ความคิดเห็นที่ 1 “พอเถอะ  แฟนข้านะโว้ย  พูดให้เกียรติกันหน่อย”   “นี่นะ... ตอนกลางคืน เอ็งก็พาแฟนไปนั่งชมจันทร์  สบโอกาสเอ็งก็คว้ามือมากุมไว้ ส่งสายตาประสาน ต๊ะลิ้ง ต๊ะลิ้ง”  มันสาธยายไม่หยุด “แล้วทีนี้นะ ก็ถึงชอตเด็ด...” ไอ้นนท์หรี่ตาแสยะยิ้มก่อนพูด “แล้วเอ็งก็... บอกรักซะ เอาให้ซาบซึ้งหยดย้อยเลยนะโว้ย” “เอ็งยังไม่เคยบอกใช่ม้า” มันว่าเหมือนรู้ทัน “ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง” “เอาเถอะน่า ได้โอกาสบอกก็คราวนี้แหละ  พอบอกไปแล้ว ทีนี้สาวเจ้าก็จะใจอ่อน แสงจันทร์ เสียงคลื่น สายลม สองเรา  คำบอกรักเบา ๆ  ร้อยทั้งร้อย  ไม่เหลือ” “ง่ายขนาดนั้น ป่านนี้ผ้าอ้อมเด็กคงเกลื่อนหาด” ผมวางเตารีดโครม หันไปยิ้มเยาะใส่มัน “อิกึ๊... อิกึ๊... อิกึ๊”  มันขึ้นไปเต้นเป็นลิงเป็นค่างอยู่บนที่นอน  ทำเสียงประหลาด “ภาษาอะไรวะ”  ผมลุกขึ้นเอาชุดทำงานที่รีดเสร็จแขวนไว้ในตู้  แล้วหยิบเสื้อผ้ามาพับใส่กระเป๋าที่เตรียมไว้สำหรับออกเดินทางไปเกาะเสม็ดในวันรุ่งขึ้น “ภาษาญี่ปุ่น...  จากซีดีโป๊”   “ไอ้เลว”   “นี่ ๆ ๆ  มิยาบิคอลเลคชั่น  นานะคอลเลคชั่น  อิซุมิก็มี และก็ล่าสุด  คาโอริ...”  มันสาธยาย “อ่า!  แผ่นคาโอริหายไปไหนหว่า” ไอ้นนท์บ่นของมันอยู่คนเดียว  มันหยิบแผ่นซีดี ประมาณ 10 กว่าแผ่นออกมาจากเป้แล้วนับ  ผมได้แต่ส่ายหัวเอือมระอา ในมุมมองของคนอื่นแล้ว  ไอ้นนท์อาจจะเป็นคนร้ายกาจเจ้าเล่ห์ คงมีแต่ผมและคนที่สนิทกับมันเท่านั้นที่พอจะรู้ว่ามันเป็นคนอย่างไร ใช่แล้ว... มันร้ายกาจ เจ้าเล่ห์นั่นแหละ ถูกต้องที่สุด   ไอ้นนท์เป็นอดีตน้องรหัสในมหาวิทยาลัย ที่ปีนเกรียวมาตีสนิทเป็นเพื่อนกับผมเพราะถูกใจนิสัยผม  พอมันเรียนจบ ผมก็แนะนำงานให้ ประจวบเหมาะกับบริษัทนั่นอยู่ใกล้ ๆ กับที่พักของผม มันก็เลยขอมาอยู่ด้วยที่อพาร์ทเม้นแห่งนี้  ผมก็รู้สึกดีที่มีคนมาช่วยหารค่าเช่า บวกกับความร่าเริง ความบ้าของมัน ทำให้หนุ่มช่างฝันอย่างผมไม่เหงา  ด้วยนิสัยและความเข้ากันได้ของเรา ทำให้เพื่อน ๆ ตั้งฉายาให้ผมกับมันว่า “ผีน้ำเน่า กับโลงหื่น” “เฮ้ย! หยิบเม้าท์ออแกนให้หน่อย และก็วอล์คแมนที่เอ็งยืมไปด้วย ข้าจะเอาไปเกาะเสม็ด” ผมหมายถึงเครื่องเล่นซีดี วอล์คแมน ที่มันยืมไปตั้งนานแล้ว  ไอ้นนท์ค้นในเป้อุบาทว์สารพัดนึกของมันแล้วส่งให้   “เม้าท์ออแกนอยู่หลังตู้เย็นนู้น แหม กะเป่าสร้างบรรยากาศให้หญิงเจ้าอารมณ์กระเจิงละสิ ไม่เบา ๆ ”  มันหรี่ตาพลางแสยะยิ้ม ดูแล้วน่าเอาเท้ายันให้สักที ผมไม่มีวันลืมหรอก ที่มันยืมไปเป่าเล่น  แต่ดันพิเรนเอาเม้าท์ออแกนสุดที่รักของผมไปจ่อที่จมูกของมันแล้วพ่นลมหายใจเข้าออกฟืดฟาด ๆ  จำได้ว่าวันนั้นเกือบได้วางมวย “อิกึ๊... อิกึ๊... อิกึ๊  เดี่ยวขา  อีกนิด อีกนิด...”   ไอ้นนท์หันหลังให้ผม มันเอามือกอดตัวเองไว้แล้วลูบไล้แผ่นหลังตัวเองพลางเงยหน้าหลับตาพริ้มและสูดปากเข้าทำเสียงกระเส่า “อึกกก!”  แทนคำพูด  ส้นเท้าของผมก็ประทับเข้าที่แผ่นหลังของมันอย่างตั้งใจ...   ผมเดินไปปิดไฟ ล้มตัวลงนอน สายตาจ้องเพดาน  ไอ้นนท์คลานขึ้นมาบนเตียงแล้วก่ายขาทับขาผม  ไม่นาน มันก็ผล็อยหลับและกรนเสียงดัง  ผมรู้ดีว่าที่ไอ้นนท์มันคึกผิดปกติ เป็นเพราะมันจะได้ไปเที่ยวกับน้องอิ๋วนี่แหละ   ก่อนหลับตา ผมดันนึกถึงคำพูดของมัน “บอกรักเหรอ”  ผมถีบขาไอ้นนท์ออกแล้วพลิกตัวหันข้าง แล้วหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ... เสียงหวืดหวือของสายลม  ประสานกับเสียงหวีดหวิวของเม้าท์ออแกนที่บรรเลงออกมาเป็นทำนองของเพลงที่บรรยายถึงความงามของทะเล   หยีนั่งเกาะแขนของผมไว้หลวม ๆ เธอเอียงคอเอาแก้มมาอิงไหล่  ถ้าไม่ติดว่าผมต้องเอามือป้องเม้าท์ออแกนไว้  มือข้างขวาของผมคงโอบเอวเธออยู่ บนสะพานเทียบเรือของอ่าวลุงหวังในคืนนี้  มีผู้คนอยู่สิบกว่าชีวิตได้  บ้างนั่งล้อมวงทานเหล้าพูดคุยกันเฮฮา บ้างนั่งตกปลา ตกหมึกอยู่บนหัวสะพาน  ฝากความหวังไว้กับสายเอ็นไม่สนใจใคร   บ้างนั่งเคียงข้างคลอเคลียกัน แหงนมองฟ้ามองน้ำตามประสา โดยมีเสียงเม้าท์ออแกนของผมเป็นตัวสร้างบรรยากาศ  มันคงจะไพเราะพอใช้ได้ ถึงขนาดที่ว่า  ชายคนหนึ่งเปิดโทรศัพท์มือถือ เดินเข้ามาใกล้ ๆ   แล้วยื่นโทรศัพท์มาข้าง ๆ ผม เพื่อให้คนรักปลายสายได้ฟัง   “เพราะรึเปล่าจ๊ะ” ชายคนนั้นว่าแล้วเดินจากไป   รู้สึกเขินจนไม่รู้จะเป่าเพลงอะไรต่อ  ผมจึงเอาเม้าท์ออแกนเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ เมื่อมือว่าง ผมจึงยกขึ้นลูบผมสลวยของหยีแผ่วเบาพลางแหงนมองดวงจันทร์ “กระต่าย คงจะอยู่บนดวงจันทร์ทั้งคืนสินะ”  ผมเอ่ยเบา ๆ หยีแหงนหน้ามองผมแว่บหนึ่ง แล้วเงยคอมองตาม “แต่หยีสิ...”  ผมว่า หันมาทำตาประกายซึ้ง “อยู่ในดวงจันทร์ทั้งวัย”   “หือ?...”  เธอเอียงคอ “ก็... อยู่ในดวงใจทั้งวัน”   “อื๋อ!”   เธอแลบลิ้นพลางกำมือหลวม ๆ แตะเบา ๆ ที่แก้มของผมจนสัมผัสได้ถึงความนุ่มเย็นของมือ “เปลี่ยนจากมือเป็นอย่างอื่นได้รึเปล่า”  ผมทำแก้มป่องยื่นหน้าเข้าหาทำปากขมุบขมิบ เธอตีผมเบา ๆ เสียงกระแอมไอที่คุ้นเคยของไอ้นนท์ ทำลายบรรยากาศแห่งความสุขของผมสิ้น  มันทำหน้าระรื่นเดินคู่มากับน้องอิ๋ว หญิงสาวหน้าตาดี ผิวขาว คิ้วโก่งคล้ายตุ๊กตาชาววัง เพื่อนสนิทของหยี  ในมือของทั้งสองถือถุงใส่กระป๋องเครื่องดื่มมาด้วย “มาอยู่กันตรงนี้เอง  นึกว่าหายไปไหน”  น้องอิ๋วถาม “แล้วอิ๋วไปไหนมาล่ะ ปล่อยเราไว้ในห้องคนเดียว”   หยีเอ่ยถามเพื่อนสาว  แต่ไอ้นนท์กลับตอบแทน  “บรรยากาศมันดี  เราเลยแอบไปนั่งมะลุกกุ๊กกิ๊ก จิ๊จ๊ะ กระหนุงกระหนิงบนโขดหินนู้น”  มันว่าพลางทำมือซ้อนทับสลับไปมา ทั้งสองนั่งลงข้าง ๆ ผม  ไอ้นนท์ยื่นกระป๋องเบียร์ของมันให้  ผมไม่รับ  แต่เปิดกระป๋องใหม่ยกดื่มอึก ๆ จนหยีค้อนขวับ   “มันต้องอย่างนี้สิเพื่อน คืนนี้เดี๋ยวข้ากันอิ๋วให้”   ไอ้นนท์ทำปากยื่นกระซิบบอกที่ข้างหูผมเบา ๆ ผมไม่ว่าอะไร ได้แต่ถลึงตาใส่มัน ว่าแล้วมันก็เอนหัวลงไปหนุนตักน้องอิ๋ว  ชี้นิ้วขึ้นฟ้าทำท่าจี๋จ๋าเหมือนคู่รักที่เพิ่งแต่งงาน มาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองเพิ่งจะคบหากันได้ไม่กี่เดือน   ทันใดนั้น เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  เมื่อจู่ ๆ มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ย่ำบนไม้กระดานสะพาน พร้อมกับเสียงร้องไห้   ผมหันไปดูก็พบกับหญิงสาวผมสั้นคนหนึ่ง กำลังเซถลาล้มลงข้าง ๆ พวกเรา   เธอผู้นั้นใส่กางเกงขาสั้นเสื้อเอวสูง  กำลังยกมือปาดน้ำตาและหายใจฮึดฮัดสะอื้นไห้  ผู้คนรอบข้างต่างหันมามองเป็นตาเดียว คนที่เดินตามเธอมาคือชายหนุ่มผิวขาวผมยาวหน้าตาดีคนหนึ่ง  เขาทำหน้าตาตื่นมองพวกเราแว้บหนึ่งแล้วก้มลงดึงมือหญิงสาวผู้นั้น  แต่เธอสะบัดมือเขา “ไม่เอา... ไม่เอา” หญิงสาวตะโกนเสียงสั่นไม่อายใคร  จนชายผู้นั้นหน้าถอดสี “ลุกขึ้นเถอะน่า  เมามากแล้ว”   “ทำไมต้องทำอย่างนี้กับเราด้วย” “ทำอะไรเล่า ไม่ได้ทำอะไร ปะ! ลุกขึ้น  ไม่อายชาวบ้านเขาเหรอ”  ชายผู้นั้นพยายามลากเธอออกไปให้ได้ แต่เธอก็ดิ้นปัดป้องมือเขาพัลวัน   บรรยากาศที่เคยสงบเปลี่ยนเป็นวุ่นวาย  ไอ้นนท์เงยหน้าจากตักของน้องอิ๋วมานั่งทำตาใสลุ้นเหตุการณ์  หยีทำตาโตเอามือป้องปากตัวเอง   ส่วนผมตัดสินใจลุกขึ้นยืนเพื่อจะเข้าไป... มุง คงจะเห็นท่าไม่ดี  ชายผู้นั้นปล่อยมือเธอลง  มืออีกข้างกุมขมับ สายตามองคนรอบข้างอีกครั้ง “แฮ่ะ ๆ แฟนผมน่ะครับ เธอเมา” เป็นคำพูดที่มีน้ำเสียงคล้ายจะหาเหตุผลกลบเกลื่อน “เธอตบหน้าเราทำไม  เราเจ็บนะ ทำไมทำแบบนี้”   ความจริงเปิดเผย  ชาย หญิงคู่นี้คงทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง “แค่ล้อเล่นน่า... ก็บอกให้นอนเฉย ๆ   เอานะ ลุกเถอะ ขอร้อง มีอะไรไปคุยกันที่ห้อง”  ความจริงเปิดเผยอีกครั้ง  เมื่อชายคนนี้โพลงคำว่า “นอนเฉย ๆ”  ออกมา  เธอยังคงนั่งสะอื้น  ผมเห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”   ผมถาม ด้วยทีท่าของสุภาพบุรุษสุดฤทธิ์ แต่อารมณ์คือ สอดรู้   เธอไม่ตอบ  ชายผู้นั้นมายืนขวางผมไว้แล้วกระชากมือหญิงคนนั้นให้ลุกขึ้น  มันได้ผล  ร่างของเธอลอยขึ้นเหมือนลิงเกาะกิ่งไม้  หยีคงเห็นท่าไม่ดี จึงดึงชายเสื้อผมให้นั่งลง จากคุณ : สมจ๊อด ({``-_-}{-``-}{-_-``}) - [ วันสุนทรภู่ 00:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดชายผู้นั้นก็พยุงเธอออกไปจนได้  เสียงเอะอะโวยวายของทั้งสองดังแว่วมาผสมกับเสียงพึมพำของคนบนสะพานแห่งนี้ คาดว่าบางคนพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวและมองโลกในแง่ร้าย ไม่ต่างอะไรกับผมที่กำลังคิดอยู่ตอนนี้ “พระเอกซะเหลือเกิ้นนน”   “เงียบไปเลย ไอ้นนท์” ผมดุมันด้วยอารมณ์ฉุน  มันย่นจมูกแล้วลงไปนอนหนุนตักน้องอิ๋วที่มองชายหญิงคู่นั้นจนลับตา ดวงจันทร์ ทะเล และคลื่นยังคงทำหน้าที่ต่อไป   แต่บรรยากาศกลับเปลี่ยนไปเหมือนพลิกฝ่ามือ หยีบอกให้ผมกลับห้องพัก เราจึงตัดสินใจพากันเดินออกมาจากสะพาน ลมทะเลไม่ได้ทำให้รู้สึกหนาว  แต่หยีกลับเกาะแขนผมไว้แน่น “เป็นอะไรหรือเปล่า”   หยีขบริมฝีปากล่าง  เงยหน้ามองผมที่ถามเธอด้วยน้ำเสียงห่วงใย แต่เธอกลับส่ายหน้า ไอ้นนท์เดินพาน้องอิ๋วเดินจ้ำไปก่อนแล้ว  ทันทีที่ถึงบังกะโลที่เป็นห้องแฝดที่พักของเรา  ความไม่ชอบมาพากลก็เกิดขึ้น “เฮ้ย! เข้าผิดห้องแล้ว”  ผมร้องทัก เพราะแทนที่ไอ้นนท์จะเปิดประตูห้องที่ผมกับมันพักด้วยกัน แต่มันกลับไขกุญแจห้องของน้องอิ๋วและหยีแทน “เออน่า”  มันพยักเพยิด แล้วเดินเข้าห้องนั้นไปพร้อมกับน้องอิ๋วที่ก้มหน้าเหลือบตามองผมแล้วค่อย ๆ ปิดประตู ทิ้งให้ผมกับหยีมองตากันปริบ ๆ “แล้วจะเอายังไง” หยีเอียงคอถาม ผมไม่รู้จะตอบเธออย่างไรเหมือนกัน เมื่อตอนที่พวกเรานั่งเรือมาถึงอ่าวลุงหวัง พวกเราจองห้องพัก 2 ห้องแฝดไว้ที่ลุงหวังวันเดอร์แลนด์แห่งนี้ โดยตกลงกันว่าให้หยีกับอิ๋วพักด้วยกันที่ห้องด้านซ้าย  ส่วนผมกับไอ้นนท์อยู่ห้องทางขวา  พอตอนนี้จึงได้รู้ว่าไอ้นนท์คงจะไปทำข้อตกลงอะไรกับน้องอิ๋วเข้า   “คืนนี้เดี๋ยวข้ากันอิ๋วให้”  คำพูดของมันหมายถึงอย่างนี้นี่เอง ผมล้วงลูกกุญแจจากกระเป๋ากางเกงออกมาไขลูกบิด หยีถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปเปิดไฟ  ผมปิดประตูเข้ามา พยายามทำหน้าให้ปกติแล้วหยิบกระเป๋าใส่เสื้อผ้าขึ้นมาวางบนปลายเตียง “อาบน้ำก่อนไหม จะได้ไปรอข้างนอก” ผมถาม “ไม่ละค่ะ เพิ่งอาบเมื่อก่อนออกไป  อีกอย่าง  กระเป๋าใส่เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวของหยีอยู่ห้องนู้น”  ผมพอจะเดาออกว่าเธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติแต่สีหน้าของเธอกลับบ่งบอกว่ากังวล ผมค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ เธอ โอบเอวเธอเข้ามาแนบชิดจนได้กลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ   นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่กับเธอในสถานที่ล่อแหลมแบบนี้  เพียงลำพัง   “อะไร ๆ ก็แลจะเป็นใจนะ ทั้งนนท์และอิ๋ว” เธอแกะมือของผมที่โอบเธอออกแล้วเอามากุมไว้ “เดี่ยวคะ...”   “หือ” เธอมองตาแล้วก้มหน้า เหมือนกำลังชั่งใจแล้วพูดต่อ “ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วหยีปฏิเสธเดี่ยว เดี่ยวจะเป็นเหมือนผู้ชายคนนั้นรึเปล่าคะ” ผมอึ้งในคำถาม “ใคร?” “คนที่สะพาน” “ไร้สาระน่า” “หยีอยากอยู่ใกล้ ๆ เดี่ยวนะ  อยากจับมืออย่างนี้  อยากนอนหนุนตักคุยกัน  อยากเก็บความรู้สึกดี ๆ  แต่...”  เธอเว้นจังหวะนิดหนึ่ง “แต่ไม่อยากเสียตัวตอนนี้” เธอหันหน้าไปทางหน้าต่าง คงอายคำพูดตัวเอง  นี่ด้วยกระมัง การพูดอะไรออกมาตรง ๆ นี่แหละ ที่ทำให้ผมรักเธอมาก   ผมรักเธอมาก... พูดไปสิ พูดออกไป... “เดี่ยวจำได้รึเปล่าคะ ว่าวันนี้เป็นวันอะไร”   “เอ่อ!...”  เธอทำหน้าค่อนข้างจริงจัง  วันสำคัญอะไรหรือ วันเกิดเธอนั่นไม่ใช่แน่ วันเกิดผมก็ยิ่งบ้าไปใหญ่  ผมพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก จึงได้แต่ส่ายหัว   เธอทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะอธิบาย “วันนี้...  ของเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว  ที่ชั้น 1 ของออฟฟิศ ตอน 8 โมงเช้า ชายคนนึง  กำลังวิ่งหอบแฮก ๆ เข้ามาในลิฟท์ตัวที่ 3  ซึ่งในนั้นมีหยีอยู่คนเดียว” เธอหันหน้ามามองผมแล้วเล่าต่อ “พอชายคนนั้นเห็นหยี ก็ก้มหน้าก้มตา  แล้วเบียดตัวเองเหมือนกับว่าจะฝังตัวอยู่ที่มุมลิฟท์ ทั้ง ๆ ที่ในนั้นมีกันอยู่แค่ 2 คน  หยีสังเกตว่าแม้เขาจะก้มหน้า แต่สายตาของเขาก็แอบมองมาหลายครั้ง ซ้ำยังทำเปิ่นเดินตามหยีออกมาทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ชั้นของแผนกตัวเองด้วย พอหยีทักว่าคุณทำงานที่ชั้นนี้เหรอ ชายคนนั้นก็สะดุ้ง ทำหน้าแดงแล้วรีบถอยเข้าลิฟท์ไป” เธอเล่าพลางยิ้ม แต่ผมกลับอึ้ง   “วันนี้ของปีที่แล้ว เป็นวันที่เราพบกันเป็นครั้งแรก” เธอหยุดจังหวะ มองหน้าผม “เดี่ยวรู้มั้ยคะว่าท่าเปิ่น ๆ ของเดี่ยวตอนนั้น น่ารักมาก ๆ” เธอจำกระทั่งวันที่และรายละเอียดทุกอย่างเลยหรือ  ตอนนั้นผมพอจะจำได้ว่าตัวเองประหม่าขนาดไหน ที่ได้พบผู้หญิงน่ารักอย่างเธอ  ผู้หญิง  ที่ทำให้ผมตกหลุมรัก จนบัดนี้ผมก็ยังตกหลุมรักอยู่... ผมตกหลุมรักเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวัน “ครบ 1 ปีแล้วค่ะ เร็วเนาะ... และมันก็เร็วไปจริง ๆ ด้วยสิ หยีรู้สึกว่า เราเพิ่งจะคบหากันได้ไม่นานเลย   มันไม่นานพอที่จะเกินเลย” เธอหยุดนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ   “หยีถือว่าวันนี้เป็นวันพิเศษนะ”   ผมเพิ่งเข้าใจถึงสาเหตุที่จู่ ๆ เธอก็ชวนมาเที่ยว...   กว่าที่เธอจะพูดอะไรมากกว่านี้ ผมก็เอามือทั้งสองข้างจับที่ขมับของเธอแล้วหอมเบา ๆ ตรงหน้าผากแล้วพูดออกมาเบา ๆ “ขอบคุณนะครับ” ไม่สิ  ต้องไม่ใช่คำนี้ อีกคำหนึ่งต่างหาก บอกเธอไปสิ...  ในใจผมร้องปาว  แต่คงเป็นเพราะคำพูดไอ้นนท์ก่อนหน้า  ผมจึงรู้สึกว่าไม่ควรเอ่ยคำนั้นออกมาตอนนี้ ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนพลางผิวปากเดินเข้าห้องน้ำไปทันที แล้วชะโงกหัวออกมาบอกเธอเพื่อตัดบทว่า “นี่... นอนซะ  เห็นบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นนี่นา   ผมจะอาบน้ำแล้ว หยีไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกนะ ไม่ต้องกลัวผมด้วย” ผมยิ้มอย่างจริงใจให้เธอ   “ผม... เป็นคนดีนะครับ” ผมเน้นเสียงพลางขยิบตา “อ่อ! แล้วอย่าแอบดูล่ะ  ผม... ก็ไม่อยากเสียตัวตอนนี้เหมือนกันนะ”  ผมทำเสียงล้อเลียนที่เธอพูดเมื่อครู่   “บ้า  ใครจะแอบดูผีทะเล” “ถ้าทนไม่ไหวก็ไปแอบดูอยู่แถว ๆ หาดนะ” “ไม่เห็นจะเกี่ยว” “ก็จะได้... เฝ้าแอบดูอยู่ห่าง ๆ  ไงล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ แอบ  ดู  อยู่  ห่าง  ห่าง” ผมเน้นเสียง เธอพยายามกลั้นหัวเราะ  ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในกระเป๋าของผมขว้างมา   แต่ผมผลุบหัวเข้าไปข้างในแล้วบอกขอบคุณ ที่เธอส่งผ้าขนหนูให้ ดูเหมือนว่าบรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อครู่  กำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีแล้ว...   ถ้า... ถ้าตอนที่เธอดึงผ้าขนหนูออกมาจากกระเป๋านั่น  ไม่มีสิ่งหนึ่งตวัดออกมาด้วยอย่างไม่ได้รับเชิญ เจ้าสิ่งนั้นหล่นแหมะลงตรงข้างเตียง ต่อหน้าต่อตาเธอพอดี... มันคือ...  เจ้ากล่องน้อยสีชมพู จบสิ้นเสียแล้ว  ความหวังที่จะได้พูดคำนั้นกับเธอ ... (จบตอนที่ 1) จากคุณ : สมจ๊อด ({``-_-}{-``-}{-_-``}) - [ วันสุนทรภู่ 00:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ วันสุนทรภู่ 10:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .. ฉลองครบรอบความรัก ๑ ปี เจ้ากล่องน้อยสีชมพู ทำซะ .. .. E X C E L L E N C E .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ วันสุนทรภู่ 14:39:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิ๊ๆ กะแล้วว่ากล่องน้อยสีชมพูจะต้องได้บทสำคัญในเรื่อง จากคุณ : TSURUGI - [ วันสุนทรภู่ 17:16:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาลงชื่อก่อนนะคะเดี๋ยวกลับมาอ่านอีกที ...555... จากคุณ : มณีนาคา - [ วันสุนทรภู่ 18:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น้าเดี่ยวช่างเป็นคนดี เสียนี่กระไร แม้จะสอดรู้สอดเห็นเล็กน้อย โฮ่ๆๆ  หนุ่มสาวเรื่องนี้แจกมุขกันกระจาย จะจดไว้ใช้บ้าง ก็ไม่มีตังค์จ่ายค่าลิขสิทธิ์ ฮ่าๆๆ ทรงกลด สัพเพเหระ ปีนเกลียว จากคุณ : คุณเฮีย (พิธันดร) - [ วันสุนทรภู่ 19:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สม เพิ่งมีโอกาสไปเสม็ดมา ครั้งแรก ไปเอาตอนแก่ป่านนี้ ไม่เห็นรู้สึกว่าจะมีบรรยากาศ เสร็จทุกรายเลย เหอๆ จากคุณ : scottie - [ วันสุนทรภู่ 22:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เชิญรับชมตอนจบ และตอบกระทู้ครับ ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5554458/W5554458.html จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 28 มิ.ย. 50 01:59:51 ]