ความคิดเห็นที่ 1 -:- -:- -:- ขอเพียงใจเรา ‘รัก’ กัน -:- -:- -:- By Rosarita เพียงครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา ... คำว่า ‘รัก’ ก็เกิดขึ้นในหัวใจเธอทันที ... แล้วเขาล่ะ ... คำคำนั้นเกิดขึ้นกับหัวใจของเขาบ้างหรือไม่? - - -:- <3 (1) “แต่งเลยหรือคะ” กรนันท์อุทานอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆมารดาบอกฤกษ์วันแต่งงานระหว่างเธอ กับ ลูกชายของเพื่อนมารดาในระหว่างมื้ออาหารเย็น ที่ตกใจจนตั้งตัวไม่ติดแบบนี้ก็เป็นเพราะว่าเธอเพิ่งได้เจอกับ ‘เขา’ อาศวัศร์ ผู้ที่กำลังจะมาเป็นเจ้าบ่าวของเธอเพียงแค่ครั้งเดียวเอง แถมนั่นก็ยังเป็นการดูตัวซึ่งผู้ใหญ่เป็นคนจัดการ เสียอีกต่างหาก แม้ว่าเธอจะได้ยินเกียรติศัพท์จากปากของมารดามาหลายทีหลายหนก็ตาม ใบหน้าขาวซีดเผือด ใจคอไม่ดี กลัวว่าเธอจะต้องเจอกับความผิดหวัง ความทรมาน หรืออะไรที่เลวร้าย จากการแต่งงานที่ทั้งคู่ยังไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอแบบนี้ แม้ว่าเธอจะพึงพอใจในตัวชายหนุ่มไม่น้อยจากการได้พบกัน ครั้งแรก ที่เรียกว่า ‘รักแรกพบ’ เพราะไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา การงาน มารยาท ก็เพียบพร้อมไปเสียแทบทุกอย่าง จน เรียกได้ว่าหาจุดตำหนิอะไรในตัวเขาไม่ได้เลย แต่มันก็ไม่ใช่คำตอบของการตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตกับใครสักคนนี่ การแต่งงานควรจะเกิดขึ้นเมื่อทั้งคู่ได้ มีความรักต่อกัน ได้เรียนรู้นิสัยใจคอกันก่อน ไม่ใช่อะไรด่วนได้ฉาบฉวยแบบนี้ “ไม่ค่ะ แม่ นันว่ามันเร็วเกินไป นันกับพี่อาร์ทยังเจอไม่รู้จักอะไรกันเลย” กรนันท์ค้าน ดวงตากลมสวย จ้องมองไปยังใบหน้าของคุณหญิงกีรณา ธีระเกียรติ มารดา คาดหวังว่ามารดาจะเข้าใจถึงหัวอกของเธอบ้าง ทว่า ... “แต่ว่าลูกก็เห็นแล้วนี่จ๊ะ ว่าพี่เขาก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดี นิสัยก็ดี ไม่ได้ติดเหล้าเมายา การงานก็ดี ถ้าแม่ไม่ สืบมาอย่างดีว่าเขาเหมาะสมกับลูกแม่ทุกประการ แม่ก็คงไม่อยากฝากให้เขาดูแลลูกของแม่หรอกจ้ะ อีกอย่าง ฝ่ายนู้นก็ไม่ได้มีปัญหา นั่นแปลว่าพี่เขาก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจนี้” คุณหญิงให้เหตุผล เธอค่อนข้างจะมั่นใจใน ตัวอาศวัศร์ไม่น้อยเลย มารดาของชายหนุ่มที่เสียไปก็เป็นเพื่อนซี้ของเธอมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย พ่อของเขาก็เป็น เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัย เรียกได้ว่ารู้จักกันทั้งตระกูลเลยก็ว่าได้ ในความคิดของคุณหญิง ... คนดีๆ เพียบพร้อมแบบนั้น ช่างน่ากลัวว่าถ้าชักช้าจะเสียโอกาสไป ... “แต่ว่าแม่คะ...” กรนันท์หนักใจเป็นกำลัง แน่นอนที่สุดคุณหญิงกีรณาก็ไม่ยอมฟังเธออีก “เอาเป็นว่าลูกไม่คัดค้านเรื่องฤกษ์นี้นะจ๊ะ ... ถ้าลูกกังวลนัก แม่ก็จะให้พี่เขามารับหนูไปเที่ยวดีไหม จะ ได้รู้จักกันมากขึ้นอย่างที่หนูต้องการ ทานอาหารได้แล้วจ้ะ” พูดจบเธอก็เรียกให้คนรับใช้ในบ้านหลังโตเริ่มตักข้าวให้ อาหารมื้อนั้นไร้รสชาติจนหญิงสาวกลืนไม่ลง จะว่าไปแล้ว การขัดใจมารดานั้น กรนันท์คิดแทบไม่ออกว่ามีครั้งใดบ้างที่เธอทำได้สำเร็จ ไม่ใช่แค่ภาพ ความยากลำบากในสมัยก่อน ตอนเธอยังเด็ก สูญเสียบิดาไป คุณหญิงกีรณาก็ลำบากลำบนนักกับการประคอง กิจการให้คงอยู่รอดเหยี่ยวกามาจนถึงทุกวันนี้ได้ฝังอยู่ในจิตสำนึกอย่างเดียว ไม่ว่าอะไร กีรณาก็มอบให้กรนันท์ได้ทุกอย่าง กรนันท์จึงไม่เคยคิดที่จะขัดใจมารดาสักครั้งแม้แต่ การดูตัว ทว่าเรื่องแต่งงานนี่ ... มันยากนะที่จะทำใจยอมรับได้ ... แล้วอาศวัศร์เล่า ... จะคิดขัดขืนอย่างที่เธอคิดบ้างหรือไม่นะ ... - - -:- <3 หลายวันต่อมา .... คุณหญิงกีรณา ก็จัดการนัดแนะอาศวัศร์ให้เธอได้สำเร็จ ชายหนุ่มมารับเธอใน ตอนสายๆ “ขอโทษด้วยนะคะ นันไม่รู้ว่ารบกวนพี่อาร์หรือเปล่า ที่ต้องทำตามที่คุณแม่บอกแบบนี้” กรนันท์รู้สึกเกรง ใจชายหนุ่ม ในวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้เขาควรจะได้พักผ่อนมากกว่าพาเธอไปไหนมาไหน เขาคงไม่กล้าขัดใจแม่ ของเธอ รวมถึงพ่อของเขาเลยจำต้องทำ กรนันท์ทราบมาว่า อาศวัศร์เกรงใจบิดาของเขามาก เพราะเพิ่งจะสูญเสียลูกชายคนโต รวมถึงบุตรสาว ไปในเหตุการณ์รถตกเหวเมื่อต้นปี เหลือเพียงอาศวัศร์ลูกชายคนกลางกับอิงมาลาบุตรสาวคนใหญ่เท่านั้น การจาก ไปกระทันหันของพี่น้องของอาศวัศร์ทำให้โรคหัวใจของบิดากำเริบ จนหมอต้องเตือนว่าอย่าให้กระทบกระเทือนเด็ด ขาด เขาจึงห่วงสุขภาพของบิดา ไม่อาจจะกล้าปฏิเสธไม่ว่าจะเรื่องดูตัว หรือ แต่งงาน “ช่างเถอะครับ ไม่เป็นไร ว่าแต่น้องนันอยากไปไหนครับ” เสียงที่ตอบมาของเขาช่างเย็นชา และไร้ อารมณ์เสียคนฟังแป้วไปทั้งใจ “แล้วแต่พี่อาร์ทเถอะค่ะ” กรนันท์ปวดร้าวในหัวใจ อย่างน้อยเธอก็วาดฝันว่าเขาจะรู้สึกชอบพอเธอ บ้างอย่างที่เธอชอบเขา เธอเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร หากเพราะเรื่องของหัวใจไม่สามารถบังคับกันได้ ถ้าเขาจะไม่ ชอบเธอมันก็ห้ามไม่ได้นี่ ... แล้วแบบนี้จะแต่งงานกันได้อย่างไรเล่า! อาศวัศร์ตัดสินใจพาเธอมายังห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่งใจกลางเมือง เขาคงคิดว่าผู้หญิงคง เป็นเหมือนกันหมดทั้งโลกที่ชอบช้อปปิ้ง เดินห้าง แต่สำหรับกรนันท์แล้วเขาเดาผิด! เธอไม่ชอบที่ที่ผู้คนพลุกพล่าน แบบนี้เลย ทว่าเมื่อเธอยกให้เป็นการตัดสินใจของเขาแล้ว มันก็ช่วยไม่ได้ “น้องนันอยากทานอะไรไหมครับ หรือ จะเข้าร้านไหนก็ได้นะ” เขาว่า น้ำเสียงเรียบเสียจนไม่รู้ว่าเขา กำลังอารมณ์ไหน เบื่อ หรือว่าเฉยๆ อยากตามใจเธอกันแน่ กรนันท์พยายามกวาดสายตาไปรอบๆ เผื่อจะเจออะไรสักอย่างที่ทำให้การมาเดทครั้งแรกนี้สนุกขึ้นบ้าง แต่ที่ได้เจอจริงๆกลับมีเพียงสายตาสาวๆที่มองชายหนุ่มข้างกายเธอให้ควั่กแทน เธอเหลือบมองอาศวัศร์ที่วันนี้เขา อยู่ในเชิ้ตครามอ่อน กางเกงยีนส์ขายาว ผมสั้นที่ถูกเสยลวกๆทำให้เขาดูสบายๆแปลกตาไปจากวันที่ดูตัว วันนั้น ชายหนุ่มเรียบร้อย เป็นทางการเสียจนน่าเกรงขาม หากไม่ว่าภาพลักษณ์แบบไหน อาศวัศร์ก็หล่อเหลาจนน่าจะเท คะแนนหัวใจให้เต็มร้อยจริงๆ ระหว่างที่เธอเดินเตร่ มองร้านเสื้อผ้าหรูหราข้างทางเดินในห้างสรรพสินค้าอยู่นาน และแล้วเธอก็ได้พบกับแผ่นป้าย โฆษณาแผ่นใหญ่ที่มีรูปปลามากมายอยู่บนนั้น หญิงสาวเคยได้ยินว่ามีสถานที่ที่คล้ายๆ Under the sea โลกใต้ ทะเลแบบที่ต่างประเทศในประเทศไทยแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เคยได้ไปเสียที กรนันท์จึงหันไปชวนชายหนุ่มน้ำเสียง ตื่นเต้น “พี่อาร์ทคะ นันอยากไปที่นั่น” อาศวัศร์มองตามนิ้วเรียวเล็กไปยังป้ายโฆษณาที่ว่า คิ้วหนาเลิกสูงแปลกใจ ไม่คิดว่าที่กรนันท์คนนี้จะ อยากไปนั้นไม่ใช่ร้านเสื้อผ้าสวยๆ หากกลับเป็นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำใต้ทะเลต่างหาก ... ร่างแบบบางในชุดเดรสสีชมพูหวานตา ปล่อยผมยาวที่ดัดเป็นลอนสวยกวาดสายตาไปรอบๆ อุโมงค์ที่มีผืนน้ำสีฟ้าล้อมรอบไว้ ปลาน้อยปลาใหญ่แหวกว่ายน่าสนุกสนาน จนเหมือนกับว่าเธอได้ลงมาอยู่ใต้ ทะเลจริงๆ “พี่อาร์ทชอบไปทะเลไหมคะ” กรนันท์หันไปถาม เห็นชายหนุ่มกำลังสนใจกับปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่งอยู่ “ครับ? ... อ้อก็ไปได้ครับ แต่จะแปลกไหมถ้าผมบอกว่าไม่ชอบ” เขาตอบ หญิงสาวกดหัวคิ้วอย่างแปลก ใจ เธอไม่เคยได้เจอคนที่บอกว่าไม่ชอบทะเลมาก่อนเลย “ทำไมล่ะคะ นันว่าทะเลสวยออก มันสงบ แล้วก็เงียบดี” กรนันท์ออกความเห็น “เพราะมันสงบ และก็เงียบนั้นล่ะครับ ผมถึงไม่ค่อยถูกกับทะเลเท่าไหร่” ร่างสูงว่า ร่างบางกดหัวคิ้ว หนักกว่าเก่า ก่อนจะคาดเดาเอาเอง “หรือว่าพี่อาร์ทว่ายน้ำไม่เป็น” น่าแปลกที่อยู่ๆเขาก็ยิ้มและหัวเราะออกมา กรนันท์ถึงกับเบิกตาโตด้วย ไม่คิดว่าเขาจะยอมหัวเราะ ยอมยิ้มแบบนี้ เมื่อครู่ยังตีหน้าเซ็งอยู่เลย ...เอ เขาจะรู้ไหมหนา ว่าเวลาเขายิ้มเนี่ย ยิ่งทำให้ความหล่อเขามากขึ้น มากขึ้นจนใจเธอเต้นแรง! “ผมว่ายน้ำเป็นครับ แล้วก็ไม่กลัวด้วยเวลาอยู่ใต้ทะเลแบบนี้” คนตัวสูงยักไหล่ รอยยิ้มหวานยังติดอยู่ที่ ริมฝีปาก รวมทั้งมันก็ยังติดตรึงใจคนมองไม่คลาย “แต่ผมไม่ชอบที่เงียบๆน่ะครับ ไม่ชอบมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว” “ทำไมล่ะคะ” คนถามเอียงคออย่างสงสัย หากเขาก็แค่ส่ายหน้าประมาณว่า ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอบกลับ มา แล้วอยู่ๆเขาก็ร้องขึ้น พร้อมกับชี้ไปทางซ้ายมือ “มีม้าน้ำด้วยแฮะ น่ารักดีนะครับ” อาศวัศร์ส่องดูม้าน้ำเสียจนใบหน้าแทบจะยื่นชิดกระจก จนกรนันท์ไม่ คุ้นว่านี่คือนักธุรกิจหนุ่มมาดนิ่งคนเดิม เวลานี้เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มซนๆธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น “หน้าตามันแปลกๆนะคะ ดูสิ หน้าเหมือนม้า แต่ดันมาอยู่ในทะเล” เธอออกความเห็น ซึ่งออกจะขัดกับ เขา แต่ชายหนุ่มกลับพูดต่อว่า “ก็เพราะแบบนั้น เขาก็เลยเรียกว่า ‘ม้าน้ำ’ ไงล่ะครับ แต่ถ้าม้ามันบินได้บนฟ้า ก็เรียกว่า เปกาซัส” “จริงด้วย” คราวนี้ร่างบางยอมพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งคู่ยืนส่งยิ้มให้กัน ก่อนจะพากันชี้ดูสัตว์น้ำตัวอื่น ใน ที่สุด ไม่นาน ... ความอึดอัดทั้งมวลค่อยๆลอยหายไปกับความสุข เสียงหัวเราะ กับคำพูดคุยกันที่เขาและเธอช่วย กันสรรค์สร้างขึ้น มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 50 05:35:41 แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 50 05:33:13 จากคุณ : iNt_GaL - [ วันสุนทรภู่ 05:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 - - “สนุกจังเลยนะคะพี่อาร์ท” กรนันท์เอ่ยขึ้นหลังจากเข้าไปชมโลกของสัตว์น้ำใต้ทะเลแล้ว ทั้งคู่ กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งเดิม อาศวัศร์คลายยิ้มให้กับหญิงสาวเป็นคำตอบ สักครู่บริกรก็นำอาหารมาเสิร์ฟ ทั้งๆที่ปกติกรนันท์ก็ไม่ ค่อยจะซุ่มซ่าม และระวังเสมอไม่ให้มือตัวเองไปขวางการเสิร์ฟอาหารของพนักงานแล้ว ทว่า ... แขนอีกข้างของเธอ นี่สิดันไปชนกับแก้วน้ำส้มเสียได้ “อุ๊ย!” ร่างบางร้องขึ้นอย่างตกใจ แก้วใบใสล้มลง น้ำสีส้มไหลเปรอะไปเกือบทั้งโต๊ะ กรนันท์ผลุดลุกขึ้น เพื่อไม่ให้น้ำส้มไหลลงเลอะชุด แต่... โครม! เพล้ง!! พอลุก ศีรษะของเธอก็ไปชนกับบริกรอีกคนที่กำลังนำน้ำไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นเสียนี่ เล่นเอาน้ำบนถาดล้มระเน ระนาดหมด กรนันท์รีบก้มหัวขอโทษขอโพยพนักงานยกใหญ่ และเมื่อเธอหันมาทางชายหนุ่ม ... ความอายที่มีอยู่ เดิมทวีขึ้นเป็นล้านเท่า . .. ถ้ามองไม่ผิด ตาไม่ฝาด เธอรู้สึกว่าอาศวัศร์จะแอบลอบถอนหายใจเบาๆไปหนึ่งทีนะ ... กรนันท์หลบไปล้างชุดที่เปื้อนในห้องน้ำ ระคนด่าตัวเองไปพลาง ‘ยัยนันเอ๊ย ซุ่มซ่ามวันไหนไม่ทำนะ ดันมาทำวันที่ออกเดทครั้งแรก ... แบบนี้มีหวังจบแน่ๆ!! ทั้งๆที่ทำตัว เรียบร้อยมาได้ทั้งวัน มาตกม้าตายเอาตอนจบเนี่ยนะ!!’ ไม่นาน ... ร่างเล็กในชุดเดรสสีชมพู ที่ปลายกระโปรงมีรอยเปื้อนเล็กน้อยก็กลับมายังร้านอาหาร โต๊ะ กลับคืนสู่สภาพปกติ พร้อมกับน้ำส้มแก้วใหม่ “ขอโทษนะคะพี่อาร์ท นัน...” เธอก้มหัวเอ่ยกับเขาอีกครั้ง ... จริงๆแล้วอยากจะพูดอีกหลายทีด้วย อาย จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!! “ไม่เป็นไรครับ ชุดเปรอะมากไหมครับ จะซักออกไหม” อาศวัศร์เอียงคอมองปลายกระโปรงหญิงสาว ด้วยความเป็นห่วง “ออกมั้งค่ะ ...เลอะไม่เยอะมาก “ กรนันท์ตอบเสียงอ่อย ยิ้มแหยๆ ไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนดีนะ .... “ดีแล้วล่ะครับ ทานอาหารดีกว่านะครับ” ร่างสูงคลายยิ้มให้ ... ยิ้มที่กรนันท์สงสัยเหลือเกินว่า เป็นยิ้ม ปกติ ยิ้มขำๆ หรือยิ้มระอากันแน่   - - -:- <3 หลังจากวันนั้น ... แม้ว่าเขาจะไม่แสดงท่าทีอะไรกับความซุ่มซ่ามของเธอในวันนั้น และยังคงพาเธอไปนู่น มานี่หลายที หลายหน(ดูเหมือนจะจากคำสั่งของทางผู้ใหญ่) ทว่าหลายๆอย่างระหว่างเธอกับเขายังคงไม่คืบหน้า กรนันท์ไม่ สามารถเข้าถึงเขาได้มากนัก บ่อยครั้งชายหนุ่มก็ยิ้มง่าย หากก็บ่อยอีกที่เงียบงันจนน่าเกรงใจว่าเขาจะหงุดหงิด อะไรอยู่ คล้ายมีกำแพงใหญ่หนากันมิให้เธอได้รู้จักเขาถึงตัวตนจริงๆ ... เหมือนเขามีอะไรที่ต้องคิดอยู่ตลอดเวลา ซึ่งกรนันท์ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะคิดเรื่องงาน ... บางทีเขา อาจจะหาทางล้มเลิกงานแต่งอยู่ก็เป็นได้ ถึงกรนันท์จะว่าการแต่งงานมันเร็วไป แต่...เธอก็อดปฏิเสธตัวเองไม่ได้นี่นาว่าเธอก็ชอบเขาอยู่ไม่น้อยเลย ถ้าหากสมหวังได้ก็คงดี “เป็นไงบ้าง หนูนัน เจ้าอาร์ทของลุงทำให้หนูขุ่นข้องใจอะไรหรือเปล่า” คุณอิสระเอ่ยถามเมื่อมารดาของ หญิงสาวพามาร่วมมื้อเย็นกับทางบ้านของชายหนุ่ม กรนันท์หลุดจากภวังค์ที่ตนเองสร้างขึ้น เงยหน้าจากพุ่มไม้ดอกสีชมพูตรงระเบียง หันมองเจ้าของเสียง ซึ่งเป็นชายวัยหกสิบปี เจ้าของกิจการเกี่ยวกับรับเหมาก่อสร้างชื่อดังในเมืองไทย ก่อนจะระบายรอยยิ้มบางๆโดยที่ พยายามไม่แสดงออกถึงความหนักใจที่ซ่อนอยู่ “ไม่มีนี่คะ” เธอตอบท่านไป หากอีกฝ่ายกลับส่ายหน้าไปมาเสียนี่ “อย่ามาโกหกลุงเลยหนูนัน หนูน่ะคิดอะไรเกี่ยวกับเจ้าอาร์ทอยู่ล่ะสิ” ท่านราวกับเข้ามานั่งในใจเธอ กระนั้นกรนันท์ก็ยังพยายามปฏิเสธ “ไม่ใช่หรอกค่ะคุณลุง นันไม่ได้...” “แล้วหนูนันมายืนเหงาคนเดียวทำไมล่ะ ... กำลังคิดโกรธลูกลุงอยู่ใช่ไหมที่ไม่ยอมลางานครึ่งวัน ปล่อย ให้หนูนันต้องยืนเหงาคนเดียวแบบนี้ โธ่ๆ อย่าคิดมากไปเลยนะลูก เดี๋ยวมันมา ลุงจะเขกกะโหลกมันให้” อิสระเดา ไปอีกอย่าง ทำให้กรนันท์หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก็มันคนล่ะเรื่องกับที่เธอคิดเลย ... แต่มันก็ดีแล้วที่ไม่มีใครรู้ถึงสิ่งที่เธอกังวล “อย่าเลยค่ะ พี่อาร์ทเขาทำงานนี่คะ อีกอย่างนันไม่ได้โกรธ ไม่ได้อะไรด้วยค่ะ ... นันชอบดูดอกไม้น่ะค่ะ” เธอว่าพลางเบือนไปหน้าไปทางพุ่มไม้ดอกที่ถูกปลูกเรียงรายริมชานบ้านทรงยุโรปหลังใหญ่ “อ้อ หนูนันชอบธรรมชาติหรือลูก เอางี้ไหมลุงมีสวนดอกไม้ที่ต่างจังหวัดแหนะ ถ้ายังไงให้เจ้าอาร์ทพา หนูไปเที่ยวบ้างดีไหม ที่นั่นสวยมากเลยนะ” คุณอิสระเสนอขึ้น กรนันท์ชอบดอกไม้เป็นทุนเดิม ยิ่งสวนดอกไม้ยิ่ง ทำให้เธออยากเห็นอยากไปมากขึ้นเป็นทวี แต่การทำแบบนั้นอาจจะรบกวนอาศวัศร์ก็ได้ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่อยากกวนเวลาของพี่อาร์ท” เธอเกรงใจอีกคน “ไม่ต้องไปเกรงใจมันหรอก ยังไงลุงก็จะให้มันไปดูแลความเรียบร้อยของสวนนั้นอยู่แล้วด้วย สวนนั่น เป็นของลูกสาวคนเล็กที่เสียไปของลุง ไม่ว่ายังไง ถ้าลุงอยากให้มันไป มันก็จะต้องไปด้วยความเต็มใจอยู่แล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนลงของคนมากอายุทำให้กรนันท์เศร้าตาม เธอรู้ว่าการจากไปของลูกชายคนโต และลูก สาวคนเล็กทำให้ท่านเสียใจมากจนล้มป่วยลง สวนนั้นก็เป็นที่ที่อิสระสร้างขึ้นเพื่อลูกสาวคนเล็ก “ขอบคุณนะคะคุณลุง นันอยากไปค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป” กรนันท์คลายยิ้มอ่อนโยนให้ คนมองก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากชวนให้เธอเข้าไปนั่งคุยกันในบ้าน - - (ต่อค่ะ) จากคุณ : iNt_GaL - [ วันสุนทรภู่ 05:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 - - ถ้าหากไม่นับเรื่องที่เธอกับอาศวัศร์พร้อมหรือไม่กับการแต่งงาน ทุกสิ่งรอบตัวก็ดูจะอำนวยไปหมด ญาติพี่น้อง รวมถึงคนในบ้านของชายหนุ่มชอบพอเธอจนน่าแปลกใจ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี และเมื่อเรื่องไปสวนดอกไม้ถูกหยิบยกขึ้นมาในมื้ออาหารเย็น อาศวัศร์ก็ไม่ได้คัดค้าน ทักท้วง หรือแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายอะไรจริงๆ หากแววตาคมแลดูเศร้าหมองเสียมากกว่า “ได้สิครับพ่อ ... เอาไว้เช้าวันเสาร์ผมจะไปรับน้องนันที่บ้านนะครับ” อาศวัศร์หันมานัดแนะกับร่างบางที่นั่งอยู่ ข้างๆ กรนันท์พยักหน้าตอบรับสั้นๆเพียง “ค่ะ” - - -:- <3 และเช้าวันเสาร์ก็มาถึง ... วันนี้กรนันท์เลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีเหลืองสดใส มีระบายลูกไม้เล็กน้อยตรงปก และกางเกงขายาวสีขาว ผมยาวถูกรวบเป็นเปียผูกด้วยโบว์สีขาว ส่วนอาศวัศร์ก็แต่งง่ายๆ เพียงเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์สบายๆ “บ้านสวนมียุงเยอะ น้องนันก็ระวังอย่าโดนกัดเข้าล่ะครับ” อาศวัศร์หันมาเตือนเธอในระหว่างขับรถไป ยังจุดหมาย กรนันท์เองก็ถูกป้าแม่บ้านเตือนๆเอาไว้ก่อนแล้ว “ขอบคุณนะคะ นี่ป้าแม่บ้านที่บ้านนันเขาให้นันเอาโลชั่นกันยุงมาด้วยค่ะ” เธอว่า “ก็ดีแล้วครับ เป็นอะไรขึ้นมา ผมล่ะกลัวว่าจะรับผิดชอบต่อคุณแม่น้องนันไม่ไหว” เขาเหลือบสายตามา มองเธอเพียงชั่ววินาที ก็หันกลับไปจ้องมองถนนต่อ จะแปลกไหม จะดูดื้อรั้นไปหรือเปล่า ... ถ้าหากกรนันท์จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากับคำพูดของเขาเมื่อครู่ เธอเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ชอบเลยถ้าหากถูกใครมองว่าเธออ่อนแอ ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ถึงเธอจะเกิดมาใน สถานะคุณหนู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปวกเปียกนี่นา เป็นเพราะเธอมีแม่เพียงคนเดียวเลยทำให้เธอเข้มแข็ง และดูแลตัวเองได้พอในระดับหนึ่ง ถ้าเขาพูดไปเพราะแค่ห่วงจะโดนแม่เธอเอ็ดเอา หรือทำตามหน้าที่ล่ะก็ ... กรนันท์ว่า เขาไม่ต้องทำยังจะดีกว่า!! บ้านสวนที่อาศวัศร์พามานั้นแทรกตัวอยู่ในสวนสีเขียวแห่งหนึ่ง ซึ่งพอเลยทางเข้าที่ปลูกต้นไม้ไว้ เต็มสองทาง ใบไม้ด้านบนงอเป็นคุ้มไปตลอดทาง ลาดตรงเข้าไปหาเรือนไม้หลังใหญ่ เธอก็มองเห็นต้นกล้วยไม้ แขวนเรียงรายมากมายที่รอบๆเรือนไม้ ที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้ปลูกไว้ขาย หรือทางธุรกิจแต่อย่างใด หากคงปลูกไว้เพื่อใคร สักคนมากกว่า บ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่ยกพื้นสูงตั้งตระหง่านอยู่กลางสนามหญ้าที่ถูกจัดวางด้วยนักออกแบบมือดี แม้อาณาเขตจะไม่กว้างใหญ่ไพศาล หากก็น่าอยู่มาก แถมต้นไม้ก็ร่มรื่น ไร้มลภาวะทางอากาศเฉกเช่นที่เมืองหลวง มี “บ้านกล้วยไม้ ... แม่ของผมท่านเคยอยู่ที่นี่สมัยเด็กๆน่ะครับ น้องสาวคนเล็กก็เกิดที่นี่ ตอนนั้นแม่ผม กำลังท้องแก่กลับมาเยี่ยมบ้านพอดี น้องก็เลยคลอดก่อนกำหนดบนบ้านนั้น” อาศวัศร์เล่าเมื่อทั้งคู่ลงมาจากรถ ยนต์คันโตแล้ว สักพักก็มีชายวัยกลางคนร่างกายอ้วนท้วม กับหญิงวัยเดียวกันในชุดสบายๆประสาชาวบ้านวิ่งมา ต้อนรับ “ผมจัดห้องไว้ให้แล้วล่ะครับคุณอาร์ท มาครับผมช่วยหิ้ว” ชายวัยกลางคนคนนั้นเข้ามารับกระเป๋าเสื้อ ผ้าใบเล็กๆสองใบจากชายหนุ่ม เธอและเขาคาดการณ์ว่าจะพักที่นี่หนึ่งคืนแล้วจึงขับรถกลับในสายๆของวันรุ่งขึ้น อาศวัศร์แนะนำให้หญิงสาวได้รู้จัก “นี่ลุงภพ เขาเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้ครับ แล้วนั่นป้าแขครับ ... ลุงภพครับ นี่กรนันท์ที่พ่อของผมเล่าให้ฟัง” “ครับ ... คุณหนูนันนี่สวยสมกับคุณอาร์ทมากเลยนะครับ” ลุงภพคงได้ยินอะไรๆจากอิสระมาไม่น้อย เลยพูดชมออกมาตรงๆประสาซื่อ กรนันท์ก้มงุด เขินกับคำชม หากชายหนุ่มกลับไม่มีทีท่าอะไร นอกจากหันมาทางเธอ “ไปชมรอบๆบ้านไหมครับ” แล้วเอ่ยชวน กรนันท์พยักหน้ารับ แล้วจึงขยับกายตามร่างสูงไป “สวยจังค่ะ” กรนันท์หันมองรอบกาย ดอกไม้สีชมพูบ้าง เหลืองบ้าง ขาวบ้าง ละลานเต็มสายตา ไปหมด เธอไม่เคยเห็นดอกไม้ที่สวยงามมากขนาดนี้มาก่อนเลย ราวกับตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในอีกโลก ทั้งๆที่มันไม่ ใช่สนามหญ้าที่ใหญ่โตนัก แต่การจัดวางดอกไม้ ต้นไม้ และหินประดับบนสนามหญ้าก็ทำให้ดูงดงามประทับใจ จริงๆ “นี่เป็นของขวัญสำหรับน้องสาวของผมน่ะครับ พ่อสั่งให้คนมาลงดอกไม้เพื่อรอรับการเกิดมาของน้อง สาวคนเล็ก” อาศวัศร์เล่าถึงที่มาของทุ่งดอกไม้นี้ ถ้ากรนันท์ไม่ได้คิดไปเอง เธอเหมือนจะเห็นหยาดน้ำใสๆ คลออยู่ในดวงตาคม ... ทว่าเมื่อกระพริบตาอีกครั้ง แววตาเขาก็กลับมาสดใเหมือนเดิม “ตอนนี้แดดยังร้อน เราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะครับ ไว้ค่อยออกมาเดินเล่นอีกทีตอนแดดร่มดีกว่า” ชายหนุ่มชวน ร่างบางก็ไม่อิดออด ยอมตามเขาเข้าบ้านแต่โดยดี ซึ่งพอเข้าไปในบ้านก็พบกับสำรับอาหารที่ ตระเตรียมเอาไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว กรนันท์กวาดสายตามองบนโต๊ะไม้สักกลม ที่มีเก้าอี้หกตัววางรอบ เห็นอาหารน่ารับประทานอย่าง แกงจืดสาหร่ายเต้าหู้ไข่ ปลาสำลีทอดกับน้ำยำมะม่วง รวมถึงไข่ลูกเขยเหลืองกรอบที่ตัดไว้ทานพอดีคำก็น่าท๊าน น่าทาน ความหิวก็ประท้วงขึ้น พออาศวัศร์ส่งจานข้าวให้เธอ กรนันท์ก็พร้อมที่จะลงมือทานทันที “ไข่นี่ น้องนันทานไข่แดงด้วยไหมครับ” เขาคงกลัวว่ากรนันท์จะเป็นอย่างสาวๆทั่วไปที่ห่วงเรื่องน้ำหนัก “ทานค่ะ ขอนันนะคะ น่าทานจังเลย” เธอว่าแล้วก็ตักมันพร้อมข้าวสวยร้อนกรุ่นเข้าปาก ชายหนุ่ม เพียงแค่มองดวงตากลมๆ กับรอยระยิบระยับในแววตาของเธอก็ไม่ต้องถามมากความว่า รสชาติใช้ได้ไหม เมื่อคำตอบก็คือการที่ไม่ว่าเขาตักอะไรใส่จานเธอ กรนันท์ก็ไม่บ่ายเบี่ยง ทานมันโดยดี ไม่บ่นอะไรสักคำ ผิดแปลก จากผู้หญิงในแวดวงไฮโซมากมายที่เขาเคยพบเจอ เธอพวกนั้นเรื่องมากจนน่าปวดหัว ... นับว่าเขามองไม่ผิดที่ ยอมปล่อยให้การดูตัวเกิดขึ้นหลังจากฟังความน่ารักของเธอจากปากบิดามานานนับปี - - (มีต่อค่ะ) จากคุณ : iNt_GaL - [ วันสุนทรภู่ 05:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 - - หลังจากมื้อเที่ยง กรนันท์จะถูกปล่อยไว้กับกองหนังสือที่เธอหอบมา กับเสื่อผืนใหญ่ หมอนสามเหลี่ยม และสายลมเย็นๆบนชานบ้าน ส่วนร่างสูงขอตัวไปดูดอกไม้ในสวนกับลุงภพ จนเวลาผ่านไปราวสองชั่วโมง หญิงสาวก็ผล็อยหลับกับหนังสือ นิยายเล่มโตบนเปลญวณอีกด้านของบ้านเสียนี่ ... อาศวัศร์กลับเข้ามาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะไปมา ไม่รู้เขาจะทำให้เธอเบื่อหรือเปล่า เมื่อครู่เห็นนั่งอ่าน หนังสืออยู่ฟากโน้น พอกลับมาก็มานอนหลับอยู่ฟากนี้เสียได้ คนตัวโตค่อยๆแงะหนังสือออกจากมือเล็กด้วยกลัวเธอจะตื่น ทว่าดูเหมือนเจ้าตัวจะไวต่อสัมผัสเกิน ไปเสียหน่อย ดวงตากลมปรือขึ้นทันทีที่หนังสือถูกขยับ “ขอโทษครับ” เขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอตื่น แต่กรนันท์กลับส่งยิ้มให้ ก่อนจะขยับลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นันหลับไปเมื่อไหร่กันเนี่ย” ถามพลางบิดไล่ความเมื่อยขบน้อยๆ คนฟังคลายยิ้ม บางๆให้ ก่อนจะชวนเมื่อเห็นว่าแดดเริ่มหลบไปหมดแล้ว “ไปดูดอกไม้ไหมครับ” คำตอบมีเพียงอย่างเดียว กรนันท์กระโดดลงจากเปล แล้วเดินตามชายหนุ่มไปยังสวนดอกไม้ อาศวัศร์เดินนำไปอย่างเงียบๆ ส่วนกรนันท์ก็ได้แต่เดินตาม นานๆทีจะได้คุยกัน แต่ก็ต่อเมื่อเธอ เป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนเท่านั้น ร่างบางมัวแต่มองหลังของคนข้างหน้า รวมทั้งคิดอะไรมากมายเสียจนไม่ทันระวัง ทางเดินซึ่งขรุขระ “อุ๊ย!!” กรนันท์หวีดขึ้นเมื่อตัวเองล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้นดิน ชายหนุ่มหันมามองอย่างตกใจ ก่อนจะถลาเข้ามาดู “เป็นไรไหมครับ” ถามพลางมองไปเสียทั้งร่าง ราวกับจะหาว่ามีส่วนใดบุบสลายไป กรนันท์ไม่ต้องขยับสำรวจอะไรมากกว่านี้ ความรู้สึกแปล๊บแรกมันบอกได้ดี “นันว่านันขาแพลง... ขอโทษนะคะ นันซุ่มซ่ามอีกแล้ว” ยอมรับผิดเสียงอ่อย ครั้งที่สองแล้วนะที่ทำ เปิ่นต่อหน้าเขา ... คนมองคล้ายจะละเหี่ยใจ แต่ก็ออกความเห็นว่า “ให้ผมอุ้มน้องนันดีกว่านะครับ ไปทำแผลในบ้าน” “อุ้ม!” กรนันท์ตาโตตกใจ หากอีกฝ่ายหน้าไม่ยักกระตุกตาม ยืนยันคำเดิมเสียงเรียบ “ครับ อุ้ม ... น้องนันเดินไปไม่ไหวหรอกครับ มาครับ” ว่าแล้วแขนหนาก็ค่อยๆช้อนร่างแบบบางขึ้นมา ไว้ในอ้อมกอด กรนันท์หวาดกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจเธอเสียจริง แล้วใบหน้าล่ะ เขาจับได้ไหมว่าหน้าเธอ กำลังร้อนผ่าวดั่งมีคนเอากองไฟมาตั้งอยู่ใกล้ๆ อาศวัศร์อุ้มหญิงสาวมายังบ้านชนิดตัวปลิว กรนันท์ที่เคยแอบวิตกในน้ำหนักตัวเองบ้างชักจะเบาใจ เพราะถ้าเขาบ่นว่าหนักนี่เธอคงต้องมุดดินหนีแน่ๆเลย “ป้าแขฮะ ขอน้ำอุ่น ผ้า แล้วก็ยาด้วยนะครับ” ก่อนขึ้นเรือนก็จัดแจงสั่งคนเฝ้าบ้านเสียเสร็จ สรรพ แล้วพาเธอมานั่งบนเตียง จึงค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำอุ่นที่ป้าแขนำมาให้ประคบเบาๆ “คุณอาร์ทเอายานี้นวดๆนะคะ รับรองหายแน่นอนค่ะ” ป้าแขแนะนำก่อนจะผละตัวไปทำงานอย่าง อื่น ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่เพียงลำพัง กรนันท์ก้มมองชายหนุ่มที่กำลังปฐมพยาบาลให้เธออยู่ ... เขาช่างอ่อนโยน มันไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมคุณแม่ของเธอถึงได้ชอบเขานัก ได้ยินเรื่องของเขามาตั้งนานแล้ว พอได้เจอตัวจริงก็แทบจะเป็นอย่างที่ คิดไปเสียทุกอย่าง ถ้าเขาพอใจในตัวเธอบ้างก็คงดี ... “ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยบอกกับเขาเสียงอ่อนหวาน พร้อมกับคลายยิ้มสวยเก๋มอบให้ ชายหนุ่มยืด ตัวยืนเต็มความสูงเมื่อใช้ผ้าพันข้อเท้าเธอเสร็จ เขาเหมือนจะยิ้ม เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง หากสุดท้ายก็บอก แค่ว่า “ผมจะไปเอายาแก้ปวดมาให้ทานกันไว้ก่อนดีกว่านะครับ” แล้วก็ผลุบหายไปหลังประตู ทิ้งไว้แต่ กรนันท์ที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง   - - -:- <3 (จบตอนค่ะ) ไว้พบกันตอนจบนะคะ ... ไม่พรุ่งนี้ ก็มะรืนนี้ค่า ^^ จากคุณ : iNt_GaL - [ วันสุนทรภู่ 05:31:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เชื่อละว่าเรื่องสั้นขนาดยาวววววววววววว...ลงวันมะรืนเหอะ พรุ่งนี้ไม่อยู่บ้าน 555+ จากคุณ : Wild Monkey - [ วันสุนทรภู่ 10:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พรุ่งนี้ก็ได้วันมะรืนไม่อยู่เหมือนกัน จากคุณ : ground (ground) - [ วันสุนทรภู่ 11:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อาร์ตคิดอะไรอยู่นะ น่าสงสัยจริงว่าเต็มใจรึเปล่า แตนันท์คิดถูกแล้วละ ยังไม่รู้จักกันดี แค่ถูกตา แต่ไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่า จากคุณ : goldensun - [ วันสุนทรภู่ 11:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วจะมารออ่านตอนจบนะจ๊ะ จากคุณ : เม-ดา - [ วันสุนทรภู่ 13:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ วันสุนทรภู่ 14:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยากรู้จัง ว่าตาอาร์ทมีอะไรในใจ เหมือนแอบเศร้าในบางจังหวะนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันสุนทรภู่ 18:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องสั้นขนาดยาว  กับเรื่องยาวขนาดสั้น  อิ  อิ คุณพระเอกน่ารักนะคะ  นางเอกซุ่มซ่ามด้วย  อืม  เป็นนางเอกต้องซุ่มซ่าม   อิ  อิ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ วันสุนทรภู่ 21:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 :) จากคุณ : scottie - [ วันสุนทรภู่ 22:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13   น่ารักดีอ่ะ จากคุณ : burin piggypink - [ 28 มิ.ย. 50 15:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มารออ่านด้วยคน จากคุณ : หนูเก๋ - [ 4 ก.ค. 50 18:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รอด้วยค่ะ แหะๆ จากคุณ : ettusais - [ 4 ก.ค. 50 22:56:01 ]