ฉันและครอบครัวของฉัน อาศัยอยู่ในสวนเล็กๆที่ไม่มีใครสนใจ
พวกเราต้องอยู่อย่างอัตคัต แทบไม่มีอาหารตกถึงท้อง
ญาติๆ ของฉันร่างกาย ผอม แห้ง ซูบซีด
เพราะไม่สามารถหาอาหารได้ จนขาดอาหารตายไปก็มี
ฉันอยู่กับน้องสาวของฉัน โดยมีป้าเป็นผู้ดูแล
ป้าเคยเล่าให้ฟังว่า พ่อ กับ แม่ ของฉัน เคยแอบลอบเข้าไปขโมยอาหารด้วยกัน
ในบ้านของเศรษฐีใกล้ๆนี่ แต่โดนรั้วไฟฟ้าซ็อตตายไปทั้งคู่
แต่พวกเราก็ไม่เคยเข็ด ยังแอบเข้าไปขโมยอาหารที่นั้นเสมอ
แม้ว่ามันจะอันตรายขนาดไหนก็ตาม ก็เพราะว่าพวกเรามีทางเลือกไม่มากนัก
วันนี้ทั้งฉันกับน้องสาว และคุณป้าจะแอบเข้าไปขโมยอาหารที่บ้านหลังนั้นอีก
น้องสาวที่ร่างกายบอบบางของฉัน ดูตื่นเต้นมาก เพราะตั้งแต่เกิดมา
แกยังไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารดีๆเลย
เราสามารถผ่านรั้วไฟฟ้ามาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เพราะเรารู้อันตรายของมันอยู่แล้ว
จนผ่านมาถึง อาหารที่เราตามหา อาหารชั้นดีมากมาย
ขนาดที่ว่ากินไปทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด อยู่ตรงหน้าของเราแล้ว
ฉันบอกกับคุณป้าและน้องว่า เดี่ยวจะดูต้นทางให้เอง ให้รีบกินให้อิ่ม
ก่อนที่ชายคนนั้นจะรู้ตัว
แต่มันช้าไปเสียแล้ว ฉันรีบร้องเตือนทั้งสอง แต่ดูเหมือนทั้งคู่ ติดใจกับรสอาหาร
จนไม่ได้ยินเสียงของฉันเลย ... ชายผู้นั้นจัดการกับคุณป้าและน้องสาวฉันอย่างโหดเหี้ยม
ฉันได้แต่มองร่างของทั้งคู่ ที่ยับเยิน มีแต่เลือดสดๆไหลรินออกจากร่าง
ฉันจ้องมองชายผู้นั้นด้วยแววตาเครียดแค้น ฉันตะโกนถามเขาว่า
"ทำไมพวกฉันก็แค่ต้องการมีชีวิตอยู่ ต้องการอาหาร คุณมีอาหารมากมาย ทำไมต้องทำกันอย่างนี้"
ชายผู้นั้นมองมาที่ฉันอย่างรังเกียจ เค้ายกอาวุธของเขาขึ้นมาแล้วตรงมาที่ฉัน
ร่างของฉันถูกไฟฟ้าซ็อตจนไหม้เกรียม
สิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยินคือเสียงพึมพ่ำของชายผู้นั้นว่า
"วันนี้ ยุง ชุมจริงๆเลย....."
จากคุณ :
สายลมลำเอียง 
- [
13 มิ.ย. 50 13:19:18
]
ชีวิตของฉัน
