
...
โศกาสวัสดิ์ครับ เพื่อนๆ
วันนี้ขอทักแบบเดิ้นๆ
ก็บังเอิญผมอยู่ในอารมณ์เศร้า
รวดร้าวระทมใจบอกไม่ถูก
..
หลายท่านคงหมั่นไส้
นายวรุณมันจะทะลึ่งเสียใจอะไรนักหนา
มีครับมี ก็ผมมัน..ปุถุชนคนใจน้อยก้อยกุ้ง..
มาฟังเรื่องของผมดีกว่า
-----------------------------------
คลำนำ
ครือว่า....
เมื่อวานผมกลับบ้านค่อนข้างค่ำ พอโผล่พ้นที่ทำงานออกมาถึงริมถนน ผมถึงกับอึ้ง เพราะพบภาพอุบาทว์อุดจาดตา
ก็สามล้อเฒ่าที่ผมคุ้นเคย ดันนอนหน้าคว่ำขึ้นอืดอยู่ริมทางเดิน ผมงี้ตกใจขนหัวลุก นึกว่ากำลังเผชิญหน้ากับสิ่งสยองขวัญในวันดวงจู๋
จริงครับ ผมมันสมาชิกถาวรของสมาคมสยองปิศาจแห่งประเทศไทย ขอบอก แถมผมยังเชื่อโชคลางโหราศาสตร์เข้ากระดูกดำ เหมือนกับบรรดาป๋าๆผู้มีอำนาจทั้งหลายซะด้วยแหละ
ตอนแรกผมคิดว่าแกตายแล้ว เพราะท่านอนของแกเหมือนกับศพในหนังสยองขวัญไม่มีผิด โล่งอกไปทีที่แกยังไม่ตาย ที่รู้ว่ายังเป็นๆก็เพราะ แกดันนอนกรนน้ำลายยืด
ถึงไง ภาพที่เห็นมันติดตาแล้วเกิดอาการสะเทือนใจ ช้าก่อน บรรลัยแล้ว ฉับพลันนั้นมันดันก่อให้เกิดแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่
ผมงี้สะเทินสะท้านเหมือนวิญญาณวอลแตร์เข้าสิง จิตวิญญาณอยู่ในอาการสะเทือนเลื่อนลั่นบรรเจิดเกิดฉัพพรรณรังสี หลับหูหลับตาก็เห็นแต่หน้าอาจารย์เหลิม เอ้ยม่ายช่าย จะหลับตาหรือลืมตาก็เกิดความรู้สึกดันทุรัง อยากจะถ่ายทอดออกมาเป็นวรรณศิลป์
แต่ให้ตาย ฝีมือควายๆอย่างผม ไหนเลยจะเขียนบทกวีเป็น ผมจนใจ สุดท้ายเลยถ่ายท้อง เอ๊ย ถ่ายทอดออกมาเป็น
กลอนเปล่าห่อโคลง
ต้องขออภัยเพื่อนๆถ้าอ่านแล้วขัดใจ เพราะแม้แต่ตัวผมเองยังรำคาญใจไม่น้อย เนื่องจากแลอีท่าไหนก็ดูไม่เหมือนบทกวี ออกจะเหมือน
ใบตองแห้งห่อปลาทูเค็มตัวผอมๆ ซะมากกว่า
กลอนเปล่าของผมก็เหมือนน้ำแข็งเปล่า แก้วละบาทสองบาท ผมเขียนง่ายๆไม่มีฉันทลักษณ์ตายตัว อันจะทำให้บรรดาตัวอักษรต้องรู้สึกยุ่งยากใจ แค่ขอร้องให้มันออกมาเรียงร้อยก้อยเกี่ยวกันเป็นเนื้อความ ก็เกรงใจพวกมันแทบจะแย่อยู่แล้ว ขอบอก ..
เรื่องอยู่ข้างล่างนี่เอง อ่านๆไปเหอะ อย่าคิดมากนะ ตัวเอง
..
ขอให้สุขสมอารมณ์หมาย
จากคุณ :
วรุณนฤมล
- [
12 มิ.ย. 50 10:12:09
]