ผมชื่อชลธรครับทำงานในสำนักงานรับออกแบบและตกแต่งภายในแห่งหนึ่งใน
กรุงเทพมหานคร งานถนัดของผมก็คืองานออกแบบ ผมใช้โปรแกรมเกี่ยวกับ
กราฟฟิกได้เกือบทั้งหมดล่ะครับ ต่างจากเนตรชนก เธอเป็นธุรการของสำนักงาน
ของเรา รายนั้นถนัดงานด้านเอกสาร เธอใช้โปรแกรมเกี่ยวกับงานเอกสาร
ได้แทบทั้งหมดเช่นกัน ผมกับเธอมักจะแอบแชทกันเสมอเพราะสำนักงานของเรามี
ระบบเครือข่ายเชื่อมโยงถึงกันทั้งหมด

ผมรู้จักเนตรชนกก็เพราะวันหนึ่งเธอเจอปัญหาไวรัสคอมพิวเตอร์จนถึงขั้นต้อง
ฟอร์แมทฮาร์ดิสใหม่ ผมก็เลยให้เธอยืมพื้นที่บางส่วนในเครื่องเพื่อสำรองข้อมูล
อันนี้ต้องยกความดีความชอบให้เจ้าไวรัสตัวร้ายซะหน่อย

หลังเลิกงานผมกับเธอมักจะใช้เวลาไปกับการเดินดูของในร้านค้า หรือไม่ก็เดินเล่น
ในพันทิพย์ ไปฟังเพลงตามสถานีวิทยุ ชีวิตง่ายๆแต่ผมก็มีความสุข ความรู้สึกของผม
ที่มีต่อเธอในตอนนี้ ผมยอมรับว่ามันมากไปกว่าคำว่าเพื่อน ...แต่ผมก็ยังคงไม่กล้าที่
จะบอกความในใจให้เธอรู้ ....แต่ผมก็คาดหวัง ...ว่าเธอเองก็น่าจะรู้

ในขณะที่ความ(แอบ)รักของผมกำลังไปได้สวย บริษัทมีการขยายงานเพิ่มขึ้น
ทำให้ผมแทบจะไม่มีเวลาพักเลย แต่ผมก็แอบส่งข้อความทักทายไปให้เธอเสมอๆ
ดูเหมือนงานเธอก็เพิ่มขึ้นเช่นกันแต่ก็ไม่เคยลืมที่จะตอบข้อความกลับมาทุกครั้ง..
ผมเองก็เคยคิดนะ ว่าทำไมไม่บอกเธอไปตรงๆว่า ..รัก ..แต่ก็นั่นละ ไม่เห็นต้องรีบ
ในเมื่อเธอเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครอื่น...

จากงานที่เพิ่มขึ้นทำให้แผนกของผมทำงานกันชนิดที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลย
แต่ถึงกระนั้นผู้บริหารก็มักจะมองว่าผมทำงานได้ช้าลงและประสิทธิภาพน้อยลง
ทุกวัน หลายครั้งที่ผมทำงานจากเช้าจนถึงเช้าอีกวัน แต่สุดท้ายก็ได้แต่เสียงตำหนิ
ว่าทำงานช้า... นั่นดีที่สุดที่ผมจะทำได้แล้วนะ ..ผมไม่คิดว่าจะมีใครยอมทุ่มเทให้กับ
บริษัทได้เท่ากับผมอีก..

ความอัดอั้นนี้ผมมักจะระบายให้กับเนตรชนกฟังเสมอ .. กำลังใจจากเธอดูเหมือน
จะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังพอที่จะมีใจฮีดสู้ที่จะทำงานต่อ.. ความสัมพันธ์ของเรา
เป็นที่รับรู้ของเพื่อนร่วมสำนักงานจนสร้างความมั่นใจให้กับผม ว่าเธอคงรู้...ในสิ่ง
ที่ผมอยากจะบอก...เพียงแต่ยังไม่ได้บอก...และเธอเอง..ก็ไม่เคยถาม...

ความสัมพันธ์ของเราเริ่มเปลี่ยนแปลงก็เมื่อ....กมล... รุ่นน้องของผมเข้ามาทำงาน
ในสำนักงานเดียวกัน กมลนั้นเข้ากับคนได้ง่าย มีเสน่ห์ ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงแอบ
ชอบอยู่เหมือนกัน ผมเป็นคนแนะนำให้ กมลได้รู้จักกับเนตรชนก และดูเหมือน
เราทั้งสามจะเข้ากันได้ดี กมลเองเข้ามาช่วยรับภาระงานจากผมไปได้มากทีเดียว
ทำให้ผมเองพอจะมีเวลาที่จะชวนเนตรชนกไปเที่ยวได้บ่อยขึ้น

แต่สิ่งที่ผมพบก็คือเนตรชนกมักปฏิเสธผม.. แรกๆผมยังคิดว่าอาจเป็นเพราะงานเธอ
ยุ่ง เลยไม่มีเวลาและอยากพักผ่อน แต่นานเข้าทำให้ผมไม่แน่ใจ บางครั้งผมพบเธอ
และกมลไปด้วยกัน ไปในที่ที่ผมเคยพาเธอไป.. นี่ผมกำลังจะเสียเธอไปหรือเปล่า
อาจจะถึงเวลาที่ผมต้องเอ่ยปากบอกในสิ่งที่มันล้นท่วมใจผมอยู่ให้เธอได้รู้..........
ความรักของผม...

วันนั้นผมตั้งใจจะบอกเธอถึงสิ่งที่อยู่ในใจผม แต่ก่อนเลิกงานเล็กน้อย เนตรชนก
ก็ล้มป่วย .... และจากวันนั้น เธอก็มีสุขภาพไม่ดีมาโดยตลอด ความตั้งใจของผมก็
เป็นอันต้องล้มเลิกไปเพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจและต้องคิดมาก..............
สำหรับเจ้ากมลในระยะหลังที่เนตรชนกไม่สบาย เขาก็ห่างออกไป ดูเหมือนว่า
จะไปให้ความสนใจกับเด็กสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่...

ผมไม่เคยซ้ำเติมเธอในเรื่องนี้ ผมพร้อมที่จะให้อภัยเธอเสมอ..ไม่ว่าเธอจะเป็น
อย่างไร...นั่นคือสิ่งที่ผมคิดมาตลอด ....
เนตรชนกไม่สบายบ่อยขึ้น ....เธอออกจะกังวลว่าหากอาการของเธอยังไม่ดีขึ้น
ทางบริษัทจะยังให้เธอทำงานอยู่มั้ย... ผมปลอบเธอไปว่าเธอมีค่าสำหรับบริษัท
นี้อีกมาก.. ทั้งที่ผมเองก็ไม่ค่อยสบายใจในเรื่องนี้มากนัก.....จนกระทั่งวันหนึ่ง

เนตรชนกไม่มาทำงานผมได้แต่กระวนกระวายว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ...
เธอจะเป็นอะไรหรือเปล่า... ทำไมเด็กรุ่นน้องอย่างเธอถึงโชคร้ายนัก...ผมเสียอีก
ที่อายุมากกว่า..น่าจะป่วยมากกว่าเธอ...ผมคิดฟุ้งซ่านไปหลายวัน..
แต่สิ่งที่แน่วแน่ที่เกิดขึ้นในใจผมก็คือ....ผมต้องบอกสิ่งที่อยู่ในใจผมกับเธอให้ได้
ทำไมผมถึงปล่อยเวลาให้มันล่วงเลยมาจนป่านนี้ ...แต่นั่นละ เรามักไม่เห็นคุณค่า
สิ่งไหนจนกว่าเรากำลังจะสูญเสียมันไป..หรือเสียมันไปแล้ว... มันคงไม่ยากกับแค่
คำสั้นๆเพียงคำเดียว.... รัก.....

แล้วเนตรชนกก็กลับมา....เหมือนยกภูเขาออกจากอก... ดูเหมือนเธอจะแข็งแรงดี
แล้ว ดูเหมือนจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ.. เย็นวันนั้นผมชวนเธอไปเดินเล่น..แต่เธอปฏิเสธ
และทำตัวเหินห่าง... นี่เธอลืมไปหรืออย่างไร ว่าในช่วงเวลาที่โหดร้ายนั้น...มีเพียง
ผมที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ.... และแล้ว..ผมก็ได้พูดมันออกไป..กับคำว่ารักที่ผมเก็บ
ซ่อนมากนาน....

แต่สิ่งที่ได้กลับมามันทำให้ผมหัวใจสลาย....สิ่งที่ผมได้จากเธอมีเพียงความเฉยชา..
เธอบอกว่า..เรา...เพียงแค่รู้จักกันเพียงผิวเผิน... รู้แต่เพียงว่าผมคือ ชลธร..ในขณะที่
เธอคือเนตรชนก... นั่นคือเธอจริงๆหรือผมพยายามค้นหาคำตอบ... มันเกิดอะไรขึ้น
ในระหว่างที่เธอหายไป...หรือเธอสูญเสียความทรงจำ..หรือเธอต้องการปฏิเสธผมมา
โดยตลอดโดยที่ผมไม่รู้.....

ภาพที่เห็นตรงหน้าผมมืดลงหลังจากรู้สึกโดนกระแทกอย่างแรง.... นี่มันอะไรกันนะ
ใครทำอะไรผม....ผมรู้สึกอ่อนล้าลงอย่างบอกไม่ถูก ...รอบๆตัว ผมมองไม่เห็นใครอีก
นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน..ความรู้สึกของผมมันค่อยๆเลือนลางไปจนสิ้นสุด.....

...................................................................................................................................
"พี่ชลธรเอาไงกับเครื่องเก่าของพี่น่ะ" กมลถาม
"ไม่รู้ว่ะ ทำอะไรได้มั่ง" ชลธรถามรุ่นน้อง
"ทำอะไรไม่ได้มากหรอก รุ่นเก่ามาก ไปอัพเดทแบบเครื่องยัยเนตรชนกก็ไม่ได้"
กมลบอก
"ถึงอัพได้ก็ไม่คุ้มแล้วพี่ ทำงานด้านกราฟฟิกไม่ไหวแล้ว ช้าสุดๆ" กมลพูดต่อใน
ขณะที่ต่อสายเพาเวอร์และระบบแลนให้กับเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่
ของชลธร
"เอาล่ะ ลองสตาร์ทเครื่องใหม่ดูนะพี่"
"ได้ งั้นเอาเลย" ชลธรบอกกมลพร้อมกับเอื้อมมือไปกดปุ่มสตาร์ทเครื่องคอมพิว
เตอร์ตัวใหม่...ไฟสีเหลืองที่ตัวเครื่องกระพริบแสดงการทำงาน.....
.................................................................................................................................
"สวัสดีครับ เนตรชนก"
"สวัสดีค่ะ.. คุณชลธร"
"ผมทำงานที่แผนกออกแบบครับ ว่างๆคุยกันนะครับ"
"ค่ะ เรียกได้นะคะ ไอพี เนตรชนก xxx.xx.xx.xx ค่ะ"
"ครับ ไอพีผม yyy.yy.yy.yy ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
...............................................................................................................................
"แลน โอเคมั้ยพี่ "กมลถาม
"โอเค มองเห็นเครื่อง ยัยเนตรแล้ว" ชลธรบอก
"วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้แม่บ้านขนเครื่องเก่าไปเก็บ" กมลบอก
ชายหนุ่มทั้งสองเก็บอุปกรณ์ในการประกอบและต่อพ่วงเครื่องคอมพิวเตอร์จนเรียบ
ร้อยและออกจากสำนักงานแห่งนั้นไป....โดยทิ้งเครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าตัวหนึ่ง
วางอยู่ที่มุมห้องอย่างเงียบเหงาและเดียวดาย........


คุณเคยรู้สึกบ้างไหม ว่าบางครั้งที่คุณฝัน...มันช่างชัดเจนเสียยิ่งกว่าความจริง........

................................................................................................................................