ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 พบรัก ณ.ห้องพักส่วนตัวในโรงพยาบาล "เพราะฉันเข้มแข็ง  ฉันยังไม่ตาย" ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยม สีขาวโพลนไปหมด ที่นี้ที่ไหนกันนะ? สายระโยงระยางรอบตัวฉันนี่มันอะไรกัน? ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องยังคงอยู่  ที่นี่มันโรงพยาบาลนี่หน่า  ฉันยังไม่ตายหรือนี่?   ใช่แล้วฉันโดนข่มขื่นและมันพยายามฆ่าปิดปากฉัน แม่ล่ะ? แม่เป็นยังไงบ้าง? ปลอดภัยดีหรือเปล่า? นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่กันนะ? ที่โต๊ะด้านข้าง  ไม่มีแม้กระทั่งดอกไม้ในแจกัน  ไม่มีใครมาเยี่ยมฉันบางเลยหรือ ห้องสีขาวนี้ ทำไมมันช่าง ว่างเปล่าอย่างนี้ เสียงคนดันประตูเข้ามา คุณนางพยาบาลนี่เอง ฉันรีบถามว่า "คุณพยาบาลค่ะ แม่หนูล่ะค่ะ แม่หนูปลอดภัยไหมค่ะ?" ไม่มีแม้กระทั่งเสียงที่ตอบกลับมา มีเพียงแววตา พร้อมท่าทีอึกอัก  ไม่จำเป็นแล้ว แค่นี้ฉันก็พอจะเข้าใจแล้ว ความรู้สึกที่เกิดขึ้น ฉันบอกไม่ถูกจริงๆว่าเป็นเช่นไร มันว่างเปล่า ว่างเปล่าเหมือนห้องสีขาวแห่งนี้ "อ้าวฟื้นแล้วหรือ?" เสียงคุณหมอ ที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ นางพยาบาลหันไปคุยกับคุณหมอ และมองมาที่ฉัน ยิ้มให้กับฉันแล้วก็เดินจากไป ยิ้มเหมือนกับทุกรอยยิ้มที่ฉันเคยได้รับ ใช่ รอยยิ้มแห่ง ความเวทนา สงสาร "คุณหมอค่ะ แม่ของหนู ไม่รอดใช่ไหมค่ะ บอกหนูตรงๆเถอะค่ะ" คุณหมอก้มหน้านิดนึง เพื่อหลบตาฉัน และตอบว่าใช่ และคุณหมอก็พูดอะไร อีกหลายอย่าง ซึ่งฉันไม่เข้าใจ มันเลย สักนิดเดียว มีเพียงคำพูดเดียวที่ฉันได้ยินอย่างชัดเจนคือ "พรุ่งนี้ คุณพ่อของหนูจะมารับออกจากโรงพยาบาลนะ" พ่อ? พ่อเหรอ? พ่อของฉันติดคุกอยู่นิ แต่ฉันก็พอรู้อยู่แล้วว่า ทหารอย่างพ่อ ต้องมีเจ้านายของพ่อ ช่วยเหลือออกมาจนได้   ใช่แล้ว ช่วงที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในห้องผ่าตัด  ฉันรับรู้ถึงบางสิ่ง บางสิ่งที่อบอุ่น ความรู้สึกของฉันบอกว่ามันคือ บ้าน ที่ที่ฉันสามารถพักพิงได้ ที่คอยฉันกลับไป  แต่มันก็เลือนลางเหลือเกิน มีเพียงเสียงเรียกร้องจากภายในว่า "จะกลับไป" วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น มันคืออะไรนะ? และฉันจะกลับไปได้อย่างไรกัน? แต่ว่าตอนนี้ฉันคงต้องคิดถึงเรื่องใกล้ตัวก่อน พรุ่งนี้พ่อจะมารับฉัน พ่อ? ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "ฉันไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว" ณ. ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่ว่างเปล่า ฉันยังนั่งอยู่คนเดียวในห้องว่างเปล่าแห่งนี้  ในหัวฉันคิดไปได้เรื่อย  สมองฉันทำงานอย่างไม่ยอมหยุด คิดถึงทุกเรื่อง ที่เกิดขึ้น และ กำลังจะเกิดขึ้น มันประดังเข้ามาจนหัวฉันแทบระเบิด "ฉันจะทำอย่างไรดี?" ฉันไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว หนี? ใช่ฉันต้องหนี ฉันจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องอย่างเดิมอีก ครู ณรงค์ ภาพของครูหนุ่มลอยเข้ามา  ฉันคิดถึงครูเหลือเกิน ทำไมฉันเข้าโรงพยาบาลตั้งนาน ครูไม่คิดมาเยี่ยมฉันบางเลยหรือ? แม้ใจลึกๆก็รู้อยู่แล้ว ว่าอย่าหวังอะไรอีกเลย ฉันค่อยๆถอดสายต่างๆออกจากร่างกาย และพยายามจะลุกขึ้นยืน ความเจ็บปวดที่ท้องก็เกิดขึ้น ฉันรู้สึกได้ถึงเลือด ที่ค่อยๆซึมออกมา ตามแผลผ่าตัด ตามรอยเย็บที่ยังปิดไม่สนิท  กลิ่นเลือดมันโชยขึ้นมาติดจมูก ความรู้สึกเจ็บปวด  บวกด้วยกลิ่นเลือด มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น "ฉันรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมากเลย" ฉันพยายามใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว แล้วสวมชุดปิดลงไปอีกที เพื่อบังรอยเลือด ฉันค่อยๆแอบออกมาข้างนอก อีกนิดเดียวก็จะถึงล็อบบี้ของโรงพยาบาลแล้ว แต่ฉันกลับต้องชะงัก เอ๊ะ...นี่ ความรู้สึกนี้ ความอบอุ่นกลิ่นคาวเลือด ที่เข้มข้น ยิ่งกว่าที่ฉันเคยได้สัมผัสมา นี่มันคืออะไรกัน? นั้นมันแผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่ม ผู้ที่กำลังจะเดินเข้ามา ชายหนุ่มผู้นั้นก็รู้สึกเช่นเดียวกับเธอ ความรู้สึกอันแสนอบอุ่น ที่คุ้นเคย ใช่กลิ่นของคาวเลือดที่เข้มข้น และกลิ่นของความตาย ที่รู้สึกอยู่นี้ มันมาจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าซีดๆ สวมชุดผู้ป่วย คนนั้นน่ะหรือ?       ในสายตาของทั้งสองคน ภายในล็อบบี้ที่กว้างขวางนั้น ไม่มีผู้ใดอยู่เลย  เหมือนโลกทั้งโลก มีเพียงแค่ เค้าและเธอ ทั่วทุกมุมของล็อบบี้โรงพยาบาลแห่งนี้ ถูกฉาบไปด้วยแสง สีแดงสด ใช่สีของเลือด ทั้งล็อบบี้ อาบไปด้วยเลือด กลิ่นคาว กลิ่นเหม็นเน่า กลิ่นแห่งความตาย ทั้งคู่ยืนสบตากันอยู่อย่างนั้น เหมือนกับช่วงเวลานั้นได้อยุดลง... จากคุณ : สายลมลำเอียง - [ 15 มิ.ย. 50 10:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3  ร่วมทาง "ใจฉัน....มันเกิดอะไรขึ้นกับ...ใจฉัน?"        ฉันยังยืนสบตากับชายผู้นั้น  หน้าซีดๆของฉัน  ฉันรู้สึกได้ว่าเลือดสูบฉีดไปทั่ว  จนหน้าแดงกล่ำไปหมด ฉันรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตที่ปลายนิ้วมือซ้าย ตาลายไปหมดเลย       เค้าเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ ฉันอยากจะยิ้มให้เค้า แต่ก็ทำไม่ได้  อยากจะพูดทักทายออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงออกมา ฉันไม่เคยรู้สึกอายขนาดนี้มาก่อน แต่ฉันกลับไม่สามารถละสายตาจากเค้าได้เลย ฉันได้แต่  เง่อๆง่าๆ โอ้ยใจฉันมันเต้นจนจะ กระเด็นออกมาทางปากอยู่แล้ว ".........อ่า........เออ... ...ค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับก้มหัวลงนิดนึง   ค่อยยังชั่วฉันไม่ได้สบตากับเค้าแล้ว "หนู......หนูกำลังจะหนีออกไปค่ะ...คือว่า..." ไม่รู้ทำไมฉันถึงโพล่งออกไปแบบนั้น  แต่เค้ากับตอบมาเพียงว่า "เดี่ยวจะหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนนะ"        ฉันบอกทางไปห้องของฉัน เค้าบอกว่าให้ฉันไปรอที่ห้อง ระหว่างที่เดินกลับห้อง ไม่สิเหมือนลอยไปมากกว่า  ตัวเบาล่องลอยเหลือเกิน ฉันหยุดยืนที่ข้างเตียง  พึ่งสังเกตุว่ารู้สึกอุ่นๆที่ปลายเท้า  เมื่อก้มมองลงไปก็เห็นแอ่งเลือดนองอยู่  มันไหลอาบไปทั่วส่วนล่างของฉัน เลือดไหลทะลักออกมาจากแผลที่ปริขาด  ความเจ็บมันยิ่งกระตุ้นให้ฉันมีความสุข อย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป สิ่งที่แวบขึ้นมาในความคิดคือ "ฉันเจอทางกลับ บ้าน แล้ว" ชายหนุ่มมองสาวน้อยตัวเล็กๆที่มีคราบเลือดเปอะเปื้อนไปหมด  แผลที่ช่องท้องฉีกขาด จนลำไส้ทะลักออกมา  แต่เธอก็ยังนอนยิ้มอยู่ได้ พิลึกเด็กจริงๆ เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า มัจจุราชที่ถูกส่งมาเก็บวิญญาณอย่างเค้า ถึงได้รับสาวน้อยคนนี้มาด้วย แทนที่จะเป็นวิญญาณของเธอ ที่เค้ามาพบเธอก็แค่เพียงมาเก็บวิญญาณนักข่มขื่นสองคนที่เกี่ยวเนื่องกับเธอก็แค่นั้น เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาที่ห้อง  สาวน้อยกับ งกๆเงิ่นๆ พยายามทำครัว  เธอหันมายิ้มอย่างสดใสและพูดอย่างอายๆว่า "หนูทำครัวไม่ค่อยเก่งนะค่ะ แต่อยากทำเพื่อตอบแทนที่คุณช่วยหนูค่ะ"          เธอจัดเตรียมโต๊ะอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว  อาหารแต่ละอย่างดูน่ากินมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับรู้รสชาติมันได้เลยก็ตาม เรา ทั้งคู่นั่งทานอาหารไปอย่างเงียบๆ จนสาวน้อยเริ่มต้นพูดว่า "อาหารไม่อร่อยหรือค่ะ?"         มันอาจเป็นบทเริ่มต้นสนทนาที่ธรรมดาๆประโยคหนึ่ง  แต่นั้นก็ทำให้เขาและ  สาวน้อยผู้นี้ได้เริ่มพูดคุยกัน คำพูดต่างๆพรั่งพรูออกมาจากปากของทั้งคู่ เหมือนกับว่าไม่เคยได้พูดมาก่อน เรา คุยกันทุกๆเรื่อง คุยกันไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่เพียงเมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านเข้ามา น่าแปลกที่ เด็กสาวไม่ตกใจถึงสิ่งที่ชายหนุ่มเล่าเลย ว่าหน้าที่เค้าคือมัจจุราชมาเพื่อเก็บวิญาญาณให้มากพอ ที่จะทำให้เค้ากลับไปสู่นรกที่เค้าจากมา สาวน้อยกับทำท่าทางตื่นเต้น และสนใจด้วยซ้ำ "หนูจะช่วยนะค่ะ หนูจะพยายามค่ะ" สาวน้อยตอบกับมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง  จนชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ ยิ้มที่มาจากความรู้สึกจริงๆ ยิ้มที่ห่างหายไปแสนนาน "เราทั้งคู่ จะเดินทางกลับ บ้าน ด้วยกัน" จากคุณ : สายลมลำเอียง - [ 15 มิ.ย. 50 10:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แปลก แหวกแนวดีค่ะ ตกลง เด็กคนนี้ตายหรือยัง จากคุณ : กระต่ายสีขาว - [ 15 มิ.ย. 50 21:36:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังเเน่เลย  หนุกดี จากคุณ : เเฟนหล่อฮ้า - [ 18 มิ.ย. 50 15:07:50 ]