ความคิดเห็นที่ 1 ความทรงจำสุดท้ายที่ปลายฝัน โดย : เปียรุส เสียงของหัวใจที่เต้นระรัวราวมีกลองเข้าไปกระหน่ำตีอยู่ในอกในตอนนี้ ทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นกุมอกด้านซ้ายที่เป็นตำแหน่งหัวใจตัวเองด้วยกลัวว่ามันจะหยุดเต้นหรือไม่ก็อาจจะกระแทกตัวออกมาจากผิวเนื่องของฉัน แล้วจู่ ๆ น้ำตาเม็ดใสก็เอ่อล้นหลั่นริน ความรู้สึกคุ้นเคย เจ็บปวด เหงา ความรัก และความเสียใจ ประดังประเดกันเข้ามาในความรู้สึกที่ไม่รู้ผุดขึ้นมาจากที่แห่งใด ด้วยสาเหตุใด แต่ความรู้สึกส่วนลึกเหมือนกำลังบอกว่าฉันรอคอยวันนี้มาแสนแล้ว ฉันรู้ว่าเพราะภาพตรงหน้าทำให้หัวใจปวดร้าว เสียงตะโกนของความเศร้าที่ถูกบีบคั้นจากภายในส่งเสียงกรีดร้องก้องไปมาอยู่ภายในสมอง จังหวะการเต้นของหัวใจรุนแรงจนมือที่วางแนบอยู่ตรงตำแหน่งรู้สึกถึงแรงนั้นได้เป็นอย่างดี สองตาของฉันจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลายหลากปนเปกันไป รวมถึงความตกใจที่ในที่สุดฉันก็ได้เจอคำตอบที่ฉันเฝ้าหา ทั้ง  ๆ ที่ภาพตรงเบื้องหน้านั้น เป็นเพียงภาพวาดครึ่งตัวของหญิงสาวคนหนึ่ง ดวงตาของเธอทอดมองมายังฉันด้วยรอยตาอ่อนหวานและเต็มไปด้วยความรัก ริมฝีปากสีชมพูอ่อนหวานส่งยิ้มบางเบา ผมสีดำยาวสลวยของเธอถูกพันพาดเป็นเกลียวร้อยด้วยไข่มุกสีขาวแวววาว ภายใต้ร่มไม้ของสวนสวยที่ไหนสักแห่งที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย เพียงแต่นึกไม่ออกเท่านั้น น้ำตาอุ่น ๆ รินไหลจากขอบตาลงสู่แก้มนวลไม่ขาดสาย ความรู้สึกโหยหาพุ่งขึ้นมาจากจุดหนึ่งภายในร่างกายอย่างรุนแรง และฉันยังคงถูกตรึงด้วยสายตาของภาพหญิงสาวในภาพเขียนนั้น จนไม่สามารถละสายตาตัวเองจากภาพนั้นได้ ปล่อยให้น้ำตารินไหลยู่เช่นนั้น โดยไม่สนใจคนที่มาเดินชมภาพเขียนจะหันมามองอย่างแปลกใจ ฉันยังยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมรอยน้ำตา จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งเดินมายืนอยู่ด้านข้าว เขายืนเงียบ ๆ  จนเมื่อฉันหันกลับไปมอง ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่หาใช่ใครที่ไหนเลย แต่กลับเป็นคนที่ฉันคุ้นชินมานานแสนนาน สายตาของเขาที่หันมาเจอฉันฉายแววแปลกใจ ทำให้ฉันต้องใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่กำลังรินไหล ก่อนเอ่ยทักทายเขา “หมอเต มาได้ยังไงคะ” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปทั้ง ๆ ที่เสียงตัวเองก็ยังสั่นไหว “หมอน่าจะถามคุณมากกว่าว่าคุณมายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไม” แววตาปราณีอ่อนโยน ของคนตรงหน้าทอดมองมาอย่างสงสัย “พิน ไม่ทราบค่ะ” ฉันตอบคำถามนั้นไปอย่างที่ใจตัวเองรู้สึก คนตรงหน้าเพียงขมวดหัวคิ้ว คงยังไม่พึงพอใจกับคำตอบที่ได้รับ ฉันมักจะจับทุกความรู้สึกบนสีหน้าของหมอเตชินท์ หรือหมอเตได้เสมอ ว่าเขากำลังรู้สึกเช่นไร อาจเพราะความคุ้นเคยที่เขาเป็นหมอประจำตัวฉันมานานก็เป็นได้ และถ้าหากฉันบอกใคร ๆ ว่า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ต สวมแว่นตาแฟชั่นสีต้ำตาอ่อน ผมยาวปะบ่าถูกรัดด้วยหนังสีน้ำตาลเส้นยาว คนนี้เป็นหมอก็คงไม่มีใครยอมเชื่อฉันสักเท่าใดนัก เพราะหมอเตเป็นคุณหมอที่ไม่เหมือนคุณหมอสักเท่าใดนัก ตามปกติคุณหมอส่วนใหญ่ที่ใคร ๆ คิดก็คงจะเป็นชายหนุ่มที่แต่งกายเรียบร้อยและเนี้ยบไปทุกระเบียดนิ้ว แต่หมอเตตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง เขาอาจจะไม่นิยมการแต่งกายทำนองเดียวกันกับที่หมอทั่ว ๆ ไปทำกัน แต่ถ้าพูดถึงในความเป็นหมอแล้วล่ะก็ หมอเตเห็นหมอที่ดีมากคนหนึ่งทีเดียว รับผิดชอบดูแลและห่วงใยคนไข้ในความดูแลอย่างเต็มที่ อาจจะยกเว้นแต่เครื่องแต่งกายภายใต้ชุดกราว์นสีขาวสะอาดของหมอเต ที่บางครั้งฉันแอบเห็นกางเกงยีนส์ กับเสื้อเชิ้ตอยู่ด้านใน แต่ในบางครั้ง หมอเตก็สามารถแต่งตัวได้เรียบร้อยสมกับเป็นคุณหมอ แต่ก็น้อยครั้งล่ะที่จะได้เห็น และนั่นก็เป็นเหตุผลให้คุณหัวหน้าพยาบาลจอมเฮี้ยบของโรงพยาบาลเคยต่อว่าคุณหมอเรื่องการแต่งตัวไม่สุภาพ แต่คำตอบที่ทำให้คุณพยาบาลเจ้าระเบียบอึ้งไปก็คือ “ผมใส่กางเกงยีนส์แล้วรักษาคนไข้ไม่ได้หรือครับ” แล้วคุณหมอก็เดินหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีออกไปจากหน้าวอร์ด ปล่อยให้หัวหน้าพยาบาลผู้สูงวัยยืนอ้าปากค้าง ส่งค้อนตามหลังไปจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ฉันได้แต่แอบหัวเราะอยู่ที่ข้างประตูห้องเท่านั้น “คราวนี้บอกหมอได้หรือยังว่ามาทำอะไรที่นี่ แล้วมายืนร้องไห้ทำไมกันคุณชลพินท์” น้ำเสียงเอื้ออาทร ห่วงใยดึงฉันให้กลับออกมาจากภาพในวันเก่า ๆ ก่อนตวัดสายตากลับไปมองภาพตรงหน้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกเช่นเดิม เจ็บปวด รัก และเสียใจจนต้องหลั่งน้ำตา “พินก็ไม่รู้คะหมอเต รู้แต่ว่า ภาพผู้หญิงคนนี้ทำให้พินร้องไห้ และก็รู้สึกอะไรสับสนไปหมด” ฉันเล่าได้เพียงเท่านั้น พอมองไปที่หมอเต เขาเองก็กำลังมองภาพนี้เช่นกัน ฉันจึงเอ่ยปากถามกลับไปใหม่อีกครั้งว่า “แล้วหมอเตมาทำอะไรที่นี่คะ” “อ้อ...พอดีเพื่อนหมอเป็นเจ้าของแกลลอรี่นี้ แล้วมันบอกว่าวันนี้เป็นวันแรกที่เปิดแสดงภาพเขียนของเพื่อนหมอน่ะ” “หมอมีอะไรให้คนป่วยอย่างพินแปลกใจอีกแล้วนะคะ นอกจากการแต่งตัวที่ไม่เหมือนหมอเอาเสียเลย” ฉันเอ่ยปากแซวเขาพร้อมได้รับรอยยิ้มบาง ๆ จากคนข้างกาย แต่ถึงแม้ว่าจะพยายามสั่งให้ตัวเองหยุดร้องไห้ขนาดไหน ทันทีที่หันกลับไปมองภาพนั้นหัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที และน้ำตาก็เอ่อล้นราวกับฉันไปกดโดนปุ่มอัตโนมัติอะไรสักปุ่มในตัวเข้า ทำให้น้ำตาหลั่งริน ฉันรู้ว่าควรเดินจากตรงนี้ไปก่อนที่ใคร ๆ จะมองว่าเพี้ยนที่มายืนร้องไห้เช่นนี้ แต่ฉันทำไม่ได้ ขาของฉันราวกับมีรากและชอนไชลงไปใต้พื้นผิว ตรึงฉันไว้ตรงภาพถ่ายผู้หญิงคนนี้ “พินก็ทำให้หมอแปลกใจที่มาเจอที่นี่ ทั้ง ๆ ที่น่าจะนอนพักอยู่ที่บ้าน” คำพูดนั้นเป็นเหมือนคำดุที่ลดทอดความน่ากลัวลงไป แต่เจือไปด้วยความห่วงใยเข้ามาแทนที่ “พินก็ไม่ทราบ จู่ ๆ ก็นึกอยากมาที่นี่ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยจะชอบงานศิลปะพวกนี้สักนิด แต่พินก็มา พินว่าตัวพินแปลกไปตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล” ฉันตอบคำถามนั้นด้วยความรู้สึกส่วนลึกที่บอกใครไม่ได้ แม้กระทั่งคนในครอบครัว เพราะไม่อยากให้ใครห่วงมากไปกว่านี้อีกแล้ว “มานี่ดีกว่า ไปหาที่นั่งคุยกัน ยืนนาน ๆ ไม่ดีกับสุขภาพนะ” มือหนาอุ่น นิ่มสมกับเป็นมือของหมอ รวบมือของฉันเอาไว้ในอุ้มมือของเขา ก่อนใช้แรงดึงเพียงเล็กน้อยก็กระชากฉันให้หลุดออกมาจากพื้นตรงหน้ารูปภาพนั้นง่ายดาย ราวกับว่าฉันไม่ต้องใช้ความพยายามสักนิดที่จะจากมา แต่ฉันก็ไม่วายหันกลับไปมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ ปวดร้าวในหัวใจ แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 50 11:27:36 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 23 มิ.ย. 50 10:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ร้านนมเล็ก ๆ ที่อยู่ในบริเวณอาร์ตแกลลอรี่นั้นเป็นที่ ที่หมอเตพาฉันมาทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับสั่งนมเย็นและขนมปังสังขยาอุ่น ๆ ให้ทาน ส่วนหมอเตนั้นทานเพียงกาแฟดำแก้วเดียว พร้อมกับนั่งจ้องครุ่นคิดอะไรอยู่เงียบ ๆ “หัวใจเป็นยังไงบ้าง” จู่ ๆ หมอเตก็เอ่ยปากถามฉันขึ้นมา ดวงตาคู่เรียวทอดมองอย่างจับสังเกต แววสงสังครุ่นคิดกำจายอยู่ในสายตาหลังแว่นตาแฟชั่นสีน้ำตาลอ่อน “ก็ปกตินี่คะ” “ไม่มีอะไรจะบอกหมอใช่ไหม” หมอเตยังคงถาม และหัวคิ้วก็ขมวดเมื่อความสงสัยยังไม่กระจ่าง มันเป็นนิสัยประจำของเขาไปแล้ว “หมอไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองขึ้นมาหรือไงคะ” ฉันย้อนถามพร้อมรอยยิ้ม และคำถามนั้นทำให้สีหน้าของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปอย่าน่าตกใจ เขาเสมองแก้วกาแฟในมือ จนฉันต้องรีบถาม “พินพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะหมอเต” “ปะ..เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่ความรู้สึกวูบเดียวที่จู่ ๆ มันก็แว่บขึ้นมา” เขาตอบกลับมามือที่จับแก้วกาแฟสั่นน้อย ๆ “งั้นหรือคะ” “จริง ๆ แล้วพอคุณพินพูดประโยคตะกี้ออกมามันทำให้หมอนึกถึงใครบางคนที่เคยเอ่ยประโยคนี้กับหมอก่อนที่เธอจะเข้ารับการผ่าตัดน่ะ” จู่ ๆ เขาก็พูดมันออกมาให้ฉันฟัง โดยมือยังไม่กลายไปจากแก้วกาแฟแม้แต่น้อย แม้กระทั่งดวงตาก็จับอยู่ที่แก้วใบนั้น “หมอเตคะ ถ้าพินจะเล่าอะไรให้หมอเตฟังหมอเตจะว่าพินบ้าหรือเปล่าคะ” ฉันบีบมือตัวเองแน่นเมื่อตัดสินใจที่จะพูดเรื่องบางอย่างให้คนตรงหน้าฟัง หลังจากเคยพูดให้ครอบครัวฟังแล้วทุกคนคิดว่า ฉันคิดไปเอง ฉันจึงเลิกพูดไป แต่นั่นก็ไมได้หมายความว่า สิ่งที่ฉันประสบจะหายไปด้วยเมื่อฉันเลิกพูด เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันทันที “อะไรครับ” “ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลพินเป็นปกติดีทุกอย่าง จนกระทั่งเมื่อสองอาทิตย์ก่อนพินเริ่มฝัน” เสียงสั่น ๆ ของฉันทำให้หมอเตถอดแว่นตาอออก เขาขยับตัวนั่งหลังตรงรอฟังในสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด “ฝันอะไรครับ” “พินฝันเห็นผู้หญิงในภาพเขียนภาพนั้น เธอกำลังยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ มีบ้านหลังเล็ก ๆ ในป่าเขียวขจี ด้านหน้าเป็นเวิ้งน้ำกว้างใหญ่ มีงานแต่งงานเล็ก ๆ และก็มีผู้ชายอีกคนที่พินมองเห็นหน้าเขาไม่ชัดเท่าผู้หญิงคนนั้น พินฝันมาทุกคืนเป็นอย่างนี้วนเวียนไปมา” สีหน้าของหมอเตเปลี่ยนไปราวกับเรื่องที่เธอเล่านั้นเขารู้อยู่ก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้ปริปากพูดอะไร “หมอเตคะ พินกำลังสงสัยว่าที่พินเห็นคือภาพในความทรงจำของผู้หญิงคนนั้น คนที่อาจจะเป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้ของพิน พินถามได้ไหมคะว่าหัวใจของดวงนี้ใครเป็นคนให้มา ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าคะหมอ” คำถามของฉันทำให้คนตรงหน้าผงะไปราวกับโดนตีแสกหน้าหน้าด้วยไม้หน้าสามที่มองไม่เห็น แววตาตกใจของเขาทำให้สิ่งที่ฉันอยากจะพูดออกไปมาจุกรออยู่ที่ปาก ก่อนพ่นออกมาเป็นคำพูดที่ทำให้คนตรงหน้า ๆ ซีดอย่างเห็นได้ชัด “พินจะบ้าตายกับความทรงจำนั้น พินกำลังแยกไม่ออกระหว่างความฝัน ความจริง มันทำให้พินสับสน เหมือนจะเป็นบ้า และวันนี้พินก็เจอคำตอบของความฝันของพิน เพราะความฝันที่พินเห็นนั่นคือความทรงจำของเธอใช่ไหมคะหมอ เป็นคนความทรงจำที่อยู่ในหัวใจของเธอในร่างกายพินใช่ไหมคะ.... หมอเตคะบอกพินหน่อย ว่าหัวใจที่ถูกเปลี่ยนมาให้พินคือหัวใจของผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าคะ เป็นเธอใช่ไหมคะ” ฉันเอื้อมมือไปคว้ามือของหมอเต และเขย่ามันแรง ๆ ราวกับเด็ก ๆ ที่กำลังเรียกร้องความสนใจ หมอเตที่นั่งจ้องหน้าฉันเงียบไปพักใหญ่ ๆ ก่อนทอดถอนหายใจราวกับคนหมดสิ้นเรี่ยวแรงเขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หรี่ตามองฉันเงียบ ๆ ซึ่งเป็นกิริยาที่ฉันไม่เคยเห็นหมอเตทำเลยตั้งแต่เข้า ๆ ออก ๆ เป็นคนไข้ในความดูแลอย่างใกล้ชิดของหมอเตชินท์ในโรงพยาบาลมาได้ห้าปี “คุณพินก็รู้ใช่ไหมว่า หมอไม่สามารถเปิดเผยชื่อของเจ้าของอวัยวะที่เข้าไปอยู่ในร่างกายคุณได้ ..... แต่สิ่งที่หมอบอกคุณได้ก็คือ นั่นเป็นหัวใจที่ดีดวงหนึ่งซึ่งเจ้าของตั้งใจจะบริจาคให้คนที่สามารถใช้มันให้เต้นต่อไปได้อย่างมีความสุขแทนตัวตัวเขาหรือเธอ” ฉันมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจในคำพูดนั้นของเขา และนั่นยิ่งทำให้ฉันอยากรู้หนักขึ้นไปอีก หมอเตใช้ช้อนที่คนกาแฟคนไปมาในแก้วที่เหลือกาแฟติดอยู่เพียงนิดหน่อย หัวคิ้วของคนตรงหน้าขมวดมุ่น “หมอเตคะ พินขอร้องบอกพินไม่ได้หรือคะะ” น้ำเสียงสั่นเครือของฉันดึงให้เขาหันกลับมาสนใจอีกครั้ง พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด “พินไม่อยากทรมานกับความฝันที่พอตื่นขึ้น ก็ต้องพบว่าตัวเองกำลังร้องไห้ หัวใจเจ็บปวด ราวกับเสียสิ่งที่รักไป ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วพินไม่ได้มีความรู้สึกนั้นเลย มันเหมือนกับว่าเป็นความรู้สึกของใครอีกคนที่อยู่กับพินในตอนนี้ เค้ากำลังต้องการบอกอะไรสักอย่างกับพิน อย่างที่พินมาที่นี่วันนี้ก็เช่นกัน พินไม่มีเหตุผลว่ามาที่นี่ทำไม รู้แต่ว่าถ้ามาจะได้พบใครบางคนที่นี่” สีหน้าแปลก ๆ ของหมอเตทำให้ฉันสงสัยหนักเข้าไปอีก ข้อสันนิฐานของฉันเรื่อง หญิงสาวในภาพเขียนรุนแรงเสียจนทำให้ฉันขาดมารยาทอันดีงาม แม้จะรู้ว่ามันเป็นจรรยาบรรณของแพทย์ที่ไม่สามารถบอกคนไข้ได้ว่าอวัยวะที่เปลี่ยนถ่ายเข้ามาในร่างกายเป็นของใคร แต่ฉันก็อยากรู้ และต้องรู้ให้ได้ ความรู้สึกรุนแรงที่เต้นอยู่ในอก เสียงกรีดร้องที่ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของในร่างกายดังสะท้อนสะท้านไปทั่ว “นะคะหมอเต ไม่ต้องบอกชื่อพินก็ได้ บอกแค่ว่าใช่เธอหรือเปล่า” สีหน้าลำบากใจของหมอเต ทำให้ฉันรู้ว่า คำตอบที่ฉันต้องการรู้อยู่กับคนตรงหน้า หมอเตเป็นหมอเฉพาะทางด้านหัวใจที่เก่งที่สุด ที่บิดาและมารดาของฉันเจาะจงให้ดูแลฉันโดยเฉพาะ มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นผู้บริจาคหัวใจดวงนี้ให้ทั้ง ๆ ที่เขาและฉันเองก็รอคอยเวลานี้มาเกือบห้าปี จนกระทั่งได้มา หัวใจที่เต้นอยู่ในอกด้านซ้ายที่เจ้าของนั้นได้มอบมันให้กับฉัน เพื่อที่จะได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง โดยมีมันเต้นอยู่ในร่างกาย ราวกับว่ามันเป็นของฉันมาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาขึ้นมามองโลกใบนี้อีกครั้ง กับหัวใจดวงใหม่ มันก็ไม่เคยทำให้ฉันป่วยหรือเกิดอาการอะไรอย่างที่หมอเตกังวลอีกเลย หมอเตเฝ้ารอดูจนแน่ใจว่า มันประสานเป็นเนื้อเดียวกับร่างกายฉัน ร่างกายฉันแข็งแรงขึ้น จนกระทั่งออกจากโรงพยาบาลได้ แต่ก็ต้องเข้าไปตรวจร่างกายเป็นระยะ ๆ จนกระทั่งคืนหนึ่งเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่ความฝันแปลก ๆ เริ่มเกิดขึ้นและเกิดขึ้นทุกคืนในสถานที่เดิม ๆ คนเดิม ๆ และความรู้สึกเดิม ๆ ที่ปวดร้าวโหยหาและเสียใจ ความรุนแรงของมันทำให้ฉันนอนไม่หลับจนต้องเข้าพบจิตแพทย์ แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ในร่างกายฉันเหมือนมีใครอีกคนอาศัยอยู่ด้วยอย่างเงียบ ๆ  คนที่อาจเป็นเจ้าของหัวใจดวงใหม่ของฉัน คนที่ฉันไม่เคยรู้จัก แต่รู้สึกขอบคุณอยู่ในใจ เสียงถอนหายใจรอบที่ร้อยของหมอเต ดึงฉันให้กลับมาจากความคิดของตัวเองอีกครั้ง สีหน้าเครียด ๆ มาพร้อมกับน้ำเสียงจริงจังดังขึ้น จากคุณ : เปียร์รุส - [ 23 มิ.ย. 50 10:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ผู้หญิงในภาพ เธอเป็นแฟนของเพื่อนหมอ ชื่อว่าแขไข เธอเสียชีวิตด้วยโรคเนื้องอกในสมอง” “เธอเป็นเจ้าของหัวใจพินใช่ไหมคะหมอ” สายตาดุ ๆ พร้อมกับอาการถอนหายใจ และตามด้วยคำตอบที่ฉันเฝ้ารอดังขึ้น “หมอไม่ได้บอกว่าเธอเป็นเจ้าของหัวใจคุณพิน ก็หมอบอกแล้วว่าไม่สามารถบอกได้ แต่หมอจะเล่าให้คุณพินฟังเท่านั้นว่าคนที่คุณพินฝันถึงเป็นใครถ้าคุณพินยืนยันว่าเป็นเธอที่อยู่ในภาพวาดบนผนังนั่น” “แต่หมอคะ” ฉันประท้วง แต่หมอเตดูจะไม่สนใจ เขายังคงเล่าต่ออย่างช้า ๆ “ก่อนเธอเสียชีวิต เพื่อนของหมอวาดภาพเธอเอาไว้หลายภาพก่อนเธอเสียชีวิต ที่คุณบอกว่าเห็นบ้านหลังเล็ก ๆ ในป่าเขียว และเวิ้งน้ำ ที่นั่นเป็นเรือนหอของแขไข เป็นเรือนหอที่เธอได้เข้าไปอยู่เพียงไม่กี่วันแล้วเธอก็ไม่ได้อยู่อีกเลย” ท้ายประโยคน้ำเสียงแผ่วลงอย่างสะเทือนใจ ฉันทำได้แต่นั่งเงียบ และเสียงกรีดร้องในตัวก็พลอยหยุดไปด้วย “หมอเตคะ” ฉันเอื้อมมือไปจับมือของเขาไว้ “เป็นเธอใช่ไหมคะ” สายตาที่มองมามีแววสับสนวุ่นวาย และไม่สบายใจฉายชัด แต่คำตอบก็ยังคงเป็นคำตอบเดิมที่ฉันได้ยินมาแล้ว “หมอบอกไม่ได้” “งั้นหมออธิบายได้ไหมคะว่าทำไมพินฝันถึงเธอ” “เพื่อนผม ฆฤณเป็นคนวาดภาพของแขไข” เขาบอกในเรื่องที่ฉันไม่ต้องการรู้ แต่ฉันพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวว่า “เขาเป็นแฟนของเธอ” หมอเตตอบรับด้วยการพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเล่าต่อว่า “ฆฤณเป็นจิตรกรมือดีมีพรสวรรค์ในงานศิลปะเป็นอันมาก และที่สำคัญเขารักแขไขยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ถ้าให้เลือกระหว่างงานศิลปะที่เขารักกับแขไข คุณเดาสิว่าเขาจะเลือกอะไร” “แขไข” คำตอบนั้นชัดเจนหนักแน่นหลุดออกมาจากปากฉันอย่างมั่นใจ และคนตรงหน้าก็ไม่มีวี่แววแปลกใจสักนิดเดียว หมอเตทำเพียงพยักหน้ารับ “ใช่ที่เขาเลือกคือแขไข ถึงจะต้องหันหลังให้คนทั้งโลก แต่ขอให้มีแขไขก็พอ โลกของ ฆฤณหมุนเพราะมีแขไขเป็นแกนกลาง เธอเป็นโลกทั้งใบของเขา แต่ก็ดีที่แขไขเองเป็นพวกรักงานศิลปะ เขาจึงไม่ต้องเลือกระหว่างเธอกับงานของเขา และยิ่งผูกพันเธอเข้ากับงานของเขาด้วยซ้ำ” “แล้วตอนนี้เพื่อนของหมอไปไหนแล้วละคะถ้าหมอบอกฉันไม่ได้ฉันก็จะไปถามเอาจากเขาเอง” ฉันเอ่ยถามถึงจะรู้ว่าเสียมารยาที่พูดออกไปเช่นนั้น จู่ ๆ ความรู้สึกปวดร้าวถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว หัวใจเริ่มเต้นแรงด้วยจังหวะที่ฉันไม่ได้กำหนด เจ็บปวดจนต้องยกมือขึ้นกุมตรงหน้าอกเอาไว้ และนั่นคงทำให้คุณหมอตรงหน้ารับรู้ถึงอาการผิดปกติของฉัน เขาถลาลงมานั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ตัวฉัน เอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนห่วงใย “คุณพินเจ็บหัวใจหรือครับ ไปโรงพยาบาลไหม” “พินไม่เป็นไรค่ะหมอเต เพียงแต่ตะกี้หัวใจพินมันเต้นเร็วไปหน่อย” ฉันตอบเขาทั้ง ๆ ที่รู้ตัวดีว่า จังหวะของการเต้นยังไม่ลดลงแม้แต่นิดเดียว “หมอยังไม่ตอบพินเลยว่าเพื่อนหมอที่เป็นแฟนของคุณแขไขอยู่ที่ไหนคะ” “คุณพินรู้ไหมว่า งานแสดงภาพเขียนในวันนี้เป็นของใคร” เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามโดยเปลี่ยนเป็นตั้งคำถามกับฉันแทน “ไม่ทราบค่ะ” “วันนี้เป็นงานแสดงภาพเขียนของจิตรกรที่เสียชีวิตแล้ว โดยทิ้งผลงานภาพเขียนชุดล่าสุดเอาไว้ให้คนรุ่นหลังได้ชม คน ๆ นั้นคือฆฤณ” คำตอบนั้นทำให้หัวใจที่เต้นระรัวเร็ว ค่อย ๆ เต้นช้าลง ช้าลงและกลับเข้าสู่จังหวะปกติอีกครั้ง ความปวดร้าวโหยหากลับคืนมา พร้อม ๆ กับน้ำตาอีกครั้ง “ตายแล้วงั้นหรือคะ” ฉันยังแทบจะจำเสียงตัวเองที่ถามออกไปไม่ได้เสียด้วยซ้ำ แววตาและสีหน้าของหมอเตยืนยันคำตอบของฉันแทน “หมอว่าหมอไปส่งคุณพินดีกว่านี่ก็เย็นมาแล้ว” หมอเตตัดบทก่อนเดินไปจ่ายเงินที่เคานเตอร์ และเดินกลับมาหาฉันที่ยังคงนั่งอยู่ “ไปเถอะครับ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่คุณพินจะเป็นห่วง” “แต่พินยังอยากจะดูภาพนั้นอีกสักครั้ง” แววตาแปลกใจฉายชัดขึ้นในดวงตาคู่อุ่นของหมอเต เพียงแว่บเดียวก็จางหายไป ตามด้วยเสียถอนหายใจ พร้อมกับพยักหน้ารับง่าย ๆ เอื้อมมือมาจับจูงมือฉันไว้ราวกับกลัวว่าฉันจะหลงทางในแกลลอรี่ใหญ่แห่งนี้ ภาพ ๆ นั้นยังคงอยู่ที่นั่น ทอดสายตาอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรักมองมาจนหัวใจฉันปวดร้าวไปหมด ความโหยหา อาวรณ์ตีตื้นเอ่อล้นท่วมท้นในอารมณ์จนน้ำตารินไหลเงียบ ๆ เหมือนคราแรกที่ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ แม้ว่าหมอเตจะไม่ยอมบอกว่า หัวใจในร่างกายของฉันเป็นของใคร แต่ฉันคิดว่าผู้หญิงในภาพ ‘แขไข’ เธอคือคนใจดีที่มอบหัวใจดวงนี้มาให้ฉัน เพื่อให้ฉันได้มีชีวิตอยู่มองโลกใบนี้แทนเธอ “ไปเถอะ เค้าจะปิดแล้ว ที่บ้านคุณวุ่นวายหาคุณกันใหญ่เลย หมอโทรบอกว่าจะไปส่งคุณที่บ้านเลยรู้เรื่อง คุณพินออกมาไม่ได้บอกใครหรือครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยถาม “เปล่าค่ะ พินเดินออกมาเลย” ฉันตอบสายตายังไม่ละไปจากภาพตรงหน้าราวกับจะซึมซับภาพนี้ไว้ในความทรงจำให้นานที่สุด “ทีหน้าทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ ทำให้คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงน่ะบาปน่ะ อีกอย่างถ้าวันนี้ผมไม่มาพบคุณพินที่นี่ผมจะทำยังไงครับ อย่าลืมซิว่าผมเองก็เป็นห่วงคุณไม่น้อยไปกว่าคุณพ่อคุณแม่ของคุณหรอกน่ะ” สุ้มเสียงและสีหน้าแดง ๆ ของหมอเตที่ฉันเห็นเพียงแว่บเดียวก่อนที่เขาจะเสไปมองทางอื่นทำให้รู้สึกอิ่มใจอย่างประหลาด และนั่นทำให้ฉันเกาะกุมมือหมอเตแน่นขึ้นอีก “กลับกันเถอะค่ะ” “ครับ” “งั้นขอพินไปห้องน้ำหน่อยนะคะ หมอเตรอพินแถว ๆ นี้ก็ได้เดี๋ยวพินมา” ฉันบอกเขาหมุนตัวเตรียมออกเดิน แต่ทว่าโลกเบื้องหน้าเอนเอียง หัวใจเต้นระรัวเร็วราวกับจะทะลุออกมาจากอก ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดำไป เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือ เสียงของหมอเตที่ร้องเรียกชื่อฉันอย่างตกใจ “คุณพิน!!!” ในความเลือนรางของความมืดฉันได้ยินเสียงสะอื้นไห้ แผ่วเบาดังขึ้น ดังขึ้น ฉันพยายามหาต้นเสียงนั้นแต่ในความสลัวรางนั้นกลับไม่พบสิ่งที่ฉันค้นหา เสียงแผ่วเบาเหมือนคนพูดคุยกันดังขึ้นจนต้องเงี่ยหูฟัง “หยุดได้แล้วนะ ฆฤณ นายเป็นคนเลือกเองแล้วทำไมยังทำอย่างนี้...ปล่อยทุกอย่างไว้อย่างที่มันควรจะเป็นได้แล้ว นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากให้เธอมีความสุข เพราะนายคงไม่สามารถมีความสุขได้ถ้าไม่มีแขไข นายบอกเองนะว่าหัวใจดวงนี้อาจพอมีค่าให้เธอมีชีวิตมองดูความสุขในโลกนี้แทนนาย เพราะฉะนั้นนายควรหยุดมันแค่ตรงนี้ พอได้แล้ว...” เสียงที่ฉันได้ยิน ถ้อยคำทุกคำที่เอ่ยออกมา มาจากน้ำเสียงของคนที่เป็นหมอประจำตัวฉันมาเกือบห้าปี แต่ก่อนหน้านั้นเขาอยู่ในตำแหน่งรุ่นพี่ที่ฉันแอบชื่นชมมานานแสนนาน แล้วเสียงสะอื้นที่อยู่ในร่างกายของฉันก็เงียบไป ก่อนจะมีเสียงใครบางคนดังขึ้นมาแทน “ขอโทษนะสาวน้อย...ที่ทำให้วุ่นวาย ผมเพียงแค่อยากมาดูภาพเธออีกสักครั้งเท่านั้น ก่อนที่ผมจะหลับฝันถึงเธอไปชั่วนิรันดร์ และถ้าหัวใจดวงนี้ยังคงมีประโยชน์กับคุณ ผมก็อยากให้มันได้เต้นอีกครั้งเพื่อคุณจะได้รับรู้ความสุขของความรักอย่างที่ผมเคยมี ฝากขอบคุณไอ้หมอเตด้วยที่ทำทุกอย่างให้ผมกับแข ...มีความสุขแทนผมกับแขด้วยนะครับ..” เสียงนั้นแผ่วเบาลงจางหายไป เงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของฉันเองดังสะท้อนสะท้านไปในความมืดที่รางเลือน “คุณพิน ได้ยินผมไหม ตื่นได้แล้วนะ” สัมผัสแผ่วเบา รวมถึงน้ำเสียงที่บ่งบอกความห่วงใยดังขึ้น ดึงให้ฉันออกจากโลกอันมืดมิด แสงสีขาวอยู่ไม่ไกลฉันเดินตามแสงนั้นไปเรื่อย ๆ โดยมีเสียงของหมอเตดังอยู่ตลอดเวลา ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่เข้มฉายแววห่วงใยกำลังก้มลงมองฉันด้วยสีหน้าปวดร้าว ก่อนเผยยิ้มถอนหายใจอย่างโล่งอก กลิ่นที่คุ้นเคย สีขาวของผนัง และที่สำคัญชุดกราว์สีขาวของหมอเต ที่ฉันรู้ว่าด้านในคงเป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ตัวเก่ง ที่วันนี้เขาใส่ไปที่อาร์ตแกลลอรี่ ที่ ๆ เรื่องวุ่นวายทั้งหมดเริ่มขึ้นและจบลง “มีคนฝากขอบคุณหมอเตค่ะ” ฉันเอ่ยคำแรกด้วยเสียงอันสดใส ความโหยหาปวดร้าว และความรู้สึกเหมือนมีใครอีกคนในร่างของฉันหายไปแล้ว ตอนนี้ฉันคือตัวฉันเอง คือความรู้สึกของตัวเองทั้งหมด “ผมก็ต้องขอบคุณคนที่ฝากคุณมาเหมือนกัน” “พินจะมีความสุขเผื่อเจ้าของหัวใจดวงนี้ด้วยค่ะ ไม่ว่าคนที่ให้จะเป็นใครก็ตาม” ฉันวางมือลงบนตำแหน่งหัวใจดวงใหม่ที่กำลังเต้นอย่างช้า ๆ เป็นจังหวะเดิม ๆ ที่คุ้นชิน ไม่มีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกแล้ว ดวงตาคู่นั้นของหมอเตทอดมองก่อนจะวางมือตัวเองทับลงบนมือฉันความอบอุ่นจากมือของเขาถ่ายทอดเข้าสู่เนื้อหัวใจของฉัน แววตาคู่นั้นบอกความรัก ห่วงใยที่มีไม่ปิดบัง ฉันบอกกับหัวใจดวงนั้นของตัวเองเงียบ ๆ เผื่อว่าใครคนนั้นจะได้ยิน “ฉันจะมีความสุขค่ะ” The end จากคุณ : เปียร์รุส - [ 23 มิ.ย. 50 10:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ซึ้งจังเลยค่ะ ^__________^ ชอบๆๆ ติดตามผลงานคุณเปียรุสอยู่เสมอนะคะ จากคุณ : OpenMind (มายด์เอมี่) - [ 23 มิ.ย. 50 10:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบค่ะ  แต่โลกทั้งใบที่หยุดหมุนไป ทรมาณเน๊อะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 23 มิ.ย. 50 11:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นึกว่าเจ้าของจะมาทวงหัวใจคืนซะแล้ว จากคุณ : ground (ground) - [ 23 มิ.ย. 50 12:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้าแทนเลยนะคะ แต่ก็คิดถูกแล้วล่ะ อยู่อย่างมีความสุขเผื่อเจ้าของหัวใจดวงนั้นด้วยนะ ^__^ จากคุณ : เม-ดา - [ 23 มิ.ย. 50 12:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เค้าหาเธอไม่เจอเหรอคะ ถึงได้มาดูรูปเธอแทนเป็นครั้งสุดท้าย เศร้าจัง ทำเอาเขวช่วงแรก นึกว่าหัวใจของแขไขซะอีก แต่ก็แปลกอยู่ว่า ทำไมยืนดูรูปตัวเองแล้วร้องไห้ พอเฉลยเลยอ๋อเลยค่ะ จากคุณ : goldensun - [ 23 มิ.ย. 50 15:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  ดีใจจัง เข้าทุกวันก็ดูทุกวัน  ว่าจะมีไหม   เเละเเล้ว ในที่สุดก็เป็นจริง  เรื่องสั้นจากคุณนัทมาเเล้ว อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เดี๋ยวเม้นอีกรอบนะค่ะ   ตื่นเต้น.............. จากคุณ : อ้อ (รวิษฎา) - [ 23 มิ.ย. 50 17:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหอๆๆๆๆเศร้าเเบบยิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ   สนุกดีค่ะ   อย่าลืมเอามาให้อ่านอีกนะค่ะ จากคุณ : อ้อ (รวิษฎา) - [ 23 มิ.ย. 50 17:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้วววววววววววววว มาแปะไว้ก่อน เดี๋ยวมานั่งอ่านก๊าบบ พักนี้ ... ไม่ค่อยมีอารมณ์สุนทรีอ่านนิยายเลยล่ะพี่ ... สงสัยอารมณ์สุนทรีมันหายไปกับการทำทีสิสโหม้ดดดด 555 คิดถึงค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 23 มิ.ย. 50 20:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งึมงำๆ ซึ้งมันก็ซึ้งแหละนะ แต่แบบว่าปกติบริจาคอวัยวะมันไม่ง่ายแบบนั้น บ้านเราหมอมีสิทธิ์รู้ว่าอวัยวะของใครมั้ยหว่า เหมือนจะดูกบนอกกะลา แต่จำไม่ได้ แต่ต่างประเทศเนี่ย แม้แต่หมอก็ไม่รู้ จากคุณ : scottie - [ 23 มิ.ย. 50 21:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ซึ้งแบบเศร้า ๆ แฮะ แง่ม ถ้าจำไม่ผิด หมอที่ผ่าตัดเปลี่ยนให้จะไม่ทราบนะคะว่าเอามาจากไหน คนไปเอากับคนที่ผ่าเปลี่ยนให้เป็นคนละชุดกัน จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 มิ.ย. 50 14:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แง อยากมีแฟนเป็นหมอจังเลย โอ้ย รักหมอเต .... หมอเต ชื่อนี้คล้ายๆ ลูกพี่ลูกน้องอ้อมที่เป็นหมอเลย หุหุ ... จากคุณ : oreocream - [ 24 มิ.ย. 50 19:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ว๊าววววว จะรออ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ ชอบงานเขียนแนวนี้มากค่ะ จากคุณ : maymaple - [ 24 มิ.ย. 50 22:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซึ้งดีนะค่ะ.......ชอบ ๆ จากคุณ : ตติตา - [ 24 มิ.ย. 50 22:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ซึ้งงงง งี้ดดด >< (ความเห็นที่สองนี้ แปลว่า อ่านแล้วค่า ^^) จากคุณ : iNt_GaL - [ 25 มิ.ย. 50 07:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 งำๆๆๆๆ ซาบซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จากคุณ : namtanzay - [ 25 มิ.ย. 50 10:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบมากค่ะ รบกวนช่วยติดต่อกลับมาหาดิฉันที่ moomoopoy@gmail.com ด้วยนะนะ ดิฉันเป็นบก. พ้อกเก็ตบุ๊คค่ะ สนใจอยากให้มาเขียนเรื่องสั้นรวมเล่มกับสำนักพิมพ์เรา ด่วนเลยจะดีมากค่ะ จากคุณ : คุณปอย - [ 29 มิ.ย. 50 11:15:10 A:58.8.9.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เหอๆๆ...เพื่อน.... ถ้าหาแรงบันดาลใจไม่เจอ เอานางเอกเป็นเจ้าของ ซอฟแวร์เฮ้าส์เล็กๆ สักเรื่องมั้ยจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 50 12:58:33 จากคุณ : เอ่เอ๊ (rutai) - [ 30 มิ.ย. 50 12:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ซึ้งๆ หวานๆ ดีนะคะ ชอบค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 50 17:24:21 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 2 ก.ค. 50 17:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มารวบยอดตอบ คคห จ้า ขอบคุณสำหรับทุกร่องรอยนะคะ *** คุณOpenMind (มายด์เอมี่) ขอบคุณมากค่ะ *** คุณดาว..กลางวัน ช่ายผู้ชายบางคนเป็นอย่างนั้น แต่ว่าคงเหลือแค่ 0.001 ใน 100 เปอร์เซ็นแล้วล่ะค่ะ ที่จะคิดอย่างที่นายฆฤณคิด *** คุณground ยังไม่หลอนขนาดนั้น อิอิ *** คุณเม-ดา จ้าอิอิ *** คุณ goldensun เป็นการเขียนหลอกให้คนอ่านเข้าใจว่าเป็นหัวใจ แขไขค่ะ แต่จริง ๆ แล้วเป็นหัวใจของนายฆฤณ *** คุณอ้อ (รวิษฎา) ขอบคุณค่ะ ปีนี้เขียนเรื่องสั้นได้น้อยกว่าปีก่อน ๆ มาก ไม่รู้เพราะว่า ปีนี้แรงตกหรือไงก็ไม่รู้ แต่จะพยายามเข็นออกมาเรื่อย ๆ นะคะ *** คุณiNt_GaL คิดถึงเช่นกันจ้า สู้ๆ  นะขอให้ผ่านนะจ๊ะ *** คุณScottie จริง ๆ มันก็เป็นเช่นนั้นล่ะค่ะพี่รักษ์ ไม่มีทางที่คนรับบริจาคจะรู้ว่าอวัยวะเป็นของใคร  แต่เจ้านัทอยากลองให้มันเป็นแบบนี้ดูบ้าง อาจจะมีความเป็นไปได้สัก 0.001 ในล้าน ที่ความลับมันจะรั่ว และเหตุการณ์หลอน ๆ แบบนี้อาจเกิดขึ้น เลยลองสมมุติขึ้นมาดูค่ะ เลยออกมาได้เท่าที่เห็นนี่แหละค่ะ *** คุณปิยะรักษ์ เห็นชื่อคุณปิยะรักษ์เข้ามาแล้วตื่นเต้น กรั่กๆๆ จริง ๆ ก็ใช่ค่ะ หมอไม่มีทางรู้ได้ รวมถึงคนได้รับก็ไม่มีทางรู้ได้ แต่เจ้านัทอยากลองให้มันเป็นแบบนี้ดูบ้าง อาจจะมีความเป็นไปได้สัก 0.001 ในล้าน ที่ความลับมันจะรั่ว และเหตุการณ์หลอน ๆ แบบนี้อาจเกิดขึ้น เลยลองสมมุติขึ้นมาดูค่ะ เลยออกมาได้เท่าที่เห็นนี่แหละค่ะ (เอาคำตอบที่ตอบพี่รักษ์มาตอบเลยนะคะ อิอิ) *** คุณ oreocream ก็ลูกพี่ลูกน้องอ้อมคนนั้นอ่ะ พี่จองไว้แล้วนี่น่า อิอิ เลยยืมมาเป็นพระเอกก่อนไง *** คุณ maymaple ขอบคุณค่ะ *** คุณ ตติตา ขอบคุณค่ะ *** คุณiNt_GaL โอเครับทราบจ้า *** คุณnamtanzay ขอบคุณครับบบ *** คุณ เอ่เอ๊ (rutai)  ก็ได้ถ้าเธอยอมขายความลับบริษัทเธอให้ช้าน อิอิ ***คุณศรีสุรางค์  โหห เห็นชื่อนี้แล้วตกใจ ไม่นึกว่าคุณศรีสุรางค์จะแวะเข้ามา ขอบคุณค่ะ นัทค่ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 7 ก.ค. 50 12:04:20 ]