ความคิดเห็นที่ 1 บทของคนโง่ ( The Fool ) ในห้องเช่าแคบๆอันเป็นบ้านที่ธเรษตรีสามารถใช้เป็นที่ซุกหัวนอนได้ เด็กสาวผู้เป็นทั้งนักเรียนชั้นมัธยมปลายและเป็นทั้งนักพยากรณ์ ตอนนี้แม้เวลาจะล่วงเลยกว่าเที่ยงคืนเข้าไปแล้วแต่เธอก็ไม่อยากที่จะหลับตาลง นั่นเพราะไม่ใช่ไม่ง่วงหรอก ? เพียงแต่หากหลับลงในคราใด ... เมื่อนั้นสัมปชัญญะจะถูกรุกรานด้วยความฝัน !? ฝันประหลาดที่น่าพรั่นพรึง อุบัติเหตุที่รุนแรง หายนะในฝันที่เกิดกับครอบครัวของเธอ นับวันความฝันประหลาดนี้ได้จู่โจมถี่บ่อยขึ้น จวบจนกระทั่งกลายเป็นทุกค่ำคืน หรือสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เป็นเพียงฝัน ? แต่นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ... หรือนั่นเป็นความทรงจำส่วนที่ขาดหายไป ? สมองน้อยๆของธเรษตรีพยายามนึกหาเหตุผลที่เธอฝันซ้ำๆกันทุกวี่วัน เด็กสาวพยายามคิดไปพร้อมๆกับการพยายามฝืนถ่างตาไม่ให้หลับ ทว่า ... มนุษย์ผู้ใดเล่าที่มิอาจหลับไหล เปลือกตาบนล่างของเด็กสาวค่อยๆเคลื่อนมาชิดกันในที่สุด เปลือกตาทั้งสองค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆ เด็กสาวรู้สึกปวดศีรษะตุบๆอีกทั้งไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับเขยื้อนร่างกายได้แม้สักนิด แต่ถึงแม้สติจะเลือนลางเต็มทีแต่เธอก็ยังสามารถรับรู้ได้จากภาพเบลอๆที่ประจักษ์แก่สายตา มีใครบางคนกำลังยืนอยู่ตรงหน้า !? สองคน !? ... ร่างที่กำลังยืนมองเธออยู่นั้นมีสองคน ... ร่างหนึ่งใส่ชุดสีขาว ส่วนอีกร่างสวมชุดสีดำ “ ความทรงจำเจ้าจะกลับคืนมา ... รวมทั้งความทรงจำในอดีตชาติ ” หนึ่งในสองพูด “ ตัวเจ้าจะได้ประจักษ์ในหน้าที่ และพึงสำนึกในชะตากรรมที่ต้องกระทำ ” คนเดิมพูดต่อ “ นั่นเพราะวันพิพากษากำลังใกล้เข้ามา ” คราวนี้อีกคนพูดเสริม “ คุณเป็นใคร ” ธเรษตรีพยายามถามออกไปแต่ทว่าเสียงนั้นแหบแห้งจนไม่อาจเปล่งออกจากลำคอได้ “ เราเป็นใครน่ะหรือ ? ” ดูเหมือนร่างลึกลับทั้งสองจะ ‘ ได้ยิน ’ ในสิ่งที่เธอพยายามพูด “ วันใดที่เราได้เจอกัน ... ในโลกแห่งความจริง ที่มิใช่เพียงแค่ฝัน วันนั้นจะหมายถึงวันที่ต้องตัดสินชะตา ” ประโยคสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาของเด็กสาวจะเริ่มหนักอึ้ง ทว่าก่อนที่ดวงตาทั้งสองจะปิดลงนั้น ธเรษตรีได้เห็นร่างหนึ่งในชุดดำของนักพยากรณ์ยิปซีปรากฏอยู่เบื้องหลังชายลึกลับทั้งสอง ร่างที่พึ่งจะปรากฏนั้นเธอเคยพบมาก่อนแล้ว ... ในความฝันครั้งก่อนหน้า บุคคลในชุดดำค่อยๆเดินผ่านชายชราเข้ามาใกล้ ทรวดทรงตลอดจนใบหน้าเหมือนเธอไม่ผิดเพี้ยน ใช่แน่นอน ! เธอเคยเจอร่างนี้มาแล้วในความฝันอันน่าพรั่นพรึง ... ฝันที่ตัวเธอเองเลือกไพ่ทาโรต์ได้ไพ่ผู้วิเศษ ( The Magician ) คนที่เหมือนราวฝาแฝดยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากนั้นจ่อติดกับใบหู “ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันคือเธอและเธอก็คือฉัน เมื่อใดที่เธออยู่ด้านหน้าฉันจะอยู่ด้านหลัง ยามใดที่เธอต้องการพลัง ฉันก็จะมาอยู่เบื้องหน้า ... เราทั้งคู่ต่างเป็นคนๆเดียวกัน ” เสียงกระซิบเย็นเยียบ ให้ตายเถอะ ! นั่นมันเสียงของเธอชัดๆ “ เธอ ... เธอเป็นใคร ? ” ธเรษตรีถามเสียงสั่น ทั่วทั้งเนื้อตัวหนักอึ้งจนกระดิกแทบไม่ได้ “ ฉันก็เหมือนกับชายชราคู่นั้น ... เขาก็คือสิ่งเดียวกัน ต่างกันที่ความมืดและสว่าง ” คำอธิบายที่ยิ่งฟังยิ่งงงแกมขนลุก “ ฉันคือความมืดของเธอ และยังเป็นความทรงจำที่แสนเจ็บปวดของเธอด้วย ” ร่างชุดดำหมุนตัวมาเผชิญหน้า ใบหน้าท่าทางนั้นไม่ต่างจากธเรษตรีแม้สักน้อย เหมือนกันแม้กระทั่งแววตาที่แฝงด้วยความเศร้าโศก “ เป็น ... เป็นไปไม่ได้ !? ” เด็กสาวที่ชื่อฝนสั่นศีรษะไม่ยอมรับ “ ไม่เป็นไร แล้วเธอจะนึกออกเอง  ทั้งความทรงจำในชาตินี้ ... และที่ผ่านๆมา ” นอกจากคำพูดแล้ว ‘ ธเรษตรีอีกคน ’ ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้จนกายของทั้งคู่แนบชิดติดกัน จากนั้นร่างทั้งสองค่อยๆเริ่มผสานดูดกลืนซึ่งกันและกัน เหตุการณ์ที่กำลังเกิดบัดเดี๋ยวนี้ธเรษตรีไม่อาจรับรู้ได้เนื่องจากสติค่อยๆหลุดลอยคล้ายหลับฝัน ... ... ... จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... ... ธเรษตรีสะดุ้งตื่นพร้อมกับความรู้สึกมึนงงศีรษะเนื่องเพราะตื่นจากการหลับไหลในทันทีทันใด เด็กสาวสั่นศีรษะเพื่อไล่ความปวดมึน และตอนนั้นเองเธอจึงรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในมือ กล่องสี่เหลี่ยม ... กล่องใส่สำรับไพ่ทาโรต์ !? สาวน้อยนักพยากรณ์สะดุ้งวาบทันที เธอรีบเหลียวดูรอบๆตัวว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ เบาะหลังรถยนต์ ? ใช่ ... ตอนนี้เด็กสาวจำได้ว่ากำลังนั่งอยู่ในเบาะหลังของรถส่วนตัวที่มีพ่อและแม่นั่งอยู่ทางด้านหน้า ส่วนในมือของเธอนั้นคือสำรับไพ่ทาโรต์ที่ได้ซื้อจากตลาดแถวบ้าน ตอนนี้ที่หยิบขึ้นมาไว้ในมือก็เพื่อนึกทบทวนความหมายของไพ่แต่ละใบให้ขึ้นใจก่อนที่จะไปเล่นทำนายที่บ้านเกิดของแม่ ... นั่นก็คือจังหวัดเชียงราย ถึงตอนนี้ธเรษตรีรู้ตัวแล้วว่าเธอตกอยู่ในห้วงฝันอันซ้ำซากอีกครั้ง และก่อนที่จะได้คิดทำประการใด แสงไฟจากด้านหน้าก็ส่องวาบเข้าทางกระจกหน้ารถ ... แน่นอนเด็กสาวรู้ดีว่าสิ่งใดหรือเหตุอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ปิ๊นนนนนน !!! เสียงแตรหวีดยาวดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเอะอะด้วยความตกใจจากพ่อและแม่ที่นั่งอยู่ด้านหน้า “ เฮ้ยยยย !! ระวัง !! ” “ ว้ายยยยย !! ” เอี๊ยดดดดดด !!!! . โครม !! เหมือนมีแรงจากช้างสักสิบเชือกพุ่งกระแทกเข้าเต็มรัก ร่างของธเรษตรีถูกเหวี่ยงกระชากทะลุออกจากประตูด้านหนึ่งที่ถูกฉีกเหมือนกระดาษบาง และเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นที่ร่างเด็กสาวลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ร่างของเธอตกลงกระแทกเข้ากับพื้นข้างถนน ศีรษะเฉียดโขดหินขนาดใหญ่ไปเพียงคืบ ดูเหมือนธเรษตรีจะยังควบคุมสติที่มีริบหรี่ไว้ได้ แม้อาการเจ็บปวดจะทวีทั่วสรรพางค์กายแต่เธอก็ยังพยายามเหลียวมองหาร่างของพ่อและแม่ที่อาจรอดชีวิต แต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถมองหาร่างของท่านทั้งสองเจอ อาจเป็นเพราะเด็กสาวไม่อาจเหลียวมองได้สะดวกจากในท่านอน หรืออาจเป็นเพราะบุพการีทั้งสองไม่ได้กระเด็นทะลุมาเหมือนเช่นตัวเธอก็เป็นได้ “ เฮ้ย ! ดูสิรถชนกันว่ะ ” เสียงใครบางคนดังขึ้น “ งั้นพวกเราเข้าไปดูกัน ” นั่นเป็นอีกประโยคหนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินใกล้เข้ามา ผู้ชายสองกับผู้หญิงอีกหนึ่งคน ท่าทางแต่งตัวเหมือนชาวบ้านในละแวกนั้น ธเรษตรีพยายามจะเอ่ยปากขอให้ช่วยเธอและครอบครัวแต่ทว่าก็ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆได้ อันที่จริงแล้วเพียงแค่ประคองสติไม่ให้สลบไสลไปดังเช่นความฝันทุกครั้งนั้นก็ถือว่าเต็มที่มากที่สุดแล้ว “ เฮ้ย ! ดูสิมีกระเป๋าสตางค์ไหม ” เสียงผู้ชายหนึ่งในสองคนพูด “ มีๆ นี่ไปหยิบจากสองคนที่นั่งเบาะหน้ามาแล้ว ” เป็นเสียงของชายอีกคน “ ตายหรือยังพี่ ” คราวนี้เป็นเสียงของผู้หญิง “ ร่อแร่ แต่อีกเดี๋ยวคงตาย ” ชายคนแรกตอบคำถาม ‘ พ่อกับแม่ยังไม่ตาย ’ นั่นเป็นสิ่งที่ธเรษตรีดีใจเป็นที่สุดที่ได้รู้ เธอพยายามจะเปล่งเสียงขอให้ทั้งสามช่วยพาพวกเธอไปส่งโรงพยาบาลโดยเร็ว แต่ไม่มีแม้เสียงสักแอะหลุดผ่านริมฝีปากออกมา “ อ้าว ! นั่นมีอีกคนนี่ สงสัยกระเด็นออกมาทางประตูที่หลุดนั่น ” ดูเหมือนชาวบ้านที่เป็นผู้หญิงจะสังเกตเห็นร่างของเด็กสาวแล้ว “ ดูสิว่ามีเงินหรือของมีค่าอะไรบ้าง ” เสียงผู้ชายพูด ตอนนี้ดูเหมือนสติรับรู้ของธเรษตรีจะเริ่มเลือนลางลงทุกทีๆ อนุสติที่เหลืออยู่สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่เข้ามาควานหาของมีค่าที่ติดตัว ซึ่งก็คงไม่มีแน่เพราะเด็กสาวเอาเก็บไว้ในกระเป๋าใหญ่ที่อยู่ในรถ “ ไม่มีสักอย่าง ... เอ๊ะ แต่กำอะไรไม่รู้อยู่ในมือ ” “ ฮึ้บ เอาไม่ออกแฮะ กำแน่นเลย ” เธอรู้สึกถึงแรงที่เข้ามาพยายามดึงบางอย่างที่อยู่ในฝ่ามือของเด็กสาว “ ของมีค่าหรือเปล่า ? ” เป็นเสียงผู้หญิง “ เอ ... ไม่ใช่นะ ดูเหมือนจะเป็นกล่องไพ่น่ะ ไร้สาระจริงๆจะตายอยู่แล้วยังกำของพวกนี้ซะแน่น ” “ งั้นไปกันเถอะ ” อีกคนชวนเมื่อเห็นว่าเสียเวลามากเกินไปแล้ว “ เราแจ้งตำรวจหรือโรงพยาบาลดีไหมพี่ ” ผู้หญิงยังไม่วายถามอีก “ แจ้งทำไม ? ยังไงก็ตายอยู่ดี ” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่สติรับรู้ของธเรษตรีจะดับวูบลง ธเรษตรีลืมตาตื่นขึ้น ตอนนี้ทั่วทั้งห้องเช่าสว่างด้วยแสงสีทองของยามเช้า แต่แม้อากาศยามอรุณรุ่งจะชวนให้สดชื่นแจ่มใส แต่หัวใจของเด็กสาวคงจะสดใสไม่ลงแล้ว !? นักพยากรณ์จำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แล้ว ... ความฝันนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในอดีตที่เธอลบเลือนจากความทรงจำ พ่อกับแม่จะตายไปแล้วหรือยัง ? หากพ่อกับแม่เสียชีวิต ... คนพวกนั้นจะต้องรับผิดชอบ ! ไม่สิ มนุษย์ทุกคนต่างหาก !  มนุษย์ที่แสนจะมีจิตใจชั่วช้าและเห็นแก่ตัวจะต้องรับผิดชอบ !! ธเรษตรีลุกขึ้นเพื่อเตรียมอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียนตามกิจวัตรประจำวัน ... ทว่าวันนี้มีบางอย่างที่ไม่เหมือนกับทุกครั้ง เด็กสาวเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัว ... มุมมองที่เธอมีกับโลกใบนี้ มุมมองนั้นถูกเปลี่ยนแปลงหลังจากความทรงจำที่แสนเลวร้ายได้กลับคืนมา ! จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เบื้องหน้าของธเรษตรีที่ยามนี้ว่างเหงาจากการดูไพ่ทาโรต์ให้แก่ลูกค้าที่มาเยือนร้านทำนาย ด้านหน้าอันเป็นม้านั่งสาธารณะ เธอเห็นเด็กชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนชั้นมัธยมกำลังนั่งซึมเซา สายตาของเขาเหมือนจะเหม่อลอยไปข้างหน้า ... บางทีเขาอาจจะมองเลยไปไกล ไกลจากที่วุ่นวายแห่งนี้ ธเรษตรีสังเกตเด็กหนุ่มคนนี้มาหลายวันแล้ว ดูเหมือนเขาจะมานั่งปล่อยอารมณ์ตรงนี้เป็นประจำ อย่างน้อยก็สักหนึ่งอาทิตย์ให้หลังมานี้ ‘ เขามีความทุกข์อะไรหนอ ... ทุกข์ที่เขามีจะเทียมเท่าทุกข์ของตัวเราไหม ? ’ นั่นอาจจะเป็นกลไกทางความคิดที่ปกป้องจิตใจของตัวเองจากความเจ็บปวด ... อย่างน้อยหากได้รับรู้ว่ามีมนุษย์คนอื่นที่ทุกข์หนักเท่าๆหรือมากกว่าตัวเราแล้ว จิตใจนั้นก็จะมีกำลังมากขึ้น ‘ แล้วหากเด็กคนนั้นทุกข์ใจจริง ... ไพ่ทาโรต์ของเราจะช่วยได้ไหมนะ ? ’ นักพยากรณ์ยังอยากจะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันอยู่ ถึงแม้เธอจะเริ่มรับรู้ว่ามนุษย์นั้นมีทั้งดีและเลว แม้บางคนอาจจะเลวชาติเหมือนที่เธอฝันอย่างต่อเนื่องทุกค่ำคืน ชั่วร้ายขนาดทิ้งให้พ่อแม่ต้องทนทุกข์จากอุบัติเหตุครั้งนั้น ... เพียงแค่เข้ามาเอาเงินแต่ไม่แจ้งความช่วยเหลือ ซึ่งแท้จริงแล้วหากได้รับการช่วยเหลืออย่างทันท่วงที ป่านนี้เธออาจจะอยู่อย่างพร้อมหน้ากับครอบครัวก็ได้ และยิ่งกว่านั้นอาจไม่ต้องมาเป็นหญิงสาวไร้ความทรงจำอย่างเช่นตอนนี้ แต่ถึงกระนั้นเด็กสาวก็ยังอยากช่วยเหลือเด็กหนุ่มเบื้องหน้าอยู่ดี ไม่ใช่เพียงเพราะแค่เป็นเพื่อนร่วมความทุกข์ ... ไม่ใช่เพียงเพราะแค่เขามานั่งอมทุกข์หน้าร้านที่สามารถ ‘ แก้ไขปัญหาชีวิตด้วยไพ่ทาโรต์เพียงหนึ่งใบ ’ แต่นั่นเพราะในแววตาที่เหม่อลอยและอมทุกข์นั้นมีบางอย่างภายใน สิ่งนี้เองที่ทำให้ธเรษตรีตัดสินใจลุกเดินออกไปหา เด็กสาวอยากรู้เหลือเกินว่าบางสิ่งบางอย่างที่เธอเอะใจนั้นมันคืออะไร ... เธออยากรู้มากกว่าต้นเหตุแห่งทุกข์เสียอีก ประกายตาของเด็กหนุ่มนั้นมีบางอย่างที่อยู่ภายใน !? “ สวัสดีค่ะ ” ธเรษตรีเป็นฝ่ายเข้าไปทักก่อน “ ส ... สวัสดีครับ ” เด็กหนุ่มที่อายุไม่ต่างจากเธอนักตอบ ท่าทางเขาดูงงๆที่จู่ๆก็มีคนใส่ชุดแม่มดหมอดูแปลกๆเข้ามาทัก “ ไม่ต้องกังวลหรือกลัวนะคะ คือฝนเป็นหมอดูอยู่ที่ร้านตรงข้ามนี่เองค่ะ ” พลางชี้มือประกอบคำพูด “ อ๋อ ... ครับ เอ่อ ... แล้วมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ” เด็กหนุ่มถาม ท่าทางยังระวังตัวอยู่มาก “ คือ ... พูดตรงๆนะคะ ฝนเห็นคุณมานั่งเหม่อตรงนี้หลายวันแล้ว ก็เลยคิดว่าน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ” นั่นคือเหตุผลจากใจจริง “ ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ชอบดูหมอ เงินก็ไม่มีให้หรอกนะครับ ” ว่าแล้วหนุ่มมัธยมก็เตรียมตัวหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาไว้ในมือ “ แต่ฝนคิดว่าฝนจะดูหมอให้คุณฟรีๆนะ ... ถ้าคุณไม่วางใจล่ะก็ ไม่ต้องเข้าไปในร้านก็ได้ค่ะ ดูกันตรงนี้เลยก็ได้ ” ธเรษตรีพยายามชักจูงขณะที่สายตาพยายามจับจ้องค้นหา ‘ บางอย่าง ’ ที่ซ่อนอยู่ใต้แววตา “ ดูฟรี ? เดี๋ยวนี้หมอดูใจดีขนาดนี้เลยหรือครับ ” น้ำเสียงดูเป็นการติดตลกมากกว่าประชดประชัน “ ทุกทีก็ไม่ฟรีล่ะค่ะ ... แต่คราวนี้ฝนอยากช่วยคุณจริงๆ ” “ ฟรีหรือครับ ผมว่าไม่มีคำว่าฟรีในโลกนี้หรอก ? ” เด็กหนุ่มยังคงระแวงตามสัญชาตญาณ “ จะว่าไม่ฟรีก็ได้ค่ะ คือจริงๆแล้วที่ฝนเข้ามาทักคุณนี่ก็เพราะฝนสนใจในตัวคุณน่ะค่ะ ” ในที่สุดเด็กสาวก็บอกออกไป เธอคิดว่าพูดไปตรงๆจะเป็นการดีมากกว่า “ หา ? ” คราวนี้ทำเอาคู่สนทนายิ่งงงหนักเข้าไปอีก “ เอ่อ ... ไม่ใช่หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ ” นักทำนายละล่ำละลักบอกเนื่องจากพึ่งรู้ตัวว่าใช้คำพูดผิดไป “ ฝนหมายถึงว่า คุณมีบางอย่างในแววตาที่น่าสนใจ ประมาณว่าในความทุกข์กังวลที่จมอยู่นั้น ... มันมีบางอย่างที่เหมือนประกายสดใสซ่อนอยู่ ... อะไรบางอย่างนั้นล่ะค่ะที่ฝนอยากรู้ ” “ ฮ่ะ ๆๆ คุณนี่เก่งสมเป็นนักทำนายเลยนะครับ เอ้า ! ตกลงผมจะให้คุณดูหมอให้ก็ได้ ” “ ขอบคุณมากค่ะ แล้วจะดูที่ตรงนี้เลยไหมคะ ” เด็กสาวผู้หยั่งรู้ถาม “ ไม่เป็นไรครับ ไปดูที่ร้านของคุณก็ได้ ... ว่าแต่คุณอยากรู้เรื่องของผม อยากรู้บางอย่างในตัวผมที่คุณรู้สึกว่ามันสว่างสดใส อยากรู้ไปเพื่ออะไรครับ ” เด็กมัธยมปลายตัดสินใจพร้อมกับถามจุดประสงค์ที่แท้จริงของหมอดู “ ก็ ... ก็เพราะฝนเองก็มีทุกข์ที่หนักหนาสาหัสเหมือนกันค่ะ ” นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ “ เอ้า ! ก็ได้ จะทำนายยังไง ให้ทำยังไงก็บอกมา ว่าแต่ฟรีจริงๆนะ ” “ ฟรีค่ะ ! ” ธเรษตรียืนยัน . จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในที่สุดทั้งสองก็นั่งอยู่ที่ตะทำนายซึ่งตอนนี้ถูกปูผ้ากำมะหยี่ไว้เรียบร้อย ไพ่ทาโรต์อันเป็นอุปกรณ์สำหรับทำนายโชคชะตาถูกแกะออกจากกล่องและนำไว้ในมือของเด็กสาวผู้เป็นเจ้าบ้าน “ หมอดูใช้ไพ่ใบเดียวเองหรือครับ ... หมายถึงในการทำนายแต่ละครั้งน่ะ ” เด็กหนุ่มที่อายุอานามไม่ทิ้งกับนักพยากรณ์ถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นป้ายโฆษณาที่วางอยู่ในร้าน “ ค่ะ ใช้แค่ใบเดียวเท่านั้น ” เด็กสาวตอบ ถึงตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกง่วงและมึนๆที่ศีรษะ “ แล้วต้องทำอย่างไรบ้างครับ ” ผู้รับการทำนายถามถึงกฎกติกา “ ก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่คุณเล่าถึงเรื่องที่อยากให้ทำนาย ... เรื่องที่กังวลใจให้ฟัง หลังจากนั้นให้ใช้มือข้างซ้ายเลือกไพ่ออกมาเพียงหนึ่งใบจากกองสำรับ ” ธเรษตรีอธิบาย โดยขณะที่พยายามบอกเล่าวิธีการนั้นเธอเริ่มรู้สึกง่วงมากขึ้นทุกขณะ ทว่าเด็กสาวก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความง่วงนี้เท่าใดนัก นั่นเพราะทุกครั้งที่เริ่มจะทำการทำนาย ... เด็กสาวจะรู้สึกง่วงๆมึนๆเช่นนี้ทุกครั้ง แต่เหตุการณ์ทั้งหมดที่ลูกค้าแต่ละคนได้เลือกไพ่ ได้ทำนายนั้นเธอกลับสามารถจำได้ทั้งหมด ธเรษตรีจึงมั่นใจมากว่าแม้จะง่วงแต่ก็จะไม่หลับ !? แต่ที่แปลกอีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือขณะที่ลูกค้าทำการเลือกไพ่และรับการทำนาย ดูเหมือนว่าตัวเธอนั้นจะพูดคุยคำทำนายออกไปโดยอัตโนมัติ ... เหมือนจะเป็นการกระทำที่อยู่นอกเหนือจิตใจของเธอ คล้ายกับว่า ... มีใครบางคนกำลังสวมร่างหรือเชิดบังคับวิญญาณตัวเธออยู่ !? และที่น่าพิศวงที่สุดก็คือ ทุกครั้งที่ลูกค้าที่มารับบริการดูไพ่ทาโรต์ ขณะที่กำลังเล่าเหตุการณ์ที่ต้องการให้ทำนายนั้น เหมือนจิตใจของลูกค้าผู้เล่า ... เหมือนความรู้สึกนึกคิดที่แท้จริงจะพวยพุ่งเข้าสู่ความคิดของธเรษตรี   ไม่ว่าความคิดนั้นจะชั่วร้ายหรือดีงาม ไม่ว่าเรื่องที่เล่านั้นจะเป็นเรื่องจริงหรือโป้ปดมดเท็จ  เด็กสาวล้วนรับรู้และรู้สึกได้หมดสิ้น ดังนั้นหลายต่อหลายครั้งที่ธเรษตรีเริ่มรู้สึกรังเกียจสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ ! แต่ถึงกระนั้นเด็กสาวผู้มีหน้าที่เป็นนักทำนายก็ยังคงทำหน้าที่พยากรณ์ไพ่ต่อไปทั้งๆที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆนานา ... เสมือนมีใครสักคนคอยชักใยให้เธอสามารถปฏิบัติหน้าที่ต่อได้ “ ต้องเล่าจริงๆหรือครับ ? ” คำถามของชายที่อยู่ตรงหน้าปลุกนักพยากรณ์ให้ตื่นจากภวังค์ “ ค่ะ ต้องเล่า ” เสียงเรียบๆจากปากนักพยากรณ์ ธเรษตรีรู้สึกว่าเสียงเธอนั้นดูเรียบๆผิดไปจากปกติ อีกทั้งเมื่อครู่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดประโยคนั้น เด็กสาวตั้งใจจะพูดว่า ‘ เพื่อการทำนายที่แม่นยำ ’ ต่างหาก แล้วใครล่ะที่พูดแทนเธอ ? หรือจะเป็น ‘ อีกร่าง ’ ในความฝัน ... ร่างในชุดนักพยากรณ์สีดำ ร่างที่มีบุคลิกหน้าตาเหมือนเธอไม่มีผิดเพี้ยน ‘ ฉันคือเธอและเธอก็คือฉัน เมื่อใดที่เธออยู่ด้านหน้าฉันจะอยู่ด้านหลัง ยามใดที่เธอต้องการพลัง ฉันก็จะมาอยู่เบื้องหน้า ... เราทั้งคู่ต่างเป็นคนๆเดียวกัน ’ แว่วเสียงในฝันอีกครั้ง ธเรษตรีรู้สึกหนาวเยือกทั่วสรรพางค์กายเมื่อเธอรู้สึกว่ามือทั้งสองเริ่มสลับไพ่ทาโรต์โดยที่สมองไม่ได้สั่งการแม้เพียงน้อยนิด ไพ่ที่เริ่มสลับนั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กหนุ่มตรงหน้าเริ่มเล่าเหตุแห่งความทุกข์ “ คุณหมอดูเคยไหมครับที่รู้ว่าตัวเองนั้นเกิดมาเพื่อบางสิ่ง ? ” คนเล่าเริ่มเรื่องด้วยประโยคคำถาม และนั่นทำเอาธเรษตรีที่อยู่ ‘ ข้างใน ’ สะดุ้งเฮือก แต่ดูเหมือนธเรษตรีที่อยู่ ‘ ข้างนอก ’ จะยังนิ่งเฉยและสลับไพ่ช้าๆต่อไป ‘ ตัวเจ้าจะได้ประจักษ์ในหน้าที่ และพึงสำนึกในชะตากรรมที่ต้องกระทำ ’ แว่วเสียงชายชราลึกลับในฝัน คำพูดเหล่านี้ล้วนเป็นปริศนาที่ไร้ทางออก ‘ ชะตากรรม ’ ใช่ ! แม้จะไร้สิ้นความทรงจำในอดีตแต่เธอก็รู้สึกได้ว่าตนเองนั้นแบกรับ ‘ หน้าที่ ’ อะไรบางอย่างไว้ “ นั่นเพราะวันพิพากษากำลังใกล้เข้ามา ” “ วันพิพากษา ( Judgement Day )ได้ถูกกำหนดแล้ว  ” คำพูดในฝันอีกสองประโยคแว่วในโสตสัมผัสเล่นเอาเด็กสาวรู้สึกหนาววูบที่ต้นคอ หรือ ... หรือว่า ชะตากรรมที่เธอต้องแบกรับไว้นั้นต้องตัดสินอะไรบางอย่าง ? อะไรล่ะ ? ไม่มีทางที่จะรู้ได้นอกจากรอให้ถึงวันที่ว่า ‘ Judgement Day ’ วันแห่งการตัดสิน ! “ ผมน่ะรู้ตัวเองดีครับว่าตัวเองน่ะเกิดมาเพื่ออะไร ” เสียงเล่าต่อจากหนุ่มตรงหน้าเรียกสมาธิของเด็กสาวให้กลับมาจดจ่อกับเรื่องราวตรงหน้าอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับฟังเรื่องราวของลูกค้าพยากรณ์ด้วยสัมปชัญญะที่ครบเต็มร้อย ... นั่นคือเมื่อก่อนเธอจะรู้สึกเบลอๆเหมือนกับหลับฝันไปอย่างนั้น แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องราวรวมถึงความรู้สึกนึกคิดและจิตใจของผู้เล่านั้นเด็กสาวรับรู้ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ... ทว่าตั้งแต่ที่ธเรษตรีฝันประหลาดเห็นตัวเองในหมู่บ้านร้างและทำการเลือกไพ่ผู้วิเศษขึ้นมาได้นั่นแหละ นับแต่นั้นสติสัมปชัญญะเธอจึงครบถ้วนไม่เบลอเหมือนคนหลับในอีก แต่อย่างนั้นก็เถอะ ทำไมถึงบังคับขยับร่างกายไม่ได้เล่า ? “ ผม ... เอ่อ ไม่ได้โม้นะครับ ผมเชื่อว่าตัวเองเกิดมาเพื่อเป็นนักดนตรี ” เด็กหนุ่มหยุดเล่านิดหนึ่งเพื่อสังเกตว่าจะมีปฎิกิริยาเช่นใดจากคนฟัง แต่เมื่อเห็นว่านักพยากรณ์เอาแต่สลับไพ่ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาจึงเล่าต่อ “ ผมเองชอบเล่นดนตรีมาตั้งแต่เด็ก ... เล่นกีตาร์น่ะครับ ” นี่คือความตั้งใจและใฝ่ฝันของเขางั้นหรอกหรือ ? “ แต่ทีนี้คุณพ่อผม ท่านเป็นหมอ ผมก็เข้าใจหรอกว่าท่านเป็นห่วงผมที่เป็นลูกคนเดียว แต่ก็นั่นแหละ เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยๆ ” ตอนท้ายประโยคเสียงของชายวัยรุ่นเบาลงเล็กน้อยคล้ายกับว่าแฝงความรู้สึกผิดลึกๆ “ แล้วยังไงต่อคะ ” เป็นเสียงเรียบๆจากปากของนักทำนาย “ ผมตั้งใจจะเป็นนักดนตรีที่เก่งกาจให้ได้ แต่คุณพ่อของผมท่านอยากให้ผมเรียนต่อในด้านที่ดีกว่านี้ โดยเฉพาะท่านหวังให้ผมเป็นหมอเหมือนท่านน่ะครับ ” สิ้นประโยคนี้ธเรษตรีที่อยู่ด้านในของจิตใจรับรู้ได้ทันทีว่าประกายสุกใสในแววตาที่ทุกข์ทนของเด็กหนุ่มนั้นคืออะไร มันคือประกายแห่งความหวัง   ความหวังอันเจิดจรัสของวัยหนุ่ม แม้หนทางจะลำบากยากเข็ญเพียงไร หากแต่มีความฝันและความหวังก็ย่อมไร้ซึ่งการท้อถอย “ ช่วงก่อนตอน ม.4 – ม.5 ยังไม่เท่าไรหรอก แต่ตอนนี้ผมอยู่ ม.6 แล้ว ผมตั้งใจจะเดินทางในสายของดนตรีก็เลยอยากจะสอบเข้าคณะที่เกี่ยวกับด้านดนตรี ซึ่งแน่นอนว่าท่านไม่ยอม ผมก็เลยต้องมานั่งกลุ้มอกกลุ้มใจอย่างที่คุณหมอดูเห็นนั่นแหละครับ ” เด็กหนุ่มเล่าต่อ และนั่นคือความทุกข์ของคนที่มีฝันแต่อาจก้าวข้ามอุปสรรคได้ ทันทีที่เล่าเรื่องราวและความทุกข์ของตนจบ เด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับนักทำนายที่อยู่ตรงข้ามของฝั่งโต๊ะ และนั่นทำเอาเขาหนาววาบที่สันหลัง สายตาดำมืดและลึกลับของนักพยากรณ์กำลังจ้องมอง แววตานั้นแปลกประหลาดและลี้ลับยิ่ง ราวกับว่าลูกแก้วกลมดำทั้งสองนั้นสามารถอ่านจิตใจและความรู้สึกที่แท้จริงของผู้ที่โดนจับจ้องได้ “ แต่ถึงอย่างไรคุณก็ตัดสินใจแล้ว ” น้ำเสียงอันเยือกเย็นอีกครั้งจากปากของนักพยากรณ์ “ หา ? ” เด็กหนุ่มอุทานงงๆด้วยยังไม่เข้าใจสิ่งที่หมอดูต้องการจะสื่อ “ ช่างเถอะ เชิญเลือกไพ่หนึ่งใบด้วยมือซ้าย ” ผู้ทำนายบอกวิธีการพร้อมกับคลี่กระจายไพ่ทั้งหมดในมือออกเป็นรูปพัดในลักษณะคว่ำหน้าเป็นระเบียบบนโต๊ะ “ หนึ่งใบด้วยมือซ้าย ” หนุ่มน้อยทวนคำก่อนที่จะเอื้อมมือออกไปข้างหน้า ในที่สุดไพ่ก็ถูกเลือกออกมาใบหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าว่าที่ยอดนักดนตรีในอนาคตรีบพลิกหน้าไพ่ดูแทบจะในบัดดล รูปที่เขาเห็น หนุ่มน้อยคนหนึ่งท่าทางร่าเริงยิ่ง เขากำลังก้าวเดิน ในมือนั้นเทินไม้พาดเข้าที่ตรงบ่า ที่ปลายไม้ผูกถุงผ้าไว้หนึ่งถุง ลักษณะเหมือนนักเดินทางในนิทานอีสป ? สายตาของเด็กหนุ่มในภาพมองขึ้นไปบนฟากฟ้า ประกายตาและสีหน้าเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง ทว่าที่พื้นตรงใต้เท้าที่กำลังก้าวเดิน หุบเหวกำลังรออยู่ ! อักษรที่จารึกบอกชื่อของไพ่ The Fool ไพ่คนโง่ !!   “ นี่หมายถึงอะไรครับ ไพ่คนโง่ ? นี่หมายความว่าผมโง่งั้นหรือครับที่ไม่เชื่อคำเตือนของพ่อ ? ” เด็กหนุ่มเหลือบตามองนักพยากรณ์ สีหน้านั้นไม่สู้ดีเท่าไร “ The Fool นั้นอาจหมายถึงคนโง่หรือไม่ใช่ก็ได้ แต่ความหมายที่แท้จริงของไพ่ทาโรต์ใบนี้ยังมีอีกอย่าง ” นักพยากรณ์สาวเริ่มการอธิบายและทำนาย “ ความหมายที่แท้จริงอีกอย่าง ” หนุ่มนักฝันทวนคำ “ รูปที่ไพ่แสดงนั้นชัดเจนยิ่งนัก เดอะฟูล เขาคือคนโง่ในสายตาของคนอื่น ทว่าแท้จริงแล้ว ตัวเขาพร้อมที่จะก้าวเดิน พร้อมที่จะก้าวออกผจญภัยด้วยความฝันและความหวัง ” “ แม้ว่าจะมีอุปสรรคขวากหนามที่รออยู่มากมายตามเส้นทาง แต่เดอะฟูลก็จะไม่ย่อท้อ เขาจะฝ่าฟันมันไปให้จงได้  นั่นเพราะสายตานั้นหาได้จ้องจับที่อุปสรรคนั้นไม่ ” “ แต่สายตาของเขานั้นสถิตอยู่ที่เป้าหมายของการผจญภัยเสียมากกว่า ” นั่นคือคำอธิบายยาวเหยียดของแม่หมอนักทำนาย เด็กหนุ่มขนลุกซู่ ใช่แล้ว ตัวเขาเองก็เป็นเช่นดังเดอะฟูลที่แสนโง่เง่าในสายตาของใครต่อใคร แต่เขาเองก็ต้องการที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองฝันและหวัง แม้ว่ามันจะยาก แม้ว่าจะลำบากและยากแสนเข็ญเพียงใด นักดนตรีระดับโลกนั้นเป็นความฝันอันสุดแสนไกลยิ่งนัก ทว่าหากไม่เริ่มเสียแต่วันนี้ ฝันก็จะเป็นเพียงฝันต่อไป ไม่มีวันที่จะเป็นความจริงขึ้นมา !! “ ขอบคุณมากครับ ได้ประโยชน์และคำแนะนำที่ดีมากเลย ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นพร้อมโค้งคำนับเพื่อขอบคุณ การที่เขาเลือกไพ่ใบนี้ออกมาได้ ไม่ว่าจะบังเอิญ หรือนักทำนายคนนี้ช่วยให้เขาได้หยิบไพ่ใบนี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตามเขาก็ได้รับคำแนะนำและกำลังใจที่ดียิ่ง ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงคิดว่าการโค้งคำนับเพื่อขอบคุณนั้นจำเป็นอย่างยิ่ง “ ค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ ” เป็นคำร่ำลาจากหมอดูสาว เด็กหนุ่มสังเกตว่าน้ำเสียงและสีหน้าแววตานั้นกลับเป็นดังเช่นปกติแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะกล่าวทักอะไร ได้แต่กล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมาด้วยหัวใจที่แช่มชื่น จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ ลูกธัช ” เสียงผู้เป็นแม่ทักเมื่อเขาก้าวเข้าในบ้าน ธัชที่ว่าเป็นชื่อเรียกเล่นๆของเขาที่ย่อมาจาก ‘ ธัชณรงค์ ’ อันเป็นชื่อจริง “ ครับ กลับมาแล้วครับแม่ ” เด็กหนุ่มหันไปกอดบุพการีหนึ่งครั้งพลางสอดส่ายสายตาหาบิดา “ พ่อเขาไม่อยู่จ้ะลูก ” แม่บอกราวกับอ่านความคิดของลูกชายออก “ พ่อเขาถูกตามตัวด่วน พอดีมีคนไข้โรคหัวใจอาการกำเริบฉุกเฉินน่ะจ้ะ ” คำบอกของมารดาทำให้ธัชณรงค์พยักหน้าหงึกๆ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วที่พ่อถูกตามตัวด่วน “ ธัชเห็นไหมจ๊ะว่าอาชีพหมอของพ่อน่ะมีความสำคัญ มีเกียรติและก็มีรายได้ที่ดีด้วย ธัชไม่คิดที่จะเจริญรอยตามพ่อเหรอจ๊ะ แม่เห็นผลการเรียนของธัชแล้วแม่คิดว่าธัชน่าจะสอบเข้าได้ไม่ยาก นะ ” คนเป็นแม่พยายามเกลี้ยกล่อมเมื่อเห็นว่ามีจังหวะ “ แม่ครับ ” หนุ่มนักฝันหันมาสบสายตากับมารดา พร้อมกับเรียกแม่ด้วยเสียงอ่อนโยน “ แม่ก็รู้นี่ครับว่าธัชอยากเป็นนักดนตรี และธัชก็มั่นใจว่าธัชทำได้ด้วย ” เป็นประโยคที่แสดงถึงความตั้งใจของเด็กหนุ่ม “ ลูกแม่คงไม่ได้อยากเป็นเพราะกระแสดาราหรืออยากเด่นอยากดังนะ ? ” มารดาถามด้วยความห่วงใยอีกทั้งเกรงว่าความตั้งใจของลูกชายจะเป็นเพียงกระแสแฟชั่นที่ถูกปลุกปั่นชั่วประเดี๋ยวประด๋าว ลูกชายคนเดียวของบ้านสบสายตากับมารดานิ่ง “ แม่เห็นธัชเป็นคนอย่างนั้นหรือครับ ” เด็กหนุ่มยืนยันความตั้งใจของตนก่อนที่จะกล่าวคำขอตัวเพื่อเข้าห้องส่วนตัว เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้าประตูรั้วทำให้เด็กหนุ่มผู้ตามล่าฝันวางหนังสือเพลงและกีตาร์ประจำตัวลง จริงๆแล้วธัชณรงค์กำลังเพลิดเพลินกับการแกะทำนองเพลงที่ชื่นชอบ มันทั้งสนุกและก็เป็นการฝึกหัดลับฝีมือทางด้านดนตรีอีกด้วย แต่ตอนนี้บิดากำลังเข้าบ้านมา เด็กหนุ่มต้องวางมือจากตรงนี้เสียก่อน เนื่องเพราะเขามีเรื่องที่ต้องพูดกับคุณพ่อ “ สวัสดีครับคุณพ่อ ” ธัชยกมือไหว้กล่าวสวัสดีทันทีที่เห็นหน้าผู้บังเกิดเกล้า “ กลับมาแล้วเหรอลูก กินข้าวหรือยังล่ะ ” บิดาถามขณะที่กำลังนั่งถอดถุงเท้า ท่าทางเหน็ดเหนื่อยจากการที่ต้องออกไปตรวจรักษาคนไข้โรคหัวใจฉุกเฉิน “ ครับ กินแล้วครับ ” แต่ธัชณรงค์ก็ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เขาต้องคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง “ เหรอ แล้วนี่มีอะไรจะพูดกับพ่อหรือเปล่า เห็นมายืนรออยู่ ? ” สมกับที่เป็นบิดาที่สามารถรู้ใจของเด็กหนุ่ม “ คือผมจะมาบอกพ่อเรื่อง เรื่องที่ว่าผมจะไม่สอบเข้าคณะแพทย์น่ะครับ ” หนุ่มนักฝันตัดสินใจพูดออกไปให้ ‘ ตรง ’ ที่สุดเท่าที่จะทำได้ และประโยคนั้นก่อให้เกิดความเงียบขึ้นในบัดดล ทว่ามันเป็นความเงียบก่อนที่พายุใหญ่จะถาโถม ! “ ธัช ! เรื่องนี้เราเคยคุยกันแล้วนะ พ่อคิดว่าคะแนนลูกน่ะน่าจะสอบผ่านเกณฑ์ที่จะเข้าเรียนหมอได้ไม่ยาก ” บิดาพยายามใจเย็นและอธิบายเหตุผล “ แต่ แต่ว่าผมไม่ชอบอาชีพหมอ ” ธัชณรงค์บอกเหตุผลของตนบ้าง “ ทำไมล่ะธัช อาชีพหมอ อาชีพอย่างพ่อน่ะมีทั้งเกียรติ ไปไหนใครก็นับถือ แถมรายได้ก็ไม่เลวถึงไม่รวยล้นฟ้าแต่ก็ไม่อดตาย ” ผู้เป็นพ่อลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมเดินไปรินน้ำในตู้เย็น ข้างๆตู้เย็นนั้นภรรยากำลังยืนฟังบทสนทนาของพ่อลูกอยู่เงียบๆ “ ก็ใช่ครับ ผมเองก็คิดว่าอาชีพหมอเป็นอาชีพที่ดีและยังได้ช่วยเหลือคน ผมก็รู้สึกยินดีที่พ่อเป็นหมอและรู้สำนึกพระคุณของอาชีพนี้ที่เลี้ยงผมมาด้วย ” เด็กหนุ่มผู้ฝันอยากเป็นนักกีตาร์พยายามพูดและเลือกเฟ้นคำอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เป็นการประชดหรือแดกดันบุพการี “ เฮ้อ แล้วอย่างนั้นธัชจะไปเรียนอะไรล่ะ ? ” นายแพทย์โรคหัวใจถอนใจยาวก่อนหันไปมองตาลูกชายแล้วถามจริงจัง “ พ่อก็ทราบนี่ครับว่าผมชอบและอยากที่จะเป็นอะไร ” ธัชณรงค์ไม่ตอบคำถามตรงซะทีเดียว “ นักดนตรีงั้นรึ ? หึ ! ถ้าเกิดได้เป็นขึ้นมาจริงๆแล้วจะเอาอะไรที่ไหนกิน ” น้ำเสียงของผู้พ่อดูผิดหวัง “ ลูกก็รู้นี่นะว่านักดนตรี นักกีตาร์ที่ได้รับคำเยินยอว่าเก่งกาจน่ะมีมากมายเกลื่อนฟ้าเมืองไทย แต่มีน้อยรายนักที่จะเด่นจนสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ด้วยเพียงอาชีพนักดนตรีเท่านั้น ” คนเป็นพ่อกล่าวยาวยืด “ ถ้าอย่างนั้นเราก็เก่งให้ถึงสุดยอด เราก็ฝึกฝนให้เก่งที่สุดในประเทศนี้ให้ได้สิครับ ” เป็นคำพูดที่ง่ายแต่ว่าทำได้ยากยิ่งจากปากของคนที่มีฝันและมีไฟ “ ธัช ลูกไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าลูกจะเก่งกีตาร์เช่นไร แต่พ่อคิดว่าลูกคงไม่เก่งจนไปถึงดวงดาวที่ห่างไกลอย่างนั้นได้หรอก ” พร้อมคำพูดของบิดานั้น ธัชณรงค์เห็นแววตาที่แฝงด้วยความเจ็บปวดบางอย่าง “ ถ้าอย่างนั้นผมจะพิสูจน์ตัวเองให้พ่อเห็น ” “ ธัชจะทำยังไง ” “ ผมจะลงสมัครรายการแข่งขันทางด้านดนตรี โคคา มิวสิค อวอร์ด ” ธัชณรงค์หมายถึงรายการประกวดผลงานทางด้านดนตรีที่มีมาแต่เก่าก่อน รายการนี้สนับสนุนโดยน้ำอัดลมยี่ห้อหนึ่งแต่นั่นไม่สำคัญเท่าเปิดโอกาสให้ใครก็ได้ลงสมัคร “ แล้วผมกับเพื่อนในวงก็ส่งเทปเดโมไปสมัครแล้ว ผ่านเรียบร้อย ” เด็กหนุ่มยืดอกด้วยความภูมิใจ “ ถ้าอย่างนั้นธัชจะไปแข่ง ? ” บิดาอ่อนเสียงลง “ ใช่ครับ ปีนี้นอกจากจะประกวดวงแล้วยังมีการประกวดเครื่องดนตรีแยกออกเป็นแต่ละชิ้นด้วย ผมจะคว้าอันดับหนึ่งของประเภทกีตาร์ให้ได้ ” ธัชณรงค์ หนุ่มผู้ล่าฝันบอกบิดา นายแพทย์วัยกลางคนเงียบอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะตัดสินใจเด็ดขาดแล้วกล่าวเสียงเข้มกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ ธัช พ่อว่าลูกคิดดูใหม่เถอะ ไปประกวดรายการนั้นมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา อีกอย่างถึงชนะเลิศจริงก็ใช่ว่าจะมีอนาคตที่สดใสในวงการดนตรีนี่ ” “ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากลอง ” ธัชณรงค์ยืนยัน “ ธัช ! ทำไมลูกไม่เข้าใจที่พ่อพูด เป็นนักดนตรีน่ะมันไม่มั่นคง อนาคตอาจจะตกระกำลำบากได้ ทำไมโง่อย่างนี้นะเราน่ะ !! ” โง่ !? ใช่สิ เขาอาจเป็นคนโง่ ( The Fool ) ในสายตาของใครคนอื่น แม้แต่พ่อที่เขารักยิ่ง แต่คนโง่คนนี้ก็มีความใฝ่ฝัน อย่างน้อยก็อยากที่จะมีอิสระในการเลือกทางเดินชีวิต แม้มันจะราบเรียบ แม้มันจะยากลำบากอย่างที่พ่อพูด แม้ว่าจะมีหุบเหวรออยู่เบื้องหน้า แต่สายตาของเขา สายตาของ The Fool ก็จะเงยมองดวงดาวแห่งความหวังต่อไป “ พ่อครับ ผมอาจจะโง่อย่างที่พ่อบอก แต่ผมก็อยากที่จะลองตามล่าฝันดู ถ้าไม่สำเร็จผมจะทำตามที่พ่อบอกทุกอย่างครับ ” เป็นคำพูดพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่คลอหน่วย นายแพทย์นิ่งไปก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมถอนใจยาว “ เอาล่ะๆ เอาอย่างนี้ ถ้าการประกวดครั้งนี้ธัชไม่ได้รางวัลอะไรกลับมาสักอย่างล่ะก็ ธัชต้องสอบเข้าหมอ ตกลงนะ ” นั่นคือการประนีประนอม ? “ ขอบคุณมากครับพ่อ รับรองว่าผมจะต้องทำได้ ” เป็นน้ำเสียงที่ดีใจของธัชณรงค์ ดูท่าเขาจะมั่นอกมั่นใจในตัวเองมากมาย ธัชณรงค์วิ่งกลับขึ้นไปบนห้องแล้ว ทิ้งให้บิดาและมารดาอยู่กันเพียงลำพัง “ ไม่ไหวๆเจ้าลูกคนนี้ ” นายแพทย์ส่ายศีรษะพลางก้มหน้าต่ำด้วยความกลุ้มใจ “ แต่แม่ว่าธัชน่ะเหมือนพ่อมากนะ ” ภรรยาที่นิ่งฟังสองพ่อลูกอยู่นานเอ่ยเป็นคำแรกพร้อมกับวางมือลงบนบ่าหัวหน้าครอบครัว “ เหมือนกันกับผมงั้นหรือ ? ” หมอโรคหัวใจหันไปถามภริยา “ ใช่ค่ะ เขาเรียกลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ” ว่าแล้วคนพูดก็หัวเราะเบาๆก่อนจะผละไปทำงานบ้านที่ค้างคาอยู่ จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ธัชณรงค์กำลังตั้งอกตั้งใจแกะรหัสท่วงทำนองเพลงอยู่ ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกดื่นค่ำคืนแล้ว ทว่าที่นี่เป็นเมืองหลวงซึ่งไม่เคยหลับ ดังนั้นสี่ห้าทุ่มก็ถือว่ายังไม่วิกาลนัก แว่วเสียงกีตาร์โปร่งจากที่ใดลอยมาตามสายลม ท่วงทำนองนั้นพลิ้วไหว อ่อนโยนราวปุยเมฆที่ลอยล่อง เมื่อหลับตาพริ้มลงก็จะพบภาพราวป่าอันชุ่มชื้น หากแต่เพียงก้าวเดินเลยดงไม้ออกไปเพียงน้อยนิดก็จะพบกับเสียงคลื่นที่กระทบฝั่งด้วยลมทะเล เด็กหนุ่มรีบคว้ากีตาร์ของตนขึ้นมาเพื่อดีดตามพร้อมพยายามแกะท่วงทำนอง หากแต่กีตาร์ของเขานั้นเป็นกีตาร์ไฟฟ้าที่แข็งกระด้างกว่ากีตาร์โปร่ง ความไพเราะอันอ่อนโยนจึงถูกแปรเปลี่ยนเป็นความเข้มแข็งและจริงจัง ธัชณรงค์คลอกีตาร์ไปตามจังหวะท่วงทำนองจากสายลม ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะสามารถเล่นบทเพลงที่ไม่เคยรู้ทำนองเช่นนี้มาก่อนได้ อีกทั้งจังหวะที่เขาลีดนั้นก็ผสานกลมกลืนและรู้จังหวะราวกับกีตาร์ทั้งสองถูกโซโล่โดยคนคนเดียวกัน ใครกันหนอที่ดีดกีตาร์ได้ไพเราะถึงเพียงนี้ ? หรือเป็นหนึ่งในผู้สมัคร โคคา มิวสิค อวอร์ดเช่นตัวเขา ก็เป็นได้ นี่ก็กระชั้นวันแข่งเข้ามาทุกที ... การที่จะมีคนนั่งซ้อมจนถึงดึกดื่นก็ไม่แปลก เสียงกีตาร์โปร่งเงียบไปแล้ว ชะรอยคนเล่นอาจเข้าสู่นิทรารมย์หรือไม่งั้นสายลมอาจพัดแปรเปลี่ยนทิศทางไปด้านอื่น เช่นนั้นจะมีวันใดอีกหนอที่จะได้เล่นกีตาร์คู่กันอีก กีตาร์โปร่งผู้ลึกลับ ************************** และแล้วก็ถึงวันประกวดวงดนตรี ‘ โคคา มิวสิค อวอร์ด ’ โดยการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องของน้ำอัดลมยี่ห้อหนึ่งจึงทำให้สามารถจัดมาได้ถึงครั้งที่ 40 ในปีนี้ และที่สำคัญยิ่งคือในปีที่ 40 นี้จะเริ่มมีการประกวดเครื่องดนตรีแยกชิ้นนอกจากการประกวดเป็นวงเพียงอย่างเดียว “ พร้อมไหมวะ ธัช ” เสียงสั่นๆของเพื่อนร่วมวงถาม หลังจากจบการแสดงของวงที่กำลังบรรเลงเพลงอยู่ คิวต่อไปคือวงของพวกเขา ธัชณรงค์พยักหน้าหันไปยิ้มน้อยๆให้กับเพื่อนสนิทที่ร่วมวงกันมา เด็กหนุ่มเห็นได้ชัดว่าสหายรักแต่ละคนล้วนแต่อยู่ในอาการเกร็งและตื่นเต้น ส่วนตัวเขาไม่ตื่นเต้นเลยงั้นหรอกหรือ ? ตื่นเต้นสิ ! ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยนั้นธัชณรงค์รู้สึกถึงความพลุ่งพล่านจากประกายไฟในจิตใจ และตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อคิดว่าวันนี้แหละ ... วันนี้ที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของความฝัน ยิ่งคิดขนยิ่งลุกชูชัน ประหนึ่งเลือดลมในร่างจะโหมทวีเพื่อให้เจ้าของพร้อมที่จะต่อสู้และปลดปล่อยความสามารถฝีมือทั้งหมด มุมมืดของเงาเวทีที่เขายืนแอบอยู่เพื่อรอคิวต่อไป ด้านนอกนั้นแสงสีล้วนสว่างสวยงาม เพียงแค่ก้าวเดินออกไป ... ในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ความฝันของเด็กหนุ่มก็จะได้เริ่มต้น ! เสียงปรบมือเฮลั่นดังกึกก้องทั่วทั้งหอประชุม นั่นเป็นสัญญาณแสดงให้เห็นว่าวงดนตรีที่แสดงก่อนหน้ากำลังสิ้นสุดการแสดง “ ไอซ์ครอส ! ไอซ์ครอส ! ไอซ์ครอส ! ” เสียงเชียร์กระหึ่มร้องเรียกชื่อวงดนตรีที่พึ่งบรรเลงเสร็จ ‘ ไอซ์ครอส ... กางเขนน้ำแข็ง ’ คือชื่อวงที่ได้รับการโหวตว่าเป็นเต็งหนึ่งในปีนี้ และที่สำคัญวง ‘ แน้ป ’ ของธัชณรงค์ต้องแสดงต่อจากวงที่เก่งสุดยอดอย่างไอซ์ครอสเสียด้วย “ ไอซ์ครอส ! ธีรพัทธ์ ! ไอซ์ครอส ! ธีรพัทธ์ ! ” เริ่มมีเสียงเรียกชื่อใครคนหนึ่งจากกองเชียร์แทรกเข้ามา “ เรียกชื่อใครวะนั่น ” เพื่อนมือกลองถาม “ อ๋อ ... ก็คุณธีรพัทธ์ กีตาร์ลีดของวงไอซ์ครอสไง ได้ข่าวว่าเป็นเต็งหนึ่งของการแข่งขันแยกชิ้นดนตรีประเภทกีตาร์ด้วยนะ ” เพื่อนอีกคนที่รักษาตำแหน่งกีตาร์เบสบอก ธัชณรงค์ได้แต่นิ่งฟังเฉยๆ ตอนนี้เขาไม่อยากให้เรื่องใดๆมารบกวนสมาธิทั้งสิ้น “ แล้วนี่เราต้องเล่นดนตรีต่อจากวงไอซ์ครอสของไอ้คุณธีรพัทธ์นี่งั้นหรือ ” มือกลองใจฝ่อบ่นกับตัวเอง ซึ่งจริงๆแล้วมันก็เป็นความคิดของเพื่อนคนอื่นๆในวงแน้ปนี้ด้วย “ จะต่อใครหรือตามใครยังไงเราก็เล่นตามที่ซ้อมมานั่นแหละ ” ธัชบอกเพื่อนๆตามที่คิดซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล คนอื่นๆดูจะสงบใจลงได้บ้างเล็กน้อย “ ต่อไปนี้ขอเชิญทุกท่านพบกับวงสุดท้ายในการประกวดครั้งนี้ ... วงแน้ปครับผม !! ” เสียงโฆษกประกาศดังลั่น สหายทั้งห้าวิ่งออกไปพร้อมกับอาวุธคู่กาย เว้นเสียแต่มือกลองที่อาวุธของเขาตั้งตระหง่านอยู่กลางเวทีอยู่แล้ว สำหรับเครื่องสายประจำกายของนักรบนั้นถูกจูนอัพมาเป็นอย่างดีตั้งแต่ก่อนเริ่มประกวดแล้ว เหลือเพียงลองเสียงอีกเล็กน้อยภายในช่วงเวลาห้านาทีที่กำหนด “ เชิญน้องๆแนะนำตัวก่อนแสดงครับ ” โฆษกคนเดิมประกาศ ตอนนี้เขาถอยห่างออกไปไกลเพื่อเปิดพื้นที่สำหรับเตรียมการแสดง “ นราวุฒิครับ ย่อว่า N ” มือกลองเริ่มก่อน “ ผมอภินันท์ครับ A ” นักร้องนำกล่าวต่อ “ พงศกรครับ ย่อเป็น P ” และนั่นเป็นมือเบสประจำวง “ ส่วนผม ... ประภาสครับ P เหมือนกัน ” อิเลคโทรนเป็นลำดับที่สี่ ธัชณรงค์เดินออกมาด้านหน้าสุด มือขวาประคองคอกีตาร์ที่ตอนนี้แขวนห้อยอยู่กับคอด้วยสายหนังอันแข็งแรง ส่วนมือขวานั้นกำปิ๊กที่ใช้ดีดไว้แน่น “ ธัชณรงค์ ... T ครับ ” และนั่นคือตัวย่อชื่อของพวกเขา วงแน้ป ( NAPPT ) การแสดงของวงสุดท้ายสำหรับโคคา มิวสิค อวอร์ดประจำปีนี้กำลังจะเริ่มต้น สายที่เชื่อมเครื่องดนตรีไฟฟ้าแต่ละชิ้นจะนำเฉพาะเสียงเครื่องดนตรีนั้นๆแยกออกไปทางห้องอัดเสียงเฉพาะกิจที่สร้างไว้ต่างหาก และนั่นมีไว้เพื่อให้กรรมการเครื่องเสียงแต่ละชนิดได้ตัดสินว่าผู้ใดสามารถบรรเลงเครื่องเล่นแต่ละชนิดได้ดีที่สุด ... ซึ่งเป็นรางวัลที่พึ่งเริ่มจัดขึ้นในปีฉลองครบรอบ 40 ปี โคคา มิวสิค อวอร์ด   และแล้วการแสดงดนตรีของวงแน้ปก็เริ่มต้นขึ้น ทั้งห้าชีวิตที่มีชื่อย่อรวมกันได้เป็นชื่อวงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคว้าชัยมาให้ได้ หากแต่การที่พยายามทำดีที่สุดนั้นก็หาใช่ทุกคนจะได้เป็นอันดับหนึ่งกันทั้งหมด นั่นเพราะอันดับหนึ่งมีไว้ให้แต่เพียงวงที่เก่งที่สุดเท่านั้น จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ วงที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ ได้แก่ วงไอซ์ครอสครับ !! ” สิ้นเสียงประกาศของโฆษกก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความดีใจของบรรดาแฟนคลับและแม่ยกทั้งหลาย ดูเหมือนเต็งหนึ่งจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้ “ กลับกันเถอะ ไว้ปีหน้าค่อยเอาใหม่ ” ใครคนหนึ่งในวงแน้ปพูดขึ้น “ เดี๋ยวเราขอฟังผลเครื่องดนตรีแต่ละชนิดก่อน ” ธัชณรงค์บอก ความหวังนั้นยังไม่สิ้น “ จริงสิ ยังมีรางวัลแบบแยกประเภทอีกนี่นา ” เพื่อนคนเดิมพูดพร้อมกับหันไปใจจดใจจ่ออยู่กับมอนิเตอร์ที่ฉายการประกาศผลที่หน้าเวที “ ผู้เล่นกลองชุดยอดเยี่ยมได้แก่ น้องสมเดชจากวงไอซ์ครอสครับ !! ” รางวัลแรกถูกประกาศ สมาชิกของทีมไอซ์ครอสกวาดไปอีกหนึ่งรางวัล “ รางวัลกีตาร์เบสยอดเยี่ยมได้แก่ น้องเพทายจากวงกรีนสเปรย์ !! ” รางวัลต่อมาไม่ได้เป็นของวงแชมป์แล้ว คราวนี้ทุกคนที่ดูมอนิเตอร์อยู่เริ่มมีความหวังที่ได้รู้ว่าคณะกรรมการไม่ได้คิดที่จะผูกขาดรางวัลไว้ที่วงวงเดียว “ รางวัลอิเลคโทรนยอดเยี่ยมประจำปีนี้ได้แก่ น้องพฤทธิรัชต์จากวงหยดน้ำครับ ! ” รางวัลต่อไปเริ่มทยอยประกาศ คนที่ได้รับรางวัลก็ไชโยโห่ร้อง ส่วนคนที่ไม่ได้ก็ปรบมือให้เพื่อแสดงน้ำใจนักกีฬา เหลืออีกเพียงสองรางวัล นักร้องนำยอดเยี่ยมกับกีตาร์ลีดยอดเยี่ยม “ อันดับต่อไปนะครับท่านผู้ชม รางวัลกีตาร์ลีดยอดเยี่ยม ” เสียงประกาศจากลำโพงทำเอาธัชแห่งวงแน้ปใจเต้นตูมตาม “ ธีรพัทธ์ ! ธีรพัทธ์ ! ธีรพัทธ์ ! ” เสียงแฟนคลับดังกระหึ่มทั่วฮอลเรียกชือเต็งหนึ่งกีตาร์ลีดแห่งวงกางเขนน้ำแข็ง “ รางวัลกีตาร์ลีดยอดเยี่ยมประจำปีนี้ เอ๋ ? ” เสียงโฆษกสะดุดอะไรบางอย่าง “ เอ่อ เดี๋ยวผมจะทำการประกาศรางวัลนักร้องยอดเยี่ยมก่อนนะครับ ” มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ ธัชณรงค์ถึงกับยืนงง เมื่อหันไปมองธีรพัทธ์ที่เป็นเต็งหนึ่งก็เห็นทำหน้างงๆเหมือนกัน ส่วนแฟนๆข้างนอกเริ่มส่งเสียงคุยด้วยความสับสนจากพฤติกรรมของโฆษกผู้ประกาศ “ เอาล่ะครับ รางวัลนักร้องนำยอดเยี่ยมได้แก่ น้องราชันย์จากวงหยดน้ำครับ ! ” ม้ามืดจากวงหยดน้ำได้รับไปถึงสองรางวัล “ เอาล่ะครับทุกท่านในฮอลล์และท่านผู้ชมที่อยู่หน้าจอโทรทัศน์ สำหรับผลการตัดสินกีตาร์ลีดยอดเยี่ยมที่ผมเลื่อนมาประกาศสุดท้าย นั่นก็เพราะรางวัลนี้จะเป็นไฮไลต์ของการประกวดในปีนี้ ” สิ้นเสียงพิธีกรทั่วทั้งฮอลล์พลันเงียบในบัดดล ผลการตัดสินพลิกโผงั้นหรือ ? “ ผลการตัดสินรางวัลกีตาร์ลีดยอดเยี่ยมของโคคา มิวสิค อวอร์ดครั้งที่ 40 นี้ได้แก่ ” “ น้องธีรพัทธ์จากวงไอซ์ครอสครับ ! ” สิ้นเสียงประกาศบรรดาแม่ยกด้นหน้าเวทีต่างพากันกรี๊ดลั่น ไม่มีอะไรพลิกไปจากโผ “ แต่เดี๋ยวก่อนครับ ยังมีน้องอีกท่านหนึ่งที่คณะกรรมการได้ให้คะแนนเท่ากันกับน้องธีรพัทธ์พอดี ” ประโยคต่อมาทำเอาเสียงกรี๊ดกร๊าดเมื่อครู่เงียบในบัดดล ทั่วทั้งมิวสิคฮอลล์ถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศตื่นเต้นอีกครั้ง “ น้องธัชณรงค์จากวงแน้ปครับ !  ขอเชิญกีตาร์ลีดทั้งสองออกมาหน้าเวทีตอนนี้เลยครับ ” ถึงแม้จะมั่นใจฝีมือตนเอง ทว่าตอนนี้ธัช ผู้เป็นตัว T ของวงแน้ปถึงกับตกตะลึงตัวแข็งไปแล้วด้วยความตื่นเต้น   บนเวทีที่เด็กหนุ่มก้าวเดินออกไป ทุกสายตาล้วนแล้วแต่จับจ้องเขาเหมือนตัวประหลาด บางสายตา บางกระแสความคิดที่สัมผัสได้ล้วนมีแต่ความรู้สึก ‘ ไม่อยากเชื่อ ’ ว่าไอ้หนุ่มคนนี้จะสามารถมีฝีมือเทียมเท่ากีตาร์ลีดอัจฉริยะแห่งวงไอซ์ครอสได้ เสี้ยวหนึ่งในหัวใจหนุ่มธัชเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน “ เอาล่ะครับ คณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิได้หารือกันแล้วครับว่าจะให้น้องทั้งสองทำการลีดกีตาร์อีกครั้งเพื่อเป็นการตัดสิน อย่าลืมนะครับผู้ชนะจะได้โอกาสเข้าสู่โลกของวงการดนตรี ”เป็นคำพูดของพิธีกรที่ทำให้ธัชณรงค์ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก ถ้าได้เข้าสู่วงการ นี่จะเป็นหนทางของการพัฒนาฝีมือที่ดียิ่ง ! เช่นนั้นเขาต้องชนะเวทีนี้ให้ได้เสียก่อน “ วิธีการตัดสินนั้นไม่ยากครับ เพียงแต่ให้น้องแต่ละคนลีดกีตาร์เพลงใดก็ที่คิดว่ามั่นใจมากที่สุด อ้อ ! ถ้ายิ่งเป็นเพลงที่ยากคะแนนที่ได้ก็จะสูงและมีค่ามากกว่าลีดเพลงง่ายๆนะครับ ” โฆษกอธิบายตามโพยที่ได้รับมาจากคณะกรรมการ จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:43:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ ถ้าอย่างนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญน้องธีรพัทธ์ก่อนเลยครับ ” พิธีกรบอกพร้อมกับส่งสัญญาณให้ธัชณรงค์ยืนหลบมาข้างๆ ธีรพัทธ์ผู้เป็นอัจฉริยะกีตาร์ลีดแห่งวงไอซ์ครอสค่อยๆจรดปิ๊กลงที่สายของกีตาร์ หลับตาทำสมาธิชั่วอึดใจเท่านั้นก่อนที่ปลายนิ้วมือข้างซ้ายจะเคลื่อนไหวอย่างไวว่องราวกับศิลปินผู้ชำนาญ บทเพลงของธีรพัทธ์ช่างตรึงสะกดให้คนฟังรู้สึกขนลุกไปกับความยิ่งใหญ่ของตัวโน้ต พริบตาเดียวนั้นราวกับมีเข็มแห่งดนตรีนับล้านเล่มล่องลอยอยู่ในอณูอากาศ และเข็มเหล่านั้นต่างวิ่งผ่านทะลุร่างคนฟัง เปล่าเลย ! ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดทรมานแม้สักนิด แต่กลับรับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านมาทั่วทุกรูขุมขนที่เข็มนั้นผ่าน จากร้อนเป็นเย็น จากเย็นเป็นหนาวเหน็บ พริบตานั้นราวกับอุณภูมิในฮอลล์เกิดติดลบขึ้นในฉับพลัน ชะรอยเสี้ยววินาทีนี้โลกแห่งน้ำแข็งจะพลันบังเกิดในบัดดล ทว่าในขณะที่ผู้ชมทั้งหลายจะรู้สึกหนาวเหน็บด้วยเพราะน้ำแข็งแห่งดนตรีกำลังจะห่อหุ้มทั่วทั้งวิญญาณ เสียงกีตาร์ลีดก็แปรเปลี่ยนไป เบื้องหน้าของทุกคน ทุ่งหญ้าเขียวขจี ดอกไม้และผีเสื้อ ลำธารใสกำลังรออยู่ ฤดูใบไม้ผลิ !? ธัชณรงค์รับรู้ถึงความอัฉริยะของคู่แข่งได้ในทันที ธีรพัทธ์สร้างมโนภาพด้วยโน้ตดนตรี ความหนาวเหน็บประดุจนรกยะเยือก แต่แล้วกลับพาผู้ฟังเหล่านั้นขึ้นจากขุมอเวจีสู่ดินแดนแห่งความอบอุ่น เช่นนี้จะทำให้ความอบอุ่นของการบรรเลงนั้นมีค่ากว่าเท่าทวี ! เขาแพ้แล้ว ธีรพัทธ์แห่งกางเขนน้ำแข็งคงจะปิดฉากที่ฤดูใบไม้ผลิอันน่าประทับใจ และนั่นจะทำให้เขาไม่สามารถต่อกรอะไรได้อีก พ่ายแพ้อย่างหมดรูป เขาคือคนโง่ที่หาญต่อกรอัจฉริยะ ? เสียงปรบมือกึกก้องปลุกธัชณรงค์ให้ตื่นจากอาการตะลึง คู่แข่งบรรเลงจบไปแล้ว ต่อจากนี้คือคือของเขา เพลงอะไรล่ะที่จะใช้ต่อกรได้ ? ธัชณรงค์ลืมเพลงที่เตรียมจะใช้ลีดในวินาทีนั้น แต่ถึงไม่ลืมเด็กหนุ่มก็ไม่อาจที่จะเล่นเพลงที่รู้ว่าต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนได้ มันต้องมีเพลงที่ดีกว่านี้ เพลงที่จะกินใจและสะกดคนทั่วทั้งฮอลล์ได้ ธัชณรงค์ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่มีทางสู้ ... ไม่มีทางไปต่อ เขามันโง่จริงๆ สมแล้วที่ได้ไพ่ The Fool “ จะเล่นไหม ! ถ้าไม่เล่นก็ลงไป ! ” เสียงคนดูหน้าเวทีตะโกนขึ้นมา ก็คงเป็นแฟนคลับของคุณธีรพัทธ์นั่นแหละ “ ใช่ ! รู้ตัวว่าแพ้แล้วก็ไปเสียเถอะ ! ” เสียงตะโกนดังขึ้นมาอีก ตอนนี้ทั่วฮอลล์เริ่มมีเสียงพูดคุยเซ็งแซ่มากขึ้น “ กลับไปซะ ! กลับไป ! ” เสียงตะโกนเริ่มมีมากขึ้น หรือเขาควรเดินออกไปเสีย ไม่เป็นไรปีหน้าโอกาสยังมี แต่แล้วหูของธัชณรงค์ได้ยินเสียงหนึ่ง จากด้านข้างเวที “ สู้เขาลูก ! อย่ายอมแพ้ ! ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากด้านหลังเวทีตรงบริเวณกลองชุด “ เฮ้ย ! ขึ้นมาได้ยังไง ? ” พิธีกรพูดออกมาเบาๆแต่มันก็ดังพอที่จะได้ยิน เจ้าของเสียงลึกลับนั้นคงขึ้นเวทีมาจากด้านหลังที่เป็นที่พักของผู้เข้าร่วมประกวด “ พ่อ !? ” ธัชณรงค์เอ่ยอย่างตกใจ พิธีกรชายหันมามองเด็กหนุ่มด้วยความงุนงงไม่แพ้กัน “ ถ้าตั้งใจแล้วต้องทำให้สุดๆ ” นายแพทย์ผู้เป็นบิดาของหนุ่มธัชหยิบของในมือขึ้นมาวางไว้บนตัก ตอนนี้เขานั่งลงไปยังเก้าอี้ประจำตำแหน่งกลองชุด ไมโครโฟนที่อยู่ตรงนั้นก็ไม่ได้ปิด กีตาร์โปร่ง !? ธัชณรงค์ตะลึงงัน พ่อของเขาเอากีตาร์ขึ้นมาทำไม ? แถมยังทำท่าเหมือนจะเล่นอีกด้วย พ่อของเขา พ่อที่เป็นหมอบ้างานเนี่ยนะเล่นดนตรีกับเขาเป็น !? ตรึ๊งงงง ! เสียงกีตาร์โปร่งฟังแล้วเบาสบายดังผ่านไมโครโฟนไปทั่วทั้งฮอลล์ ผู้ชมทั้งหมดหยุดส่งเสียงพูดคุยในทันที และนั่นเป็นจังหวะให้พ่อหมอบรรเลงต่อโดยไม่ขาดตอน ธัชณรงค์ขนลุกวาบ เขาจำเพลงนี้ได้ บทเพลงในคืนนั้น กีตาร์โปร่งผู้ลึกลับคือพ่อของเขางั้นหรอกหรือ ? ไวเท่าความคิดหนุ่มธัชลีดกีตาร์ของตนเข้ากับจังหวะกีตาร์ของบิดาในทันที สายตาสองพ่อลูกสบกัน จังหวะทั้งสองหยุดพร้อมกันในเสี้ยวของวินาที ช่องจังหวะนี้เปิดโอกาสให้ต่างคนต่างยิ้มให้กันนิดหนึ่ง พริบตานั้นสองพ่อลูกดีดกีตาร์ขึ้นพร้อมกัน โดยไม่ได้นัดหมาย ราวกับเป็นคนเดียวกันที่ลีดกีตาร์สองตัว ! ท่วงทำนองเพลงแรกเริ่มช่างสดใสและสดชื่น ราวกับแสดงถึงความยินดีปรีดาถึงอะไรบางอย่าง คลับคล้ายกับได้รับบางสิ่งบางอย่างที่เป็นสมบัติล้ำค่าของชีวิต พริบตาท่วงทำนองนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นจังหวะสนุกสนาน ใช่ ! ธัชสนุกจนต้องเคาะจังหวะเท้าไปพร้อมๆกับการลีดกีตาร์ ผู้ชมในฮอลล์ก็เช่นกัน ทั้งหมดหลับตาพริ้ม บางคนเคาะเท้า บางคนเคาะนิ้วมือ ทว่าในจังหวะสนุกสนานนั้นมีอะไรบางอย่างที่เด็กหนุ่มรู้สึกได้ ความเศร้า ไม่ใช่สิ ! ความห่วงหาอาทรต่างหากเล่า ยามใดที่เขารู้สึกว่าคนที่รักต้องเริ่มห่างไกล เขาคงรู้สึกถึงท่วงทำนองนี้เช่นกัน จังหวะในช่วงต่อไปค่อยๆแปรเปลี่ยนอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความเศร้า ความผิดหวัง ดูเหมือนจะเป็นความเสียใจที่คนรักไม่ยินดีปรีดาจะทำตามคำบอกเล่า ถึงตรงนี้แม้มือจะลีดกีตาร์แต่เด็กหนุ่มก็หยุดความคิดในทันที ท่วงทำนองเพลงนี้ นี่มันชีวิตของเขา ? ความยินดีปรีดาของพ่อเมื่อลูกที่รักถือกำเนิด ความสนุกสนานของการเจริญวัย ทว่ากลับต้องเป็นห่วงกังวลเมื่อลูกต้องเริ่มเข้าเรียน เริ่มย่างสู่วัยรุ่นและออกห่างจากอกพ่อแม่ นี่คือความรู้สึกของพ่อที่เขาไม่เคยรับรู้ และตอนนี้พ่อกำลังบอกผ่านท่วงทำนองเพลง ส่วนจังหวะที่กำลังลีดอยู่ตอนนี้ ความผิดหวังของพ่อ ? พ่อผิดหวังที่ลูกชายไม่อาจรักดี ลูกชายไม่เลือกในสิ่งที่พ่อจัดเตรียมไว้ให้ เช่นนั้นเขาก็เป็นคนเนรคุณ !? ทว่าพริบตาที่ธัชณรงค์กำลังสับสนต่อความคิดและอนาคตของตน จังหวะของท่วงทำนองก็แปรเปลี่ยนอีกครั้ง เพลงมาร์ช !? เพลงปลุกใจในรูปแบบของลีดกีตาร์ ท่วงทำนองแห่งการฟื้นฟูกำลังใจ พ่อรู้ถึงหัวใจลูก พ่อรู้ว่าลูกชายกำลังจะถอดใจจากการแข่งขัน พ่อรู้ว่าลูกกำลังสับสนในใจ สับสนในทางที่อุตส่าห์เสี่ยงเลือกเดิน เพราะพ่อรู้พ่อจึงมาที่นี่   เสียงปรบมือกึกก้องดังกระหึ่มไปทั่วทั้งฮอลล์ ครานี้น่าจะดังเสียยิ่งกว่ากีตาร์อัจฉริยะธีรพัทธ์เสียอีก บนเวทีนั้นสองพ่อลูกยืนตรงข้ามกัน สบตากัน ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของทั้งสอง นั่นเพราะสิ่งที่อยากพูดนั้นได้พูดผ่านไปหมดแล้วด้วยบทเพลง “ ครับ ! ก่อนที่ผมจะประกาศผลรางวัลกีตาร์ลีดยอดเยี่ยมประจำปีนี้ ผมขอแนะนำกีตาร์โปร่งที่ขึ้นมาร่วมแจมเมื่อสักครู่ ” พิธีกรชายพูดขึ้นพร้อมกับเหลือบตาไปมองโพยที่พึ่งได้มาจากทีมงาน “ ท่านมีฉายาว่าอินทรีเผือก ผู้เป็นมือกีตาร์ประจำวงเดอะซูที่เคยชนะเลิศโคคา มิวสิค อวอร์ด ในครั้งที่แปด ” คำแนะนำตัวทำเอาคนข้างล่างฮือฮากันใหญ่ ส่วนธัชณรงค์เองแม้จะตกใจแต่ก็ไม่มากมายนัก ถึงตอนนี้พ่อเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวปลอมตัวมาก็ไม่แปลก “ ผลการประกวดกีตาร์ลีดยอดเยี่ยมประจำปีนี้ ... ได้แก่ ! ” “ น้องธีรพัทธ์จากวงไอซ์ครอสครับ ! ” เป็นไปตามที่เด็กหนุ่มคาด ฝีมือของคู่แข่งนั้นยอดเยี่ยมและเป็นของจริง ส่วนตัวเขานั้นหากไม่ได้พ่อมาช่วยก็คงไม่อาจลีดกีตาร์อย่างนั้นได้ ... และเหนืออื่นใดการลีดกีตาร์สองคนก็ผิดกฎกติกาอยู่แล้ว จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ธัชณรงค์เก็บของลงมากับเพื่อนในวง แม้ปีนี้จะพลาดไม่ได้แม้สักรางวัลแต่โอกาสหน้ายังมี ถึงเขาจะสอบเข้าเรียนคณะแพทย์แต่หากเจียดหาเวลาว่างมาเพื่อซักซ้อมดนตรีก็คงจะพอไหว “ ธัช ” เสียงพ่อเรียกดังมาจากข้างทางเดิน “ ครับ ” เด็กหนุ่มซึ่งเป็นลูกชายหันไปตามเสียงก่อนที่จะบอกให้เพื่อนในวงเดินนำไปก่อน มีหลายต่อหลายอย่างที่เขาอยากจะคุยกับบิดา “ พ่อครับ ผมอยากจะบอกว่าผมขอบคุณมากๆสำหรับวันนี้ ถ้าไม่มีพ่อผมคงเล่นกีตาร์ไม่ออกและก็คงกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนทั่วทั้งฮอลล์ ” นั่นเป็นความรู้สึกจากใจจริงของลูกชายนักล่าฝัน “ ผมจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อ ... ผมจะสอบเข้าหมอ แต่ก็จะไม่เลิกเล่นดนตรีหรอกครับ ... ผมจะหาเวลาว่างมาฝึกบ่อยๆ ” ธัชณรงค์บอกถึงการตัดสินใจของเขาซึ่งพ่อน่าจะดีใจ “ ธัช ... ทำไมลูกเป็นเด็กอย่างนี้ ” น้ำเสียงของพ่อหมอฟังดูมีกระแสของความผิดหวัง “ พ่อ ... ” เด็กหนุ่มพยายามอธิบาย เขาอยากจะบอกว่าอย่างน้อยก็ขอเล่นดนตรีนิดๆหน่อยๆก็ยังดี “ ไม่ต้องพูดเลยธัช พ่อเคยสอนอยู่เสมอว่าถ้าทำอะไรแล้วต้องมุ่งมั่นให้สำเร็จ และพ่อไม่ชอบคนครึ่งๆกลางๆ จำได้ไหม ? ” บิดาเอ่ยถึงคำเคยสอน ธัชณรงค์พยักหน้า ทว่าพ่อหาได้เปิดโอกาสให้เขาอธิบายไม่ “ เรียนหมอน่ะหนักมาก ธัชไม่มีทางแบ่งเวลามาได้แน่ หรือถ้าทำทั้งสองอย่าง พ่อรับรองว่าลูกของพ่อคงล้มเหลวทั้งสองทาง ” “ ดังนั้น ... ไปเถอะลูก ไปเรียนวิทยาลัยที่สอนด้านดนตรีเถอะ ” ประโยคนี้ทำเอาธัชหันไปมองหน้าบิดางงๆ “ พ่อ ? ” เด็กหนุ่มเอ่ยได้แค่นั้น เขาไม่นึกฝันว่าพ่อจะอนุญาตในสิ่งที่เขาอ้อนวอนมานาน “ ทำไมพ่อ ... อนุญาตล่ะครับ ? ” ธัชณรงค์ถามอย่างสงสัย “ ทำไมน่ะหรือ ? เพราะพ่อเห็นความตั้งใจของธัชน่ะสิ ไม่น่าเชื่อว่าสายเลือดนักดนตรีนั้นช่างเข้มข้นเหลือเกิน ... พ่อก็เคยเป็นอย่างธัช แต่พ่อเองไม่สามารถตัดสินใจอย่างกล้าหาญที่จะเลือกเดินทางที่ฝัน ” “ เพียง เพราะพ่อมัวแต่กลัว ... กลัวว่าด้วยอาชีพนักดนตรีจะไม่มีงานไม่มีเงินเลี้ยงตัว เหตุผลหนึ่งก็เพราะสมัยก่อนอาชีพนี้ยังเป็นแค่การเต้นกินรำกินอยู่เลย ... แต่ตอนนี้ไม่ใช่ และธัชก็แสดงความมุ่งมั่นรวมทั้งฝีมือให้พ่อเห็น ” คำอธิบายยาวเหยียด ธัชณรงค์น้ำตาคลอเบ้า เอื้อมมือไปจับฝ่ามือหยาบกร้านของผู้บังเกิดเกล้า “ ผม ... ผมขอบคุณพ่อมากครับ ” “ ธัชไปขอบคุณแม่เถอะ แม่เขาช่วยพูดกับพ่อจนพ่อยอมมาดูธัชในวันนี้ ... อ้อ ! แม่เขาน่ะเป็นนักร้องนำวงเดอะซูที่เคยชนะเลิศรู้ไหม ฉายาหงส์สีครามเชียวนะ ” นั่นเป็นเบื้องหลังที่ทำให้ยอดกีตาร์อ้าปากค้าง “ นั่นไงๆ น้องธัชณรงค์ที่ดวลกีตาร์เมื่อกี้ ” เสียงโหวกเหวกจากทางเดินห่างออกไป เมื่อหันไปมองก็พบกองทัพนักข่าว อีกทั้งยังมีบรรดาเจ้าของค่ายเพลงต่างๆที่กรูเข้ามา “ รู้สึกยังไงคะที่ได้ดวลกีตาร์จนเกือบจะได้รับรางวัลชนะเลิศ ” “ น้องธัชครับสนใจที่จะออกเทปไหมครับ ” “ น้องธัชณรงค์ครับ ทางเรายินดีจะออกค่าใช้จ่ายในการเรียนต่อให้ ขอเพียงออกเทปกับค่ายเรา ... ” “ น้องคะ เราอยากให้น้องเดโมเทป ... ” “ คุณธัชณรงค์ครับ ผมเสนอชื่อน้องไปที่ค่ายเทป ... ” “ ” “ ” “ รูปที่ไพ่แสดงนั้นชัดเจนยิ่งนัก เดอะฟูล เขาคือคนโง่ในสายตาของคนอื่น ทว่าแท้จริงแล้ว ตัวเขาพร้อมที่จะก้าวเดิน พร้อมที่จะก้าวออกผจญภัยด้วยความฝันและความหวัง ” “ แม้ว่าจะมีอุปสรรคขวากหนามที่รออยู่มากมายตามเส้นทาง แต่เดอะฟูลก็จะไม่ย่อท้อ เขาจะฝ่าฟันมันไปให้จงได้  นั่นเพราะสายตานั้นหาได้จ้องจับที่อุปสรรคนั้นไม่ ” “ แต่สายตาของเขานั้นสถิตอยู่ที่เป้าหมายของการผจญภัยเสียมากกว่า ” ในใจหวนคำนึงถึงความหมายจากไพ่ทาโรต์ ... บัดนี้ความหมายทั้งหมดล้วนกระจ่างในใจ ธัชณรงค์รู้แล้วว่าการเลือกทางเดินชีวิตนั้นสำคัญยิ่ง แม้หนทางข้างหน้าจะไม่ราบเรียบ แม้เบื้องหน้าจะมีอุปสรรคขวากหนามเฝ้ารออยู่ แม้ใครต่อใครจะดูถูกว่าเลือกทางที่โง่เง่า แต่เขาก็จะเลือกทางที่ฝัน แม้มันจะยาก แม้มันจะลำบากหรืออาจจะล้มเหลว  แต่นั่นตัวเขาก็เป็นคนเลือกเองที่จะเดิน ชีวิตของตัวเรา ทางชีวิตก็ต้องขึ้นอยู่กับเรา จากคุณ : Luckard - [ 15 มิ.ย. 50 17:47:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ นี่เป็นตอนที่สนุกที่สุดที่ผมอ่านมาเลยแฮะ ไม่สิ เพราะรู้้สึกถึงความห่วงใยของพ่อแม่น่ะ ยิ่งตอนที่ พ่อขึ้นมาด้วยกีตาร์โปร่งแล้วด้วยเนี่ย ยอดเลย จริงๆถ้ามีอีกตอนที่เป็นด้านของคุณพ่อแต่เนื้อเรื่องไม่ซ้ำกับบทนี้ จะยอดมากเลยทีเดียว จะขาดไปก็ตอนอุบัติเหตุมั้ง เรียบไปนิดสำหรับผม จากคุณ : Jammaster_X - [ 15 มิ.ย. 50 18:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 the fool มีฝันและทำฝันให้เป็นจริว $$$$ดีจัง... จากคุณ : keroobob - [ 15 มิ.ย. 50 19:09:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ^________^ ว้า ไพ่ The Fool ออกซะแล้ว อิอิ แต่สนุกดีค่ะ ตอนนี้ จากคุณ : OpenMind (มายด์เอมี่) - [ 16 มิ.ย. 50 04:24:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม เป็นอีกบท ที่ดี ในความรู้สึก ความรักและความอาทรของพ่อ แม่ สามารถถ่ายทอด และสัมผัส ได้ในหลายทาง เป็นอะไรที่อบอุ่นใจดีฮะ รอลุ้นต่อไป บทสรุปจะเป็น อะไรกันแน่ จากคุณ : tanuki (one_tanuki) - [ 16 มิ.ย. 50 08:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ตัวเองกลับรู้สึกแปลกๆ ที่พ่อขึ้นมาช่วยเล่นกีตาร์ แม้จะตัดสินผลออกมาอย่างที่ควรเถอะ ให้เซอร์ไพรส์ว่ามีแขกมาร่วมแจมคงสวยดีนะคะ จากคุณ : scottie - [ 16 มิ.ย. 50 15:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15  มาส่งกำลังใจให้ค่ะ.....เมฆหมอกพัดไปแล้วค่ะมรสุม เดี๋ยวแดดจ้า ลมดี อะไรก็ดีตามค่ะพี่หมอ จากคุณ : Donut_ty - [ 17 มิ.ย. 50 03:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หูยยยย พี่หมอขรา อ่านตอนนี้แร้วขนลุกเยยอ่ะ เห็นบรรยากาศชัดเจนมั่กๆ ชอบค่ะชอบๆๆๆๆ จากคุณ : เลดี้ - [ 18 มิ.ย. 50 13:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บทนี้ซึ้งและสนุกมากๆ บทหนึ่งเลยค่ะ ชอบจังตอนที่พ่อขึ้นมาเล่นกีตาร์โปร่งคู่กับลูกบนเวที จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 18 มิ.ย. 50 14:26:17 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาอ่านแล้วครับ ช้าไปหน่อยเนื่องจากช่วงนี้กำลังวุ่นวาย (แถมมีเรื่องลงงานเขียนเรื่องใหม่ไปด้วย หุๆ) บทนี้ตอนเริ่มแข่งขัน ทำเอาผมตื่นเต้นลุ้นระทึกไปด้วยเลย สำหรับผม ขอขนานนาม The Fool ว่า ... "เจ้างั่งผู้ยิ่งใหญ่" ก็แล้วกัน!!! จากคุณ : QuaOs - [ 19 มิ.ย. 50 01:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ซึ้ง คิดถึงพ่อเลย  ให้ จากคุณ : Tahno - [ 20 มิ.ย. 50 05:58:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วซึ้งมากน้ำตาไหลเลยอะคะ ชอบมากเลยคะ วันนี้นั่งไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยนะคะ หนุกคะ หนุก จากคุณ : nuploy (crazy_ploy) - [ 23 มิ.ย. 50 06:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอ้ เยี่ยมมากค่ะ ตอนนี้ ซึ้ง~~ ...ถึงลีดกีต้าร์สองคนจะผิดกติกา แต่ชนะใจคนดู((คนอ่าน))อย่างเราค่ะ =^w^= จำได้ว่าเคยดูไพ่ทาโรต์ ได้ไพ่ The Fool เป็นไพ่ประจำตัว ตอนนั้นยังงงๆกับความหมาย แต่พออ่านตอนนี้แล้วยิ้มเลย... ปล.ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมาก ตอนที่แล้วก็มาคอมเมนท์ไม่ทัน...เลยอดร่วมสนุกด้วยเลย เสียดายจัง TT_TT จากคุณ : kooching - [ 25 มิ.ย. 50 23:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อัพเดตจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5549622/W5549622.html จากคุณ : Luckard - [ วันสุนทรภู่ 17:25:40 ]