มีบ่วง มีลูก มีครอบครัว จะไปไหนก้ไม่ได้ อยากรีเซ็ทชีวิตใหม่กับอะไรก็ไม่ได้ ถูกล๊อก โซ่ตรวนคล้องขา คนส่วนมากที่ไม่ได้ทำอย่างเราเค้าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปแขวนอยู่กับอะไรสักอย่างที่มันไม่ได้ให้ความสุขขึ้นมาจริง ๆ แต่ถ้าอยู่แบบเรา เหมือนกับนกเลยนะ คิดจะบินไปไหนก็ได้ ตามใจฉัน แต่คุณเขียนมาแบบนี้ ผมคิดว่าคงน่าจะกำลังท้อใจเรื่องถือศีล 8 อยู่ ผมอยากบอกว่า กรรม มี 3 อย่าง 1. กรรมที่ส่งผลในชาตินี้ 2. กรรมส่งผลในชาติหน้า 3. กรรมส่งผลในชาติต่อไป ศีล 8 ที่เรารักษาตลอด ๆ จะอุดหนุนชีวิตเราได้ทั้ง 3 ข้อเชียว ถ้าเราถือศีล 8 ได้ช่วงหนึ่งแล้ว คำว่า"ท้อจัง" จะไม่มีเลย มีแต่คำว่า "ดีจัง เอาอีก" เป็นกำลังใจให้ที่ดีเยี่ยมที่เดียว สำหรับข้อความนี้ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗สังยุตตนิกาย สคาถวรรค ชราวรรคที่ ๖ชราสูตรที่ ๑ [๑๕๘] เทวดาทูลถามว่า อะไรหนอยังประโยชน์ให้สำเร็จ จนกระทั่งชรา อะไรหนอ ตั้งมั่นแล้วยังประโยชน์ให้สำเร็จ อะไรหนอเป็นรัตนะของคน ทั้งหลาย อะไรหนอโจรลักไปได้ยาก ฯ [๑๕๙] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ศีลยังประโยชน์ให้สำเร็จจนกระทั่งชรา ศรัทธาตั้งมั่นแล้วยัง ประโยชน์ให้สำเร็จ ปัญญาเป็นรัตนะของคนทั้งหลาย บุญ อันโจรลักไปได้ยาก ฯ” ไม่ว่าเธอคิดอย่างไร แต่สิ่งที่อั้มตอบออกไป อั้มไม่ได้หวังการชื่นชมหรืออะไรทั้งนั้น อั้มเพียงแต่อธิบายสิ่งที่อั้มเข้าใจ ในมุมมอง ในระดับสติ และความเข้าใจของอั้ม อย่างที่คนรักษาธรรมะหนึ่งคน จะแนะนำให้กับคนรักษาธรรมะได้ จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 02:51:42 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วิงงงงงงง อั้มรู้สึกหวาดเสียว มึนบอกไม่ถูก เหมือนกับจะมีบางสิ่งน่าสะพรึงกลัว ปรากฎ ตั้งขึ้น เป็นขึ้น อั้มจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์พักหนึ่ง ก่อนที่จะบอกกับตัวเองว่า อั้มไม่ได้ทำอะไรผิด จะมีอะไรเกิดขึ้นกับอั้มที่ไหนกัน หมดเวลาห้องคอมพิวเตอร์ หกโมงครึ่ง ห้องปิด ไฟดับ อั้มต้องเดินออกมาเป็นคนปรกติ หลังจากเป็นคนพิเศษ เป็นอาจารย์ เป็นพ่อมหาของหลาย ๆคนที่เข้ามาอ่านธรรมะที่อั้มสรรหามาลงในเวปบอร์ด อั้มเดินออกมาขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เหมือนทาสผู้ใช้แรงงานปรกติทั่วไปในสังคมเมทริกซ์ อั้ม เป็นอาจารย์ของคนในเวปบอร์ด อั้ม เป็นท่านที่ใครต่อใครสาธุ ชื่นชม อนุโมทนา หลายคนคิดว่าอั้มอายุสี่สิบ ห้าสิบ หกสิบ เพราะตอบเหมือนคนแก่ อั้มอายุยี่สิบสองปี และอั้ม ก็ยังเรียนไม่จบทั้งที่เพื่อนจบแล้ว เพราะตัวเองโลเลเปลี่ยนคณะถึงสามครั้ง อั้ม เป็นคนปัญญานิ่มสำหรับคนในซอย เพราะอั้ม ใส่ชุดนักศึกษามาหลายปี จนใครหลายคนคิดว่าอั้มน่าจะเรียนจบแล้ว ใครต่อใครถามอั้มว่าอั้มเรียนปีอะไร อั้มได้แต่ตอบว่า ปีสอง ปีสอง มาสองสามปี อั้มเป็นคนตัวสูง หุ่นดี หน้าตาปานกลาง อั้มเคยเป็นนายแบบให้กับผลิตภัณฑ์ทำสีผมยี่ห้อหนึ่งซึ่งดังติดตลาด เพราะรูปหัวสวย อั้มเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มง่าย เข้ากับใครได้ง่าย เพื่อนของอั้มในมหาวิทยาลัยทุกคนรู้จักชื่ออั้ม แต่หลายต่อหลายครั้ง อั้มกลับไม่รู้จักชื่อเขา เพราะอั้มเป็นคนกันเอง และบ้าบิ่น อั้มเคยเดินร้องเพลงของลูน่าซี ไอฟอร์ยู ดังลั่นเดินฝ่าสายฝนท่ามกลางฝนที่ตกหนักเพื่อกลับบ้าน ทั้งที่นักศึกษาหลายคน หลบอยู่ใต้อาคารเพราะกลัวเปียก แต่อั้มก็ไม่ใช่คนคะนอง อั้มร้องเพราะอั้มอยากร้อง บรรยากาศทำให้อั้มอยากร้อง อั้มชอบเพลงนี้ อั้มกลับมาถึงบ้าน ไม่สวดมนต์ ไม่นั่งสมาธิ อั้มวิปัสสนาตามคัมภีร์วิสุทธิมรรค และอั้มก็เข้านอน “อั้ม เจ้ารู้ไหมเล่า ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเจ้า” กรรมของอั้ม แอบถามอั้มในใจ อั้มได้แต่หลับ เพราะดวงตาของอั้มล้าจากการจ้องหน้าจอมาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ไม่รู้หรอก ว่าอะไรจะเกิดขึ้น .. กริ๊ง !!! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นยามค่ำคืน “สวัสดีครับ” อั้มงัวเงียรับโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียง แต่ไม่ลืมทำเสียงให้หล่อดูดี “อั้ม นี่ทิพย์พูดนะ อั้มระวังตัวนะ” “ทิพย์ไหนเหรอ” อั้มงงถาม “แค่นี้นะ” ตู๊ด .. อั้มสะดุ้งตัวตื่นขึ้นกลางคืน ห้าทุ่มห้าสิบสี่นาที ไม่มีใครโทรหาอั้ม โทรศัพท์ของอั้มไม่ได้อยู่ที่หัวเตียง เพราะอั้มไม่โทรศัพท์คุยกับใครกลางคืนดึกดื่น นั่นมันเมื่อก่อน “ผีหลอกกลางคืนเหรอ ทิพย์ไหน” อั้มคิดเบา ๆ ไม่มีลมเย็นสำหรับคืนนี้ อากาศแสนอบอ้าว อั้ม นอนห่มผ้าห่มและเปิดพัดลม ก่อนหลับไปเป็นครั้งที่สอง เที่ยงคืนพอดี. การนอนหลับ เป็นการพักผ่อนร่างกายเพียงชั่วครู่หนึ่ง สำหรับจิตใจ มันไม่ได้ช่วยในการพักผ่อนสักเท่าไหร่นัก เพราะเมื่อไหร่ที่เราหลับ เราไม่รู้หรอกว่าเราหลับ คนส่วนมาก จะรู้ตัวอีกครั้ง ก็ตอนที่ “ไม่อยากตื่น” และเมื่อตื่นขึ้น เรื่องทั้งหมดของเมื่อวาน เมื่อคืนนี้ ก็จะกลับมาหลอกหลอน เหมือนเมื่อคืน และคนส่วนมาก ก็จมอยู่กับเรื่องเมื่อวาน อั้มตื่นขึ้นเวลาเจ็ดโมงเช้า ฟ้าสีออกส้ม หมายถึงฝนเพิ่งจะตกลงไปตอนเช้า อั้มทำทุกอย่างเหมือนเดิม อั้มเดินเข้าห้องคอมพ์ แล้วเปิดอ่านกระทู้เหมือนปรกติ หากมีคนบอกอั้มว่า ชีวิตอั้ม น่าจะมีอะไรดีกว่านี้ อั้มก็คงจะตอบกลับว่า ชีวิตอั้ม จะมีอะไรที่ดีกว่านี้ ชายหนุ่มเปิดเครื่อง เข้าเวปไซด์เดิม “คุณมีข้อความใหม่” ระบบของเวปไซด์แจ้งทางหน้าจอ อั้มเปิด “ขอบคุณมาก ๆเลยนะคะ เราอ่านแล้วน้ำตาไหลเลย” “ขอบคุณที่ให้กำลังใจกับเราค่ะ เราเองก็ใช้ชีวิตแบบนี้ รู้สึกท้อจังเลยได้อ่านข้อความของคุณรู้สึกได้กำลังใจขึ้นมากเลย ขอบคุณนะคะ” เขาอ่านแล้วก็ปลื้มใจที่ข้อความของเขา สามารถทำให้หนึ่งจิตใจกระชุ่มกระชวย เขาพิมพ์ตอบเธอกลับไปว่า “ขอบคุณครับ ถ้าหากคุณมีอะไรให้ช่วยเหลือทางด้านธรรมะ ก็สามารถบอกได้นะครับ” และเขาก็รอข้อความตอบกลับจากเธอครู่หนึ่ง ไม่มีข้อความตอบกลับเวลานั้น อั้มเข้าเรียนวิชาต่อไป เลยเวลาเที่ยงวัน อั้มยังไม่ได้ทานข้าว และอั้มไม่ทานข้าวกับคนอื่น เพราะอั้ม เป็นโรคชนิดหนึ่ง กลัวการรับประทานอาหารร่วมกับคนอื่น จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 02:54:33 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อั้ม กลับเข้าไปในเวป หวังว่าจะได้พบข้อความใหม่ มีข้อความใหม่จริง ๆ ผู้หญิงคนนั้น เธอถามอั้มเรื่องธรรมะ ต่าง ๆ นานา อั้ม และเธอ ที่ไม่เคยเห็นหน้า ได้กลายเป็นกัลยาณมิตรที่แสนดีต่อกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อย่างที่ทั้งสองคนไม่เคยได้รับมาก่อน เป็นเวลาหลายวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอเข้าใจว่าอั้ม ตอบผู้หญิงคนหนึ่งในบอร์ดด้วยอาการล้อเล่น ทั้งที่อั้มไม่ชอบล้อเล่น วันนั้น เธอเขียนกระแทกอั้มเป็นข้อความส่งมา “ชั้นนึกว่าคุณเป็นคนดี ที่แท้ คุณมันก็แค่ อย่างไรก็ขอให้มีความสุขนะคะ” อั้มแปลกใจกับข้อความดังกล่าว อั้มถามเธอ เธอไม่ตอบโดยตรง เธอตั้งกระทู้ใหม่ “ถึงใคร” มีพระหนุ่มบวชอยู่วัดในเมืองชื่อดังสอบได้เปรียญ 9 กับหลวงปู่บวชอยู่วัดป่า ธุดงธ์ตั้งแต่หนุ่มไม่เคยสอบเปรียญอะไรกับเขาเลย วันหนึ่งมีคนนิมนต์พระทั้งสองไปเทศน์ ในงานศพเรื่องความโกรธโทสะ พระหนุ่มกล่าว ว่าหลวงปู่อยู่แต่ในป่าจะทราบบ้างมั้ยโกรธเป็นยังไงหลวงปู่ก็เลยถอดรองเท้าให้แล้วเดินไป พระหนุ่มโกรธมากจนหลวงปู่ขึ้นเทศน์เสร็จพระหนุ่มก็ไม่ยอมขึ้นเทศน์หลวงปู่เทศน์บอกนี่แหละคือความโกรธบางคนโกรธจนไม่ยอมขึ้นเทศน์เลย ระหว่างวัดบ้านพระเปรียญ 9 อ่านหนังสือธรรมะมากมายรู้ทุกเรื่องแต่แค่ความโกรธยังไมสามารถระงับได้กับพระที่อยู่วัดป่า ปฏิบัติตามหลักวัดป่าอย่างเคร่งครัดในวินัย ชาวบ้านจะศรัทธาใครมากว่ากัน ใครจะได้รับการต้อนรับมากว่ากัน แน่นอนชาวบ้านส่วนมากศรัทธาพระหนุ่มเพราะรู้มากพูดได้ละเอียด แต่ถ้าถามหลวงปู่ หลวงปู่จะบอกว่านกอยากรู้ว่าชีวิตปลาเป็นยังไงก็ต้องลองเป็นปลาเองบอกไปนกก็ไม่รู้ เดี๋ยวนกก็ลืม มีความตอนหนึ่งในหนังสือเขียนไว้ว่าหลายคนฟังมาก อ่านมากรู้มาก จนคิดว่าตัวเองนี่แหละรู้ทุกเรื่องรู้ดี อยู่กับผู้รู้หลายคน แต่จริงๆแล้วจะมีใครปฏิบัติได้สักกี่คน มีใครกำลังปฏิบัติตามอยู่ มีใครที่กำลังเดินตามทางที่ตถาคตแนะ” อั้มถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอตอบอั้มว่า “คุณมันก็ดีแต่ปาก” อั้มโกรธ เธอเป็นโรคจิตหรือเปล่าที่ชอบมาคอยจับผิดคนอื่น อั้มตั้งกระทู้ประจานข้อความหยาบของเธอ และอั้ม ก็ลบข้อความในกระทู้นั้นภายในเวลาสิบนาที เพราะตั้งสติได้แม้จะนิดหน่อย แม้จะเล็กน้อย แม้จะเหือดหาย จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 02:56:00 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ทัน เธอได้เห็นข้อความนั้น เธอตอบกลับอั้มทันทีในกระทู้ “เราไม่เคยขอโทษใคร เราพยายามแล้วที่จะขอโทษมันถึงที่สุดแล้วต่อไปก็แล้วแต่บุญแต่กรรมถ้าคุณจะติดใจอะไรเราก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษ หรือจะให้เราออกจากห้องนี้ก็ได้นะคะเราจะไม่รบกวนคุณอีกกรุณาอย่าโพสต์ลงแบบนี้อีกเลยเรารู้คุณมีพวกเยอะ” คนอื่น ๆ ที่ผ่านเข้ามาเห็นกระทู้ของคนสองคนนี้ ต่างแปลกใจ และให้กำลังใจว่าอย่าทะเลาะกัน เป็นคนดีด้วยกันทั้งสองคน ไม่น่ามาทะเลาะกัน อั้มเขียนตอบเธอว่า “เราไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก เรามีสปิริทพอเราไม่ใช่นักเลง และเราก็ให้กำลังใจเธอ ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน” แต่อั้มก็ยังเดือดดาลเต็มที่กับข้อความนั้น อั้มไม่เคยทำร้ายอะไรเธอ อั้มถามเธอในกระทู้ว่า “ผมเคยทำอะไรให้คุณเจ็บช้ำหรือเปล่า แล้วคุณมาทำร้ายผมทำไม” อั้มควรจะเงียบตั้งแต่ทีแรก ความอดกลั้น เป็นธรรมของบัณฑิต อั้มน่าจะเลิกคุยกับเธอ เพราะเธอมีนิสัยแบบนี้ ชอบดูถูก ถากถางคนอื่น เธอคงจะเป็นคนที่ปฏิบัติธรรมเคร่งพอสมควร แต่ขาดความอ่อนโยน วินาทีสุดท้าย ที่อั้มคิดออกว่าจะทำอย่างไร อั้มให้เบอร์โทรศัพท์เธอที่ระบบฝากข้อความพร้อมเขียนว่า “โทรมาคุยกันเลยดีกว่ามั้ย” นั่นเป็นสิ่งที่อั้มคิดว่าสมควรทำในเวลานั้น ซึ่งมันจะเป็นอย่างไร ดีหรือไม่ คำตอบไม่ใช่ผลของกรรม ไม่ใช่ผลของกรรมจริง ๆ สิบเก้ากรกฎาคม สองทุ่มครึ่ง กริ๊ง!!!!!!! โทรศัพท์ที่บ้านของอั้มดังขึ้น จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 02:57:35 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่2 คลื่น “สวัสดีค่ะ ขอสาย คุณ ” เสียงในสายเอ่ยขึ้น “คุณนั่นเอง .” อั้มโลดโผน และดีใจ ..คนเรา คุยกันทางข้อความ พอได้ยินเสียงกันบางครั้งก็เป็นอีกอย่าง คนเรา ได้ยินเสียงกัน พบหน้ากันก็เป็นอีกอย่าง “อั้ม ขอโทษ อั้มไม่ได้ตั้งใจนะอั้มใจร้อนไปหน่อย” อั้มรีบพูดก่อน “ไม่หรอกค่ะ ดิฉันต้องขอโทษคุณอั้มมากกว่าที่ว่าคุณอั้มแบบนั้น” “ไม่หรอกครับ ยังไงอั้มก็ขอโทษนะ “อั้มไม่ว่าหรอกนะ อั้มผิดจริง ๆ แต่อยากให้คุณเข้าใจนะว่าอั้มไม่ได้คิดจะล้อเล่นจริง ๆ” “อืม ค่ะ ยังไงก็ขอโทษนะคะ” “ไม่ไม่ ไม่ต้องขอโทษอั้ม อั้มต้องขอโทษคุณนะ” “ค่ะ ” เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เสียงหัวเราะ ก็ดังขึ้น อั้มกับทิพย์ คนสองคน คนละฟากฟ้า ที่ได้มาพบเจอกันด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ เปลี่ยนจากความรู้สึกกดดัน ระคายเคือง โกรธ มาเป็นเข้าใจกัน เวลาค่ำคืนนั้น ผ่านไปสองชั่วโมง “อั้มรู้สึกง่วงรึยังคะ ทิพย์กลัวจะรบกวนอั้มจังเลย” “ไม่หรอกครับ อั้มต่างหากที่คิดว่ารบกวนทิพย์” “ไม่หรอกค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไรเลย แต่ยังไงคืนนี้ก็ขอรบกวนอั้มแค่นี้นะคะ” “ถ้างั้น คืนนี้ หลับฝันดีนะครับ” “หลับฝันดีค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” คุณคงรู้สึกเหมือนอั้ม ใช่ อั้มนอนยิ้มแผ่เลย เพราะอั้มมีความสุขมาก อั้มรู้สึกว่าอั้มไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว อั้มรู้สึก และสัมผัสถึงความอบอุ่น ความเข้าใจ ถึงแม้จะไม่ “เคยเห็นหน้า” กันเลย แต่อั้มก็รู้สึกดีกับเธอ จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 02:58:56 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อั้มรู้สึกดีกับเธอ ไม่ใช่อย่างที่ชายกับหญิงรักใคร่ด้วยกามราคะเหมือนวัยรุ่นที่ได้ยินเสียงปลายสายแล้วอยากนัดเจอ อยากกอด อยากหอม อยากอะไรต่ออะไร อยากรู้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร นั่นคือวัยรุ่น รักบอด ๆ ของวัยรุ่น อั้มรู้สึกดีกับเธอ เหมือนว่าได้พบเพื่อน ได้พบญาติ เช่นเดียวกัน เธอก็รู้สึกกับอั้มไม่ต่างกัน อั้มหลับตาลงในคืนนั้น เหมือนคนที่มีความสุขที่สุดในชีวิต อั้มอิ่มใจ เอิบอิ่ม และหลับลงด้วยความสบายใจ คืนวันรุ่งขึ้น เค้าสองคนก็ได้คุยกันอีก และวันต่อ ๆ มา อานุภาพของบุปเพสันนิวาส นำพาคนสองคนที่คิดเหมือนกัน ทำเหมือนกัน ให้มาพบเจอกัน เข้าอกเข้าใจกัน ความรู้สึกดีๆ อันน่าปลาบปลื้มใจเกิดขึ้นทุก ๆครั้ง ที่เขาและเธอลืมตาขึ้นมาและหลับตา เพราะเมื่อลืมตา เขาและเธอ ก็นึกถึงกันและกัน ทำให้วันนี้ มีความกระชุ่มกระชวย และเพราะเมื่อเขาและเธอหลับตา เขาและเธอก็รู้ว่า เรามีกันและกันและจะไม่ทอดทิ้งกัน จนกว่าจะถึงพระนิพพานด้วยกันทั้งสองคน อั้ม ทิพย์ ขอให้มีความสุขนะ . “ทิพย์ไม่ชอบคนที่ติดในกาย กายนี้ไม่สวยงาม เป็นอสุภะ อั้มอย่าติดในกายนะ” “อั้มไม่ได้มองคนที่ร่างกาย อั้มไม่ติดในกายหรอกนะ” จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 03:00:56 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 TicketID:147228 ]

ความคิดเห็นที่ 8 . สามทุ่มครึ่ง ทิพย์โทรหาอั้ม ทุกคืน ทิพย์ รู้ว่าอั้มยังเป็นนักศึกษาอยู่ แต่ความรัก ก็ไม่จำกัดเพศ เช่นเดียวกับอั้ม “อั้ม” “ฮื้ม” “ทิพย์รู้สึกบางอย่างแต่อายใจที่จะบอกอั้ม” “ทิพย์ บอกอั้มมานะ อย่าเก็บไว้” “อั้ม ทิพย์รู้สึกไม่ดี เราไม่น่ามาถึงจุดนี้กันเลย เราเลิกติดต่อกันเถอะนะ” “ทิพย์ อะไร อั้มไม่เข้าใจ ทิพย์เป็นอะไร รังเกียจอั้มหรอ” “ทิพย์รังเกียจอั้มที่ไหนล่ะ ทิพย์ไม่เคยนึกรังเกียจอั้มเลย” “แล้วทิพย์เป็นอะไร” “ทิพย์มีอะไรอยากจะบอกอั้ม แต่ทิพย์รู้สึกแย่” “ทิพย์ ทิพย์มีอะไร ทิพย์ใจเย็น ๆ นะ ทิพย์บอกอั้มนะ” “อั้ม” “อื๊ม ครับ” “ไม่บอกดีกว่า” “ ทิพย์” “คะ อั้ม” “อั้มไม่ทิ้งทิพย์นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อั้มจะอยู่กับทิพย์ตลอดไปเลยนะ อั้มจะจูงแขนของทิพย์ไว้” “อั้มจะโอบอุ้มทิพย์ไว้ตลอดเวลา อั้มรักทิพย์นะ” “อั้ม” “ทิพย์” “อั้ม” “อั้มพูดอะไรน่ะ” “ทิพย์ อั้มรักทิพย์จริง ๆ นะ” “ .ทิพย์ก็รักอั้มนะ อายจัง” จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 03:01:51 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 TicketID:147228 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เวลาผ่านไป เดือนหนึ่ง สองเดือน . “ทิพย์อยากเจออั้มจัง อั้มเป็นคนดีที่หนึ่งเลย ทิพย์รักอั้มนะ” “อั้มรักทิพย์มากกว่าอีกนะ” “ทิพย์น่ะ รักอั้มมากกว่าอีก” “ไม่ไม่ไม่ อั้มรักทิพย์มากกว่า” “อั้มน่ะ” “ทิพย์น่ะ” “เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันนะ วันนั้นคงจะเป็นวันที่ทิพย์มีความสุขที่สุดเลย” “อั้มก็อยากเจอทิพย์นะ” อั้มและทิพย์ เป็นคนสองคนที่มีหัวใจเดียวกัน และสัญญาว่าจะรักกันตลอดไป ไม่ว่าจะได้พบกันหรือไม่ก็ตาม เสียงอะไรน่ะ “อีตุ๊ด โรคจิต ปัญญาอ่อน ไปไกลๆ ประสาท!!! แกอย่ามายุ่งกับชั้น ชั้นจะแจ้งตำรวจจับแก ไอ้เกย์ โรคจิต” “ยังไง เราจะแต่งงานกันนะ” “ไอ้โรคจิต” จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 03:02:31 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 TicketID:147228 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “เราจะอยู่วิมานชั้นไหนนะ อั้มตามทิพย์ให้เจอนะ” “ไปไกลๆ” “ขายขี้หน้า ไปไกลๆ” “ไอ้โรคจิต” “หน้าตาแย่ ไปไกลๆ” “หน้าตาแย่ ไปไกลๆ” “ทิพย์ไม่ติดในกายหรอกนะ “ไปไกลๆ ตุ๊ด” “อย่าดูถูกทิพย์ว่าทิพย์เป็นคนแบบนั้นนะอั้ม” เสียงทิพย์เหรอ . ปึ่ก จากคุณ : หยก - [ 6 มิ.ย. 50 03:03:46 A:172.16.1.182 X:202.183.233.12 TicketID:147228 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ว่าแล้ว จากคุณ : scottie - [ 6 มิ.ย. 50 22:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วงงๆ แฮะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 7 มิ.ย. 50 16:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหะๆ งงด้วยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 มิ.ย. 50 15:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขึ้นต้นน่าสนใจ แต่จบแบบ...งงๆ งงกับ timeline อ่ะค่ะ ^^" จากคุณ : Princess of Laugh - [ 8 มิ.ย. 50 20:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตกลงนี่ ทิพย์เป็นประเภทสองใช่ไหม จากคุณ : กระต่ายสีขาว - [ 9 มิ.ย. 50 14:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ที่จริงนำมาจากเรื่องจริงของชีวิตคน ๆ นึง เค้าเกือบต้องเข้าโรงพบาบาล เพราะเรื่องแบบนี้ สองคนนี้ รักกันมากทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้ากันเลย แต่ราคะ ก็ทำให้เรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้น สองคนนี้ สัญญาว่าจะปฏิบัติธรรมร่วมกัน จะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน แต่ตอนนี้ ทั้งที่ยังไม่พบเจอกัน ฝ่ายหญิงเกลียดฝ่ายชายจนแทบจะฆ่าเขาให้ตาย ตอนนี้ เรื่องจริงก็ยังดำเนินอยู่ ยังไม่จบ ไม่ใช่แค่เกี่ยวกับเรื่องของเกย์ (ที่เป็นความเข้าใจผิด) และเรื่องอื่น ๆ เท่านั้น ฝ่ายหญิงยังต้องการแจ้งตำรวจ ฯลฯ ทั้งที่ฝ่ายชายเพียงแต่กลุ้มใจเท่านั้นจึงไตดพ้อ ไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไร แต่ฝ่ายหญิงก็จะทำให้ถึงที่สุด เรื่องนี้ไม่ใช่นิยาย แต่เป็นเรื่องจริง แต่คิดว่าตอนนี้คงเขียนไม่ไหวแล้ว เพราะไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ถ้ายังไงขอรบกวนเพื่อนชาวถนนนักเขียนลบกระทู้นี้ เพื่อไม่ให้ใครได้เข้ามาอ่านอีกต่อไป เพื่อเรื่องของเราสองคนจะได้จบ ๆ ลงเสียที จากคุณ : หยก - [ 11 มิ.ย. 50 10:46:47 A:172.16.1.63 X:202.183.233.11 TicketID:147228 ]