ครูอนรรจ นับขั้น บันไดลง
แล้วทรุดตรง ขั้นสุดท้าย ใจโหยไห้
เหมือนครั้งนั้น เหมือนเหลือเกิน เขาเชิญไป
เหมือนใกล้ ใกล้ เหมือนพรึงพรั่น เหมือนหวั่นกลัว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เมื่องานนั้น เพื่อนติดต่อ ขอดนตรี
เพื่อนตัวดี ประกาศข่าว เรารู้ทั่ว
งานแต่งงาน ฉันหวัง ตั้งครอบครัว
จึงรวมตัว คณะพรรค เพื่อนรักกัน
นายชำนาญ ดนตรีไทย ได้มาช่วย
คงถูกใจ เจ้าสาวสวย เจ้าสาวฉัน
เพราะเขาจบ นาฏศิลป์ ถิ่นเดียวกัน
กับนายนั้น คุยกันหน่อย ค่อยคุ้นเคย
ครูอนรรจ เต็มใจ ไปช่วยเพื่อน
ด้วยมิตรภาพ มิเคยเลือน ร่ำเฉลย
สำหรับเพื่อน รักอย่างนี้ มิละเลย
สนิทมาก เกินจักเอ่ย ถึงสัมพันธ์
ครูอนรรถ หอบมือดี ที่เปนศิษย์
ไปช่วยคิด ประดิษฐ์เพลง บรรเลงนั่น
งานแต่งงาน เพื่อนของครู ก็รู้กัน
ไม่ต้องหวั่น ตีให้เข้ม เต็มหัวใจ
ครูอนรรจ ปล่อยฝีมือ ถือปี่พาทย์
แลนำวง องอาจ ไม่หวาดไหว
แต่เมื่อ บ่าวสาวมา เห็นหน้าแต่ไกล
ครูผล็อยไม้...สิ้นสติ...นั่น...กฤติกา.
แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 50 00:13:46
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
7 มิ.ย. 50 15:55:31
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๘
..อะแฮ่ม..อย่างนี้นี่เอง
