เรื่องจันทร์ไรของคนอับปี
ถึงแม่
วันที่ลูกกลับมาถึงบ้าน แม่เปิดประตูออกมาเพียงแค่เห็นหน้าลูกน้ำตาแม่ก็ไหลแม่เข้ามากอดลูก ลูกจำไม่ได้แล้วว่าเรากอดกันครั้งสุดท้ายอย่างนี้เมื่อไหร่ความสุขที่ครอบครัวเราเคยยมีนั้นมันหายไปตั้งแต่วันไหน ทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมามันมีแต่ความเกียจชังโหดร้ายไม่เข้าใจกัน อยากบอกแม่ว่าตอนนี้ลูกอยากอยู่บ้านมากที่สุด ลูกดีใจมากที่สุดคือการที่แม่เข้าใจในสิ่งที่ลูกเป็น ลูกคงไม่ใช่คนที่ให้เส้นทางชีวิตมากำหนดความเป็นคนของลูก แต่ความฝันที่ลูกมีอยู่ต่างหากเป็นสิ่งที่ลูกอยากทำให้สำเร็จ แม่รู้ไหมว่าชีวิตเราเหมือนวงกลมไม่ว่าเราจะเดินหนีไปทางไหนมันก็วกกลับมาหาสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด ตอนนี้ลูกเหลือเวลาในชีวิตน้อยมากเพราะการที่ลูกเลือกทางชีตของลูกเอง ลูกอยากใช้ชีวิตที่เหลือดูแลแม่และทำตัวป็นลูกที่ดี หลังจากที่ทำให้แม่ผิดหวังมามากมายจนนับครั้งไม่ได้ ลูกจะทำให้แม่มีความสุขเป็นลูกที่ดีเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก และลูกจะทำสิ่งที่ลูกรักไปพร้อมๆกัน ลูกจะเขียนเรื่องของเราให้คนได้อ่านและเรียนรู้ ให้เรื่องของเราเป็นตัวอย่างแก่ทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ และวันที่ลูกจากแม่ไป แม่อย่าได้เสียใจมากนัก แม่จงนึกถึงลูกและภูมิใจในตัวลูก ว่าสิ่งที่ลูกเขียนอยู่ทุกวันมีคนได้อ่านมัน และลูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อตัวอักษรสุดท้ายจบลงลูกจะได้อยู่เห็นมันรวมเป็นหนังสือหรือเปล่า แต่อย่างน้อยในวันนี้ลูกก็มีความสุขที่สุดในชีวิตแล้วว่าลูกได้เกิมาเป็นลูกของแม่ และไม่ว่าจะต้องเกิดอีกกี่ชาติลูกก็จะขอเกิดเป็นลูกของแม่ และจะทดแทนบุญคุญที่ชาตินี้ลูกไม่มีโอกาสได้ตอบแทน........อรรถฤอากรณ์

แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 50 16:17:00

แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 50 16:16:17