ช่วงนี้ผมรู้สึกแปลกๆ…....
ผมรู้สึกว่าภรรยาของผมเปลี่ยนไป
ทุกๆการกระทำของเธอ แววตาที่เธอมองมาที่ผม
มันไม่ใช่มาจากความรัก มันทำให้ผมเสียวสันหลังทุกครั้ง

ผมพยายามคิดในทางที่ดี นึกถึงวันที่เราพบรักกัน
เธอสวยมากมาย เรียวขายาว ดวงตากลมโตสดใส
นั้นทำให้พบตกหลุมรักเธอเมื่อแรกเห็น

อาจเป็นเพราะผมรู้สึกไม่คู่ควรกับเธอ...
ผมเป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆ ไม่มีอะไรพิเศษ
ออกจะอ่อนแอด้วยซ้ำ บางที่เธอยังต้องช่วยดูแลบ่อยๆ

ผมและภรรยาอาศัยอยู่ในคอนโดขนาดใหญ่
พร้อมไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ชีวิตเราต้องการ
เรามีเพื่อนบ้านอยู่ในคอนโดห้องข้างๆเหมือนกัน
แต่ผมไม่ค่อยชอบพวกเค้าเท่าไหร่
ผู้ชายห้องข้างๆมันชอบมองภรรยาผมแปลกๆ
หรือผมจะคิดมากเกินไป? ผมเครียดและสับสนไปหมด

สิ่งเดียวที่ช่วยให้ผมผ่อนคลายคือการได้คุย ได้ระบาย
กับสาวน้อยคนหนึ่งที่บางทีเธอก็แวะมาเยี่ยมเยียนพวกผมบ่อยๆ
ความจริงเราคุยกันไม่รู้หรอก เพราะเราคุยกันคนละภาษา
ก็ใช้ภาษามือ ประกอบ พอเข้าใจกันบ้าง
อย่างน้อยก็พอ ที่จะระบายความอัดอั้น ในใจลึกๆได้บ้าง

วันนี้ภรรยาผม เดินเข้าหาผมอย่างเอียงอาย พร้อมกระซิบว่า
เธอตั้งท้องแล้ว แล้วเธอก็เดินผิวปากไปอย่างมีความสุข
ผมทั้งดีใจที่จะได้เป็นพ่อ แต่ใจอีกส่วนกลับกลัวจนบอกไม่ถูก
เธอท่าทางกระดี่กระด๊าตลอดทั้งวัน และเฝ้ามองผมอยู่ตลอด

ผมพยายามคิดแต่ในสิ่งดีๆ พยายามข่มตาหลับให้วันนี้ผ่านพ้นไป
แต่...ทั้งใดนั้น ผมก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นอย่างเจ็บปวด
ภรรยาของผม ค่อมอยู่บนร่าง มองมาที่ผมด้วยแววตา หื่นกระหาย
เธอค่อยๆฉีกร่างกายของผมกินอย่างช้าๆ น้ำเหนียวข้นทะลักออกจากร่างผม
เด็กสาวตัวน้อยกำลังมองมาที่เราทั้งคู่ แย่จริงๆผมไม่อยากให้เด็กน้อย
ต้องมาเห็นภาพที่โหดเหี้ยม  และสยดสยองเช่นนี้เลย
แต่สติค่อยๆหายจากไปผมอย่างช้าๆ......

เด็กสาวตัวน้อย ยืนมองตู้ใส่แมลงอย่างสนใจ พร้อมกับถามคุณตาว่า

"คุณตาค่ะ ทำไมตั๊กแตนถึงกินกันเองอ่ะค่ะ?"

คุณตามองเด็กน้อยแล้ว พร้อมเกาหัวแล้วตอบว่า

"อืม....ตั๊กแตน เออ...เวลาที่ตัวเมียจะมีลูก ก็จะกินตัวผู้ เพื่อเป็นอาหารบำรุง
ให้ลูก ก็ประมาณนี้แหละ มันเป็นวัฎจักรของชีวิตแมลง อย่างตั๊กแตนน่ะ"