รัก…?
วันนี้บรรยากาศดี ฉันนั่งทอดอารมณ์ยามบ่ายแก่ๆอยู่ในสวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน ท้องฟ้าสีคราม สายลมพัดโชยมาเอื่อยๆ หนุ่มสาวนั่งคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิง ดูช่างอบอุ่นและเป็นส่วนตัวดีแท้ ฉันเห็นแล้วยังอดยิ้มไม่ได้ มันทำให้ชวนนึกถึงความรักครั้งแรกของฉัน ช่างคล้ายคลึงกับหนุ่มสาวคู่นี้เสียนี่กระไร
“ชีน…เราชอบเธอ คบกับเราได้ไหม” เสียงของจร หนุ่มน้อยหน้าใส ยังวนเวียน อยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา
“อืม…ถ้าจรรับความเป็นเราได้ ก็ลองคบกันดูก่อนก็ได้”
“จร ชีนอยากดูหนังเรื่อง แมรี่ วันนี้ทานข้าวเสร็จแล้วไปดูกันนะ”
“ไปสิ…วันนี้เราไม่มีแพลนอะไรเป็นพิเศษนี่นา”
“ชีน เดี๋ยวเย็นนี้เราไปปั่นจักรยานไปดูพระอาทิตย์ตกที่สวนสาธารณะ ใกล้บ้านชีนกันมั้ย?”
“อืม”
“งั้น…เย็นนี้เจอกันที่เดิมนะ”
“จ๊ะ”
วันเวลาผ่านไปหลายปี ฉันกับจรยังคงคบกันอย่างหวานชื่นจนใครหลายต่อหลายคนต้องอิจฉา แม้ว่าตอนนี้เราจะอยู่คนละสถาบันกัน ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐบาลได้ แต่จรพลาดหวังไปนิดหน่อย จึงต้องหันไปเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแทน แต่อย่างไรเสีย เราก็ยังได้มีโอกาสเจอะเจอกันเสมอๆ ในทุกครั้งที่มีโอกาส
“ชีน เสาร์นี้เราไป ’Fantasy Land’ กันดีมั้ย เขามีเครื่องเล่นใหม่ๆมาลงด้วย”
“เอาสิ ชีนสอบเสร็จพอดีเลย ไปคลายเครียดเสียหน่อยก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่จรไม่มีสอบเหรอ”
“จรไม่มีสอบแล้ว เหลือแต่ทำรายงานกลุ่ม…จิ๊บๆ…ไม่รีบร้อน เที่ยวกับชีนก่อนแล้วค่อยกลับมาทำยังทันเลย”
“งั้นเดี๋ยวชีนช่วยล่ะกัน งานจะได้เสร็จเร็วๆ”
…มีหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดสีขาวนางหนึ่งเดินย่างกรายเข้ามาพูดคุยกับคู่รักหนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้าฉัน ฝ่ายชายหนุ่มมีสีหน้าลำบากใจ กระอักกระอ่วนใจพิกล ก่อนจะลุกจากไปกับสาวน้อยที่มาใหม่คนนั้น ทิ้งให้สาวน้อยตรงหน้าฉันนั่งซึมเศร้าอยู่อย่างเดียวดาย
'น่าสงสารเธอจัง แต่ฉันว่า ชีวิตของเธอมันคงไม่เลวร้ายมากเหมือนของฉันกระมัง'
วันหนึ่งฉันบอกกับเขาว่า “จร…ชีน…ชีนท้อง!”
จรมีสีหน้าเคร่งเครียดและไม่พอใจ “ชีน…ชีนปล่อยให้ท้องได้ยังไง ชีนก็รู้ว่า เราสองคนยังไม่พร้อมมีลูก กะอีแค่เรื่องแต่งงานเรายังจะไปกันไม่รอดเอาเลย แล้วเนี่ยใครจะดูแล เราสองคนยังเรียนไม่จบม.6เสียด้วยซ้ำไป”
“ชีน…ชีนไปเอาออกเถอะนะ เพื่ออนาคตของเราสองคน!”
และแล้วเราสองคนก็…
“เห็นมั้ยชีน มันก็แค่แป๊บเดียวเอง ปัญหาของเราสองคนก็จบแล้ว”
“จรคิดแบบนี้ได้ยังไง… เขาเป็นลูกของเรานะ”
“แล้วชีนจะเก็บไว้ทำไม จรบอกแล้วไงว่า เราสองคนยังไม่พร้อม ชีนคิดว่าจรจะไม่รับผิดชอบใช่มั้ย”
“เถอะน่า ชีน…อีกหน่อยเมื่อเราสองคนพร้อมแล้ว เราจะมีอีกสักกี่คนก็ได้”
ฉันได้แต่อัดอั้นเก็บงำความเสียใจเอาไว้คนเดียว
ทว่าเมื่อมีครั้งแรก… มันก็ย่อมต้องมีครั้งที่สองตามมา…
“อะไรนะ!…ชีนท้องอีกแล้วเหรอ ชีนมั่นใจเหรอว่าใช่ แล้วทำไมชีนไม่ป้องกัน โธ่เว้ย!…แล้วนี่จะทำยังไงกันดี…เราสองคนยังเรียนไม่จบเลยนะชีน”
“ชีนว่า ชีนจะเก็บไว้นะจร มันเหลืออีกแค่เดือนเดียวเราก็จะเรียนจบแล้ว ถึงตอนนั้นมันก็ไม่มีใครรู้หรอก
พอเราสองคนเรียนจบ จรก็มาขอชีนตบแต่งกันตามประเพณี ชีนไม่รับปริญญาก็ได้ จะได้ไม่มีใครรู้”
“แต่จรไม่พร้อม……ไม่รู้ล่ะ ครั้งนี้ชีนต้องไปเอาออก!”
“ไม่…ชีนไม่เอาออก จรจะว่ายังไงก็ช่าง แต่ชีนไม่เอาออกแน่ๆ!”
วันหนึ่งหลังจากนั้นไม่นานฉันก็แท้งลูกโดยไม่ทราบสาเหตุ ในใจฉันคิดว่า จะต้องเป็นฝีมือจรแน่ๆ แต่เขาจะทำไปทำไม ในเมื่อฉันก็บอกเขาไปแล้วว่า เขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเรื่องลูกในท้องของเราก็ได้
……และแล้ววันหนึ่งฉันจึงได้รู้ว่าทำไม……
“จร…จร…อยู่หรือเปล่า…”
“…” ไม่มีเสียงตอบ
ฉันเดินขึ้นไปยังชั้น 2 ของบ้าน
“จร…นี่ชีนเองนะ…จร…”
“…” มีเพียงแต่ความเงียบ
ฉันขึ้นไปจนถึงหน้าประตูห้องนอนของจร…และเมื่อเปิดประตูเข้าไปฉันก็พบ……
“จร!”
“ชีน!!!…ชีนมาได้ยังไง…”
“………”
“ชีน…จรอธิบายได้นะ จรกับหญิงไม่มีอะไรกัน ชีน!”
“………”
“ชีน…จรอธิบายได้นะ จรกับหญิงไม่มีอะไรกันจริงๆนะ ชีน!”
“…จรไม่สบายไม่ใช่เหรอ…อ้ะ…นี่ไงยา……ชีน…ชีนขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะระหว่างคุณ 2 คนนะ …ชีนไปล่ะ”
“…”
ฉันไม่ได้ยินอะไรที่จรพูดอีกเลย ฉันเพียงต้องการรีบไปเสียให้พ้นๆจากตรงนั้น ภาพเขา2คนอยู่บนเตียงร่วมกันในห้อง มันมากเกินกว่าคำบรรยายใดๆที่จะรับฟัง ฉันไม่รู้ตัวว่า ฉันมาถึงที่ห้องของตัวเองได้อย่างไร สิ่งที่ฉันรู้อย่างเดียวก็คือ … ฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไม…ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว…ครอบครัวฉันพังทลายลงตั้งแต่ฉันยังเล็กด้วยสาเหตุแบบเดียวกัน…คนที่ฉันรักและเชื่อใจที่สุดทำร้ายฉัน… และท้ายที่สุด…ฉันทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองที่เขาไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ถึง 2 ครั้ง 2 ครา…มันสุดจะทนแล้ว…กับชีวิตเส็งเคร็ง…บนโลกใบนี้ ฉันยืนอยู่หน้ากระจกเงา มองดูใบหน้าของตัวเองเปื้อนคราบน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย…
“ชีนขอโทษค่ะทุกๆคน ที่ทำให้ผิดหวัง…แต่ชีนทนมีชีวิตอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว……ชีนขอโทษจริงๆ”
ฉันหยิบยาแก้ปวดจากตู้ยา ค่อยๆ ป้อนยาทีละ 5 เม็ดเข้าปาก…1 ครั้ง…2 ครั้ง…3 ครั้ง…4 ครั้ง…5 ครั้ง…6 ครั้ง…ไปเรื่อยๆจนยาหมดขวด ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอน พยายามไม่คิดถึงเรื่องอะไร แล้วฉันก็หลับไป…ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้…
รู้สึกตัวอีกทีก็…
“ชีน…เป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก…ทำไมถึงทำแบบนี้…” แม่…เสียงแม่แว่วมา
ข้างหูฉัน…
“คนไข้ปลอดภัยแล้วก็จริง แต่ยังต้องการการพักผ่อนมากๆนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ…โธ่…ชีน ลูกแม่”
‘แม่จะมารำพึงรำพันอะไรกับฉัน ในเมื่อวันๆแม่ก็เอาแต่สนใจครอบครัวใหม่ของแม่ ทั้งสามีและลูกใหม่ ฉันมันก็แค่หมาหัวเน่าตัวหนึ่งเท่านั้น’ ฉันคิด
“ปล่อยให้คนไข้ได้พักผ่อนเถอะนะคะ พรุ่งนี้ก็มารับกลับได้แล้ว” เสียงพยาบาลสาวเข้ามาบอกแม่
“…ค่ะ…ขอบคุณมากนะคะ…”
“ชีน…พรุ่งนี้แม่จะมารับนะลูก”
‘ไม่ต้องมาก็ได้…ฉันไม่อยากกลับไปเจอใครทั้งนั้น…โดยเฉพาะเขา’
วันรุ่งขึ้น เมื่อฉันกลับถึงบ้าน…
“หมอบ้า มายุ่งกับชีวิตฉันทำไม แล้วไอ้ยาแก้ปวดบ้าๆเนี่ย ดูสิ กินไปตั้งเยอะยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย“
ก็อย่างที่ฉันบอก…มีครั้งแรก …ก็ต้องมี……ครั้งที่สองและสามตามมา…
“หมอคะ…ช่วยชีนด้วยค่ะ เธอพยายามผูกคอตายอีกแล้ว”
“หมอคะ… ช่วยชีนด้วยค่ะ คราวนี้เธอกินยานอนหลับเข้าไปหมดขวดเลย”
“หมอคะ…ช่วยชีนด้วยค่ะ เธอกรีดตัวเองด้วยมีดคัตเตอร์ ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหยุด”
ฉันเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น แต่ทุกครั้งที่ฉันพยายามฆ่าตัวตายก็มีคนมาช่วยฉันได้ทันทุกทีไป
…………
สาวน้อยที่นั่งอยู่ตรงนั้นหายไปไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ท้องฟ้าเริ่มมืด มีเพียงฉันนั่งอยู่เพียงเดียวดายอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของสวนที่ร่มรื่นแห่งนี้ และแล้วก็มีมือมือหนึ่งมาจับไหล่จากด้านหลังของฉันอย่างแผ่วเบา
“คุณบีครับ…มืดแล้ว ได้เวลากลับแล้วครับ” ชายหนุ่มสูงโปร่งท่าทางภูมิฐานเอ่ย
“ถึงเวลาทานยาแล้วนะครับ เรากลับกันเถอะ” เขากล่าวอีกครั้ง
“…หมอ???…” ฉันลุกขึ้นอย่างว่าง่าย
“…คุณบีครับเรากลับกันเถอะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวหมอจะพาออกมานั่งเล่นใหม่นะครับ”
“…ค่ะหมอ…”
จริงๆแล้ว คนไข้ในความดูแลของผมคนนี้เธอชื่อบีครับ เธอมีประวัติการทำร้าย ตัวเองนับไม่ถ้วน ทุกรูปแบบ เป็นผลเนื่องมาจากอาการช็อกจากการเสียเลือดมาก กอปรกับสภาพจิตใจของเธอที่บอบช้ำเกินที่จะเยียวยา เธอมักจะให้ทุกคนเรียกเธอว่า ชีน ผมว่า เธอคงจะอยากให้ตัวเองเป็นคนอื่น ก็คงเนื่องมาจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นล่ะครับ เธอถูกชายคนหนึ่งกระทำชำเราและทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส สภาพร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำทำให้เธอความจำเสื่อมชั่วคราว และเมื่อเธอจดจำเหตุการณ์นั้นได้ เธอก็จะลุกขึ้นมาทำร้ายตัวเอง แต่โชคดีครับที่เธอจำไม่ได้ว่า.........ผมเองนี่แหละที่เป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้!

ลองอ่านกันดูนะคะ เป็นหน้าใหม่ในห้องนี้ รบกวนขอ comment ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ