PANTIP.COM : W5521668 <<<วรรณกรรมชายป่า สีขาว แซมเขียว หมายเลข ๑ ++บทคัดยั่ว++>>> [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

.0..0.
-++-

..
บทคัดยั่ว

ลมโชยโรยกลิ่นแก้ว หอมกรุ่นผ่านกายเป็นระลอก จักจั่นหรีดร้องเร่งเร้าเรียกเพรียกไพร เหมือนชายครวญลำนำยามห่างไกลไร้คู่เคียง ขณะคลื่นน้อยคะนองฝั่งธารริมถนนสายเล็กมุ่งสู่ชนบท เชิงสะพานข้ามห้วยสำราญแลร้างรา แทบจะไร้ผู้คน

ค่ำคืนเปลี่ยวหนาว บรรยากาศเป็นใจคล้ายดังฝัน หนุ่มสมัยแลสาวน้อยนามอิน นั่งเคียงไหล่มุ่งหมายระบายความในใจ ในไม่ช้าก็เอนโอบอิงแอบแนบเนื้อใต้เงาจันทร์

ฟ้ามืดแล้ว ใต้เดือนแรมทอแสงสาดบาดอารมณ์ หลังเงาไม้ยามไร้ซึ่งผู้คนสัญจรผ่าน สองหนุ่มสาวจึงลอบเร้นกายเล่นบทละครชีวิตแนวพิศวาส

รอยยิ้มของอินช่างละมุนละไม สังเกตได้ว่าแทบไม่รู้สึกอายเขิน ในใจหวังเต็มเปี่ยมว่า หากหนุ่มกล้าพอจะสัมผัสเรือนกาย โลมไล้ผิวผ่องยองใยเนียนนุ่มหนั่นเนื้อโนมพรรณ อาจพึงใจยอมปล่อยกายให้เพลิดเพลินลอยล่องไป จนสาสมใจซึ่งสวรรค์วิมานบน

นกเค้าเจ้ากรรมถลากู่ก้องร้องเล่นลู่ลม สาวจึงผวาแนบซบซุกอุ่นอกหนุ่ม แอบชำเลืองชมวิหกราตรีสยายปีกเหินร่อน ในลีลาระรวยลม ลดเลี้ยวโฉบเฉี่ยวห้วยโคกโตรกเนินเพลิดเพลินกาย

ดึกแล้ว น้ำค้างโปรยละอองฉ่ำชื้น บรรยากาศช่างแสนยะเยือก เหมือนจะช่วยชี้ชวนให้ชายอ้อมโอบละเลงเริง ใต้เชิงสะพานใหญ่ยาวทอดข้ามธารผ่านราวทุ่ง ไม่นาน สาวทอดบั้นท้ายกลมกลึงระทวยเอน ท้าทายทั้งชายและสายลม ยินยอมเผยอใจ ให้หนุ่มได้คลายกำหนัดกลัดเก็บซึ่งความใน

คืนเปลี่ยวหนุ่มคิดเที่ยวท่องล่องพงไพร แต่สองจิตสองใจจนพลาดพลั้ง ก็หวาดเสียวงูเงี้ยวสิงห์สา เลยหยุดอยู่ชายป่าไม่กล้าแหวกพงหญ้า

ให้ตาย นี่มันเสียเชิงชาย เพราะไม่ชาญเชี่ยวถึงขั้นแหวกป่าตะลุยดง

จนสาวเสนอจะพาลัดอ้อพงลงริมธาร เลาะร่องท่องท้องน้ำที่แฉะชื้น อาบไล้จนเปียกชุ่มรินรองนองเนือง หรือจะพากันเล่นละเลงเลอะให้ชื่นฉ่ำเปียกปอนไปทั่วร่าง แล้วประพรมละอองน้ำใส่กัน แลพร่างพรายสบายตัว ก็ยอม แต่ทว่าหนุ่มไม่มีปัญญาตอบสนอง

ก็สมัยดันใจเต้นตุบตับตื่นวิตกวกวน ประหม่ามือไม้ชื้นเหงื่อแตกลานลน จนใจชะงักงันไม่อาจรุกคืบ แต่กลับถอยกลัวตัวสั่น รีรอจวบจนราตรีวาบหวามโบกมือผ่านไปอย่างไร้ค่า น่าสลดแบบว่า เลอะเทอะหมดสิ้นลวดลาย ล่มลงตั้งแต่ยังไม่ทันจะออกเรือ

“ขอประณาม นายสมัย คือชายโง่ มัวห่วงหาห่าเหวห่วยโฮ”

“โอ้เอ้ โอ๊ะโอ น่าโห่ฮา”

“ทำมะทำมังทุกขัง อีหยัง ก็ไหลหลั่งพรั่งพรู ดูเซื่องซึม เซ่อซ่า”

“โอ้โฮ นี่แหละไก่ละอ่อนคอพับคออ่อนน่าสมเพช ทุเรศทุรัง”

“เสียดายจัง วิมานหวามต้องพังล่มจมทลายสลายลง”

“ฉะนี้แลฯ”

…
อีกที
สำหรับ นิพนธ์ต้นฉบับ
ถ้าไม่มีคนอยากอ่าน ก็ป่วยการเอามาลงครับ
อยากอ่าน..ก็..ส่งเสียงกันหน่อย....เพื่อนๆ
ตอนนี้ นายวรุณ ขอวาบหวิวไปคนเดียวก่อน..ละกัน
...

..
ขอให้สุขสมอารมณ์หมาย

whiterose

..
แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 50 14:32:39

จากคุณ : นายวรุณ (วรุณนฤมล) - [ 18 มิ.ย. 50 14:28:17 ]