ครูอนรรจ นั่งนิ่งอั้น ตรงขั้นบันได
น้อยฤๅไร ต้องมาพบ ประสพหน้า
ไยต้องย้ำ ต้องย่ำยี ต้องบีฑา
ด้วยพักตรา ที่แสนหวาน ผลาญใจฅน
เธอกับฉัน จบกัน ไปนานแล้ว
เหมือนดวงแก้ว มิเพียงร้าว แต่แหลกป่น
ที่หยัดยืน ฝืนร่าง ยังสู้ทน
ก็เพียงตน ของตัวที่...ไม่มีหัวใจ
อยากกู่ร้อง ก้องฟ้า ชะตาเหวย
แต่ก็สุด จักเอ่ย จำนรรจ์ได้
ด้วยอัดอั้น เร้ารุม สุมหทัย
แม้อยู่ใกล้ ก็คล้ายว่า คว้าสายลม
อนรรจซบ ใบหน้า กับฝ่ามือ
อยากยุดยื้อ อดีตฝัน อันสุขสม
อยากให้ฟ้า หลั่งน้ำตา มาพร่างพรม
ช่วยประสม ให้โศกจาง ห่างใจเนาว์
*เกลื่อนกลาด
หยาดฝน ถนน หม่นเศร้า
ร่องรอย เลือนราง ระหว่างเรา
รูปเงา ลวงตา พร่าพราย*
แต่ต้องพลัน ลืมความเหงา ความเศร้าสร้อย
ที่ใจลอย สะดุ้งพลัน มิ่งขวัญหาย
โธ่ เพียงเด็ก ตัวเล็ก มาเฉียดกราย
ยกมือไหว้ ก็เอะใจ ไยคุ้นตา
นึกเอ็นดู อย่างประหลาด ไม่คาดฝัน
จึงถามพลัน ทักครูได้ อย่างไรหนา
เด็กชายตอบ อนรรจอึ้ง ถึงตัวชา
. . . . .
ก็แม่ กฤต. . . บอกให้มา. . . หาคุณลุง.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หมายเหตุ
สำหรับบทที่ทำเครื่องหมาย * ไว้นั้น
กระผม ได้บังอาจ ขอยืม มาโดยพลการ
จากบทกวีของท่านสหาย ท่านหนึ่ง
ใน ถนนนักเขียน ของพวกเรา นี้เอง
ด้วยความประทับใจ
ทั้งใน สำเนียงกลอน แลความหมาย
เปนที่ยิ่ง
จึงฉวยโอกาส ขออภัย แล ขออนุญาต
ท่านสหาย เจ้าของบทประพันธ์ บทนี้
ไว้ ด้วยความ คารวะยิ่ง
ณ ที่นี้ ด้วย ขอรับ.
ส่วนท่านสหาย ที่กรุณา แวะมาอ่าน
ก็ ลองทายดูสิ ขอรับ
ว่า บทกวีที่กระผมได้หยิบยกมา เจิมไว้
ณ บทกวีของกระผมนี้
เปนฝีมือของท่านสหาย ท่านใด
ดังนี้ ขอรับ.
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 23:12:08
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
13 มิ.ย. 50 03:15:31
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๙
