ครูอนรรจ สะดุ้งมอง แล้วจ้องพินิจ
เหมือนเหลือเกิน เหมือนยอดมิตร เคยหมายมุ่ง
ฝืนยิ้มตอบ ขอบใจหนา มาทักลุง
นี่คุณแม่ คงจักยุ่ง ไม่มีเวลา
หนูไปเถิด บอกแม่เรา ลุงเอาใจช่วย
ให้รำสวย เหมือนก่อนนี้ ดีหนักหนา
จำคำลุง บอกให้ถ้วน ล้วนคณนา
หากพบกัน คราวหน้า จะขอบใจ
เมื่อมองตาม เจ้าหลาน ผ่านวิถี
เรื่องที่นาน ผ่านชีวี ผ่านมาใกล้
เหมือนยังอุ่น ละมุนฉม ผ่านลมหายใจ
ดังย้ำเตือน เสมือนผ่านไป เพียงวันวาน
*. . . . . . . .
ยังจำมั่น
ยังจำวัน ที่อบอุ่น ละมุนหวาน
วันที่ใจ เหนื่อยล้า มาแสนนาน
ได้พบพาน ความงามชัด แสนมหัศจรรย์
เราคุยกัน ใต้ร่ม พรมไพรพฤกษ์
ถ่ายทอดทั้ง ความรู้สึก แลความฝัน
บางครั้งอาจ แย้งด้วยเรื่อง คล้ายเคืองครัน
แต่ฟ้องกัน ด้วยแววตา. . . ว่า. . .ไม่. . .ใช่. . .เลย
เมื่อใจไหว ใกล้ล้มโค่น ปลอบโยนอยู่
ให้ความหวัง ให้ต่อสู้ รู้เอื้อนเอ่ย
ให้ความหวาน. . . หวานสนิท ใกล้ชิดเชย
ดังจักเกลื่อน ช้ำที่เคย. . . ให้. . .ผ่านไป. . . . .*
. . . . . . . . . . .
ครูอนรรจ ยังยิ้มทั้ง ภวังค์เมื่อตื่น
แต่ก็ฝืน ว่าเลอะเลือน เฟือนไปได้
มันสายเกิน อดีตหวาน นานแสนไกล
หาประโยชน์ อันใด ในดวงจินต์
ณ บัดนี้ วงปี่พาทย์ องอาจยิ่ง
ละครรำ ก็พร้อมสิ่ง เสกสรรค์สิ้น
อีกไม่กี่ นาที มียลยิน
มหาศิลปายุทธ์ ฤทธิรุทร์ สำแดง.
. . . . . . . . . . .
* จาก
บทกวี หวัง # ๒
ย่างก้าว
ใน ซีรี่ส์ ชุด หวัง. *
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 50 20:06:04
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
19 มิ.ย. 50 19:51:51
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๑๐
