"ผมมีความสุข"

เสียงไซเรนรถตำรวจ ดังเซ็งแซ่ มาจากอาคารร้าง ด้านล่างห้องเช่า ปลุกผมขึ้นมาจากความฝัน ที่ผมไม่เคยจำได้เลย
ว่าฝันอะไร เสียงพูดคุย ซุบซิบ ดังไปทั่วรอบที่เกิดเหตุ

"มีคนถูกฆ่าในโกดังล่ะ น่ากลัวจัง"
"ฉันเห็นๆ สภาพศพน่ากลัวจริงๆ"
"โห้ แมลงวันเป็นฝูง เต็มไปหมด"
" เหม็นสุดๆเลย อ้วก"

น่ากลัวงั้นเหรอ? มันน่ากลัวตรงไหนกัน?  สักวันทุกคนก็ต้องตาย ต้องกลายเป็นศพ โวยวายอะไรกันนักนะ
ผมเดินเข้าไปถามป้าเจ้าของห้องเช่า  ถ้าเป็นแกที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านที่สุด น่าจะรู้อะไรบ้าง

"โอ้ พ่อหนุ่ม มีเหตุฆ่ากันตายจ๊ะ เห็นว่ามีสามศพ ป้าถามตำรวจที่รู้จัก เค้าบอกว่าไอ้สามคนที่ตาย คือ ลูกผู้มีอิทธิพลแถวนี้ ที่พึ่งมีข่าวว่า ชอบดักฉุดผู้หญิงไปข่มขื่น สมน้ำหน้าพวกมันจริงๆ กรรมตามสนอง กฎหมายเอาผิดไม่ได้ ก็ต้องเจออย่างนี้แหละ"

แกยังคงพูดไปเรื่อยตามประสาแก ผมได้แต่ยิ้มน้อยๆ และทำเป็นสนใจที่แกพูดไปเรื่อยๆ
นั้นตำรวจคนหนึ่งวิ่งออกมาอาเจียน อืม มันน่ากลัว น่าสะอิดสะเอียน ขนาดนั้นเลยเหรอ?  แต่กลิ่นเหม็นเน่า  ที่โชยออกมาถึงนี้ มันก็ช่างหอมหวานเหลือเกิน  จนผมแทบอยุดอาการเนื้อเต้นไม่อยู่
ตำรวจบางคนพูดถึง ฆาตกรต่อเนื่องโรคจิต ที่ตามไล่ล่าแต่พวกก่อคดี ข่มขื่น ไม่ว่าคดีจะเล็กหรือใหญ่ ก็จะถูกตามจับมาทรมารให้ตายไปอย่างช้าๆ  จนถึงตอนนี้มีมาแล้ว 4 ครั้ง พวกตำรวจได้พูดว่า ไอ้ฆาตกรคนนี้มันบ้าสุดๆ ซาดิสผิดมนุษย์
โรคจิตงั้นหรือ? ซาดิสเหรอ? ไม่หรอกก็

"ผมมีความสุขดี"

และอีกอย่างมัน 6 ครั้งแล้วตะหาก ใช่ผมเองที่เป็นคนฆ่าเจ้าพวกนั้น ภาพเหตุการณ์ครั้งล่าสุด ค่อยๆผุดขึ้นมา
ในสมอง กว่าจะตามสืบเรื่องของไอ้สามตัวนั้น ต้องคอยสะกดรอยตามมัน กว่าจะมีโอกาส ค่อยๆจับตัวมันมา
ทีละคน และจับมาขังไว้ในโกดังร้าง จะเรียกว่าลำบากก็ไม่เชิง มันก็เหมือนกับรายก่อนๆนั้นแหละ ต้องใช้เวลา
และความพยายาม  เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผมทำกับ เหยื่อ ของผม ผมรู้สึกมีความสุข ใจมันอบอุ่น จนแทบร้อน ร้อนจน
ลุกเป็นไฟ

ผมจับพวกมันตอกตะปูตรึงไว้กับไม้กระดาน พวกมันตัวเปลือยเปล่าอยู่บนไม่กระดาน ปากพวกมันถูกง้างไว้ด้วยเครื่องมือ กันมันกัดลิ้นตัวเอง ผมค่อยๆต่อสายน้าเกลือให้ทุกคนกันตาย  ผมตัดเปลือกตาของพวกมันออก และ
ล็อกคอมัน ให้หันไปเห็นทั้งร่างตัวเอง และเพื่อนของมัน
ผมบรรจงใช้มีดกรีดไปบนร่างของพวกมัน ให้เป็นแผลไม่ลึกมากนัก พวกมันกระตุกทุกครั้งที่มีดกรีดลงบนเนื้อ
เลือดไหลออกมานองพื้นเต็มไปหมด ร่างของพวกมันเหมือนเศษผ้าขี้ริ้วไม่มีผิด
ผมนำน้ำเดือดราดลงไปบนตัวพวกมัน มันดิ้นพล่านกันใหญ่  คนหนึ่งถึงกับกระชากมือตัวเอง จนนิ้วขาด
ติดตะปูเลย  ต้องเสียเวลามาตอกใหม่อีก
ผมรอจนพวกมันฟื้นขึ้นมา  และนำอุจจาระจากบ่อ ตกตะกอนที่ห้องเช่า เทราดไปบนตัวพวกมัน แล้ว
สุดท้าย ผมก็ใช้หนอนแมลงวัน โปรยลงบนร่างพวกมัน เสร็จสิ้นผลงานของผมแล้ว
ที่เหลือก็แค่ให้พวกมันเฝ้าดูร่างกายตัวเอง ค่อยๆเน่าเปื่อย  โดนกัดกินไปอย่างช้าๆ เมื่อมีคนมาพบ
เมื่อเปิดโกดังออก ก็จะมีแต่ฝูงแมลงวันบินทั่วไปหมด กลิ่นเน่าที่โชยอบอวน มันช่างเป็นภาพที่ชวนหลงไหลเหลือเกิน
ผมกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเองอีกครั้ง หลังจากดื่มด่ำกับความรู้สึกจนเต็มอิ่ม  ผมนั่งมองหน้าตัวเองในกระจก
สิ่งที่สะท้อนออกมาคือ ชายหนุ่มอายุประมาณ ยี่สิบต้นๆ หน้าตางดงามหมดจด ใบหน้านั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็น
ยิ้มอย่างอบอุ่น หัวเราะอย่างร่าเริง ร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย หลากหลายอารมณ์ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ผมแสดงอารมณ์ได้มากมาย แต่ความรู้สึกที่แท้จริง ผมกลับลืมไปแล้วว่า ตัวเองรู้สึกอะไรกันแน่ แต่ไม่เป็นไร
ก็ผมมั่นใจนี่ว่าผม

"ผมมีความสุข"
ทุกครั้งที่ผมทำงานเสร็จลุล่วง ผมจะหยิบอัลบัมรูปถ่ายขึ้นมาดู ในนั้นมีรูปครอบครัวของผม พ่อ แม่ และก็ น้องสาว ในภาพเหล่านั้นทุกคนยิ้มแย้ม แจ่มใส  ร่วมทั้งผมด้วย
สิ่งที่จำได้ถึงครอบครัว คือวันที่เรา ถูกโจรปล้นบ้าน พ่อ แม่ โดนฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม  น้องสาวถูกข่มขื่น
ต่อหน้าผม ตัวผมเองถูกยิงทะลุกระโหลก หลังจากรอดตายจากการผ่าตัด สมองผมทุกทำลายไปบางส่วน
มันทำให้ผมป่วยเป็นโรคประหลาด ผมไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด และความจำบางส่วนก็ได้ขาดหายไป
ทุกครั้งที่ผมย้อนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย  เศร้า เครียดแค้น ไม่เลยสักอย่าง
เท่าที่ผมรู้คือตอนนี้
"ผมมีความสุข"
และช่วงเวลาที่จำได้เด่นชัดที่สุด คือช่วงที่อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย ผมพบกับสถานที่ ที่ในความรู้สึกผมบอกว่า นี่แหละคือ บ้าน มันเฝ้าคอยผมอยูเสมอ แต่ผมยังไปที่นั้นไม่ได้  ยังมีบางอย่างที่ผมต้องทำให้เสร็จก่อน
ความสุขมันเอ้อล้นจนกลั้นไม่อยู่ เมื่อคิดถึงที่แห่งนั้น
"จะกลับไป"
เสียงนี้เตือนผมอยู่ตลอดเวลา กระตุ้นให้ตั้งใจทำงาน ที่ได้รับมอบหมาย ให้ดีที่สุด ผมล้มตัวลงนอนและเริ่มต้นฝัน
ฝันในสิ่งที่เมื่อตื่นขึ้นมา ผมก็จะลืมมันไปทั้งหมด แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็มีงานใหม่เข้ามาแล้วนี่ และผมก็ได้หลับไป