เขียนเรื่องสั้นมาฝากชาวพันทิปอีกแล้ว ยินดีรับฟัง คห ทุกประการนะครับ
จะเขียนเรื่องอื่นๆมาอัพเดทเรื่อยๆนะครับ  ด่านล่างเป็น ลิ้งค์ ที่เคยโพส
ขอให้มีความสุขทุกคนครับ

ชู้จำเป็น (1)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5487968/W5487968.html
__________________________________________________________

ครอบครัวหรรษา

ตลอดทั้งชีวิตผมรู้สึกไม่เคยได้ทำความดีอะไรเลย บทชีวิตสี่สิบกว่าปีที่ผ่านพ้นอัดแน่นไปด้วยความสุขความเศร้าความรันทดสมบุกสมบัน ช่วงวัยรุ่นเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของทั้งชีวิตจริงๆ มันส่งผลกระทบได้แน่แม้จะไม่เห็นทันตา ดีที่ผมสามารถหันหัวเรือที่มุ่งสู่เกาะแห่งความหายนะกลับลำได้ทันกาลก่อนที่มันจะเทียบท่า มิเช่นนั้นอาจลำบากกว่าที่เป็นอยู่ขณะนี้ก็ได้

สัญญาณไฟจราจรสีแดงเปลี่ยนเป็นเขียวแสงมันแยงตาผมเรียกสติที่กำลังคิดเตลิดย้อนหลังกลับไปในอดีตให้กลับมาสนใจความวุ่นวายคับคั่งบนถนนในเมืองหลวง ผู้โดยสารแน่นขนัดเป็นปลากระป๋องเหมือนดั่งทุกวี่วัน เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกแล้ว ผมเกลียดเสียงมันที่สุดแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากจำทน แอบถอนหายใจเสียยาวก่อนสาวพวงมาลัยอันใหญ่ที่หนักอึ้งชิดซ้ายเข้าเลียบบาทวิถี อากาศที่ร้อนแรงในเมืองกรุงทำผมเครียดได้ง่ายๆ แต่ผมมีวิธีผ่อนคลาย เพียงแค่มองรูปถ่ายเล็กๆ ที่ผมแปะไว้ใกล้ๆผมก็ชื่นใจ รูปของแก้วตาดวงใจทั้งสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง  พวกเขาไม่เคยปริปากบ่นหรือย่อท้อต่อชะตาชีวิตที่ต้องเกิดมาเป็นลูกคนจนๆอย่างผม เขาหารายได้พิเศษเพื่อเป็นค่าเล่าเรียนบวกกับที่ผมให้ด้วยก็พอรอดกันไปในแต่ละเทอม พวกเขาไม่ได้รับเลือดเลวๆของผมไปเลย

สำรับข้าวเย็นวางเรียบร้อยอยู่กลางบ้านที่ห้องนั่งเล่น อันที่จริงมันเป็นทุกห้องนั่นแหละทั้งนั่งเล่น นอน ครัว พร้อมอเนกประสงค์ ไม่เห็นเงาของศรีภรรยาแต่ผมสังเกตเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆเขียนข้อความแปะทิ้งไว้หน้ากระจก ข้อความที่ผมอ่านจนจำได้

“ไปสังสรรค์บ้านนังส้มเดี๋ยวมา ข้าวอยู่บนโต๊ะ” ผมเจอเธอและเรารักกันตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มสาวทำไมผมจะไม่รู้ว่าไอ้ที่ว่าสังสรรค์น่ะมันหมายถึงป้อกเด้ง

ผมเคยต่อว่าเธอแรงๆเวลาเธอเสียไพ่คราวละมากๆแต่พักหลังผมไม่กล้าว่าแล้วเพราะได้เงินกลับมาคืนหนึ่งไม่ต่ำกว่าสองพันช่วงหลังสงสัยมือขึ้น ผมจึงได้แต่เงียบ

“กลับมาแล้วครับ.... สวัสดีค่ะพ่อ” แก้วตาทั้งสองกลับถึงบ้านกล่าวทักผม
“เรียนเป็นยังไงบ้างล่ะลูก”
“เรียบร้อยดี ผลสอบล่าสุดผ่านเรียบ.....หนูก็ผ่านหมดค่ะพ่อ” หัวใจผมมันพองโตที่ได้ยินเช่นนั้น
ขยันเรียนกันแบบนี้อนาคตจะได้สบายมีงานการดีๆทำ ไม่แน่ผมอาจจะได้แก่ตายในบ้านหลังใหญ่ที่แสนอบอุ่นก็ได้ ผมแอบหวังในใจ
ลูกชายและลูกสาวมาขอผมไปค้างที่บ้านเพื่อนอีกแล้ว ไปทุกคืนวันศุกร์และวันเสาร์ ผมไม่อยากขัดใจเพราะรู้ดีว่าบรรยากาศที่บ้านมันอึดอัดคับแคบ ผมอยากให้พวกเขาได้เปลี่ยนบรรยากาศได้นอนสบายๆในห้องแอร์บ้าง เพราะเพื่อนแต่ละคนที่เคยมาหาขับรถเก๋งมากันทุกคน

ความเงียบเคลื่อนที่เข้ามาทันทีที่ลูกๆทั้งสองออกไป ผมจ่อมอยู่กลางบ้านมือซ้ายถือแก้วบรรจุเบียร์เย็นฉ่ำมือขวาถือส้อมที่พันวุ้นเส้นรสจัดจ้านส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ย บรรยากาศเหงาๆอึมครึมเช่นนี้ทุกสุดสัปดาห์  ผมต้องทนอยู่บ้านตามลำพังมาตลอด นี่เป็นคืนแรกที่ผมรู้สึกน้อยใจ ผมอยากออกไปข้างนอกบ้าง  ความเหงาทำให้ผมนึกถึงอดีตที่เลวร้ายแต่ก็สนุกสนานของผม

ผมลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า น้ำเย็นๆช่วยให้สบายตัวขึ้นมาก พลางรู้สึกซู่ซ่าพิกล คงเป็นเพราะเบียร์สามขวดเริ่มออกฤทธิ์ ผมไปรื้อตู้เสื้อผ้าของลูกชาย มองหาแบบที่ลูกผมมันชอบใส่เผื่อจะดูเด็กขึ้นบ้าง แล้วไปยืนมองดูตัวเองหน้ากระจก ยกมือขึ้นมาวางไว้ใต้คาง กางเฉพาะนิ้วชี้และนิ้วโป้งพูดกับตัวเอง

“อืม... อายุขนาดนี้แต่ยังดูดีเชียว”   ผมพูดเบาๆแบบอายตัวเอง

ผมออกเดินทางมุ่งสู่สถานที่ท่องราตรีที่ผมเคยไปเมื่อครั้งยังวัยรุ่น มันเคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมเลยก็ว่าได้สำหรับการท่องราตรี ทั้งสนุก ทั้งเศร้า ทั้งโหดร้ายรุนแรงอย่างตอนเมาแล้วเอามีดไล่แทงกัน แบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่าออกตามล้างแค้นกันไม่จบสิ้น คิดถึงจริงๆ ขอปล่อยแก่สักคืนเถอะ

นั่งรถไม่นานผมก็ถึงที่หมาย มันเปลี่ยนแปลงไปมาก มากจนจำแทบไม่ได้แต่ผมยังได้กลิ่นบรรยากาศแบบเดิมอยู่ ผู้คนเดินกันควักไขว่ทั้งชายหญิงแต่งตัวกันแสบทรวงจริงๆ ผมตื่นตาตื่นใจกับสถานที่นั้น สายเดี่ยวเกาะอกเอวต่ำละลานตา ผมรู้สึกคึกคัก

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในบาร์ หัวใจผมก็เต้นตามจังหวะเพลงที่กระหึ่มชวนให้ขยับแข้งขยับขา  แสงไฟสลัวสลับสีวูบวาบ เลเซอร์ยิงเฟี้ยวฟ้าวมันทันสมัยขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน แลเห็นสาวสามคนนุ่งน้อยห่มน้อย ยักย้ายส่ายสะโพกอยู่บนพื้นยกระดับที่น่าจะเป็นเวที มือคว้าเสาสีเงินวาวเหวี่ยงกายไปมาเส้นผมสยายโบกสะบัด พวกหล่อนโยกกันเหมือนลืมเหนื่อย ผมสั่งเบียร์วุ้นเริ่มต้นดื่มด่ำกับความสนุกที่ผมละทิ้งไปนาน อยากเต้นแต่เต้นไม่ออกเพราะไม่ได้เต้นมานานอีกอย่างคือสังขารไม่อำนวยเสียแล้ว  คงได้แต่ผงกหัวขึ้นลงตามจังหวะเท่านั้นเพลงสมัยนี้ฟังยาก  เด็กสาววัยรุ่นเซถลามากระแทกเบียร์ผมกระฉอก เธอยิ้มหวานทำตาเยิ้ม เอานิ้วขึ้นมาม้วนผมแก้เขินและกล่าวขอโทษยานคางเดินเซกลับเข้าไปในฝูงไส้เดือนที่กำลังโดนน้ำร้อนลวก มองดูพวกมันแล้วเห็นภาพตัวเองเมื่อครั้งวัยรุ่น

ลุกขึ้นเดินหาทำเลใหม่ที่ใกล้ขอบเวทีหวังได้ดูอาหารตาชัดๆ แล้วผมก็ต้องสะดุดเมื่อสายตามองเห็นเด็กหนุ่มผมสั้นเกรียนสวมเสื้อยืดลายที่ผมเห็นจนชินตาเช่นเดียวกับผู้ที่สวมมันอยู่ ไอ้ลูกชายสุดที่รักมันกำลังแหงนหน้าพ่นควันบุหรี่ยาวเฟื้อยแขนข้างหนึ่งของมันพาดอยู่ที่คอของเด็กสาวแต่งหน้าจัดจ้านเหมือนวุ้นเส้นที่ผมกินเมื่อหัวค่ำ รู้สึกผิดหวังที่พบมันที่นี่ ผมเดินไปหยุดข้างๆมันแล้วตบกบาลมันแรงพอประมาณหนึ่งที มันหันควับส่งเสียงดัง

“เฮ้ย!! ครายว้ะ!!” มันทำตาโตแบบตกใจเมื่อสบตาผม
“พ่อ!! มาทำอะไรที่นี่” มันพูดเสียงสั่น ผมตอบกลับทันควัน
“แล้วเอ็งมาทำอะไรวะ ไหนว่าไปค้างบ้านเพื่อน” ผมโกรธแต่ก็เข้าใจวัยรุ่น
“เอ็งจะเที่ยวก็บอกพ่อตรงๆก็ได้ ไม่ต้องโกหก” ผมพูดเสียงดัง
“....ครับ พ่อ”  มันเกาหัวแกรกๆ ผมไม่อยากต่อว่ามันมากกลัวมันอายเพื่อน ผู้ชายเที่ยวแบบนี้บ้างคงไม่เป็นอะไร


ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมกับลูกกำลังเที่ยวบาร์ด้วยกัน เราสองคนดูสาวเต้นกันเพลินดื่มเบียร์ด้วยกันคุยกันราวกับเป็นรุ่นเดียวกัน

“นี่...เอ็งดูอะไรนี่นะ” ผมกำลังเมาได้ที่ควักธนบัตรสีแดงขึ้นมาหนึ่งใบ
“อะไรหรือพ่อ?” มันทำเป็นถาม มันคงรู้อยู่แล้วว่าผมจะให้ทิปพวกสาวดาวเต้น
“ถ้าเอ็งอยากให้นังพวกนี้มันส่ายแรงกว่านี้ล่ะก็.....ต้องแบบนี้ว้อยย”  ผมชูมือขึ้นโบกไปมา


หนึ่งในสามดาวเต้นสังเกตเห็นกระดาษแดง เธอรีบสะดิ้งมาใกล้แอ่นอกแคนตาลูปเข้าหาจนเกือบโดนจมูกผมกับลูกชาย ผมยัดใบแดงลงไปตรงร่องอก หล่อนโก่งโค้งยกมือไหว้ผมยาวสลวยทิ้งตัวลงตามแรงดึงดูดของโลก แล้วค่อยสะบัดหัวขึ้นยืดตัวตรงเผยให้เห็นใบหน้าผุดผ่องชัดเจนในระยะใกล้

“เฮ้ย!! นังฝน” ผมเผลอตะโกนออกมาดังลั่นจนคนรอบข้างเหลียวมอง
“พ่อ!! ไอ้ปิ้ก!! มากันทำไมที่นี่!!” หล่อนใบหน้าซีดตะโกนเสียงดังเช่นกัน
“ลงมาเดี๋ยวนี้เลย แล้วไปใส่เสื้อผ้า …. เร็วเข้า!! กลับบ้านเดี๋ยวนี้ !!” เสียงผมชัดเจนดุดัน เธอรีบทำตามทันที


ผมรู้สึกเลือดขึ้นหน้า ผมคงไม่ทันสังเกตว่าเป็นลูกสาวเพราะทรวดทรงแต่ละคนคล้ายๆกันหมด
อับอายตัวเองจริงๆที่นั่งดูลูกสาวตัวเองเต้นยั่ว รายได้พิเศษมันได้จากที่นี่เอง กลับไปต้องลงหวายเสียแล้ว ทำไมพวกลูกๆของผมถึงทำให้ผิดหวังกันทุกคนเลย ความหวังที่จะได้นอนตายในบ้านหลังใหญ่อันอบอุ่นเริ่มเลือนราง ผมคิดผิดเสียแล้ว พวกมันได้รับเลือดเลวของผมไปด้วยไม่รู้ว่าได้ไปมากแค่ไหน

เราสามคนพ่อลูกเดินแทรกฝ่าฝูงชนที่แน่นบาร์ออกมาสู่ภายนอก หูอื้อ ผมไม่รู้สึกเมาอีกแล้วเพราะอึ้งกับการได้พบลูกๆที่นี่ กำลังจะโบกแท็กซี่ก็พอดีมีคันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าเราทั้งสาม ที่เบาะหลังชายแก่อ้วนผมบางคนหนึ่งกำลังคลอเคลียอยู่กับสาวกลางคนผิวขาวหน้าตาดี ทั้งสองประคองกันและกันออกมาจากรถด้านที่พวกเรายืนอยู่ ฉับพลันผมก็หายสงสัยว่าทำไมเมียผมหาเงินเก่งนัก ลูกๆผมยืนตะลึงเปล่งเสียงดังยาวออกมาแทบพร้อมกัน
“..........แม่........!!!”

แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 50 11:48:39