เพียงหนึ่งคนเดินทางยามราตรี
ค่ำคืนนี้จะหยุดพักลงที่ไหน
ทั้งสับสนร้อนรนหม่นฤทัย
จะมีใครเป็นแสงดาวช่วยนำทาง
รอคอยมาเนิ่นนานผ่านกาลไกล
คอยหาใครสักคนบนทางกว้าง
กลับไม่พบคนใดมาร่วมทาง
เพียงอ้างว้างเดียวดายเพียงลำพัง
ราตรีล่วงลับผ่านเนิ่นนานวัน
ความเหงานั้นเกาะกุมใจเหมือนถูกขัง
ทั้งอ่อนล้าเศร้าสร้อยเจียนใจพัง
แต่ไม่ยั้งทนก้าวเดินฝืนต่อไป
ทั้งล้มลุกคลุกคลานยังหยัดยืน
ยังทนฝืนก้าวเดินไม่หวาดไหว
ความเจ็บล้นเศร้าลึกข้างในใจ
รอวันใหม่ทุกข์นั้นคงจะเลือน
กอบเศษใจด้อยค่าไร้ราคา
เดินมาบนทางชีวิตถูกขีดเปื้อน
ร้อยเฉดสีพันลายเส้นถูกบิดเบือน
หวังเพียงเพื่อนสักคนช่วยทุกข์คลาย
เดินมานานเหนื่อยนักจนได้เจอ
คนที่เพ้อเฝ้าฝันหาไม่ห่างหาย
ค่อยโอบกอดเอนอิงพักพิงกาย
ความเดียวดายก็ลับหายกับสายลม
--------------------------
เหนื่อยจังค่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะเร่งรีบขนาดนี้ แทบไม่มีเวลาให้ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากอ่านหนังสือ กลอนนี่ก็แต่งระหว่างรอเข้าเลคเชอร์ ทำไมการแข่งขันมันสูงนักก็ไม่รู้ ไอซ์รู้สึกว่าตัวเองกำลังวิ่งเหมือนคนบ้า เหนื่อยสุด ๆ เลยค่ะ
จากคุณ :
Argent
- [
17 มิ.ย. 50 21:04:36
]