อยากเขียนเรื่องสั้นค่ะ อ่านแล้วช่วย comment ด้วยนะคะ จะได้ปรับปรุง ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีเค้าโครงมาจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้นมาหลายปีก่อน ชื่อตัวละครและสถานที่ ได้ถูกตั้งขึ้นมาใหม่ค่ะ เริ่มเลยนะคะ :-
************************************************
กริ๊งๆๆๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกตัวเก่าดังลั่นห้อง เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับยกมือไปตบตรงปุ่มกดอย่างแม่นยำ
"เช้าแล้วเหรอเนี่ย"
เธอบ่นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า ก่อนจะหันไปมองเพื่อนร่วมห้องที่นอนอยู่ข้าง ๆ เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเมื่อสักครู่ ก็คงจะปลุกให้เพื่อนของเธอตื่นด้วยเหมือนกัน ซึ่งเธอก็เดาได้จากอาการพลิกตัวไปอีกทางของเพื่อน
เช้าวันนี้ อากาศค่อนข้างเย็น ทำให้เธอยังคงอ้อยอิ่งอยู่บนที่นอนต่ออีกหลายนาที ถึงแม้จะรู้ว่า ตัวเองมีเวลาไม่มากนัก แต่ความเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนและการฝึกซ้อมกีฬาโปรดของเธอ ก็มีอำนาจเหนือความกังวลเรื่องเวลาอันน้อยนิดนั้นจนได้
นิด คือชื่อที่เพื่อน ๆ ใช้เรียกเด็กสาว เธอนอนลืมตาโพลงอยู่ใต้ผ้าห่มอันอบอุ่น ก่อนจะหันไปมองเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนของเธอหลับไปแล้ว
'ทำไมนะ คนที่จะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงาน ทั้ง ๆ ที่เป็นวันหยุดเรียนจะต้องเป็นฉันด้วย ทำไมไม่เป็นเธอบ้างหละ วิ'
นิดกับวิ เป็นเพื่อนร่วมห้องเช่ากันมาตั้งแต่วันแรกที่พวกเธอทั้งสองคนย้ายเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ถึงแม้จะเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมานาน แต่วิถีชีวิตของเด็กสาวทั้งสองคนช่างแตกต่างกันยิ่งนัก
วิ เป็นคนอ่อนโยนและมองโลกในแง่ดี เธอมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะดี ถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยนัก แต่ก็ดีพอที่จะทำให้วิสามารถที่จะใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยได้อย่างสบาย ๆ โดยไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อจะหาเงินมาเรียนและจ่ายค่าห้องพัก
ส่วนนิด เป็นคนโผงผาง ตรงไปตรงมา และจริงจังกับชีวิตจนดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าวัยอันควร มาจากครอบครัวชาวนา การมาเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ ทำให้พ่อกับแม่ ซึ่งนับวันก็จะอายุมากขึ้นต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่านิด จะไม่เคยได้ยินพ่อกับแม่บ่นเรื่องนี้เลยก็ตาม แต่เธอก็คิดอยู่เสมอว่า จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาภาระทางบ้านให้ได้มากที่สุด
ฐานะที่แตกต่าง และวิถีชีวิตที่ผิดแผกของนิดและวิ ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อความเป็นเพื่อนของทั้งสองคนแต่อย่างใด นิดกับวิ เป็นเสมือนส่วนเติมเต็มในสิ่งที่อีกฝ่ายขาดหายไป ในฐานะเพื่อน ทั้งนิดและวิ ต่างช่วยเหลือ จุลเจือซึ่งกันและกันตามกำลังของตนอยู่เสมอ ๆ
ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของนิด ดูเหมือนจะเกิดขึ้นเหมือน ๆ กันทุกวัน ซ้ำซาก จำเจอยู่อย่างนั้นมานานกว่าสามปีแล้ว ตื่นเช้าขึ้นมา ก็เตรียมตัวเพื่อจะไปเรียน หลังเลิกเรียนก็จะไปซ้อมกีฬา ซึ่งถือว่าเป็นกิจกรรมที่ทำให้ชีวิตของเธอมีความสุขมากที่สุดในตอนนี้
ในวันเสาร์ นิดก็จะต้องตื่นแต่เช้า เพื่อที่จะไปทำงานที่บริษัทที่รับเธอเข้าทำงานในฐานะพนักงานชั่วคราว โดยที่เธอจะต้องนำงานที่เธอนำกลับมาทำไปเสนอให้กับหัวหน้างานด้วย การนำเสนองานของเธอในแต่ละครั้ง ก็จะส่งผลโดยตรงต่องานที่เธอจะได้รับในครั้งต่อ ๆ ไปด้วยเช่นกัน การได้ร่วมงานกับบริษัทนี้ ทำให้นิดรู้จักตัวเองมากขึ้น เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ชอบงานที่ทำอยู่ในตอนนี้เท่าใดนัก แต่ด้วยข้อจำกัดด้านเวลา ประสบการณ์ และความสามารถที่เธอมีอยู่ในตอนนี้ ทำให้เธอไม่มีทางเลือกมากนัก เธอตั้งใจไว้ว่า เมื่อเรียนจบมาแล้วเธอจะต้องทำงานที่เธอชอบและถนัดให้ได้
เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มาจากการทำงาน เธอจะใช้อย่างประหยัด มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอยอมจ่ายโดยไม่เสียดาย คือค่าห้องพัก เธอรู้ว่า ห้องที่เธอเช่าร่วมกับวิในตอนนี้ ราคาค่อนข้างแพง อย่างน้อยมันก็แพงกว่าหอพักในตลาด ที่เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งของนิดอาศัยอยู่ ห้องพักที่เธออยู่ในตอนนี้ สงบ และอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย ที่สำคัญ เธอได้อยู่กับวิ เพื่อนที่เธอคิดว่าดีที่สุดของเธอในตอนนี้
แต่ในบางครั้ง เธอก็อดที่จะรู้สึกน้อยใจไม่ได้ เมื่อได้เห็นเพื่อน ๆ จับกลุ่มคุยกันเรื่องแผนการเรียนต่อปริญญาโท บ้างก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศ บ้างก็จะเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในเมืองไทย ซึ่งนิดเอง ก็เคยคิด เคยฝันอยากจะเรียนต่อปริญญาโทเหมือนกัน ติดอยู่ก็เพียงว่า เธอไม่อยากจะทำให้ครอบครัวลำบากมากไปกว่านี้ เธอจึงได้พักความฝันของเธอเอาไว้ก่อน
การที่จะต้องอดทน และรอคอยเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เธอฝัน เป็นสิ่งที่นิดคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่เกิดมา สิ่งแวดล้อมก็ฝึกให้เธอเป็นอย่างนั้นมาตลอด แม้แต่ตุ๊กตาหมีราคาถูก ๆ ที่เธออยากได้สมัยที่ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยม เธอก็ยังต้องใช้เวลาเก็บหอมรอมริบอยู่หลายเดือนกว่าจะมีเงินมากพอที่จะซื้อ ครั้นถึงวันที่เธอมีเงินมาพอที่จะซื้อตุ๊กตาหมีตัวนั้น เธอกลับไม่ซื้อมัน เพราะต้องการเก็บเงินนี้ไปใช้สำหรับการไปทัศนศึกษาร่วมกับเพื่อน ๆ ในชั้นเรียนของเธอ
'เอาน่า อดทนอีกนิด อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว'
หญิงสาวสะบัดหัวแรง ๆ เพื่อที่จะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูผืนเก่า และอุปกรณ์ส่วนตัวอื่น ๆ ที่ใช้สำหรับอาบน้ำ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบ ๆ
เธอเดินออกจากหอพักแล้วเดินไปตามถนนเลียบคลองเล็ก ๆ ซึ่งเป็นถนนหลักที่จะพาไปสู่สถานีรถไฟ ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีทอง มีแสงสว่างส่องกระจายออกมาแทนที่แสงจากหลอดไฟที่ติดอยู่ริมถนน เช้าวันเสาร์แบบนี้ ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมาเท่าไรนัก สถานีรถไฟเล็ก ๆ แห่งนี้ ตั้งอยู่ภายในบริเวณมหาวิทยาลัย ดังนั้น คนที่มาใช้บริการส่วนใหญ่จึงเป็นนิสิต นักศึกษา อาจารย์ และเจ้าหน้าที่ที่ทำงานอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ นิดใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ก็มาถึงสถานี เธอเดินตรงไปซื้อตั๋ว
"วันนี้คนเงียบจัง" เธอพูดกับพนักงานขายตั๋วรถไฟวัยกลางคน
"ครับ เงียบ แต่ก็ดีไปอย่างนะผมว่า ผมจะได้มีเวลาคิดเรื่องส่วนตัวบ้าง" เขาพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เธอนิดหนึ่ง นิดยิ้มตอบพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วยกับเขา ก่อนจะรับตั๋วแล้วเดินไปยืนรอรถไฟที่ชาลชลา
************************************************
จากคุณ :
เสี้ยว...สุนทรภู่
- [
17 มิ.ย. 50 12:20:18
A:129.192.196.8 X: TicketID:139156
]
แม้เลือกเกิดไม่ได้
