ความคิดเห็นที่ 1 นิพนธ์ก้นขยับ            “หนาวไหมน้องอิน”   “แล้วพี่ล่ะ อินว่าลมเย็นไปหน่อยนะ” อินยิ้มอายๆ หล่อนแลดูไร้เดียงสา แต่น้ำเสียงกลับฟังดูเชื้อเชิญเกินวัย   “งั้นพี่จะช่วยให้ไออุ่นนะ” สมัยยิ้มให้ก่อนขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ไม่นานทั้งสองก็อิงซบทบไหล่กันบนราวสะพานปูน   ลมโชยโรยกลิ่นแก้วหอมกรุ่นผ่านกายเป็นระลอก  นอกจากหนุ่มสาววัยรุ่นคู่นี้แล้ว   เชิงสะพานข้ามห้วยสำราญร้างไกลไร้ผู้คน   “น้องอินชอบกลิ่นดอกแก้วไหม   พี่ว่ามันหอมชื่นใจจัง   พี่เลยชอบมาที่นี่บ่อยๆ”   สองสามวันหลังฝน ดอกแก้วริมห้วยจะบานขาวโพลนไปทั้งต้น   กลิ่นระรวยโชยมาตามลม มีเสน่ห์ดึงดูดทั้งคนและแมลงให้เร่ร่อนจรมาคลุกเคล้าเกลือกกลั้วเกสร   “ชอบสิคะ แม่อินปลูกไว้หลังบ้านด้วยแหละ   พอหน้าฝนดอกก็จะบานสะพรั่ง   อินชอบเข้าไปดมใกล้ๆ   เสียดายที่มันหอมแต่ตอนกลางคืนเนอะ พอเช้าก็เริ่มโรยกลีบที่โคนต้น พื้นดินตรงนั้นเลยแลขาวโพลนไปหมด” หล่อนยิ้มเปิดเผย ลักยิ้มของหล่อนมีเสน่ห์ชวนหลงใหล   “พี่ว่าต้นมันคงอยู่เหนือคุ้งไปไม่ไกล” สมัยชี้ชวนทวนกลิ่นไปทางต้นน้ำ   ใต้แสงจันทร์อินแลเห็นแววตาสดใสบนใบหน้าอมยิ้มของเขา   หล่อนค่อยๆเอนศีรษะซบลงบนหัวไหล่อิ่มอวบไปด้วยมัดกล้าม   “อินหนาว” หล่อนพูดเสียงกระซิบ สมัยรับรู้ความต้องการของหล่อน   เขาค่อยๆเอื้อมมือไปโอบไหล่ของหล่อนไว้   ที่สุดหล่อนจึงอิงแอบอยู่บนอ้อมอก   ผมสลวยของหล่อนปลิวไปตามลม   สมัยค่อยๆลูบไล้มิให้ปรกปิดใบหน้าที่เนียนใส   ท่ามกลางเสียงจักจั่นหรีดกรีดร้อง ในทำนองเร้าเรียกเพรียกไพรแผ่วมาแต่ไกล   สองหนุ่มสาววัยคะนองเริ่มจุดไฟรัญจวน   แสงจันทร์เผยให้เห็นความงามเย้ายวนของสาวรุ่น   อินเงยหน้าขึ้นมามองสบสายตากับสมัย   แล้วทั้งคู่ต่างก็รับรู้ซึ่งความต้องการของกันและกัน   “น้องอินสวยจัง” สมัยเผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว   ขณะที่มือก็ลูบไล้เบาๆไปบนหัวไหล่ขาวนวลของหล่อน   “จริงเหรอคะ” อินเงยหน้าขึ้นมาจนใบหน้าใกล้ชิดกันกว่าเดิม   สมัยได้กลิ่นหอมของลิปสติก   ถึงมันจะเป็นลิปกลิ่นสตอเบอรี่ราคาถูก แต่ยามนี้ช่างมีอำนาจเย้ายวนชวนชิมยิ่งกว่ารสชาติใดๆที่สมัยเคยสัมผัสมาก่อน   สมัยเริ่มจะหายใจถี่และร้อนรุ่ม   “น้องอินชอบพี่ไหม” สมัยถามคำถามโง่ๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว   “ชอบสิคะ” อินตอบอย่างเอียงอายแล้วก้มหน้าซบลงบนอกของสมัย   “อิน”   “คะ”   “น้องอิน”   สมัยกระซิบทั้งที่ปากสั่นระรัว แล้วใช้มือสั่นเทาเชยคางของหญิงสาวขึ้นมาช้าๆด้วยความนุ่มนวล   ทั้งคู่สบตากันก่อนที่หล่อนจะหลับตาพริ้ม เหมือนรอคอยให้สมัยเป็นฝ่ายเริ่มก่อน   สมัยโน้มตัวลงเพื่อให้ให้ใบหน้าแนบชิดกันอย่างแผ่วเบา   ในขณะที่มืออีกข้างก็ค่อยๆคืบคลานจากเอวของหล่อนไปที่ทรวงอกอย่างไม่รู้ตัว   ความนุ่มเนียนกระชากความยับยั้งชั่งใจสลายสิ้นไปจากใจของชายหนุ่ม   ชั่วขณะที่สมัยเห็นริมฝีปากอวบอิ่มของหล่อนเผยออ้า   ฟันมีระเบียบแลขาวสะอาดชวนมอง   เขี้ยวเล็กๆสีขาววาววับทรงเสน่ห์ดึงดูดสายตาชายหนุ่ม   เขาเผลอประกบริมฝีปากอิ่มอวบนั้นไว้   แล้วลืมตัวจนเหมือนหยุดแล้วซึ่งห้วงแห่งลมหายใจ   ทว่าหัวใจดันกลับเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อรับรู้รสสัมผัสนั้น   ขณะจมูกเริ่มเคล้าคลอกับแก้มนวล จิตใจของสมัยก็ยิ่งกระเจิดกระเจิง   ใต้เดือนทอแสงสาดร่าง   ทั้งสองอาศัยเงาไม้ริมสะพานเร้นกายกอดก่ายเล่นบทวาบหวิวสยิวทรวง   ต่างระรัวมัวเมาแสดงซึ่งบทพิสวาทบาดอารมณ์   ด้วยจังหวะที่เนิบนาบด่ำดื่มล้ำลึกภายใต้แสงจันทร์คืนแรม   เรือนร่างทั้งดูคู่สั่นสะท้านสะเทิ้นคราง   คงเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปในภายใต้เงาดำมืดมิดแห่งองค์กฤษณะ       ไม่นานสาวน้อยค่อยๆอ่อนระทวยเอนกาย ทอดบั้นท้ายกลมกลึงให้อิงเอนท้าทายทั้งชายและสายลม   แล้วส่งเสียงครวญครางแผ่วเบา แข่งกับเสียงคลื่นระลอกน้อยที่ซัดกระฉอกกระทบฝั่ง      สมัยไม่นึกว่าอินจะตอบสนองได้เร่าร้อนชวนลุ่มหลงถึงปานนี้   ด้วยลีลาชวนระทึกแต่แนบเนียนต่อเนื่อง   เหมือนสะบัดห้ามปรามแต่กลับเชิญชี้ชวนดั่งช่ำชอง   สมัยจึงค่อยๆจมดิ่งลงไปในห้วงลึกของอารมณ์อันหฤหรรษ์   โสตสัมผัสมุ่งมั่นเมามัวรัวลิ้นระเริงเลียจนเลยเถิด   สาวผ่อนอ่อนโอนอ่อยให้ชายชิมลิ้มรสเรือนกาย   จนชายเริ่มถลำลึกลืมตัวกลั้วเกลือกไม่มีทีท่าว่าจะถ่ายถอน   “อย่าค่ะพี่” ในความวิจิตรอัศจรรย์เสียดเสียวฤดีถลีถลำ   อินถึงกับเพ้อออกมาในความหมายตรงข้าม   แต่คาดไม่ถึงว่า จวบจนจะเข้าด้ายเข้าเข็ม   สมัยจะกลับสะดุดหยุดยั้งตามคำขอ   ฉับพลันเขาเบือนหน้าออกมาจากหล่อน แล้วก้มศีรษะลงด้วยความละอาย   “เป็นอะไรไปเหรอคะพี่” อินถามด้วยความแปลกใจ   ขณะหล่อนกำลังปล่อยกายวาบหวิวระริกล่อง ลอยเลื่อนไปตามสายลมแห่งราคะอย่างสมใจ   แล้วจู่ๆก็เหมือนถูกฉุดกระชากลากร่วงดำดิ่งลงสู่ดิน   “น้องอิน พี่...”   “คะ”   “พี่ไม่น่า...”   ถึงอย่างไรไก่อ่อนก็ยังเป็นไก่อ่อน   เขาไม่กล้าล่วงล้ำกล้ำกรายหล่อนไปมากกว่าการเร้าโลมกระพือโหมไฟสวาท   แล้วดับมันลงฉับพลันทันใดคล้ายโง่งั่ง ในเวลาไม่ทันนกกระจอกจะกินน้ำ   หลังรวบรวมสติได้สมัยก็หันมากุมมือของอินไว้   อินรับรู้ได้ถึงความตื่นเต้นของชายหนุ่ม   มือเย็นเฉียบที่กุมมือหล่อนไว้บอกให้หล่อนรู้ว่า จำต้องปลอบประโลมเขาอย่างไร   “พี่คะ อินเข้าใจค่ะ   อินดีใจที่พี่ให้เกียรติอิน” หล่อนแสร้งไร้เดียงสาได้อย่างแนบเนียน   “พี่ขอโทษนะ น้องอิน พี่คงทำอะไรไม่เหมาะลงไป   แต่ว่า...พี่อดใจไม่ได้จริงๆ”   “ก็บอกแล้วไงคะว่าอินเข้าใจ” หล่อนว่าพลางซบลงที่ไหล่ของชายหนุ่มอีกครั้ง   คราวนี้สมัยทำตัวแข็งทื่อ สงสัยคงจะควบคุมไฟราคะที่คุกรุ่นอยู่ในทรวงได้แล้ว   “พี่...พี่เสียใจ ที่ทำแบบนี้” สมัยสำลักคำพูดด้วยแรงผลักดันของมโนธรรมในใจ   เขาทำท่าจะละล่ำละลักต่อ แต่อินตัดบทด้วยการเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากของสมัยเบาๆ   “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ อินรู้แล้วว่าพี่รู้สึกยังไง” อินยิ้มแบบไม่เต็มใจ     ถึงอย่างไร อินก็ยังแปลกใจในความขลาดเขลาของเขา จนต่อมาแทบกลายเป็นสมเพชเวทนาในความอ่อนหัด   ทั้งคู่นั่งอยู่ในความเงียบชั่วครู่   แต่ด้วยความผิดหวัง เวลาแค่ไม่กี่นาทีมันดูช่างเนินนานเหลือเกินสำหรับอิน   ไม่ช้าหล่อนจึงชวนสมัยให้กลับบ้าน  (ต่อด้านล่าง) .. แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 50 20:34:52 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 50 20:34:03 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 25 มิ.ย. 50 15:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)     อินซ้อนท้ายอิงแอบแนบสนิทแผ่นหลังของชายหนุ่ม   จนเข้าสู่ชายหมู่บ้านจึงก้มหน้า จัดเผ้าผมและปกเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง     สมัยพยายามบิดคันเร่งน้ำมันแต่เพียงเบาๆ มิให้เสียงรถดังปลุกชาวบ้าน   ถึงอย่างไรเสียงท่อไอเสียแตกของจักรยานยนต์เก่าๆคันนี้ ก็ทำเอาสุนัขเห่ากันขรม   “น้องอินให้พี่ไปส่งบ้านเลยนะ”   “อย่าเลยค่ะพี่ อินกลัว”   “กลัวอะไรล่ะอิน   น้าของอินคงจะหลับแล้วมัง” สมัยรุกคืบหวังสร้างสัมพันธ์จริงจัง   น้ำเสียงฟังดูซื่อๆจริงใจ แต่อินไม่ใจอ่อน   “อินอาย กลัวน้าจะรู้ค่ะ”   “รู้แล้วเป็นไรล่ะ”   “อย่าค่ะ   ดึกมากแล้ว มันดูไม่ดีเลย   เดี๋ยวเป็นเรื่อง   ให้อินลงตรงหัวถนนข้างหน้านะคะ อินขอร้อง” อินอิดเอื้อนในแววตาชวนลุ่มหลง   น่าเสียดายที่สมัยไม่อาจแลเห็น   “งั้นวันหลังพี่จะไปหาที่บ้านนะ”   “ไว้อินไปพบพี่ดีกว่า”   “อินทำเหมือนรังเกียจพี่”   “เปล่าค่ะ   อินเปล่า   ไว้วันหลังอินจะอธิบายให้ฟังนะคะ”   “พี่ชักน้อยใจแล้วละ” สมัยออกอาการงอนเล็กๆ   “อย่าน้อยใจเลยค่ะ   อินจำเป็นจริงๆนะคะพี่” น้ำเสียงแสนออดอ้อนทำให้สมัยรู้สึกคลายใจ   “แล้วเราจะได้พบกันอีกไหม น้องอิน”   “ได้สิคะ อินจะไปหานะคะ   จอดตรงข้างหน้านี้แหละพี่” อินชี้ไปที่ใต้ร่มไม้มุมถนน   สมัยดับเครื่องแล้วปล่อยให้รถแล่นไปช้าๆในความเงียบจนหยุดมันนิ่ง   จากนั้นจอดรถไว้ในมุมมืดใต้ต้นมะยมริมทาง   เขายังคาใจที่อินไม่ให้ไปส่งที่บ้าน   แต่เมื่อหันมาพบรอยยิ้มพิมพ์ใจของหล่อน เขาก็คลายความคลางแคลง   “อินจะคิดถึงพี่ไหม”   “ค่ะ”   “จริงนะ”   “จริงค่ะ อินสัญญา   แล้วพี่ล่ะ กลัวว่าไม่นานก็คงจะลืมอิน”   “พี่ไม่ลืมอยู่แล้ว   พี่สัญญาด้วยชีวิตเลย”   “พรุ่งนี้เช้าอินจะไปซื้อของที่ตลาด   เราพบกันที่เดิมนะคะ”   สมัยไม่ตอบแต่พยักหน้าก่อนดึงมือหล่อนมากุมไว้   อินสะบัดมือเบาๆทำท่าเอื้อนออดแล้วเดินจากไป   สมัยยังคงมองตามหล่อนด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์   ค่ำคืนนี้สมัยได้เรียนรู้รสชาติอันหวานหอมของชีวิต   มันคงจะตราตรึงอยู่ในจิตใจเขาไปอีกนานแสนนาน เพราะนี่เป็นรักแรกของชายหนุ่ม   แต่น่าเสียดายที่คืนนี้ดันปีนขึ้นไปไม่ถึงสวรรค์ชั้นฟ้า กลับร่วงตกลงมาอย่างสิ้นท่าซะก่อน   ขณะจูงรถจักรยานยนต์กลับสมัยรู้สึกได้ว่า   รสละมุนของริมฝีปากสาวยังกรุ่นอยู่มิรู้หาย   ดังนั้นขณะจิตใจหวนคำนึงถึงเหตุการณ์แสนรัญจวนเมื่อครู่   เขาถึงกับเผลอเลียริมฝีปากหลายครั้งด้วยใจระทึกรัว   แล้วสัญชาติญาณแห่งความห่วงหาก็เอ่อท้นจิต   สมัยจึงตัดสินใจจอดรถไว้แล้วหันหลังกลับ   เร่งรีบเดินไปตามหนทางมุ่งสู่บ้านของอิน     ด้วยความเร่าร้อนที่ประทุอยู่ในใจ สมัยรีบจ้ำตามอินไปอย่างรวดเร็ว   ไม่ช้าก็แลเห็นหลังไวๆของหล่อน   บ้านของหล่อนตั้งอยู่โดดๆกลางทุ่งแลดูค่อนข้างเปลี่ยว ล้อมรอบไปด้วยรั้วพุ่มไม้เตี้ยๆ   อินลัดผ่านรั้วเข้าบ้านไปแล้ว   เขาจึงย่องไปซุ่มอยู่ข้างต้นไม้ริมรั้วในเงามืด เพื่อแอบชะเง้อมองหล่อน   หวังใจว่าจะใช้สายตาส่งจนสาวเข้าบ้าน   “นังอิน แกไปตายที่ไหนมา” เสียงน้าชายตะโกนดังลั่นบ้าน   สมัยได้ยินและแลเห็นได้อย่างถนัดตา   น้าของอินเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างผ่ายผอม แต่หน้าตาท่าทางออกจะดุดัน   “อินแค่ออกไปบ้านเพื่อนมาค่ะ”   “หนอย แกอย่าโกหกซะให้ยาก   ชั้นรู้นิสัยแกดี”   “เบาๆสิคะ   อายชาวบ้านเขาบ้าง”   “ทำไมต้องอายด้วย   ทีแกยังไม่อายเลย”   “ทานยาแล้วยังคะเดี๋ยวอินจะจัดให้”   “แกเป็นห่วงชั้นด้วยเหรอ   นึกว่าห่วงแต่จะหาผู้ชาย” สีหน้าของน้าชายดูจะโกรธเคืองอินไม่น้อยที่ทอดทิ้งแกไว้   สมัยได้ยินแล้วรู้สึกไม่สบายใจ   อยากออกไปช่วยแก้ต่างแทนอิน แต่ไม่กล้า   กลับแนบตัวเร้นเข้ากับรั้วบ้านด้วยใจระทึก   “อินเปล่า”   “โกหกหน้าด้านๆ”   “อย่าค่ะ อินเจ็บนะ” น้าชายจิกผม ก่อนกระชากตัวหญิงสาวเข้าบ้าน   “เจ็บซะมั่งก็ดี   เอ็งมันเลี้ยงไม่เชื่อง   ไป เข้าบ้านไป   แล้วรีบถลกกางเกงมาปรนนิบัติชั้นเดี๋ยวนี้”    “อย่าพูดอย่างนี้สิคะ   เดี๋ยวใครจะได้ยินเข้า”   “ทำไมต้องกลัวใครได้ยินด้วย   แกอายด้วยเหรอ   ชั้นนี่ก็ผัวของแกนะโว้ย   ให้มันรู้กันไปเลยว่าแกจะสวมเขาอันใหม่ให้ชั้นอีก อีนังอิน   แกมันสำส่อนไม่เลือกหน้า”   “ไม่จริง” อินปฏิเสธ   แต่สมัยที่ได้ยินเต็มสองรูหูถึงกับชาวูบไปทั้งตัว   แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่า เกือบจะทำผิดศีลธรรมข้อกาเมเข้าให้โดยไม่รู้ตัว   หรือว่าทำผิดไปครึ่งข้อก็แล้วก็ไม่ทราบได้   “ไม่จริงได้ยังไง นังอิน   แล้วไอ้โรคเอดส์บ้าๆนี่   ชั้นติดมาได้ยังไงกัน   ไม่ใช่แกหรอกเหรอที่เอามันมาติด   นังหญิงชั่วมั่วผู้ชายไม่เลิก   ขนาดย้ายหนีมาไกลถึงที่นี่ ยังจะไปติดพันผู้ชายให้ชั้นช้ำใจอีก   นังคนเลว”   “อินว่า ไม่ใช่พี่หรอกเหรอ ที่มั่วกับอีพวกนั้นที่ชายแดนจนป่วยแล้วเอามาติดอิน   พี่ต่างหากที่ทำร้ายอินจนเป็นแบบนี้   อินจะทำอะไรก็เรื่องของอิน   ถึงยังไง สักวันอินก็อาจจะป่วยไข้รอวันตายแบบพี่เหมือนกัน   พี่ไปนอนรออินที่เตียงดีกว่า   เดี๋ยวอินจะเอายาไปให้กิน   หมู่นี้อาการพี่ดีขึ้นไม่น้อยเลยนี่   พี่รออินเดี๋ยวนะ แล้วคืนนี้อินจะยอมให้พี่เฆี่ยนตีแบบเดิมอีกนะคะ   ก็แบบที่พี่ชอบไงละ” น้ำเสียงตอนท้ายของอินเปลี่ยนไปเป็นคนละคน   สมัยที่แอบได้ยินถึงกับลมหายใจขาดห้วง   “อารมณ์ค้างมาอีกละสิท่า นังอิน”   อินไม่ตอบแต่แสยะยิ้มทำตาเยิ้ม   ตรงข้ามกับสมัยที่ตัวเย็นเฉียบเหงื่อกาฬแตกชุ่มไปทั่วกาย   ถึงตรงนี้สมัยไม่รู้ว่า ควรจะรำลึกคุณพระคุณเจ้าที่ได้สั่งสอน   จนหลงเหลือเศษเสี้ยวแห่งศีลธรรมอันน้อยนิด ค้างติดไว้ในหัวใจอันแสนมืดมิดของตน   หรือว่าควรจะขอบใจอาการล่มปากอ่าว   ที่ทำให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของมฤตยูสุดแสนวาบหวามที่ชื่อ เฮชไอวี ไปได้อย่างหวุดหวิด     “เกือบไปแล้วไหมล่ะ” สมัยคำนึง   “ว่าแต่เกือบตาย หรือว่าเกือบรอดกันแน่วะ” ด้วยความหวาดระแวงเกาะกุมใจ   สมัยยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าเสีย   ขณะทรุดลงนั่งยองๆ บ้วนน้ำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรู้สึกขยะแขยง   เหมือนกับว่า เชื้อร้ายกำลังเกาะกินปากคอจนเปื่อยยุ่ยไปหมด   แว่วเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดแต่เปี่ยมไปด้วยความหฤหรรษ์ของสาวอินก็ดังขึ้น   มันสร้างความรู้สึกรวดร้าวบาดลึกลงไปถึงกลางใจของสมัย   จนอยากจะกรีดร้องตะโกนด้วยความคั่งแค้น แข่งกับเสียงกระสันของนังอิน     .. ขอให้สุขสมอารมณ์หมาย .. แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 50 20:38:58 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 25 มิ.ย. 50 15:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้บถือคนเขียนจริงๆ พาเอาคนอ่าน ขยาด เอช ไอ วี ไปด้วย .. จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 มิ.ย. 50 18:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหม โชคดีของสมัยนะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ วันสุนทรภู่ 00:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เง้อ .... อ่านแล้วต้องรีบไปบ้วนน้ำลาย ... ที่ห้องน้ำเจอคุณพีทคุงกะคุณเจียวต้ายด้วยล่ะ กำลังล้างปากด้วยผงซักฟอกเชียว จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (coffee-smell) - [ วันสุนทรภู่ 13:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว.....ผมผ่านไปได้ยังไง เรื่องดีดีหยั่งงี้ แล้วยังถูกพาดพุง..เอ๊ย..พาดพิงด้วย เดี๋ยวให้ฉี่เสร็จก่อนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 28 มิ.ย. 50 07:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านงานย้อนหลัง กรั่กๆๆๆๆๆ น้องอินกับอ้ายสมัย ใต้ร่มดอกแก้ว วิริศมาหรา มากมายนะเจ้าค่ะ (ว่าแต่แอบเรื่องจริงมาเขียนเปล่านี่ คิคิคิคิ) จากคุณ : sugarhut - [ 18 ก.ค. 50 12:24:08 ]