ความคิดเห็นที่ 1 สวัสดีค่ะคุณเจียวต้าย หากตอบในฐานะนักอ่าน นักเขียนไม่ควรลืมอดีตอย่างยิ่ง ไม่งั้นเราจะไม่ได้อ่าน ทวิภพ  อตีตา บ่วงบรรจถรณ์ และอื่น ๆ อีกมากมายที่ล้วนแล้วแต่สนุกจนวางไม่ลง ในฐานะคนเขียนที่ชอบเรื่องแปลก ๆ มุกย้อนอดีตเป็นมุกยอดฮิตนะค้า เป็นมุกทำมาหารับประทานของนักเขียนได้ตลอดกาล ของตัวเองก็มีเรื่องย้อนยุคอยู่เหมือนกันค่ะ แต่หากตอบในฐานะปุถุชนคนธรรมดาคนหนึ่ง เราควรลืมอดีตที่ไม่สร้างสรร อดีตที่ทำให้เจ็บปวดที่ต่อให้คิดถึงก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เอาเวลาที่นั่งจ่อมจมอาลัยอาวรณ์กับอดีตมาทำอะไรอย่างอื่นที่มีประโยชน์ดีกว่า การตัดความผูกพันกับอดีต ก็คือการตัดบ่วงที่ร้อยรัดตัวเองไว้ ส่วนในฐานะของชาติพันธุ์ การรู้อดีตคือความภาคภูมิของเผ่าพันธุ์ วัฒนธรรม ภาษา สถาปัตยกรรมล้วนก่อเกิดสืบสานมาจากอดีตที่รุ่งเรืองค่ะ นาน ๆ มาที ขอตอบยาว ๆ สักทีนะคะ^^ จากคุณ : intwa - [ 14 มิ.ย. 50 14:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ลืมอดีต" กับ "จมอยู่กับอดีต" เหมือนกันหรือเปล่าครับ อ่านพุทธภาษิตที่คุณเจียวต้ายยกมาแล้ว ชวนให้นึกถึงอย่างหลัง เพราะการนั่งครุ่นคำนึงติดรั้งอยู่ในบ่วงอดีต มันไม่นำไปสู่นิพพาน  แต่หากจะลืมอดีตเสียเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ และจะพลอยตัดขาดการเรียนรู้ซึ่งเป็นบ่อเกิดของปัญญาซะเปล่าๆ  แม้พระพุทธเจ้าตอนทรงออกผนวช ก็อาศัยการประมวลสิ่งที่รับรู้เรียนรู้มาใน "อดีต" จนเกิดความเบื่อหน่ายในทุกข์แห่งโลกนี่นา แต่งานประพันธ์มากมาย ก็มีลักษณะหมกมุ่นครุ่นคำนึงอยู่ในอดีตเป็นอันมากจริงอย่างคุณเจียวต้ายสังเกต  คุณเจียวต้ายตั้งโจทย์ว่า          แล้วอย่างนี้จะไม่ขัดกับคำสอนข้างต้นหรือ ก็ขัดแท้แน่นอนแหละครับ  แต่คงไม่ใช่ข้อยกเว้น เพราะงานลักษณะดังกล่าวก็สะท้อนภาวะของมนุษย์ "ปุถุ" ชนคนหนา อย่างพวกเรา อุดมไปด้วยกิเลสตัณหาทั้งอย่างหยาบอย่างละเอียด  ย่อมขัดต่อพุทธภาษิตที่ยกมาอย่างแน่นอน และงานประพันธ์เหล่านั้นยังขัดกับพุทธภาษิตอีกมากหมายหลายร้อยข้อ (ซึ่งผมก็ไม่มีความรู้จะยกตัวอย่าง แหะๆ) ทั้งในระดับที่เห็นได้ชัด และในระดับลุ่มลึก  ซึ่งก็เป็นธรรมดาของงานประพันธ์ที่สะท้อนชีวิตมนุษย์ ผู้ยังเวียนว่ายอยู่ในสังสารวัฏ เพราะงานเหล่านี้ยังสร้างและเสพย์โดย "ปุถุ" ชน เพื่อความ "สุข" ในทางโลกอยู่ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 14 มิ.ย. 50 14:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ......ทั้งสองท่านตอบได้อย่างรวดเร็ว และล้ำลึกมากครับ คุณ intwa เข้ามาตอบบ่อย ๆ ซีครับ ข้อแรกถูกต้องแล้วครับ ข้อสองก็ถูกต้องอีก ข้อสามถูกต้องอย่างยิ่ง และข้อสี่...ถูกต้องที่สุดครับ คุณพีท ก็ให้ทัศนะที่น่าเชื่อครับ งานประพันธ์ส่วนใหญ่ก็เล่าเรื่องไม่จริง หรือเกินจริงทั้งนั้น แต่ความมุ่งหมายของบทประพันธ์ ก็คือการให้ข้อคิดแก่ผู้อ่าน เป็นการทำประโยชน์มากกว่าโทษครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 มิ.ย. 50 14:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมารับฟังความเห็นของหลายๆ ท่านครับ ^^ จากคุณ : silverqueen - [ 14 มิ.ย. 50 20:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับพีทนะ ถ้าอดีตนั้น  " รั้ง " ให้การสู่นิพพานไม่เป็นไปด้วยดี ก็คือเข้าข่ายว่า"ไม่ควรคนึงถึง"มันแล้วล่ะ แต่นักเขียน เราว่า กว่าเรื่องจะออกมาได้แต่ละคำ มันมาจากประสบการณ์ซึ่งเกิดแต่หนหลังทั้งสิ้น แม้คุณจะเขียนเรื่องโลกอนาคต แฟนซีพิศดารแค่ไหน มันก็มีรากมาจากประสบการณ์อดีตของเราทั้งนั้น  รึไง? ส่วนตัวแล้ว .. อะไรที่เราทำใจ บอกใจ สะกดใจตัวเองว่า "จงลืม"มันซะ มันก็ไม่ได้หายไปได้ในทันทีที่สั่งตัวเองเลย บางที เราก็ลืมมันไม่ได้ ลบไม่ออกจากหัว ถ้างั้นก็ได้แต่ทำใจอยู่กับมันและคิดเรื่องอื่นกลบมันเอาไว้ซะ และเลือกที่จะเอาอดีตนั้นมาเตือนใจ   ดีกว่า. จากคุณ : podduang-pk - [ 14 มิ.ย. 50 21:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนตัวนะครับ เป็นคนช่างจำมากๆ เรื่องจะลืมอดีตนี่ยากครับ แต่เลือกที่จะไม่ใส่ใจกับอดีตมากกว่าครับ เอ แต่จะว่าไป ถ้าคนเราลืมอดีตซะหมดนี่ จะกลายเป็น คนลืมตัวอะไรพวกนั้นรึเปล่าครับ ปล.เห็นด้วยกับคุณintwa ครับ ในโลกของนิยายนี่ การจำอดีตเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยครับ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 15 มิ.ย. 50 08:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณซิลเวอร์ควีน ก็มีอดีตในการเป็นทหาร น่าจะเอามาเล่าให้อ่านกันนะครับ บางแห่งเขาว่า อดีตเป็นบทเรียนของปัจจุบัน นี่สำหรับชีวิตส่วนตัวนะครับ คุณพดด้วง แต่สำหรับงานเขียน อดีตมีความสำคัญมากครับ ในการเอามาใช้ในเรื่องนั้น ๆ ถ้าเราจำอดีตที่ดีไว้คิดถึงอย่างมีความสุข และจำอดีตที่ไม่ดีไว้สอนใจ ก็จะเป็นประโยชน์มากนะครับ คุณหยกสีน้ำผึ้ง รู้สึกว่าผมไม่ได้เห็นชื่อคุณในกระทู้ของผมนานมากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 15 มิ.ย. 50 11:14:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำหรับผมเชื่อคำสอนที่ว่า อย่าคิดถึงอดีตด้วยความอาลัยอาวรณ์ เพราะมันไม่หวนกลับคืนมาแล้ว และอย่าคิดถึงอนาคตด้วยความวิตกกังวล เพราะมันยังไม่เกิดขึ้น มันอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ เพราะเราไม่อาจจะรู้ได้ว่า นาทีต่อไปอะไรจะเกิดขึ้น จะดีหรือร้ายก็ไม่รู้ ดังนั้น จึงต้องทำปัจจุบันให้ดีอยู่เสมอ ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 มิ.ย. 50 09:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ให้ความหลังเป็นความทรงจำที่สวยงามดีกว่าค่ะ จากคุณ : oreocream - [ 17 มิ.ย. 50 19:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เราจะต้องทำความหลังให้สวยงามอย่างที่คุณออริโอฯว่า ถ้าเป็นความสมหวัง  เราก็นึกถึงด้วยใจที่เป็นสุข ส่วนความผิดหวัง  เราก็นึกถึงว่าเป็นบทเรียนที่ดี ไม่ต้องเศร้า ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 18 มิ.ย. 50 07:54:02 ]