คิดถึงรอยยิ้ม
คิดถึงวันเก่าเก่า
เหล่าผู้คนมากมาย......
ต่างเชื้อชาติ  ต่างภาษา  ต่างวัฒนธรรม
แต่มีคุณค่าของความเป็นคนที่เท่าเทียม
เคยอยู่ร่วมกันเด้วยความรัก ความเข้าใจ
แต่บัดนี้  เกิดอะไรขึ้นกับหมู่ชน
แตกแยก  ชิงดี ชิงเด่น  
ไม่มีความเข้าใจใด แลกได้ด้วยความสูญเสีย
รังแต่จะบานปลาย คล้ายๆกับว่า
ธรรมชาติกำลังจัดการตัวเอง
ด้วยการห้ำหั่นของคนหมู่ชนเดียวกัน
     แม้แต่มดยังให้เกียรติมดด้วยกัน
แต่เราซึ่งเป็นคนแท้ๆ กลับมีแต่ความกลัว
หรือเพราะความเป็นมนุษย์นะ……
กลัวที่จะก้มหัว เมื่อรู้สึกผิด
กลัวที่จะขอโทษ  ทั้งที่รู้ว่าผิด
กลัวที่ต้องยอมรับในความผิด
เก่งที่จะปกปิด เรื่องสีดำ
เก่งที่จะขย้ำ  คนเพลี่ยงพล้ำ
     อยากทำอะไรให้ได้มากกว่านี้
แต่ที่มีคือมือเปล่าเท้าเปล่า
อยากมองภาพสามัคคีสังคมเรา
กลับมาเป็นเหมือนก่อนเก่า เคยเป็นมา
    คงทำได้เพียงถ่ายทอดผ่านอักษร
หวังโคลงกลอนจักเกิดซึ่งคุณค่า
ไม่ว่ามากหรือน้อยผลตามมา
สมานฉันท์ กันดีกว่า ก่อนชาติวาย
     อยากเห็นคนไทยรักกันเหมือนเดิมจัง